Παρασκευή 30 Σεπτεμβρίου 2011

Παντελόνια και... φουστίτσες!

- Μην ψάχνετε αλλού για ενόχους, αναλαμβάνω όλη την ευθύνη για την ήττα!

- Μην ψάχνετε αλλού για ενόχους, ο Δέλλας αναλαμβάνει όλη την ευθύνη για την ήττα!

Ελάτε τώρα οι "γνήσιοι" να μας μιλήσετε για "προδότες" (που δήθεν δεν αναλάμβαναν ποτέ τις ευθύνες τους), "βατράχους", και "σιχαμένα αμφίβια" που (δήθεν) δεν παραιτούνταν "για να μη χάσουν τα λεφτά" (αυτά που συχνά έβαζαν κι απ' την τσέπη τους για να διευκολύνουν αυτούς που τους μαχαίρωναν πισώπλατα!)...

Δευτέρα 26 Σεπτεμβρίου 2011

Εργασιακή εφεδρεία!

- Με την ευκαιρία, υπουργέ μου, ήθελα να ρωτήσω κάτι: Εργασιακή εφεδρεία για προπονητές προβλέπεται;

Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου 2011

Ένα μελαγχολικό κείμενο...

Την αντίθεσή μου (συχνά οξύτατα επικριτική) προς τον συγκεκριμένο οπαδικό χώρο και την συγκεκριμένη ηγετική φυσιογνωμία, την έχω εκφράσει κατ' επανάληψη. Στα πλαίσια, όμως, της δέσμευσης αυτού του blog να μην διάκειται a priori αρνητικά σε οποιαδήποτε άποψη (αρκεί, φυσικά, αυτή να μην παραβιάζει αυτονόητες ηθικές αρχές), δεν μπορούμε να μην δημοσιεύσουμε ένα ενδιαφέρον κείμενο που μόλις εντοπίσαμε...

Μοναξιές...

Το τηλέφωνό μου χτυπάει ακατάπαυστα Και όμως έχουν μείνει κάποιοι που επιμένουν να θυμούνται. Που δεν ξεχνάνε. Που η καρδιά τους πάει να σπάσει. Σεπτέμβριος 2011 και δεν υπάρχουμε πουθενά. Περιμένουμε το φάκελο με τα 2.800 από την οδό Τσόχα γα να πάρουμε την μπλε κάρτα του ξένου παίκτη στο χάντμπολ. Λαχταράμε πότε θα αποφασίσει να μας πει την αλήθεια και όχι ψέματα ο Σταύρος για τα λεφτά που μας χρωστάει από πέρυσι. Καταστρώνουμε σχέδια για να γίνει όσο πιο αθόρυβη και διακριτική η οικονομική παρουσία του Πέτρου στα κοινά του σωματείου (που πνέει τα λοίσθια και ζει με φιλιά ζωής από ανώνυμους, και κυρίως μετανάστες). Κάνουμε συνεχείς κλήσεις στον ΑΕΚτζή δήμαρχο του Βύρωνα να μας μειώσει το νοίκι για να παίζει εκεί στο κλειστό της περιοχής η Α.Ε.Κ. με 200 και όχι 400 ευρώ νοίκι το μήνα. Παραφιλάμε μήπως και ο Δελαπατρίδης Νίκος αλλά και ο παππούλης με το μπαστουνάκι βρουν άκρη για να αναπνεύσει επιτέλους η... ξυπόλυτη και ορφανή Βασίλισσα. Αναρωτιόμαστε ύστερα από αυτά που είδαν τα ματάκια μας στις Βρυξέλλες πόσο μπορεί να στοίχισε ο Κωνσταντόπουλος; Γιατί ο Αραμπατζής έμεινε στον πάγκο; Πόσα μερόνυχτα χρειάστηκε ο Κωστάκης για να συμφωνήσει προκειμένου να μείνει στην Α.Ε.Κ. του θείου του; Με τι κριτήρια είχε μπει πωλητήριο στον Λεονάρντο; Ακόμη ψάχνουμε να βρούμε με ποιον τρόπο βοήθησαν την Α.Ε.Κ. τα λεφτά των Supporters (βλέπε Πέτρος). Οι ώρες περνάνε αργά αλλά και άσχημα και εκτός από τα παραπάνω ενδεικτικά (γιατί υπάρχουν και άλλα πάρα πολλά) ερωτήματα οι καρδιές του πιστού κόσμου της Α.Ε.Κ. (γιατί υπάρχει και λιγότερο πιστός κόσμος) σφίγγονται. Σφίγγονται και μαραζώνουν. Αγωνιστική ανυπαρξία (πόσα λεφτά αλήθεια στοίχισε η προετοιμασία στο εξωτερικό;). Διοικητική ανυποληψία (πάει πια το μοντέλο του προέδρου-ηγέτη, πέταξε, χάθηκε στον ουρανό της Πεύκης στην... φτωχογειτονιά της Βόρεια Κηφισιάς και πρόσφατα στον όγδοο όροφο (το γνωστό)). Κούληδες, Κανελλόπουλοι, Νοτιάδες, Παππάδες και λοιποί πλούσιοι συγγενείς κρύφτηκαν (όπως από φόβο έκαναν πάντα) και η ψυχή της Α.Ε.Κ. ματώνει. Γρήγορα θα μας αφήσει ο Σταύρος, μετά θα χαθεί ακόμη πιο γρήγορα και ο Κασνακίδης που θα αναλάβει. Θα πάνε να συναντήσουν τον Θανόπουλο αλλά και τους τέτοιου είδους διαχειριστές που δεν θυμόμαστε πια ούτε τα ονόματά τους. Και εμείς είμαστε πλέον υποχρεωμένοι να ζούμε χωρίς όραμα. Μόνο με τις αναμνήσεις. Και η νεολαία μας μπαφιασμένη, εγκλωβισμένη στα ντου, στα τζάμπα και στα μπάχαλα, εξαρτημένη από μικροεγωσιμούς, να κινείται μειώνοντας αισθητά το δυναμικό της. Ευτυχώς όχι την δυναμική της. Να γινόταν ένα θαύμα και να ξεφύτρωνε ο Τίγρης με ή χωρίς άλογο και όχι όπως φυτρώνει επικοινωνιακά τα τελευταία δέκα χρόνια... Να, έτσι να κάναμε ένα κλικ και να βρίσκαμε τον παλιό καλό Ντέμη πριν την ψωνίσει και χαθεί μέσα στα δικά του "ξέρω"... Πόσο μακρινό μοιάζει για όσους ξέρουν, αλλά και για αυτούς που μπορούν να καταλάβουν, το όνειρο της Νέας Φιλαδέλφειας; Πόσο θα έρθουμε απόψε με τον Εργοτέλη; Εκεί καταντήσαμε: Να αναρωτιόμαστε τι θα κάνει απόψε στο Ο.Α.Κ.Α. η Α.Ε.Κ. με τον Εργοτέλη! Θα καταλάβουν άραγε ποτέ οι 8.000 και πλέον ήρωες που έβαλαν πλάτη τσέπη και στήθια ότι αυτοί είναι η μόνη λύση σωτηρίας για την Α.Ε.Κ. στην δύσκολη κωλοεποχή που ζούμε αλλά και στην χειρότερη που έρχεται;

Anti-Hooligan, 17-9-2011

Πηγή

Σάββατο 24 Σεπτεμβρίου 2011

Πέμπτη 22 Σεπτεμβρίου 2011

Η κατάρα του Τιτανικού...


Ο Τιτανικός ξεκίνησε το ταξίδι με αίσθημα αλαζονικής σιγουριάς, έχοντας υπερεκτιμήσει τις δυνατότητές του απέναντι στα στοιχεία της Φύσης. Το παγόβουνο –του οποίου ούτε την κορυφή κατάφερε να διακρίνει- τον προσγείωσε απότομα σε μια πραγματικότητα που είτε δεν μπορούσε, είτε δεν ήθελε να δει...

Ο μηχανικός που ανέλαβε να εκτιμήσει την κατάσταση, ήταν σαφής: Η εταιρεία, για προφανείς κερδοσκοπικούς λόγους, είχε εκδώσει περισσότερα εισιτήρια απ’ όσα προέβλεπαν οι διεθνείς κανονισμοί ασφαλείας. Έτσι, για να σωθεί το πλοίο απ’ το ναυάγιο και να προλάβει να φτάσει στη Νέα Υόρκη, θα έπρεπε τώρα να ριχτούν άμεσα στη θάλασσα 220 επιβάτες. Ο κάπτεν Σμιθ βρέθηκε μπροστά σε ένα τεράστιο ηθικό ζήτημα: Με ποια κριτήρια θα επιλέγονταν αυτοί οι μελλοθάνατοι, τη στιγμή που όλοι όσοι επέβαιναν στο πλοίο είχαν πληρώσει κανονικά το εισιτήριό τους και βρίσκονταν καθ’ όλα νόμιμα στις θέσεις τους;

Στο μεταξύ, το πλήρωμα ενός εμπορικού που έπλεε εκεί κοντά, αντιμετώπισε με μια δόση χαιρεκακίας την κατάσταση: «Άστους να πνιγούνε όλοι! Μου ήθελαν και ταξιδάκι με πλοίο πολυτελείας, τη στιγμή που εμείς εδώ μπαρκάρουμε σήμερα στον σκυλοπνίχτη και δεν ξέρουμε αύριο τι μας ξημερώνει!»

Λίγες μέρες αργότερα, ο μεγαλομέτοχος της πλοιοκτήτριας εταιρείας Γουάιτ Σταρ, Μπρους Ισμέι –ο οποίος ταξίδευε με τον Τιτανικό και είχε, φυσικά, διασωθεί απ’ το ναυάγιο- έδινε άνετος και χαμογελαστός συνέντευξη τύπου στη Νέα Υόρκη. Έτσι όπως κάποιοι άλλοι σήμερα, σε κάποια ιστορική χώρα της Ευρώπης, εκπροσωπώντας τις δύο άκρες του αμαρτωλού μεταπολιτευτικού της πολιτικού διπόλου, δίνουν ανερυθρίαστα ομιλίες και συνεντεύξεις στα πλαίσια διεθνών εκθέσεων, και αύριο θα είναι και πάλι έτοιμοι να εκφωνήσουν ψεύτικους, χιλιοακουσμένους προεκλογικούς λόγους...

Θεέ μου, ποιος καταράστηκε αυτή τη χώρα να ανακαλύψει το πολίτευμα που την σκότωσε;

Σάββατο 17 Σεπτεμβρίου 2011

Η παιδεία που δεν ανοίγει τις πόρτες στο αύριο...

Ο Στέλιος ο ιδιοκτήτης της ταβέρνας, φανατικός "γαύρος", έχει καιρό πια να με πειράξει για την ΑΕΚ. Ίσως γιατί ακόμα και η καζούρα προϋποθέτει ένα αίσθημα ανταγωνισμού. Το μόνο αίσθημα, όμως, που κατάντησε να εμπνέει η ομάδα μου στους αντιπάλους της είναι ο οίκτος...

Η πραγματική λατρεία του Στέλιου, όμως, είναι τα δύο εξαιρετικά παιδιά του. Όνειρό του είναι να τα δει να πετυχαίνουν στη ζωή τους όσα δεν μπόρεσε να πετύχει εκείνος. Πιστεύει πως το κλειδί της επιτυχίας είναι μια καλή μόρφωση, και τον κάνει ιδιαίτερα αισιόδοξο το γεγονός ότι και τα δύο είναι πρώτοι μαθητές στο σχολείο τους. Πόση αισιοδοξία, όμως, επιτρέπει σ' ένα γονιό η σύγχρονη μιζέρια των DVD και της ξεχαρβαλωμένης δημόσιας εκπαίδευσης; Κι ακόμα κι αν η γνώση, τελικά, κατακτηθεί, πόσες ευκαιρίες θα δοθούν αύριο σε έναν προικισμένο νέο που θα πρωτοβγεί στο στίβο της ζωής;

Οι σκέψεις αυτές αποτυπώνονται σε ένα (μάλλον μελαγχολικό) άρθρο. Διαβάστε το εδώ.

Τρίτη 13 Σεπτεμβρίου 2011

Πάμε Βαϊμάρη;

Η χώρα βυθιζόταν όλο και πιο πολύ στην οικονομική ύφεση, αλλά και στην εθνική ταπείνωση που την είχαν καταδικάσει οι Ευρωπαίοι εταίροι της... Η ανεργία κάλπαζε με αυξανόμενους ρυθμούς, και ο λαός βίωνε συνθήκες πρωτόγνωρης εξαθλίωσης... Σαν να μην έφταναν αυτά, η αναρχία έσπερνε το χάος στους δρόμους, και η εύθραυστη Δημοκρατία φαινόταν αδύναμη να αντιμετωπίσει την κατάσταση...

...Η συνέχεια της ιστορίας αφιερώνεται σε αλαζόνες πολιτικούς, αμήχανες κυβερνήσεις, καιροσκοπούσες αντιπολιτεύσεις, εγωκεντρικούς συνδικαλιστές, κενολογούντες διανοούμενους και κακομαθημένους πολίτες. Αν νομίζετε πως η Βαϊμάρη πέφτει μακριά, ξεδιπλώστε το χάρτη στο τραπέζι και θα δείτε πως απέχει μόνο λίγα εκατοστά του μέτρου! Και, αν εξακολουθείτε να είστε δύσπιστοι, διαβάστε:

Το άρθρο 120 και η Ελληνική Δημοκρατία της Βαϊμάρης…

Του Δημήτρη Δεληγιάννη

Πόσο απέχει η Βαϊμάρη, η πόλη του Σίλλερ και του Γκαίτε από την Αθήνα των τελευταίων ημερών; Για κάποιους πολύ. Για άλλους απελπιστικά λίγο. Το φάντασμα της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, που στο τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου γεννιόταν στην ηττημένη Γερμανία, μοιάζει σήμερα να πλανάται πάνω από τα αθώα θύματα της Marfin, σε μια χώρα που προσπαθεί να μαζέψει τα κομμάτια της.

Η τραγική κατάληξη αυτής της αδύναμης δημοκρατίας είναι γνωστή. Ένας πληγωμένος λαός, διαλυμένος οικονομικά, και ενοχοποιημένος για έναν παγκόσμιο πόλεμο, προσπάθησε να σταθεί στα πόδια του. Σοσιαλδημοκρατικές και συντηρητικές κυβερνήσεις εναλλάσσονταν μέσα σε ένα σκηνικό διαφθοράς, αλλά και επίπλαστης ευημερίας χάρη στην εξωτερική οικονομική βοήθεια. Μέχρι το κραχ της Γουώλ Στρητ το 1929, που οδήγησε την εξαρτημένη από εξωτερικά δάνεια οικονομία στην κατάρρευση. Η ανεργία, η βία και η διαφθορά διέλυσαν την αναιμική δημοκρατία. Οδήγησαν στην έξαρση του εθνικισµού, στην άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία..

Πολλά χρόνια μετά οι καταστάσεις έχουν τις αναλογίες τους. Η Ελληνική Δημοκρατία μοιάζει να περνά τη δική της φάση της «Δημοκρατίας της Βαϊμάρης». Η εναλλαγή των κομμάτων… Το σκηνικό της διαφθοράς… Η επίπλαστη ευημερία που τινάζεται στον αέρα από ένα νέο κραχ στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού… Η απαξίωση των δημοκρατικών θεσμών… Το οικονομικό τέλμα και η κοινωνική οπισθοδρόμηση που οδηγούν στην παρακμή και στην αποσύνθεση, στη φτώχεια και στην ανεργία, στην ματαίωση, στην εγκληματικότητα, στον ρατσισμό.

Ο λαϊκισμός είναι σ’ αυτές τις περιπτώσεις η εύκολη λύση. Σε όλες του τις εκδοχές. Στις άναρθρες κραυγές των πρωινάδικων και στην ανέξοδη συνθηματολογία επαγγελματιών «επαναστατών». Το ίδιο εύκολη και η στοχοποίηση των άλλων, όλων όσων νομίζουμε πως μας έφτασαν στη σημερινή τραγική κατάσταση. Στη Δημοκρατία της Βαϊμάρης στοχοποιούσαν τους ειρηνιστές, τους κομμουνιστές και τους Εβραίους. Στη σύγχρονη Ελληνική Δημοκρατία μας φταίνε οι ξένοι, οι πολιτικοί, οι συνδικαλιστές, οι δημοσιογράφοι, οι δημόσιοι υπάλληλοι, η Βουλή.

Η δημοκρατία, όμως, είναι ένα πολίτευμα με συγκεκριμένους κανόνες. Δεν λειτουργεί με αφορισμούς και ισοπεδωτικές κριτικές. Ας απαιτήσουμε από την εκλεγμένη κυβέρνηση, ανεξάρτητα από την όποια αναγκαιότητα των οικονομικών μέτρων, την αποκατάσταση του αισθήματος δικαίου που τόσο βάναυσα έχει προσβληθεί. Πώς όχι; Και ας οδηγηθούν επιτέλους στη δικαιοσύνη συγκεκριμένοι διεφθαρμένοι πολιτικοί, φοροφυγάδες επιχειρηματίες και επίορκοι δημόσιοι υπάλληλοι… Ας μιλήσουμε με λόγια καθαρά για τη διάλυση της εκπαίδευσης, των νοσοκομείων, της γεωργίας. Ας ψάξουμε για το τι έγινε με τα έργα των Ολυμπιακών Αγώνων. Ας μας εξηγήσει ο Υπουργός Πολιτισμού τι εννοούσε όταν έλεγε πως οι Μεσογειακοί Αγώνες θα γίνονταν για να φουσκώσουν οι τσέπες κάποιων. Και ας πούμε τα πράγματα με το όνομά τους για τους διπλούς μισθούς τοπικών αρχόντων, για τους διορισμούς συγγενών και φίλων, για εργολάβους και πανάκριβα έργα που καμία χρησιμότητα δεν έχουν. Όλα αυτά καλά… Το σύνθημα όμως για το κάψιμο της Βουλής είναι κάτι το διαφορετικό. Το γκρέμισμα των δημοκρατικών θεσμών, η γενική απαξίωση της δικαιοσύνης και του κοινοβουλευτισμού δεν μπορεί να δικαιολογηθούν από την σίγουρα ελλειμματική τους λειτουργία.

Η Δημοκρατία της Βαϊμάρης δεν ανατράπηκε από τους ναζί, τους «ανθρώπους με τα καφέ». Κατέρρευσε μόνη της, γιατί τη στιγμή της αλήθειας σχεδόν κανείς δεν ήταν έτοιμος να μείνει ακλόνητος και να την υπερασπιστεί. Ο Νόαμ Τσόμσκι έχει από καιρό προειδοποιήσει ότι με την επιβολή του αχαλίνωτου καπιταλισμού και της παγκοσμιοποίησης ο κόσμος έχει πάρει έναν δρόμο που απειλεί τη δημοκρατική ομαλότητα. Η έκπτωση της εμπιστοσύνης στους θεσμούς και στην αξία της ζωής έχουν γίνει ένα ανεξέλεγκτο όπλο μαζικής καχυποψίας, που μπορεί να οδηγήσει στην αυτοκαταστροφή. Τα μηνύματα μίσους είναι εύκολο να γίνουν κυρίαρχα. Και η ακροδεξιά καιροφυλακτεί. Και ίσως βέβαια να έχει δίκιο η Αλέκα που μιλάει για τις ανεπάρκειες του Συντάγματός μας. Όμως, αυτή τη δύσκολη ώρα δεν υπάρχουν τα περιθώρια για πολλά λόγια. Το άρθρο 120 του Συντάγματος, το παλιό, εμβληματικό 114, είναι σαφές. Η ευθύνη δεν είναι των άλλων. Η ευθύνη είναι δική μας: “Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που έχουν όχι μόνο δικαίωμα αλλά και υποχρέωση να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία”. Η αριστερά, οι διανοούμενοι, οι δημοκρατικοί πολίτες σε όλες τις ταραγμένες εποχές του παρελθόντος το ήξεραν. Η σιωπή είναι εκκωφαντική. Και πρέπει να σπάσει. Η Σιωπή των Αμνών…. Η σιωπή της Βαϊμάρης...

(Πηγή: http://fanisx.wordpress.com/2010/05/10/weimar/)

Αν πάλι βαριέστε το διάβασμα, μη στενοχωριέστε: σας έχουμε και video! Ιδιαίτερα επιμορφωτικό για όσους πιστεύουν ακόμα πως η Ιστορία επαναλαμβάνεται μόνο ως φάρσα...


Hitler's Road to Power (in Greek) by costaspap

Κυριακή 11 Σεπτεμβρίου 2011

Πού είναι ο τερματοφύλακας, οέο;

Αθάνατες σκηνές του Ελληνικού σινεμά!

...Όσες μπορέσαμε να χωρέσουμε σε ένα video που η διάρκειά του να μην ξεπερνά τη μία ώρα, σύμφωνα με τις αυστηρές προδιαγραφές του ιστότοπου που το φιλοξενεί. Δεν αποκαλύπτω εξαρχής τα περιεχόμενα του video, μη θέλοντας να χαλάσω το στοιχείο της έκπληξης που πάντα προσδίδει ενδιαφέρον...

Κουΐζ:

1. Ποιος εμφανιζόμενος ηθοποιός υπήρξε τερματοφύλακας της ΑΕΚ (μιλάμε για τη δεκαετία του '30) και φανατικός οπαδός της;
2. Ποιος εμφανιζόμενος κωμικός έπαιξε στα "τσικό" της ΑΕΚ;
3. Ποιος "αστυνομικός" στο video (υπήρξε και σπουδαίος μίμος) ήταν ΑΕΚ μέχρι το κόκκαλο;
4. Ερώτηση bonus (εκτός video): Ποιος φανατικός Αεκτζής ηθοποιός είναι η "αρκούδα" στην "Οδύσσεια Ενός Ξεριζωμένου", όπου πρωταγωνιστεί ο "δικός μας" Νίκος Ξανθόπουλος;

Απαντήσεις (διαβάστε ανάποδα):

1. "ςορύολαιγορυαΜ" Ο
2. ςαζτνάΠ ςογρώιΓ
3. ςολυοπόνναιΓ ςοσάΤ
4. ςοχάλΒ ςητσένΑ

Καλή διασκέδαση!


Τρίτη 6 Σεπτεμβρίου 2011

Δευτέρα 5 Σεπτεμβρίου 2011

Τενεκέδες... πολυτελείας!


 Σάββατο βράδυ, γύρω στις 8. Ανεβαίνω πεζός την Ερεχθείου προς Ακρόπολη. Την ώρα που περνώ αμέριμνος τη διασταύρωση με Φράττι, ένας πολυτελής, γυαλιστερός τετράτροχος τενεκές, που ανεβαίνει με χίλια(!) την Ερεχθείου, στρίβει απότομα δεξιά χωρίς καν να κάνει τον κόπο να κόψει ταχύτητα. Ευτυχώς, η παλιά μου ενασχόληση με το ποδόσφαιρο και οι ατέλειωτες πεζοπορίες που κάνω ακόμα, μου επέτρεψαν αρκετή ευκινησία ώστε να προλάβω να φτάσω στο απέναντι πεζοδρόμιο αντί στο... ΚΑΤ! Όσο για την κινούμενη πολυτελή λαιμητόμο, ανοίγει το παράθυρο του οδηγού και ακούγεται η βροντώδης φωνή του ανεγκέφαλου, υποκοσμικού, επίσης τενεκέ να κραυγάζει την συνήθη Ελληνική τρισύλλαβη προσφώνηση που, αν από παροξύτονη την κάνεις οξύτονη, σημαίνει "απαλά" ή "όχι σκληρά", ή κάτι τέτοιο!

Και τότε, μια φαρμακερή σκέψη πέρασε σαν αστραπή απ' το μυαλό μου: Αλήθεια, πόσο "κακό" πράγμα είναι η χρεοκοπία ενός λαού όπου η παρά φύσιν ευκολία πλουτισμού επέτρεψε στους κάθε λογής "τενεκέδες" να συμπεριφέρονται ως επίγειοι θεοί; Στην Αμερική άκουγα συχνά να λένε, "what goes up goes down"! Τώρα είμαστε στη φάση του "down", πληρώνοντας τον αλόγιστο υπερκαταναλωτισμό κάποιων (πολλών) άξεστων, απαίδευτων υποκοσμικών στοιχείων. Μα, μαζί με τα ξερά, θα καούν (δυστυχώς) και τα χλωρά...

Παρασκευή 2 Σεπτεμβρίου 2011

Πέμπτη 1 Σεπτεμβρίου 2011

Να τι φταίει πάλι!

- Είδατε που σας τα 'λεγα; Τώρα φαίνονται τα αποτελέσματα της κακής προετοιμασίας που έκανε η ομάδα πέρυσι το καλοκαίρι!

ΥΓ: Ευτυχώς που το φιλικό δεν ήταν πάλι με την Καλλιθέα!

Photo: aek365.gr