Τρίτη 28 Αυγούστου 2012

ΤΟ ΒΗΜΑ - Αυτοκαταστροφικοί εγωκεντρισμοί

Πριν κάπου δέκα χρόνια, η ποδοσφαιρική ΑΕΚ αναστατώθηκε από μια ακραία συμπεριφορά μιας οργάνωσης φανατικών οπαδών της. Οι εν λόγω οπαδοί αντιδρούσαν βίαια στην παρουσία στον πάγκο της ομάδας ενός προπονητή που στο παρελθόν την είχε οδηγήσει στην κατάκτηση πρωταθλημάτων, αλλά είχε κάνει το «λάθος» να εργαστεί για ένα διάστημα σε ανταγωνιστικό σύλλογο. Οι αντιδράσεις έφταναν ως το σημείο της ευθείας και απροκάλυπτης υπονόμευσης της αγωνιστικής πορείας της ομάδας, κάθε νίκη της οποίας θα μπορούσε να πιστωθεί στον «μισητό» τεχνικό!

Χαρακτηριστικό ήταν ένα περιστατικό σε ένα δύσκολο εκτός έδρας παιχνίδι: Οι οπαδοί στρατοπέδευσαν έξω απ’ το ξενοδοχείο όπου είχε καταλύσει η ομάδα, και όλη τη νύχτα την παραμονή του αγώνα έκαναν τόσο θόρυβο ώστε να μην μπορέσουν να κλείσουν μάτι οι ποδοσφαιριστές. Περιττό να αναφέρω την έκβαση του αγώνα εκείνου... Το περιστατικό αυτό, που το είδος του δυστυχώς δεν περιορίζεται στο χώρο του ποδοσφαίρου, αποκαλύπτει μια νοσηρή πλευρά του ελληνικού χαρακτήρα: είμαστε ικανοί να καταστρέψουμε αυτό που (υποτίθεται πως) αγαπάμε, αν δεν μπορέσουμε να το φέρουμε στα μέτρα μας!

Η ίδια η καταστροφή της χώρας πέρασε μέσα από τέτοια μονοπάτια αρρωστημένου εγωκεντρισμού: Ποιος ξεχνάει, για παράδειγμα, την εγκληματική συμπεριφορά κάποιων συντεχνιών που παρέλυαν την παραπαίουσα εθνική οικονομία προκειμένου να μη θιχτεί μια τρίχα από τα σκανδαλώδη προνόμιά τους; Ποιος ξεχνάει πως αυτές τις δράσεις συχνά υποδαύλιζαν αντιπολιτευτικοί καιροσκοπισμοί πολιτικών φορέων που φιλοδοξούσαν να ανακτήσουν την εξουσία φθείροντας τον κυβερνώντα αντίπαλο; Ποιος αγνοεί ότι ακόμα και σήμερα υπάρχουν κοινοβουλευτικές δυνάμεις που οραματίζονται μια πιθανή οικονομική καταστροφή του τόπου, θεωρώντας την κάτι σαν «αναγκαίο κακό» για το ξεκίνημα μιας «λαϊκής επανάστασης»;

Εκτός από την εθνική οικονομία, όμως, και ο φυσικός πλούτος της χώρας έχει πέσει θύμα ποικιλόμορφων εγωκεντρισμών. Αποτελούν ιστορική παράδοση πολλών δεκαετιών οι καταστροφές δασικών εκτάσεων από τις καλοκαιρινές πυρκαγιές. Η λαϊκή φαντασία αναζητούσε πάντα τους υπαίτιους σε πράκτορες και κατασκόπους γειτονικών χωρών, ή απλά σε ψυχοπαθείς συμπολίτες. Ενίοτε δικαιωνόταν.

Όμως, μια πιο ρεαλιστική εκτίμηση των πραγμάτων δείχνει κατά κύριο λόγο στην κατεύθυνση οργανωμένων οικονομικών συμφερόντων, καθώς και εγκληματικής αμέλειας. Υπήρξαν, μάλιστα, κατά καιρούς ακόμα και υπόνοιες πως, πίσω από κάποιες πυρκαγιές κρύβονταν επαγγελματικές σκοπιμότητες που σχετίζονταν με τους ίδιους τους κρατικούς μηχανισμούς δασοπυρόσβεσης...

Εστίες αποσυνθετικού εγωκεντρισμού υπάρχουν παντού μέσα στις υπηρεσίες του κράτους. Το παρακάτω περιστατικό είναι απολύτως αυθεντικό: Πριν λίγα χρόνια βρέθηκα σε εφορία των βορείων προαστίων για κληρονομική υπόθεση. Χρειάστηκε μια απλή θεώρηση ενός εγγράφου, για την οποία απ’ το γραφείο που βρισκόμουν με παρέπεμψαν σε κάποιο άλλο γραφείο. Πηγαίνοντας εκεί, προσέκρουσα σε μια δύσθυμη και κακότροπη προϊσταμένη η οποία, για μια απλή υπογραφή, ζήτησε να προσκομίσω έναν αριθμό πρόσθετων –και εμφανώς αχρείαστων- δικαιολογητικών που δεν διέθετα, και των οποίων η έκδοση ήταν χρονοβόρα και θα είχε ως αποτέλεσμα να χάσω σημαντικές προθεσμίες.

Επέστρεψα σε κατάσταση απόγνωσης στο πρώτο γραφείο, όπου μου εξήγησαν ότι η συμπεριφορά της προϊσταμένης προς τους πολίτες ήταν πράξη εκδίκησης κι εκβιασμού προς την υπηρεσία, λόγω του ότι είχαν αποσπάσει απ’ το γραφείο της μια νεοδιορισμένη υπάλληλο και την είχαν τοποθετήσει σε κάποιο άλλο γραφείο! Τελικά, το θέμα μου τακτοποιήθηκε εύκολα με την ευγενή παρέμβαση άλλων αρμοδίων, παρακάμπτοντας έτσι τον κυνικό αμοραλισμό της γραφειοκρατίας...

Από τα λίγα αλλά χαρακτηριστικά παραδείγματα, αναδύεται η εικόνα του εγωκεντρικού νεοέλληνα που θα θυσίαζε ελαφρά τη καρδία κάθε τι που θα ‘πρεπε να αποτελεί μη διαπραγματεύσιμη αρχή κι αξία, προκειμένου να το προσαρμόσει στα δικά του μέτρα. Κι όπως καίει τα ξερά χόρτα στο χωράφι του τη στιγμή που οι άνεμοι λυσσομανούν, επειδή έτσι τον βολεύει, με την ίδια ευκολία ρίχνει στην πυρά την εθνική οικονομία όταν θεωρεί πως εκείνος δεν είναι ευνοούμενός της!

Βέβαια, όταν ανοίγει κανείς τρύπα στη βάρκα που είναι κι αυτός επιβάτης, στην ουσία προδιαγράφει και τη δική του μοίρα. Σαν φίλαθλος της υπό εξαφάνιση ΑΕΚ το γνωρίζω –δυστυχώς- καλά...

ΤΟ ΒΗΜΑ

Τρίτη 21 Αυγούστου 2012

ΤΟ ΒΗΜΑ - Ποιοι πληρώνουν την κρίση...

Την χιλιοειπωμένη φράση τη διάβασα ξανά σε πρόσφατο άρθρο αυτής της εφημερίδας (με το οποίο, κατά τα άλλα, συμφωνώ):

«Το κόστος της κρίσης καλείται να πληρώσει ο ιδιωτικός τομέας.»

Επειδή η αέναη επανάληψη είναι δυνατόν, εκτός από την επιθυμητή εμπέδωση, να οδηγήσει και σε αναθεωρητισμό, σκέφτηκα να βάλουμε για λίγο τη φράση στο μικροσκόπιο και να εξετάσουμε κάποιες λεπτές –και όχι τόσο ξεκάθαρες- υφές της...


Διαβάστε το άρθρο...

Πέμπτη 16 Αυγούστου 2012

ΤΟ ΒΗΜΑ - Εγκλήματα γνώμης...

...Η πιο επιτυχημένη, ίσως, κωδικοποίηση της έννοιας του δημοκρατικού ήθους περιέχεται στη γνωστή, φοβερή φράση του φιλόσοφου François-Marie Arouet: «Διαφωνώ με αυτό που λες, αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να το λες.» Στο σύγχρονο συνονθύλευμα παρηκμασμένων και μισαλλόδοξων συνειδήσεων, θλιβερό κατάντημα αυτού που κάποτε λεγόταν –και κατ’ ευφημισμό εξακολουθεί να λέγεται- «Ελλάδα» (sic), η φράση του Βολταίρου έχει αποκτήσει ένα νέο, διαστροφικό νόημα: «Διαφωνώ με αυτό που λες, και θα αγωνιστώ μέχρι θανάτου (σου) ώστε να μην μπορείς να το λες!»...

Διαβάστε το άρθρο...

Παρασκευή 10 Αυγούστου 2012

ΤΟ ΒΗΜΑ - Το «σύνδρομο της Τατιάνας» (κι αν το ‘χαμε...)

Ομολογώ πως δεν μου ‘χε ξανατύχει, κι ούτε που μου ‘τυχε ξανά από τότε! Το θυμάμαι όμως όλο και πιο πολύ τελευταία, καθώς φιλοσοφώ πάνω στις βαθύτερες αιτίες του εθνικού μας ναυαγίου... Η Τατιάνα ήταν αλλοδαπή φοιτήτριά μου, από το Καμερούν. Ιδιαίτερα ευφυής και, πάνω απ’ όλα, εργατική και μεθοδική όσο λίγοι στο τμήμα της. Σαν δευτεροετής, παρακολουθούσε το μάθημα του θεωρητικού ηλεκτρομαγνητισμού που διδάσκω.

Κάποια φορά, μπήκα στην τάξη κρατώντας βαθμολογημένα διαγωνίσματα, τα οποία επέστρεψα στους μαθητές μου ζητώντας τους να σχολιάσουν την αξιολόγησή μου. Πρόσεξα την αγριεμένη έκφραση στο πρόσωπο της Τατιάνας καθώς με παρακάλεσε να πλησιάσω στο θρανίο της: «Γιατί, κύριε, μου βάλατε τόσο;» Ήμουν έτοιμος να βάλω τις φωνές, καθώς ο βαθμός της ήταν κάπου 90% του άριστα! Διατήρησα, όμως, την ψυχραιμία μου: «Πιο πολύ θα θέλατε; Υπήρχαν κάποια λαθάκια...» Η απάντησή της με καθήλωσε: «Όχι, διαμαρτύρομαι γιατί μου βάλατε πιο πολύ απ’ ό,τι άξιζα! Αυτή τη φορά δεν είχα διαβάσει όσο έπρεπε...» Είδα κι έπαθα να την πείσω ότι ο βαθμός της ήταν αντικειμενικός κι απόλυτα δίκαιος!

Καθώς φέρνω το παλιό εκείνο περιστατικό στο μυαλό μου, σκέφτομαι με μια δόση μελαγχολίας: Αχ, και να ‘μασταν δέκα εκατομμύρια «Τατιάνες»! Να ‘λεγε ο καθένας μας: «δεν πειράζει, μου φτάνουν τόσα!», τις εποχές της αθωότητάς μας, τότε που ακόμα οι αγελάδες έμοιαζαν παχιές κι αστείρευτες... Να ‘χαμε λίγο περισσότερο ήθος και μια σταλιά λιγότερη απληστία... Να ‘μασταν πρώτα συνάνθρωποι και μετά ανταγωνιστές... Να βάζαμε τη δημοκρατία λίγο ψηλότερα απ’ τη συντεχνία... Να βολευόμασταν με το παλιό αμάξι τη στιγμή που ο γείτονας δεν είχε ούτε για το λεωφορείο... Κι αν τον συναντούσαμε πρωί-πρωί στο δρόμο, μ’ αυτό το παλιό αμάξι να τον πετούσαμε ως τη δουλειά... Και να ‘ταν αυτός ο λόγος που θα ‘δινε σ’ αυτό την πρέπουσα χρηστική αξία, μακριά από κενόδοξες ανάγκες επίδειξης σε «φίλους» κι επιβεβαίωσης από ρηχές και ξιπασμένες «συντρόφους»...

Ένας τέτοιος λαός, λοιπόν, σήμερα θα μπορούσε ακόμα και να βγάζει αναιδώς τη γλώσσα του στην κυρία Μέρκελ: «Άντε στο καλό σου, κυρά μου! Ποιος σου ‘πε πως έχουμε ανάγκη από δανεικά;»

ΤΟ ΒΗΜΑ

Τετάρτη 8 Αυγούστου 2012

Ανάμεσα στον ρεαλισμό και την καταστροφή...

Από τον τακτικό συνεργάτη του Aekphile, ΑΝΤΩΝΗ-ΨΕΡΗΜΟΣ, έλαβα ένα εξαιρετικής σημασίας σχόλιο πάνω στο άρθρο: Όταν το ποδόσφαιρο ξύνει πληγές... Θα πρέπει να σημειώσω, για λόγους τάξης, ότι η δημοσίευση του σχολίου στο blog αποτελεί, ουσιαστικά, αναδημοσίευση παλιότερου άρθρου του Αντώνη στο site aeklive. Πρόκειται για ένα εξαιρετικό, από κάθε άποψη, άρθρο, το οποίο ομολογώ πως δεν γνώριζα. Ένα κείμενο του οποίου το ειδικό βάρος υπερβαίνει κατά πολύ το ανάλαφρο δικό μου χρονογράφημα!

Αγαπητέ Κώστα,

Είναι ωραίο να αισθάνομαι ότι δεν είμαι ο μόνος που έχει την άποψη αυτή ή ο μόνος που έχει το θάρρος να την λέει. Αντί άλλου σχολίου, σου παραθέτω το κείμενο που είχα γράψει τότε στο aeklive:

Σέβομαι κάθε άποψη πλην των υστερικών. Παραδέχομαι ότι πρόκειται για ένα δίλημμα που διχάζει. Το θέλουμε ή όχι το δίλημμα είναι: διάλυση της ΑΕΚ ή Τούρκοι επενδυτές; (αν βέβαια αληθεύει το ερώτημα). Χρεάζεται πολλή περίσκεψη για να δοθεί απάντηση και όχι επιπολαιότητες του στυλ "καλύτερα Δ΄ Εθνική" ή "ας μας πάρει και όποιος να 'ναι". Οι συμβολισμοί είναι έντονοι, όμως, το σημαντικότερο όλων είναι η επιβίωση της ΑΕΚ και η διατήρηση της ταυτότητάς της. Το μόνο σίγουρο είναι ότι αν σβηστεί η ομάδα από το χάρτη, όπως ο Ηρακλής π.χ., δεν θα υπάρχει ούτε ταυτότητα ούτε διάδοση ιδέας παρά μόνο μνήμες που θα σβήσουν μαζί με εμάς. Αραγε θα ήταν το ιδεατό να μας αναλάβουν Ρώσσοι; Μήπως ο Στάλιν δεν έκανε πογκρόμ και σφαγές κατά Ελλήνων; Μήπως να μας έπαιρναν Άραβες; Εκεί να δεις σφαγές Χριστιανών που έχουν γίνει. Αμερικάνοι ίσως; Μπα, ευθύνονται για την μεγαλύτερη σύγχρονη εθνική τραγωδία (Χούντα και κατάληψη της Κύπρου) και για κάθε δυστυχισμένο λαό ανά την υφήλιο. Γερμανοί ή Ιταλοί; Ένα εκατομμύριο Έλληνες πέθαναν από πείνα και στα πεδία της μάχης εξαιτίας τους. Άγγλοι; Μπα... στήριξαν το πραξικόπημα της Κύπρου και σφαγίαζαν τους αγωνιστές της ΕΟΚΑ. Ολλανδοί; Ποιους μωρέ, τους κολλητούς των Σκοπιανών; Βέβαια, την ίδια στιγμή δεν έχουμε κανένα πρόβλημα να βλέπουμε τα σήριάλ τους, να φοράμε τα ρούχα τους, να ζούμε με τον τρόπο της ζωής τους, να κυκλοφορούμε τα αυτοκίνητά τους, να ακούμε τα τραγούδια τους, να αφήνουμε συνάλλαγμα στις χώρες τους, να μεταναστεύουμε εκεί, να τρώμε τα προϊόντα τους. Επίσης, να πληρωνόμαστε από δάνεια που οι χώρες αυτές μας χορηγούν και να ικετεύουμε να δώσουν λύση στα δικά μας προβλήματα τα οποία, σε μεγάλο ποσοστό, αυτοί μας προκάλεσαν. Επίσης, είμαι σίγουρος ότι, οι περισσότεροι από εσάς που γράφετε εδώ μέσα, αν ερχόταν Τούρκος εργοδότης και σας έδινε 3.000 ευρώ για να δουλέψετε στην Πολυεθνική του θα λέγατε ένα βροντερό ΟΧΙ γιατί οι πρόγονοί σας σφαγιάσθηκαν από προγόνους τους και γιατί είσαστε ΑΕΚ! Τι είναι οι αρχές άραγε; Ένα ελαστικό κουστoυμάκι που το φοράμε κατά περίπτωση; Όταν αφορά την διασκέδαση, την άνεση, την ευμάρειά μας είναι ευρύχωρο και όταν αφορά κάποιον άλλο τομέα στενεύει;

Δεν λέω ότι η λύση αυτή ακούγεται ευχάριστα. Λέω όμως ότι, στην παρούσα συγκυρία δεν υψώνεις λάβαρο αντίστασης χωρίς να το σκεφτείς από όλες τις πλευρές. Άραγε αν ήταν μια Γαλλική Πολυεθνική, με τουρκικά κεφάλαια, θα μας πείραζε;

Επιβάλλεται, νομίζω, να επικρατήσει η σύνεση και η ωριμότητα και να δούμε αν και τι μπορεί να κερδίσει η ΑΕΚ από αυτή την ιστορία και πώς μπορεί να εξασφαλίσει ότι, το μόνο Τουρκικό που θα εισχωρήσει στους κόλπους της θα είναι κεφάλαια. Και, σε κάθε περίπτωση, δε νομίζω ότι ένας ακόμα διχασμός είναι αυτό που μας λείπει...

ΥΓ Δε νομίζω ότι υπάρχει περίπτωση να προχωρήσει τέτοια λύση, οπότε, μάλλον άδικα συζητάμε.

ΥΓ2 Οι πατεράδες μας δε νομίζω ότι τόλμησαν ποτέ να αποκαλέσουν "προδότη" τον Λευτέρη Αντωνιάδη που είχε την τουρκική υπηκοότητα και ήταν θρύλος της Εθνικής Τουρκίας... Αντίθετα, τον αγκάλιασαν και το θεωρούσαν τιμή τους που αγωνίστηκε στην ΑΕΚ. Μήπως ήταν λιγότερο Έλληνες από εμάς;;;

ΑΝΤΩΝΗΣ-ΨΕΡΗΜΟΣ

Τρίτη 7 Αυγούστου 2012

ΤΟ ΒΗΜΑ - Όταν το ποδόσφαιρο ξύνει πληγές...

Καθώς η ποδοσφαιρική ΑΕΚ βυθίζεται στην οικονομική ανυπαρξία, στο μυαλό μας έρχονται τα λάθη και οι χαμένες ευκαιρίες. Για τα περισσότερα από αυτά ευθύνονται, ασφαλώς, οι επιλογές των μεγαλομετόχων. Αλλά κι εμείς οι φίλαθλοι δεν είμαστε άμοιροι ευθυνών! Το 2005, η σκληροπυρηνική οργάνωση οπαδών “Original 21” απέτρεψε την είσοδο στον σύλλογο (αρχικά, μέσω της Ερασιτεχνικής) του Δημήτρη Μελισσανίδη, σε μια εποχή που το ενδιαφέρον του εφοπλιστή για τα πράγματα της ΑΕΚ ήταν ιδιαίτερα «ζεστό». Στο τέλος του 2011, εκδηλώθηκε ενδιαφέρον για την ΠΑΕ από τον Τουρκικό οικονομικό κολοσσό Sabanci Holding, προσέκρουσε όμως στις αντιτουρκικές ιδεοληψίες μεγάλης μερίδας φιλάθλων της ΑΕΚ, και το θέμα (που θα ήταν σωτήρια λύση για τον σύλλογο) δεν προχώρησε...

Επειδή τα γεγονότα του 2011 ήρθαν ξανά στην επικαιρότητα με μια πρόσφατη συνέντευξη πρώην τεχνικού διευθυντή της ΑΕΚ, σκέφτηκα να παρουσιάσω στο αναγνωστικό κοινό του «Βήματος» ένα χρονογράφημά μου που δημοσιεύθηκε στις 6 Δεκεμβρίου 2011 στην «Ελευθεροτυπία». Μια μεταφυσική προσέγγιση σε ένα ζήτημα που προκάλεσε υπερβολικές αντιδράσεις, με ζημιωμένη –ως συνήθως- την ίδια την ΑΕΚ...

Ακολουθεί το άρθρο (με μικρές βελτιωτικές παρεμβάσεις):

Η ευαισθησία που επέδειξαν πρόσφατα οι φίλοι της ΑΕΚ απέναντι στην φημολογούμενη εμπλοκή Τούρκων επιχειρηματιών στα διοικητικά του συλλόγου, είναι κατανοητή, με βάση τους ιστορικούς συμβολισμούς που ο σύλλογος αυτός φέρει. Βέβαια, αυτή δεν είναι η πρώτη απόπειρα εισόδου ξένων επενδυτών στην ΑΕΚ. Ποιος δεν θυμάται τους Άγγλους της ENIC που ανέλαβαν τα ηνία της ΠΑΕ το 1997 και έμειναν στο τιμόνι –με τον ένα ή τον άλλο τρόπο- έως την «μεταπολίτευση» του Θεμιστοκλή Νικολαΐδη...

Ακούγεται φυσιολογικό, ίσως, ότι οι περισσότεροι φίλαθλοι της Αθηναϊκής ομάδας αποδέχθηκαν την Αγγλική «κατοχή» με πολύ μεγαλύτερη ευκολία απ’ ό,τι την προοπτική μιας Τουρκικής παρουσίας στη μετοχική σύνθεση της ΑΕΚ. Η διαφορά προφανώς ανάγεται στις ιστορικές προσφυγικές ρίζες του συλλόγου: σύμφωνα με την κρατούσα αντίληψη, δεν είναι διανοητό η «Ένωση», που γεννήθηκε μέσα από τις στάχτες μιας εθνικής καταστροφής, να διοικείται από τους απογόνους των ίδιων των «εχθρών» που την προκάλεσαν!

Εν τούτοις, με την προβοκατόρικη νοοτροπία που με διακρίνει, σκέφτηκα να ζητήσω και τη γνώμη ενός παλιού πρόσφυγα επί του θέματος, κάποιου που είχε ζήσει την εθνική τραγωδία από κοντά. Και μάλιστα, ενός ανθρώπου που δεν ασχολήθηκε ποτέ του με το ποδόσφαιρο. Έτσι, η απάντηση που θα έπαιρνα θα ήταν καθαρά ιδεολογική, απαλλαγμένη από τυχόν υστερόβουλες οπαδικές σκοπιμότητες...

Ο εν λόγω πρόσφυγας ήρθε στην Ελλάδα μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, κυνηγημένος από τους Τούρκους που είχαν σφάξει τον πατέρα και την αδελφή του, και είχαν λεηλατήσει και στη συνέχεια πυρπολήσει την οικογενειακή τους επιχείρηση. Κρυβόταν επί μήνες στα βουνά και τρεφόταν με ό,τι μπορεί να βάλει ο νους του ανθρώπου, μέχρι να καταφέρει να περάσει με ασφάλεια τα Ελληνοτουρκικά σύνορα...

Είναι απίστευτο, αλλά στα κάπου τριάντα χρόνια που πρόλαβα να τον γνωρίσω, δεν άκουσα μία φορά τον παππού μου να λέει κακή κουβέντα για τους Τούρκους! Τους θεωρούσε φίλους κι αδελφούς, και πίστευε πάντα πως άλλοι μας είχαν βάλει να φαγωθούμε, εξωθώντας την Ελλάδα με πλάνες υποσχέσεις σε πολεμική περιπέτεια και αφήνοντάς την μόνη στο τέλος. Ποιοι ήταν αυτοί οι «άλλοι»; Ίσως το καταλάβετε αν σας πω πως δεν θυμάμαι ποτέ τον παππού μου να λέει σκέτα «η Αγγλία». Πάντα έβαζε και επιθετικό προσδιορισμό: «η (***) η Αγγλία»! Το εύκολο έργο της προφανούς ερμηνείας των αποσιωπητικών –με βάση το αρχαιότερο γνωστό επάγγελμα- αφήνεται στον αναγνώστη...

Αν ζούσε, λοιπόν, ο παππούς μου το 1997, σίγουρα θα είχε επαναστατήσει ακούγοντας πως κάποιοι Άγγλοι επρόκειτο τότε να κάνουν κουμάντο σε μια Ελληνική ομάδα με προσφυγικές ρίζες. Τώρα, όσον αφορά την πιθανή γνώμη του για τους υποψήφιους Τούρκους επενδυτές που πρόσφατα ήρθαν στο φως της επικαιρότητας, τι να σας πω... Δεν είμαι βέβαιος, αν και μάλλον μπορώ να την μαντέψω!

ΤΟ ΒΗΜΑ