ΤΟ ΒΗΜΑ - Ελλάδα, σαν τραγική συμφωνία του Μάλερ!

Το φινάλε της έκτης συμφωνίας (ονομαζόμενης «Τραγικής») του Γκούσταβ Μάλερ αποτελεί ανατριχιαστική περίπτωση μουσικής προφητείας. Ο υποτιθέμενος ήρωας του έργου δέχεται τρία χτυπήματα από τη μοίρα, που συμβολίζονται μουσικά με τρεις ισάριθμες «σφυριές» από τα κρουστά της ορχήστρας. Το τρίτο, μοιραίο χτύπημα τον αποτελειώνει...

...Οι ορχηστρικές σφυριές που ηχούν ως κεραυνοί εν αιθρία στη γαλήνια μουσική, θυμίζουν κάποιες σοφές φωνές αλλοτινών καιρών –τότε τις λέγαμε, απαξιωτικά, «Κασσάνδρες»- που τάραζαν τη μακάρια αμεριμνησία μας με δυσοίωνες προβλέψεις για την εθνική οικονομία. Για να συναντήσουν τη δυσπιστία (αν όχι και καχυποψία) του συνόλου, σχεδόν, των τεχνητά ευημερούντων πολιτών της «οικονομικής υπερδύναμης των Βαλκανίων»...

Διαβάστε το άρθρο...

"Προφητείες" που (δυστυχώς) βγήκαν αληθινές...

Δεν έχει όρια και τελειωμό η μελαγχολία που νιώθουμε παρακολουθώντας το κατρακύλισμα της ΑΕΚ που αγαπήσαμε! Μιας ΑΕΚ που πλήρωσε το (δικτατορικά επιβεβλημένο) σφιχταγκάλιασμά της με αυτό που κάποτε ονόμαζα "κουλτούρα της Σκεπαστής", ενός οπαδικού χώρου που, πίσω από τραγουδάκια και συνθηματικά ευφυολογήματα, κρύβει σημαντικό μερίδιο ευθύνης κι ενοχής για πολλά απ' όσα δυσάρεστα συνέβησαν στο σύλλογο τα τελευταία δέκα χρόνια...

Ο οπαδικός αυτός πυρήνας άρχισε να ασκεί, ουσιαστικά, διοίκηση στην ΑΕΚ αξιοποιώντας το κενό που δημιουργήθηκε μετά την πτώση του διαβόητου "Big Mac". Αρχικά επέβαλαν την σιδηρά τους θέληση με την απομάκρυνση του τότε προπονητή (και μάλιστα με τρόπο που προκάλεσε αποτροπιασμό στη φίλαθλη Ελλάδα) σε μια περίοδο που η ομάδα έδειχνε να έχει προοπτική. Στη συνέχεια, ασκώντας βία και τρομοκρατία, άνοιξαν το δρόμο για την άλωση της ΠΑΕ από το καθεστώς των "Βοναπάρτηδων". Με πιο "δημοκρατικά" μέσα, απέτρεψαν την ανάληψη της Ερασιτεχνικής από φίλους της ΑΕΚ που, τουλάχιστον κατά δέσμευσή τους, επροτίθεντο να ξαναστήσουν το γήπεδο στον ιστορικό του χώρο (ναι, πρόκειται για τον ίδιο οπαδικό πυρήνα που τώρα κάνει μνημόσυνα στα χαλάσματα!). Τέλος, όταν ο αγαπημένος τους "Καίσαρας" (που κι αυτός, με τη σειρά του, απαξίωσε αλαζονικά την δυνητικά λυτρωτική οικονομική συνεισφορά των ίδιων φίλων του συλλόγου) αμφισβήτησε τα προνόμια συνδιοίκησης που αξίωνε το ιερατείο των "οργανωμένων", έγινε κι αυτός αποδιοπομπαίος τράγος. Και, από "ο δικός μας άνθρωπος", μεταμορφώθηκε σε... βραχύσωμο καταδότη (Ελληνιστί, "κοντός ρουφιάνος")!

Κρατώ πάντα στο αρχείο μου δύο άρθρα που είχα δημοσιεύσει, υπό μορφή επιστολών, στο Goal News το 2004. Το πρώτο γράφτηκε λίγον καιρό μετά τα γεγονότα (με τα εμετικά συνθήματα που όλοι θέλουμε να ξεχάσουμε) που οδήγησαν στην εκβιαστικά επιβεβλημένη φυγή του Ντούσαν Μπάγεβιτς. Λυπάμαι αφάνταστα που οι παραληρηματικές "προφητείες" μου, εκφρασμένες τότε μέσα στη φόρτιση της στιγμής, βγήκαν τελικά αληθινές... Το δεύτερο άρθρο γράφτηκε μετά την ανάληψη της ΠΑΕ από τον κ. Θεμιστοκλή και την παρέα του. Ίσως εκεί ήμουν υπέρ το δέον καλοπροαίρετος!

Για την ιστορία, αναδημοσιεύω τα δύο αυτά άρθρα:

ΤΩΡΑ ΑΡΧΙΖΟΥΝ ΤΑ ΔΥΣΚΟΛΑ

(Goal News, Κυριακή 8 Φεβρουαρίου 2004)

Το 1974, λίγο μετά την εισβολή και κατάληψη της Κύπρου από τους Τούρκους, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είχε κάνει μια ιστορική δήλωση: "Σήμερα η Κύπρος είναι αιχμάλωτη της Τουρκίας. Αύριο η Τουρκία θα είναι αιχμάλωτη της Κύπρου!" Αν ζούσε σήμερα ο μεγάλος πολιτικός, θα έβλεπε με ικανοποίηση την προφητεία του να δικαιώνεται πανηγυρικά. Το 1974, τα περισσότερα από τα παιδιά του σημερινού συνδεσμιακού χώρου της ΑΕΚ ήταν ακόμα αγέννητα και οι ηγέτες τους πολύ μικροί σε ηλικία. Έτσι, κανείς δεν άκουσε αυτά τα σοφά λόγια που το νόημά τους είναι ότι, όταν ανατρέψεις ένα νόμιμο καθεστώς, παίρνοντας με τη βία στα χέρια σου το ρόλο της εξουσίας, κάποια μέρα θα βρεθείς εσύ ο ίδιος αιχμάλωτος της εξουσίας αυτής.

Είδαμε πρόσφατα μια οργάνωση "φιλάθλων" να αξιοποιεί το σημερινό διοικητικό κενό της ΑΕΚ και να επιβάλλει φασιστικά την σιδηρά της θέληση στο θέμα της τεχνικής ηγεσίας της ομάδας, υποκαθιστώντας την διοίκηση και αναλαμβάνοντας εξουσιαστικό ρόλο στο σύλλογο. Αν θέλουμε να κοιτάξουμε την πραγματικότητα κατάματα, τη στιγμή αυτή η διοίκηση στην ΑΕΚ ασκείται ουσιαστικά από την παραπάνω οργάνωση, η οποία και δικαίως σήμερα πανηγυρίζει. Τώρα όμως αρχίζουν τα δύσκολα για τον μαθητευόμενο μάγο αρχηγό της! Η επιτευχθείσα ανατροπή της εξουσίας θα αποδειχθεί τελικά πολύ ευκολότερη υπόθεση από την ίδια την εξουσία, όταν μάλιστα η τελευταία δεν ασκείται με βάση κοινά αποδεκτές δημοκρατικές αρχές αλλά στηρίζεται στη βία και την τρομοκρατία. Γιατί η βία ως θέση φέρνει βία ως αντίδραση (θυμίζω το κατά κόρον προβαλλόμενο περιστατικό της καταστροφής του πρακτορείου του Σίμου, αντίποινο στην καταστροφή του αυτοκινήτου του Γρηγόρη Γεωργάτου). Ήδη αρκετοί φίλοι της ΑΕΚ που αντιτίθενται στις πρακτικές της οργάνωσης συσπειρώνονται εναντίον της, δηλώνοντας οργισμένα ότι "ο εμφύλιος τώρα αρχίζει!". Ευχής έργον είναι να μην το εννοούν...

Επιπλέον, η άσκηση εξουσίας συνεπάγεται ευθύνη -το αίσθημα της οποίας αμφίβολο είναι ότι διαθέτει η οργάνωση- και πάντα επισύρει κριτική, στην οποία η οργάνωση συνήθως αντιπαρατάσσει ειρωνικά ευφυολογήματα αντί επιχειρημάτων. Αυτές οι αδυναμίες συγχωρούνται ίσως στους ασκούντες αντιπολίτευση, αλλά είναι καταδικαστικές για τους κατέχοντες την αρχή. Πώς θα σηκώσει ο κ. αρχηγός στους ώμους του το βάρος μιας ιστορίας 80 χρόνων; Πώς θα αντιμετωπίσει τον αναμενόμενο ορυμαγδό του αναθέματος κατά της οργάνωσής του, αφού, δικαίως ή αδίκως, σε αυτήν θα χρεώνονται πλέον όλα τα κακώς κείμενα στην ΑΕΚ; Του πέρασε άραγε η σκέψη ότι αυτός και η οργάνωσή του ίσως αποτελούν, εν αγνοία τους, όργανα ενός σχεδίου για την άλωση της ΑΕΚ από κάποιους που δήθεν την "αγαπούν"; (ΣΣ: το κείμενο αυτό γράφτηκε πριν από τα δραματικά γεγονότα στους Θρακομακεδόνες.) Σήμερα η οργάνωση και ο αρχηγός της είναι απλά υπόλογοι στον κόσμο της ΑΕΚ για την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στο σύλλογο. Αύριο θα βρεθούν αιχμάλωτοι των πεπραγμένων τους και τελικά θα αποτελέσουν τους ιδανικούς αποδιοπομπαίους τράγους στα χέρια των ιδιοτελών εμπνευστών της ανωμαλίας που ζούμε, όταν αυτοί επιστρέψουν για να "σώσουν" την ΑΕΚ.

Αυτή τη στιγμή μερικοί άνθρωποι τρίβουν τα χέρια τους από ικανοποίηση. Κάποιοι κλωτσούν ένα τόπι σε τόπους μακρινούς, περιμένοντας ν' αδράξουν την ευκαιρία που οι ίδιοι μεθοδικά προετοίμασαν. Άλλοι σύρουν τη φαρμακερή τους πένα στο χαρτί, υπογράφοντας κείμενα και εκδίδοντας οπαδικές εφημερίδες που προσφέρουν άλλοθι και ηθική κάλυψη στη χυδαιότητα και την αλητεία. Και η ΑΕΚ θα είναι σε λίγο στα χέρια τους. Ας συνεχίσουμε να τους καμαρώνουμε, ή ας κάνουμε επιτέλους κάτι!

---------------------------------------------------------------------

ΚΑΙ Η ΑΕΚ ΕΧΕΙ ΤΟΥΣ ΔΙΚΟΥΣ ΤΗΣ "ΚΑΝΙΒΑΛΟΥΣ"!

(Goal News, Δευτέρα 19 Ιουλίου 2004)

Καταρχήν, να ευχηθούμε, ως οφείλουμε, καλή επιτυχία στη νέα διοίκηση της ΑΕΚ. Για να έχει όμως νόημα μια τέτοια ευχή, θα πρέπει πρώτα να προσδιορίσουμε τι ακριβώς σημαίνει εδώ η λέξη "επιτυχία". Οι περισσότεροι θα σκεφτούν ίσως την προσπάθεια οικονομικής εξυγίανσης της ΑΕΚ. Όμως, για να εξυγιάνεις κάτι, προϋποτίθεται ότι αυτό είναι ζωντανό και απλά "νοσεί". Η ΑΕΚ, δυστυχώς, δεν επιδέχεται εξυγίανση, τουλάχιστον όχι η ΑΕΚ που κάποτε αγαπήσαμε: αυτή έχει πεθάνει στις καρδιές και τις συνειδήσεις μας!

Θυμάμαι έναν τίτλο της εφημερίδας "Δικέφαλος" στα μέσα της δεκαετίας του '70, μετά από ένα άκρως επεισοδιακό παιχνίδι ΟΣΦΠ-ΠΑΟ: "ΜΕΓΑΛΗ ΑΕΚ, ΜΟΝΟ ΕΣΥ ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΚΑΝΙΒΑΛΟΥΣ!". Ποια σοβαρή (ακόμα και οπαδική) εφημερίδα θα έβαζε σήμερα έναν τέτοιο τίτλο; Τώρα πια η ΑΕΚ δικαιούται να καυχιέται πως έχει κι αυτή τους δικούς της "κανίβαλους"! Τους είδαμε να στήνουν καρτέρι σε ανυπεράσπιστους ανθρώπους (σσ: εννοεί τον τότε γυμναστή της ομάδας και συνεργάτη του Μπάγεβιτς) και να τους χτυπούν μπροστά στα μάτια των παιδιών τους (σσ: η εφημερίδα "Score" της επομένης έκανε πλάκα με το συμβάν, αντί να το καταδικάζει). Τους είδαμε να προσβάλλουν την αξιοπρέπεια και να απειλούν τη σωματική ακεραιότητα ανθρώπων που δούλευαν (απλήρωτοι!) για την ΑΕΚ. Τους καταγράψαμε να πανηγυρίζουν για τις ήττες της ΑΕΚ και να αποχωρούν κατηφείς όταν αυτή νικούσε. Τους βλέπουμε να εκδίδουν άθλια καθημερινά οπαδικά έντυπα που συντηρούν το νοσηρό φανατισμό μιας ύποπτης μερίδας "φιλάθλων". Και η μερίδα αυτή είναι, δυστυχώς, ό,τι έχει απομείνει από την ΑΕΚ, αφού όλοι σχεδόν οι υπόλοιποι είτε φοβούνται να εμφανιστούν, είτε απλά δεν αντέχει πια το στομάχι τους.

Τώρα, λοιπόν, η ΑΕΚ βρίσκεται στα χέρια εκείνων που ανέχτηκαν (για να μην πω υποδαύλισαν, ίσως και ενορχήστρωσαν) τις ντροπιαστικές καταστάσεις των οποίων υπήρξαμε μάρτυρες τα τελευταία χρόνια. Είναι χρέος τους να επανορθώσουν τα λάθη τους και να εξιλεωθούν στη συνείδηση των φιλάθλων (χωρίς εισαγωγικά) της ΑΕΚ. Πρέπει όμως να συνειδητοποιήσουν ότι η ΑΕΚ δεν χρειάζεται απλά εξυγίανση, αλλά (πρωτίστως ηθική) Ανάσταση! Και για το λόγο αυτό θα πρέπει άμεσα να απομονωθούν και τελικά να απομακρυνθούν όσοι προσβάλλουν την ιστορία της. Στην προσπάθεια αυτή οι νέοι διοικούντες θα έχουν τη στήριξη όλων εκείνων που εξακολουθούν να σέβονται την ιστορία αυτή!

Γενικό Σχόλιο: Τα παραπάνω κείμενα θα πρέπει να αξιολογηθούν με βάση τις τότε πραγματικότητες (μιλάμε για τις εξαιρετικά φορτισμένες, σχεδόν εμφυλιοπολεμικές συνθήκες που επικρατούσαν στον απόηχο των γεγονότων των Λιοσίων και, μετέπειτα, των Θρακομακεδόνων), και όχι με βάση τα δεδομένα της σημαντικά πιο "πολιτισμένης" -μα συνάμα και παρακμιακής- σημερινής κατάστασης. Τα αναδημοσιεύω όχι γιατί θέλω να "ξύσω πληγές" αναμασώντας παλιές υποθέσεις, αλλά μόνο και μόνο σαν ντοκουμέντα μιας ταραγμένης εποχής...

Ευαισθησίες...

- Να σου πω κάτι, ρε Αγγελικούλα; Δεκάρα δεν δίνω, στο φινάλε, αν φάνε κανένα λουκάνικο λιγότερο οι Γερμαναράδες! Σκέφτομαι περισσότερο εκείνα τα κακόμοιρα τα παιδάκια στην Ελλάδα, που σε λίγο δεν θα 'χουν ν' αγοράσουν δεύτερη κόκα-κόλα λάιτ στα Μακ-Ντόναλντ...

Αποκαλύπτουμε τους μεταγραφικούς στόχους της νέας ΑΕΚ!

ΤΟ ΒΗΜΑ - Η παρεξήγηση και ο ανορθολογισμός

Του Αλέξη Καλοκαιρινού 

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ούτε δύναμη προόδου ούτε δύναμη οπισθοδρόμησης. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο πρωταγωνιστής της τελευταίας φάσης ενός σύγχρονου πολιτικού ατυχήματος, μιας μεγάλης καραμπόλας που βρίσκεται ακόμη σε εξέλιξη αλλά με ορατό τέλος. Σε λίγο οι διασώστες θα προσεγγίσουν τα συντρίμμια σε αναζήτηση επιζώντων. Αν αυτά σας ακούγονται πολύ δραματικά, ιδιαίτερα στο ξεκίνημα ενός κειμένου, σκεφθείτε σαν θεατές του ατυχήματος στην ταινία του Γκοντάρ, λαμβάνοντας πάντως υπόψη ότι οι θεατές παίζουν στην ταινία...

Διαβάστε το άρθρο...

ΤΟ ΒΗΜΑ - Φοβάμαι τους θυμωμένους!

Wayne Dyer

Κατερίνα Γώγου

Στο κλασικό, πλέον, σύγγραμμά του Οι Περιοχές των Σφαλμάτων σας (Your Erroneous Zones) ο Αμερικανός ψυχοθεραπευτής Wayne Dyer αναλύει τις συνηθέστερες λαθεμένες συμπεριφορές που ευθύνονται για την ανάπτυξη και διατήρηση των νευρώσεων στο σύγχρονο άνθρωπο. Το τελευταίο μέρος του βιβλίου είναι αφιερωμένο στο πιο επικίνδυνο κι αυτοκαταστροφικό απ’ όλα τα συναισθήματα: τον θυμό!

Όπως γράφει ο Dr. Dyer, ο θυμός είναι «ένα είδος ψυχολογικής γρίπης που μας κάνει αδύναμους, όπως ακριβώς κι η σωματική αρρώστια». Τονίζει ιδιαίτερα πως σε καμία περίπτωση το αρνητικό αυτό συναίσθημα δεν αυξάνει την αποτελεσματικότητά μας στην αντιμετώπιση δύσκολων καταστάσεων, αφού προκαλεί ψυχική σύγχυση και διανοητική συσκότιση. Αν είναι αναγκαίο για λόγους τακτικής, μπορούμε να καμωθούμε πως είμαστε θυμωμένοι, διατηρώντας όμως στην πραγματικότητα την αυτοκυριαρχία μας (αυτό είναι ιδιαίτερα αποτελεσματικό, π.χ., όταν θέλουμε να πείσουμε ένα παιδί να μη βγαίνει απρόσεκτα στο δρόμο).

Ο θυμός γίνεται τόσο πιο επικίνδυνος, όσο πιο ανώριμος είναι ο φορέας του που καλείται να τον διαχειριστεί. Αν η θέα ενός γεμάτου όπλου στα χέρια ενός θυμωμένου ενήλικα φοβίζει, στα χέρια ενός θυμωμένου παιδιού τρομοκρατεί! Όπως, προσωπικά, με τρομοκρατούν τα «οπλοφορούντα» οργισμένα «παιδιά» που παρελαύνουν κατά συρροή τις μέρες αυτές στους δέκτες των τηλεοράσεών μας. Και αναφέρομαι στους διάφορους εκπροσώπους του πολιτικού φορέα που διεκδικεί την κατάληψη της εξουσίας με σκοπό το γκρέμισμα και ξαναχτίσιμο της χώρας απ’ την αρχή. Με κύριο –αν όχι μοναδικό- υλικό ανοικοδόμησης τον ίδιο το θυμό, τόσο του λαού-ψηφοφόρου όσο και των επίδοξων εξουσιαστών!

Με τρομάζουν τα αλλοιωμένα από την οργή χαρακτηριστικά των προσώπων, η υστερική οξύτητα της φωνής που κραυγάζει αδιάκοπα, οι νευρικές κινήσεις των χεριών που μάταια προσπαθούν να υποκαταστήσουν τον πειστικό λόγο, ο αγχώδης ρυθμός μιας ομιλίας κενής περιεχομένου όπου τη θέση των σοβαρών πολιτικών επιχειρημάτων έχουν καταλάβει τετριμμένα, μονότονα επαναλαμβανόμενα συνθήματα του πεζοδρομίου...

Με τρομάζει η θνησιγενής φύση των πραγμάτων που χτίζονται πάνω στο θυμό. Γιατί, μόλις η θυμωμένη γενιά καταλάβει την εξουσία, ο θυμός της μοιραία θα εκτονωθεί. Μαζί θα εκλείψει και η μοναδική πρώτη ύλη που τώρα νοηματοδοτεί και προσανατολίζει την πολιτική της στόχευση. Και το κενό που θ’ απομείνει δύσκολα θα καλυφθεί, αφού ο θυμός στην προκειμένη περίπτωση είναι κάτι σαν τους καβαφικούς βαρβάρους: είναι κακό πράγμα να τον έχει κανείς, όμως ακόμα χειρότερο πράγμα είναι η απουσία του!

Με τρομάζει, τέλος, ο εναγκαλισμός των πιθανών αυριανών εξουσιαστών με κάποια ακραία περιθωριακά στοιχεία που έχουν αναγάγει τον θυμό σε «πολιτική» αρετή και υπαρξιακή προϋπόθεση. Έναν θυμό που κάποια στιγμή οδήγησε ακόμα και στο μαζικό έγκλημα με το άλλοθι της «δίκαιης λαϊκής εξέγερσης»: το ολοκαύτωμα τριών νέων εργαζομένων σε μια τράπεζα, μια αποτρόπαιη πράξη που δεν καταδικάστηκε ποτέ ποινικά αλλά, κυρίως, πολιτικά (καθώς ελάχιστους έπεισαν τα προσχηματικά μισόλογα των εκπροσώπων των δύο «φιλολαϊκών» πτερύγων του κοινοβουλίου, μία εκ των οποίων φιλοδοξεί να λάβει «καθαρή εντολή» διακυβέρνησης της χώρας...).

Ήμουν ακόμα φοιτητής στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας όταν πρωτοδιάβασα τα Τρία Κλικ Αριστερά της Κατερίνας Γώγου, που μόλις είχε κυκλοφορήσει. Ομολογώ πως με γοήτευσε τότε η παρακμιακή νοσηρότητα που απέπνεαν οι στίχοι, αποτέλεσμα εντυπωσιακού μετασχηματισμού σε ποίηση ενός βαθιά υποκρυπτόμενου θυμού που διαπερνά το ασυνείδητο κάθε λέξης! Μια νοσηρότητα που όριζε ως μονόδρομο της ζωής την πορεία στην αυτοκαταστροφή, πρόγραμμα που πιστά τήρησε και η ίδια η ποιήτρια. Είναι άραγε έτοιμη κι αποφασισμένη μια ολόκληρη χώρα, υπό το κράτος ενός –δίκαιου, έστω- ομαδικού θυμού, να κάνει το μοιραίο «κλικ αριστερά»; Φοβάμαι την απάντηση... Κι ακόμα περισσότερο φοβάμαι την οργή απ’ τη διάψευσή της!

ΤΟ ΒΗΜΑ

ΤΟ ΒΗΜΑ - Πόσο καλή είναι, τελικά, η αντιαυταρχική εκπαίδευση;

...Ένα κρίσιμο ζητούμενο που διαμορφώνει την παιδαγωγική φιλοσοφία του εκπαιδευτικού είναι η εξισορρόπηση ανάμεσα στον δημοκρατικό φιλελευθερισμό (κανένας συσχετισμός με τον αντίστοιχο πολιτικό όρο!) και την πειθαρχία. Δηλαδή, σε τι ποσοστό η πολιτική του δασκάλου θα διαμορφώνεται ελαστικά, λαμβάνοντας υπόψη τις προτιμήσεις κι επιθυμίες των μαθητών του, και σε τι ποσοστό θα στοχεύει να διδάξει στον μαθητή την αρετή της προσαρμογής σε μη διαπραγματεύσιμες αρχές, ακόμα και σ’ αυτές με τις οποίες ενδεχομένως θα διαφωνεί...

Αν και, ως εκπαιδευτικός, έτεινα πάντα ετεροβαρώς προς την «φιλελεύθερη» πλευρά, αρχίζω πια να έχω δεύτερες σκέψεις. Η αφελώς εξιδανικευμένη εικόνα του «αγνού» μαθητή που, ως tabula rasa, αναμένει ν’ απορροφήσει με ευγνωμοσύνη το καλό υλικό που θα του προσφέρει ο δάσκαλος, έχει αρχίσει να ξεθωριάζει και ν’ αποδομείται στη συνείδησή μου, δίνοντας τη θέση της σε μια πιο ρεαλιστική απεικόνιση του σύνθετου χαρακτήρα της νέας γενιάς...

Διαβάστε το άρθρο...

Έτσι θα σωθούμε!

- Ελληνίδες, Έλληνες, έχουμε έτοιμο σχέδιο για τη σωτηρία της χώρας και την ευημερία του λαού μας! Θα προβούμε σε αναγκαστική δήμευση όλων των διαθέσιμων ποσοτήτων φασολιών, θα καταναλώσουμε όλοι από μια διπλή μερίδα φασολάδας, και θα αναστηλώσουμε όλοι μαζί την οικονομία μας με π**δές!

ΤΟ ΒΗΜΑ - ΣΥΡΙΖΑ: χρωστάει μια τούμπα!

Του Κώστα Κόκκινου 

Πίσω από τις λέξεις κρύβεται ο Αλέξης; Μια τούμπα κάτι θα φέρει, αλλά ποια τούμπα τι θα φέρει; Παραμένουμε στην ευρωζώνη και καταγγέλλουμε το μνημόνιο της δανειακής σύμβασης, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ...

• Ή διαπραγματευόμαστε και παραμένουμε.

• Ή καταγγέλλουμε και πάμε στην πτώχευση και στην ωραία μας δραχμή. Δηλαδή, ή ο γάιδαρος πετάει με αεροπλάνο, ή αλλιώς δεν πετάει!

Τόσο δύσκολος είναι ο γρίφος που περιφέρει στην προσχολική νοημοσύνη ο ΣΥΡΙΖΑ. Μιλάμε δηλαδή για την απόλυτη εξαπάτηση, την οποία χαϊδευτικά αποκαλούμε δημαγωγία. Όσο για το κόστος μιας τέτοιας δημαγωγίας, μάλλον δεν υπάρχει. Ο ελληνικός λαός είναι εθισμένος στην παρλαπίπα και παθαίνει σύνδρομο στέρησης αν του πει κανένας την αλήθεια...

Διαβάστε το άρθρο...


Σχόλιο Aekphile: Προσυπογράφουμε!

ΤΟ ΒΗΜΑ - Πόσο μακριά πέφτει, τελικά, η Βαϊμάρη;

Από την αρχή αυτής της κρίσης, στη σκέψη πολλών γεννήθηκαν συνειρμοί με την ιστορική περίοδο της «Δημοκρατίας της Βαϊμάρης», το πρώτο, σχετικά βραχύβιο (1919-1933) πείραμα της Γερμανίας με τη δημοκρατία μετά την ήττα του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Μια δημοκρατία που καταλύθηκε de facto με την άνοδο των Ναζί στην εξουσία. Οι συνειρμοί αυτοί δεν είναι αδικαιολόγητοι, αν σκεφτεί κανείς μερικά κοινά χαρακτηριστικά...

...Εν τούτοις, αρχίζω σιγά-σιγά να συνειδητοποιώ πως η φωτιά δεν βρίσκεται απαραίτητα εκεί (ή τουλάχιστον, μόνο εκεί) απ’ όπου έρχεται ο καπνός! Γιατί, όλοι εμείς που διαλογιστήκαμε πάνω στους «προφανείς» συσχετισμούς με τη Βαϊμάρη, δεν λάβαμε υπόψη και κάποιες πολύ σημαντικές διαφορές...

...Κανείς δεν μπορεί, τελικά, να καταφεύγει σε εύκολες συγκρίσεις και συσχετισμούς με την ιστορική περίοδο της Βαϊμάρης προκειμένου να κατανοήσει την σύνθετη τρέχουσα πολιτική πραγματικότητα στη χώρα μας. Κι αυτά που με φοβίζουν περισσότερο δεν είναι τόσο οι ομοιότητες, όσο κάποιες από τις διαφορές...

Διαβάστε το άρθρο...

Επειδή δεν είμαστε κομπλεξικοί, αλλά Έλληνες...

Photo: ΤΟ ΒΗΜΑ

...συγχαίρουμε τον Ολυμπιακό για τον άθλο του, μια πολύτιμη τόνωση ηθικού σε μια χώρα που βουλιάζει στην ανυποληψία με ευθύνη του πολιτικού της συστήματος, αλλά και των ίδιων των πολιτών της που αρκούνται απλά στο ν' αλλάζουν τα ονόματα των "επιβητόρων" της εξουσίας, επιλέγοντας πάντα αυτούς που θα τους πουν το ωραιότερο ψέμα...

«Εγέρθητι!»

Όχι, το παραπάνω ρήμα (στην προστακτική) δεν αποτελεί πρόσταγμα σεβασμού προς το πρόσωπο πολιτικού αρχηγού...

...Αποτελεί πρόσταγμα κινητοποίησης ανατομικού στοιχείου Έλληνος ψηφοφόρου έτοιμου να επιδοθεί σε παρατεταμένη ερωτική αυτοπάθεια!

Μόνο που, καμιά φορά, το πρόσταγμα αυτό μπορεί να φτάσει κατά λάθος στ' αυτιά των εκλεκτών του ψηφοφόρου, και να παρερμηνευτεί...

...Και τότε, ο άφρων ψηφοφόρος μπορεί ν' ανακαλύψει το αποτέλεσμα του προστάγματος σε κάποια πολύ ευαίσθητα απόκρυφα μέρη του!

Με τις υγείες του!

(Αφιερωμένο ιδιαίτερα –αλλά όχι αποκλειστικά- σε απογόνους ηρώων...

Εκείνων των ηρώων που μόλις προχθές έμαθαν ότι υπήρξαν... κορόιδα!) 

ΤΟ ΒΗΜΑ

Προεκλογικές... κυνολογίες!

Προεκλογικές αντιμνημονιακές μαγκιές...

Μετεκλογικός πολιτικός ρεαλισμός...

Απλά κορυφαίο!  (Πηγή)

ΤΟ ΒΗΜΑ - Ψηφίζοντας «εραστή» (ή, όταν η Αριστερά πουλάει στυλ)

Τη σκηνή μού τη μετέφερε γνωστό μου άτομο... Η συζήτηση έχει φουντώσει για τα καλά στη γυναικοπαρέα άνω των δεύτερων «άντα», μαζί με το κέφι στο νυχτερινό στέκι. Το θέμα, φυσικά, οι επικείμενες εκλογές. Όπως είναι φανερό, η παρέα των κυριών έχει ήδη αναδείξει –και με συντριπτική μάλιστα πλειοψηφία- την δική της κυβέρνηση!

Να σημειώσω εδώ ότι οι εν λόγω κυρίες, αστές μπον βιβέρ στο σύνολό τους, έχουν τόση σχέση με την Αριστερά όση είχε η γιαγιά μου με τη... θεωρία της σχετικότητας! Γι’ αυτό και το αποτέλεσμα των «εκλογών» εκπλήσσει, έχοντας αναδείξει ως πρώτο κόμμα –ορθότερα, μοναδικό κόμμα με κοινοβουλευτική εκπροσώπηση- ένα κόμμα της παραδοσιακής Αριστεράς (που έπαψε όμως, δυστυχώς, να τιμά τόσο τις παραδόσεις του, όσο και την ίδια την Αριστερά...).

Η αποθέωση του πολιτικού ορθολογισμού συντελέστηκε με την –σχεδόν ομόφωνα αποδεκτή από την παρέα- αιτιολόγηση της ψήφου: ο νεαρός αρχηγός του κόμματος είναι «πολύ γκόμενος»! (Ζητώ συγνώμη από τον αναγνώστη για την τραχύτητα της γλώσσας, αλλά η καταφυγή σε λεκτικές σεμνοτυφίες τέτοιες ώρες ισοδυναμεί με προσπάθεια ανοίγματος παλαιού τύπου κονσέρβας με... μαρουλόφυλλο!)

Αν η αξία ενός πολιτικού σχηματισμού κρίνεται όχι μόνο από το πόσοι, αλλά και το ποιοι και γιατί τον ψηφίζουν, τότε θλίβομαι ειλικρινά για την κατάντια της παραδοσιακής (τονίζω τον επιθετικό προσδιορισμό!) Αριστεράς: το ένα της σκέλος επιμένει να μάχεται ως Δον Κιχώτης για την αναβίωση του αλήστου μνήμης «υπαρκτού» σοσιαλισμού (διατηρώντας, εν τούτοις, μια ιδεολογική συνέπεια και κάποιο παραδοσιακό ήθος), ενώ το άλλο σκέλος αγρεύει τυχοδιωκτικά πελατεία σε κάθε πιθανό κι απίθανο επίπεδο της κοινωνικής διαστρωμάτωσης, πουλώντας ωραιοπαθές «στυλάκι», υπερφίαλο «υφάκι» και ιλουστρασιόν επαναστατικές ρητορείες που συγκινούν (ή μάλλον, θα έπρεπε να συγκινούν...) μόνο τους υστερούντες σε στοιχειώδεις γνώσεις πολιτικής ιστορίας!

Τώρα, όσο για τις επικείμενες εκλογές, θα πρέπει μάλλον να το αποδεχθούμε ως αναπόφευκτη παθογένεια της πολιτικής πραγματικότητας ότι, για ένα μέρος του εκλογικού σώματος (όχι ευκαταφρόνητο, δυστυχώς...) οι «άξιοι» εκπρόσωποι θ’ αναζητηθούν με βάση την απατηλή γοητεία της δημόσιας εικόνας και όχι την ιδεολογική συνέπεια και τον πολιτικό ρεαλισμό που απαιτούν οι περιστάσεις. Στην τραγικότερη –και ευτελέστερη για το πολίτευμα- έκφανση του προβλήματος, μάλιστα, κάποιοι ή κάποιες θα ψηφίσουν εν δυνάμει «ερωτικούς εταίρους» αντί πολιτικών αντιπροσώπων!

Αυτό θα μπορούσε ακόμα και να είναι χαριτωμένο – αρκεί ο «ερωτισμός» του εκλεκτού να μην αποδειχθεί στη συνέχεια κυνικός τυχοδιωκτισμός του επιβήτορα!

ΤΟ ΒΗΜΑ

ΤΟ ΒΗΜΑ - Η δικαιοσύνη στη χώρα των κβάντων...

Ο μικρόκοσμος των κβαντικών φαινομένων φαίνεται συχνά ασύμβατος με την καθημερινή μας εμπειρία. Για παράδειγμα, ένα μικροσκοπικό σωμάτιο είναι δυνατό να έχει φανταστική ταχύτητα (η τιμή της, δηλαδή, να μην ανήκει στους πραγματικούς αριθμούς), όπως και ένα φαινόμενο μπορεί να παραβιάζει την αρχή διατήρησης της ενέργειας. Η θεμελιώδης κβαντική αρχή που «καθαγιάζει» τέτοιους παραλογισμούς και τους καθιστά μέρος της φυσικής πραγματικότητας, ονομάζεται «αρχή της αβεβαιότητας». Σύμφωνα με αυτήν, κάποια μεγέθη στο μικρόκοσμο δεν μπορούν ποτέ να προσδιοριστούν με απόλυτη ακρίβεια, όσο τέλειες πειραματικές διατάξεις κι αν διαθέτουμε.

Κρυμμένη πίσω από το άλλοθι της αβεβαιότητας, η Φύση μπορεί έτσι να παραβιάζει τις ίδιες της τις αρχές, με μία βασική, όμως, προϋπόθεση: να μην υπάρχουν μάρτυρες αυτής της «παρανομίας»...

Διαβάστε το άρθρο...

ΤΟ ΒΗΜΑ - Οι χορτάτοι και οι «ξελιγωμένοι»: σκέψεις για δύο τελικούς...

Σαν φίλαθλος της ΑΕΚ, μελαγχόλησα βλέποντας το φινάλε του χθεσινού τελικού του κυπέλλου. Σαν φίλος του ποδοσφαίρου, όμως, ένιωσα για μια φορά περήφανος για το άθλημα που επέλεξα ν’ αγαπώ!

Τα ανάμεικτα συναισθήματά μου οφείλονταν στη συμπεριφορά του κόσμου κατά την απονομή των μεταλλίων και του τροπαίου στους πρωταγωνιστές. Είδα τους χορτασμένους από τίτλους φιλάθλους του Ολυμπιακού να χειροκροτούν όρθιοι και με σεβασμό τους παίκτες του ηττημένου αλλά ηρωικού αντιπάλου τους, κι εκείνους να ανταποδίδουν το χειροκρότημα... Είδα παίκτες και παράγοντες των δύο φιναλίστ ν’ αποχωρούν από το γήπεδο σαν φίλοι, έχοντας να πουν μόνο καλές κουβέντες οι μεν για τους δε... Είδα δύο ομάδες που αντιμετώπισαν τον τελικό σαν αυτό που θα ‘πρεπε να είναι: γιορτή του ποδοσφαίρου!

Την ίδια στιγμή, όμως, θυμήθηκα έναν άλλο τελικό, ένα χρόνο πριν... Ο χθεσινός ηττημένος, ο Ατρόμητος, ήταν και πάλι παρών, με αντίπαλο αυτή τη φορά τη δική μου ομάδα. Μια ομάδα που, έχοντας χρόνια να γευτεί τη χαρά ενός τίτλου, έβλεπε αυτό το παιχνίδι σαν ευκαιρία μιας κάποιας διάσωσης του γοήτρου της. Αυτό το σύνδρομο στέρησης, δυστυχώς, οδήγησε τους οπαδούς της ΑΕΚ σε ένα άνευ προηγουμένου και εντελώς αναίτιο ξέσπασμα βίας: λίγα λεπτά πριν τη λήξη, κι ενώ η ομάδα τους προηγείτο ήδη με το άνετο 3-0, εισέβαλαν στο αγωνιστικό χώρο και άρχισαν να χτυπούν τους αντίπαλους ποδοσφαιριστές (οι οποίοι είχαν επιδείξει άψογη συμπεριφορά κατά τη διάρκεια του αγώνα) αλλά και τον διαιτητή της συνάντησης (ο οποίος μάλλον είχε ευνοήσει, παρά αδικήσει, την ΑΕΚ!). Για ν’ αποφευχθούν τα χειρότερα, ο διαιτητής –με την συναίνεση και των παραγόντων του Ατρομήτου- σφύριξε τη λήξη του παιχνιδιού ανακηρύσσοντας νικήτρια την ΑΕΚ, αντί, ως τυπικά όφειλε, να διακόψει τον αγώνα εις βάρος της...

Ξαναγυρνώντας στο σήμερα, αισθάνομαι την ανάγκη να συγχαρώ δημόσια τον Ολυμπιακό για τη χθεσινή νίκη του. Και δεν αναφέρομαι στο αποτέλεσμα αυτού τούτου του αγώνα, αλλά στην ηθική νίκη του αυθόρμητου, ιπποτικού χειροκροτήματος στον ηττημένο αντίπαλο. Ξέρω, θα αντιτείνετε πως οι «χορτασμένοι» έχουν περιθώρια για τέτοιες επιδείξεις αβροφροσύνης! Ως εκπρόσωπος των άλλων, των «ξελιγωμένων», όμως, θα σας ομολογήσω ότι το τέλος του περσινού τελικού δεν με βρήκε να πανηγυρίζω τη νίκη της ομάδας μου, αλλά να ντρέπομαι που δηλώνω οπαδός της...

Γιατί κάποτε οι νίκες της ΑΕΚ ήταν πρωτίστως ηθικές. Κι αυτό μας έκανε να ξεχωρίζουμε από εκείνους που κοροϊδευτικά, τότε, αποκαλούσαμε «κάφρους». Τους ίδιους που χθες, τουλάχιστον, κέρδισαν με το σπαθί τους το δικαίωμα στην ύπαρξη αυτού του άρθρου... Γραμμένου μάλιστα από φανατικό αντίπαλο!

ΤΟ ΒΗΜΑ

Οδηγός για ψηφοφόρους

Άρθρο του τακτικού συνεργάτη μας ΑΝΤΩΝΗ-ΨΕΡΗΜΟΣ

Μια εβδομάδα πριν τις εκλογές και είμαι αντιμέτωπος με το, πρωτοφανές για εμένα, φαινόμενο να μην έχω αποφασίσει τι θα ψηφίσω. Να εξηγηθούμε: δεν είμαι αναποφάσιστος, κάθε άλλο. Έχω αποφασίσει τι ΔΕΝ θα ψηφίσω, εδώ και καιρό. Τις τελευταίες μέρες, όμως, έκανα το λάθος να υποκύψω στην έμφυτη περιέργειά μου και στο… πολιτικό μικρόβιο που με τρώει πάντα τούτες τις μέρες και να παρακολουθήσω συζητήσεις, παρουσιάσεις προγραμμάτων, αντιπαραθέσεις. Τράτζικ….. σαν να μην έχει περάσει μια μέρα!

Ανήκω στην κατηγορία εκείνων που θεωρούσαν ότι το κόμμα είναι κάτι σαν την ομάδα: δεν το επιλέγεις, σε επιλέγει από τα μικράτα σου και είναι κληρονομική ασθένεια… μεταδιδεται από γενιά σε γενιά. Φαντάσου ότι, στο νησί, εφαρμόζαμε και συγκεκριμένη ιεροτελεστία για να ψηφίσουμε. Έπρεπε πάντα να πάμε όλοι οικογενειακώς (όταν λέμε όλοι, εννοούμε γιαγιάδες μέχρι παιδιά) να επιτελέσουμε το ιερό μας καθήκον. Υπήρχε μια, ελαφρότητα να την πω; Αθωότητα; Πάντως καλά περνάγαμε, πηγαινοερχόμασταν και τζάμπα με εισιτήρια που εξασφάλιζε το κόμμα από την Ολυμπιακή -Θεός σχωρέσ’ την- και κάναμε και τις μίνι-διακοπούλες μας.

Πλέον όμως, έστω και στα 37, νιώθω ότι πολλά έχουν αλλάξει μέσα μου. Τόσο η κατάρρευση της ζωής όπως την είχα μάθει όσο και το γεγονός ότι πλέον νοιάζομαι, πρώτιστα, για τα δύο αγγελούδια μου, με έχουν κάνει να είμαι οργισμένος, συνειδητοποιημένος και αρκετά ενημερωμένος. Πλην όμως, αμφιταλαντευόμενος. Δεν ξέρω αν αφορά κάποιον αλλά θα επιχειρήσω μια καταγραφή των προσωπικών μου θέσεων, προτεραιοτήτων και απαιτήσεων, η ικανοποίηση των οποίων -έστω και κατ’επίφαση αφού κανείς μας δεν μπορεί να είναι απόλυτα βέβαιος τι κρύβει η κουρτίνα 1 πίσω της- ενδέχεται να μου δώσει απάντηση μέχρι την προσεχή Κυριακή:

-Είμαι οργισμένος και έχω κάθε δικαίωμα να είμαι οργισμένος για όσο νιώθω έτσι. Κανείς δεν θα με κάνει να νιώσω τύψεις για αυτό ούτε θα μου βάλει χρονόμετρο στην οργή. Επίσης κανείς δεν δικαιούται να μου υποδείξει αν την προσεχή Κυριακή, πάνω από την κάλπη θα είμαι οργισμένος ή μη. Και -κυρίως- δεν δικαιούνται να μου κάνουν τέτοιες υποδείξεις αυτοί που ευθύνονται, κατά την κρίση μου, για την οργή μου. Είναι, τουλάχιστον, γαϊδουριά εκ μέρους τους!

-Δεν θέλω να ακούω για «διακύβευμα των εκλογών». Το διακύβευμα το νιώθω στο πετσί μου, το βλέπω γύρω μου, το καταλαβαίνω μόνος μου. Το διακύβευμα είναι να μπορέσει η χώρα μου να προκόψει, αν γίνεται πλέον αυτό. Μαγικές συνταγές δεν υπάρχουν. Θα ήμουν ηλίθιος όμως αν πίστευα ότι, αυτοί που ευθύνονται για την κατάντια έχουν τη μαγική συνταγή απλά και μόνο επειδή άλλαξαν αξιώματα μέσα στα κόμματά τους (θυμάστε τα παλιά καραμελάκια ΜΕΖ -εκείνα τα ασβεστοειδή με γεύσεις ούζο, πορτοκάλι, λεμόνι- που τα βάζαμε μέσα σε κουτιά-ζωάκια που ανοιγόκλεινε το κεφάλι τους; Έτρωγες το πάνω-πάνω και το ελατήριο έσπρωχνε από κάτω το επόμενο. Μαντέψτε… όλα την ίδια γεύση με το πρώτο είχαν).

-Θεωρώ μεγίστη αλητεία εκείνοι που μέχρι πριν μια εβδομάδα έφερναν την καταστροφή και επέσειαν την ακαριαία πτώχευση ως δικαιολογητικό λόγο της ψήφισης του Μνημονίου ΙΙ –έλα, παραδέξου το, και εσύ ψώνισες ζάχαρη και αλεύρι παραμονές της ψήφισης- να τολμούν τώρα να με κοροϊδεύουν τόσο ξεδιάντροπα, υποσχόμενοι «υπέρβαση του μνημονίου εντός τριών ετών».

-Δεν δέχομαι εκβιαστικά διλήμματα του τύπου «αν δεν έχω δύναμη δεν μπορώ να κυβερνήσω και άρα δεν μπορώ να αλλάξω πολλά». Αν δεν έχεις τη δύναμη, μεγάλε, απλά δεν άξιζες να την έχεις. Σε τόσες χώρες μια χαρά λειτουργούν οι κυβερνήσεις συνεργασίας. Εδώ, ταμπουρώνεστε πίσω από τη λέξη «ακυβερνησία» και τρομοκρατείτε γιαγιάδες και παππούδες που φοβούνται ότι θα ξαναζήσουμε τον εθνικό διχασμό.

-Δεν δέχομαι απόψεις που θέλουν την Ελλάδα εκτός Ευρώπης, μακριά από τη Δύση και επιστροφή στη δραχμή. Μέχρι να μου υποδειχθεί ένα υπαρκτό παράδειγμα χώρας, κρατιδίου, χωριού, έστω και στρουμφοχωριού, όπου λειτούργησε ικανοποιητικά -για τον άνθρωπο και όχι για το κόμμα, νταβάριτς- το μοντέλο του απομονωτισμού και κρατισμού, αρνούμαι να μπω στη διαδικασία να συζητήσω σοβαρά τέτοιες θέσεις. Και αρνούμαι, βέβαια, τις προσκλήσεις να τους εμπιστευτώ, έστω και αν δεν συμφωνώ με όλες τις θέσεις τους. Για στάσου ρε φίλε, δηλαδή γιατί πρέπει πάλι να αρκεστώ στο λίγο; Πολύ περισσότερο όταν μου έχεις ξεκαθαρίσει ότι στόχος σου δεν είναι να κυβερνήσεις. Συγνώμη, αλλά οι εκλογές γίνονται για ανάδειξη κυβέρνησης, αν δεν κάνω λάθος. Οι εκθέσεις ιδεών από Δευτέρα πάλι!

-Θέλω μια χώρα που να φιλοξενεί τόσους αλλοδαπούς όσους μπορεί να αντέξει. Ούτε έναν παραπάνω. Δεν ξέρω πώς μπορεί να γίνει αυτό, φαντάζομαι όμως ότι αν δεν γίνει κάτι, κάποια στιγμή θα είμαστε μια ανθρώπινη «χωματερή» που θα φιλοξενεί περισσότερους λαθρομετανάστες απ’ ό,τι Έλληνες. Όσοι θέλουν να είναι «αλληλέγγυοι», δικαιούνται να τους φιλοξενούν στα σπίτια τους και να τους προσλαμβάνουν στις δουλειές τους. Δεν δικαιούνται, όμως, να απαιτούν και από εμένα το ίδιο.

-Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι θα ψηφίσω κόμμα που αρχηγικά στελέχη του είναι φυλακισμένοι για δολοφονίες και εκτέλεση πληρωμένων συμβολαίων θανάτου, χωρίς να τους έχει αποκηρύξει η παράταξη, ο αρχηγός της οποίας σε λόγους του επαναλαμβάνει ότι «αν χρειαστεί δεν είμαστε δημοκράτες, αν χρειαστεί λερώνουμε τα χέρια μας». Όσο ελκυστική και αν φαίνεται η ιδέα του «εθνισμού», το βέβαιο είναι ότι κανείς, εχέφρων, δεν μπορεί να ταυτισθεί με υμνητές του Χίτλερ, του Hess και των μεθόδων τους.

-Δεν πιστεύω ότι η ψήφος «όπου να’ναι» στέλνει κάποιο μήνυμα. Στην τελική, θεωρώ υποτιμητικό, πρωτίστως για εμένα, να χρησιμοποιήσω μια πορνοστάρ ή κάποιον μισότρελο για να στείλω το μήνυμά μου. Αν μη τι άλλο μπορώ να το κάνω με περισσότερο στυλ.

-Δεν πιστεύω ότι τα «παρακλάδια» των μεγάλων κομμάτων, παιδιά του κομματικού σωλήνα από τα εφηβικά τους χρόνια μέχρι που γίνανε παππούδες, έχουν να προσφέρουν κάτι που δεν μας έχουν δείξει μέχρι τώρα. Όλοι τους έχουν διατελέσει υπουργοί ξανά και ξανά. Ποιο είναι το έργο τους; Ποιες είναι οι θέσεις των οποίων δεν είχαμε την τύχη να γίνουμε κοινωνοί μέχρι τώρα; Δεν υπάρχει τρόπος να πειστώ ότι η ίδρυση των νέων αυτών πολιτικών φορέων εξυπηρετεί μια διαφορετική πρόταση και όχι την ανάγκη των ιδρυτών τους για πολιτική διατήρηση, επιβίωση και προλείανση του εδάφους για επανάκαμψη όταν οι συνθήκες θα το ευνοούν. Στο χωριό μου αυτό λέγεται οπορτουνισμός!

Εν κατακλείδι, το έχω εμπεδώσει ότι, η πολιτική της Χώρας μου, τουλάχιστον για τα επόμενα χρόνια, δεν θα σχεδιάζεται, απλά θα εφαρμόζεται. Τουλάχιστον, ας εφαρμοσθεί από -ή έστω με τη συμμετοχή- ανθρώπους άφθαρτους, σοβαρούς, που δεν είχαν ποτέ ανάμιξη με πολιτικούς, κόμματα και πρακτικές που μας έφτασαν στη σημερινή απόγνωση.

Όλοι αξίζουν μια δεύτερη ευκαιρία. Όχι όμως τρίτη, ούτε τέταρτη, ούτε πέμπτη. Πολύ περισσότερο όταν η Χώρα μου παρακαλά για μία, έστω, ευκαιρία!

Αντώνης-Ψέρημος

Σχόλιο Aekphile: Κορυφαία πολιτική ανάλυση από τον συνεργάτη μας τον Αντώνη. Ας την διαβάσουμε με προσοχή, κι ας πάρει ο καθένας μας τις αποφάσεις του - και τις ευθύνες του!