Πέμπτη 31 Ιανουαρίου 2013

Στα άδυτα της γυναικείας σκέψης για τον άντρα!

Το παρακάτω, ιδιαιτέρως σοβαρό video μας το στέλνει ο φίλος Kyriakos-the-Legend, από τους λίγους οπαδούς του Ολυμπιακού που επιβεβαιώνουν την ουτοπική ρήση: "Δεν μπορεί, θα υπάρχουν και καλά παιδιά εκεί στο λιμάνι!"

Το video δείχνει πώς μια στιγμιαία ανεμελιά μπορεί να μετεξελιχθεί σε αληθινή οικογενειακή τραγωδία με ανυπολόγιστες συνέπειες για τη σχέση δύο ανθρώπων. Προειδοποιώ τον άρρενα θεατή ότι οι σκηνές είναι ιδιαιτέρως σκληρές: δείχνουν πώς ακριβώς μας έχουν καταχωρίσει στη συνείδησή τους οι γυναίκες! (Μια επίσκεψη σε ζωολογικό κήπο θα βοηθούσε αρκετά στη μορφοποίηση της σχετικής εικόνας...)


Παρασκευή 25 Ιανουαρίου 2013

Ανοικτή επιστολή προς το aek365.com

Φίλτατοι,

Το moderation των σχολίων των αναγνωστών στα άρθρα ενός ειδησεογραφικού site έχει σαν κύριο σκοπό το "φιλτράρισμα" κακόβουλων αναρτήσεων που εμπεριέχουν υβριστικές εκφράσεις και/ή συκοφαντικές θέσεις. Σε καμία περίπτωση δεν (πρέπει να) λειτουργεί σαν λογοκριτικός μηχανισμός για την φίμωση όσων απόψεων απλά και μόνο δεν είναι αρεστές στη διεύθυνση του site ή σε συγκεκριμένους αρθρογράφους. Προς τιμήν του, το ηλεκτρονικό "Βήμα", για παράδειγμα, δημοσιεύει όλα ανεξαιρέτως τα σχόλια των αναγνωστών (ακόμα κι αυτά που καθυβρίζουν την διεύθυνση και τους αρθρογράφους του!), δίνοντας την δυνατότητα σε όλους να εκφράσουν δημοκρατικά τις απόψεις τους.

Ο επιλεκτικός αποκλεισμός σχολίων με βάση τον βαθμό συμφωνίας τους με τη γραμμή ενός site ή ενός συντάκτη/moderator, δύο πράγματα μπορεί να μαρτυρά: αντιδημοκρατική νοοτροπία ή υποκρυπτόμενο σύμπλεγμα. Και είμαι, δυστυχώς, υποχρεωμένος να αναγνωρίσω τέτοια χαρακτηριστικά στο site aek365.com, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά την θεματολογία της ΑΕΚ και τους σχολιασμούς αναγνωστών που εκφράζουν απόψεις μη-αρεστές σε ένα ιερατείο του οποίου, ως φαίνεται, προΐσταται ιδιόρρυθμος (για να το πω κομψά) αθλητικός συντάκτης-οπαδός εορτάζων ανήμερα το Πάσχα...

Θα διαχωρίσω απόλυτα τους συντάκτες σας που καλύπτουν πολιτικά, κοινωνικά, ιστορικά, καλλιτεχνικά ή επιστημονικά θέματα. Αυτοί και μόνο προσδίδουν στο site την εικόνα ενός μοντέρνου ειδησεογραφικού ιστότοπου υψηλού επιπέδου. Οι συντάκτες-οπαδοί, από την άλλη, μονίμως προσδεδεμένοι στο άρμα των "οργανωμένων" δικτατόρων της ΑΕΚ, το μόνο που κάνουν είναι να ακυρώνουν αυτή την εικόνα...

Κ. Παπαχρήστου 

Πέμπτη 24 Ιανουαρίου 2013

ΤΟ ΒΗΜΑ - Έκπτωση, επιτέλους, στην κάρτα απεριορίστων... απεργιών!

Όλοι εμείς οι αθεράπευτα ηλίθιοι (άντε μην το πω αλλιώς!) που εξακολουθούμε να υποστηρίζουμε τα κρατικά μέσα μαζικής μεταφοράς αγοράζοντας μηνιαίες κάρτες, βιώνουμε φέτος ένα πραγματικό όργιο καταλήστευσής μας λόγω των αλλεπάλληλων –και με το αζημίωτο γι’ αυτούς– αρνήσεων μιας μειοψηφίας δικτατορίσκων του κρατικού συνδικαλισμού να τιμήσουν ένα ακριβοθώρητο, πλέον, προνόμιο που τους έχει (ενδεχομένως μάλιστα μη-αξιοκρατικώς) παραχωρηθεί από την πολιτεία: να έχουν τη δυνατότητα να εργάζονται!

Επειδή, όμως, κι εμείς οι υπόλοιποι που υφιστάμεθα την σαδιστική επαναστατική γυμναστική τους είμαστε –όσοι ακόμα είμαστε– εργαζόμενοι, και τα 45 euros μηνιαίως της προπληρωμένης καρτο-κοροϊδίας τους δεν μας περισσεύουν (για να μην συνυπολογίσω και τα συχνά αναγκαία έξοδα μίσθωσης ιδιωτικών μεταφορικών μέσων), καλό θα ήταν η πολιτεία να κάνει για μια φορά, επιτέλους, το αυτονόητο: να μας αποζημιώσει για μία, έστω, από τις αμέτρητες φορές που είδαμε τα ακριβοπληρωμένα αυτά παλιόχαρτα με τις υπογραφές και τις φωτογραφίες μας να χάνουν de facto την χρηστική τους αξία!

Για να μην πλατειάζω: Η κάρτα «απεριορίστων διαδρομών» (sic) του Φεβρουαρίου να πωληθεί σε σημαντικά μειωμένη τιμή με την απλή επίδειξη του κουπονιού του Ιανουαρίου (όσοι δεν διαθέτουν το κουπόνι θα καταβάλλουν, φυσικά, το πλήρες αντίτιμο της κάρτας). Κατά τα λοιπά, τα όψιμα και επιλεκτικά ενεργοποιημένα «φιλεργατικά» ανακλαστικά των δύο τρίτων των πολιτικών δυνάμεων της συγκυβέρνησης υπέρ των απεργών των ΜΜΜ, προκαλούν θυμηδία –αν όχι οργή– στους απόκληρους και τους μη-προνομιούχους της κοινωνίας: τους άνεργους που πρέπει καθημερινά να «οργώνουν» την πόλη αναζητώντας δουλειά, τους μικρο-συνταξιούχους που δεν τους περισσεύει ούτε ευρώ για ταξί, τους χαμηλόμισθους του ιδιωτικού τομέα που κάνουν οικονομία ακόμα και στο φαΐ της οικογένειας για να περισσέψουν τα χρήματα για την fucking την κάρτα (ελπίζω οι μαθητές μου να μη διαβάζουν σήμερα το «Βήμα»!)...

Πλανάστε κύριοι της «πεφωτισμένης» αριστεράς αν νομίζετε ότι η μνήμη όλων των ανωτέρω είναι βραχεία!

ΤΟ ΒΗΜΑ

Τετάρτη 23 Ιανουαρίου 2013

ΤΟ ΒΗΜΑ - Ο Ελληνικός Χειμώνας

Αξιόλογο άρθρο του Ρωμανού Γεροδήμου

Διαβάζοντας κανείς τα ρεπορτάζ των τελευταίων ημερών για την αντίδραση του πολιτικού συστήματος στις κλιμακούμενες τρομοκρατικές επιθέσεις θα είχε την εντύπωση ότι βρισκόμαστε μπροστά σε ένα πρωτοφανές ή αξιοπερίεργο φαινόμενο. Η «ανησυχία», η «έκπληξη» και ο «φόβος» των ιθυνόντων (για να μην αναφερθεί κανείς στους απερίσκεπτους διαξιφισμούς των πολιτικών κομμάτων ή τις επικίνδυνες αδυναμίες του δικαστικού συστήματος) υποδηλώνουν την αμηχανία των αρχών απέναντι σε μία άμεση και ξεκάθαρη απειλή κατά της ασφάλειας των πολιτών η οποία έχει συγκεκριμένες ιστορικές, κοινωνιολογικές και ψυχαναλυτικές καταβολές.

Όσοι έχουν παρακολουθήσει τα γεγονότα της τελευταίας δεκαετίας, όσοι έχουν αφιερώσει λίγο χρόνο στο να μελετήσουν τη στρατηγική, την ιδεολογία και τις πράξεις των τρομοκρατών - όσοι εν τέλει ενδιαφέρονται στο ελάχιστο για την κατάσταση αυτής της κοινωνίας και αυτής της δημοκρατίας - έχουν μία, έστω στοιχειώδη, εικόνα του τι συμβαίνει. Οι στενές σχέσεις τρομοκρατικών οργανώσεων, αντιεξουσιαστών και οργανωμένου εγκλήματος έχουν εδώ και καιρό τεκμηριωθεί ακόμα και από την σχετική ειδησεογραφία. Η κυνική στρατηγική μεγιστοποίησης του χάους και η μηδενική αξία στην ανθρώπινη ζωή είναι προφανείς.

Η νέα γενιά τρομοκρατίας δεν αποτελεί μία συμμετρική απειλή – έναν προβλέψιμο και νομιμοποιημένο παίκτη στην σκακιέρα του πολιτικού συστήματος. Ο βερμπαλισμός και η μεταμοντέρνα συρραφή ιδεολογημάτων είναι απλώς ένα όχημα για την διάπραξη εγκλημάτων του κοινού ποινικού δικαίου και την αυτοπροβολή σε μία δημόσια σφαίρα που μυθοποιεί και επιβραβεύει την «αντίσταση» και τη βία σε όλες τους τις εκδοχές. Πίσω από τον θόρυβο των όπλων κρύβονται μερικές ομάδες άεργων και αυτόκλητων σωτήρων. Πίσω από την καταστροφή κρύβεται η μικροαστική μνησικακία τους για τη ζωή που δεν πρόκειται ποτέ να προσπαθήσουν καν να αποκτήσουν. Πίσω από τη δήθεν ιδεολογία τους βρίσκονται τα απολιθώματα μιας νεκρής εκδοχής του μέλλοντος.

Εάν αυτά τα παρακμιακά φαινόμενα λούμπεν κυνισμού τρομάζουν και ανησυχούν ολόκληρο το πολιτικό σύστημα, τότε πρόκειται πράγματι για ένα εξαιρετικά αδύναμο σύστημα και θα πρέπει όλοι μας να ανησυχούμε. Η αδράνεια και η ηττοπάθεια του ίδιου του πολιτικού συστήματος τα τελευταία χρόνια – ειδικά κατά τη διάρκεια και μετά από συγκεκριμένα γεγονότα-σταθμούς όπως τα επεισόδια του Δεκεμβρίου 2008 – δημιούργησε κενό εξουσίας, εξέθρεψε τον εξτρεμισμό και έδειξε το πόσο λίγο πιστεύουν σε αυτό το οικοδόμημα οι ίδιοι οι διαχειριστές του. Το πρόβλημα βεβαίως έγκειται στο ότι αυτό το σύστημα αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας – με τα καλά του και τα κακά του – υπηρετεί και ανήκει στο κοινωνικό σύνολο. Εάν αυτοί που το διαχειρίζονται δεν μπορούν ή δεν θέλουν να το υπερασπιστούν αποτελεσματικά τότε ας παραχωρήσουν τη θέση τους σε κάποιους άλλους (και πάντως όχι στους περιθωριακούς πολιτικούς χώρους οι οποίοι εδώ και χρόνια επιβιώνουν χάρη στο σύστημα φθείροντας και κατηγορώντας το αδιάκοπα).

Σε κάθε περίπτωση η αυτολύπηση δεν πρόκειται να φέρει την ασφάλεια. Όπως φάνηκε και με την αντιμετώπιση της προηγούμενης γενιάς τρομοκρατών, μόνο η οργανωμένη και συστηματική απάντηση του κράτους μπορεί να φέρει αποτελέσματα. Ωστόσο, ένα από τα καθοριστικά στοιχεία της επιτυχούς εξάρθρωσης της 17 Νοέμβρη ήταν η ενεργός συμμετοχή της κοινωνίας σε εκείνη την προσπάθεια. Η σιωπηλή πλειοψηφία, η οποία μουδιασμένη και αδρανής είδε τα δάση μας να καίγονται το 2007 και το 2009, την Αθήνα να καταστρέφεται το 2008 και το 2012, αθώους να χάνουν τη ζωή τους το 2010 και τους δημοκρατικούς θεσμούς και τον δημόσιο χώρο να ευτελίζονται το 2011, πρέπει επιτέλους να εκφραστεί πριν χυθεί κι άλλο αίμα. Η κοινωνική και ουσιαστική απομόνωση των φορέων της βίας – από οποιοδήποτε άκρο και αν προέρχονται – είναι μονόδρομος για την επιβίωση και ανάπτυξη της πολιτικής μας κουλτούρας.

Πέραν των οικονομικών, κοινωνικών και θεσμικών αδυναμιών της, η ελληνική κοινωνία πρέπει πρωτίστως να απαντήσει σε ένα εξαιρετικά απλό αλλά και θεμελιώδες ερώτημα: πιστεύουμε ως κοινωνία στις αρχές της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, στο κράτος δικαίου, στα ανθρώπινα δικαιώματα και στην ύπαρξη νόμου και τάξης (ο σκοπός της οποίας τελικά είναι το να προστατεύει τους πιο αδύναμους); Εάν όχι, τότε ο τελευταίος που θα φύγει για τη ζούγκλα, το βουνό ή τα υπό κατάληψη κτίρια της Αθήνας ας κλείσει την πόρτα. Εάν όντως πιστεύουμε σε αυτές τις αρχές, τότε τι κάνουμε στην πράξη ως άτομα, ως οικογένειες, ως γειτονιές, ως κοινωνία για να τα υποστηρίξουμε; Η αδράνεια και η απάθεια μπροστά στην συνεχιζόμενη βία μόνο ως συνενοχή και υποκρισία μπορούν να εκληφθούν. Εάν αποχαυνωμένοι συνεχίσουμε να παρακολουθούμε το «ξήλωμα» αυτής της κοινωνίας, τότε οι τρομοκράτες δεν θα έχουν απλώς κερδίσει τον πόλεμο – δεν θα υπάρχει καν πόλεμος – αλλά θα σπρώχνουν μία πόρτα που είναι ήδη διάπλατα ανοιχτή.

Τα τελευταία χρόνια παρατηρούμε μία εκτενή συζήτηση για τα δικαιώματα (εργασιακά και άλλα) που χάνουμε λόγω της οικονομικής κρίσης και της λιτότητας. Δυστυχώς δεν έχει υπάρξει αντίστοιχο ενδιαφέρον για τις υποχρεώσεις και τις ευθύνες που έχουμε αμελήσει ως πολίτες. Τα δικαιώματα μας – είτε λέγονται επίδομα ανεργίας, είτε δικαίωμα ψήφου, είτε δικαίωμα στην ελευθερία της έκφρασης – βασίζονται σε αντίστοιχες υποχρεώσεις. Όταν δεν πληρώνουμε φόρους, το κράτος δεν έχει αρκετά χρήματα για τα επιδόματα. Όταν δεν συμμετέχουμε στη διαδικασία λήψης αποφάσεων, το πολιτικό σύστημα είναι νεκρό. Όταν δεν προστατεύουμε το δικαίωμα των συνανθρώπων μας στην ασφάλεια και στην ελεύθερη έκφραση, τότε είμαστε και οι ίδιοι απροστάτευτοι.

Η περίοδος έξαρσης της τρομοκρατίας στη Γερμανία το 1977 έμεινε στην ιστορία ως ‘το Γερμανικό Φθινόπωρο’. Τα τελευταία χρόνια – και ειδικά από τα τέλη του 2008 – η Ελλάδα διέρχεται τον δικό της χειμώνα. Η πρακτική εξουδετέρωση αυτών που ασκούν βία πρέπει να γίνει από τις κρατικές αρχές. Υπάρχει ένας πολύ καλός λόγος για τον οποίον το κράτος έχει το μονοπώλιο στη νόμιμη βία (έχει περιγραφεί εξαιρετικά από τον Μαξ Βέμπερ). Η Ελλάδα δεν χρειάζεται να «ξαναεφεύρει τον τροχό» του πώς οργανώνεται μία κοινωνία. Ωστόσο, η απάντηση στο ερώτημα που τίθεται από αυτούς που ασκούν τη βία μπορεί να έρθει μόνο από εμάς.

* Ο κ. Ρ. Γεροδήμος είναι Επίκουρος Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Bournemouth και ιδρυτής του Τομέα Ελληνικής Πολιτικής Επιστήμης της Βρετανικής Εταιρίας Πολιτικών Σπουδών

ΤΟ ΒΗΜΑ

Παρασκευή 18 Ιανουαρίου 2013

ΤΟ ΒΗΜΑ - Στο καλό και να μας γράφετε, κύριοι συνδικαλιστές!

Ξεκινώ με μια απαραίτητη δήλωση: Δεν ανήκω ιδεολογικά στον λεγόμενο «νεοφιλελεύθερο» χώρο. Αντιπαθώ τα μάλα τους Ρεπουμπλικάνους, ενώ έχω στηλιτεύσει κατ’ επανάληψη και όσους δαιμονοποιούν συλλήβδην τους δημόσιους λειτουργούς. (Οι φαν του Θοδωρή Ζαρέτου εδώ στο «Βήμα» θα με επιβεβαιώσουν, έχοντας δαπανήσει αμύθητα ποσά εν μέσω κρίσης για την αγορά γιαουρτιών προς εκτόξευση εναντίον μου!)

Τούτων λεχθέντων προχωρώ στο παρασύνθημα, τονίζοντας εξαρχής ότι οι απόψεις που ακολουθούν είναι απολύτως προσωπικές... Δεκαετίες τώρα η αριστερίζουσα παραφιλολογία της (αείμνηστης) μεταπολιτευτικής περιόδου μιλάει για τα «δικαιώματα των εργαζομένων». Είτε για λόγους πολιτικού καιροσκοπισμού σε καθεστώς δικτατορίας του κρατισμού (το πιθανότερο), είτε κι από απλή ελαφράδα της πολιτικής σκέψης, αποφεύγει να πει τα πράγματα με τ’ όνομά τους: «τα δικαιώματα των κρατικοδίαιτων εργαζομένων»! Αξιοσημείωτη, άλλωστε, είναι η απουσία των όρων «δικαιώματα των ανέργων» και «δικαιώματα των μη-προνομιούχων του ιδιωτικού τομέα» από τα πολιτικά λεξικά της αριστεράς.

Είδαμε έτσι συντεχνιακές κινητοποιήσεις βολεμένων να βαφτίζονται «δημοκρατικοί λαϊκοί αγώνες», λες και η απεργία, π.χ., των εργαζομένων στα μέσα μαζικής μεταφοράς γινόταν και για το δίκιο μιας γραμματέως ιδιωτικής εταιρείας ή μιας ταμία κάποιου σούπερ-μάρκετ, οι οποίες θα έπρεπε να πληρώσουν το δυσβάσταχτο γι’ αυτές κόμιστρο ενός ταξί –αν το εύρισκαν κι αυτό- προκειμένου να δώσουν παρουσία στο χώρο εργασίας τους ώστε να μη βρεθούν στο δρόμο. (Ξέρετε, οι εργοδότες δεν δείχνουν ιδιαίτερα κατανοητικοί κι ευαίσθητοι σε δικαιολογίες του τύπου «δεν υπήρχαν συγκοινωνίες»!)

Με κίνδυνο τώρα οι εναντίον μου εκτοξεύσεις γαλακτοκομικών προϊόντων να προέρχονται από τους φαν του Αλέξη, προχωρώ στην ακόλουθη δημόσια τοποθέτηση που θα μπορούσε να ερμηνευθεί και ως πρόταση προς την πολιτεία: Το μόνο δικαίωμα που έχει κάποιος που πληρώνεται από το υστέρημα του ελληνικού λαού για να του προσφέρει υπηρεσίες, είναι να παραιτηθεί από τη θέση του, αποδεσμεύοντάς την για κάποιον άλλον εργαζόμενο που θα την βρει πιο ελκυστική.

Το με χρόνια συνευθύνη του κρατικού συνδικαλισμού κατεστραμμένο ελληνικό κράτος, τόσα μπορεί να δώσει, τόσα δίνει. Στο πλαίσιο άσκησης των συνταγματικών δικαιωμάτων του, ο εργαζόμενος είναι απόλυτα ελεύθερος να επιλέξει να μην εργάζεται στον δημόσιο τομέα και να αναζητήσει μια καλύτερη τύχη στον ιδιωτικό. Ως εκ τούτου, ουδεμία άρνηση προσφοράς εργασίας εκ μέρους δημόσιων λειτουργών νομιμοποιείται για καθαρά οικονομικούς λόγους, παρά μόνο για λόγους που αφορούν την ασφάλεια, την υγεία και την αξιοπρεπή μεταχείρισή τους στους χώρους εργασίας. Παραβίαση της παραπάνω συνθήκης θα πρέπει αυτόματα να οδηγεί σε απόλυση.

Λυπάμαι αν γίνομαι δυσάρεστος σε μια δράκα καλοβολεμένων με εξουσίες δικτατόρων, σκέφτομαι όμως πολύ περισσότερο τους μη-προνομιούχους που υποφέρουν εξαιτίας των στυγνών εκβιαστικών παιγνίων τους! Και, απευθυνόμενος προς το ιερατείο του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης που χρησιμοποιεί (τι πρωτότυπο!) τον κρατικό συνδικαλισμό ως πέμπτη φάλαγγα για την κατάληψη της εξουσίας, τους κρούω τον αυτονόητο κώδωνα: Αν και όταν με το καλό έρθετε, θα τα βρείτε μπροστά σας!

ΤΟ ΒΗΜΑ

Πέμπτη 10 Ιανουαρίου 2013

Πολιτικά οξύμωρα...

- Και σας το λέω ξεκάθαρα: Εμείς είμαστε αντισυστημικοί. Και σαν τέτοιοι, είμαστε ενάντιοι σε κάθε μορφή εξουσίας. Γι' αυτό ακριβώς τη διεκδικούμε: για να την καταργήσουμε!

(Απόσπασμα από φανταστική ομιλία, που κάλλιστα θα μπορούσε να είναι πραγματική...)

Δείτε και το σχετικό άρθρο στο ΒΗΜΑ...

Τετάρτη 9 Ιανουαρίου 2013

Να πώς μας γδέρνει η Εφορία!

- Άκου να δεις οι γελοίοι της εφορίας: Μόλις άκουσα ότι πάνε να σε φορολογήσουν επειδή, λέει, πουλάς... ελπίδες στους Αεκτζήδες! 

Σάββατο 5 Ιανουαρίου 2013

Δεν φταίει αυτός... Τόσος ήταν!

- Αγαπητή ΑΕΚ, σ' ευχαριστώ για την ευκαιρία που μου έδωσες να γίνω φίρμα και να δω το όνομα και τη φωτογραφία μου σε όλα τα σάιτς. Σου εύχομαι καλή τύχη στη συνέχεια, και καλή σταδιοδρομία στη Δ΄ Εθνική!

Διαβάστε ένα ενδιαφέρον άρθρο του Κώστα Καίσαρη ΕΔΩ

Διαβάστε το σχετικό άρθρο του Γιάννη Ξενάκη ΕΔΩ

Της λείπουν λεφτά, περισσεύουν οι «σωτήρες»!

Ο Νίκος Κατσαρός γράφει στο www.sport-fm.gr για την ΑΕΚ και τους «σωτήρες» που έχουν κάνει την εμφάνισή τους

Στην ΑΕΚ δεν υπάρχει ούτε ευρώ για δείγμα, αλλά από «σωτήριες» προτάσεις άλλο τίποτε.

Την ώρα που η ΠΑΕ βρίσκεται στο χείλος της χρεοκοπίας, εμφανίζεται ο κ. Κανελλόπουλος, εκ των μετόχων της ομάδας Νικολαΐδη και συμμετεχόντων στο καταστροφικό της έργο, όχι με κάποια έστω και λίγα ευρώ, αλλά με την ίδια –λιωμένη πλέον- καραμέλα της εταιρείας λαϊκής βάσης στα πρότυπα της Μπαρτσελόνα και της Ρεάλ. Μόνο που ξέχασε να προσθέσει και του… Παναθηναϊκού.

Ακολουθεί ο απαραίτητος, πλέον σ’ αυτές τις περιπτώσεις, οικονομολόγος κ. Γ. Κιντής, που αφού «έσωσε» των Πανιώνιο επέστρεψε στην ομάδα της καρδιάς του, με τη σοφή ιδέα να περάσει η ΠΑΕ στα χέρια των κατόχων διαρκείας!

Ακολούθησε η ερασιτεχνική ΑΕΚ, που θυμήθηκε με μεγάλη καθυστέρηση να ζητήσει ενημέρωση για τα ποσά που διαχειρίστηκε ο κ. Αδαμίδης από το 2010. Τέλος οι οργανωμένοι έβαλαν ημερομηνία λήξης στην αναμονή της εμφάνισης του Βιντιάδη, μετά την οποία θα ζητήσουν μέσω πρωτοδικείου τη διοίκηση της ΠΑΕ.

Υπάρχει, με λίγα λόγια, μια έντονη κινητικότητα για την αντικατάσταση της διοίκησης Δημητρέλου με κοινό παρανομαστή ότι καμία από τις πλευρές που εποφθαλμιά την διοίκηση της ΠΑΕ, δεν είναι σε θέση να λύσει το βασικό και μοναδικό πρόβλημα.

Να βρει, δηλαδή, τα χρήματα που χρειάζονται για να σωθεί η εταιρεία και η ομάδα.

Όποτε δικαιολογημένα διερωτάται κανείς ποιο είναι το κίνητρο όλων αυτών. Αν είναι η αγάπη για την ΑΕΚ, σίγουρα αυτό δεν αρκεί και το ξέρουν καλά.

Αν πάλι είναι κάτι άλλο, που δεν γίνεται αντιληπτό στον πολύ κόσμο της ομάδας, που βρίσκεται απ’ έξω, τότε, υπάρχει κίνδυνος τα πράγματα να γίνουν ακόμη χειρότερα και να δικαιωθούν οι απαισιόδοξοι που πιστεύουν ότι η ταλαίπωρη ΑΕΚ δεν έχει πιάσει ακόμη πάτο.

sport-fm.gr

Πέμπτη 3 Ιανουαρίου 2013

ΤΟ ΒΗΜΑ - Μια αληθινή ελπίδα για την ΑΕΚ, ή η βόλτα που δεν έκανε ο σκύλος μου;

Το διάβασα στο έγκυρο «Βήμα» και δεν έχω λόγο να το αμφισβητώ: «Ασιατική ενίσχυση σε Βιντιάδη και ΑΕΚ - Φως στο τούνελ αναφορικά με τις προσπάθειες για την ανάληψη του πλειοψηφικού πακέτου της ΠΑΕ ΑΕΚ».

Χαίρομαι ιδιαίτερα που ένας δραστήριος Έλληνας επιχειρηματίας συνήψε σημαντικές οικονομικές συμφωνίες στο εξωτερικό, οι οποίες θα ενισχύσουν ανάλογα τις επαγγελματικές του δραστηριότητες. Αυτό το χρειάζεται και η χώρα τις στιγμές που περνάμε. Μέχρι εκεί! Την ίδια στιγμή, όμως, η ΑΕΚ ψυχορραγεί αβοήθητη, μη διαθέτοντας τα απολύτως στοιχειώδη για την επιβίωσή της. Τα οποία αντιστοιχούν σε λίγα ψίχουλα από τα Ασιατικά δώρα! Δεν θα σπεύσω, λοιπόν, να χαρώ μέχρι να δω προθέσεις και -κυρίως- θέσεις.

Ο αείμνηστος σκύλος μου, η Lady, θα καταλάβαινε απόλυτα τους ενδοιασμούς μου από προσωπική της πείρα: Υπήρχαν φορές που με έβλεπε να φοράω τα καλά μου και να ετοιμάζομαι να βγω έξω. «Θα με πάει βόλτα!», σκεφτόταν, και έτρεχε πάνω-κάτω στο σπίτι με ενθουσιασμό, αναμένοντας να της φορέσω το λουράκι. Όμως, όσο κι αν το ήθελα, η περίσταση δεν επέτρεπε τη συνοδεία σκύλου! Φανταστείτε, λοιπόν, την απογοήτευσή της όταν με άκουγε να λέω: «Όχι, η Lady θα κάτσει εδώ!»

Ελπίζω η δικαιολογημένη χαρά του Έλληνα επιχειρηματία να αφορά, τελικά, και την ΑΕΚ (δεν είμαι τόσο αφελής να πιστεύω ότι θα μπορούσε να την αφορά αποκλειστικά...). Για να μη μείνει η αγαπημένη μου ομάδα για ακόμα μια φορά σαν το σκύλο μου, «με το λουρί στο χέρι»! Με νομοτελειακή συνέπεια να μοιραστεί σύντομα με τον ίδιο αυτό σκύλο τον επιθετικό προσδιορισμό «αείμνηστη»...

ΤΟ ΒΗΜΑ