Τρίτη 26 Φεβρουαρίου 2013

Το «χθες» και το «αύριο» μέσα απ’ την τζαμόπορτα…

Απ’ την τζαμόπορτα της παλιάς ταβέρνας στου Κουκάκη (με ήτα!) μπορούσα να βλέπω τα δύο τραπέζια στον πεζόδρομο. Στο ένα καθόταν ένα νέο ζευγάρι – ίσως φοιτητές, ή λίγο μεγαλύτεροι. Ο τύπος ήταν απ’ αυτούς που αντλούν τον αυτοπροσδιορισμό τους από την προσοχή των άλλων. Πριν καθίσουν, είχε μπει στην ταβέρνα με ύφος υπερχειλίζουσας μαγκιάς που κάνει τη γη να τρίζει κάτω απ’ τα πόδια της, επιθεώρησε σχολαστικά τα φαγητά, και έδωσε την παραγγελιά του με σίγουρη και βροντερή φωνή, όπως ταιριάζει σε πραγματικούς επιβήτορες! Τη φωνή της «κότας» που τον συνόδευε, για να είμαι ειλικρινής, δεν την άκουσα ποτέ, φαινόταν όμως να απολαμβάνει την προστατευτική παρουσία του «μάτσο» ιδιοκτήτη της! Δεν αποτέλεσε έκπληξη για μένα το γεγονός ότι, όση ώρα εκών-άκων τους έβλεπα μέσα απ’ την τζαμόπορτα, δεν διέκρινα ούτε υποψία τρυφερότητας ανάμεσα στο αυτάρεσκο θεριό και το καθυποταγμένο φτερωτό του: Εκείνος απλά απολάμβανε το γεύμα του μ’ εκείνο το βαρβαρικό στυλ πρώην πρωθυπουργού στου Μπαϊρακτάρη, ενώ εκείνη κατέβαλλε κάθε δυνατή προσπάθεια να μην τον ενοχλεί!

Στο άλλο τραπέζι το σκηνικό ήταν πολύ διαφορετικό...

Διαβάστε τη συνέχεια...

Δευτέρα 25 Φεβρουαρίου 2013

ΤΟ ΒΗΜΑ - Ρατσισμός: Εννοιολογική προσέγγιση μιας ετικέτας

Στη χώρα της υπερβολής, η «ετικετοποίηση» της ανθρώπινης συμπεριφοράς είναι εύκολη υπόθεση! Στα πρώτα μεταπολιτευτικά χρόνια, για παράδειγμα, αν υιοθετούσες τις ρητορείες της Αριστεράς ήσουν «προοδευτικός», ενώ σε αντίθετη περίπτωση ήσουν «φασίστας». Αργότερα, αρκούσε να εκδηλώσεις συμπάθεια προς την λεγόμενη «Αλλαγή» για να χαρακτηριστείς «πρασινοφρουρός». Σήμερα, μια νέα ετικέτα – η πιο επικίνδυνη και δηλητηριώδης απ’ όλες – ήρθε για να μείνει στην πολυπολιτισμική Ελλάδα: αυτή του «ρατσιστή». Την τοποθετούν χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία, συχνά μάλιστα και χωρίς αίσθημα δικαιοσύνης, εκπρόσωποι μιας ιδιαίτερης πολιτικής και κοινωνικής αντίληψης, σε όλους ανεξαιρέτως όσους εκφράζουν ενστάσεις για το διογκούμενο κύμα μετανάστευσης στη χώρα, με τις γνωστές επιπτώσεις του στην ελληνική κοινωνία...

Σκοπός του παρόντος άρθρου δεν είναι η ηθική αξιολόγηση των Ελλήνων με βάση το κατά πόσο ενυπάρχουν ή όχι σ’ αυτούς ρατσιστικές τάσεις (μια τέτοια ανάλυση θα απαιτούσε πολύ προσεκτική μελέτη των δεδομένων και, σε κάθε περίπτωση, θα υπερέβαινε κατά πολύ τις δυνατότητες του γράφοντος) αλλά, σε θεμελιωδέστερο επίπεδο, η προσπάθεια εύρεσης ενός κοινά αποδεκτού εννοιολογικού πλαισίου – πέραν αυτού που μας υποδεικνύουν τα λεξικά – βάσει του οποίου θα μπορούσε κάποιος να κρίνει αντικειμενικά αν μια δοσμένη συμπεριφορά είναι ή όχι ρατσιστική...

Διαβάστε το άρθρο

Στο "Καραϊσκάκη" οι "άντρες" φοράνε... κουκούλες!


Δείτε πώς "ξηγιούνται" οι "γαύροι" όταν οι εκπρόσωποι του Τύπου δεν τους θωπεύουν επαρκώς τα ώτα!

Η "περίεργη" στάση του επίσημου Ολυμπιακού - και ειδικά των γνωστών και μη εξαιρετέων Σάββα Θεοδωρίδη και Κώστα Καραπαπά - που προηγήθηκε της μαφιόζικης επίθεσης κουκουλοφόρων κατά του δημοσιογράφου Δημήτρη Τομαρά μετά τη λήξη του αγώνα Ολυμπιακός - Άρης...

Διαβάστε την είδηση στο gazzetta

Παρασκευή 22 Φεβρουαρίου 2013

Τίποτα ψιλά, ρε παιδιά!

- Ρε Παυλάρα, εδώ γράφει πως η Αεκάρα χρειάζεται λεφτά! Άντε κοίτα το ντέφι, να δεις αν έριξε μέσα τίποτα ψιλά ο Ξενιάδης...

Τετάρτη 20 Φεβρουαρίου 2013

Καταλαβαίνουν στον ΣΥΡΙΖΑ τι σημαίνει η εγκληματική επίθεση στη Χαλκιδική;

Γράφει: η Άτροπος

Αναρωτιέμαι: δεν υπήρχε ούτε ένας στον ΣΥΡΙΖΑ που να καταλάβαινε ότι αργά ή γρήγορα θα φτάναμε στα όσα εγκληματικά διημείφθησαν στο μεταλλείο Χρυσού της Χαλκιδικής, από τη στιγμή που επί δυόμισυ χρόνια συμβαίνουν στη χώρα τόσα και τόσα, στα όρια της βιαιότητας (ή και πέρα απ’ αυτά);

Δεν υπήρχε κανείς που να καταλάβαινε ότι το κλείσιμο του ματιού σε φαινόμενα ανομίας, τελικά θα άφηναν πολιτικό ίζημα στον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ;

Κανείς (μη έξαλλος) δεν υποστηρίζει, φυσικά, ότι η επίθεση της συμμορίας στη Χαλκιδική οργανώθηκε από το κόμμα του Αλέξη Τσίπρα. Αλλίμονο.

Υπάρχουν, όμως, πολλοί που θυμούνται καλά ότι κάθε κίνηση στα όρια της βιαιότητας υποστηρίχτηκε (ή έστω έγινε ανεκτή) από αυτό, στο όνομα κάποιου κοινωνικού δικαίου, τα τελευταία διόμισυ χρόνια.

Και εκεί ακριβώς έγκειται το ζήτημα.
Θα αναφερθώ μόνο σε τρία παραδείγματα.

Πρώτον, ο Αλέκος Αλαβάνος ως πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ απείχε μόνο ένα βήμα από τον ξέφρενο πανηγυρισμό κάθε φορά που έτρωγε γιαούρτι ένας υπουργός του ΠΑΣΟΚ, ενώ αρνείτο να καταδικάσει απερίφραστα ακόμη και το ξύλο σε βάρος βουλευτών της ΝΔ. Έως ότου γιαουρτώθηκε και ο ίδιος, όπως και η υποψήφια για τον Δήμο Αθηναίων Ελένη Πορτάλιου και μάλλον κατάλαβε ότι το σχοινί έχει δυο άκρες…

Δεύτερον, η ηγεσία του κόμματος δεν έβρισκε επί μήνες ούτε μια λέξη αποδοκιμασίας για το γεγονός ότι η Κερατέα είχε μεταβληθεί σε Φαρ Ουέστ, μέχρι του σημείου να πέσουν μολότωφ μέσα στο σπίτι του αστυνομικού διευθυντή και να κινδυνέψουν να καούν ζωντανοί ο ίδιος, η σύζυγός του και τα παιδιά του. Και μπορεί οι κάτοικοι να είχαν χίλια δίκια που διαμαρτύρονταν, επειδή δεν ήθελαν τη χωματερή δίπλα τους, αλλά δεν ήταν προφανές ότι εκεί εκπαιδεύονταν κάθε βράδυ διάφοροι επίδοξοι αντάρτες πόλεων; Ποιος αγνοούσε ότι όλος ο χώρος της αναρχοαυτονομίας είχε μεταφερθεί εκεί -δήθεν στο πλευρό των κατοίκων- και έκανε καθημερινά ασκήσεις προσομοίωσης μέχρι το πέρασμά του στην ενεργό τρομοκρατία;
Και αν το αγνοούσε, πραγματικά, μήπως είναι υπερβολικά αφελής για να θέλει να πρωταγωνιστήσει στη δημόσια ζωή;
Όπως βλέπετε, υιοθετώ την πιο ήπια εκδοχή των πραγμάτων.

Τρίτον, ο βουλευτής Τάσος Κουράκης (και αντιπρόεδρος, τότε, της Βουλής) ήταν μπροστάρης στη ματαίωση της στρατιωτικής παρέλασης στη Θεσσαλονίκη, όταν κάποιοι φώναζαν «προδότη» τον Κάρολο Παπούλια, ο οποίος από 15 χρονών πολέμαγε στα βουνά τους ναζί κατακτητές. Εκείνη την ημέρα στη συμπρωτεύουσα, αλλά και σε δεκάδες άλλες πόλεις, προπηλακίστηκαν βουλευτές τόσο του ΠΑΣΟΚ όσο και της ΝΔ από τρελλαμένους ακροαριστερούς και έξαλλους ακροδεξιούς, οι οποίοι έδρασαν ως κανονικοί προβοκάτορες συκοφαντώντας την ειρηνική διαμαρτυρία χιλιάδων απλών πολιτών.

Ούτε τότε βρήκε μια λέξη αποδοκιμασίας η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ.
Το αντίθετο, μάλιστα. Μιλούσε για ξέσπασμα της δίκαιης οργής του κόσμου.

Ό,τι έκανε ακριβώς και τον Δεκέμβριο του 2008, όταν συμμορίες έκαιγαν και λεηλατούσαν την Αθήνα επί 20 μέρες. Τότε έκαναν λόγο για ξεσηκωμό της νεολαίας, αδυνατώντας να διαχωρίσει την ειρηνική διαμαρτυρία των νέων από την εγκληματική δράση των κουκουλοφόρων. Γράφω «αδυνατώντας», διότι θέλω και πάλι να είμαι ήπια…

Θα θυμάστε ότι την Άνοιξη του 2008 οι δημοσκοπήσεις έδειχναν τον ΣΥΡΙΖΑ σχεδόν στο 20% και ότι τον Οκτώβριο του 2009 μόλις και μετά βίας κατάφερε να περάσει το όριο του 3% και να μπει στη Βουλή.

Η στάση του στα τρομακτικά γεγονότα του Δεκεμβρίου 2008 είχε κάνει τον κόσμο να φύγει τρέχοντας από κοντά του.

Περίμενα πως κάτι θα είχε διδαχθεί από τότε. Κακώς. Μάλλον κανένα συμπέρασμα δεν έχει βγάλει η ηγεσία του. Η αλαζονεία φουσκώνει (πολύ περισσότερο τώρα) τα πανιά της και προσωπικά δεν αποκλείω να βρεθεί, σύντομα, προ οδυνηράς δημοσκοπικής εκπλήξεως…

Aixmi.gr


Σχόλιο Aekphile:  Και λίγα τους λέει η αρθρογράφος του Aixmi! Να προσθέσω στη λίστα των παραδειγμάτων της και τους νεκρούς της Marfin. Ένα από τα μεγαλύτερα ΠΟΛΙΤΙΚΑ εγκλήματα της νεότερης ιστορίας μας, του οποίου οι φυσικοί αυτουργοί παραμένουν ατιμώρητοι από τη δικαιοσύνη, ενώ οι ηθικοί αυτουργοί επιβραβεύτηκαν από την ελληνική κοινωνία με αναβάθμιση του θεσμικού τους ρόλου στο Κοινοβούλιο! Ίσως, μάλιστα, σε λίγο κληθούν να αναλάβουν τις ίδιες τις τύχες της χώρας! Γιατί, πιθανόν, αυτοί ακριβώς μας αξίζουν...

Κυριακή 17 Φεβρουαρίου 2013

Η λογική του ΣΥΡΙΖΑ είναι απλή: Η δική μας διαπλοκή είναι καλή!

Του Γιάννη Αντύπα

Πολύ ενδιαφέροντα είναι τα συμπεράσματα που μπορεί να βγάλει κανείς διαβάζοντας, απλά και μόνο, τις ανακοινώσεις του ΣΥΡΙΖΑ.

Σύμφωνα με την Κουμουνδούρου:

* Τα δικά της στελέχη μπορούν να λένε τα Σκόπια Μακεδονία και τα Ίμια Καρντάκ, αλλά τα στελέχη της κυβέρνησης πρέπει να καρατομούνται αν δηλώνουν ότι είναι υψηλός ο κατώτατος μισθός. Στην πρώτη περίπτωση ισχύουν η ελευθερία του λόγου και το απεριόριστο της προσωπικής άποψης, στη δεύτερη γίνεται σε χρόνο dt μια δίκη προθέσεων και καθαρίσαμε.

* Η Ζωή μπορεί να υπερασπίζεται βιαστές, αλλά ο Βορίδης δε μπορεί να είναι δικηγόρος εφημερίδας. Στην πρώτη περίπτωση η Ζωή κάνει τη δουλειά της, στη δεύτερη η σχέση συνιστά απόδειξη πολιτικής διαπλοκής. Μα ο Νίκος Κωνσταντόπουλος δεν ήταν συνήγορος εκδοτών στην καριέρα του;

* Οι πολίτες που γυρνούσαν από 22 ετών στα πολιτικά γραφεία στελεχών του ΠΑΣΟΚ δεν δικαιούνται να μιλούν και να υπερασπίζονται τους εαυτούς τους (το είπε ο Κοντονής στη Μόνα Παπαδάκουν στο πλαίσιο της προανακριτικής για τη λίστα Λαγκάρντ), ενώ αν έχουν περάσει τη ζωή τους στην ΚΝΕ και μετά (αν έχουν φύγει εγκαίρως) στον Συνασπισμό, είναι άσπιλοι και αμόλυντοι.

* Τα έργα που έπαιρνε η τεχνική εταιρεία του Αλέξη ήταν διαφανή, ενώ όλα τα άλλα αποτέλεσμα διαπλοκής. Το ότι κάποια από τα πρώτα δεν τελείωσαν ποτέ, ενώ τα τελευταία έχουν αποδοθεί στον ελληνικό λαό, δεν έχει καμία σημασία. Πετάμε ένα «τα πληρώσαμε διπλά» και καθαρίσαμε.

Είναι προφανές ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κινείται στη λογική του κανόνα «όποιος είναι με τους άλλους είναι ύποπτος, αν όχι τελεσίδικα ένοχος». Τα περίφημα «δικά μας παιδιά» (η λογική) στην αριστερή εκδοχή τους.

Τα παιδιά της Δεξιάς ήθελαν απλά μια δουλειά με πολλά λεφτά. Τα παιδιά της Αριστεράς θέλουν, πριν τη δουλειά με τα λεφτά ή στα… κενά, καταδίκες με πολλά χρόνια για τους πολιτικούς τους αντιπάλους. Τους θέλουν ταπεινωμένους. Να βρίσκονται υπό την πίεση δίωξης. Συκοφαντημένους. Όλους. Χωρίς καμία εξαίρεση.

ΥΓ. «Πώς σας υποδέχτηκαν;», ρώτησε πρόσφατα ο Γιώργος Αυτιάς τον Αλέξη Τσίπρα, μετά το ταξίδι του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ στις ΗΠΑ.

- «Σαν την επόμενη κυβέρνηση», απάντησε ο Αλέξης.

- «Σας το είπαν αυτό οι Αμερικανοί;», ρώτησε ο δημοσιογράφος.

- «Το έγραψαν οι New York Times», απάντησε ο Αλέξης.

Φανταστείτε να είχαν γράψει κάτι τέτοιο για ΝΔ ή ΠΑΣΟΚ, τι ανακοινώσεις θα είχε βγάλει η Κουμουνδούρου περί ανάμειξης της υπερδύναμης στα εσωτερικά μας.

Η λογική του ΣΥΡΙΖΑ είναι απλή: Η δική μας διαπλοκή είναι καλή.

Προσοχή: Σε καμία περίπτωση η κριτική μου στον ΣΥΡΙΖΑ δε συνιστά ειχειρηματολογία υπέρ των φαινομένων διαφθοράς του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, φαινόμενα που διέλυσαν την πίστη των πολιτών στο πολιτικό σύστημα και έδωσαν την ευκαιρία στον φασισμό να κάνει ξανά την εμφάνισή του στη χώρα μας. Ούτε, φυσικά, αποτελεί υποστήριξη της άθλιας δήλωσης του κ. Μέργου περί κατώτατου μισθού.

Η κριτική μου στον ΣΥΡΙΖΑ εδράζεται στην «υποψία» πως δεν αποτελεί αναθεωρητική δύναμη, αλλά απλά μια συμμαχία προσώπων που θέλει να διώξει τους άλλους για να έρθουν οι δικοί τους στα πράγματα. Θεμιτός ο στόχος, αλλά να μην τρελαθούμε κιόλας. Γιατί εδώ και χρόνια οι δικοί τους είναι οι άλλοι…

Aixmi.gr

Τετάρτη 13 Φεβρουαρίου 2013

Παντελής Θαλασσινός: "Φανέλα με Δικέφαλο"

Το «κλαμπ των αυτοκαταστροφικών» και η συνήθεια που σκοτώνει…


Το άρθρο που ακολουθεί έχει κάθε κακή πρόθεση να είναι προκλητικό απέναντι σε μια μεγάλη (δυστυχώς) μερίδα αναγνωστών. Πιο προκλητικό ακόμα κι από έναν ισχυρισμό, π.χ., ότι στην Ελλάδα θα έπρεπε δια νόμου να απολαμβάνουν πολιτικών δικαιωμάτων μόνο οι οπαδοί της ΑΕΚ (στους οποίους, όλως τυχαίως, ανήκει και ο γράφων)!

Βγαίνοντας από την πλαϊνή πόρτα του κτιρίου των διδακτηρίων στη σχολή όπου διδάσκω, θα συναντήσει κανείς στα διαλείμματα αυτό που έχω ονομάσει «το κλαμπ των αυτοκαταστροφικών». Είναι οι μαθητές μου που επιδίδονται στο σπορ του καπνίσματος. Όταν περνώ, με κοιτούν με νόημα περιμένοντας στωικά τις νουθεσίες μου που, όπως και δεκάδες προηγούμενες, είναι καταδικασμένες να πέσουν στο κενό. Νουθεσίες που δεν σχετίζονται με διάθεση στείρας ηθικολογίας αλλά με επίγνωση εφιαλτικών στατιστικών δεδομένων…

Διαβάστε τη συνέχεια...

Παρασκευή 8 Φεβρουαρίου 2013

ΤΟ ΒΗΜΑ - Τραγωδία στη Θύρα 7: Οι νεκροί δεν έχουν «χρώμα»...

Ρίχνοντας μια ματιά στο «Σαν Σήμερα», το μάτι μου έπεσε στην 8η Φεβρουαρίου 1981. Αποφράδα ημέρα για τον Ολυμπιακό και το ελληνικό ποδόσφαιρο, κάτι σαν ειρωνική, μακάβρια φάρσα της μοίρας, θαρρείς για να μας διδάξει πως η απόσταση ανάμεσα στη μέθη του θριάμβου και το θρήνο της καταστροφής μπορεί και να 'ναι πολύ πιο μικρή απ' όσο νομίζουμε...

Η Τραγωδία της Θύρας 7 δεν έχει προηγούμενο στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Τα γεγονότα είναι γνωστά, και είναι μάλλον περιττό να τα παραθέσουμε αναλυτικά. Αρκεί να αναφέρουμε πως 21 νέα παιδιά πέθαναν από ασφυξία κατά την έξοδό τους από τη Θύρα 7 του Σταδίου Καραϊσκάκη μετά το τέλος ενός θριαμβευτικού, για τους ερυθρόλευκους, ντέρμπι με την ΑΕΚ. Τους θρήνησε όλη η φίλαθλη Ελλάδα, ανεξάρτητα από συλλογικά χρώματα και ποδοσφαιρικές συμπάθειες (ο κυρ-Σωκράτης δεν είχε κάνει ακόμα την εμφάνισή του στα ποδοσφαιρικά πράγματα, κι ο Ολυμπιακός ήταν τότε για μας τους άλλους απλά ένας αντίπαλος - όχι ο ορισμός του απόλυτου κακού!).

Αν και βρέθηκα πολύ κοντά στο χώρο της τραγωδίας, ευτύχησα να μην έχω άμεσες εικόνες της φρίκης. Ήταν η χρονιά που τελείωνα το Πανεπιστήμιο στην Αθήνα και ετοιμαζόμουν για υπερατλαντικά ταξίδια. Εκείνη την Κυριακή συναντήθηκα, μετά από καιρό, με έναν αγαπητό μου καθηγητή από τα χρόνια του σχολείου, φανατικό Ολυμπιακό. Είχα δύο εισιτήρια για το "Καραϊσκάκη", και τον κάλεσα να πάμε να δούμε μαζί το ντέρμπι, ως φίλοι κι αντίπαλοι μαζί! Αν θυμάμαι καλά, ήμασταν στη Θύρα 1, σχεδόν δίπλα από το πέταλο που βρισκόταν απέναντι από την "7".

Ο νεαρός Στέλιος Μανωλάς έκανε τότε τα πρώτα του βήματα στην ΑΕΚ. Με την απειρία του, "κατόρθωσε" να αποβληθεί, αφήνοντας από νωρίς την ομάδα με 10. Το αποτέλεσμα είναι σε όλους γνωστό: 6-0 (ένα αποτέλεσμα που κανένας φίλος του Ολυμπιακού δεν πανηγύρισε, αφού επισκιάστηκε από το τραγικό συμβάν...). Για να αποφύγουμε το συνωστισμό, αφήσαμε να αδειάσει το γήπεδο πριν κατέβουμε τα σκαλιά προς την έξοδο.

Από την άλλη μεριά του "Καραϊσκάκη" ακούγονταν σειρήνες και υπήρχε η αίσθηση της γενικής αναστάτωσης. Υποθέσαμε όμως πως θα ήταν κάποιοι "θερμόαιμοι" φίλαθλοι που πανηγύριζαν. Το αυτοκίνητο βρισκόταν μακριά απ' την "7", κι έτσι δεν περάσαμε από κει φεύγοντας.

Μετά από μια βόλτα για καφέ, πήρα το δρόμο του γυρισμού για το σπίτι. Θα ήταν βραδάκι όταν έφτασα. Ανοίγοντας την πόρτα, είδα τους γονείς μου σε κατάσταση αλλοφροσύνης, να μιλούν στο τηλέφωνο με κάποιον απ' την αστυνομία, στον οποίο προσπαθούσαν να εξηγήσουν ότι ήμουν αγνοούμενος! Βλέπετε, εκείνοι είχαν πληροφορηθεί από την τηλεόραση αυτό που εγώ, αν και παρών στον τόπο της τραγωδίας, αγνοούσα...

Ας θυμόμαστε πάντα τα παιδιά που χάθηκαν τόσο άδικα. Ευχόμενοι παράλληλα το -στερεότυπο πλην ουσιαστικό- «ποτέ ξανά»!

ΤΟ ΒΗΜΑ

Δευτέρα 4 Φεβρουαρίου 2013

Οι Τσάκες της ΑΕΚ !

Άρθρο του Γιάννη Ξενάκη

Είναι εμφανές ότι η κοροϊδία συνεχίζεται στο σίριαλ της "Βιντιάδας" και το ερώτημα που ανακύπτει πλέον είναι ένα: Μέχρι πού έχει σκοπό να φτάσει τα πράγματα, το παρεάκι "Σπάτων-Γλυφάδας"; Πόσο ακόμα θα συνεχιστεί ο εμπαιγμός, για ένα ζήτημα που ξεκίνησε τον Δεκαπενταύγουστο, με υψηλές προσδοκίες και δείχνει να καταλήγει σε φαρσοκωμωδία;

Τα 700 χιλιάρικα που πρέπει, μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει, να δίνει η ΑΕΚ στο Δημόσιο, είναι κάτι που γνώριζε εξ αρχής ο Βιντιάδης. Είναι σαφές επίσης ότι ουδείς τον υποχρεώνει να πληρώνει αυτά τα χρήματα, δηλαδή επί της ουσίας να εξοφλεί το φέσι που άφησαν τα αφεντικά της ΠΑΕ. Ωστόσο ουδείς αντιλαμβάνεται και τον λόγο για τον οποίο έπρεπε να περάσουν σχεδόν 6 μήνες, προκειμένου να πει ο Βιντιάδης το αυτονόητο: Ότι μπαίνει στην ΑΕΚ, υπό την αίρεση πως θα γίνει νομοθετική ρύθμιση με ευνοϊκό διακανονισμό των χρεών προς το Δημόσιο. Το οποίον σημαίνει, για να το προχωρήσουμε παραπέρα, πως δεν μπαίνει αν δεν γίνει αυτή η ρύθμιση...

Διαβάστε τη συνέχεια...