Παρασκευή 31 Μαΐου 2013

Μια εύστοχη επισήμανση!

Από τον φίλο αναγνώστη Στράτο Κ., οπαδό του Ολυμπιακού, έλαβα ένα πολύ ενδιαφέρον -και με αρκετή δόση χιούμορ- σχόλιο για το σημερινό άρθρο: "Πεθαίνει ή αυτοκτονεί ο έρωτας μέσα στο γάμο;" Το παραθέτω:

Καλημέρα Κώστα, 
Ο "γάμος" δεν είναι τίποτα άλλο από το περιτύλιγμα μιας σχέσης το οποίο την κάνει κοινωνικά αποδεκτή.

Σκέψου ένα ανύπαντρο ζευγάρι που είναι χρόνια μαζί (ίσως να έχουν κάνει και κανένα παιδάκι) πώς θα τους γλωσσοτρώει η κοινωνία (από τους γονείς του ζευγαριού μέχρι όπου δεν πάει ο νους)!

Τον έρωτα δεν τον σκοτώνει ο γάμος. Τον σκοτώνει ο άνθρωπος που δεν ξέρει ή δεν θέλει να βάλει "νερό στο κρασί του", που βάζει πάνω απ' όλα το "εγώ" αντί για το "εμείς".  
Θεωρώ ότι, ειδικά μετά από χρόνια, ο έρωτας μετατρέπεται σε αγάπη. Στα τόσα χρόνια μιας σχέσης δεν μπορείς να τρέχεις συνέχεια "κατοστάρι" όπως τρέχει ένα νέο ερωτευμένο ζευγάρι. Το πας λίγο πιο χαλαρά χωρίς ποτέ να χάνεται αυτή η σπίθα.

Θέλει πολύ ανάλυση το θέμα... και είναι πρωί... και δεν έχω πιει καφέ...
...και έχω την ΓΥΝΑΙΚΑ μου να με ζαλίζει...!!!

Άπαιχτο το φινάλε, φίλε Στράτο!

Πεθαίνει ή αυτοκτονεί ο έρωτας μέσα στο γάμο;

Ακούμε συχνά να λέγεται πως «ο γάμος σκοτώνει τον έρωτα». Αν και δεν ανήκω στους φανατικούς υπερασπιστές παραδοσιακών θεσμών, βρίσκω τη φράση το ίδιο παράλογη μ’ εκείνη που λέει πως «το αλκοόλ σκοτώνει»! Το αλκοόλ δεν είναι αφ’ εαυτού του ένα κακό πράγμα: το χρησιμοποιούμε για απολύμανση στις πληγές, ενώ ένα-δύο ποτηράκια κρασί με το φαγητό λέγεται πως κάνουν καλό στην υγεία. Από την άλλη, η οδήγηση υπό την επήρεια της ουσίας μπορεί να αποβεί μοιραία. Το αν το οινόπνευμα είναι «καλό» ή «κακό» εξαρτάται από το πώς το χρησιμοποιούμε!

Με την ίδια ακριβώς λογική, πριν σπεύσουμε να δαιμονοποιήσουμε το γάμο ως μοναδικό κι αποκλειστικό «φονέα του έρωτα», θα πρέπει να εξετάσουμε τον τρόπο διαχείρισης του θεσμού από τα ίδια τα συμβαλλόμενα μέρη. Ίσως τότε διαπιστώσουμε πως η πραγματική παθογένεια του γάμου κρύβεται κάτω από μια θετική του πλευρά, της οποίας όμως γίνεται κακή χρήση: το αίσθημα της σιγουριάς!

Διαβάστε τη συνέχεια...

Κυριακή 26 Μαΐου 2013

Πόλη φαντασμάτων…

Κάποιοι –ευτυχώς όχι λίγοι– εξοργιστήκαμε για τον διασυρμό που υπέστη πρόσφατα η Κική Δημουλά από κύκλους της φιλο-πολυπολιτισμικής «προοδευτικής» Αριστεράς, επειδή η ποιήτρια τόλμησε να αρθρώσει το αυταπόδεικτο: πως η ζωή πια είναι αβίωτη σε κάποιες γειτονιές της Αθήνας! Γειτονιές που κάποτε φιλοξενούσαν οικογένειες, και τώρα είναι λημέρια κακοποιών και φυλακές τρομαγμένων γερόντων…

«Ξεσκονίζοντας» παλιά αρθρογραφικά αμαρτήματα, έπεσα πάνω σ’ ένα άρθρο μου του 2011 στην «Ελευθεροτυπία», με τίτλο: «Ο Βύρωνας, η Κυρά-Μαλαίνα, και οι γειτονιές του χθες: Μνήμες από μια άλλη Αθήνα». Το άρθρο κατέληγε ως εξής...

Διαβάστε τη συνέχεια...

Παρασκευή 24 Μαΐου 2013

ΤΟ ΒΗΜΑ - Σκέψεις πάνω στον αντιρατσιστικό νόμο

Πολλή συζήτηση γίνεται αυτές τις μέρες για τον νόμο περί «Καταπολέμησης Εκδηλώσεων Ρατσισμού και Ξενοφοβίας», σχέδιο του οποίου δημοσίευσε το «Βήμα». Το κατά πόσον ο ρατσισμός και η ξενοφοβία καταπολεμούνται με νομοθετήματα, είναι ένα σημαντικό ζήτημα που όμως δεν θα επιχειρήσουμε να θίξουμε εδώ. Θα περιοριστούμε στο σχολιασμό κάποιων σημείων του νομοσχεδίου (σ’ αυτή την εκδοχή του, τουλάχιστον, που διαβάσαμε στο «Βήμα») τα οποία, κατά τη γνώμη μας, χρειάζονται προσεκτικότερη εξέταση...

1. Αν και η ξενοφοβία είναι, κατά το μάλλον ή ήττον, μια καλά καθορισμένη έννοια, δεν συμβαίνει το ίδιο με τον ρατσισμό. Ο όρος είναι εννοιολογικά κατακερματισμένος και μοιάζει να περιγράφει μια (ατελή) συλλογή ιδεών ή συμπεριφορών που ευνοούν κάποιας μορφής διακρίσεις (ρατσισμός με βάση τη φυλετική προέλευση, το φύλο, τις σεξουαλικές προτιμήσεις, τα πολιτισμικά χαρακτηριστικά, κλπ., ακόμα και «ρατσισμός» κατά των καπνιστών!).
Σε πρόσφατο άρθρο κάναμε μια προσπάθεια σύνθεσης των επιμέρους συνιστωσών του όρου αυτού κάτω από ένα ενιαίο εννοιολογικό πλαίσιο, χωρίς να ισχυρίζομαι βέβαια ότι ο γενικός ορισμός που προτείναμε καλύπτει νομικά, κοινωνικά και ηθικά κάθε πιθανή πτυχή του θέματος! Κατά την αντίληψή μου, το ζήτημα του ακριβούς εννοιολογικού προσδιορισμού του ρατσισμού παραμένει ανοιχτό.
Θα θέσω ένα ερώτημα που ίσως σε κάποιους φανεί ενοχλητικό: Φανταστείτε ότι –πράγμα όχι ασύνηθες– ένας κακοποιός (μετανάστης ή όχι) προικισμένος με ανώτερα βιολογικά χαρακτηριστικά (σωματώδης, γεροδεμένος και σκληραγωγημένος στις κακουχίες), έχων πλήρη επίγνωση της φυσικής ανωτερότητάς του, επιτίθεται και τραυματίζει ή φονεύει μια αδύναμη ηλικιωμένη με σκοπό να της αρπάξει λίγα χρήματα. Είναι αυτό ή όχι πράξη ρατσισμού; Με βάση ποια αντίληψη της έννοιας «ρατσισμός» θα μπορούσε να δοθεί αρνητική απάντηση στο ερώτημα; Πώς μεριμνά ο νομοθέτης για το θύμα μιας τέτοιας εγκληματικής ενέργειας, η οποία διαπράττεται από άτομο που θεωρεί de facto πως η φυσική του υπεροχή έναντι κάποιων άλλων του δίνει δικαίωμα ζωής ή θανάτου πάνω τους;
Σε ό,τι αφορά τον ρατσισμό, λοιπόν, η νομοθετική αντιμετώπιση του θέματος γίνεται με τρόπο αποσπασματικό, μεροληπτικό και, σε κάθε περίπτωση, χωρίς να παρέχεται καν ένας ενιαίος και καθολικός προσδιορισμός αυτής τούτης της αξιόποινης συμπεριφοράς!

2. «Σκοπός του νόμου είναι η καταπολέμηση ιδιαίτερα σοβαρών εκδηλώσεων ρατσισμού και ξενοφοβίας...» Η τοποθέτηση του ρατσισμού και της ξενοφοβίας «στο ίδιο καλάθι», σαν περίπου οι όροι να είναι συνώνυμοι ή έστω κοντινοί συγγενείς, είναι πρόχειρη, αδόκιμη, ίσως κι αφελής! Ο ρατσισμός σε κάθε περίπτωση είναι αρνητική έννοια, τόσο ως ιδεολογία όσο και, ιδιαίτερα, ως πρακτική. Τούτο δεν μπορεί να λεχθεί a priori για την ξενοφοβία.
Ποιος μπορεί, καταρχήν, να καταδικάσει ηθικά ή νομικά το αίσθημα του φόβου, μια θεμελιώδη ψυχική εκδήλωση άμεσα σχετιζόμενη με την ίδια την αυτοσυντήρηση; Με ποια λογική, λοιπόν, θα μπορούσε κανείς να ποινικοποιήσει το φόβο; Η έκφραση «εκδηλώσεις ξενοφοβίας» είναι ασαφής και ανοιχτή σε παρερμηνείες. Ο νομοθέτης προφανώς εννοεί την υιοθέτηση συμπεριφορών που έχουν ως αποτέλεσμα την πρόκληση ξενοφοβικών αισθημάτων στο κοινωνικό σύνολο. Κι εδώ απαιτούνται διευκρινίσεις, καθώς υπάρχουν υποπεριπτώσεις:
(α) Σκόπιμη διασπορά ψευδών ειδήσεων με πρόθεση να προκαλέσουν ή να ενισχύσουν αισθήματα ξενοφοβίας. Αναμφίβολα μια αξιόποινη πράξη, και σ’ αυτό δεν χωρά οποιαδήποτε συζήτηση!
(β) Δημοσιοποίηση προσωπικών απόψεων ή αισθημάτων που θα μπορούσαν να προκαλέσουν ξενοφοβικές αντιδράσεις, χωρίς εν τούτοις να στοιχειοθετείται πρόθεση δόλιου επηρεασμού της κοινής γνώμης.
Εδώ υπάρχει ορατός κίνδυνος παραβίασης του θεμελιώδους δικαιώματος στην ελευθερία του λόγου! Παράδειγμα: Κάποιος πέφτει θύμα εγκληματικής ενέργειας με δράστες αλλοδαπούς μετανάστες (όχι απαραίτητα νόμιμους, αλλά αυτό δεν δείχνει να απασχολεί ιδιαίτερα τον νομοθέτη...). Για λόγους ψυχολογικής αποφόρτισης, αισθάνεται την ανάγκη να κοινοποιήσει το συμβάν (π.χ., στο Διαδίκτυο) και να εκφράσει τα παράπονά του προς την πολιτεία για την κακή διαχείριση του μεταναστευτικού ζητήματος. Αυτό σίγουρα θα έχει ως αποτέλεσμα μια μερική ενίσχυση των ξενοφοβικών αισθημάτων του κοινωνικού συνόλου.
Είναι ποινικά κολάσιμη, κι αν ναι με ποια λογική, η απλή άσκηση ελευθερίας του λόγου εκ μέρους του θύματος; Θα το αντιστρέψω: Έχουμε υπάρξει μάρτυρες ανθελληνικών εκδηλώσεων (συχνά με έντονο το στοιχείο του μίσους) τόσο σε ελληνικά γήπεδα, όσο και σε εγχώριους τηλεοπτικούς και ραδιοφωνικούς σταθμούς. Μεριμνά γι’ αυτό (στο πλαίσιο της ισότητας των ανθρώπων) ο κατά τα άλλα ευαίσθητος και αμερόληπτος νομοθέτης;

3. Εκφράσεις όπως «ιδιαίτερα σοβαρών εκδηλώσεων» και «όποιος με πρόθεση (...) προκαλεί ή διεγείρει...», χρειάζονται περαιτέρω εξέταση. Πότε ακριβώς μια ρατσιστική ή ξενοφοβική εκδήλωση κρίνεται ως «ιδιαίτερα σοβαρή», και πότε είναι «απλά σοβαρή» ή και άνευ σημασίας; Και, πόσο εύκολα μπορεί να στοιχειοθετείται σε κάθε περίπτωση η ύπαρξη (ή μη ύπαρξη) πρόθεσης; Τέτοιες ασάφειες μαρτυρούν προχειρότητα, και θα πρέπει να εξαλειφθούν στην τελική εκδοχή του νόμου!

4. Η άρνηση επίσημα αναγνωρισμένων εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας είναι μάλλον υπόθεση ευθύνης του ψυχιάτρου, παρά του νομοθέτη! Γιατί η ελευθερία του λόγου δεν μπορεί να καταργείται ούτε ακόμα κι εκεί που αρχίζει ο βιασμός του αυταπόδεικτου. Ο εγκωμιασμός, ωστόσο, τέτοιων εγκλημάτων θα μπορούσε να θεωρηθεί αξιόποινη πράξη, εφόσον έμμεσα προτρέπει σε μελλοντική επανάληψή τους.

Θα περιοριστώ σ’ αυτές τις λίγες παρατηρήσεις, που κι αυτές τις κάνω με επιφύλαξη καθώς δεν γνωρίζουμε ούτε την τελική τύχη, ούτε την τελική μορφή του αντιρατσιστικού νόμου.

Σε κάθε περίπτωση, πάντως, η καταπολέμηση του ρατσισμού και της ξενοφοβίας δεν είναι ευθύνη μόνο του νομοθέτη. Προτού φτάσει η υπόθεση στην αίθουσα του δικαστηρίου, θα πρέπει να εξετάσουμε κάτω από ποιες συνθήκες μολύνθηκε η σκέψη και η συνείδηση ενός ανθρώπου. Κι εκεί ίσως ν’ ανακαλύψουμε και κάποιες δικές μας (έμμεσες και μακρινές, έστω) ευθύνες...

ΤΟ ΒΗΜΑ

Τρίτη 21 Μαΐου 2013

Τον πήγαν στας Ευρώπας και το... καβάλησε!


Αγάθωνας: «Μικρές ομάδες ΠΑΟ, ΑΕΚ και ΠΑΟΚ»

Ο εκπρόσωπος της Ελλάδας στη Eurovision μίλησε για τις οπαδικές του προτιμήσεις, την αγάπη του για τον Ολυμπιακό και την περιφρόνησή του για τις υπόλοιπες ελληνικές ομάδες…

Στον ραδιοφωνικό σταθμό "Σέντρα" μίλησε ο Αγάθωνας Ιακωβίδης ο οποίος υποστήριξε πως μόνο όσοι είναι Ολυμπιακοί μπορούν να τραγουδούν ρεμπέτικα, ενώ αναφέρθηκε και στους αντιπάλους των «ερυθρόλευκων» στην Ελλάδα, χαρακτηρίζοντάς τους μικρές ομάδες…

«Πέντε χρονών έγινα Ολυμπιακός, πού να θυμάμαι πώς έγινα. Δεν με έκανε κανείς, αφού κανένας δεν μπορεί να με κάνει τίποτα, είμαι στραβόξυλο. Ό,τι θέλω κάνω. Όταν μεγάλωσα μπορούσα να καταλάβω και μου άρεσε το ρεμπέτικο και έλεγα καλά έκανα, γιατί ρεμπέτικα μπορεί να τραγουδάει μόνο ένας Ολυμπιακός. Ο Τσέρτος πρέπει να τραγουδάει "ριριρίκα" και "δύο πράσινα μάτια με μπλε βλεφαρίδες" και τον ύμνο του Παναθηναϊκού φυσικά», είπε μεταξύ άλλων ενώ στη συνέχεια αναφέρθηκε στο γεγονός ότι είναι Θεσσαλονικιός αλλά υποστηρίζει τους Πειραιώτες.

(...)

Όσο για τον τελικό του Κυπέλλου ανέφερε: «Είμαι εναντίον του Κυπέλλου, το Κύπελλο είναι για τις μικρές ομάδες. Δεν θέλω να ξαναπάρουμε Κύπελλο, να μην παίζει ο Ολυμπιακός στο Κύπελλο. Να το δώσουν στον Αστέρα να ησυχάσουμε. Δεν θέλω Κύπελλο, δεν με ενδιαφέρει να είναι Κυπελλούχος ο Ολυμπιακός αλλά Πρωταθλητής. Κύπελλο να παίρνει η ΑΕΚ, ο ΠΑΟΚ και ο Παναθηναϊκός. Ναι, είναι μικρές ομάδες...»

Πηγή: OnSports.gr

Τετάρτη 15 Μαΐου 2013

Δεν χαρίζω τον πατριωτισμό μου στη «Χρυσή Αυγή»!

Σε site με αντικείμενο τα εθνικά θέματα, στο οποίο αναδημοσιεύθηκε το άρθρο μου «Κουράστηκα να είμαι ‘politically correct’ για να μη με πουν ξενοφοβικό ρατσιστή», εισέπραξα ποικίλων διαβαθμίσεων ύβρεις από συμπαθούντες τη «Χρυσή Αυγή» για τον λόγο ότι, ενώ θίγω το πρόβλημα της εγκληματικότητας εξαιτίας της παράνομης μετανάστευσης, κρατώ εν τούτοις σαφείς αποστάσεις από τον εν λόγω «πολιτικό» χώρο, τον οποίο αποκαλώ νεο-ναζιστικό. (Ανάλογες ύβρεις, για διαφορετικούς βέβαια λόγους, εισέπραξα και από το αντίθετο ιδεολογικό άκρο, πράγμα όμως που ήταν εξαρχής αναμενόμενο…)

Κάποιος σχολιαστής, μάλιστα, έφτασε να χαρακτηρίσει το όλο άρθρο ως ένα προσχηματικό περιτύλιγμα μιας σκοτεινότερης, αδήλωτης πρόθεσης:

«Άσε ρε καραγκιοζάκο και σε καταλάβαμε. ΟΛΟ το άρθρο είναι περιτύλιγμα για την πρόταση «…Κουράστηκα να φοβάμαι ν’ αρθρώσω το αυτονόητο επειδή με πρόλαβε κάποιο νεο-ναζιστικό πολιτικό μόρφωμα άσχετο με την ιστορία και την ιδεολογία μου, και να λέω στον εαυτό μου «μη μιλάς, θα σε πουν ξενοφοβικό ρατσιστή»!». Άντε χάσου ρε λαμόγιο που θα μας κάνεις εσύ εμάς φτηνή προπαγάνδα κατά της Χρυσής Αυγής. Κατά τη γνώμη σου λοιπόν αφού «κουράστηκες» τόσο πολύ θα πρέπει να βγεις έξω και να διώξεις τους λάθρο με προτροπές: «Καλέ λαθρό φύγετε! Ξου! Ξου!». Παλιό το κόλπο φιλαράκο. Λέμε αυτονόητα πράγματα και κει που ο άλλος μας έχει δώσει σημασία πετάμε το δηλητήριο μας και οι μαλάκες το καταπίνουν. Άστο καλύτερα.»

(Διατηρώ σύνταξη και ορθογραφία.) Είναι προφανές ότι η «Χρυσή Αυγή» αρέσκεται να μονοπωλεί την αρετή του πατριωτισμού σ’ αυτή τη χώρα. Και αξιώνει κάθε αναφορά σε θέματα που άπτονται εθνικών ευαισθησιών να έχει τη δική της πιστοποίηση. Βέβαια, η Χ.Α. κάνει απλά τη δουλειά της σε απόλυτη συνέπεια με την ιδεολογία της. Το ζήτημα είναι ποιοι βάζουν «βούτυρο στο ψωμί της»!

Θα τους ανακαλύψουμε, μεταξύ άλλων, αν κοιτάξουμε στο αντίθετο άκρο του ιδεολογικού φάσματος. Δεν είναι άλλοι από τους ιδεόληπτους της ακραίας (και ουδόλως προοδευτικής) Αριστεράς, που θεωρούν τον πατριωτισμό περίπου ως την άλλη όψη του φασισμού! Και αντιμετωπίζουν κάθε αναφορά στην «πατρίδα» με αισθήματα περιφρόνησης, αν όχι κι απέχθειας. Και επικολλούν ελαφρά τη καρδία την ετικέτα του «Χρυσαυγίτη» σε όποιον τολμήσει να δηλώσει κάτοχος εθνικής συνείδησης!

Ας μην παρεξηγείται, λοιπόν, η άκρα Αριστερά (η οποία φωλιάζει προστατευτικά στους κόλπους κοινοβουλευτικής δύναμης της μείζονος αντιπολίτευσης) αν κάποιοι μιλούν για «τα δύο άκρα» του πολιτικού φάσματος. Γιατί το «άλλο» άκρο το εξέθρεψαν, συν τοις άλλοις, και δικές της συμπεριφορές, ενώ την εκ μέρους του μονοπώληση της εθνικής συνείδησης την ενίσχυσε και η δική της παρανοϊκή ρητορεία που αρνείται πως «πατρίδα» και «δημοκρατία» μπορούν να είναι έννοιες συμβατές μεταξύ τους!

Όσο για τους εξ ακραίων χώρων προερχόμενους σχολιαστές (οι οποίοι, υπό το κράτος προφανούς ιδεολογικής σύγχυσης, ταυτίζουν την αγάπη για τον τόπο σου είτε με τον φασισμό-ρατσισμό, είτε με το μίσος για κάθε τι ξένο αδιακρίτως), δεν θα μπω καν στον κόπο να τους επιστρέψω ύβρεις και χαρακτηρισμούς (που δεν περιορίζονται στους σχετικά «αθώους» που εμπεριέχει το σχόλιο που ενδεικτικά και μόνο παρέθεσα). Κάτι τέτοιο θα με τοποθετούσε de facto στο ίδιο μ’ αυτούς επίπεδο. Και, για να προλάβω τον αναμενόμενο σαρκασμό τους, το δικό μου επίπεδο είναι πολύ πιο κάτω!

* Ο Κώστας Παπαχρήστου είναι εκπαιδευτικός. Ο άριστος των φοιτητών του λέγεται Αμάρ και είναι από τη Σενεγάλη!

Aixmi.gr

Δευτέρα 13 Μαΐου 2013

Σχόλια σε ένα άρθρο

Το άρθρο Κουράστηκα να είμαι «politically correct»... έτυχε ευρύτατου σχολιασμού, τόσο στο Aixmi.gr, όσο και σε άλλα sites όπου αναδημοσιεύθηκε. Μεταξύ των σχολιαστών στο Aixmi, ξεχώρισα δύο καλούς φίλους και αναγνώστες του Aekphile. Παραθέτω τα σχόλιά τους:

Αντώνης-Ψέρημος:

Να προσθέσω ότι κουράστηκα τους συμψηφισμούς: δεν υπάρχει καμία υποχρέωση του Νεοέλληνα να πληρώσει το μάρμαρο επειδή οι αγορές ανά τον κόσμο διψούσαν για φτηνό εργατικό δυναμικό και έγιναν πατρίδα για τους προ-παππούδες μας στις αρχές του αιώνα. Στην τελική, ούτε Αμερική είμαστε ούτε Αμερικανούς, Ιταλούς, Αυστραλούς και Ιρλανδούς υποδεχόμαστε. Και όποιος θεωρεί το σχόλιο αυτό ρατσιστικό ας σκεφτεί πρώτα ότι το 90% των προϊόντων που καταναλώνει και φοράει φτιάχνονται από υπόδουλα παιδάκια του τρίτου κόσμου. Ρατσιστής είναι αυτός που θέλει να ζει σε μια ευνομούμενη και ασφαλή κοινωνία; Τότε είμαι τέτοιος! Ρατσιστής είναι αυτός που δεν θέλει να νομιμοποιηθούν όλοι οι μετανάστες που ζουν στην Ελλάδα;; Τότε είμαι τέτοιος! Ρατσιστής είναι αυτός που την αντίθετη άποψη τη βαφτίζει ρατσιστική;;; Όχι κύριοι, τέτοιος δεν είμαι!

Πολυτίμη από Χίο:

Δυνατό άρθρο, αντιπροσωπευτικό κατά την άποψή μου για την πλειοψηφία των συμπατριωτών μας, που έχουν «μπερδευτεί» και έχουν φτάσει πλέον σε σημείο να αναρωτιούνται αν το να επιθυμούν τα αυτονόητα τους καθιστά ρατσιστές ή εχθρικούς απέναντι στους αλλοδαπούς…

Συγχαρητήρια, γιατί φαίνεται ότι δε μιλάτε απλώς για να πείτε κάτι, όπως συνηθίζουν αρκετοί στις μέρες μας, αλλά γιατί επισημαίνετε ουσιώδη θέματα που επιζητούν άμεσα επίλυση!

Κι ένα άκρως ποιητικό σχόλιο από ένα φίλο:

Γιάννης Αντωνιάδης:

Φίλε μου Κώστα… εγώ δεν κουράστηκα… την αλήθεια σου λέω… και δεν θα κουραστώ ποτέ, μιλώ για την ίδια κούραση, αυτή που σε έχει καταβάλει…

η άλλη κούραση είναι διαφορετική, το καταλαβαίνεις νομίζω… δεν είναι πια και τόσο τρομερή, είναι κούραση βέβαια, αλλά αυτή είναι ευπρόσδεκτη, δεν έχει σημασία πως την απέκτησες, προπαντός… γιατί η κούραση αυτή είναι υγεία, παίρνει ώρες για να σε γεμίσει, να τη νοιώσεις για τα καλά, δηλαδή, να φτάσεις να πεις, ουφ… αρκετά… κουράστηκα… και να πάρεις την άγουσα για τη θαλπωρή που σου απέμεινε, αλλά αυτό δεν σε πτοεί, ξέρεις πως, όπως έρχεται, έτσι φεύγει, ξεπερνιέται… ίσως την αντιλαμβάνεσαι κομματάκι παραπάνω όταν βρίσκεις το ασανσέρ χαλασμένο, αλλά αν διαβείς την πόρτα, ένα δεύτερο ουφ… φεύγει απ’ τα χείλη σου, αυτό της ικανοποίησης… τι απομένει, λοιπόν; μέχρι να εξαντλήσεις, βαριεστημένα, το καθημερινό σου τετριμμένο πρόγραμμα… ένα βραδινό μαλακτικό, ίσως ένα ζεστό ρόφημα ή ένα γιαουρτάκι, ενδείκνυται και μια κουταλιά μέλι, και για το ρόφημα αλλά για το γιαουρτάκι κρίνεται απαραίτητο, ίσως και κάποιο φρούτο εποχής… και μετά, η κούραση αποφασίζει, πέφτεις στο κρεβάτι, μπρούμυτα, με τα χέρια και τα πόδια τεντωμένα για καλύτερη κυκλοφορία του αίματος, και οι ώρες της αδιαφάνειας περνάνε αγέρωχα, και συ συνεχίζεις στην ίδια στάση, να παλεύεις νοερά με το χρόνο, μια και ο χώρος είναι περιορισμένος, τον φθοροποιό, ψάχνεις τη χορδή, για να δραπετεύσεις, για να δεις και κάτι άλλο βρε αδερφέ… λίγο ακόμη μουρμουρίζεις… μια ώρα ακόμη, τι είναι μια ώρα ακόμη μωρέ… αλλά ο χρόνος δεν λέει να ενδώσει, τρέχει ανελέητα, κι η μέρα έρχεται… πρωί… και καθώς ο ήλιος ανατέλλει και χτυπάει κάθετα το παράθυρο, το φως ξεχύνεται μέσα στο δωμάτιο από τις οπές της πλεκτής κουρτίνας και μυριάδες ηλιαχτίδες χορεύουν στον αέρα μέχρι να συναντήσουν τον απέναντι τοίχο… νιώθεις ωραία, πουλάκι που λένε, και καμιά φορά και όμορφα, ανάλογα με το όνειρο που είδες, αν είδες, κι αν το θυμάσαι… και παραμένεις, σαν να αναζητάς κάποια χαμένη στιγμή, μια ανικανοποίητη επιθυμία… μα μόλις αντιλαμβάνεσαι πως οι αχτίδες έγειραν απ’ τον τοίχο και χτυπάνε το πάτωμα, πετάγεσαι με μιας και ψάχνεις τον ωροδείκτη σου… πω! πω!… τρέχεις, χάνεσαι στην τουαλέτα… ρίχνεις λίγο νερό στην κορφή, κατεβαίνει απ’ τους κροτάφους και γλύφει τα μάγουλα, κι ενώνεται στο πηγούνι κι από κει στάζει βασανιστικά στο νιπτήρα… για πότε βρέθηκες στο δρόμο ούτε που το κατάλαβες… η κούραση έφυγε, και η μέρα μόλις αρχίζει… και μαζί αρχίζει να ξαναμετράει η κούραση, κι αρχίζει να μετράει αντίστροφα η μέρα, και χάνεσαι μέσα στη βουή, την ακολουθείς, σ’ ακολουθεί κι αυτή, τόσο βασανιστική, μα τόσο βασανιστική, αλλά την έχεις συνηθίσει…

… η κούραση της ψυχής είναι άλλο πράγμα, φίλε μου Κώστα, το γνωρίζεις νομίζω, δεν είναι γλυκιά, δεν είναι καν αρμυρή, δεν υπάρχουν αδένες για να εκκρίνουν, να υγραίνεται το σώμα, όμως αφήνει μια γεύση διαφορετική, λένε ό,τι είναι πικρή, σαν τις δυσκολίες της ζωής, της φυσιολογικής ζωής, άλλες φορές πάλι την αντιλαμβάνεσαι από κάποιες διεργασίες, ακατανόητες, του οργανισμού σου, να, όπως, να ξυπνάς το πρωί με έναν απροσδιόριστο πονοκέφαλο, που σου τρυπάει το μυαλό από πάνω προς τα κάτω, να νιώθεις το στομάχι σου σκληρό σαν ξύλο, τα μάτια σου κατακόκκινα, σαν να ήσουν ξύπνιος όλη νύχτα, μα δεν θυμάσαι τίποτε, αν είδες κάποιο όνειρο που σε τρόμαξε, δεν θυμάσαι ούτε καν πως έπεσες στο κρεβάτι, αν πήρες το βραδινό σου μαλακτικό, αν ανέβηκες με το ασανσέρ ή απ’ τη σκάλα, αν γύρισες με το λεωφορείο ή με το αυτοκίνητο, όχι… αυτό το θυμάσαι… θυμάσαι πως άνοιξες το παράθυρο για να δώσεις κάτι κέρματα που είχες στην τσέπη σου στα δυο παιδάκια που πλησίασαν στο φανάρι… σήκωσες το κεφάλι και είδες τα τεράστια παιδικά τους ματάκια, που γέμιζαν τα λερωμένα τους προσωπάκια, να σε κοιτάζουν επίμονα, λες και αναζητούσαν κάποιου είδους σωτηρία… από σένα… στα παιδικά τους μάτια ίσως να ήσουνα κάτι σαν Άγιος… ένιωσες άσχημα, σαν κάτι να διαπερνούσε το σώμα σου, απ’ άκρο σε άκρο…

…άναψε πράσινο, έκαναν ένα βήμα πίσω κι ανέβηκαν στη νησίδα… κι εσύ δεν έλεγες να ξεκινήσεις, αποσβολωμένος… μέχρι που ακούστηκε η κόρνα, επίμονα… σκέφτηκες πως θα είναι κάποιος κουρασμένος, έβαλες ταχύτητα και έφυγες…

Κυριακή 12 Μαΐου 2013

Κουράστηκα να είμαι «politically correct» για να μη με πουν ξενοφοβικό ρατσιστή!

Το κείμενο που ακολουθεί το υπαγορεύει η αγανάκτηση της υπερκόπωσης. Ενδέχεται να προκαλέσει στομαχικές διαταραχές σε κάποιους «πολιτικώς ορθούς» που ζουν σε συνθήκες ησυχίας κι ασφάλειας ενώ, την ίδια στιγμή, έχουν άποψη για το δικαίωμα κάποιων που ζουν στην κόλαση να απελπίζονται και ν’ αντιστέκονται! Λοιπόν, τους δηλώνω κατάμουτρα ότι κουράστηκα…

…Κουράστηκα να βλέπω την πόλη μου στο έλεος «εξαθλιωμένων» βαρβάρων, και να λέω στον εαυτό μου «μη μιλάς, θα σε πουν ξενοφοβικό ρατσιστή»!

…Κουράστηκα να παίρνω χίλιες προφυλάξεις για ν’ ανοίξω την εξώπορτα του σπιτιού μου, και να λέω στον εαυτό μου «μη μιλάς, θα σε πουν ξενοφοβικό ρατσιστή»!

…Κουράστηκα να συμβιβάζομαι με την ιδέα πως δεν μπορώ να περπατώ ελεύθερα σαν άλλοτε στους δρόμους της πόλης μου, και να λέω στον εαυτό μου «μη μιλάς, θα σε πουν ξενοφοβικό ρατσιστή»!

…Κουράστηκα ν’ ακούω να προσπαθούν να με πείσουν πως αδίστακτοι εγκληματίες είναι «κατατρεγμένοι αγνοί συνάνθρωποι που προσπαθούν να ενταχθούν», και να λέω στον εαυτό μου «μη μιλάς, θα σε πουν ξενοφοβικό ρατσιστή»!

…Κουράστηκα να καταπίνω τη φρίκη μου για κάθε μοναχικό ηλικιωμένο (όπως π.χ. εκείνο το γεροντάκι πέρυσι στο Παγκράτι, που πέθανε από ασφυξία με χαρτί υγείας να του φράζει το στόμα) που κάποιοι «απελπισμένοι» τον/την δολοφόνησαν για να του/της πάρουν την πενιχρή σύνταξη, και να λέω στον εαυτό μου «μη μιλάς, θα σε πουν ξενοφοβικό ρατσιστή»!

…Κουράστηκα ν’ ακούω να υπονοούν πως το να διαθέτεις κινητό τηλέφωνο ή βιντεοκάμερα είναι έγκλημα που επισύρει τη θανατική ποινή αν έτσι κρίνει το «ανθρωπιστικό» δικαστήριο των «κατατρεγμένων», και να λέω στον εαυτό μου «μη μιλάς, θα σε πουν ξενοφοβικό ρατσιστή»!

…Κουράστηκα να βλέπω και ν’ ακούω ανύπαρκτους τενεκέδες να γελοιοποιούν ποιητές που βιώνουν τον τρόμο της συνύπαρξης με τέρατα, και να λέω στον εαυτό μου «μη μιλάς, θα σε πουν ξενοφοβικό ρατσιστή»!

…Κουράστηκα να πρέπει ν’ αρνούμαι πως έχω τη «διαστροφή» να διατηρώ τη συνείδηση του Έλληνα στην ίδια μου την πατρίδα, του Αθηναίου στην ίδια την πόλη που γεννήθηκα και ζω, και να λέω στον εαυτό μου «μη μιλάς, θα σε πουν ξενοφοβικό ρατσιστή»!

…Κουράστηκα να πληρώνω φόρους σε ένα κράτος που αδυνατεί να με προστατέψει ενώ αφήνει τις κερκόπορτες ανοιχτές, που κλείνει σχολεία ενώ ανοίγει τόπους λατρείας, κουνώντας μου ταυτόχρονα το δάχτυλο με «εκσυγχρονιστικά κι εκπολιτιστικά» νομοθετήματα που μου επιβάλλουν τη σιωπή, και να λέω στον εαυτό μου «μη μιλάς, θα σε πουν ξενοφοβικό ρατσιστή»!

…Κουράστηκα να φοβάμαι ν’ αρθρώσω το αυτονόητο επειδή με πρόλαβε κάποιο νεο-ναζιστικό πολιτικό μόρφωμα άσχετο με την ιστορία και την ιδεολογία μου, και να λέω στον εαυτό μου «μη μιλάς, θα σε πουν ξενοφοβικό ρατσιστή»!

Κι επιπλέον:

Κουράστηκα να πρέπει να δηλώνω «ανθρωπιστής» γι’ αυτούς που δεν συμπεριφέρονται ανθρώπινα, να χαρίζω την ισότητα σ’ αυτούς που ως βιολογικά υπέρτεροι απειλούν να με αφανίσουν, να προσφέρω απλόχερα την υπερβατική κατανόησή μου σ’ εκείνους που χωρίς δισταγμό αφαιρούν τη ζωή μου κι αυτή των αγαπημένων μου προσώπων για να νικήσουν την πείνα τους…

…Κουράστηκα να είμαι «politically correct»! Αφού δεν είμαι ελεύθερος να ζήσω όπως θέλω και δικαιούμαι στην ίδια μου τη χώρα, στην ίδια μου την πόλη, αφήστε με τουλάχιστον να μπορώ να μιλώ…

…Χωρίς να ξερνάτε πάνω στα λόγια μου – κι ας μην είναι άξια όσο των ποιητών που δεν σας προσκύνησαν!

* Ο Κώστας Παπαχρήστου είναι γνωστό ξενοφοβικό και ρατσιστικό μίασμα, δούρειος ίππος του ναζισμού στην Εκπαίδευση!

Aixmi.gr

Παρασκευή 10 Μαΐου 2013

Για τη φίμωση της ελευθερίας του λόγου απ' τη δικτατορία του "politically correct"

Ρατσισμός, ξενοφοβία κλπ μη πολιτικώς ορθά

Του Νικόλαου Γ. Πειρουνάκη, Οικονομολόγου

Ο Χ είναι Σομαλός/Νιγηριανός/Κογκολέζος. Πιστεύει ότι οι μαύροι είναι ανώτεροι απ’ τους λευκούς. Ο Ψ είναι Ελλην. Πιστεύει ότι οι Ελληνες είναι ανώτεροι απ’ τους Γερμανούς/Εγγλέζους/Τούρκους. Ο Ξ είναι μουσουλμάνος. Πιστεύει ότι οι μουσουλμάνοι είναι ανώτεροι απ’ τους χριστιανούς και πάντα μη μουσουλμάνο. Είναι τιμωρητέοι; Δεν είναι δικαίωμά των να τα πιστεύουν αυτά;

Εκατομμύρια Ελληνες είναι ξενόφοβοι. Λέγουν: «Φοβούμαι τους ξένους», εννοώντας φυσικά όχι τους τουρίστες (συνήθως), μα τους λαθρομετανάστες. Τους φοβούνται επειδή πολλοί ξένοι αυτού του είδους διαπράττουν εγκλήματα και συνιστούν απειλή. Τους φοβούνται επειδή επιβαρύνουν τις ήδη ανεπαρκείς & αναποτελεσματικές δημόσιες υπηρεσίες, ενώ μάλιστα δεν έχουν πληρώσει ή πληρώνουν γι’ αυτές (υγεία, εκπαίδευση, συγκοινωνίες). Είναι τιμωρητέοι για τον φόβο των; Θα τιμωρείται δηλ. και ο φόβος τώρα;

Όχι, απαντούν οι πολιτικώς ορθοί (ΠΟ). Οι ανωτέρω ας πιστεύουν και ας φοβούνται ό,τι θέλουν, αρκεί να μην εκδηλώνουν αυτήν την πεποίθησι και αυτόν τον φόβο. Ας πιστεύουν και ας φοβούνται σιωπηλά, στα «μουλωχτά». Ιδίως δεν επιτρέπεται να προτείνουν μέτρα αντιμετωπίσεως πραγματικών προβλημάτων, που, ενδεχομένως, προκαλούν οι «ξένοι».

Ενας διάλογος

Μα πώς, ανταπαντούν οι «φόβον έχοντες». Εντάξει, δεν θα προτείνουμε ή προτρέπουμε σε «βιαιοπραγίες». Να μη θέτουμε καν το πρόβλημα ως πρόβλημα; Να μη προτείνουμε κάποιες λύσεις;

Όχι, απαντούν οι ΠΟ. Το να ομιλείς καν για τους ξένους ως πρόβλημα συνιστά έμμεση προτροπή σε ενέργειες εις βάρος των – ακόμη και σε βιαιοπραγίες. Είναι ανθρωπιστικά απαράδεκτο, είναι μη ΠΟ. Αν κάποιος ξένος εγκληματήσει, ας λογοδοτήσει ως άτομο και μόνο. Η μόνη επιτρεπτή συζήτηση για τους ξένους ως σύνολο είναι πώς θα γίνει η ζωή των καλύτερη, η υποδοχή των φιλικότερη, η ενσωμάτωσή των αποτελεσματικότερη, τα «δικαιώματά» των (και τα πολιτικά) πλήρη. Οιαδήποτε διαμαρτυρία ή έκφραση ενοχλήσεως από τους «γηγενείς» συνιστά ρατσισμό, είναι συνεπώς ανεπίτρεπτη, φασιστική.

Πόσους δηλ. ξένους «σηκώνει» η χώρα, ερωτούν οι «γηγενείς»; Αυτό εξαρτάται απ’ τους ιδίους τους ξένους και μόνο, απαντούν οι ΠΟ. Οσοι θέλουν να έλθουν, ας έλθουν. Και αν κάποια στιγμή οι ξένοι είναι πολύ περισσότεροι απ’ τους γηγενείς, ερωτούν οι τελευταίοι; Αν συνεπεία τούτου, εκλέξουν Σομαλό ή Αφγανό πρωθυπουργό; Τι σας πειράζει το χρώμα ή η θρησκεία του πρωθυπουργού, απαντούν οι ΠΟ. Ρατσιστές/εθνικιστές/φασίστες (ΡΕΦ) είσθε; Δηλ. εμείς οι γηγενείς να μην έχουμε λόγο για τα συμβαίνοντα στην χώρα μας; Όχι, απαντούν οι ΠΟ. Και μόνο το ότι λες «η χώρα ΜΟΥ», συνιστά ΡΕΦ. Ο «πατριωτισμός» είναι απλώς η «κομψή» εκδοχή του εθνικισμού, που, όπως όλοι ξέρουν, ήταν/είναι η ιδεολογία της «αστικής τάξεως» – και ξέρουμε όλοι πού ωδήγησε αυτή: στην αποικιοκρατία, τον ιμπεριαλισμό και δύο παγκοσμίους πολέμους. Θα λες λοιπόν: εμείς οι άνθρωποι, ανεξαρτήτως χρώματος, θρησκείας, φυλής, γλώσσας, πολιτισμού, καταγωγής, συνόρων (αρκεί ν’ αναφέρεσαι σε «εργαζομένους» και όχι σε «καπιταλιστές»).

Μα, αντιτείνουν οι γηγενείς, είδαμε σε διαδηλώσεις στην Αθήνα το 2011 ξένους να κρατούν πλακάτ με την επιγραφή «φορολογήστε τους πλούσιους». Και, δεδομένου ότι οι πλείστοι των ξένων δεν έχουν τίποτε, συμπεραίνεται ότι γι’ αυτούς «πλούσιοι» είναι οι πλείστοι των Ελλήνων. Δηλ. έρχονται εδώ απ’ του διαόλου την μάνα και αμέσως ζητούν να τους πληρώνουμε ώστε να περνούν καλά, ενδεχομένως δε να διαθέτουμε γι’ αυτούς και τα όποια παραπανίσια σπίτια μας (τα οποία σπίτια ήδη φορολογούνται αβάστακτα, άρα είναι ένα βήμα πριν την απαλλοτρίωσι), ή και τα όποια παραπανίσια δωμάτια, αν τα σπίτια μας είναι κάπως μεγάλα. Κατά τί διαφέρει αυτή η «δημοκρατική», «ανθρωπιστική», πάντως δημευτική/εξισωτική, φορολόγηση, που επιζητούν οι εξαθλιωμένοι (πλην ακάλεστοι και παρείσακτοι) ξένοι, απ’ τις εισβολές των βαρβάρων στην «πλούσια» ρωμαϊκή αυτοκρατορία, ή τις λεηλασίες πλουσίων πόλεων κατά τον Μεσαίωνα (Σαμαρκάνδη, Βουχάρα, Βαγδάτη, Κων/πολη);

Ειδικότερα κατά τί θα διαφέρει η παροχή πολιτικών δικαιωμάτων σε αυτούς τους ξένους (οι εκ των οποίων μουσουλμάνοι με τίποτε δεν ενσωματώνονται), ώστε, όντας κάποια στιγμή πλειοψηφία ή στηρίζοντας μία αριστερή κυβέρνησι, να αρπάζουν «νομίμως» (π.χ., διά της φορολογίας) τις περιουσίες και τα εισοδήματα των «εχόντων και κατεχόντων» (π.χ., το εξοχικό στο Πόρτο Ράφτη ή την Κινέττα ενός, που έχει ήδη ένα διαμέρισμα στην Κυψέλη ή το Παγκράτι), από την αρπαγή με «φωτιά και τσεκούρι», που χαρακτήριζε τις βαρβαρικές επιδρομές του Μεσαίωνος; Απάντηση: θα διαφέρουν μόνο κατά το ότι οι επιδρομείς του Μεσαίωνος σε εσκότωναν κιόλας, ενώ οι σημερινοί (ελπίζουμε ότι) απλώς θα σε εξανδραποδίζουν νομίμως, διά της φορολογήσεως. Φυσικά έως ότου έλθει εκείνη η ώρα οι ξένοι (δηλ. οι λαθρομετανάστες) θα παρουσιάζωνται ως αναξιοπαθείς, επικαλούμενοι «ανθρωπισμό» και «πολιτική ορθότητα» για να τους λυπηθούμε. (Ενώ ειδικά στις χώρες καταγωγής όσων εξ αυτών είναι μουσουλμάνοι, δηλ. της μεγάλης αυτών πλειοψηφίας, οι χριστιανοί διώκονται ανελέητα, τόσο «νομίμως» - π.χ., με την απαγόρευσι ανεγέρσεως ναών ή κυκλοφορίας γυναικών με ακάλυπτο πρόσωπο - όσο με «φωτιά και τσεκούρι». Κυρία εξαίρεση, η Τουρκία, τόσο επειδή είναι κοσμικό κράτος όσο επειδή δεν υπάρχουν Τούρκοι λαθρομετανάστες.)

Α, ώστε είσθε «έχοντες και κατέχοντες», ε;, απαντούν οι ΠΟ (που, συνήθως, είναι αριστεροί). Μα ούτως ή άλλως δεν είναι σωστό να έχετε περιουσία όταν υπάρχουν Ελληνες προλετάριοι, Ελληνες φτωχοί. Σας πείραξε που οι φτωχοί αυτοί, με την βοήθεια της ψήφου των φτωχών ξένων, θα γίνουν πλειοψηφία ώστε να γίνουμε εμείς κυβέρνηση; Δηλ. σας πειράζει αν την περιουσία σας απαλλοτριώσουν όχι φτωχοί Ελληνες, μα φτωχοί ξένοι; Είσθε ρατσιστές δηλαδή!

Μα οι Ελληνες, που έχουν περιουσία, είναι η πλειοψηφία!, απαντούν οι γηγενείς. Και στο κάτω-κάτω και πολλοί αριστεροί με περιουσία θα την χάσουν αν γίνει πρωθυπουργός Σομαλός ή Αφγανός, που θα εκπροσωπεί εκατομμύρια πάμπτωχους (και δη μουσουλμάνους) (λαθρο)μετανάστες (με πλήρη πλέον πολιτικά δικαιώματα). Ούτε θα υπάρχει ανεξιθρησκεία τότε, ούτε γυναικεία ελευθερία.

Α, απαντούν οι ΠΟ, δεν έχει σημασία αν οι Ελληνες με περιουσία είναι πλειοψηφία μεταξύ των Ελλήνων, διότι ο αντιρατσισμός απαιτεί να συγκρίνεις τον αριθμό των «εχόντων και κατεχόντων» με τους «αθλίους» όλου του κόσμου, όχι μόνο με τους φτωχούς του τεχνητού μορφώματος, που σας έχουν μάθει οι αστοί ν’ αποκαλείτε «πατρίδα». Οσον δ’ αφορά τους αριστερούς με περιουσία, ε, αριστεροί είναι, θα την θυσιάσουν για το καλό των ανθρώπων γενικώς όπου γης (κι αν κάποιοι δυσανασχετήσουν, σημαίνει ότι δεν ήταν πραγματικοί αριστεροί, μα ανήκαν στην κατηγορία των «χρησίμων ηλιθίων», που έλεγε κι ο Λένιν). Εξαιρούνται οι ηγέτες της νέας, σοσιαλιστικής, αντιρατσιστικής Ελλάδος, των οποίων η περιουσία δεν θ’ απαλλοτριωθεί διότι θα θεωρηθεί «κρατική» (μια που οι ηγέτες αυτοί θα είναι το κράτος).

Μα δεν θα είσθε εσείς οι ηγέτες, θα είναι Σομαλοί/Νιγηριανοί/Πακιστανοί/Αφγανοί κ.α.!

Όχι, όχι, αυτά είναι συκοφαντίες. Οι καημένοι οι ξένοι θάχουν επιτέλους πλήρη πολιτικά δικαιώματα σε αυτόν τον χώρο, που τώρα λέγεται Ελλάς, και από ευγνωμοσύνη και συντροφικότητα θα επιτρέψουν στους Ελληνες αριστερούς «ηγέτες» και «ανθρωπιστές» να συνεχίσουν νάχουν «ηγετικό» ρόλο στα πράγματα.

Τώρα ποιος είναι ο «χρήσιμος ηλίθιος»; Ερωτούν οι γηγενείς. Και τι έχετε να ειπήτε για την ανεξιθρησκεία και συναφή;

«Πτωχοί τω πνεύματι» είσθε εσείς, οι γηγενείς με περιουσία και πατριωτισμό και όλες αυτές τις αστικές «αποσκευές». Δεν καταλαβαίνετε, διότι σας τυφλώνει ο αστισμός, ότι ο άνθρωπος είναι βασικά καλός – μόνο ο καπιταλισμός και ο ρατσισμός τον κάνει κακό. Οι ξένοι σίγουρα θα ευγνωμονούν εμάς τους ανθρωπιστές, που θα έχουμε παραδώσει την Ελλάδα (ή και όλον τον Δυτικό κόσμο) σε αυτούς. Στην νέα πολυπολιτισμική Ελλάδα θα ζούμε όλοι ΄σαν αδέλφια. (Θα βοηθήσει και η απαλλοτρίωση των περιουσιών των «εχόντων και κατεχόντων», ιδίως των μη ανθρωπιστών.) Ε, και αν αι γυναίκες είναι υποχρεωμένες να καλύπτουν κεφαλή ή και πρόσωπο, τι να κάνουμε, η θρησκεία των αδελφών μας, που ενδεχομένως θα είναι και πλειοψηφία, αυτά επιτάσσει. Και αν τα μεγάφωνα με την φωνή του μουεζίνη αντικαταστήσουν τα μεγάφωνα με τον ήχο του κώδωνος, τι πειράζει; Ηχορύπανση τα μεν, ηχορύπανση τα δε. Ρατσιστές είσθε;

Επί της ουσίας τώρα

Επειδή η λαθρομετανάστευση θέτει θέμα ποιότητος ζωής των Ελλήνων τώρα και επιβιώσεως της Ελλάδος και των Ελλήνων σε βάθος χρόνου, πρόβλημα υπάρχει. Τεράστιο, καθοριστικό. Οι Ελληνες έχουμε δικαίωμα να θέτουμε το πρόβλημα και να το αντιμετωπίσουμε. Ριζικά. Το ερώτημα είναι: Είναι θεμιτό αυτό να γίνει με βιαιοπραγίες ιδιωτών και με πρόσκλησι σε τέτοιες βιαιοπραγίες; Σίγουρα είναι θεμιτό να λες ότι, επειδή υπάρχει πρόβλημα, το κράτος οφείλει να το αντιμετωπίσει, ιδανικά δίχως βία, αλλ’ ακόμη και με την βία – την κρατική, την νόμιμη βία, της συντεταγμένης πολιτείας. Το να το ζητείς αυτό δημοσίως είναι αναφαίρετο δικαίωμα οιουδήποτε ΠΟΛΙΤΟΥ του κράτους, οιουδήποτε ΕΛΛΗΝΟΣ.

Συζητήσιμο είναι αν η βία – ή η πρόσκληση σε αυτήν – είναι θεμιτό να ασκείται ή να γίνεται από ιδιώτες. Κατ’ αρχήν, όχι – αλλά σε «ομαλούς» καιρούς. Αν οι καιροί δεν είναι «ομαλοί», αν η λαθρομετανάστευση και αι επιπτώσεις της είναι τέτοιας εκτάσεως όσο συμβαίνει σήμερα, αν το επίσημο κράτος δεν δύναται ή δεν θέλει ν’ αντιμετωπίσει το πρόβλημα (επειδή, λ.χ., εξαρτάται απ’ τα χρήματα των ξένων «ανθρωπιστών» (!)), τότε η βία, έστω και η «ιδιωτική», θα είναι αναπόφευκτη όσο και θεμιτή. Είναι η βία, που θ’ αντιτάξει ένας άνθρωπος σε ληστή ή διαρρήκτη – και όσο και αν το δικονομικό μας σύστημα δέχεται ότι υπήρξε «νόμιμη αυτοάμυνα» σχεδόν μόνο όταν ο διαρρήκτης σε έχει πρώτα πυροβολήσει ή μαχαιρώσει (ή τα παιδιά σου ή την γυναίκα σου), πράγμα δώρον άδωρον, η πραγματικότης είναι ότι η αυτοάμυνα είναι φυσικό δικαίωμα κάθε ανθρώπου, ό,τι και αν γράφεται ως «νόμος» σε ένα κομμάτι χαρτί.

Αναντίρρητα, δεν έπρεπε να είχαμε φθάσει ως εδώ. Αλλά τώρα, που εφθάσαμε, ή το κράτος θα κάνει το καθήκον του, ή οι Ελληνες, σε ατομικό είτε συλλογικό επίπεδο, θα κοιτάξουν να αυτοπροστατευθούν – και να προστατεύσουν την πατρίδα. Μακάρι αυτήν την προστασία να την παράσχει συντεταγμένα και με πειθώ η πολιτεία των Ελλήνων και όχι οι ξυρισμένοι της ΧΑ (που έχουν και άλλους σκοπούς, με τους οποίους οι πλείστοι Ελληνες – λογικώς και ορθώς – μάλλον διαφωνούν). Θα το κάνει; Διότι αν δεν το κάνει, το να νομοθετείς απλώς κατά του ρατσισμού ή κατά του χιτλερικού (ή ρωμαϊκού) χαιρετισμού, όταν η χώρα σου υποφέρει απ’ την εισβολή εκ. χιλιάδων ξένων (αποτελούντων εφιαλτικά υψηλό ποσοστό επί του ιθαγενούς πληθυσμού, ιδίως αντιστοίχου ηλικιακού φάσματος), σημαίνει ότι εθελοτυφλείς, ότι εν τη πράξει παίρνεις το μέρος των εισβολέων και ότι ανοίγεις τον δρόμο στην ΧΑ.

ΤΟ ΒΗΜΑ

Τετάρτη 8 Μαΐου 2013

Πώς οι "προοδευτικοί" Γκαιμπελίσκοι δολοφονούν υπολήψεις ποιητών!

Τα μάθατε; Η ποιήτρια Κική Δημουλά περιέπεσε σε "ρατσιστικό και ξενοφοβικό παραλήρημα"(!) γιατί ισχυρίστηκε σε κάποια τοπική εκδήλωση (άκουσον, άκουσον!) ότι φοβάται να βγει απ' το σπίτι της στην... ήσυχη και ειδυλλιακή Κυψέλη λόγω της αυξημένης εγκληματικότητας στην περιοχή! Και μια "προοδευτική" δημοσιογράφος με ένστικτο χουντικού χαφιέ ή ναζιστικού καταδότη, που (υποτίθεται ότι) την άκουσε, έσπευσε να παραποιήσει τα λόγια της και να την διασύρει στα media!

Ο Αλέξης φαίνεται πως διαθέτει, τελικά, τους κατάλληλους ανθρώπους που θα του στρώσουν το δρόμο για την εξουσία. Ανθρώπους που με ευκολία και κυνισμό δολοφονούν υπολήψεις ποιητών που αρνούνται να προσκυνήσουν το κόμμα! Βέβαια, η επίτευξη των στόχων του προϋποθέτει ότι εμείς οι υπόλοιποι θα φανούμε πρόθυμοι να του προσφέρουμε οπίσθια άνευ εσωρούχων. Τι να πω... θα είμαστε άξιοι της μοίρας μας!

Επιλέγω μερικά πρόσφατα άρθρα που παίρνουν θέση απέναντι στην αισχρή συμπεριφορά των "προοδευτικών" Γκαιμπελίσκων προς την διακεκριμένη Ελληνίδα ποιήτρια...


Η ξενοφοβία στο μικροσκόπιο της κοινής λογικής

Πήρε φωτιά το Διαδίκτυο γιατί η ποιήτρια Κική Δημουλά φέρεται να είπε –μάλλον ανεπίσημα– σε κάποια εκδήλωση στην Κυψέλη (περιοχή όπου διαμένει) το εξής «εξωφρενικό»: ότι φοβάται να βγει απ’ το σπίτι της λόγω της αυξημένης εγκληματικότητας, αποτέλεσμα της υπερσυγκέντρωσης μεταναστών (νομίμων ή μη) στην εν λόγω περιοχή! Πώς το μάθαμε; Έτυχε να την ακούσει η δημοσιογράφος Άννα Δαμιανίδη, που ήταν παρούσα στην εκδήλωση των Atenistas. Και δεν έχασε τη μοναδική ευκαιρία να γίνει (έστω για λίγο) ένα από τα πιο πολυσυζητημένα πρόσωπα του Διαδικτύου.

Όπως έλεγε κι ο παππούς μου, «αν δεν φας θεριό δεν θεριεύεις»! Βέβαια, η δήλωση (αν την έκανε...) της ποιήτριας παραβιάζει ανοικτές θύρες: όλοι γνωρίζουμε το μαρτύριο των κατοίκων της Κυψέλης – ιδιαίτερα των ηλικιωμένων που είναι πιο ευάλωτοι σε συνθήκες περιρρέουσας εγκληματικότητας. Και, αν δεν επιμείνουμε να εθελοτυφλούμε (εκ του –πολιτικώς– πονηρού;), τα κύρια αίτια του φαινομένου δεν πρέπει να μας είναι και τόσο άγνωστα...

Διαβάστε τη συνέχεια...


Δείτε επίσης:

Κυψελιώτες θύματα ρατσισμού,  της Λώρης Κέζα

Η Δημουλά που αγαπούν να μισούν,  του Γιάννη Μπασκόζου

Κική Δημουλά, άλλα περίμεναν από σένα οι κουλτουδιάρηδες…,  του Τάσου Φούντογλου

Παρασκευή 3 Μαΐου 2013

Αυλαία για ένα "Ναό": 10 χρόνια μετά...

Ακριβώς πριν 10 χρόνια (3 Μαΐου 2003) ο Ίλια Ίβιτς έβαζε το τελευταίο γκολ στα δίχτυα του "Νίκος Γκούμας", στο 4-0 με τον Άρη Θεσσαλονίκης. Ήμουν στην "16", κι ακόμα θυμάμαι ένα πρεζόνι (κοπέλα!) που για κάποιο λόγο δεν χώρεσε στη "Σκεπαστή", να κρεμιέται σαν λυσσασμένη από τα κάγκελα βρίζοντας σε όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού τον προπονητή της ΑΕΚ, Μπάγεβιτς! Το ίδιο ακριβώς έκαναν, φυσικά, κι οι σύντροφοί της που φιλοξενούνταν κάτω απ' το γνωστό υπόστεγο, λίγο παραδίπλα, με τους οποίους η αφιονισμένη νεαρή ήταν σε διαρκή επικοινωνία εκ του μακρόθεν! Η νοσηρή εμπάθειά τους δεν τους άφησε να καταλάβουν πως, στην τελευταία παράσταση στο "Ναό", η ιερότητα της στιγμής επέβαλλε να είναι άλλες οι προτεραιότητές τους...

Δύο χρόνια μετά, οι ίδιοι καταστροφείς της ΑΕΚ (με ηθικό αυτουργό έναν τότε εκλεκτό τους και μετέπειτα θανάσιμό τους εχθρό) σκότωσαν τη μόνη προοπτική που υπήρχε να ξαναχτιστεί το γήπεδο στην ιστορική του θέση. Ναι, οι ίδιοι που τα τελευταία χρόνια οργανώνουν δακρύβρεχτα μνημόσυνα στα χαλάσματα του "Νίκος Γκούμας"!

Σήμερα αχνοφαίνεται μια νέα προοπτική για το γήπεδο. Ας ελπίσουμε να υπάρχουν ειλικρινείς προθέσεις και αποφασιστικότητα εκ μέρους όσων (ξανα)δίνουν όραμα στον κόσμο της ΑΕΚ! Κι ας ελπίσουμε, από την άλλη, πως κάποιοι άλλοι έχουν ωριμάσει πια και έχουν ξεπεράσει το σύνδρομο των άβουλων προβάτων-οπαδών του γενειοφόρου "Φύρερ"! Σ' αυτή την περίπτωση, ακόμα κι εμείς θα τους χειροκροτήσουμε!

ΥΓ: Ευχαριστώ τους αναγνώστες που μπαίνουν στον κόπο να αξιολογούν τις αναρτήσεις. Προφανώς λόγω τεχνικού προβλήματος του Blogger, για το οποίο δεν ευθύνεται το blog, κάποιες αξιολογήσεις εμφανίζονται προσωρινά και στη συνέχεια χάνονται. Ελπίζω το πρόβλημα να διορθωθεί...

Πέμπτη 2 Μαΐου 2013

Το μήνυμα του Πάρσιφαλ

Φίλες και φίλοι αναγνώστες,

Καθώς βρισκόμαστε στη Μεγάλη Βδομάδα, μια αναφορά στον Πάρσιφαλ του Βάγκνερ αποκτά επίκαιρο χαρακτήρα. Αλλά ο Πάρσιφαλ είναι επίκαιρος και για έναν άλλο λόγο: Μιλά για συμπόνια, ένα βασικό ζητούμενο της εποχής μας όπου η αλληλεγγύη είναι ο μόνος δρόμος αντιμετώπισης της φοβερής κρίσης - αριθμών και αξιών...

Εύχομαι ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ σε όλους / όλες!

ΚΠ

Ο «Πάρσιφαλ» του Βάγκνερ και το ανθρώπινο μήνυμά του

Στο συναρπαστικό βιβλίο του «Για μια Νέα Ζωή» (A New Earth), ο Eckhart Tolle περιγράφει μια πορεία μύησης στις βαθύτερες αλήθειες της ύπαρξης μέσω της υπέρβασης του «Εγώ». Ανάλογες σκέψεις διαβάζουμε στο εξίσου ενδιαφέρον βιβλίο «Ο Ιερός σου Εαυτός» (Your Sacred Self) του Wayne Dyer. Κοινός παρονομαστής, η ιδέα ότι το «Εγώ» αποτελεί ανάχωμα στην πορεία προς την κατάκτηση της σοφίας. Η υπέρβασή του είναι το πρώτο, δύσκολο μα αναγκαίο βήμα που μας καθιστά άξιους να βιώσουμε το αίσθημα της συμπόνιας. Έτσι, κατά μία έννοια, η κατάκτηση της σοφίας περνά μέσα από τη συμπόνια! Μια ιδέα που παραπέμπει στη μεγαλύτερη πνευματική κληρονομιά που άφησε πίσω του ένας μεγάλος μουσικός και διανοητής που αγάπησε πολύ την Ελλάδα…

Ο «Πάρσιφαλ» (Parsifal) υπήρξε το τελευταίο – και κατά πολλούς κορυφαίο – μουσικό δράμα του Ρίχαρντ Βάγκνερ (Richard Wagner, 1813-1883). Έμελλε να επηρεάσει πολλούς συνθέτες της μετα-βαγκνερικής εποχής, όπως π.χ. ο Πουτσίνι (του οποίου ήταν μία απ’ τις αγαπημένες όπερες) ή ο Ντεμπυσσύ (όσο κι αν η γαλλική του περηφάνια τον εμπόδιζε να παραδεχθεί ανοιχτά το μέγεθος της επίδρασης που του ασκούσε πάντα ο Βάγκνερ!). Θα περιλάβω στις επιδράσεις (κι αυτό εκφράζει μια καθαρά προσωπική άποψη) και την προ-τελευταία (και ίσως σημαντικότερη) όπερα του Τσαϊκόφσκι, τη «Ντάμα Πίκα» (Queen of Spades), όπου το κοντράστ διατονικού και χρωματικού αρμονικού ύφους συμβολίζει τη σύγκρουση ανάμεσα στο καλό και το κακό.

Η όπερα, με χαρακτήρα σκηνικής τελετουργίας, πρωτοπαρουσιάστηκε το 1882 στο δεύτερο Φεστιβάλ του Μπαϋρώυτ (Bayreuth). Ο Βάγκνερ ανέθεσε τη μουσική διεύθυνση στον στενό του φίλο Χέρμαν Λεβί (Hermann Levi), έναν σημαντικό γερμανοεβραίο μαέστρο του οποίου το ταλέντο ο συνθέτης θαύμαζε ιδιαίτερα. Το λιμπρέτο του Βάγκνερ βασίζεται εν μέρει σε επικό ποίημα του Βόλφραμ φον Έσενμπαχ, γραμμένο τον 13ο αιώνα.

Κεντρική ιδέα στο μουσικό δράμα είναι η κατάκτηση της σοφίας (ή, κατά τη σωκρατική αντίληψη, της αυτοσυνειδησίας) μέσω της συμπόνιας για τον συνάνθρωπο, του βιώματος, δηλαδή, του αλλότριου πόνου. Η ιδέα δεν ανήκει, φυσικά, στον ίδιο τον Βάγκνερ, αλλά είναι αποτέλεσμα της επίδρασης του Σοπενχάουερ πάνω στον συνθέτη-φιλόσοφο. Σύμφωνα με την υπόθεση του έργου, ο Πάρσιφαλ, ένας επιφανειακά αφελής αλλά κατά βάθος καλόψυχος νέος, ανακαλύπτει τις βαθύτερες αλήθειες της ύπαρξης όταν, μετά από μια μακρά περιπλάνηση (που συμβολίζει μια πορεία μύησης), κατορθώνει να υπερβεί τα τείχη τού «Εγώ» και να βιώσει τον πόνο του συνανθρώπου (Αμφόρτας) σαν δικό του πόνο…

Στο ποιητικό κείμενο του λιμπρέτου υπάρχει μια φράση που, ως Φυσικό, μου κινεί την περιέργεια! Λίγο πριν το υπέροχο ορχηστρικό ιντερλούδιο της Πρώτης Πράξης, ακούγεται ο παρακάτω διάλογος ανάμεσα στον Πάρσιφαλ και τον Γκούρνεμαντς:

ΠΑΡΣΙΦΑΛ: «Μόλις και μετά βίας βαδίζω, κι όμως νιώθω πως ήδη έχω πάει πολύ μακριά!»

ΓΚΟΥΡΝΕΜΑΝΤΣ: «Βλέπεις, γιε μου, σ’ αυτό εδώ το μέρος ο χρόνος γίνεται χώρος!»

Δείτε το video

Όσο κι αν θέλει κανείς να αποφύγει τη σκέψη ως παράλογη, δεν μπορεί να μη διερωτηθεί ως πού, άραγε, έφτανε η ικανότητα του Βάγκνερ να βλέπει μπροστά από την εποχή του. Η όπερα πρωτοπαρουσιάστηκε 23 ολόκληρα χρόνια πριν ο Άλμπερτ Αϊνστάιν προτείνει την (Ειδική) Θεωρία της Σχετικότητας. Κι ο παραπάνω διάλογος παραπέμπει αναπόφευκτα στους χωροχρονικούς μετασχηματισμούς που επιτρέπει η σχετικιστική θεωρία. Περίπτωση επιστημονικής προφητείας; Ή μήπως θα πρέπει να βολευτούμε με την πιο «πεζή» φιλοσοφική ερμηνεία περί ιδεατού ή υποκειμενικού χώρου και χρόνου, γυρίζοντας με αίσθημα ανακούφισης πίσω στον Καντ και τον Σοπενχάουερ;

Τη λύση του μυστηρίου ίσως δεν τη βρούμε ποτέ. Την πήρε μαζί ο Δάσκαλος αποχαιρετώντας μας πριν 130 χρόνια στη Βενετία. Αυτό για το οποίο μπορούμε να είμαστε σίγουροι είναι πως το βαθιά ανθρώπινο μήνυμα του Πάρσιφαλ δεν υπόκειται στη φθορά του χρόνου, ούτε στους περιορισμούς του χώρου: Θα υπάρχει όσο υπάρχει ο άνθρωπος, και θα φτάνει τόσο μακριά όσο η ματιά μας στο Σύμπαν!

* Ο Κώστας Παπαχρήστου ομιλεί ματαίως περί Φυσικής σε μεγάλα «παιδιά»…

Aixmi.gr