Τρίτη 30 Ιουλίου 2013

Κι ενώ το κτήνος παραμένει ατιμώρητο και υπό "υψηλή" προστασία...

Η 16χρονη Μυρτώ θα υποβληθεί σε νέο χειρουργείο στη Βοστώνη

Σε νέο χειρουργείο, στο λαιμό, με σκοπό να μπορέσει να μιλήσει στο μέλλον, θα υποβληθεί το επόμενο διάστημα η 16χρονη Μυρτώ, το νεαρό κορίτσι που πέρυσι το καλοκαίρι έπεσε θύμα κακοποίησης από τον Πακιστανό Αχμέτ Βακάς, ενώ έκανε διακοπές στην Πάρο. “Τα πράγματα είναι σταθερά και αισιόδοξα. Η Μυρτώ έχει μία σοβαρή κρανιοεγκεφαλική κάκωση και οι τελευταίοι μήνες είναι πολύ δύσκολοι. Αυτά τα πράγματα δεν αλλάζουν από τη μία στιγμή στην άλλη, αλλά έχω δει βελτίωση σταδιακή όσον καιρό είναι εδώ πέρα, οπότε αισιοδοξώ ότι θα γίνουν καλύτερα τα πράγματα με τον καιρό.” Αυτά είπε στο Mega, περιγράφοντας την κατάσταση της 16χρονης ο γιατρός της, καθηγητής Γιώργος Βέλμαχος από το νοσοκομείο της Μασαχουσέτης. Ο ίδιος είχε γίνει γνωστός ως ο επικεφαλής των γιατρών που είχαν περιθάλψει τα θύματα της βομβιστικής επίθεσης στη Βοστώνη.

Η Μυρτώ, η οποία δίνει συγκινητική μάχη, βρίσκεται στο Γενικό Νοσοκομείο της Μασαχουσέτης τους τελευταίους περίπου 2 μήνες με την ελπίδα να μπορέσει να επικοινωνήσει ξανά με το περιβάλλον. Ο γιατρός της λέει πως τα στάδια της αποθεραπείας είναι μακροχρόνια και ο εγκέφαλος πρέπει να μάθει να λειτουργεί από την αρχή, ωστόσο η εσωτερική δύναμη της νεαρής κοπέλας την βοηθάει να δείχνει σημάδια βελτίωσης.

“Νομίζω ότι έχει αποκτήσει μεγαλύτερη επαφή με το περιβάλλον, ότι καταλαβαίνει ποιοι άνθρωποι της μιλάνε και αντιλαμβάνεται τα πρόσωπα. Ανταποκρίνεται στα ονόματα και στους χαρακτήρες της φωνής”, λέει ο Γιώργος Βέλμαχος, ο οποίος δεν παραλείπει να μιλήσει και για το κουράγιο που της δίνει συνεχώς η μητέρα της: “Είναι μόνη της η γυναίκα εδώ στην Αμερική. Συνεννοείται με όλους μόνη της. Παίρνει όλες τις πρωτοβουλίες μόνη της. Εμείς βοηθάμε όσο μπορούμε, αλλά το 90% της προσπάθειας είναι δικό της. Μου κάνει τρομερή εντύπωση γιατί είναι εκεί από το βράδυ ως το πρωί. Η Μυρτώ στεναχωριέται αφάνταστα όταν δεν είναι η μητέρα της εκεί και η μητέρα της ουσιαστικά έχει αφήσει τα πάντα και έχει αφιερώσει όλη της τη ζωή στο κορίτσι.”

Πηγή: Aixmi.gr

Δευτέρα 29 Ιουλίου 2013

ΤΟ ΒΗΜΑ - Ποιος βγήκε κερδισμένος από τον θόρυβο για το συσσίτιο;

Σχεδόν μονοπώλησε την πρώτη θέση στα θέματα της επικαιρότητας, πριν λίγες μέρες, το «συσσίτιο μόνο για Έλληνες» (το αποκληθέν και «συσσίτιο μίσους») που διοργάνωσε η «Χρυσή Αυγή» (http://www.tovima.gr/society/article/?aid=523672). Όχι μόνο ο δημοσιογραφικός κόσμος, αλλά και απλοί πολίτες, χρήστες του Διαδικτύου, εξέφρασαν την αντίθεσή τους στην πρωτοβουλία αυτή, την οποία ευθέως χαρακτήρισαν ρατσιστική.

Μακριά από ιδεολογικές ευαισθησίες και αυτονόητες ανθρωπιστικές ενστάσεις, ας εξετάσουμε το ζήτημα από καθαρά πραγματιστική σκοπιά για να δούμε ποιος βγήκε, τελικά, ωφελημένος από όλο αυτό το θόρυβο που – κατανοητά – δημιουργήθηκε από τους ομνύοντες στο όνομα και τις αξίες της Δημοκρατίας...

Σε επίπεδο ηθικής, η καταγγελία της πρωτοβουλίας της Χ.Α. αποτελεί παραβίαση ανοικτών θυρών! Ο διαχωρισμός των πεινασμένων σε «δικούς μας» και «άλλους» αντίκειται προς κάθε έννοια ανθρωπισμού και είναι εξαρχής καταδικασμένος στις συνειδήσεις των δημοκρατικών πολιτών. Προς τι, λοιπόν, η πλειοδοσία ηθικισμού που μας κατέκλυσε τις τελευταίες μέρες σχετικά με το θέμα αυτό;

Από την άποψη της πολιτικής σκοπιμότητας, ο θόρυβος που δημιουργήθηκε ήταν όχι μόνο περιττός, αλλά ίσως και επιζήμιος για τις δημοκρατικές δυνάμεις. Και εξηγούμαι: Κανένας δημοκρατικός πολίτης δεν περίμενε, ασφαλώς, να ακούσει όλες αυτές τις ηθικολογίες προκειμένου να μην ψηφίσει την Χ.Α. στις επόμενες εκλογές! Οι εν δυνάμει ψηφοφόροι της (εξαιρώ τα μέλη της ίδιας της οργάνωσης) αποτελούνται κυρίως από Έλληνες που έχουν απαυδήσει από την εισαγόμενη εγκληματικότητα, προϊόν της ανεξέλεγκτης (λαθρο)μετανάστευσης. Ο υπερτονισμός (έστω και καταγγελτικός), λοιπόν, μιας συμβολικά «ελληνοκεντρικής» πράξης θα μπορούσε εν προκειμένω να λειτουργήσει ακόμα και ως στοιχείο διαφήμισης της Χ.Α. στις συνειδήσεις αυτών των εν απογνώσει τελούντων πολιτών (τους οποίους ορισμένοι, ελαφρά τη καρδία, χαρακτηρίζουν συλλήβδην ως «φασίστες»).

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η πρωτοβουλία της Χ.Α. ήταν πολιτικώς πονηρή: επεδίωξε το θόρυβο μέσω της πρόκλησης. Και το θόρυβο που ζήτησε της τον πρόσφεραν αφειδώς οι δημοκρατικές δυνάμεις που, παρασυρμένες από τα ιδεολογικά ανακλαστικά τους, έπεσαν εύκολα στην παγίδα! Αφήνοντας μάλιστα αναπάντητα και κάποια ερωτήματα, όπως, π.χ., «γιατί ένα συσσίτιο για Έλληνες είναι πράξη μίσους, ενώ ένα αντίστοιχο μόνο για αλλοδαπούς θα ήταν πράξη αγάπης;», «γιατί οι καταγγέλλοντες εξαντλούν την ιδεολογία τους σε ρητορείες αντί να διοργανώσουν αυτοί ένα κοινωνικό συσσίτιο σε ανθρωπιστικά πρότυπα;», κλπ.

Για να μη μακρηγορούμε: Η Χ.Α. δεν αντιμετωπίζεται με ξόρκια και κατάρες ή με ευχολόγια. Αντιμετωπίζεται με εξάλειψη των αιτίων που την έφεραν στο πολιτικό προσκήνιο. Και ελάχιστα βοηθούν σ’ αυτή την κατεύθυνση οι πολιτικές εκείνες δυνάμεις που ανέχονται έως υποστηρίζουν την ιδέα της ανεξέλεγκτης (ακόμα και λαθραίας) μετανάστευσης, ενώ ταυτόχρονα δαιμονοποιούν τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του κράτους καταγγέλλοντάς τους ως εξ ορισμού «αντιδημοκρατικούς»! Για τους απροστάτευτους, μη-προνομιούχους πολίτες της ελληνικής γειτονιάς, αυτά μπορεί και να ηχούν προκλητικά. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την εκλογική τους συμπεριφορά την κρίσιμη στιγμή...

ΤΟ ΒΗΜΑ

Πέμπτη 25 Ιουλίου 2013

Το δίλημμα της ηγεσίας στο Γκέτο

Του Θανάση Γκότοβου

Όσοι θέλουν να κατανοήσουν τη στάση και τη δράση της κυβερνώσας πολιτικής ελίτ στην Ελλάδα, από το 2010 μέχρι σήμερα, θα πρέπει να μελετήσουν προσεκτικά το πολύκροτο βιβλίο του Gustavo Corni “Hitler’s Ghettos”. Όχι επειδή το σημερινό καθεστώς στην Ελλάδα έχει κοινά στοιχεία με τον εθνικοσοσιαλιστικό παράδεισο, αλλά επειδή η δομή του διλήμματος που αντιμετωπίζει εδώ και τρία χρόνια η δική μας ελίτ είναι παρόμοια με τη φύση του διλήμματος των ηγεσιών των εβραϊκών Γκέτο της ανατολικής Ευρώπης. Τα γκέτο αυτά ήταν κοινωνίες Εβραίων, χωρισμένες με εντολή των Ναζί από το υπόλοιπο κοινωνικό σώμα στις κατεχόμενες χώρες. Λειτούργησαν, κυρίως, ως χώροι προσωρινής διαβίωσης των Εβραίων της Ευρώπης, ως προθάλαμοι για τους κανονικούς θαλάμους αερίων. Όμως οι διορισμένες από τους Γερμανούς ηγεσίες τους (στις οποίες περιλαμβάνονταν ικανό ποσοστό των προηγούμενων ηγεσιών των εβραϊκών κοινοτήτων, πριν από την κατοχή) διέθεταν ένα είδος «αυτοδιοίκησης», δηλαδή αρμοδιότητες να καθορίζουν οικονομικές και άλλες δραστηριότητες στο Γκέτο, να συντάσσουν τους καταλόγους των προσώπων που έπρεπε κάθε φορά να «εκκενώνονται» είτε για τα στρατόπεδα εργασίας, είτε για τα στρατόπεδα θανάτου, να τηρούν το νόμο και την τάξη με τη δική τους, εβραϊκή, αστυνομία κ.ο.κ.

Η «αυτοδιοίκηση» αυτή όφειλε να αναγνωρίζει και να σέβεται μέχρι κεραίας το εξωτερικό πλαίσιο, αυτό που είχαν επιβάλει οι Ναζί, με άλλα λόγια όφειλε να λειτουργεί υπέρ της ακώλυτης εφαρμογής της γερμανικής πολιτικής για τους Εβραίους της Ευρώπης.

Έτσι, προς το εσωτερικό του Γκέτο οι ηγεσίες του ήταν απολύτως αυταρχικές, σχεδόν δικτατορικές, με αρμοδιότητες που δεν θα τις είχαν ποτέ, αν δεν τους τις είχαν δώσει οι δημιουργοί του εξωτερικού πλαισίου: ο Χίτλερ, ο Χίμλερ και ο Χάϊντριχ.

Είχαν εξουσία, όχι μόνον επιβολής οικονομικών και άλλων μέτρων στα μέλη του Γκέτο, αλλά στην κυριολεξία εξουσία ζωής και θανάτου απέναντί τους. Κατά διαστήματα η ένταση μέσα στα Γκέτο ήταν τέτοια, που οι εβραϊκές ομάδες αντίστασης σε αυτή την εξουσία, οι μυστικοί επαναστατικοί πυρήνες μέσα στα Γκέτο που προπαγάνδιζαν τη ρήξη με το εθνικοσοσιαλιστικό καθεστώς αλλά και με την ηγεσία του Γκέτο, σχεδίασαν και πραγματοποίησαν «εκκαθαρίσεις» μελών της ηγεσίας.

Προς τα έξω, στη σχέση τους με το ναζιστικό καθεστώς, οι ηγεσίες ήταν κατά κανόνα απολύτως ανίσχυρες, εφεκτικές και προσαρμοστικές. Τα περιθώρια αντιρρήσεων ήταν μηδενικά και οι Ναζί τα είχαν επιβεβαιώσει πολλές φορές όχι μόνο με την απειλή χρήσης ολοκληρωτικής βίας, αλλά με τη χρήση βίας, την καταστολή, τη βίαιη εκκένωση των Γκέτο και την καταστροφή των μελών του.

Το δίλημμα των ηγεσιών αυτών ήταν φοβερό. Αν αντιστέκονταν στο εξωτερικό πλαίσιο και δεν εφάρμοζαν τις εντολές των Γερμανών, περίμενε τους ίδιους και τους ομοεθνείς τους η ακαριαία καταστροφή. Αν υπάκουαν πειθήνια στα κελεύσματα του Χίμλερ και των οργάνων του, όπως έκαναν οι περισσότερες, απλά θα βοηθούσαν σε μια ομαλή και χωρίς πολλές διαμαρτυρίες και αναταράξεις εξόντωση του πληθυσμού των Γκέτο, δηλαδή του λαού τους, διευκολύνοντας τη λειτουργία της μηχανής του θανάτου που είχε ήδη στήσει το καθεστώς και την καμουφλάριζε επιμελημένα με την προπαγάνδα του, για την διάδοση της οποίας όμως όφειλε να συμβάλει και η ηγεσία των Γκέτο.

Πραγματική λύση στο δίλημμα αυτό δεν υπήρχε. Ούτε μπορούσε μια εσωτερική επανάσταση και ανατροπή της ηγεσίας σε ένα Γκέτο να αλλάξει κάτι στο εξωτερικό περίβλημα, ούτε πάλι η εμφατικά πιστή προσαρμογή στο πρόγραμμα των Γερμανών θα άλλαζε το σχέδιο εξόντωσης.

Πολλές εβραϊκές ηγεσίες κατηγορήθηκαν μετά τον πόλεμο για τον τρόπο που επέλεξαν να λύσουν το δίλημμα αυτό και που ήταν ένας συνδυασμός τριών παραμέτρων: υποταγή απέναντι στο εξωτερικό πλαίσιο, δηλαδή στον Χίμλερ, δικτατορία μέσα στο Γκέτο και, τρίτον, αγορά χρόνου για την απομάκρυνση της ολοκληρωτικής καταστροφής των Εβραίων μέσω της υπαγωγής μεγάλου μέρους του πληθυσμού του Γκέτο σε υπηρεσίες απαραίτητες για τη διεξαγωγή του πολέμου, όπως τα στρατόπεδα εργασίας. Σύμφωνα με αυτή τη λογική, όσο ο Φύρερ χρειάζεται τους Εβραίους εργάτες για να διεξάγει πόλεμο, ο Χίμλερ δεν μπορεί να στείλει όλους τους Εβραίους στο Άουσβιτς, στο Κούλμχοφ, στο Μπέλζετς, στο Μαϊντάνεκ, στο Σομπίμπορ και στην Τρεμπλίνκα για να τους αφανίσει. Μπορεί να είναι σκληρός και απάνθρωπος, πίστευαν, ηλίθιος όμως δεν είναι.

Η λογική αυτή τελικά δεν λειτούργησε. Ήταν, πάντως, η μόνη που θα μπορούσε ίσως να είχε λειτουργήσει, αν ο πόλεμος δεν είχε κρατήσει τόσο πολύ.

Ποιος μπορεί να πει πόσο θα κρατήσει ο οικονομικός πόλεμος – δεν είναι δική μου έκφραση, αλλά του Προέδρου της ελληνικής Δημοκρατίας – στον οποίο έχει εμπλακεί η Ελλάδα από το 2009 και μετά; Πόσοι Έλληνες θα θυσιαστούν οικονομικά και πόσοι θα υπαχθούν στην κατηγορία της «εκκένωσης» (μετανάστευσης) μέχρι τη λήξη των εχθροπραξιών; Ούτε εδώ είναι εύκολη η απάντηση.

Από ό,τι φαίνεται η κρίση δεν θα τελειώσει ούτε γρήγορα, ούτε εύκολα. Και όπως στα Γκέτο ο κόσμος δεν ήθελε να πιστέψει ότι λίγες εκατοντάδες χιλιόμετρα πιο πέρα οι «εκκενωθέντες» οδηγούνται στους θαλάμους αερίων, παρότι και πληροφορίες υπήρχαν και τεκμήρια, έτσι και σήμερα δεν θέλουμε να πιστέψουμε ότι ο κοινωνικός ιστός της Ελλάδας καταστρέφεται μπροστά μας, επειδή οι «αγορές» έχουν άποψη και σχέδιο και διότι η Ευρώπη ως ενιαία πολιτική υπόσταση δεν υφίσταται. Ενώ αυτό που υφίσταται ως Ευρώπη είναι μια αντανάκλαση της λογικής των παγκόσμιων «αγορών».

Και δεν θέλουμε να το πιστέψουμε, επίσης, για έναν άλλο λόγο: επειδή οι λύσεις που υπόσχονται όσοι βλέπουν με μεγαλύτερη διορατικότητα τα πράγματα -αυτό, τουλάχιστον, πρέπει να τους το αναγνωρίσουμε- είναι λύσεις που δεν μπορεί να «χωνέψει» το εξωτερικό πλαίσιο. Σε κανένα εβραϊκό γκέτο δεν έγινε αλλαγή ηγεσίας τέτοια που να αναγκάσει τους Γερμανούς σε παραχωρήσεις ή αλλαγή του σχεδίου. Έγιναν όμως εξεγέρσεις, όπως στη Βαρσοβία, στο Βίλνιους, στο Μπιάλιστοκ. Όπου έγιναν, απέτυχαν όλες. Αλλά έδειξαν κάτι και κάτι άφησαν πίσω στο επίπεδο της συλλογικής συνείδησης του εβραϊκού έθνους.

Μα, θα μου πείτε, αυτοί που ασκούν την πίεση στην Ελλάδα σήμερα δεν είναι οι Γερμανοί του πολέμου. Είναι πολιτισμένοι άνθρωποι, δημοκράτες, οπαδοί ενός συστημικού ορθολογισμού. Δεν μισούν τους Νότιους, απλώς θέλουν να βελτιώσουν την οικονομία και την κοινωνία τους.

Θα συμφωνήσω. Προσθέτοντας, βεβαίως, ότι για αυτό είναι ακόμη πιο δύσκολοι αντίπαλοι. Διότι τους Γερμανούς εκείνης της εποχής μπορούσες να τους πολεμήσεις σε συνεργασία και συμμαχία με άλλους. Τις αχαλίνωτες πλέον παγκόσμιες «αγορές» ποιος και πώς θα τις πολεμήσει; Ποιος και πώς θα τους περάσει καπίστρι;

Η Ελλάδα, θα μου απαντήσετε. Ο μικρός Δαυίδ ή ο Οδυσσέας της εποχής. Ίσως. Αλλά αν για τον Γολιάθ ο Δαυίδ και οι δικοί του είχαν κάποια αξία, δεν είναι άστοχο να θυμίσω ότι για τις «αγορές» είναι παντελώς αδιάφορο αν υπάρχουν Έλληνες, πού κατοικούν ή τι ορίζουν. Δεν πάσχουν από έλλειψη πολιτιστικών προτύπων, ώστε να περιμένουν από μας να τα αποκτήσουν. Ούτε είναι οπαδοί του πολυπολιτισμού που θα δικαιολογούσε καταχρηστικά το δικαίωμα ύπαρξης μιας διακριτής πολιτισμικής συλλογικότητας. Έχουν άλλες προτεραιότητες, δυστυχώς.

Έτσι το βάρος του διλήμματος για την ηγεσία της Ελλάδας σήμερα είναι εξίσου δυσβάστακτο. Η μόνη απορία που έχω είναι γιατί εμφανίζονται τόσοι πολλοί που επιθυμούν οπωσδήποτε να το σηκώσουν. Φιλοπατρία;

* O Θανάσης Γκότοβος είναι καθηγητής Παιδαγωγικής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων.

Πηγή: Aixmi.gr

Τετάρτη 24 Ιουλίου 2013

Το «ευχαριστώ» που δεν είπαμε…

Ακούγοντας τη λέξη «ευγνωμοσύνη», το μυαλό μας πηγαίνει σε κώδικες ευγένειας και τρόπους καλής συμπεριφοράς. Σ’ αυτό βοηθούν και τα ίδια τα λεξικά: «αναγνώριση από κάποιον της ευεργεσίας που του έκανε κάποιος άλλος, καθώς και έντονα φιλική διάθεση προς αυτόν». Το συμπέρασμα προκύπτει αβίαστα: Για κάποιον που ζει σε μια ερημιά μακριά απ’ τον κόσμο, το αίσθημα της ευγνωμοσύνης θα πρέπει να είναι ανύπαρκτο!

Όμως, αν υπερβούμε αυτή την απλουστευτική ανθρωποκεντρική προσέγγιση της έννοιας, θα αντιληφθούμε ότι η ευγνωμοσύνη δεν αφορά μόνο τη στενή σχέση μας με τον συνάνθρωπο ή την κοινωνία, αλλά, σε υψηλότερο επίπεδο, την υπερκόσμια σχέση μας με το Σύμπαν (έκφανση του οποίου είναι, ασφαλώς, και η κοινωνία). Κι αν δεχθούμε (όπως κάποιοι πιστεύουν) ότι το Σύμπαν δεν είναι παρά απεικόνιση της ίδιας μας της συνειδητότητας (άσχετα αν – κατά το «γνώθι σαυτόν» – ελάχιστα την έχουμε εξερευνήσει…), θα οδηγηθούμε στο συμπέρασμα πως η ευγνωμοσύνη είναι κατά βάθος σχέση αυτοπάθειας: Επικοινωνώ θετικά με το Σύμπαν = επικοινωνώ θετικά με τον εαυτό μου. Ή, με διαφορετικά λόγια, το Σύμπαν είναι καθρέφτης της συνειδητότητάς μου και ανακλά πίσω σ’ εμένα τόσο τα καλά, όσο και τα κακά μου αισθήματα και τα ανατροφοδοτεί!

Διαβάστε τη συνέχεια...

Δευτέρα 15 Ιουλίου 2013

Τρόμος στο ασανσέρ!

Το video της φρίκης μάς το στέλνει ο γνωστός αναγνώστης του blog και οπαδός του ακατονόμαστου του Πειραιά, Kyriakos-the-Legend. Σκεφτείτε τώρα, αντί για το κοριτσάκι με την κούκλα, να έβλεπαν μέσα στο ασανσέρ τον... Στουρνάρα! Όπως παθαίνουμε όλοι μας όταν ανοίγουμε μέσα στο θάλαμο φακέλους με σημειώματα από την εφορία ή λογαριασμούς της ΔΕΗ...

Δευτέρα 8 Ιουλίου 2013

Μα, τι είναι αυτό το σωμάτιο, κύριε Χιγκς;

Ένα από τα θέματα που κυριάρχησαν ιδιαίτερα στην επιστημονική επικαιρότητα το 2012 και στις αρχές του 2013, ήταν τα πειράματα που έλαβαν χώρα στο ερευνητικό κέντρο του CERN στη Γενεύη. Σκοπός τους, ανάμεσα στα άλλα, η πειραματική επιβεβαίωση της ύπαρξης (ή η διαπίστωση, τελικά, της μη ύπαρξης) ενός μυστηριώδους σωματίου που, σε επίπεδο θεωρίας τουλάχιστον, αποτελεί θεμελιώδες συστατικό του μοντέλου που πιστεύουμε πως περιγράφει τα δομικά στοιχεία της ύλης και τις μεταξύ τους αλληλεπιδράσεις. Το μποζόνιο Higgs (το κβάντο του πεδίου Higgs) αποτέλεσε το μεγάλο στοίχημα των ερευνών, και η τελική επαλήθευση της ύπαρξής του – για την οποία, σύμφωνα με τους ερευνητές, υπάρχουν πλέον ισχυρές ενδείξεις – θα αποφέρει σίγουρα το πολυπόθητο γνωστό βραβείο σε περισσότερους του ενός επιστήμονες, τόσο θεωρητικούς όσο και πειραματικούς!

Τι το σημαντικό, όμως, υποκρύπτει η εύρεση αυτού του «σωματίου-φαντομά», ώστε να δικαιολογεί μια δαπάνη της τάξης αρκετών δισ δολαρίων που απαιτήθηκαν για το «κυνήγι» του, και μάλιστα σε εποχές παγκόσμιας οικονομικής κρίσης; Τίποτα περισσότερο ή τίποτα λιγότερο, ίσως, από έναν βαθύ αναστεναγμό ανακούφισης των Φυσικών, εκείνων τουλάχιστον που δεν περίμεναν εναγωνίως την κατάρρευση της σύγχρονης Φυσικής υψηλών ενεργειών, ώστε να τους δοθεί η ιστορική ευκαιρία να τη χτίσουν απ’ την αρχή!

Το κείμενο που ακολουθεί είναι μια απόπειρα να εξηγήσουμε, με όσο πιο απλά λόγια γίνεται, τους λόγους για τους οποίους το σωμάτιο του Higgs είναι τόσο σημαντικό συστατικό των σύγχρονων φυσικών θεωριών που προσπαθούν να «ξεκλειδώσουν» τα μυστικά του κόσμου που μας περιβάλλει. Κι επειδή η ύλη που παρατηρούμε αποτελείται, σε θεμελιώδες επίπεδο, από στοιχειώδη σωμάτια (όπως, π.χ., το γνώριμο σε όλους ηλεκτρόνιο, καθώς και άλλα που «κατοικούν» στον πυρήνα του ατόμου), ξεκινούμε την αφήγησή μας εξετάζοντας τους τρόπους που τα σωμάτια αυτά αλληλεπιδρούν…

Διαβάστε τη συνέχεια...

Παρασκευή 5 Ιουλίου 2013

Τιτανομαχία στον Ειρηνικό

Εξαιρετική ιστορική ανάλυση του Μιχάλη Σαμιωτάκη !

Όταν ο αμερικανικός και ο ιαπωνικός στόλος ετοιμάζονταν να βρεθούν αντιμέτωποι στη ναυμαχία του Μίντγουει, η τύχη ολόκληρου του πολέμου επρόκειτο να κριθεί στις λεπτομέρειες...

«Φοβάμαι πως ξυπνήσαμε έναν κοιμώμενο γίγαντα»... Έτσι φέρεται να είπε ο ναύαρχος Γιαμαμότο αναφερόμενος στους αντιπάλους του, αμέσως μετά την απόλυτα επιτυχημένη αιφνιδιαστική επίθεση στο Περλ Χάρμπορ το Δεκέμβρη του 1941. Μόλις έξι μήνες αργότερα ο ίδιος θα είχε την ευκαιρία να μάθει με τον πικρότερο τρόπο πως οι φόβοι του είχαν βάση...

Διαβάστε τη συνέχεια στο QUANTUM ή στο aek365 (πηγή)

Τρίτη 2 Ιουλίου 2013

Έρωτας: αυταπάτη ή αυτοπάθεια;

Είναι παντρεμένοι ένα χρόνο. Αυτός αγαπάει κρυφά μια άλλη… Αυτή αγαπάει κρυφά έναν άλλο… Τους είναι αδύνατο να υποπτευθούν πως ο «άλλος» και η «άλλη» δεν είναι παρά αυτοί οι ίδιοι! Μόνο που δυσκολεύονται να αναγνωριστούν δίχως τις αποκριάτικες μεταμφιέσεις τους, αυτές που φορούσαν εκείνη τη μαγική νύχτα του καρναβαλιού που γνωρίστηκαν, και που έμελλε να είναι η μοναδική…

Ίσως η πιο φιλοσοφημένη ταινία του ελληνικού κινηματογράφου, ο «Γάμος αλά Ελληνικά» του Βασίλη Γεωργιάδη («Τα Κόκκινα Φανάρια», «Η Έβδομη Μέρα της Δημιουργίας») είναι μια ειρωνική σπουδή πάνω στην υποκειμενικότητα του έρωτα. Στο αποθεωτικό φινάλε ακούγεται μια από τις κορυφαίες ατάκες του ελληνικού σινεμά:

«Κτήνος! Ένα χρόνο παντρεμένοι, και μου το ‘κρυβες πως ήσουνα εκείνος που αγαπούσα!»

Διαβάστε όλο το άρθρο...



Σκηνές από ένα... "Γάμο αλά Ελληνικά"! από costaspap