Η ιστορική συγκυρία και οι επιλεκτικές ευαισθησίες ενός πολιτικού
Της Λώρης Κέζα
Δεν ξέρουμε αν ο Αλέξης Τσίπρας ακκίζεται με τα μέσα ενημέρωσης στο πλαίσιο μιας στρατηγικής ή αν ο χαρακτήρας του είναι τέτοιος, αν δηλαδή δεν μπορεί να συγκρατήσει τον εκνευρισμό του όταν οι δημοσιογραφικές ερωτήσεις τον στριμώχνουν. Υπάρχουν, όμως, δεδομένα από τα οποία, αν τα παραθέσουμε, προκύπτουν συμπεράσματα. Πριν από λίγες ημέρες ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης έδιωξε από το γραφείο του τον ανταποκριτή της γερμανικής εφημερίδας «Frankfurter Allgemeine Zeitung», ο οποίος έθεσε ερωτήματα βασισμένα σε παλιότερες δηλώσεις του. Οι ερωτήσεις δεν ήταν οι προσήκουσες, οι βολικές, και η συνομιλία κράτησε μόλις 8 λεπτά.
Ο Αλέξης Τσίπρας έχει εκφράσει ξεκάθαρα τις απόψεις του για τα media, τουλάχιστον για τα εγχώρια. Προεκλογικά στηλίτευσε τη «μαφία της οικονομικής, επιχειρηματικής, μιντιακής ολιγαρχίας», η οποία συνεργάστηκε με το χρεoκοπημένο πολιτικό σύστημα. Στο προεκλογικό επιτελείο του ενέταξε χωρίς ενδοιασμούς ιστορικό στέλεχος της «μαφίας», δηλαδή του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη. Κι ενώ από τα μπαλκόνια συνέχισε να υβρίζει τους εφημεριδάρχες, έκανε επισκέψεις αβρότητας στα γραφεία τους. Πήγε, δηλαδή, να δει από κοντά πώς είναι οι «νονοί». Θέλησε, έστω και για λίγο, να τα έχει καλά μαζί τους, στο πλαίσιο ενός «προγράμματος επαφών».
Η σχέση του με τα μέσα ενημέρωσης είναι ενδεικτική μιας στρατηγικής πολιτικού που θέλει να αυξήσει το κοινό του, να πιάσει τη μεγάλη μάζα χωρίς να προδώσει το επαναστατικό προφίλ του. Με την ίδια λογική, στηρίζει όλους ανεξαιρέτως τους δημοσίους υπαλλήλους, ως έρμαια του πολιτικού συστήματος, χωρίς να βάζει κανέναν όρο για την παραγωγικότητα, χωρίς να προτείνει ελέγχους κοπανατζήδων, χωρίς να στηρίζει εκείνους που επελέγησαν με διαγωνισμό. Εφτασε στο σημείο να συντάσσεται με τους υπαλλήλους της Βουλής, με εκείνους που προσελήφθησαν πλαγίως επειδή διέθεταν κάποια γνωριμία με το σύστημα της πολιτικής διαπλοκής. Του φάνηκε, λοιπόν, ηθικό και σωστό, όπως φάνηκε σωστό στον Πάνο Καμμένο, να μείνουν στις θέσεις τους οι σημαιοφόροι του ρουσφετιού. Δεν είχε καν τη λεπτότητα να προτείνει κατάργηση των κρυφών μισθολογικών προνομίων.
Την ίδια γενναιοδωρία έδειξε ο Αλέξης Τσίπρας και στα ποντίκια τα οποία πήδηξαν από το κυβερνητικό σκάφος που βουλιάζει. Πρώην βουλευτές, κομματάρχες, αφισοκολλητές που στήριξαν με πάθος κυβερνήσεις του παρελθόντος εναγκαλίστηκαν από τον ΣΥΡΙΖΑ ωσάν να μην είχαν παρελθόν. Οι Φωτόπουλοι βρήκαν νέο ρόλο, πάντα όμως σε σενάριο γραμμένο από λαοπλάνους. Καμία νύξη για το παρελθόν, καμία νύξη για εκατομμύρια ευρώ που χάθηκαν ή τα έφαγαν οι συνδικαλιστές για να κάνουν διακοπές σε πολυτελή ξενοδοχεία – τάχα μου ζύμωση για τον αγώνα. Αυτά τα εκατομμύρια, που ελέγχονται τώρα, και μάλιστα ποινικά, θεωρούνται το ψίχουλο που έπεσε από το τραπέζι της πλουτοκρατίας. Δεν λογίζονται οι συνδικαλιστές ως «προνομιούχοι».
Ενα ακόμη δείγμα πολιτικής στάσης αντλείται από τις θέσεις του Αλέξη Τσίπρα στο ζήτημα της διαχείρισης απορριμμάτων στην Ανατολική Αττική. Η τοποθέτηση ήταν σαφής: υπάρχει ένας εργολάβος, μέρος της «ολιγαρχίας», ο οποίος ανέλαβε την κατασκευή ενός χώρου υγειονομικής ταφής των σκουπιδιών. Το έργο πήρε τη μορφή ταξικού εχθρού. Οι κάτοικοι της Κερατέας, με τα αυθαίρετα και τις καταπατήσεις, δικαιώθηκαν από τον αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ που είδε κάτι επαναστατικό στην υπόθεση. Φαίνεται ότι είναι καλύτερες οι ανοιχτές χωματερές ή η αποστολή των σκουπιδιών εκεί όπου ζουν οι παρίες, στη Δυτική Αττική.
Ο Αλέξης Τσίπρας αντιμετωπίζει τον μέσο Ελληνα ως θύμα της ιστορικής συγκυρίας, ως έρμαιο της πολιτικής κατάστασης. Τα πάντα αποτελούν λαϊκό δικαίωμα. Για τον εαυτό του ο Αλέξης Τσίπρας επιλέγει το λαϊκό δικαίωμα της τρυφερής συνέντευξης. Ποτέ δεν σηκώθηκε να φύγει από συνομιλία όταν τον ρωτούσαν τι ομάδα είναι ούτε έκανε παρατήρηση σε δημοσιογράφο για «ελαφριές» ερωτήσεις. Στα δύσκολα, όμως, όταν ανασύρουν αντιφατικές δηλώσεις από το παρελθόν, εξανίσταται. Θύμωσε με τον γερμανό δημοσιογράφο, παρ’ ότι στάθηκε στην ουσία των εξαγγελιών του ΣΥΡΙΖΑ. Καλύτερα, δηλαδή, να τον ρωτούσε ο άνθρωπος κάτι για τη Ναόμι Κλαιν, την οποία ο αρχηγός της Αριστεράς μπερδεύει με τη Ναόμι Κάμπελ.
Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ
Της Λώρης Κέζα
Δεν ξέρουμε αν ο Αλέξης Τσίπρας ακκίζεται με τα μέσα ενημέρωσης στο πλαίσιο μιας στρατηγικής ή αν ο χαρακτήρας του είναι τέτοιος, αν δηλαδή δεν μπορεί να συγκρατήσει τον εκνευρισμό του όταν οι δημοσιογραφικές ερωτήσεις τον στριμώχνουν. Υπάρχουν, όμως, δεδομένα από τα οποία, αν τα παραθέσουμε, προκύπτουν συμπεράσματα. Πριν από λίγες ημέρες ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης έδιωξε από το γραφείο του τον ανταποκριτή της γερμανικής εφημερίδας «Frankfurter Allgemeine Zeitung», ο οποίος έθεσε ερωτήματα βασισμένα σε παλιότερες δηλώσεις του. Οι ερωτήσεις δεν ήταν οι προσήκουσες, οι βολικές, και η συνομιλία κράτησε μόλις 8 λεπτά.
Ο Αλέξης Τσίπρας έχει εκφράσει ξεκάθαρα τις απόψεις του για τα media, τουλάχιστον για τα εγχώρια. Προεκλογικά στηλίτευσε τη «μαφία της οικονομικής, επιχειρηματικής, μιντιακής ολιγαρχίας», η οποία συνεργάστηκε με το χρεoκοπημένο πολιτικό σύστημα. Στο προεκλογικό επιτελείο του ενέταξε χωρίς ενδοιασμούς ιστορικό στέλεχος της «μαφίας», δηλαδή του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη. Κι ενώ από τα μπαλκόνια συνέχισε να υβρίζει τους εφημεριδάρχες, έκανε επισκέψεις αβρότητας στα γραφεία τους. Πήγε, δηλαδή, να δει από κοντά πώς είναι οι «νονοί». Θέλησε, έστω και για λίγο, να τα έχει καλά μαζί τους, στο πλαίσιο ενός «προγράμματος επαφών».
Η σχέση του με τα μέσα ενημέρωσης είναι ενδεικτική μιας στρατηγικής πολιτικού που θέλει να αυξήσει το κοινό του, να πιάσει τη μεγάλη μάζα χωρίς να προδώσει το επαναστατικό προφίλ του. Με την ίδια λογική, στηρίζει όλους ανεξαιρέτως τους δημοσίους υπαλλήλους, ως έρμαια του πολιτικού συστήματος, χωρίς να βάζει κανέναν όρο για την παραγωγικότητα, χωρίς να προτείνει ελέγχους κοπανατζήδων, χωρίς να στηρίζει εκείνους που επελέγησαν με διαγωνισμό. Εφτασε στο σημείο να συντάσσεται με τους υπαλλήλους της Βουλής, με εκείνους που προσελήφθησαν πλαγίως επειδή διέθεταν κάποια γνωριμία με το σύστημα της πολιτικής διαπλοκής. Του φάνηκε, λοιπόν, ηθικό και σωστό, όπως φάνηκε σωστό στον Πάνο Καμμένο, να μείνουν στις θέσεις τους οι σημαιοφόροι του ρουσφετιού. Δεν είχε καν τη λεπτότητα να προτείνει κατάργηση των κρυφών μισθολογικών προνομίων.
Την ίδια γενναιοδωρία έδειξε ο Αλέξης Τσίπρας και στα ποντίκια τα οποία πήδηξαν από το κυβερνητικό σκάφος που βουλιάζει. Πρώην βουλευτές, κομματάρχες, αφισοκολλητές που στήριξαν με πάθος κυβερνήσεις του παρελθόντος εναγκαλίστηκαν από τον ΣΥΡΙΖΑ ωσάν να μην είχαν παρελθόν. Οι Φωτόπουλοι βρήκαν νέο ρόλο, πάντα όμως σε σενάριο γραμμένο από λαοπλάνους. Καμία νύξη για το παρελθόν, καμία νύξη για εκατομμύρια ευρώ που χάθηκαν ή τα έφαγαν οι συνδικαλιστές για να κάνουν διακοπές σε πολυτελή ξενοδοχεία – τάχα μου ζύμωση για τον αγώνα. Αυτά τα εκατομμύρια, που ελέγχονται τώρα, και μάλιστα ποινικά, θεωρούνται το ψίχουλο που έπεσε από το τραπέζι της πλουτοκρατίας. Δεν λογίζονται οι συνδικαλιστές ως «προνομιούχοι».
Ενα ακόμη δείγμα πολιτικής στάσης αντλείται από τις θέσεις του Αλέξη Τσίπρα στο ζήτημα της διαχείρισης απορριμμάτων στην Ανατολική Αττική. Η τοποθέτηση ήταν σαφής: υπάρχει ένας εργολάβος, μέρος της «ολιγαρχίας», ο οποίος ανέλαβε την κατασκευή ενός χώρου υγειονομικής ταφής των σκουπιδιών. Το έργο πήρε τη μορφή ταξικού εχθρού. Οι κάτοικοι της Κερατέας, με τα αυθαίρετα και τις καταπατήσεις, δικαιώθηκαν από τον αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ που είδε κάτι επαναστατικό στην υπόθεση. Φαίνεται ότι είναι καλύτερες οι ανοιχτές χωματερές ή η αποστολή των σκουπιδιών εκεί όπου ζουν οι παρίες, στη Δυτική Αττική.
Ο Αλέξης Τσίπρας αντιμετωπίζει τον μέσο Ελληνα ως θύμα της ιστορικής συγκυρίας, ως έρμαιο της πολιτικής κατάστασης. Τα πάντα αποτελούν λαϊκό δικαίωμα. Για τον εαυτό του ο Αλέξης Τσίπρας επιλέγει το λαϊκό δικαίωμα της τρυφερής συνέντευξης. Ποτέ δεν σηκώθηκε να φύγει από συνομιλία όταν τον ρωτούσαν τι ομάδα είναι ούτε έκανε παρατήρηση σε δημοσιογράφο για «ελαφριές» ερωτήσεις. Στα δύσκολα, όμως, όταν ανασύρουν αντιφατικές δηλώσεις από το παρελθόν, εξανίσταται. Θύμωσε με τον γερμανό δημοσιογράφο, παρ’ ότι στάθηκε στην ουσία των εξαγγελιών του ΣΥΡΙΖΑ. Καλύτερα, δηλαδή, να τον ρωτούσε ο άνθρωπος κάτι για τη Ναόμι Κλαιν, την οποία ο αρχηγός της Αριστεράς μπερδεύει με τη Ναόμι Κάμπελ.
Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου