Τετάρτη 26 Φεβρουαρίου 2014

Απίστευτο σύμπλεγμα από το aek365!

Τελικά, το aek365 είναι site για οπαδούς (με την αυθεντική σημασία του όρου, που εμπεριέχει τυφλό φανατισμό) και όχι φιλάθλους της ΑΕΚ! Και, για μία ακόμα φορά, αποδύεται σε μια προσπάθεια μείωσης μιας διεθνούς επιτυχίας ενός αντιπάλου - του Ολυμπιακού - με χονδροειδή τρόπο που φανερώνει σύμπλεγμα χαρακτηριστικό των "μικρών" απέναντι στους "μεγάλους"!

Ακόμα πιο πολύ κι από τη νίκη του εναντίον της United, τον Ολυμπιακό τον μεγαλώνει ο - απαράδεκτα, για Αεκτζή - συμπλεγματικός τρόπος που τον αντιμετωπίζετε, κύριε Κετσετζόγλου! Προσωπικά, συγχαίρω την ελληνική ομάδα για τη νίκη της και αρνούμαι να "χτυπήσω ξύλο"(!) για να μην προκριθεί στους "8"! Τέτοιες μικρότητες τις αφήνω στους μικρούς - και, πάντως, όχι στους Αεκτζήδες!

Για την ιστορία, παραθέτω το κείμενο του aek365:

@ Ο Ολυμπιακός λοιπόν είχε το δικαίωμα και να νικήσει, όπως λέγαμε χθες. Και νίκησε. Δίκαια και με καθαρο σκορ απέναντι στην χειρότερη μεγάλη ομάδα της Ευρώπης που έχει περασει από την Ελλάδα. Δεν έχει σημασία βέβαια αυτό και για μένα δεν μειώνει την νίκη του ΟΣΦΠ. Την βρήκε σε αυτή την κατάσταση την Μάντσεστερ και την τσάκισε. Και καλά έκανε. Φυσικά δεν έχει προκριθεί ακόμη, υπάρχουν άλλα 90 λεπτά μπροστά σε ένα γήπεδο που ενίοτε γέρνει. Εχει όμως πάρα πολλές πιθανότητες να περάσει. Φυσικά και για την νίκη και για την πρόκριση, αν χτύπα ξύλο, έρθει δεν θα πω μπράβο. Οπως πολύ σωστά έγραψε και ο Παντελής Θαλασσινός δεν μπορείς να πεις συγχαρητήρια στον Τσοχατζόπουλο για την βίλα όταν ξέρεις πώς έχει γίνει. Και για όσους λένε διάφορες χαζομάρες περί κόμπλεξ κτλ να τους πω απλά πως είναι δείγμα απόλυτης υγείας το να θες να χάνει όπου κι αν παιζει ο αντίπαλος σου. Να το γράψω άλλη μια φορα για όσους δεν το καταλαβαίνουν. Εκατοντάδες οπαδοί της Ρεάλ περίμεναν έξω από το Μπερναμπέου για να αποθεώσουν τους οπαδούς της... Ιντερ στον τελικό Τσάμπιονς Λογκ του 2010 επειδη έσωσαν την... πόλη από το να σηκώσει στο Μπερναμπέου Τσάμπιονς Λιγκ η Μπάρτσα, αποκλείοντας την από τον τελικό. Ενα από τα εκατοντάδες παραδειγματα, το αναφερω επειδη το έζησα, έχω ζησει κι άλλα, έχω διαβάσει πάρα πολλά. Ετσι γίνεται παντού στον κόσμο, έτσι γίνεται και στην Ελλάδα και είναι απόλυτα φυσιολογικό. Ηθελα λοιπόν να χάσει ο Ολυμπιακός, στεναχωρήθηκα που νίκησε, θέλω να αποκλειστεί, αν και δεν έχω πολλές ελπίδες, και θα λυπηθώ πολύ αν προκριθεί. Αυτό θεωρώ φυσιολογικό και... πάμε παρακάτω...

Πηγή: aek365.com

Τρίτη 25 Φεβρουαρίου 2014

Ένα γκολ που (δεν) χάνεται!

Ο αγαπητός αναγνώστης και φίλαθλος του Εργοτέλη, Γ. Σφακιανάκης, "ξαναχτυπά" με ένα νέο, απίθανο video! Αν νομίζετε ότι από μισό μέτρο και προ κενής εστίας(!) δεν χάνεται με τίποτα το γκολ... ξανασκεφτείτε το!

Παρασκευή 21 Φεβρουαρίου 2014

ΤΟ ΒΗΜΑ - Σε δημόσια διαβούλευση η ρύθμιση για το γήπεδο της ΑΕΚ

Της Μάχης Τράτσα

Παραχωρούνται περίπου δύο στρέμματα του Άλσους, το οποίο είναι χαρακτηρισμένο ως δασικό

Η νομοθετική ρύθμιση για την προώθηση του γηπέδου της ΑΕΚ στη Νέα Φιλαδέλφεια τέθηκε σήμερα σε δημόσια διαβούλευση από το υπουργείο Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής (ΥΠΕΚΑ).

Τελικά, για την κατασκευή των εγκαταστάσεων, παραχωρούνται περίπου δύο στρέμματα του Άλσους, το οποίο είναι χαρακτηρισμένο ως δασικό. Για το λόγο αυτό, και προκειμένου να αποφευχθούν τυχόν «εμπλοκές» από το Συμβούλιο της Επικρατείας, προβλέπονται αντισταθμιστικά μέτρα, τα οποία «σχετίζονται ιδίως με την πύκνωση και επαύξηση των χώρων πρασίνου στο υπόλοιπο άλσος της Νέας Φιλαδέλφειας για τη διατήρηση ή τη βελτίωση του περιβαλλοντικού ισοζυγίου στο άλσος της Νέας Φιλαδέλφειας». Συνολικά για την ανέγερση του γηπέδου παραχωρούνται στην ΑΕΚ κατά χρήση, διοίκηση και διαχείριση 29,1 στρέμματα.

Επίσης, δίδεται η δυνατότητα σύναψης ειδικής σύμβασης, ή συμβάσεων, ακόμη και με το δημόσιο ή φορείς του δημοσίου, με τις οποίες θα καθορίζονται οι υποχρεώσεις των συμβαλλομένων για την χρηματοδότηση ανέγερσης του γηπέδου της ΑΕΚ, «στη λογική της οικονομικής αποκέντρωσης και της αξιοποίησης των διαθέσιμων πόρων», όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά στην αιτιολογική έκθεση.

Ειδικότερα, στην προτεινόμενη ρύθμιση προβλέπονται, μεταξύ άλλων, τα εξής:

- Επί της συνολικής έκτασης του σταδίου καθορίζονται ειδικοί όροι και περιορισμοί δόμησης, όπως ανώτατο ύψος κτηρίου 27 μέτρα, μεταλλικών στεγάστρων 30 μέτρα και πυλώνων ανάρτησης στεγάστρων 40 μέτρα, ανώτατος συντελεστής δόμησης 1,2 και ανώτατο ποσοστό κάλυψης 60%.

- Οι χρήσεις γης είναι αθλητικές, πολιτιστικές (μουσεία κλπ), αναψυχής (καφέ, εστιατόρια κλπ), εμπορικές (καταστήματα εμπορικά και παροχής προσωπικών υπηρεσιών). Επίσης, θα επιτρέπονται εκθεσιακοί χώροι ενώ θα απαγορεύονται οι χώροι συνάθροισης κοινού, οι πολυκινηματογράφοι και τα πολυκαταστήματα τα οποία πρότεινε παλαιότερη ρύθμιση. Οι συμπληρωματικές χρήσεις του γηπέδου θα καταλαμβάνουν έως 15% του επιτρεπόμενου συντελεστή δόμησης.

Ο επιτρεπόμενος αριθμός θέσεων στάθμευσης που προβλέπει η νέα ρύθμιση είναι 180 για την περιοχή που ρυθμίζεται με το σχέδιο, ενώ ορίζονται άλλες 200, οι οποίες θα πρέπει να βρίσκονται σε ακίνητο, ιδιόκτητο ή μισθωμένο, που βρίσκεται σε απόσταση 500 μέτρων από τις εξυπηρετούμενες εγκαταστάσεις.

Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ

Το τραγούδι που σκοτώνει...


Η προαστιακή καφετέρια ήταν ασφυκτικά γεμάτη. Καθώς απολάμβανα καφέ και χαλαρή συζήτηση με μια φίλη, χτύπησε το κινητό στο διπλανό τραπέζι. Ο ήχος του ήταν από κάποιο λαϊκό άσμα:

«Στο κάτω-κάτω της γραφής
αξίζει να καταστραφείς
και ως το θάνατο να πας
για μια γυναίκα που αγαπάς»

Διέκρινα αμέσως εκείνη την έκφραση πικρής ειρωνείας στο πρόσωπο της φίλης. Μου εξήγησε χωρίς καν να τη ρωτήσω:

– Σε κανέναν δεν αξίζει μια γυναίκα που θα τον άφηνε να καταστραφεί και να πεθάνει για χάρη της!

Διαβάστε τη συνέχεια...

Τρίτη 18 Φεβρουαρίου 2014

Εικόνες μιας πόλης: Περίπτερο

Περίπτερο στην Ακρόπολη. Μια μικρή γωνιά από φως, που κάνει το σκοτάδι της νύχτας να μοιάζει ακόμα πιο τρομαχτικό! Κάτι σαν το δέος που νιώθουμε μπροστά στις μισές αλήθειες που βγαίνουν – τόσο ζυγισμένα – από το στόμα των γυναικών…

Aixmi.gr

Δευτέρα 17 Φεβρουαρίου 2014

Γρηγορείτε και μην προσεύχεσθε

Της Ντίνας Εξάρχου

Φωτιά στο μυαλό μου άναψε ο Κώστας Παπαχρήστου, με το άρθρο του «Όταν η πεταλούδα τίναξε τα φτερά στο Σαράγεβο».

Με το τίναγμα των φτερών της πεταλούδας πριν από 100 χρόνια, δηλαδή με τη δολοφονία του αρχιδούκα και της συζύγου του στο Σαράγεβο από έναν Σέρβο εθνικιστή, άρχισε ο Α´ Παγκόσμιος Πόλεμος, ο επονομασθείς «Μεγάλος Πόλεμος», που αιματοκύλησε την Ευρώπη.

«Η αστάθεια και η μη προβλεψιμότητα -γράφει ο Κώστας Παπαχρήστου- έχουν κάνει και πάλι την εμφάνισή τους στην Ευρώπη, έναν αιώνα μετά την έναρξη του Μεγάλου Πολέμου. Και για μια ακόμα φορά η σκιά της ίδιας ευρωπαϊκής υπερδύναμης πέφτει βαριά πάνω στα έθνη της ηπείρου, ιδιαίτερα στα πιο αδύναμα. Μόνο που τα κανόνια και τα πολυβόλα των Krupp έχουν δώσει τώρα τη θέση τους στον κυνισμό των αγορών, ενώ η σκυτάλη της αλαζονείας πέρασε από τα χέρια ενός πολεμοχαρούς μονάρχη (με ενδιάμεση στάση σε αυτά ενός ημιπαράφρονα ρατσιστή δικτάτορα) στα χέρια κοστουμαρισμένων και γραβατοφορεμένων γραφειοκρατών…

Μια σπίθα είναι αρκετή για να ανοίξει η κερκόπορτα της κόλασης, όπως με εφιαλτικό τρόπο διδαχθήκαμε εμείς τον Δεκέμβρη του ’08 και τον Μάη του ´10. Θυμάται, άραγε, η Ευρώπη το ειρωνικό μάθημα της ιστορίας στο Σαράγεβο; Ή μήπως την ξεγελά η νέα «ακίνδυνη» μορφή που πήραν οι σφαίρες, καθώς μετεξελίχθηκαν σε επιμελώς φιλοτεχνημένα χαρτονομίσματα;»

Γρηγορείτε και μην προσεύχεσθε, διότι η κερκόπορτα της κόλασης θα ανοίξει (και πολύ σύντομα), όταν η Ελλάδα δεν θα μπορεί πλέον να ανταποκριθεί στις «υποχρεώσεις» που μας φόρτωσαν οι ευρωπαϊκές υπερδυνάμεις.
Γρηγορείτε και μην επαναπαύεστε στα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα ημεδαπών και αλλοδαπών «κοστουμαρισμένων και γραβατοφορεμένων».
Όταν θα μας αρπάξουν ακόμα και τα κοτέτσια, μαζί με τις κότες, θα βάλουν χέρι στη γη των παππούδων μας. Κι αν εμείς αντισταθούμε «δένοντας» ανθρώπινη αλυσίδα γύρω από αυτή την ιερή γη, θα μας πάρουν με τις σφαίρες των Krupp, όπως πήραν τα Χριστούγεννα τους Καμποτζιανούς αγρότες στην Ασία (με τη συνδρομή της κυβέρνησης της Καμπότζης!) για να τους αρπάξουν τα «φιλέτα» της γης με τα ζαχαροκάλαμα (βλέπε σχετικό άρθρο του Βαγγέλη Λιακόγκονα με τίτλο «Ένα κομμάτι του Χριστού, ένα της Παναγίας, ένα του σπιτιού, ένα της Καμπότζης»).

Γρηγορείτε διότι, όταν οι «εταίροι» μάς αρπάξουν τα πατρογονικά χωράφια, θα εισβάλλουν στα δάση μας με τη φωτιά και τον «στρατηγό» άνεμο. Όπως κάνουν αυτό τον καιρό στην Κένυα της Αφρικής, όπου με τη βοήθεια της κενυάτικης κυβέρνησης πυρπολούν χιλιάδες σπίτια ιθαγενών σε ένα από τα ωραιότερα δάση της περιοχής γεμάτο με πηγές νερού, προστατευμένο από το κενυάτικο Σύνταγμα και τους διεθνείς νόμους, αλλά ιδανικό για κερδοσκοπική τουριστική αξιοποίηση.

Γι´ αυτό, γρηγορείτε και μην προσεύχεσθε…

Πηγή: Aixmi.gr

Κυριακή 16 Φεβρουαρίου 2014

Παρασκευή 14 Φεβρουαρίου 2014

Η Αριστερά και ο φετιχισμός των λέξεων…

Του Γιάννη Σιδέρη

Φραστικό επεισόδιο στη Βουλή όταν συνδικαλιστής πρόεδρος των Συνοριακών Φυλάκων, χρησιμοποίησε τον όρο «λαθρομετανάστευση», στον οποίο αντιτάχθηκε η αντιπρόεδρος της επιτροπής για τα δικαιώματα του Ανθρώπου. Εκεί παρενέβη ο Χρυσαυγίτης και στη συνέχεια βουλευτές και της ΔΗΜΑΡ, και φυσικά αρπάχτηκαν! (τα ονόματα δεν έχουν σημασία).

Μια λέξη της καθομιλουμένης, που ανιχνεύεται δημοσιευμένη σε ελληνικές εφημερίδες ήδη από το 1917, όπως μας πληροφορούν έγκυροι ερανιστές της ελληνικής γλώσσας, φορτίστηκε άνευ λόγου με τεράστιο ιδεολογικό βάρος. Η Αριστερά, εξ ορισμού διεθνιστική και ανθρωπιστική, κατέβαλε ειλικρινή προσπάθεια να νομιμοποιήσει την ύπαρξη των μεταναστών στην ελληνική κοινωνία. Στην προσπάθειά της αυτή ποινικοποίησε την εκφορά της λέξης «λαθρομετανάστης», αφού λέει δεν υπάρχουν λαθραίοι άνθρωποι, και μόνο τα εμπορεύματα είναι λαθραία.

Ο καθείς που τη χρησιμοποιούσε στην καθημερινή του ομιλία, αντιμετώπισε επιθετικούς χαρακτηρισμούς, γινόταν αυτομάτως φασίστας, ρατσιστής, ναζιστής, φυλετιστής και άλλα εύοσμα και υποτιμητικά!

Παραδόξως, ωστόσο, από τους ίδιους χώρους δεν συνάντησαν την ίδια αντίδραση, δεν ζητήθηκε να εξοστρακιστούν από το ελληνικό λεξιλόγιο, ούτε συγκέντρωσαν την μήνιν των προοδευτικών και ανθρωπιστών, λέξεις όπως λαθρεπιβάτης, λαθραναγνώστης, λαθροκυνηγός, λαθραλιεύς, κ.α. Προφανώς με αυτές δεν ετίθετο υπό αμφισβήτηση η ανθρώπινη ιδιότητα όσων επιδίδονταν σε αυτά!

Είναι η προσφιλής τακτική, όταν δεν κατανοούμε το πρόβλημα, παίζουμε με την έννοια των λέξεων…

Έχω ιδίαν πείραν της άλογης επιθετικότητας εναντίον όσων εκφέρουν τη λέξη: Σε ιντερνετικό μου δημοσίευμα, ανέφερα πως ο λαός χρησιμοποιεί τη λέξη, χαρακτηρίζοντας έτσι αυτούς που περνούν τα σύνορα λαθραία, και δεν θεωρεί λαθραία την ανθρώπινη υπόστασή τους, ούτε η χρήση της λέξης αποδίδει κατωτερότητα σε αυτούς – Ως επικύρωση των ισχυρισμών μου ανέφερα ότι και ο δικός μου πατέρας, παιδί της κατοχής, με γονείς σφαγιασθέντες από τους Γερμανούς κατά τη σφαγή του Διστόμου, υπήρξε επ΄ ολίγον, λαθρομετανάστης. Ο ίδιος και όλη η οικογένεια, λέγαμε ότι είναι λαθρομετανάστης στην Αμερική! Και, όμως, η αντιμετώπιση που είχα και οι φραστικές επιθέσεις που δέχτηκα από τους «ανθρωπιστές» του διαδικτύου, θα τις δεχόταν μόνο ένας …πατροκτόνος- και αν τις δεχόταν σε τέτοια ένταση. Ίσως να του αναγνώριζαν και κάποια ελαφρυντικά, ενώ χρησιμοποίηση της λέξης δεν δικαιολογούσε κανένα!

Φυσικά, οι τάσεις της κοινωνίας δεν καθορίζονται από τις λέξεις αλλά από τα ζέοντα κοινωνικά προβλήματα, και το μεταναστευτικό είναι ένα από αυτά. Η γιγάντωση της Χρυσής Αυγής το αποδεικνύει, έστω και αν κάποιοι κοινωνιολογούν υποστηρίζοντας ότι ο φασισμός και ο ρατσισμός προϋπήρχε στο συλλογικό ασυνείδητο της ελληνικής κοινωνίας. Και να υπήρχε, πάντως, δεν είχε εκδηλωθεί. Η φτώχεια και το μεταναστευτικό τα αναρρίπισαν και τα έβγαλαν στην επιφάνεια.

Αντί η Αριστερά, και δη η μέλλουσα να κυβερνήσει, να αναλίσκεται σε πολέμους λέξεων, μήπως θα ήταν σωτήριο να εντρυφήσει και να καταστρώσει μια ολοκληρωμένη πολιτική επί του θέματος; Γιατί τα μόνα ευκρινή που έχει πει ως τώρα είναι: Η έκκληση για ειδική Σύνοδο Κορυφής της Ε.Ε. (η σύγκληση της οποίας, όμως, επαφίεται στις καλές προθέσεις των εταίρων), και η πρόθεση να τους παράσχει ως κυβέρνηση ταξιδιωτικά έγγραφα, προκειμένου να μεταβούν στον επιθυμητό τους προορισμό, τις χώρες της Δύσης.

Και μετά θα έρθουν κι άλλοι δυστυχισμένοι, και άλλοι. Πόσο θα είναι ικανή να διαχειριστεί μια αέναη ροή, γιατί τέτοια θα γίνει, αφ’ ης στιγμής πέσει σύρμα στους απόκληρους του Τρίτου Κόσμου, πως με το που θα πατήσουν το πόδι τους στη χώρα μας, θα τύχουν της εύνοιας του ευρωπαίου πολίτη;


Σχόλιο αναγνώστη:

Μια χώρα είναι όπως ένα σπίτι. Στην αγγλική οι έννοιες σπίτι και πατρίδα είναι ταυτόσημες (home). Δεν μπαίνεις σε ένα σπίτι απρόσκλητος εάν δεν είναι το δικό σου σπίτι. Και κυρίως δεν μπαίνεις από το παράθυρο. Δεν πηδάς από την μπαλκονόπορτα. Δεν δίνεις μια κλωτσιά στην πόρτα, εγκαθίστασαι και μετά φέρνεις και τους συγγενείς σου. Ακόμη και αν πρόκειται όχι για σπίτι αλλά για παράγκα (που όμως δεν σου ανήκει).
Πώς μπαίνεις λοιπόν σε ένα σπίτι; Πρέπει κατ αρχή να δείξεις ποιος είσαι, να πεις τι θέλεις, πόσο θα μείνεις, να ρωτήσεις εάν σε θέλουν, να περιμένεις να σε καλέσουν και αφού χτυπήσεις το κουδούνι ή πάρεις τηλέφωνο να περιμένεις να σου ανοίξουν, εφόσον κρίνουν ότι έχουν τα περιθώρια να σε δεχτούν ισότιμα.
Όταν αυτά που προανέφερα δεν τηρούνται, σημαίνει ότι έχουμε χάσει τον έλεγχο του σπιτιού μας (δηλαδή της χώρας μας) και αυτή είναι η ουσία του προβλήματος. Όλα τα άλλα είναι υποκριτικά.

Πηγή: Aixmi.gr

Πέμπτη 13 Φεβρουαρίου 2014

Η γνώμη ενός φιλάθλου για τη συνέντευξη...

Από τον αναγνώστη Μπάμπη Α., οπαδό και παλιό αθλητή του Ολυμπιακού με ανοιχτό μυαλό και φιλοσοφημένη σκέψη, έλαβα ένα σχόλιο (συνοδευόμενο από σχετικό video) για τη συνέντευξη "Συστημικά λάθη και πολιτικά ερείπια: Η εξομολόγηση ενός αντισυμβατικού ψηφοφόρου..." που δημοσίευσα πρόσφατα στον Parsifal (αφού κανένα γνωστό "δημοκρατικό" site δεν δέχθηκε να τη φιλοξενήσει...). Τον ευχαριστώ και παραθέτω το εξαιρετικό σχόλιό του, καθώς και το ενδιαφέρον video:

Ειλικρινή συγχαρητήρια. Πολύ καλή δουλειά!

Ο Σταύρος Λυγερός το είχε πει, πολύ πετυχημένα, όταν περπάταγες το βράδυ στον Άγιο Παντελεήμονα και συναντούσες 80% (χωρίς υπερβολή) αλλοδαπούς ανθρώπους (άνθρωποι βέβαια και αυτοί) αλλά με άλλη συμπεριφορά και ίχνος συμπεριφοράς φιλοξενούμενου, και από την άλλη οι "αριστεροί" των Β. προαστίων μίλαγαν για το ότι δεν υπάρχει πρόβλημα. Αυτή είναι η διανόηση της σύγχρονης "αριστεράς"...

Ένας άνθρωπος που δέχεται μουσαφίρηδες στο σπίτι του με ευχαρίστηση και αγάπη θα τους αντέξει πέντε ώρες... μία μέρα... μία εβδομάδα... Όταν αρχίζουν να μένουν και να επιβάλλουν κανόνες στο σπίτι του και του αλλάζουν τις συνήθειές του μέσα στο σπίτι του, τι γίνεται...; Έχουμε δημοκρατία; Αυτά βέβαια για την σύγχρονη "αριστερά" που έχει μπερδέψει αρχές και αξίες Διεθνισμού, είναι ψύλλοι και ο Λαός δεύτερος: πρώτα η αρπαγή της εξουσίας!

Και πάλι μπράβο!

Μπάμπης

Υ.Γ. Υπάρχουν και τέτοιοι αριστεροί (θα έλεγα άνθρωποι εγώ). Και μετά ήρθε η απόλυση...


Τετάρτη 12 Φεβρουαρίου 2014

Όταν η πεταλούδα τίναξε τα φτερά στο Σαράγεβο…


Είχα γράψει, πριν λίγους μήνες, σαν μοιραίο προανάκρουσμα στη «φυγή» – λίγες μέρες μετά – του Γιάννη Καλαμίτση:

«Σε πρωινή εκπομπή του στο ραδιόφωνο (πάνε πολλά χρόνια τώρα), ο αμίμητος Γιάννης Καλαμίτσης είχε θέσει στους ακροατές του ένα κουίζ Ιστορίας: Σε ποια μεγάλη μάχη οι φαντάροι πήγαν στο μέτωπο με… ταξί; Κάποιοι βρήκαν αμέσως την απάντηση, αναγνωρίζοντας τη Μάχη του Μάρνη (Σεπτέμβριος 1914) όπου τα Παρισινά ταξί επιστρατεύτηκαν για να μεταφέρουν ενισχύσεις στον Γαλλικό στρατό. Το Παρίσι έτσι σώθηκε, και η Γερμανία έχασε τη μοναδική ευκαιρία που είχε να κερδίσει τον πόλεμο, και μάλιστα στην πρώτη του σημαντική μάχη! Ύστερα ήρθαν τα φονικά χαρακώματα…»

Συμπληρώνονται φέτος 100 χρόνια από την έναρξη του «Μεγάλου Πολέμου», όπως αποκλήθηκε στην εποχή του (πριν τον φρικτότερο Δεύτερο) ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος. Ο πόλεμος αυτός ήταν γεμάτος κρίσιμα γεγονότα (το κουίζ του Γ. Καλαμίτση αναφέρεται σε ένα από αυτά) όπου η πλάστιγγα ισορροπούσε κυριολεκτικά στην κόψη του ξυραφιού. Αστάθμητοι παράγοντες έκριναν την έκβαση μιας μάχης που, αν το αποτέλεσμά της ήταν διαφορετικό, ο πόλεμος θα μπορούσε να είχε πάρει αντίθετη τροπή. Προσεκτικά εκπονημένα στρατιωτικά σχέδια (κυρίως των Γερμανών, όπως το σχέδιο Schlieffen) κατέρρεαν το ένα μετά το άλλο, και κάθε έννοια προβλεψιμότητας είχε χαθεί. Ο «γρήγορος» πόλεμος που θα διαρκούσε «μέχρι τα Χριστούγεννα» μετατράπηκε, έτσι, στο ανελέητο τετραετές σφαγείο των χαρακωμάτων…

Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι τα χαρακτηριστικά αυτού του πολέμου παραπέμπουν στο «φαινόμενο της πεταλούδας», κεντρική έννοια στη μαθηματική θεωρία του χάους. Σύμφωνα με αυτό, σε κάποια ασταθή συστήματα μια ελάχιστη διαφοροποίηση στο αίτιο μπορεί να προκαλέσει τεράστια απόκλιση στο αιτιατό. Έτσι, για παράδειγμα, το τίναγμα των φτερών μιας πεταλούδας στο Πεκίνο θα μπορούσε, θεωρητικά, να προκαλέσει, μετά από κάποιο χρονικό διάστημα, έναν ανεμοστρόβιλο στο Τέξας! (Οι μαθηματικοί μιλούν για «ευαίσθητη εξάρτηση από τις αρχικές συνθήκες».) Η χαοτική αυτή συμπεριφορά είναι που κάνει τον καιρό τόσο απρόβλεπτο σε ορίζοντα χρόνου που ξεπερνά τις 6-10 μέρες. Γενικά, η απουσία προβλεψιμότητας σε (κατά τα άλλα) ντετερμινιστικά συστήματα συνιστά αυτό που στα μαθηματικά καλείται «χάος».

Στον Μεγάλο Πόλεμο, η μηχανή του χάους πήρε μπρος από την πρώτη κιόλας πιστολιά, όταν ο νεαρός Σέρβος εθνικιστής Gavrilo Princip δολοφόνησε τον Αρχιδούκα Franz Ferdinand και την σύζυγό του, Σοφία, στο Σαράγεβο στις 28 Ιουνίου 1914. Η «πεταλούδα» του πολέμου τίναξε τα φτερά της, ενεργοποιώντας ένα απίστευτο ντόμινο γεγονότων που παρόμοιο δεν έχει να επιδείξει η Ιστορία. Η μία μετά την άλλη, οι Μεγάλες Δυνάμεις σύρονταν στη δίνη του πολέμου με τη δύναμη μιας νομοτέλειας που είχε μεθοδικά προετοιμαστεί μέσα σε ατέλειωτες ώρες μυστικής διπλωματίας, ακολουθώντας στρατηγικά πλάνα που, όπως πρόβλεπαν, θα οδηγούσαν με μαθηματική ακρίβεια την κάθε μια τους στη «σίγουρη» νίκη!

Με το πλεονέκτημα της εκ των υστέρων σοφίας, βέβαια, γνωρίζουμε τώρα τις ατέλειες όλων των στρατηγικών σχεδιασμών της εποχής, οι οποίοι δεν έλαβαν υπόψη μια σειρά παραμέτρων που, όσο κι αν τότε δεν φαίνονταν σημαντικές, αποδείχθηκαν εξόχως κρίσιμες στη συνέχεια. Η αλαζονεία των επιτελείων και η παθητικότητα των πολιτικών μπρος στη σχεδόν δικτατορική συμπεριφορά των στρατηγών, κόστισαν στην ανθρωπότητα την απώλεια μιας ολόκληρης γενιάς που χάθηκε άδοξα στο βωμό του πιο παράλογου πολέμου που γνώρισε η Ιστορία. Και τα χαρακώματα έγιναν έτσι το υπέρτατο σύμβολο της άσκοπης θυσίας…

Η αστάθεια και η μη-προβλεψιμότητα έχουν κάνει και πάλι την εμφάνισή τους στην Ευρώπη, έναν αιώνα μετά την έναρξη του Μεγάλου Πολέμου. Και, για μία ακόμα φορά, η σκιά της ίδιας ευρωπαϊκής υπερδύναμης πέφτει βαριά πάνω στα έθνη της ηπείρου – ιδιαίτερα στα πιο αδύναμα. Μόνο που τα κανόνια και τα πολυβόλα των Krupp έχουν δώσει τώρα τη θέση τους στον κυνισμό των αγορών, ενώ η σκυτάλη της αλαζονείας πέρασε από τα χέρια ενός πολεμοχαρούς μονάρχη (με ενδιάμεση στάση σε αυτά ενός ημιπαράφρονα ρατσιστή δικτάτορα) στα χέρια κουστουμαρισμένων και γραβατοφορεμένων γραφειοκρατών. Όσο για τα διαμελισμένα πτώματα στα χαρακώματα και στη “no man’s land”, τα αντικατέστησαν οι στρατιές των ανέργων που όλο πληθαίνουν…

Μα, όσο κι αν είναι πολύ μικρές για να γίνουν ορατές, οι πεταλούδες του χάους είναι πάντα εκεί, έτοιμες να τιμωρήσουν την υπερφίαλη βεβαιότητα των ισχυρών. Και, μια σπίθα είναι αρκετή για να ανοίξει η κερκόπορτα της κόλασης, όπως με εφιαλτικό τρόπο διδαχθήκαμε εμείς τον Δεκέμβρη του ’08 και τον Μάη του ’10. Θυμάται, άραγε, η Ευρώπη το ειρωνικό μάθημα της Ιστορίας στο Σαράγεβο; Ή μήπως την ξεγελά η νέα, «ακίνδυνη» μορφή που πήραν οι σφαίρες καθώς μετεξελίχθηκαν σε επιμελώς φιλοτεχνημένα χαρτονομίσματα;

Aixmi.gr

Τετάρτη 5 Φεβρουαρίου 2014

Ένας αποχαιρετισμός...


Τη λέξη "θεά" την έχω πει μόνο σε δύο περιπτώσεις, για δύο πολύ μεγάλες φωνές. Η μία είναι η Barbra Streisand. Η άλλη μας αποχαιρέτησε σήμερα, κλείνοντας τον κύκλο μιας βασανισμένης ζωής...

Καλό ταξίδι, Τζένη Βάνου! Η φωνή σου, που μας την άφησες δώρο, θα συνεχίσει να μας συναρπάζει!

ΤΟ ΒΗΜΑ - Ο ναζισμός και τα λάθη του πολιτικού συστήματος

Οι εθνικές κρίσεις οδηγούν νομοτελειακά σε πολιτικές ανατροπές και υπερβάσεις. Κάποιες από αυτές είναι σαν τον ήλιο που ανατέλλει δειλά στο τέλος του Götterdämmerung: γεννούν την ελπίδα για ένα καλύτερο «αύριο». Για παράδειγμα, η Κυπριακή τραγωδία του ’74 – μια από τις μεγαλύτερες εθνικές καταστροφές της νεότερης ιστορίας μας – οδήγησε στην ανατροπή της δικτατορίας και στην απαρχή μιας ελπιδοφόρας μεταπολίτευσης για τη χώρα μας (το πώς διαχειριστήκαμε αυτή την ευκαιρία, βέβαια, είναι ένα άλλο ζήτημα...).

Κάποιες φορές, όμως, μια εθνική καταστροφή ανοίγει τα μπαούλα με τους δαίμονες! Φέτος συμπληρώνεται ένας αιώνας από την έναρξη του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου (ενός πολέμου όπου η απαξιωτική συμπεριφορά των στρατηγών απέναντι στην ανθρώπινη ζωή θα έπρεπε να παρομοιάζεται από τους ιστορικούς με την ανάλογη των Ναζί στο Άουσβιτς!). Η ήττα της Γερμανίας (που αρχικά οδήγησε στο δειλό ξεκίνημα ενός πρωτόγνωρου, για τη χώρα αυτή, δημοκρατικού πειράματος), σε συνδυασμό με την οικονομική καταστροφή (που επιδεινώθηκε ακόμα περισσότερο από την υπερατλαντική οικονομική κρίση), έφεραν στο προσκήνιο της πολιτικής και της παγκόσμιας Ιστορίας τον Χίτλερ και τις ναζιστικές θεωρίες που εκπροσωπούσε...

Η εφιαλτική κρίση που περνά τα τελευταία χρόνια η χώρα μας έχει πολλά κοινά στοιχεία με την περίοδο της Βαϊμάρης στη Γερμανία, αν και οι ιστορικές διαφορές είναι τέτοιες που κάθε ευθεία σύγκριση είναι παρακινδυνευμένη. Υπάρχει, όμως, ένα αδιαμφισβήτητα κοινό στοιχείο: Σαν φίδι δηλητηριώδες ορθώνει και πάλι το ανάστημά του ο ναζισμός! Τον οποίο κάθε άλλο παρά πήρε μαζί του στον τάφο του ο ιδρυτής και κύριος εμπνευστής του... Όσο κι αν κάποιοι προσπαθούν να το αρνηθούν για λόγους πολιτικής αυτοπροστασίας, ο ναζισμός τυγχάνει σήμερα κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης στη χώρα μας. Συνδέεται άμεσα και μονοσήμαντα με έναν πολύ συγκεκριμένο «πολιτικό» φορέα.

Ο ναζισμός, βέβαια, δεν παρεισέφρησε απρόσκλητα και από την πίσω πόρτα στο πολιτικό σκηνικό: Τον «προσκάλεσαν» οι παθογένειες (με προεξάρχουσα τη διαφθορά) που αφέθηκαν να αναπτυχθούν μέσα στο ίδιο το δημοκρατικό σύστημα. Και του πρόσφεραν άπλετο πολιτικό άλλοθι οι συνέπειες της οικονομικής κρίσης. Οι ευθύνες του πολιτικού συστήματος δεν περιορίζονται, όμως, στη δημιουργία και την εν συνεχεία κακή διαχείριση της κρίσης. Οι δυνάμεις του ναζισμού αξιοποίησαν προς όφελός τους και την αγανάκτηση μεγάλου μέρους της ελληνικής κοινωνίας για την υποβάθμιση της ζωής – στα αστικά, κυρίως, κέντρα – λόγω της ανεξέλεγκτης παράνομης μετανάστευσης. Κύριο σύμπτωμα αυτής της υποβάθμισης ήταν η κατακόρυφη αύξηση της εγκληματικότητας, και μάλιστα στην πιο σκληρή και, συχνά, κτηνώδη εκδοχή της.

Έτσι, ο φορέας του ναζιστικού ιδεώδους μεταμορφώθηκε στη συνείδηση του απροστάτευτου πολίτη σε «φύλακα-άγγελο της γειτονιάς»! Το πέτυχε καλύπτοντας άτυπα και εξωθεσμικά τα κενά και τις αδυναμίες μιας πολιτείας ανήμπορης να προστατέψει τους πολίτες από τις συνέπειες της δικής της αμέλειας που είχε σαν αποτέλεσμα να παραδοθεί η χώρα ανοχύρωτη στο εισαγόμενο έγκλημα. Στην ενδυνάμωση του εγχώριου ναζισμού συνέβαλε και η ηθική και πολιτική κάλυψη που παρείχαν τμήματα κοινοβουλευτικών δυνάμεων σε αντικοινωνικές (ενίοτε, ακόμα και εγκληματικές) συμπεριφορές, στο όνομα ενός αμφίβολου «επαναστατικού προοδευτισμού».

Λίγα ενδεικτικά παραδείγματα: Κάθε δημόσια έκφραση αγανάκτησης για το εισαγόμενο έγκλημα βαφτίστηκε ελαφρά τη καρδία «ρατσιστική συμπεριφορά»... Η καταστροφή και η λεηλασία μιας ολόκληρης πόλης που ακολούθησε τη φρικτή δολοφονία ενός μαθητή, χαιρετίστηκε ως πράξη «υγιούς αντίδρασης», ενώ η εξίσου φρικτή δολοφονία τριών εργαζομένων μέσα σε μια τράπεζα θεωρήθηκε απλά ως «παράπλευρες απώλειες» μιας λαϊκής εξέγερσης... Για να φτάσουμε στον σημερινό παραλογισμό, σύμφωνα με τον οποίο «δεν έγινε και τίποτα» αν κυκλοφορεί ελεύθερα στους δρόμους ένας τρομοκράτης-δολοφόνος, τη στιγμή που κυκλοφορούν ελεύθεροι οι «τρομοκράτες» εκπρόσωποι των δανειστών μας!

Όμως, καμία πολιτική αβάντα δεν μπορεί να συγκριθεί με την ηρωοποίηση μέσω της εικόνας του διωκόμενου. Ας γίνω σαφέστερος: Τον ναζισμό δεν τον εξαλείφει κανείς με νομικά τεχνάσματα. Ούτε με παρόμοια τεχνάσματα προσπαθεί να επιτύχει τον κοινοβουλευτικό του αποκλεισμό. Το μόνο αποτέλεσμα που θα φέρει μια τέτοια πρακτική είναι να τον κάνει να στραφεί απευθείας στην κοινωνία με καταγγελτική ορμή και ενισχυμένο ηθικό προφίλ. Προσφέροντάς του, μάλιστα, επιχειρήματα για να αμφισβητήσει δημόσια το κατά πόσον οι δημοκρατικές δυνάμεις σέβονται την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών, αρχή που ο ίδιος ο ναζισμός παραβίασε βάναυσα όποτε και όπου επικράτησε ως πολιτική εξουσία!

Φρόνιμο, επίσης, από πολιτική άποψη, δεν είναι να καθυβρίζονται συλλήβδην οι ψηφοφόροι που έδωσαν στον ναζισμό κοινοβουλευτική δύναμη, χωρίς πρώτα να εξετάζονται προσεκτικά οι λόγοι που τους έσπρωξαν σε μια τέτοια ακραία επιλογή. Και δεν αναφέρομαι εδώ σε άτομα που από πεποίθηση ασπάζονται τις ιδέες του ναζισμού, μα σε καθημερινούς ανθρώπους που, κουρασμένοι, απογοητευμένοι και αγανακτισμένοι με το υπάρχον πολιτικό σύστημα, διάλεξαν αφελώς τον χειρότερο τρόπο για να το «τιμωρήσουν». Σε μια τέτοια περίπτωση, οι δημοκρατικοί κώδικες υποδεικνύουν την πολιτική καθοδήγηση των ψηφοφόρων, όχι τον εξευτελισμό τους. Ο οποίος, εκτός των άλλων, μόνο τα αντίθετα αποτελέσματα θα επιφέρει!

Αν πράγματι πιστεύουμε στη Δημοκρατία, μέσα από αυτή θα πρέπει να αναζητήσουμε τα μέσα και τα επιχειρήματα που χρειάζονται για να αποδομηθεί ηθικά και πολιτικά ο ναζισμός. Έχοντας, μάλιστα, το στρατηγικό πλεονέκτημα που μας δίνει ο «εντός έδρας» αγώνας στον ναό του πολιτεύματος, το Κοινοβούλιο, από το οποίο θα ήταν λάθος να επιχειρήσουμε να αποκλείσουμε ακόμα και εκείνους που, άμεσα ή έμμεσα, του αμφισβητούν τον λόγο ύπαρξης! Αυτονοήτως, βέβαια, αυτοί που καταλαμβάνουν τα δημοκρατικά έδρανα θα πρέπει να πληρούν και οι ίδιοι τις προϋποθέσεις που το δημοκρατικό ήθος επιβάλλει. Για να μπορούν να αντιμετωπίζουν εκείνους που δεν ισχυρίζονται καν ότι το διαθέτουν...

ΤΟ ΒΗΜΑ

Τα δύο χαμόγελα...


- Το αιωνίως αινιγματικό χαμόγελο...
- Το αιωνίως απόν χαμόγελο...

Κουίζ: Τοποθετήστε τα στη σωστή θέση (δεξιά ή αριστερά)!

Σάββατο 1 Φεβρουαρίου 2014

Η συνέντευξη ενός "αντισυμβατικού" ψηφοφόρου...

Οι θέσεις μου απέναντι στα πολιτικά άκρα είναι γνωστές, και δεν χρειάζεται να τις επαναλάβω. Όμως, η δημοκρατία δεν πρέπει να κλείνει τα μικρόφωνα σε κανέναν! Ούτε σε κάποιους συμπολίτες μας που, όχι από ιδεολογία αλλά από κόπωση κι απογοήτευση για το υπάρχον πολιτικό σύστημα, στράφηκαν ΩΣ ΨΗΦΟΦΟΡΟΙ (ΟΧΙ ως μέλη ή οπαδοί!) σε ακραίες κατευθύνσεις, ελπίζοντας σε ένα - κατά τη γνώμη τους - καλύτερο "αύριο" για τη χώρα.

Λειτουργώντας ως οιονεί δημοσιογράφος (κάτι που στ' αλήθεια δεν είμαι!), είχα την ιδέα να καλέσω για μια εφ' όλης της ύλης συνέντευξη έναν τέτοιο "αντισυμβατικό" ψηφοφόρο. Οι απαντήσεις που μου έδωσε έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον και δεν θα πρέπει να αγνοηθούν από τους διαχειριστές της εξουσίας - παρόντες ή μέλλοντες...

Διαβάστε τη συνέντευξη...