Του Γιάννη Σιδέρη
Φραστικό επεισόδιο στη Βουλή όταν συνδικαλιστής πρόεδρος των Συνοριακών Φυλάκων, χρησιμοποίησε τον όρο «λαθρομετανάστευση», στον οποίο αντιτάχθηκε η αντιπρόεδρος της επιτροπής για τα δικαιώματα του Ανθρώπου. Εκεί παρενέβη ο Χρυσαυγίτης και στη συνέχεια βουλευτές και της ΔΗΜΑΡ, και φυσικά αρπάχτηκαν! (τα ονόματα δεν έχουν σημασία).
Μια λέξη της καθομιλουμένης, που ανιχνεύεται δημοσιευμένη σε ελληνικές εφημερίδες ήδη από το 1917, όπως μας πληροφορούν έγκυροι ερανιστές της ελληνικής γλώσσας, φορτίστηκε άνευ λόγου με τεράστιο ιδεολογικό βάρος. Η Αριστερά, εξ ορισμού διεθνιστική και ανθρωπιστική, κατέβαλε ειλικρινή προσπάθεια να νομιμοποιήσει την ύπαρξη των μεταναστών στην ελληνική κοινωνία. Στην προσπάθειά της αυτή ποινικοποίησε την εκφορά της λέξης «λαθρομετανάστης», αφού λέει δεν υπάρχουν λαθραίοι άνθρωποι, και μόνο τα εμπορεύματα είναι λαθραία.
Ο καθείς που τη χρησιμοποιούσε στην καθημερινή του ομιλία, αντιμετώπισε επιθετικούς χαρακτηρισμούς, γινόταν αυτομάτως φασίστας, ρατσιστής, ναζιστής, φυλετιστής και άλλα εύοσμα και υποτιμητικά!
Παραδόξως, ωστόσο, από τους ίδιους χώρους δεν συνάντησαν την ίδια αντίδραση, δεν ζητήθηκε να εξοστρακιστούν από το ελληνικό λεξιλόγιο, ούτε συγκέντρωσαν την μήνιν των προοδευτικών και ανθρωπιστών, λέξεις όπως λαθρεπιβάτης, λαθραναγνώστης, λαθροκυνηγός, λαθραλιεύς, κ.α. Προφανώς με αυτές δεν ετίθετο υπό αμφισβήτηση η ανθρώπινη ιδιότητα όσων επιδίδονταν σε αυτά!
Είναι η προσφιλής τακτική, όταν δεν κατανοούμε το πρόβλημα, παίζουμε με την έννοια των λέξεων…
Έχω ιδίαν πείραν της άλογης επιθετικότητας εναντίον όσων εκφέρουν τη λέξη: Σε ιντερνετικό μου δημοσίευμα, ανέφερα πως ο λαός χρησιμοποιεί τη λέξη, χαρακτηρίζοντας έτσι αυτούς που περνούν τα σύνορα λαθραία, και δεν θεωρεί λαθραία την ανθρώπινη υπόστασή τους, ούτε η χρήση της λέξης αποδίδει κατωτερότητα σε αυτούς – Ως επικύρωση των ισχυρισμών μου ανέφερα ότι και ο δικός μου πατέρας, παιδί της κατοχής, με γονείς σφαγιασθέντες από τους Γερμανούς κατά τη σφαγή του Διστόμου, υπήρξε επ΄ ολίγον, λαθρομετανάστης. Ο ίδιος και όλη η οικογένεια, λέγαμε ότι είναι λαθρομετανάστης στην Αμερική! Και, όμως, η αντιμετώπιση που είχα και οι φραστικές επιθέσεις που δέχτηκα από τους «ανθρωπιστές» του διαδικτύου, θα τις δεχόταν μόνο ένας …πατροκτόνος- και αν τις δεχόταν σε τέτοια ένταση. Ίσως να του αναγνώριζαν και κάποια ελαφρυντικά, ενώ χρησιμοποίηση της λέξης δεν δικαιολογούσε κανένα!
Φυσικά, οι τάσεις της κοινωνίας δεν καθορίζονται από τις λέξεις αλλά από τα ζέοντα κοινωνικά προβλήματα, και το μεταναστευτικό είναι ένα από αυτά. Η γιγάντωση της Χρυσής Αυγής το αποδεικνύει, έστω και αν κάποιοι κοινωνιολογούν υποστηρίζοντας ότι ο φασισμός και ο ρατσισμός προϋπήρχε στο συλλογικό ασυνείδητο της ελληνικής κοινωνίας. Και να υπήρχε, πάντως, δεν είχε εκδηλωθεί. Η φτώχεια και το μεταναστευτικό τα αναρρίπισαν και τα έβγαλαν στην επιφάνεια.
Αντί η Αριστερά, και δη η μέλλουσα να κυβερνήσει, να αναλίσκεται σε πολέμους λέξεων, μήπως θα ήταν σωτήριο να εντρυφήσει και να καταστρώσει μια ολοκληρωμένη πολιτική επί του θέματος; Γιατί τα μόνα ευκρινή που έχει πει ως τώρα είναι: Η έκκληση για ειδική Σύνοδο Κορυφής της Ε.Ε. (η σύγκληση της οποίας, όμως, επαφίεται στις καλές προθέσεις των εταίρων), και η πρόθεση να τους παράσχει ως κυβέρνηση ταξιδιωτικά έγγραφα, προκειμένου να μεταβούν στον επιθυμητό τους προορισμό, τις χώρες της Δύσης.
Και μετά θα έρθουν κι άλλοι δυστυχισμένοι, και άλλοι. Πόσο θα είναι ικανή να διαχειριστεί μια αέναη ροή, γιατί τέτοια θα γίνει, αφ’ ης στιγμής πέσει σύρμα στους απόκληρους του Τρίτου Κόσμου, πως με το που θα πατήσουν το πόδι τους στη χώρα μας, θα τύχουν της εύνοιας του ευρωπαίου πολίτη;
Σχόλιο αναγνώστη:
Μια χώρα είναι όπως ένα σπίτι. Στην αγγλική οι έννοιες σπίτι και πατρίδα είναι ταυτόσημες (home). Δεν μπαίνεις σε ένα σπίτι απρόσκλητος εάν δεν είναι το δικό σου σπίτι. Και κυρίως δεν μπαίνεις από το παράθυρο. Δεν πηδάς από την μπαλκονόπορτα. Δεν δίνεις μια κλωτσιά στην πόρτα, εγκαθίστασαι και μετά φέρνεις και τους συγγενείς σου. Ακόμη και αν πρόκειται όχι για σπίτι αλλά για παράγκα (που όμως δεν σου ανήκει).
Πώς μπαίνεις λοιπόν σε ένα σπίτι; Πρέπει κατ αρχή να δείξεις ποιος είσαι, να πεις τι θέλεις, πόσο θα μείνεις, να ρωτήσεις εάν σε θέλουν, να περιμένεις να σε καλέσουν και αφού χτυπήσεις το κουδούνι ή πάρεις τηλέφωνο να περιμένεις να σου ανοίξουν, εφόσον κρίνουν ότι έχουν τα περιθώρια να σε δεχτούν ισότιμα.
Όταν αυτά που προανέφερα δεν τηρούνται, σημαίνει ότι έχουμε χάσει τον έλεγχο του σπιτιού μας (δηλαδή της χώρας μας) και αυτή είναι η ουσία του προβλήματος. Όλα τα άλλα είναι υποκριτικά.
Πηγή: Aixmi.gr
Φραστικό επεισόδιο στη Βουλή όταν συνδικαλιστής πρόεδρος των Συνοριακών Φυλάκων, χρησιμοποίησε τον όρο «λαθρομετανάστευση», στον οποίο αντιτάχθηκε η αντιπρόεδρος της επιτροπής για τα δικαιώματα του Ανθρώπου. Εκεί παρενέβη ο Χρυσαυγίτης και στη συνέχεια βουλευτές και της ΔΗΜΑΡ, και φυσικά αρπάχτηκαν! (τα ονόματα δεν έχουν σημασία).
Μια λέξη της καθομιλουμένης, που ανιχνεύεται δημοσιευμένη σε ελληνικές εφημερίδες ήδη από το 1917, όπως μας πληροφορούν έγκυροι ερανιστές της ελληνικής γλώσσας, φορτίστηκε άνευ λόγου με τεράστιο ιδεολογικό βάρος. Η Αριστερά, εξ ορισμού διεθνιστική και ανθρωπιστική, κατέβαλε ειλικρινή προσπάθεια να νομιμοποιήσει την ύπαρξη των μεταναστών στην ελληνική κοινωνία. Στην προσπάθειά της αυτή ποινικοποίησε την εκφορά της λέξης «λαθρομετανάστης», αφού λέει δεν υπάρχουν λαθραίοι άνθρωποι, και μόνο τα εμπορεύματα είναι λαθραία.
Ο καθείς που τη χρησιμοποιούσε στην καθημερινή του ομιλία, αντιμετώπισε επιθετικούς χαρακτηρισμούς, γινόταν αυτομάτως φασίστας, ρατσιστής, ναζιστής, φυλετιστής και άλλα εύοσμα και υποτιμητικά!
Παραδόξως, ωστόσο, από τους ίδιους χώρους δεν συνάντησαν την ίδια αντίδραση, δεν ζητήθηκε να εξοστρακιστούν από το ελληνικό λεξιλόγιο, ούτε συγκέντρωσαν την μήνιν των προοδευτικών και ανθρωπιστών, λέξεις όπως λαθρεπιβάτης, λαθραναγνώστης, λαθροκυνηγός, λαθραλιεύς, κ.α. Προφανώς με αυτές δεν ετίθετο υπό αμφισβήτηση η ανθρώπινη ιδιότητα όσων επιδίδονταν σε αυτά!
Είναι η προσφιλής τακτική, όταν δεν κατανοούμε το πρόβλημα, παίζουμε με την έννοια των λέξεων…
Έχω ιδίαν πείραν της άλογης επιθετικότητας εναντίον όσων εκφέρουν τη λέξη: Σε ιντερνετικό μου δημοσίευμα, ανέφερα πως ο λαός χρησιμοποιεί τη λέξη, χαρακτηρίζοντας έτσι αυτούς που περνούν τα σύνορα λαθραία, και δεν θεωρεί λαθραία την ανθρώπινη υπόστασή τους, ούτε η χρήση της λέξης αποδίδει κατωτερότητα σε αυτούς – Ως επικύρωση των ισχυρισμών μου ανέφερα ότι και ο δικός μου πατέρας, παιδί της κατοχής, με γονείς σφαγιασθέντες από τους Γερμανούς κατά τη σφαγή του Διστόμου, υπήρξε επ΄ ολίγον, λαθρομετανάστης. Ο ίδιος και όλη η οικογένεια, λέγαμε ότι είναι λαθρομετανάστης στην Αμερική! Και, όμως, η αντιμετώπιση που είχα και οι φραστικές επιθέσεις που δέχτηκα από τους «ανθρωπιστές» του διαδικτύου, θα τις δεχόταν μόνο ένας …πατροκτόνος- και αν τις δεχόταν σε τέτοια ένταση. Ίσως να του αναγνώριζαν και κάποια ελαφρυντικά, ενώ χρησιμοποίηση της λέξης δεν δικαιολογούσε κανένα!
Φυσικά, οι τάσεις της κοινωνίας δεν καθορίζονται από τις λέξεις αλλά από τα ζέοντα κοινωνικά προβλήματα, και το μεταναστευτικό είναι ένα από αυτά. Η γιγάντωση της Χρυσής Αυγής το αποδεικνύει, έστω και αν κάποιοι κοινωνιολογούν υποστηρίζοντας ότι ο φασισμός και ο ρατσισμός προϋπήρχε στο συλλογικό ασυνείδητο της ελληνικής κοινωνίας. Και να υπήρχε, πάντως, δεν είχε εκδηλωθεί. Η φτώχεια και το μεταναστευτικό τα αναρρίπισαν και τα έβγαλαν στην επιφάνεια.
Αντί η Αριστερά, και δη η μέλλουσα να κυβερνήσει, να αναλίσκεται σε πολέμους λέξεων, μήπως θα ήταν σωτήριο να εντρυφήσει και να καταστρώσει μια ολοκληρωμένη πολιτική επί του θέματος; Γιατί τα μόνα ευκρινή που έχει πει ως τώρα είναι: Η έκκληση για ειδική Σύνοδο Κορυφής της Ε.Ε. (η σύγκληση της οποίας, όμως, επαφίεται στις καλές προθέσεις των εταίρων), και η πρόθεση να τους παράσχει ως κυβέρνηση ταξιδιωτικά έγγραφα, προκειμένου να μεταβούν στον επιθυμητό τους προορισμό, τις χώρες της Δύσης.
Και μετά θα έρθουν κι άλλοι δυστυχισμένοι, και άλλοι. Πόσο θα είναι ικανή να διαχειριστεί μια αέναη ροή, γιατί τέτοια θα γίνει, αφ’ ης στιγμής πέσει σύρμα στους απόκληρους του Τρίτου Κόσμου, πως με το που θα πατήσουν το πόδι τους στη χώρα μας, θα τύχουν της εύνοιας του ευρωπαίου πολίτη;
Σχόλιο αναγνώστη:
Μια χώρα είναι όπως ένα σπίτι. Στην αγγλική οι έννοιες σπίτι και πατρίδα είναι ταυτόσημες (home). Δεν μπαίνεις σε ένα σπίτι απρόσκλητος εάν δεν είναι το δικό σου σπίτι. Και κυρίως δεν μπαίνεις από το παράθυρο. Δεν πηδάς από την μπαλκονόπορτα. Δεν δίνεις μια κλωτσιά στην πόρτα, εγκαθίστασαι και μετά φέρνεις και τους συγγενείς σου. Ακόμη και αν πρόκειται όχι για σπίτι αλλά για παράγκα (που όμως δεν σου ανήκει).
Πώς μπαίνεις λοιπόν σε ένα σπίτι; Πρέπει κατ αρχή να δείξεις ποιος είσαι, να πεις τι θέλεις, πόσο θα μείνεις, να ρωτήσεις εάν σε θέλουν, να περιμένεις να σε καλέσουν και αφού χτυπήσεις το κουδούνι ή πάρεις τηλέφωνο να περιμένεις να σου ανοίξουν, εφόσον κρίνουν ότι έχουν τα περιθώρια να σε δεχτούν ισότιμα.
Όταν αυτά που προανέφερα δεν τηρούνται, σημαίνει ότι έχουμε χάσει τον έλεγχο του σπιτιού μας (δηλαδή της χώρας μας) και αυτή είναι η ουσία του προβλήματος. Όλα τα άλλα είναι υποκριτικά.
Πηγή: Aixmi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου