Κυριακή 30 Μαρτίου 2014

Μοιραίες επιλογές: Καλοκαίρι του 1914…

Του Παναγιώτη Δελή


Έναν αιώνα πριν, περίπου τέτοια εποχή, η Ευρωπαϊκή Ήπειρος είχε κατακλυστεί από μια περιρρέουσα αισιοδοξία. Τα τεχνολογικά επιτεύγματα των προηγουμένων ετών, η οικονομική διείσδυση των μεγάλων αυτοκρατοριών σε κάθε γωνιά του πλανήτη, η βελτίωση του βιοτικού επιπέδου για τα μεσαία στρώματα και η απουσία ενός μεγάλου πολέμου για πολλές δεκαετίες είχαν πείσει τις ευρωπαϊκές ελίτ πως αυτή η πορεία προς την πρόοδο θα ήταν απρόσκοπτη και συνεχής.

Το καλοκαίρι, όμως, του ίδιου έτους η δολοφονία του διαδόχου του Αυστριακού θρόνου στο Σεράγεβο θα έθετε σε κίνηση μία διαδικασία που θα μετέβαλε μια για πάντα τη Γηραιά Ήπειρο. Εν αντιθέσει με τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο που υπάρχει μία προφανής ερμηνεία για το ποιος φέρει τη βασική υπαιτιότητα, ο Πρώτος θα αποτελεί για πολλά χρόνια ακόμα αντικείμενο ιστοριογραφικής διαμάχης. Ο αποικιακός ανταγωνισμός, η άνοδος της Γερμανίας, η κατάρρευση της ισορροπίας ισχύος, οι σπασμοί που προέκυψαν από την παρακμή της Οθωμανικής και Αυστροουγγρικής αυτοκρατορίας και ο εκμοντερνισμός της Τσαρικής Ρωσίας, είναι μερικά από τα πιθανά αίτια που έχουν προβληθεί.

Το BBC σε άρθρο του, τον προηγούμενο μήνα, απευθύνθηκε σε δέκα ειδικούς για το θέμα και το πιο ενδιαφέρον συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι παρά την πληθώρα των ερμηνειών, μόνον ένας από του δέκα ερωτηθέντες δεν αναφέρει τη Γερμανία ως υπαίτιο. Προφανώς κι αυτή η επιχειρηματολογία έχει στέρεες βάσεις. Οι μοιραίες επιλογές του καλοκαιριού του 1914 από το Γερμανό Κάιζερ και ιδίως η αποφάσεις του να παράσχει άνευ όρων στήριξη στον Αυστριακό ομόλογό του και να εγκρίνει την εισβολή του Βελγίου οδήγησαν σε ένα δρόμο δίχως επιστροφή.

Όμως, τί κρυβόταν πίσω από αυτό το κολοσσιαίο ρίσκο και γιατί ο Γουλιέλμος αποφάσισε να αναλάβει το κόστος ενός πολέμου που θα ήταν, όπως όλα έδειχναν, περιορισμένος; Ήταν απλά ένας πολεμοκάπηλος που ήθελε να επιβάλλει με την ισχύ των όπλων μία ηπειρωτική ηγεμονία; Ή μήπως οι Ευρωπαίοι ηγέτες βάδιζαν, όπως τονίζει κι ο Κρίστοφερ Κλαρκ* στο νέο του έργο, ως υπνοβάτες ολοταχώς προς την καταστροφή;

Για να κατανοήσουμε περισσότερο αυτό το ζήτημα χρήσιμο είναι να ρίξουμε μια πιο προσεκτική ματιά στη θέση της Γερμανίας την παρούσα χρονική στιγμή. Η ενοποίηση της χώρας, που ναι μεν είχε ωφελήσει τα μέγιστα την οικονομική ανάπτυξη είχε, επίσης, προκαλέσει κι ένα μεγάλο αναβρασμό στο γεωπολιτικό στερέωμα. Η προσεκτική εξωτερική πολιτική του Βίσμαρκ είχε προσφέρει μια σχετική σταθερότητα, όμως η έλευση του Γουλιέλμου στο θρόνο και η εγκαινίαση μιας Παγκόσμιας πολιτικής (Weltpolitik) έφεραν τη Γερμανία, δυο δεκαετίες αργότερα, αντιμέτωπη με έναν πάγιο φόβο του γηραιού Πρώσου πολιτικού. Αυτόν της περικύκλωσης.

Η στρατιωτική συμφωνία που σύναψε η Γαλλία και η Ρωσία και η διευθέτηση των αποικιακών διαφορών μεταξύ της Μεγάλης Βρετανίας και του Τσάρου φάνταζαν, στο μυαλό του Γερμανικού επιτελείου, ως μια μέγγενη έτοιμη να πνίξει το Ράιχ.

Οι αποικιακές κρίσεις των τελευταίων ετών, η έντονη στρατιωτικοποίηση της Γαλλίας, ο ναυτικός ανταγωνισμός και η αλματώδης ανάπτυξη της Ρωσίας έθεταν ένα μεγάλο υπαρξιακό διακύβευμα για τις Κεντρικές Δυνάμεις. Ο χρόνος, πλέον, δε λειτουργούσε υπέρ του Κάιζερ. Μια παραδοσιακά εχθρική Γαλλία, σε συνδυασμό με μια Ρωσία έτοιμη να κινητοποιήσει τους τεράστιους πόρους της στα πρότυπα ενός τεχνολογικά προηγμένου πολέμου, θα σήμαιναν τον οριστικό στραγγαλισμό.

Για το λόγο αυτό εδώ τίθεται κι ένα από τα μεγαλύτερα ερωτήματα του Μεγάλου Πολέμου. Ήταν οι μοιραίες επιλογές του καλοκαιριού του 1914 ένα προληπτικό χτύπημα που ερμηνεύεται από ένα αίσθημα ανασφάλειας;

Ένα πολύ ισχυρό επιχείρημα προς αυτήν την κατεύθυνση μας δίνεται από τους πρώτους μήνες του πολέμου και τα στρατιωτικά σχέδια του Γερμανικού επιτελείου. Το περίφημο σχέδιο Σλίφεν, που είχε ως στόχο να προετοιμάσει τη Γερμανία για ένα διμέτωπο πόλεμο, προέβλεπε τη συγκέντρωση της συντριπτικής πλειονότητας των στρατευμάτων σε ένα αστραπιαίο χτύπημα κατά της Γαλλίας κι έπειτα την αντιμετώπιση του Ρωσικού κινδύνου. Υπό αυτήν την έννοια, η λευκή επιταγή προς την Αυστροουγγαρία αποκτά λογική.

Το γερμανικό επιτελείο είχε στηρίξει όλες του τις ελπίδες πιστεύοντας ότι οι δυνάμεις του Φραγκίσκου Ιωσήφ θα κρατούσαν το ανατολικό μέτωπο, δίνοντας το απαραίτητο ζωτικό χρόνο στο γερμανικό στρατό να αντιμετωπίσει τους Γάλλους. Συνεπώς, υπό αυτό το πρίσμα ο πόλεμος που ξέσπασε ήταν μια προσπάθεια των Γερμανών να επανασχεδιάσουν το χάρτη σε μια σύντομη αναμέτρηση που θα είχαν την πρωτοβουλία κινήσεων ώστε, μετέπειτα, να μπορούν να διαπραγματευτούν από θέση ισχύος.

Προφανώς στην ιστορία δεν πρέπει να επικεντρωνόμαστε μόνο σε έναν παράγοντα υπέρ κάποιου άλλου, και σίγουρα το ξέσπασμα του Μεγάλου Πολέμου δεν μπορεί να αποδειχθεί με κάποιον τρόπο ότι ήταν αναπόφευκτο. Υπάρχουν ειδικοί που υποστηρίζουν ότι ανεξάρτητα από τη δολοφονία του Φραγκίσκου Φερδινάνδου, ο πόλεμος θα είχε λάβει χώρα. Εδώ τονίζεται μια λογική πολλαπλών πτυχών που οδήγησαν σε ένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα. Εντούτοις, τον Ιούνιο του 1914 δεν ήταν τίποτε σίγουρο. Από τις πρωτογενείς πηγές που υπάρχουν στη διάθεση των ιστορικών, σχετικά με τις αντιδράσεις των Ευρωπαίων ηγετών, ένα συναίσθημα προκύπτει ξεκάθαρα. Αυτό της αμηχανίας. Ίσως η προσωπικότητα του Γερμανού Αυτοκράτορα στο πώς διαχειρίστηκε την κατάσταση σε ένα συγκεκριμένο ιστορικό momentum μπορεί και να δώσει κάποιες απαντήσεις.

[*Clark, Christopher, The sleepwalkers: how Europe went to war in 1914, London 2012]

Πηγή: Aixmi.gr

Σάββατο 29 Μαρτίου 2014

Επίτιμες... ευχές!

Το CNN «πέθανε» τον Πελέ!


Σάλο προκάλεσε στο twitter η ανακοίνωση του CNN ότι έφυγε από την ζωή ο 73χρονος θρύλος του ποδοσφαίρου Πελέ.

- Ναι, το διάβασα κι εγώ. Μου κόπηκαν τα πόδια μέχρι να μάθω ότι ήταν φάρσα!

Η είδηση, που αποδείχθηκε γκάφα, δημοσιεύθηκε στην σελίδα του CNN στο twitter και λίγη ώρα μετά ο εκπρόσωπος του βραζιλιάνου ποδοσφαιριστή δήλωνε στην εκπομπή "New Day" του καναλιού ότι ο Πελέ είναι ζωντανός και καλά στην υγεία του, ενώ το CNN αναγκάστηκε να ζητήσει συγνώμη από τους followers που έχει στην δημοφιλή ιστοσελίδα κοινωνικής δικτύωσης, γράφοντας: «Λυπούμαστε για το λάθος και ευχαριστούμε τους φίλους μας για τη διόρθωση».

Πάντως, στα ελάχιστα λεπτά που μεσολάβησαν από την ανακοίνωση της «είδησης» μέχρι τη διάψευσή της, στα social media προκλήθηκε αναστάτωση από τα σχόλια πολλών χρηστών που δεν μπορούσαν να πιστέψουν το τραγικό γεγονός…

Ο λόγος που οι συντάκτες του CNN δημοσίευσαν την λάθος είδηση είναι πως, από την Τετάρτη στο facebook έχει δημιουργηθεί σελίδα που διαδίδει ότι ο θρυλικός ποδοσφαιριστής είναι νεκρός. Έχει το χαρακτηριστικό όνομα «R.I.P. Pelé» και προτρέπει τους αναγνώστες να εκφράσουν τα συλλυπητήριά τους.

Aixmi.gr

Κατόπιν ωριμοτέρας σκέψεως...


(Επιλογή: Γ. Σφακιανάκης)

ΙΔΕΑ...


(Επιλογή: Γ. Σφακιανάκης)

Δευτέρα 24 Μαρτίου 2014

Πολιτική συζήτηση στου Μακρυγιάννη!


– Όπου βρεθείς κι όπου σταθείς, ακούς «η Τρόικα» και «η Τρόικα»! Τι παραπάνω, δηλαδή, έχει αυτή η Τρόικα, κι εμάς μας αγνοούνε έτσι;

– Αυτοί είναι τρεις, βλάκα!

(Photo: Δυο φίλοι στου Μακρυγιάννη)

Aixmi.gr

Σάββατο 22 Μαρτίου 2014

Η λεηλασία της Αφαίας στην Αίγινα

Της Ντίνας Εξάρχου

Να ήταν μόνο τα “Ελγίνεια”…

Απ´ την κορφή ως τα νύχια η αρχαία Ελλάδα έχει λεηλατηθεί επί Τουρκοκρατίας.

Απ´ την κορφή ως τα νύχια η αρχαία Ελλάδα έχει δώσει μπόλικο παραδάκι σε Τούρκους αλλά και σε Έλληνες τυχοδιώκτες αξιωματούχους.

Τα “Ελγίνεια” ήταν το πρώτο τσίμπημα του σκορπιού στην αρχαία ελληνική γλυπτική.

Τα γλυπτά του Παρθενώνα ήταν το…κλέφτικο σφύριγμα του λόρδου Έλγιν στους Ευρωπαίους αρχαιοκάπηλους.

Γέμισε το λιμάνι του Πειραιά από καράβια που μετέφεραν «αρχαιόφιλους».

Άλλοι από αυτούς ήταν ευγενείς, που ζητούσαν αρχαία ελληνικά γλυπτά για να στολίσουν τα σαλόνια και τους κήπους τους.

Άλλοι ήταν «λαϊκοί» με δυνατή εμπορική όσφρηση.

Έμπορος του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού ήταν και ο Άγγλος αρχιτέκτονας Τσάρλς Ρόμπερτ Κόκερελ, που ξεμπάρκαρε τον Απρίλη του 1811 στον Πειραιά και ξαναμπάρκαρε «συστημένος» για την Αίγινα…

Από το λιμάνι του νησιού πήρε εργάτες και άρχισε αμέσως ανασκαφές στα χαλάσματα του Ναού της Αφαίας.

Τα γλυπτά από τα αετώματα του Ναού, που είχαν πέσει από μεγάλο σεισμό και είχαν ενταφιασθεί σε ρηχά «μνήματα», βγήκαν στο φως του ήλιου σύντομα. Ήταν 16 αγάλματα ολόκληρα, 13 κεφαλές αγαλμάτων και δεκάδες μέλη (χέρια, πόδια) άλλων αγαλμάτων. Όλα φτιαγμένα από παριανό μάρμαρο.

Με μόνο σαράντα λίρες που έδωσε ο Κόκερελ στους πρόκριτους της Αίγινας πήρε τα γλυπτά και τα πήγε στην Αθήνα, όπου νοίκιασε ένα μεγάλο σπίτι και εκεί αράδιασε τα μάρμαρα και τα συναρμολόγησε.

Αποκαλύφθηκαν σκηνές αριστουργηματικές από τον Τρωικό Πόλεμο, οι οποίες κοσμούσαν τα αετώματα του Ναού της Αφαίας.

Ο Κόκερελ έβγαλε τα γλυπτά σε δημοπρασία, η οποία έγινε στη Ζάκυνθο και «μάζεψε» κοπάδια από πρίγκιπες, λόρδους, βαρόνους, δούκες και καλλιτέχνες εκπροσώπους ευρωπαϊκών βασιλικών οίκων, που θεωρούσαν τα γλυπτά της Αφαίας εφάμιλλα των γλυπτών του Παρθενώνα.

Τα αετώματα της Αφαίας κατέληξαν σε γερμανικά χέρια και σήμερα κοσμούν τη Γλυπτοθήκη του Μονάχου σε μια υπέροχη ενότητα που φέρει τον τίτλο: "Αιγινήτες".

Πηγή: Aixmi.gr

Πέμπτη 20 Μαρτίου 2014

Ο «δικηγόρος του διαβόλου» για τους δημόσιους λειτουργούς

Στις 20 Ιανουαρίου του 1942, στο Wannsee, κοντά στο Βερολίνο, πραγματοποιήθηκε ένα συνέδριο υπό την προεδρία του Ράινχαρντ Χάιντριχ, τότε επικεφαλής της Υπηρεσίας Ασφαλείας των S.S. Αντικείμενο: ο σχεδιασμός της «τελικής λύσης» στο «εβραϊκό πρόβλημα». Το ποια ήταν η προκριθείσα «λύση», το γνωρίζουμε ήδη καλά…

Οι Ναζί ήταν μετρ στην προπαγάνδα μίσους. Στο διαβόητο ντοκιμαντέρ “Der Ewige Jude” παρουσιάζουν τους Εβραίους σαν «παράσιτα» που ζουν εις βάρος των πολιτών της χώρας, χωρίς να εργάζονται και να παράγουν προς όφελος της κοινωνίας. Τους εμφανίζουν ανήθικους και αδίστακτους, και τους παρομοιάζουν με κοινωνική πανώλη. Το τελικό ερώτημα που προκύπτει, «οφείλουμε να εξολοθρεύουμε τέτοια παράσιτα;», έχει μάλλον ρητορικό χαρακτήρα. Η απάντησή του στην πράξη, όμως, οδήγησε σε μια μαζική δολοφονία έξι εκατομμυρίων…

Κάνουμε ένα άλμα στο χρόνο, ουδόλως ισχυριζόμενοι, ασφαλώς, ότι τα μεγέθη είναι συγκρίσιμα… Στις 7-9-2011, μια αμετροεπής και αψυχολόγητη δήλωση του τότε υπουργού Υγείας Ανδρέα Λοβέρδου στην Επιτροπή Κοινωνικών Υποθέσεων της Βουλής, σηματοδότησε μια ολομέτωπη επίθεση κατά του συνόλου των δημοσίων λειτουργών της χώρας:

«Το 1 εκατομμύριο υπάλληλοι που ταλαιπωρούν τα 10 εκατομμύρια με τη βεβαιότητα ότι ο δημόσιος τομέας είναι ισόβιος, μας έφτασαν εδώ που μας έφτασαν. Τα 10 εκατομμύρια πληρώνουν το 1 εκατομμύριο.»

Το οξύμωρο της υπόθεσης είναι ότι τα λόγια αυτά ανήκουν σε έναν κορυφαίο εκπρόσωπο ενός κομματικού συστήματος που φέρει τη μεγαλύτερη ευθύνη για τη δημιουργία του κράτους-τέρατος που γνωρίζουμε. Και, όσο κι αν θα ήθελα να αποφύγω τη δίκη προθέσεων, δεν μπορώ να μη διακρίνω πολιτικό δόλο στη δήλωση του πρώην υπουργού. Ήταν η εποχή που η τότε κυβέρνηση θα έπρεπε να προετοιμάσει την κοινή γνώμη για επερχόμενες δραματικές αλλαγές σε έναν δημόσιο τομέα που αποτελούσε κομματικό δημιούργημα και σταθερή εκλογική «πελατεία» της. Και, ο αποτελεσματικότερος τρόπος να θίξεις ή ακόμα και να θυσιάσεις κάποιους χωρίς να συναντήσεις αντιδράσεις, είναι να φροντίσεις πρώτα με κάποιον τρόπο να τους δαιμονοποιήσεις. Η μέθοδος είναι παλιά και αποτελεσματική: την είχαν ήδη δοκιμάσει οι Ναζί πριν ξεκινήσουν το Ολοκαύτωμα!

Είναι ενδιαφέρον να παρατηρήσουμε, στο σημείο αυτό, τον ολιστικά ισοπεδωτικό χαρακτήρα της δήλωσης ενός επαγγελματία της ακριβολογίας: Ουδεμία διάκριση γίνεται ανάμεσα σε «καλούς» και «κακούς» δημόσιους λειτουργούς, υπονοώντας, εμφανώς, ότι η πρώτη κατηγορία είναι κατ’ ουσίαν ανύπαρκτη!

Η περιβόητη πολιτική δήλωση ήρθε να ενισχύσει έναν εκκολαπτόμενο κοινωνικό κανιβαλισμό εις βάρος όλων, ανεξαιρέτως, των εργαζομένων στο Δημόσιο. Οχετοί ύβρεων εναντίον τους κατακλύζουν έκτοτε ασταμάτητα το Διαδίκτυο, ενώ ένα ρεύμα χαιρεκακίας άρχισε να απλώνεται μόλις έγινε γνωστή η επικείμενη κατάργηση κρατικών θέσεων εργασίας και η διαφαινόμενη (ίσως και με οριζόντιο τρόπο) εξώθηση χιλιάδων ανθρώπων στην ανεργία.

Το κόλπο γκρόσο της εξουσίας πέτυχε απόλυτα: Κατάφερε να στρέψει την οργή και το ανάθεμα της κοινωνίας στην κατεύθυνση μιας ολόκληρης κοινωνικής ομάδας, στην οποία αποδόθηκε η αποκλειστική ευθύνη για την οικονομική (αν όχι και την εν γένει αξιακή) κατάρρευση της χώρας!

Εξηγούμαστε για να μην παρεξηγούμαστε: Ο δημόσιος τομέας, πράγματι, βρίθει παθογενειών. Φαινόμενα διαφθοράς όντως αφθονούν, και εκφράσεις όπως «τεμπέληδες», «άχρηστοι», «κηφήνες», κλπ., που αδίκως ακούγονται για το σύνολο των εργαζομένων, ισχύουν, εν τούτοις, για μια ουχί ευκαταφρόνητη μειοψηφία τους. Επιπλέον, το δημόσιο είναι ο χώρος όπου εκκολάφθηκε το νοσηρό φαινόμενο του κομματικού συνδικαλισμού και εκτράφηκαν οι συντεχνίες των εκβιαστών δικτατόρων που τυράννησαν επί δεκαετίες την ελληνική κοινωνία – ιδιαίτερα, μάλιστα, τα πλέον αδύναμα και μη-προνομιούχα στρώματά της.

Όμως, όπως μερικοί αδίστακτοι Εβραίοι τοκογλύφοι δεν μπορούν να νομιμοποιήσουν το καθολικό αντισημιτικό ρατσιστικό μένος των Ναζί που οδήγησε στο φρικτότερο μαζικό έγκλημα της Ιστορίας, έτσι και οι όποιες (αναντίρρητα υπαρκτές) παθογένειες του δημόσιου τομέα δεν δικαιολογούν την απαξίωση, τον χλευασμό και την καθύβριση του συνόλου των δημοσίων λειτουργών από μέρος της ελληνικής κοινωνίας. Συγγενείς μου, απόφοιτοι Πολυτεχνείου και έμπειροι μηχανικοί με πολυετή προϋπηρεσία, εργάζονται συχνά ως τη νύχτα, παίρνοντας δουλειά ακόμα και στο σπίτι, χωρίς ένα ευρώ υπερωρία, χωρίς πρόσθετες αμοιβές για ταξίδια που συχνά-πυκνά κάνουν για τις ανάγκες της υπηρεσίας. Και, όλοι μας βρεθήκαμε κάποτε σε δημόσιες υπηρεσίες και αντικρίσαμε με δέος τις ατέλειωτες ουρές, ακούσαμε τα οργισμένα αναθέματα των πολιτών κατά πάντων, και θαυμάσαμε την υπομονή και την αντοχή των εργαζομένων – συχνά, μάλιστα, και την ανθρωπιά τους!

Και, επειδή διαβάζω συχνά (ακόμα και σε κείμενα αξιόλογων αρθρογράφων εδώ στο Aixmi.gr) το ηθικολογικό ρητορικό ερώτημα: «γιατί να λυπηθούμε τους δημόσιους λειτουργούς που θα χάσουν τη δουλειά τους, ενώ υπάρχει τόση ανεργία στον ιδιωτικό τομέα;», θα απαντήσω κι εγώ με όρους ηθικής και όχι οικονομικού πραγματισμού: Αναλογίζεται κανείς, π.χ., πόσοι άνεργοι νέοι συντηρούνται από τον μισθό ενός γονιού που εργάζεται στο δημόσιο; Πόσοι/πόσες σύζυγοι χωρίς δουλειά, από τον μισθό του/της συντρόφου;

Ο δημόσιος τομέας, λοιπόν, πράγματι χρειάζεται νοικοκύρεμα, εξορθολογισμό και εκσυγχρονισμό. Τόσο για λόγους οικονομίας, όσο και λειτουργικότητας, όπως επιβάλλουν οι πραγματικότητες των καιρών. Και, στη δύσκολη και οδυνηρή πορεία προς την εξυγίανση, είναι βέβαιο ότι, ανάμεσα στις αναγκαίες ανθρωποθυσίες, κάποιοι θα θυσιαστούν άδικα. Ας τους αφήσουμε, τουλάχιστον, να φύγουν με το κεφάλι ψηλά και με ένα αίσθημα αξιοπρέπειας. Κάτι που δικαιούνται ακόμα και οι χειρότεροι εγκληματίες πριν από την εκτέλεση…

Aixmi.gr

Τετάρτη 19 Μαρτίου 2014

Γυναικείο ποδόσφαιρο - Brigham Young University

Η γυναικεία ομαδάρα του Brigham Young University, από το Provo της Utah (το δικό μου Πανεπιστήμιο στην Αμερική - εφτά αξέχαστα χρόνια!), κερδίζει 1-0 την ομάδα του New Mexico και προκρίνεται στο MWC, παρά το βρώμικο παιχνίδι της Elizabeth Lambert του New Mexico!

(Φοβερή επιλογή του Γ. Σφακιανάκη!)

Τα μαγικά φάουλ του Andrea Pirlo!

Το 2013/14, ο Andrea Pirlo έχει ήδη σκοράρει τέσσερα free-kicks κατά των Catania, Milan, Napoli και Genoa...

(Επιλογή: Γ. Σφακιανάκης)

Τύχη ή μαγεία;

(Επιλογή: Γ. Σφακιανάκης)

Σάββατο 15 Μαρτίου 2014

ΤΟ ΒΗΜΑ - Όταν η τηλεόραση χάνει το μέτρο...

Μου το ανέφερε άκρως αξιόπιστη τηλεθεάτρια - μια και εγώ, εκ πεποιθήσεως, δεν διαθέτω πλέον (ψηφιακό) χαζοκούτι - με προτροπή της οποίας το δημοσιοποιώ. Αφορά πρωινή εκπομπή Μεγάλου ιδιωτικού καναλιού, την οποία παρουσιάζει γνωστό ζεύγος εξεχουσών προσωπικοτήτων του εγχώριου star system. Εκείνος, «παλιά καραβάνα» των media (έντυπων και ηλεκτρονικών) και πρότυπο του μάτσο Ελληναρά που τους (μπιπ) και τους δέρνει όλους! (Και, όπως κάθε σωστός επιβήτορας, οπαδός του Ολυμπιακού.) Εκείνη, πάλαι ποτέ δόξα του κρεοπωλείου του γυναικείου κάλλους, μούσα – δυστυχώς – ακόμα και του μεγάλου Λιαντίνη που την αναφέρει με θαυμασμό σε κορυφαία συγγράμματά του ως πρότυπο γυναικείας ομορφιάς!

Ο ναρκισσευόμενος και γαυρόφιλος άντρακλας, λοιπόν, προβάλλει μέσω σαφών υπαινιγμών κάποια πολύ συγκεκριμένα ανατομικά «χαρίσματα», τονίζοντας ότι το ευμέγεθες της υπόστασής τους θα πρέπει, γενικά, να θεωρείται δείκτης «ανδρισμού» για κάθε αρσενικό, από την οποία ομοταξία θα πρέπει να αποκλείονται, εξ ορισμού, οι μη διαθέτοντες επαρκή σημειολογική πιστοποίηση!

Υπερθεματίζοντας, η κυρία του κυρίου συμβουλεύει τις τηλεθεάτριες να είναι προσεκτικές όταν κάνουν μια νέα σχέση, δίνοντας ιδιαίτερη προσοχή στον... αντίχειρα του υποψηφίου εραστή, το μήκος του οποίου (αντίχειρα) αποτελεί – σύμφωνα με την επιστημονική της επιμόρφωση – ασφαλή δείκτη για τις διαστάσεις άλλων, ζωτικών οργάνων!

Κατά τα άλλα, η δημοκρατική και προοδευτική μας τηλεόραση κατακεραυνώνει τα ρατσιστικά παραληρήματα κάποιων περιθωριακών του Κοινοβουλευτικού μας συστήματος, ή σταυρώνει πρόθυμα έναν επιπόλαιο δημοσιογράφο για ένα χονδροειδές και άκομψο «ομοφοβικό» (sic) καλαμπούρι!

Λυπάμαι ειλικρινά για το συγκεκριμένο κανάλι. Σεβόμενο την ιστορία του και μόνο στην ιδιωτική τηλεόραση, θα έπρεπε να αντισταθεί στον πειρασμό μιας άνευ όρων και ορίων εμπορικής τηλεθέασης, αρνούμενο πεισματικά να υιοθετήσει τις ευτέλειες κάποιων ανταγωνιστών του.

Όμως, τελικά, σημασία έχουν μόνο οι δείκτες. Είτε τους μετράς με τη μεζούρα ή τον αντίχειρα, είτε με τα μηχανάκια της AGB...

ΤΟ ΒΗΜΑ

Παρασκευή 14 Μαρτίου 2014

Απίθανη Κρητική διαφήμιση!

Η γιαγιά-καφεδολόγος είναι όλα τα λεφτά!

(Επιλογή: Γ. Σφακιανάκης)

Tι ομάδα είναι τελικά?

Βρε, μήπως κάποιοι μας δουλεύουν;

(Έρευνα: Γ. Σφακιανάκης)


Απλά ένα τεράστιο RESPECT...

(Έρευνα: Γ. Σφακιανάκης)


Ποδόσφαιρο στη Λιθουανία

(Επιλογή: Γ. Σφακιανάκης)


Τετάρτη 12 Μαρτίου 2014

Φοβερό γκολ σε λάθος... εστία!

Πάντως, αν ο σκόρερ φορούσε τη φανέλα του αντιπάλου, θα ήταν ένα καταπληκτικό γκολ!

(Επιλογή: Γ. Σφακιανάκης)

)

Τον έχασαν ακόμα και τα... ραντάρ!

Απίστευτο γκολ του Fabiano Tello του Ecuador, στο παιχνίδι με την Paraguay!

(Έρευνα: Γ. Σφακιανάκης)


#Stgo2014 Así fue el gol de Fabiano Tello para Ecuador, en el partido ante Paraguay from Ministerio del Deporte on Vimeo.

Στα Αναφιώτικα

Δευτέρα 10 Μαρτίου 2014

Ένα απίστευτο Fair Play!

Ο Costin Lazar, παίκτης της Rapid Βουκουρεστίου, μετά τον καταλογισμό ενός πέναλτι υπέρ της ομάδας του(!) πηγαίνει στον διαιτητή και του υποδεικνύει ότι το σφύριγμα ήταν λάθος, αναγκάζοντάς τον τελικά να ανακαλέσει την απόφασή του! Όπως ακριβώς θα έπραττε -με το ήθος που εξ ορισμού διαθέτει- κάθε παίκτης του δικού μας Ολυμπιακού...

(Έρευνα: Γ. Σφακιανάκης)


Κυριακή 9 Μαρτίου 2014

ΤΟ ΒΗΜΑ - Το πάθος ως δικαίωμα


Εξαιρετικό άρθρο του Αλέξη Αρβανίτη

Συνεπής στην εικόνα του ανθρώπου που ρουφάει το μεδούλι της ζωής, ο κύριος Μπουτάρης προασπίζεται το «δικαίωμά» του να καπνίζει δίχως να χρειάζεται να υπομένει το κρύο των εξωτερικών χώρων. Δήλωσε πρόσφατα επί λέξει: «Εγώ λέω τα δικαιώματα που έχουν οι μη καπνίζοντες, να έχουν και οι καπνιστές». Ορθώς, βέβαια, δεν πρέπει να υπάρχει διαχωρισμός μεταξύ καπνιστών και μη καπνιστών σε βασικά δικαιώματα. Είναι όμως το ίδιο το κάπνισμα δικαίωμα;

Σε ένα έρημο νησί, ξεχασμένοι από τον πολιτισμό, είμαστε ελεύθεροι να πράξουμε κατά το δοκούν. Εκεί, δεν λέμε ότι έχουμε «δικαίωμα» να κάνουμε κάτι που θέλουμε. Δεν έχει έννοια σε μία τέτοια περίπτωση. Η έννοια του δικαιώματος προκύπτει όταν υπάρχουν κι άλλοι στο νησί που έχουν υποχρέωση να δεχτούν μία δραστηριότητά μας. Το ερώτημα βέβαια είναι πώς προκύπτει αυτή η υποχρέωση και αν υπάρχει κάποια γενική υποχρέωση αποδοχής του καπνίσματος -είτε στο νησί είτε στην κυρίως χώρα-.

Ας τα πάρουμε από την αρχή. Σε ένα αρχικό κοινωνικό επίπεδο και σε σχέση με το κάπνισμα, υπάρχει μία πιθανή σύγκρουση ελευθεριών –προσέξτε, προς το παρόν ελευθεριών, όχι δικαιωμάτων- μεταξύ καπνιστή και μη καπνιστή. Η ελευθερία του ατόμου να καπνίσει πρέπει να περιοριστεί για να προστατευτεί η ελευθερία του ατόμου να εισπνεύσει καθαρό αέρα. Ή αντίθετα, κάποιος μπορεί να πει, η ελευθερία του ατόμου να εισπνεύσει καθαρό αέρα πρέπει να περιοριστεί για να προστατευτεί η ελευθερία του ατόμου να καπνίσει.

Έστω ότι δεν υπήρχαν νόμοι να ρυθμίσουν αυτή την κατάσταση, δηλαδή δεν υπήρχαν υποχρεώσεις ή δικαιώματα που να απορρέουν από το γράμμα του νόμου. Πώς θα ρυθμιζόταν αυτή η σύγκρουση ελευθεριών;

«Έλα μωρέ, σιγά τη σύγκρουση, ο αέρας στις πόλεις μας δεν είναι καν καθαρός!», μπορεί να πει ο καπνιστής. Αυτό βέβαια ίσως θα σήμαινε ότι αν ο αέρας στις πόλεις μας ήταν καθαρός, το κάπνισμα θα έπρεπε να απαγορεύεται. Ή να απαγορεύεται μόνο στην επαρχία, όπου ο αέρας είναι πιο καθαρός. Ή μόνο σε μέρες που η ατμόσφαιρα είναι καθαρή. Σε αυτές τις περιπτώσεις, ο καπνιστής θα έπρεπε να συμβουλεύεται δελτίο καιρού και κρατική έκθεση για το επίπεδο ατμοσφαιρικής ρύπανσης της περιοχής που βρίσκεται, πριν ανάψει τσιγάρο.

Τέτοιοι περιορισμοί προφανώς δε στέκουν. Αν είναι να θέσουμε κάποιους περιορισμούς στην ελευθερία μας, αυτοί δεν μπορούν να κρίνονται κατά περίπτωση, κατά συμφέρον και κατά πάθος του καθενός.

Οι όποιες υποχρεώσεις πρέπει να έχουν καθολικό χαρακτήρα. Δεν χρειάζεται να συγκροτούν παγκόσμιο νόμο –όπως θα πρότεινε ο Καντ- αλλά σίγουρα θα πρέπει να θέτουν κάποιες βασικές κατευθυντήριες γραμμές που θα τηρούνται απαρέγκλιτα από όλους.

Τέτοιες υποχρεώσεις, βέβαια, μειώνουν την ελευθερία των ατόμων. Πολύ απλά, ελευθερία είναι αυτό που μας μένει αν αφαιρέσουμε τις υποχρεώσεις που έχουμε απέναντι στους συμπολίτες μας. Για να διατηρήσουμε λοιπόν ένα υψηλό επίπεδο ελευθερίας, το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να συμφωνήσουμε σε κάποιους θεμελιώδεις κανόνες, όσο το δυνατόν λιγότερους. Αυτοί οι βασικοί κανόνες συνήθως έχουν να κάνουν με την προστασία της ζωής, της προσωπικότητας και της περιουσίας των ανθρώπων. Τα όποια δικαιώματα απορρέουν από τη δυνατότητα των πολιτών να ζητήσουν την εκπλήρωση των συγκεκριμένων υποχρεώσεων από τους συμπολίτες τους.

Δικαίωμα, επομένως, δεν είναι η δυνατότητα να «κάνω ό,τι μου καπνίσει». Αυτή είναι η ελευθερία που έχω, όταν δεν ασκούνται με οποιοδήποτε τρόπο τα δικαιώματα των υπολοίπων.

Με γνώμονα την προστασία της ζωής και της διαφύλαξης της υγείας τους, οι άνθρωποι έχουν το δικαίωμα να ζητήσουν από ένα καπνιστή να μην καπνίζει δίπλα τους. Αντίθετα, ο ίδιος δεν έχει «δικαίωμα» να καπνίσει, αφού δεν υπάρχει κάποια σαφής σύνδεση του καπνίσματος με θεμελιώδεις κοινωνικές αξίες, ώστε να στοιχειοθετείται υποχρέωση αποδοχής του από τους υπολοίπους.

Το τσιγάρο, όπως και όλα τα πάθη, δεν αποτελεί αξία. Αντίθετα, πολλά πάθη, τάσεις και επιθυμίες, που έχουμε ως άνθρωποι, είναι βλαβερές και επιζήμιες για τους συμπολίτες μας. Για αυτό το λόγο δημιουργούμε τους κανόνες, τις υποχρεώσεις και τα δικαιώματα. Όχι για να προστατέψουμε τα πάθη, αλλά για να προστατευτούμε από τα πάθη.

Τα δικαιώματα, τελικά, έρχονται να μας υπενθυμίσουν ποιες είναι οι βασικές αξίες μας. Με κάθε σεβασμό στον κύριο Μπουτάρη που έχει καταπολεμήσει πάθη στο παρελθόν, το πάθος δεν είναι δικαίωμα. Αντίθετα, η προστασία της ζωής είναι. Ο νόμος για το κάπνισμα δεν μπορεί και δεν πρέπει να αντικατοπτρίζει τίποτα διαφορετικό.


Σχόλια αναγνωστών:

"Με γνώμονα την προστασία της ζωής και της διαφύλαξης της υγείας τους, οι άνθρωποι έχουν το δικαίωμα να ζητήσουν από ένα καπνιστή να μην καπνίζει δίπλα τους." Αυτό μάλλον έφτανε. Σε κάθε κοινωνία η διαφύλαξη της υγείας και η προστασία της ζωής είναι μεγαλύτερες αξίες από την απόλαυση. Αν δεν ήταν έτσι, θα μπορούσε κάποιος να πυροβολάει τυφλά στους δρόμους και να λέει πως έχει δικαίωμα να το κάνει, γιατί του αρέσει. Υπάρχουν πολλά πράγματα που απαγορεύονται, ενώ μας αρέσουν, για να προστατευτούν οι συνάνθρωποι μας, αυτό το θεωρώ αυτονόητο και σε μερικά χρόνια δεν θα μπορούμε να πιστέψουμε πως κάποτε ζούσε ο μισός πληθυσμός στην μπόχα του άλλου μισού. (Γιώργος Κ.)

Ουσιώδης ανάλυση, που φτάνει βαθιά. Σχετικά με το αν ο αέρας στις πόλεις είναι μολυσμένος, αυτό είναι κάτι που το έχω ακούσει και εγώ από καπνιστές. Δεν συνειδητοποιούν όμως ότι αυτό είναι επιχείρημα ΚΑΤΑ του καπνίσματος; Εφόσον δηλαδη τόσα πράγματα μας επιβαρύνουν και είναι εκτός από τον έλεγχό μας (όπως δηλαδή η μόλυνση του αέρα), τότε γιατί να επιβαρύνουμε ακόμα περισσότερο τον ευατό μας με κάτι το οποίο βρίσκεται εντός του ελέγχου μας; Δεν έχει καν σημασία αν αυτό είναι (υποτίθεται) μικρότερου μεγέθους: έστω και ένα φόρο ακόμα 30e να προτείνει σήμερα η κυβέρνηση, υπάρχει κανείς που θα πει "σιγά μωρέ, τόσες χιλιάδες ευρώ πληρώνουμε ήδη σε φορους, πώς κάνετε έτσι για άλλα 30e". Αμφιβάλλω! (Μαρία)

Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ

Σάββατο 8 Μαρτίου 2014

Ντέρμπι στη βροχή!

Την φωτογραφία-ντοκουμέντο τράβηξε ο παλαίμαχος ποδοσφαιριστής Τάσος Βέκιος. Πρόκειται για τοπικό ντέρμπι στην Κύμη ανάμεσα στην ομώνυμη ομάδα και τον Ταμυναϊκό που διεξήχθη το 1981. Ο αγωνιστικός χώρος λόγω της έντονης βροχόπτωσης μετατράπηκε σε βούρκο. Ο γκολκίπερ των γηπεδούχων, ωστόσο, προχώρησε σε μία πρωτοποριακή κίνηση προκειμένου να μη γίνει μούσκεμα. Έβγαλε από το πίσω μέρος της εστίας του μία ομπρέλα, αφαίρεσε τα γάντια του και παρέμεινε στεγνός! Μία επική στιγμή του ελληνικού ποδοσφαίρου. (Sport24.gr)

(Επιμέλεια: Γ. Σφακιανάκης)

Πέμπτη 6 Μαρτίου 2014

Βέλγιο - Ακτή Ελεφαντοστού: Κι άλλος "χασογκόλης"!

Ο Christian Benteke χάνει τα... άχαστα στον αγώνα Βέλγιο-Ακτή Ελεφαντοστού 2-2!

(Έρευνα-πρόταση: Γ. Σφακιανάκης)

Ελλάς - Τουρκία 2-1 U21 (05-03-2014)

Την είδηση και το σχετικό video μας τα στέλνει ο τακτικός, πλέον, συνεργάτης του blog και φίλαθλος του Εργοτέλη, Γ. Σφακιανάκης, τον οποίο ευχαριστούμε!

Κατερίνη, 5-03-2014

Η Εθνική Ελπίδων, παρότι έμεινε με 9 παίκτες και πίσω στο σκορ από τους Τούρκους στην Κατερίνη, με μεγάλη εμφάνιση και γκολ στο 89' πανηγύρισε τεράστια νίκη (2-1), που την φέρνει κοντά στο Euro 2015. Δείτε πώς οι παίκτες του Κώστα Τσάνα έκαναν τη μεγάλη ανατροπή χάρη στα τέρματα του Νίκου Καρέλη και του Ανδρέα Μπουχαλάκη.


Δευτέρα 3 Μαρτίου 2014

"Έφυγε" από κοντά μας ένας σπουδαίος λόγιος και Αεκτζής!

Έφυγε για πάντα ο αρχιμανδρίτης Τιμόθεος Κιλίφης

Ένας λόγιος της Εκκλησίας, με μεγάλη κοινωνική προσφορά, ο αρχιμανδρίτης Τιμόθεος Κιλίφης έφυγε από τη ζωή στα 86 του χρόνια.

Γεννημένος στο Αίγιο το 1928, αποφάσισε να γίνει μοναχός το 1962 στη Μονή Πεντέλης, της οποίας και διετέλεσε ηγούμενος τα τελευταία πολλά χρόνια.

Υπήρξε πολυγραφότατος συγγραφέας και τιμήθηκε με πολλά λογοτεχνικά βραβεία. Ήταν τακτικό μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών και του Συνδέσμου Ιστορικών Συγγραφέων.

Το 2000, βραβεύτηκε από την Ένωση Ελλήνων Λογοτεχνών με το βραβείο Α’ τάξεως και το Χρυσό Μετάλλιο, ενώ η Σύγκλητος της Ακαδημίας Φλωρεντίας, Τεχνών, Λογοτεχνίας, Επιστημών, το 2001, τον ανακήρυξε Επίτιμο Ακαδημαϊκό με χρυσό Μετάλλιο.

Πηγή: Aixmi.gr


Σάββατο 1 Μαρτίου 2014

Η τραγική ειρωνεία της αλαζονείας…

Ως παιδαγωγός, συχνά αντικρίζω το λειτούργημά μου με ανάμικτα συναισθήματα. Από τη μία, η σχετική αθωότητα της εύπλαστης, ακόμα, συνειδητότητας των μαθητών μου. Από την άλλη, η υπερφίαλη συμπεριφορά κάποιων «δασκάλων», χάρις στην οποία κέρδισαν επάξια τα εισαγωγικά στο όνομα του λειτουργήματός τους στο δρόμο για την κατάκτηση ακαδημαϊκών αξιωμάτων. Και να θέλεις, δεν μπορείς να τους αποφύγεις: τους συναντάς παντού. Ακόμα και μέσα στο ίδιο μου το γραφείο – αφού, δικαίως ή αδίκως, δεν προτίθεμαι να εξαιρέσω τον εαυτό μου από την κριτική! Αλλά, για εμάς τους «δασκάλους» θα τα πούμε αργότερα…

Κάποτε πίστευα ότι η αλαζονεία και η αχαριστία – με αυτή τη σειρά φθίνουσας σπουδαιότητας – είναι τα μεγαλύτερα ανθρώπινα αμαρτήματα. Σήμερα έχω δεύτερες σκέψεις γι’ αυτή τη σειρά αξιολογικής κατάταξης. Ο λόγος είναι πως, με την πείρα που αποκτώ από τη ζωή, αρχίζω να διακρίνω ένα κάποιο ελαφρυντικό στην αλαζονεία: Εξ ορισμού ανώριμη συμπεριφορά, αγνοεί την ίδια της την εγγενή τραγικότητα που παραμονεύει χαμογελώντας ειρωνικά. Ναι, τον αλαζονικό άνθρωπο πρέπει, τελικά, να τον λυπάται κανείς περισσότερο απ’ ό,τι τον μισεί! Θα κάνω μια προσπάθεια να εξηγήσω γιατί…

Διαβάστε τη συνέχεια...