Σάββατο 31 Μαΐου 2014

Τα δύο πρόσωπα της «σιδηράς κυρίας»…

Στην πιο διδακτική, ίσως, ταινία του, την «Υπόθεση Πάραντιν» (The Paradine Case), ο Άλφρεντ Χίτσκοκ παρουσιάζει την ιστορία ενός νεαρού δικηγόρου (Γκρέγκορι Πεκ) που, παραπλανημένος από την αγγελική αθωότητα που αποπνέει η μορφή μιας γυναίκας (Αλίντα Βάλι) την υπερασπίζεται στο δικαστήριο με τρόπο που ξεφεύγει από το πλαίσιο του επαγγελματισμού.

Όταν, τελικά, αποκαλύπτεται το αληθινό πρόσωπο της μοιραίας γυναίκας, είναι πια αργά για τον Άντονι Κην: η καριέρα του έχει καταστραφεί και ο ευτυχισμένος γάμος του βρίσκεται στα πρόθυρα της διάλυσης…

Ο κύριος Κην δεν είναι απαραίτητα ένας απόλυτα εξωπραγματικός ήρωας κάποιας κινηματογραφικής μυθοπλασίας. Όπως εκείνος, κάποιοι παρασυρθήκαμε πρόσφατα από τα εξόχως «αθώα» χαρακτηριστικά μιας γυναικείας μορφής, της οποίας οι επιμελώς φιλοτεχνημένες εικόνες κοσμούσαν επί καιρό αμέτρητα σημεία της πόλης. Ξεγελαστήκαμε, ακόμα, απ’ τον προσεκτικά εκφερόμενο, σχετικά ήπιο και αυτοσυγκρατημένο πολιτικό λόγο της, την – όπως τελικά αποδείχθηκε – προσποιητή ευγένειά της, την επίπλαστη σεμνότητά της, την φαινομενική ταπεινοφροσύνη της…

Το βράδυ της δεύτερης Κυριακής, όταν ο εκλογικός θρίαμβος είχε πια γίνει βεβαιότητα, αντικρίσαμε το αληθινό πρόσωπο της «κυρίας Πάραντιν»! Είδαμε την ψυχρή σκληράδα μιας αλλοιωμένης μορφής που, με έκδηλα τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της αλαζονείας, διέταξε – όπως ο λοχαγός κάποιους ασήμαντους φαντάρους – τους ίδιους της τους συνεργάτες, τους ανθρώπους που την στήριξαν ώστε να μπορέσει να βρεθεί νικήτρια μπροστά στα φώτα και τις κάμερες, να «κάνουν όλοι ένα βήμα πίσω»! Ίσως για να μην επισκιάσουν ένα πολλοστημόριο από τη λάμψη του μεγαλείου της…

Κι ύστερα ήρθαν τα γλέντια και το κιτς των πανηγυρισμών… Αναρωτιέμαι, όμως, αν – για λόγους και μόνον πολιτικού συμβολισμού και πολιτικής ευπρέπειας – επιτρέπεται σήμερα να γλεντά κάποιος που απέκτησε δημόσια αξιώματα σ’ αυτό τον τόπο. Γιατί, όσοι καλούνται από το λαό να υπηρετήσουν μια κατ’ ουσίαν κατεστραμμένη χώρα, απαιτείται να το πράξουν με ταπεινοφροσύνη μπρος στον πόνο του δοκιμαζόμενου συνανθρώπου, με δέος απέναντι στο μέγεθος της ευθύνης που αναλαμβάνουν, με αίσθημα απόλυτου σεβασμού για το κοινωνικό λειτούργημα που τους ανατίθεται…

Η εκλογή τους είναι λόγος περισυλλογής, όχι αφορμή προσωπικής θριαμβολογίας. Και, σε αντίθεση με τα επινίκια ποδοσφαιρικού θριάμβου, η ανάληψη μιας τέτοιας ευθύνης δεν γιορτάζεται με ακαλαίσθητες φιγούρες, θλιβερά ζεϊμπέκικα και φτηνά «όπα» πάνω σε πίστες νυχτερινών κέντρων! Εξ άλλου, αυτές ήταν πάντα συμπεριφορές «των άλλων». Αυτών απ’ τους οποίους «εμείς» προτιμηθήκαμε, κι απ’ τους οποίους υποτίθεται πως «διαφέρουμε». Σε ήθος και ύφος…

Το πρώτο δείγμα γραφής της «σιδηράς κυρίας» με τα δύο εκ διαμέτρου αντίθετα πρόσωπα και το υπέρμετρα (αυτο-)προβεβλημένο «λαϊκό» προφίλ, ήταν εξόχως απογοητευτικό. Θα περιμένουμε, παρ’ όλα αυτά, τη συνέχεια. Και – ποιος ξέρει; – ίσως στην πορεία μάς διαψεύσει ευχάριστα. Κι ίσως ξανακερδίσει, τελικά, την εκτίμησή μας!

Video 1: http://youtu.be/kGIjU3-r3vg

Video 2: http://youtu.be/Ecyh9TDiELw

Aixmi.gr

Παρασκευή 30 Μαΐου 2014

Τι είναι το ζεϊμπέκικο...

Από την Ελένη Αθανασούλη

Επαυξάνοντας στα σχόλιά σου... Πάντως, δεν είναι κουτσαβάκικο, ούτε ξεφάντωμα από οίστρο εξουσίας. Και, πάντως, δεν είσαι μάγκας επειδή το λες...

Δείτε ένα αξιόλογο κείμενο που βάζει τα πράγματα στη θέση τους:


Τι είναι το ζεϊμπέκικο...

Το ζεϊμπέκικο δύσκολα χορεύεται. Δεν έχει βήματα· είναι ιερατικός χορός με εσωτερική ένταση και νόημα που ο χορευτής οφείλει να το γνωρίζει και να το σέβεται.

Είναι η σωματική έκφραση της ήττας. Η απελπισία της ζωής. Το ανεκπλήρωτο όνειρο. Είναι το «δεν τα βγάζω πέρα». Το κακό που βλέπεις να έρχεται. Το παράπονο των ψυχών που δεν προσαρμόστηκαν στην τάξη των άλλων.

Το ζεϊμπέκικο δεν χορεύεται ποτέ στην ψύχρα ει μη μόνον ως κούφια επίδειξη. Ο χορευτής πρέπει πρώτα «να γίνει», να φτιάξει κεφάλι με ποτά και όργανα, για να ανέβουν στην επιφάνεια αυτά που τον τρώνε. Η περιγραφή της προετοιμασίας είναι σαφής:

Παίξε, Χρήστο, το μπουζούκι,
ρίξε μια γλυκιά πενιά,
σαν γεμίσω το κεφάλι,
γύρνα το στη ζεϊμπεκιά.
(Τσέτσης)

Ο αληθινός άντρας δεν ντρέπεται να φανερώσει τον πόνο ή την αδυναμία του· αγνοεί τις κοινωνικές συμβάσεις και τον ρηχό καθωσπρεπισμό. Συμπάσχει με τον στίχο ο οποίος εκφράζει σε κάποιον βαθμό την προσωπική του περίπτωση, γι' αυτό επιλέγει το τραγούδι που θα χορέψει και αυτοσχεδιάζει σε πολύ μικρό χώρο ταπεινά και με αξιοπρέπεια. Δεν σαλτάρει ασύστολα δεξιά κι αριστερά· βρίσκεται σε κατάνυξη. Η πιο κατάλληλη στιγμή για να φέρει μια μαύρη βόλτα είναι η στιγμή της μουσικής γέφυρας, εκεί που και ο τραγουδιστής ανασαίνει.

Ο σωστός χορεύει άπαξ· δεν μονοπωλεί την πίστα. Το ζεϊμπέκικο είναι σαν το «Πάτερ Ημών». Τα είπες όλα με τη μία.

Τα μεγάλα ζεϊμπέκικα είναι βαριά, θανατερά:

Ίσως αύριο χτυπήσει πικραμένα
του θανάτου η καμπάνα και για μένα.
(Τσιτσάνης)

Τι πάθος ατελείωτο που είναι το δικό μου,
όλοι να θέλουν τη ζωή κι εγώ το θάνατό μου.
(Βαμβακάρης)

Το ζεϊμπέκικο δεν σε κάνει μάγκα*· πρέπει να είσαι για να το χορέψεις. Οι τσιχλίμαγκες με το τζελ που πατάνε ομαδικά σταφύλια στην πίστα εκφράζουν ακριβώς το χάος που διευθετεί η εσωτερική αυστηρότητα και το μέτρο του ζεϊμπέκικου.
Το ζεϊμπέκικο δεν χορεύεται σε οικογενειακές εξόδους ή γιορτές στο σπίτι· απάδει προς το πνεύμα. Πόσο μάλλον όταν υπάρχουν κουτσούβελα που κυκλοφορούν τριγύρω παντελώς αναίσθητα.

Είναι χορός μοναχικός. Όταν το μνήμα χάσκει στα πόδια σου, ο τόπος δεν σηκώνει άλλον. Είναι προσβολή να ενοχλήσει μια ξένη κι απρόσκλητη παρουσία. Γι' αυτό κάποιοι ανίδεοι αριστεροί διανοούμενοι ερμήνευσαν την επιβεβλημένη ερημία του χορού με τα δικά τους φοβικά σύνδρομα· αποκάλεσαν το ζεϊμπέκικο «εξουσιαστικό χορό», που περιέχει, δήθεν, μια «αόρατη απειλή». Είδαν, φαίνεται, κάποιον σκυλόμαγκα να χορεύει και τρόμαξαν. Όμως, και έναν κυριούλη αν ενοχλήσεις στο βαλσάκι του, κι αυτός θα αντιδράσει.

Το ζεϊμπέκικο δεν είναι γυναικείος χορός. Απαγορεύεται αυστηρώς σε γυναίκα να εκδηλώσει καημούς ενώπιον τρίτων· είναι προσβολή γι' αυτόν που τη συνοδεύει. Αν δεν είναι σε θέση να ανακουφίσει τον πόνο της, αυτό τον μειώνει ως άντρα και δεν μπορεί να το δεχτεί. Και στο μάτι δεν κολλάει.

Μια γυναίκα δεν είναι μάγκας· είναι θηλυκό ή τίποτα. Κι ένας άντρας, πρώτα αρσενικό και μετά όλα τ' άλλα. Αυτό είναι το αρχέτυπο. Κι αν το εποικοδόμημα γέρνει καμιά φορά χαρωπά, η βάση μένει ακλόνητη. Εξαιρούνται οι γυναίκες μεγάλης ηλικίας που μπορεί να έχουν προσωπικά βάσανα: χηρεία ή πένθος για παιδιά. (Κι όμως είδα σπουδαίο ζεϊμπέκικο από δύο γυναίκες· τη Λιλή Ζωγράφου, που αυτοσχεδίαζε έχοντας αγκαλιάσει τον εαυτό της από τους ώμους με τα χέρια χιαστί σαν αρχαία τραγωδός· και μια νεαρή πουτάνα σε ένα καταγώγιο των Τρικάλων, πιο αυτεξούσια απ' όλους τους αρσενικούς εκεί μέσα.)

Η μεγάλη ταραχή είναι οι χωρικοί. Σε πλατείες χωριών, με την ευκαιρία του τοπικού πανηγυριού ή άλλης γιορτής, κάτι καραμπουζουκλήδες ετεροδημότες χορεύουνε ζεϊμπέκικο στο χώμα· προφανώς για να δείξουνε στους συγχωριανούς τους πόσο μάγκες γίνανε στην πόλη. Οι άνθρωποι της υπαίθρου δεν έχουν μπει στο νόημα κι ούτε μπορούν να εννοήσουν. Τα δικά τους ζόρια είναι κυκλικά· έρχονται, περνάνε και ξαναέρχονται σαν τις εποχές του χρόνου. Δεν είναι όλη η ζωή ρημάδι. Γι' αυτό χορεύουν εξώστρεφα, κάνουν φούρλες, σηκώνουν το γόνατο ή όλο το πόδι, κοιτάνε τους γύρω αν τους προσέχουν, χαμογελάνε χορεύοντας. Μιλάνε με τον Θεό των βροχών και του ήλιου, όχι τον σκοτεινό Θεό του χαμόσπιτου και των καταγωγίων.

Δεν γίνεται καν λόγος για το τσίρκο που χορεύει επιδεικτικά, σηκώνει τραπέζια με τα δόντια και ισορροπεί ποτήρια στο κεφάλι του. Ή τη φρικώδη καρικατούρα ζεϊμπέκικου που παρουσιάζουν οι χορευτές στις παλιές ελληνικές ταινίες και προσφάτως στα τηλεοπτικά σόου.

Το ζεϊμπέκικο είναι κλειστός χορός, με οδύνη και εσωτερικότητα. Δεν απευθύνεται στους άλλους. Ο χορευτής δεν επικοινωνεί με το περιβάλλον. Περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό του, τον οποίο τοποθετεί στο κέντρο του κόσμου. Για πάρτη του καίγεται, για πάρτη του πονάει και δεν επιζητεί οίκτο από τους γύρω. Τα ψαλίδια, τα τινάγματα, οι ισορροπίες στο ένα πόδι είναι για τα πανηγύρια. Το πολύ να χτυπήσει το δάπεδο με το χέρι «ν' ανοίξει η γη να μπει». Και, όσο χορεύει, τόσο μαυρίζει. Πότε μ' ανοιχτά τα μπράτσα μεταρσιώνεται σε αϊτό που επιπίπτει κατά παντός υπεύθυνου για τα πάθη του και πότε σκύβει τσακισμένος σε ικεσία προς τη μοίρα και το θείο.

Τα παλαμάκια που χτυπάνε οι φίλοι ή οι γκόμενες καλύτερα να λείπουν. Ο πόνος του άλλου δεν αποθεώνεται. Το πιο σωστό είναι να περιμένουν τον χορευτή να τελειώσει και να τον κεράσουν. Να πιούνε στην υγειά του· δηλαδή να του γιάνει ο καημός που τον έκανε να χορέψει.

Ειπώθηκε πως το ζεϊμπέκικο σβήνει. Ο αρχαϊκός χορός της Θράκης που τον μετέφεραν οι ζεϊμπέκηδες στη Μικρά Ασία και τον επανέφεραν στην Ελλάδα οι πρόσφυγες του 1922 έχει ολοκληρώσει τον ιστορικό του κύκλο· δεν έχει θέση σε μια νέα κοινωνία με άλλα αιτήματα και άλλες προτεραιότητες. Μπορεί και να γίνει έτσι. Αν χαθούν η αδικία, ο έρωτας και ο πόνος· αν βρεθεί ένας άλλος τρόπος που οι άντρες θα μπορούν να εκφράζουν τα αισθήματά τους με τόση ομορφιά και ευγένεια, μπορεί να χαθεί και το ζεϊμπέκικο.

Όμως βλέπεις μερικές φορές κάτι παλικάρια να γεμίζουν την πίστα με ήθος και λεβεντιά που σε κάνουν να ελπίζεις όχι απλώς για τον συγκεκριμένο χορό, αλλά για τον κόσμο ολόκληρο.

* Ο μάγκας είναι άντρας σεμνός, καλοντυμένος και μοναχικός. Δεν είναι επιδεικτικό κουτσαβάκι και αλανιάρης. Όπως αναφέρεται και στο Μείζον Ελληνικό Λεξικό, «μάγκας: έξυπνος και με συμπεριφορά που ταιριάζει σε άντρα».

(Πηγή: SpiroSpero.gr)

Τετάρτη 28 Μαΐου 2014

Το σκληρό, αλαζονικό πρόσωπο πίσω από τη χαμογελαστή προσωπίδα...

Κρίμα... Κάποιοι είχαμε νομίσει ότι διέφερε...



...Και, όσοι καλούνται από το λαό να υπηρετήσουν μια κατεστραμμένη χώρα, το κάνουν με ταπεινότητα μπροστά στον πόνο του δοκιμαζόμενου συνανθρώπου, με δέος μπροστά στο μέγεθος της ευθύνης και με αίσθημα σεβασμού απέναντι στο λειτούργημα για το οποίο εκλήθησαν. Η εκλογή τους είναι λόγος περισυλλογής, όχι αφορμή προσωπικής θριαμβολογίας. Σε αντίθεση με τα επινίκια ποδοσφαιρικού θριάμβου, η ανάληψη μιας τέτοιας ευθύνης δεν γιορτάζεται με κιτς φιγούρες, θλιβερά ζεϊμπέκικα και φτηνά "όπα" πάνω σε πίστες! Αυτά τα κάνουν, κατά κανόνα, "οι άλλοι". Απ' τους οποίους εμείς (εξ ου και προτιμηθήκαμε) "διαφέρουμε"...

"Σήμερα ψήφισες!"


Ταβέρνα στα Εξάρχεια. Για όσους επιμένουν να περνούν ακόμα από κει…

(Από το Aixmi.gr)


Μοιάζει σαν ανέκδοτο (μα δεν είναι...)

Από την Ελένη Αθανασούλη

Μια μέρα, περπατώντας στο δρόμο, ένας μεγάλος πολιτικός αρχηγός κόμματος τραυματίστηκε από ένα φορτηγό και πέθανε. Η ψυχή του ανέβηκε στον παράδεισο (μάλλον κατά λάθος) και βρέθηκε μπροστά από τον Άγιο Πέτρο...

- Καλώς ήρθατε στον παράδεισο!

είπε ο Άγιος Πέτρος, πριν μπει, και συνέχισε:

- Έχουμε ένα πρόβλημα. Βλέπετε, ένας πολιτικός του αναστήματός σας σπάνια περνάει από εδώ και δεν ξέραμε τι να κάνουμε με σας... Έτσι σκεφτήκαμε το εξής: θα περάσετε μια μέρα στην κόλαση, και μία στον παράδεισο, και εμείς θα σας αφήσουμε να επιλέξετε πού θα περάσετε την αιωνιότητα.

Ο άνδρας οδηγήθηκε στον ανελκυστήρα, ο οποίος τον κατέβασε στην κόλαση. Οι πόρτες άνοιξαν και ο άντρας βρέθηκε ακριβώς στη μέση ενός γηπέδου γκολφ, κομψό και πράσινο. Λίγο μακρύτερα είδε μια λέσχη, και μπροστά, πρώην συναδέλφους του κόμματος και φίλους του επιχειρηματίες που είχαν ήδη πεθάνει, ντυμένους κομψά και πολύ ευχαριστημένους. Έτρεξαν να τον χαιρετήσουν, τον αγκάλιασαν και άρχισαν να θυμούνται τα καλά χρόνια, όταν πλούτιζαν εις βάρος του λαού. Έπαιξαν χαρούμενοι μια παρτίδα γκολφ, στη συνέχεια δείπνησαν στον σύλλογο, διασκεδάζοντας και τρώγοντας χαβιάρι, και πέρασαν το βράδυ συντροφιά με μια όμορφη νεαρή. Συναντήθηκε ακόμη και με τον Διάβολο, ο οποίος αποδείχθηκε ότι είναι ένας συμπαθητικός τύπος, διασκεδαστικός. Είπαν ανέκδοτα και χόρεψαν. Ήταν τόσο καλά που δεν κατάλαβε όταν ήρθε η ώρα να φύγει. Όλοι τον ξεπροβόδησαν. Ανέβηκε μέχρι την πύλη του Παραδείσου, όπου ο Άγιος Πέτρος τον περίμενε:

- Τώρα είναι η ώρα να πας στον παράδεισο!

Ο πολιτικός (χωρίς ενδοιασμούς, φυσικά) πέρασε τις επόμενες ώρες πετώντας από το ένα σύννεφο στο άλλο, χαϊδεύοντας μια άρπα και τραγουδώντας.

Οι 24 ώρες πέταξαν, και ο Άγιος Πέτρος ήρθε:

- Περάσατε μια μέρα στην κόλαση και μία στον παράδεισο, είναι η ώρα να επιλέξετε!

Ο άνθρωπος το σκέφτηκε για μια στιγμή, και στη συνέχεια είπε:

- Ο παράδεισος είναι πολύ όμορφος, αλλά νομίζω ότι θα ένιωθα καλύτερα στην κόλαση.

Ο Άγιος Πέτρος τον συνόδευσε στον ανελκυστήρα και κατέβηκε στην κόλαση. Όταν άνοιξε την πόρτα, ξύπνησε στη μέση μιας ερήμου που καλύπτονταν με κάθε λογής σκουπίδια. Είδε τους φίλους του ρακένδυτους κι αξιολύπητους, να σκάβουν μέσα στα σκουπίδια για να βρουν κάτι να φάνε.

Ο Μέγας διάβολος τον υποδέχτηκε και τον χάιδεψε στον ώμο...

- Δεν καταλαβαίνω, είπε ο πολιτικός, χθες ήμουν εδώ και ήταν όμορφες γυναίκες, γκολφ, έφαγα από όλα τα καλά και διασκέδασα πολύ... και... και... Τώρα το μόνο που έχετε είναι ένα ξερό μέρος, γεμάτο σκουπίδια. Και οι φίλοι μου φαίνονται κακομοίρηδες και αξιοθρήνητοι...

Ο Μέγας διάβολος χαμογέλασε και είπε:

- Χθες ήταν η προεκλογική εκστρατεία! ΣΗΜΕΡΑ ΨΗΦΙΣΕΣ!


Αν, λοιπόν, υπάρχει μια τέτοια ταβέρνα στα Εξάρχεια, όμορφη σαν ζωγραφιά, με τα έπιπλά της παραδοσιακά και γνώριμα, ακάπνιστη και καθαρή σαν νοικοκυρεμένη αυλή με τα λουλούδια της και τις κληματαριές της, είναι που σε τούτη τη χώρα πάντα συμβαίναν απίστευτα πράγματα!

Κυριακή 25 Μαΐου 2014

Πόσο "ενιαία" είναι η Ευρώπη;

Επίκαιρο σχόλιο της Ελένης Αθανασούλη με αφορμή το άρθρο "Διάλυση ή αναγκαστική βελτίωση της Ευρώπης; Ιδού η απορία".

Κατ’ αρχήν, δεν θεωρώ ότι οι Ευρωπαίοι πολίτες αμφισβητούν τις ευρωπαϊκές αξίες. Απλώς, οι Ευρωπαίοι πολίτες, σήμερα, αντιλαμβάνονται ότι βαθμιαίως υλοποιούνται άλλες αξίες από εκείνες που είχαν προβληθεί κατά την αρχική περίοδο, κατά την οποία το όραμα ήταν μια ενωμένη Ευρώπη. Σκέτο. Τώρα πια, μπορούμε να δούμε, ότι δεν εννοούσαν όλοι προφανώς το ίδιο πράγμα, όταν έλεγαν ενωμένη Ευρώπη. Άλλοι εννοούσαν ένα ταμείο, άλλοι εννοούσαν μία και ενιαία κοινωνική πολιτική.
Το ότι η ένωση εστιάσθηκε στον οικονομικό τομέα, κατέστησε φανερό το επιδιωκόμενο κυρίαρχο ζητούμενο, και τη διαφορά/ταύτιση αυτού με το ζητούμενο του καθενός. Το δικό μας διαψεύσθηκε, των άλλων επεκράτησε.

Δεν έχω μελετήσει σε ποια βάση ο Χάμπερμας προέβλεψε δεξιοποίηση της Ευρώπης, αλλ’ ως φιλόσοφος, είχε -όπως λέτε- συστήσει «περισσότερη ένωση, περισσότερη Δημοκρατία, στενότερη συνεργασία και αλληλεγγύη των κρατών-μελών (...) πολιτική αλληλεγγύη που θα προωθήσει την ανάπτυξη και την ανταγωνιστικότητα σε όλη την Ευρωζώνη». Καλώς. Σύμφωνοι. Μακάρι να γινόταν έτσι.

Θα διαφωνήσω τελικά, αν η θέση σας είναι ότι «η Ευρώπη απειλείται (…) επειδή αμφισβητείται το κοινωνικό και δημοκρατικό συμβόλαιο πάνω στο οποίο στηρίχτηκε το όραμα της». Δεν αμφισβητείται επί της ουσίας, αλλ’ εκφράζεται διαφωνία σε μια κατ’ ουσίαν επιλογή πολιτικής, η οποία δεν ήταν, αρχικά τουλάχιστον, αρκούντως σαφής, ή δεν είχαν καταστήσει σαφή οι δικοί μας εκπρόσωποι και διαπραγματευτές όταν συνυπέγραφαν τις αόριστες οραματιστικές διατυπώσεις περί του ενιαίου. Γιατί, για παράδειγμα, άλλο εννοούν ως ενιαίο δυο σύζυγοι, και άλλο δύο εταίροι. Οι σύζυγοι συνεισφέρουν το αποτέλεσμα της οικονομικής τους δραστηριότητας – και όχι μόνο- ως ενιαίο πόρο για την οικογένειά τους, ενώ οι εταίροι, παίρνουν ο καθένας το δικό του μερίδιο εκ του ενιαίου αποτελέσματος της οικονομικής και επαγγελματικής τους δραστηριότητας και πηγαίνουν στο σπίτι τους για να το χρησιμοποιήσουν -όπως θέλουν- με την οικογένειά τους, για τις ανάγκες της.

Συνεπώς, το υλοποιηθέν όραμα της ενιαίας Ευρώπης, δεν εξανεμίζεται, απλώς αποκαλύπτεται, και αποδεικνύεται απεχθές, ληστρικό, δόλιο, φενάκη, χειραγώγηση. Κι εμείς αποδεικνυόμεθα αφελείς, ανύποπτοι, αδίδακτοι από το ιστορικό παρελθόν, και αδαείς περί τα διεθνή παίγνια και στοιχήματα.

Τελικά, είναι δυνατή η βελτίωση, μόνο αν πρόκειται για μια καλή συμφωνία. Στην αντίθετη περίπτωση, είναι αναγκαία μια επανεξέταση των όρων και των εκατέρωθεν βαρών και πλεονεκτημάτων, προφανών και αφανών, μιας (κακής) συμφωνίας, εάν επιθυμούμε να συνεταιριζόμαστε με έν’ αξιόλογο εταίρο.

Δεν μπορούμε όμως να συνεταιριζόμαστε με έναν εταίρο, με τον οποίο έχομε προφανώς αντιτιθέμενα συμφέροντα.

Δευτέρα 19 Μαΐου 2014

Tο νόημα που ποδοσφαίρου...

Η αναγνώριση του αντίπαλου είναι συνηθισμένο φαινόμενο στην Ισπανία, και το χειροκρότημα από τους φίλους της Μπαρτσελόνα στην Ατλέτικο Μαδρίτης αναμενόμενο, αλλά το σύνθημα "Atleti, Atleti" που δόνησε την ατμόσφαιρα ήταν κάτι το ανεπανάληπτο...!



(Επιμέλεια: Γ. Σφακιανάκης)

Η πολιτική ορθότητα ως απειλή

Εξαιρετικό άρθρο του Κυριάκου Κατσιμάνη!

Η μόδα της «πολιτικής ορθότητας» έχει έρθει προ πολλού και στη χώρα μας. Είχε ξεκινήσει πριν από μερικές δεκαετίες στις Η.Π.Α. ως απόπειρα καταπολέμησης των διακρίσεων απέναντι σε θεωρούμενες ευπαθείς κοινωνικές ομάδες (μαύρους, ομοφυλόφιλους, μετανάστες κτλ.) και για το σκοπό αυτό κρίθηκε σκόπιμη η χρήση «ουδέτερων» και ανώδυνων εκφράσεων σχετικά με τις ομάδες αυτές (για παράδειγμα «έγχρωμος» αντί «μαύρος»).

Ως εδώ, κανένας λογικός άνθρωπος με κοινωνικές ευαισθησίες δε θα είχε την παραμικρή αντίρρηση. Γρήγορα όμως η όλη κίνηση, παρά τις αρχικές αξιέπαινες προθέσεις, γενικεύτηκε υπέρμετρα και εξετράπη σε υπερβολές, για να εξελιχτεί τελικά σε de facto φίμωση της γλώσσας με μια σειρά απλές διαδικασίες. Συγκεκριμένα, προβλήθηκαν και υπογραμμίστηκαν κατά κόρον ορισμένες αρνητικά φορτισμένες και άκρως δυσφημιστικές λέξεις (ανισότητα, διακρίσεις, σεξισμός, ξενοφοβία, εθνικισμός, ρατσισμός, φασισμός κτλ.). Και ταυτόχρονα οι λέξεις αυτές χρησιμοποιήθηκαν ως ανεξίτηλα κοινωνικοπολιτικά στίγματα, το καθένα από τα οποία ήταν και με το παραπάνω αρκετό για να καταδικάσει σε «λιθοβολισμό» ή να οδηγήσει σε «θάψιμο» κάθε ανυπακοή ή παρέκκλιση.

Αλλά το χειρότερο είναι ότι οι πάντες απέφυγαν επιμελώς να προσδιορίσουν επακριβώς το νοηματικό περιεχόμενό των παραπάνω λέξεων. Αντίθετα, το περιεχόμενό τους εμφανίστηκε σκοπίμως θολό, υπέρμετρα διευρυμένο και παλινδρομικά κινούμενο ανάμεσα στην κυριολεξία και τη μεταφορά, κάτι που ευνοεί το συνθηματολογικό καταγγελτικό λόγο[1].

Αυτό σημαίνει ότι μέσα στην έντεχνα προωθούμενη σύγχυση μπορεί κανείς ανά πάσα στιγμή, ανάλογα με το τι τον εξυπηρετεί και τι τον συμφέρει, να καταγγείλει, για παράδειγμα, οποιονδήποτε ως σεξιστή, ως ξενόφοβο ή ως ρατσιστή! Πρόκειται για κακοποίηση της σημασίας των λέξεων, που είναι εκδήλωση παρακμής του πολιτικού ήθους[2].

Όταν οι λέξεις χάνουν τη σημασία τους, συσκοτίζεται η ορθή αντίληψη για τα πράγματα, εμποδίζεται η ομαλή ένταξη στον αντικειμενικό κόσμο και διαταράσσεται η αρμονική σχέση με το κοινωνικό περιβάλλον. Οπότε, μέσα στη σύγχυση που καλλιεργείται συστηματικά: α) υποχρεώνεται κανείς να δεχτεί ως αλήθειες ορισμένα κραυγαλέα ψεύδη, β) στερείται το δικαίωμα της διαφωνίας και της διαμαρτυρίας και γ) καταντά εύκολο και ανήμπορο θύμα μεθοδεύσεων που σχεδιάζονται από οργανωμένες μειοψηφίες και προωθούνται με τη διαδικασία της στοχευμένης τρομοκράτησης.

Με την απειλή, λοιπόν, της επικόλλησης μιας ή περισσότερων από αυτές τις ονειδιστικές «ετικέτες», υποχρεώνεται εκ των προτέρων σε σιγή κάθε ανυπόταχτη σκέψη, κάθε αντίθετη γνώμη, κάθε εύλογη διαμαρτυρία, κάθε προσήλωση τόσο σε θεμελιώδεις μορφές οργανωμένης συλλογικότητας (οικογένεια, θρησκεία, πατρίδα, έθνος) όσο και σε αξίες, αρχές, πεποιθήσεις, παραδοχές, πολιτιστική ιδιοπροσωπία κτλ.

Οι επικαλούμενοι την πολιτική ορθότητα αυτά όλα τα υποβαθμίζουν, τα αποδομούν, τα απαξιώνουν και τα ευτελίζουν χαρακτηρίζοντάς τα θλιβερά κατάλοιπα σκοταδιστικών προσκολλήσεων και εμμονών. Επομένως, με τη μέθοδο του προκαταβολικού διασυρμού κάθε υπόνοια παρέκκλισης από την επίσημη και καθαγιασμένη «γραμμή» καταπνίγεται στη γένεσή της. Σταδιακά και ανεπαίσθητα, μέσω της ελεγχόμενης χρήσης της γλώσσας, η πολιτική ορθότητα φιμώνει την ελεύθερη έκφραση της σκέψης και μέσω μιας ισοπεδωτικής αντίληψης για την ισότητα και ενός δημαγωγικού (δηλαδή υποκριτικού) εκδημοκρατισμού αστυνομεύει τη συμπεριφορά.

Παραθέτουμε πρόχειρα τρεις άνισης βαρύτητας και φαινομενικώς άσχετες μεταξύ τους περιπτώσεις, στις οποίες όμως οι αντιλήψεις και οι πρακτικές της πολιτικής ορθότητας εμφανίζονται κατά τρόπο χαρακτηριστικό:

1. Το Φεβρουάριο του 1993 πραγματοποιήθηκε στο Κολέγιο Wellesley της Μασαχουσέτης διάλεξη από τον φερόμενο ως «διακεκριμένο Αιγυπτιολόγο» Yosef A.A. ben Yohannan. Ο ομιλητής, απηχώντας τις θεωρίες του «αφροκεντρισμού» (δηλαδή της πνευματικής κίνησης που θεωρεί κοιτίδα του παγκόσμιου πολιτισμού τη Μαύρη Αφρική και αντιμετωπίζει τους Έλληνες ως «κλέφτες» και σφετεριστές της προσφοράς της), υποστήριξε μεταξύ άλλων ότι ο Αριστοτέλης μετέβη στην Αίγυπτο και «σύλησε» πνευματικά τη βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας για να συγγράψει τα δικά του έργα. Τότε η παριστάμενη καθηγήτρια των κλασικών σπουδών Mary Lefkowitz, η οποία με δύο βιβλία, με επιστημονικά άρθρα στον αμερικανικό και τον ευρωπαϊκό τύπο αλλά και με καταχωρήσεις στο Internet θα αποδείξει με καταλυτικά επιχειρήματα ότι ο αφροκεντρισμός αποτελεί από επιστημονική άποψη μια εντελώς ανυπόστατη και παιδαριώδη κατασκευή, ρώτησε τον ομιλητή πώς μπορεί να υποστηρίζει παρόμοιες ανακρίβειες τη στιγμή κατά την οποία είναι ιστορικώς αναμφισβήτητο ότι: α) ο Αριστοτέλης ουδέποτε πάτησε το πόδι του στην Αίγυπτο και β) η βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας ιδρύθηκε…μετά το θάνατο του φιλοσόφου!

Το αποτέλεσμα της παρέμβασης ήταν ο ομιλητής να αρνηθεί να απαντήσει και να κατηγορήσει απλώς την καθηγήτρια για εμπάθεια και εχθρότητα προς τον μαύρο πληθυσμό, ενώ παράλληλα οι προσκείμενοι στον αφροκεντρισμό φοιτητές την προπηλάκισαν καταγγέλλοντάς την ως «ρατσίστρια» χαρακτηριζόμενη από μονομερή αντίληψη της ιστορίας [3]. Όσο για τις πανεπιστημιακές αρχές, σύμφωνα με πληροφορίες όχι μόνο δε στάθηκαν στο πλευρό της, αλλά και την επιτίμησαν, επειδή δεν άφησε κάποιες εθνοτικές ομάδες να προβάλουν ανεμπόδιστα την κουλτούρα τους, δηλαδή να προπαγανδίσουν χωρίς αντίλογο τις κατάφωρες αντιεπιστημονικές φαντασιώσεις τους!

2. Πρόσφατο κρούσμα γλωσσικής «λοβοτομής»: φαίνεται ότι οι πανάρχαιες και ιστορικά «καθαγιασμένες» λέξεις «πατέρας» και «μητέρα», οι οποίες, νοηματικά, συνυφάνθηκαν ανέκαθεν με την κοινωνική υπόσταση των ανθρώπων σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, δηλαδή αποτέλεσαν δομικά στοιχεία της διαχρονικής κουλτούρας μας ως έλλογων όντων, βαίνουν προς βίαιη και οριστική απαγόρευση. Πραγματικά, σε δημόσια έγγραφα ορισμένων «προηγμένων» χωρών, οι ενδείξεις «όνομα πατρός», «όνομα μητρός» έχουν ήδη αντικατασταθεί από τις ενδείξεις «γονέας Α΄», «γονέας Β΄», ώστε να καταπολεμηθούν τα «σεξιστικά στερεότυπα» σύμφωνα με την απόφαση 12267 της Ευρωπαϊκής Ένωσης και να μην περιέρχονται σε δύσκολη θέση οι παντρεμένοι μεταξύ τους ομοφυλόφιλοι καθώς αντιμετωπίζουν τις προβλεπόμενες διαδικασίες για την εκ μέρους τους υιοθέτηση παιδιών[4].

3. Και για να μην ξεχνάμε τα καθ’ ημάς, σε εκείνο το αλήστου μνήμης βιβλίο Ιστορίας της Στ΄ Δημοτικού –-και στο όνομα της υπόρρητης καταδίκης της… φαλλοκρατικής αντίληψης στον σχολικό χώρο-– υπήρχε μία περίοδος, όπου η γλώσσα και η αισθητική είχαν μπει για τα καλά στο γύψο: «Αλληλοδιδακτική μέθοδος: διδακτική μέθοδος κατά την οποία ο/η δάσκαλος/α εκπαιδεύει τους/τις μεγαλύτερους/ες και ικανότερους/ες μαθητές/τριες και αυτοί/ές με τη σειρά τους τους/τις υπόλοιπους/ες μαθητές/τριες»!!!» (σελ. 62). Με τον εθισμό των μαθητών σε ανάλογες φραστικές καρκινοβασίες, τις οποίες θα συναντούμε στο μέλλον ολοένα και πιο συχνά, ο δρόμος για την αλαλία και την αφασία είναι πλέον ανοιχτός…

Βαδίζουμε σταδιακά προς μια κοινωνία αγελαίων μαζανθρώπων, προς μια κοινωνία-χυλό, όπου τα άτομα, όπως στους πίνακες του Γαΐτη, θα είναι όλα ίδια, ομοιόμορφα ντυμένα, χωρίς πρόσωπο, μάτια ή στόμα, και, βέβαια, χωρίς την παραμικρή δυνατότητα να δημιουργήσουν προσκόμματα στην παντοδύναμη και ασύδοτη Αυτής Μεγαλειότητα την Αγορά. Σε τελευταία ανάλυση, αυτό ακριβώς είναι το ζητούμενο. Και εδώ έγκειται η τραγική ειρωνεία της μεθοδευμένης διαστρέβλωσης. Η δήθεν πολιτική ορθότητα δεν είναι στην ουσία ούτε «ορθότητα» ούτε «πολιτική».

Δεν είναι ορθότητα, γιατί αντικαθιστά τη φυσική και τη λογική τάξη των πραγμάτων με τις ερεβώδεις αυθαιρεσίες και τον αποχαλινωμένο βολονταρισμό ενός ασύδοτου μεταμοντερνισμού. Και δεν είναι πολιτική –-με την καλώς εννοούμενη τουλάχιστον εκδοχή της λέξης-– γιατί κατά βάθος αποτελεί μια μεθοδικά επεξεργασμένη μεταμφίεση, πίσω από την οποία κρύβεται η στυγνή δικτατορία της διεθνοποιημένης Αγοράς και της νεοταξικής ιδεολογίας[5], δηλαδή μια στάση ανελεύθερη, άρα χωρίς ουσιαστική σχέση με την πολιτική. Και αλίμονο σε αυτόν που θα επιχειρήσει να διαφοροποιηθεί από τον υδαρή πολτό.

Οι κομισάριοι των ΜΚΟ και τα τάγματα εφόδου τους τον περιμένουν στη γωνία για να τον περιποιηθούν δεόντως[6]… Εφόσον μάλιστα αυτά όλα κριθούν ανεπαρκή, ενισχύονται σε εξαιρετικές περιπτώσεις με τις κατάλληλες νομοθετικές ρυθμίσεις, οι οποίες, μπορεί να προβλέπουν ακόμη και φυλακίσεις, πρόστιμα και στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων (χαρακτηριστικό παράδειγμα η στοχοποίηση της ομιχλώδους και ανεξιχνίαστης εκείνης «εχθροπάθειας», που ενέχεται για υπόθαλψη του «ρατσισμού»). Η «thought police» σε όλο το μεγαλείο της!

Σε τελευταία ανάλυση, με έναν καταιγισμό καταγγελιών, προγραφών και στοχευμένων μέτρων εναντίον φανταστικών ή και υπαρκτών μορφών ανελευθερίας, προωθείται μια άτυπη, αδιόρατη και γι’ αυτό εξαιρετικά επικίνδυνη μορφή ολοκληρωτισμού. Με βάση τις επιταγές της πολιτικής ορθότητας, οφείλει κανείς με τον καιρό να παραιτηθεί από το δικαίωμα να βλέπει αυτά που φαίνονται, να διαπιστώνει αυτά που συμβαίνουν, να κρίνει με βάση τα δεδομένα που διαθέτει και, προ πάντων, να λέει «έξω από τα δόντια» αυτά που πιστεύει.

Είναι, λοιπόν, ιδιαίτερα λυπηρό το ότι αυτή η «αμερικανιά» της πολιτικής ορθότητας διαθέτει στη χώρα μας πολλούς και υπερενθουσιώδεις θιασώτες, πλειοδότες και διεκπεραιωτές, μεταξύ των οποίων εξέχουσα θέση κατέχουν ορισμένοι πάλαι ποτέ διεθνιστές που έχουν ήδη μεταλλαχτεί σε παγκοσμιοποιημένους νεοταξικούς. «Αχ, πού σαι νιότη, πού δειχνες πως θα γινόμουν άλλος»!…

Για την αντιμετώπιση των κινδύνων που σκιαγραφήσαμε, η καλύτερη μέθοδος δεν είναι, βέβαια, ορισμένες αρειμάνιες διακηρύξεις του τύπου «θα σκουπίσουμε τα παπούτσια μας στην κουρελού της πολιτικής ορθότητας». Η αντιμετώπισή τους προϋποθέτει ότι κάθε ενεργός πολίτης, κάθε αληθινός δημοκράτης και κάθε αγνός πατριώτης, αψηφώντας τις ενορχηστρωμένες φωνασκίες των αντιφρονούντων, θα αποδομεί επίμονα και συστηματικά τις εκτροπές της πολιτικής ορθότητας, επισημαίνοντας σε κάθε περίπτωση τη διαβρωτική σημειολογία της, αναδεικνύοντας τον κραυγαλέο παραλογισμό της, υπογραμμίζοντας την ανελεύθερη ιδεολογία της, ξεσκεπάζοντας τη σταδιακά προωθούμενη τυραννία της και καταγγέλλοντας τις γκεμπελικές πρακτικές της. Όσο είναι ακόμη καιρός…

ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΚΑΤΣΙΜΑΝΗΣ


[1] Πρβλ. Pascal Bruckner, La mélancolie démocratique (ελλ. μτφρ. Η μελαγχολική δημοκρατία, Αστάρτη, Αθήνα, 1991), σελ.128: «Αν υπάρχει ένας όρος που έκανε κεραυνοβόλο καριέρα στα τελευταία πενήντα χρόνια σε σημείο να κακοποιείται συνεχώς και να αδειάζεται από κάθε περιεχόμενο είναι ακριβώς η λέξη ‘φασισμός’(…).Ο φασισμός ήταν (…) οτιδήποτε αντιστεκόταν στο άμεσο καπρίτσιο των ατόμων, (ήταν) κάθε είδος επιβολής, απαγόρευσης, υποχρέωσης.(…). Aκόμη και η γλώσσα ήταν φασιστική, αν πιστέψουμε τον Ρολαν Μπαρτ στον εναρκτήριο λόγο του στο Collège de France!».

[2] Θέλοντας να διεκτραγωδήσει τη φθορά του πολιτικού ήθους, που ήταν απόρροια της παθολογίας του πολέμου, ο Θουκυδίδης θα καταγγείλει την σκόπιμη αλλαγή της σημασίας των λέξεων, η οποία εξυπηρετούσε τους σκοπούς αυτών που την είχαν επιβάλει: «και την ειωθυιαν αξιωσιν των ονομάτων ες τα έργα αντήλλαξαν τη δικαιώσει» (ΙΙΙ, 82,4).

[3] Ιωάννη Κωτούλα, Ο αφροκεντρισμός και η παραποίηση της ελληνικής ιστορίας, Archive, 21.3.2005 (http://isxys.blogspot.com/2010/12/blog-post_9003.html). [4] http://www.mitrikosthilasmos.com/2011/02/blog-post.html

[5] Πέρσι (2012) είδαμε μια Ελληνίδα αθλήτρια να αποκλείεται με συνοπτικές διαδικασίες από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου εξαιτίας ενός αθώου και μάλλον κακόγουστου αστείου της, στο οποίο μια «τραβηγμένη από τα μαλλιά» ερμηνεία κατάφερε να εντοπίσει …κάποια στοιχεία ρατσισμού! Ολυμπιακό πνεύμα ή νόμος της σιωπής στο Μεγάλο Πανηγύρι των Πολυεθνικών;

[6] Πολύ διδακτική, «προς γνώσιν και συμμόρφωσιν», είναι η περιπέτεια της Κικής Δημουλά, την οποία περιάδραξαν για τα περαιτέρω μερικές ύαινες της πολιτικής ορθότητας, επειδή τόλμησε να εκφράσει δημόσια τη δυσφορία της για την υποβάθμιση της Κυψέλης που έχει αλωθεί πλέον από τους λαθρομετανάστες.


Πηγή: ΛΟΓΙΟΣ ΕΡΜΗΣ

Σάββατο 17 Μαΐου 2014

«Πολιτική ορθότητα» και ιδεολογική σύγχυση…

Σε πρόσφατο άρθρο του σε κορυφαίο ειδησεογραφικό site, νεαρός και ταλαντούχος – πλην άπειρος – δημοσιογράφος (ας τον ονομάσουμε, συμβολικά, «Γιάννη») στηλιτεύει ένα μέρος της ελληνικής κοινής γνώμης για την αρνητική υποδοχή που επιφύλαξε στη «νικήτρια» του «διαγωνισμού τραγουδιού» της Eurovision…

Να σημειώσουμε ότι, όπως ορθά παρατηρεί σε άρθρο του ο Βαγγέλης Λιακόγκονας, δεν πρόκειται για διαγωνισμό που απλώς προβάλλεται τηλεοπτικά, αλλά για καθαρά τηλεοπτικό διαγωνισμό, όπου ο εντυπωσιασμός δια μέσου της τηλεθέασης είναι το ζητούμενο και αποτελεί το κλειδί της επιτυχίας. Επισημαίνεται, μάλιστα, στο άρθρο – κι αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία για την παρούσα συζήτηση – ότι η διοργάνωση έχει ως «χορηγό επικοινωνίας» τη διαφορετικότητα (έχουμε δει κατά καιρούς να νικούν τέρατα και μεταλλαγμένες υπάρξεις – δική μου σημείωση αυτή), ενώ τα κριτήρια αξιολόγησης είναι κάθε άλλο παρά μουσικά, αφού βασίζονται στη δύναμη της εικόνας και το έξυπνο marketing!

Στο άρθρο του νεαρού Γιάννη είναι εμφανής η ιδεολογική σύγχυση στην οποία έχει οδηγήσει τους νέους ανθρώπους η δικτατορία της «πολιτικής ορθότητας» (political correctness). Η οποία (ορθότητα), από όπλο κατά του ρατσισμού, του σεξισμού και της περιθωριοποίησης ανθρώπων με ειδικά προβλήματα, έχει μετεξελιχθεί σε όργανο φαλκίδευσης της ελευθερίας του λόγου και φίμωσης κάθε έκφρασης που δεν συνάδει με τις ιδεοληπτικές επιταγές κάποιων αυτοδιορισμένων «νομοθετών» κοινωνικής συμπεριφοράς!

Παραθέτω αποσπάσματα από το κείμενο του Γιάννη:

** Αμέτρητοι συμπολίτες μας εξάντλησαν τη μισαλλοδοξία τους πάνω στη νικήτρια της Εurovision. Μόνο και μόνο επειδή έχει μούσι και ανδρικά γεννητικά όργανα. (…)

** Αν γνώριζα την Κοντσίτα θα της έλεγα να μην παίρνει τους εν Ελλάδι επικριτές της στα σοβαρά. Δεν έχουν κάτι προσωπικό μαζί της. Ο εχθρός τους είναι η διαφορετικότητα. Είτε αυτή εκφράζεται με τον Οδυσσέα Τσενάι να κρατάει τη σημαία, είτε με το Σοφοκλή Σχορτσιανίτη να «καρφώνει» με το εθνόσημο στο στήθος. (…)

** Οι μόνοι οι οποίοι είναι ανάξιοι κάθε κριτικής είναι όλοι όσοι μιλάνε για «ζήτημα αισθητικής». (…) Στο κάτω-κάτω, εάν κάνουν μία βόλτα στα χωριά της Ελλάδας θα δουν πάμπολλες συμπαθέστατες γιαγιάδες με ίχνη μουστακιού. Αν τολμάνε, να πάνε σε αυτές να μιλήσουν για αισθητική.

Είναι φανερό ότι ο Γιάννης έχει γαλουχηθεί σε μια σχολή σκέψης που δίνει «λευκή επιταγή» στη διαφορετικότητα, εν γένει. Έτσι, αδυνατεί να διακρίνει τη διαφορετικότητα εκ φύσεως από τη διαφορετικότητα εξ επιλογής! Η μη αποδοχή, όμως, της πρώτης συνιστά τον ορισμό του ρατσισμού, ενώ η τυχόν μη αποδοχή της δεύτερης δεν είναι παρά ζήτημα στυλιστικής αντίθεσης! Για παράδειγμα:

* Η άρνηση της σημαίας στον αριστούχο Τσενάι, λόγω καταγωγής, είναι ρατσισμός!

* Η υποτίμηση του αθλητή Σχορτσιανίτη, λόγω χρώματος, είναι ρατσισμός!

* Ο χλευασμός της τριχοφυΐας της συμπαθούς, ταπεινής γιαγιάς, είναι ρατσισμός!

* Η κριτική, όμως, στην κιτς εμφάνιση ενός συμμετέχοντος στον τελικό κάποιου διαγωνισμού τραγουδιού – όταν μάλιστα η εμφάνιση αυτή στοχεύει στον εντυπωσιασμό που αποφέρει ψήφους νίκης – δεν είναι ρατσισμός! Και οι κανόνες του τηλεοπτικού marketing ουδόλως σχετίζονται με τους όρους της πολιτικής ορθότητας.

Στόχος μιας τέτοιας εμφάνισης είναι, κατά βάθος, η πρόκληση – και μάλιστα, για καθαρά ιδιοτελείς σκοπούς – και όχι αυτή καθαυτήν η προβολή και υπεράσπιση της ιδέας της διαφορετικότητας. Η διαφορετικότητα, δηλαδή, είναι θέση προβοκατόρικη και όχι θέση οντολογική. Είναι όχημα κερδοσκοπικού εντυπωσιασμού και όχι έκφραση υπαρξιακού στίγματος!

Αυτό, όμως, που αληθινά προβληματίζει είναι ο χαρακτηρισμός, από τον Γιάννη, ως «ανάξιων κριτικής» (διατηρώ αμφιβολίες για τη δοκιμότητα της έκφρασης) όσων τολμούν να αρθρώσουν ενστάσεις για το αισθητικό αποτέλεσμα της εμφάνισης της «νικήτριας» (ας μου συγχωρεθεί η επιμονή στη χρήση των εισαγωγικών!). Για να το πω απλά: Η σχολή της «πολιτικής ορθότητας», μέσα στην οποία ο νεαρός δημοσιογράφος ανέπτυξε κοινωνική συνειδητότητα, εκδίδει ή ανακαλεί πιστοποιητικά αξιοσύνης με βάση την έκφραση γνώμης πάνω σε ζητήματα αισθητικής, έστω κι αν η αισθητική αυτή είναι αποτέλεσμα ελεύθερης επιλογής (το τονίζω!) και όχι φυσικής αναγκαιότητας!

Και μένουμε, τελικά, με αναπάντητο το ερώτημα: Αν η πολιτική ορθότητα ήρθε για να μας προστατέψει από τον φασισμό του ρατσισμού, ποιος θα μας προστατέψει από τις υπερβολές και τις καταχρήσεις της ίδιας της «πολιτικής ορθότητας»; Ο νεαρός – και σίγουρα ικανός – Γιάννης ας το σκεφτεί αυτό καλά κι ας επανέλθει. Θα περιμένουμε να διαβάσουμε τις θέσεις του με ενδιαφέρον!

Aixmi.gr


Πρόταση Aekphile: 

Δείτε και το εξαιρετικό άρθρο του Κυριάκου Κατσιμάνη, "Η πολιτική ορθότητα ως απειλή" 

Πέμπτη 15 Μαΐου 2014

Ενώ εμείς κοιμόμασταν ή λαϊκίζαμε αμέριμνοι...

ΤΟ ΒΗΜΑ - Financial Times: Το «Σχέδιο Ζ» για την Ελλάδα - Ειδικοί της Κομισιόν, ΕΚΤ, ΔΝΤ προετοιμάζονταν επί μήνες για το ενδεχόμενο κατάρρευσης των ελληνικών τραπεζών

Συνέχεια στο παρασκήνιο της ελληνικής κρίσης δίνουν οι Financial Times, με το δεύτερο μέρος της έρευνας του Πίτερ Σπίγκελ, αποκαλύπτοντας το «Πλάνο Ζ» για την Ελλάδα, και τις ομάδες των αξιωματούχων που προετοιμάζονταν για την κατάρρευση των ελληνικών τραπεζών και την έξοδο από την Ευρωζώνη.

Στα όρια της τραπεζικής κρίσης

Το δημοσίευμα ξεκινά με την εικόνα του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος Γιώργου Προβόπουλου να λαμβάνει σοκαριστικά νέα την Παρασκευή 15 Ιουνίου 2012, δύο 24ωρα πριν από τη δεύτερη εκλογική αναμέτρηση της εποχής εκείνης.

Ο κ. Προβόπουλος και η «ομάδα εκτάκτου ανάγκης» που είχε συστήσει στην ΤτΕ, για να επιβλέπει την κατάσταση των ελληνικών τραπεζών, λαμβάνουν την πληροφορία ότι σε μία ημέρα οι καταθέτες σήκωσαν 3 δισ. ευρώ από τις τράπεζες.

Με αυτούς τους ρυθμούς, οι τράπεζες θα είχαν ξεμείνει από χαρτονομίσματα σε 1-2 ημέρες και μία «πλήρης κλίμακας» τραπεζική κρίση θα μπορούσε να ξεσπάσει...

Το «Σχέδιο Ζ» για την Ελλάδα

Στο μεταξύ, μία ομάδα περίπου 25 ειδικών της Κομισιόν, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του ΔΝΤ προετοιμάζονταν επί μήνες για το ενδεχόμενο κατάρρευσης των ελληνικών τραπεζών και εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ.

Το «Σχέδιο Ζ» (Plan Z), όπως είναι γνωστό, ήταν -σύμφωνα με το ρεπορτάζ των FT- «ένα λεπτομερές κείμενο για το πώς θα ανοικοδομηθούν οι ελληνικές οικονομικές και χρηματοοικονομικές υποδομές, εάν η χώρα έφευγε από τη ζώνη του ευρώ».

Αξιωματούχοι που δούλεψαν για το σχέδιο, επιμένουν, όπως αναφέρει η εφημερίδα, ότι «δεν ήταν ένας "οδικός χάρτης" για να εκδιωχθεί η Ελλάδα από το ευρώ, αλλά ακριβώς το αντίθετο».

«Μία Grexit φοβόντουσαν ότι θα έσπερνε χάος στις ευρωπαϊκές χρηματαγορές, προκαλώντας bank run και σε άλλες δοκιμαζόμενες οικονομίες της Ευρωζώνης, δημιουργώντας ερωτήματα για το ποια χώρα θα εκδιωχθεί στη συνέχεια».

Οι ίδιοι αξιωματούχοι, σημειώνει η εφημερίδα, πίστευαν από τις αρχές του 2012 ότι θα ήταν ανεύθυνο να μην είναι προετοιμασμένοι για το ενδεχόμενο μίας ελληνικής εξόδου, καθώς δεν ήταν εντελώς απίθανο.

«Αν είσαι στο διοικητικό συμβούλιο μίας εταιρείας και έχεις μόνο 10% πιθανότητες για ένα τέτοιο γεγονός, προετοιμάζεσαι» σημειώνουν.

Η πιθανότητα επικράτησης του ΣΥΡΙΖΑ

Οι εβδομάδες εκείνες, πριν και μετά τις εκλογές του Ιουνίου (2012) ήταν «οι πιο κρίσιμες από ποτέ» για την ενότητα της Ευρωζώνης. Εντούτοις, εκείνο που προκάλεσε την εντατικοποίηση των εργασιών πάνω στο «Σχέδιο Ζ» ήταν η πιθανότητα επικράτησης του ΣΥΡΙΖΑ στις κάλπες, όπως αναφέρουν οι FT.

«Αυτή ήταν η στιγμή που πράγματι είπαμε: "Πρέπει να τελειώσουμε την εργασία μας"» δήλωσε αξιωματούχος που εργαζόταν στο «Σχέδιο Ζ».

Έτσι, ενώ οι Έλληνες πήγαιναν στις κάλπες και οι περισσότεροι ξένοι αξιωματούχοι στο Μεξικό για τη Σύνοδο της G20, «μία μικρή ομάδα υψηλόβαθμων Ευρωπαίων αξιωματούχων έμεινε στα γραφεία της, για την περίπτωση που το Σχέδιο Ζ χρειαζόταν να ενεργοποιηθεί».

Επικεφαλής αυτής της ομάδας ήταν ο επίτροπος Όλι Ρεν, ο οποίος ακύρωσε το ταξίδι του στο Μεξικό για αυτόν τον λόγο. Στη Φρανκφούρτη παρέμεινε επίσης ο επικεφαλής της ΕΚΤ Μάριο Ντράγκι, ενώ ο πρόεδρος του Eurogroup Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ ήταν σε ετοιμότητα.

Ο ρόλος του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε

Σύμφωνα με το ρεπορτάζ, «ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ήταν ο ισχυρότερος υπέρμαχος του Grexit με τη μεγαλύτερη επιρροή». Ωστόσο, μέχρι τις αρχές του 2012 η συζήτηση παρέμενε σε πολύ μεγάλο βαθμό σε θεωρητικό επίπεδο.

Ο επικεφαλής της ΕΚΤ έως το Νοέμβριο του 2011 Ζαν-Κλοντ Τρισέ, είχε απαγορεύσει τις όποιες δημόσιες συζητήσεις για το ενδεχόμενο αποχώρησης της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, καθώς υποστήριζε ότι ακόμη και η ένδειξη ότι η ΕΚΤ εξετάζει αυτό το ενδεχόμενο θα μπορούσε να λειτουργήσει ως «αυτοεκπληρούμενη προφητεία».

Την ίδια ώρα, μία ομάδα καθοδηγούμενη από τον Μάρκο Μπούτι, επικεφαλής των οικονομικών υπηρεσιών της Κομισιόν, μελετούσε σιωπηρά τις επιπτώσεις μίας εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη και κατέληξε στο συμπέρασμα, σύμφωνα με τους FT, ότι θα προκαλούσε πολύ μεγαλύτερο χάος από εκείνη που ανέμεναν η Γερμανία και οι σύμμαχοί της.

Εντούτοις, από το φόβο το διαρροών, δεν είχε προχωρήσει ένα λεπτομερές σχέδιο στην Κομισιόν, αντίθετα από το ΔΝΤ που είχε αρχίσει να εργάζεται σε αυτό. Ακόμη και έτσι, όμως, όταν στις Κάννες τέθηκε δημοσίως το ζήτημα της παραμονής ή μη της Ελλάδας στο ευρώ δεν υπήρχε σχεδιασμός για ένα τέτοιο ενδεχόμενο.

Αφήνοντας τους Έλληνες εκτός

Οι εργασίες σχετικά με το «Σχέδιο Ζ» άρχισαν σοβαρά τον Ιανουάριο του 2012 και σε αυτές ενεπλάκησαν πρωταγωνιστικά ο Γιεργκ Άσμουσεν μέλος του Εκτελεστικού Συμβούλιου της ΕΚΤ, ο Αυστριακός Τόμας Βίζερ, επικεφαλής της «Ομάδας Εργασίας του Ευρώ» (EWG), ο Μάρκο Μπούτι γενικός διευθυντής Οικονομικών της ΕΕ και ο Πόουλ Τόμσεν, ο επικεφαλής του κλιμακίου του ΔΝΤ για την Ελλάδα.

Όπως αναφέρει το δημοσίευμα έγινε μεγάλη προσπάθεια για να μην υπάρξουν διαρροές, καθώς οποιαδήποτε δημόσια ανακάλυψη θα μπορούσε να είναι αρκετή για να προκαλέσει το είδος του πανικού που θα ενεργοποιούσε το «Σχέδιο Ζ».

Σύμφωνα με έναν συμμετέχοντα στην ομάδα κατάρτισης του «Σχεδίου Ζ» κανένα έγγραφο δεν καταρτίσθηκε ποτέ και κανένα mail δεν αντηλλάγη μεταξύ των συμμετεχόντων σχετικά με το έργο τους. Επίσης, σκόπιμα ελήφθη η απόφαση να μην εμπλακούν οι Έλληνες αξιωματούχοι υπό το φόβο των διαρροών.

Το δημοσίευμα αναφέρει πως δύο εβδομάδες πριν από τις εκλογές του Μαΐου 2012 η καγκελάριος Μέρκελ ζήτησε διαβεβαιώσεις από τον πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής ότι είχε καταρτισθεί ένα προληπτικό σχέδιο στην περίπτωση που η Ελλάδα απέρριπτε τους όρους διάσωσης και ακολουθούσε το Grexit. Ο κ. Μπαρόζο αναγνώρισε την ύπαρξη του σχεδίου και προσφέρθηκε να το δείξει στην κ. Μέρκελ, αλλά εκείνη είπε ότι οι διαβεβαιώσεις του ήταν αρκετές.

Ένα επιχείρημα και ένα σχέδιο

Ο Σπίγκελ συνεχίζει λέγοντας πως «παρά το γεγονός ότι οι FT δεν είχαν πρόσβαση στα έγγραφα του "Σχέδιου Ζ", οι υπάλληλοι που τα είδαν είπαν στην εφημερίδα ότι περιέγραφαν ένα λεπτομερές σενάριο για το πώς θα δημιουργούταν ένα νέο χρηματοπιστωτικό σύστημα από το μηδέν.

Στην Ουάσινγκτον, αξιωματούχοι του ΔΝΤ συνέταξαν ένα πλέγμα δράσεων 20 σελίδων. Με βάση την εμπειρία τους σε τραπεζικές και νομισματικές κρίσεις το λεπτομερές πρόγραμμα του ΔΝΤ περιλάμβανε δραστικά μέτρα όπως το κλείσιμο όλων των ΑΤΜ και την επαναφορά των συνοριακών ελέγχων για την πρόληψη της μαζικής φυγής κεφαλαίων.

Στην ΕΚΤ, αξιωματούχοι μελέτησαν την εμπειρία της Αργεντινής στην έκδοση χρεογράφων αναγνώρισης οφειλής (IOUs) κατά τη διάρκεια του 2001, δεδομένου ότι τα χαρτονομίσματα και κέρματα ευρώ που θα κυκλοφορούσαν στην Ελλάδα δεν θα ήταν πλέον νόμιμο χρήμα. Μεταξύ των επιλογών που εξετάσθηκαν ήταν η έκδοση ελληνικών IOUs που θα άξιζαν περίπου το ήμισυ της αξίας των ευρώ.

Υπάλληλοι της ΕΚΤ εξέτασαν και τον τρόπο που ο αμερικανικός στρατός εισήγαγε νέα δηνάρια στο Ιράκ το 2003, ωστόσο διαπίστωσαν πως η υλικοτεχνική πρόκληση ήταν μεγάλη. Η προσπάθεια των ΗΠΑ πήρε μόνο τρεις μήνες, αλλά στηρίχθηκε από τις μεγαλύτερες ένοπλες δυνάμεις του κόσμου. Αντιθέτως η ικανότητα της Ελλάδας να εκτυπώσει χρήμα από μόνη της ήταν περιορισμένη, καθώς μετά την εισαγωγή του ευρώ, η Αθήνα είχε επί το πλείστον αναλάβει να εκδίδει μόνον χαρτονομίσματα των 10 ευρώ.

Εξίσου περίπλοκα ήταν τα «υδραυλικά» της ελληνικής οικονομίας. Η Ελλάδα, όπως και όλες οι άλλες χώρες της Ευρωζώνης, είναι συνδεδεμένη με ένα δίκτυο που ονομάζεται Target 2, ένα γιγαντιαίο σύστημα που διαχειρίζεται η ΕΚΤ και οι εθνικές κεντρικές τράπεζες και καθιστά δυνατές τις εμπορικές συναλλαγές. Μόλις η Ελλάδα αποσυνδεόταν από το Target 2 δεν θα είχε κανένα τρόπο να εκκαθαρίζει συναλλαγές, κάτι που θα οδηγούσε την οικονομία σε στασιμότητα. Έτσι, το όλο σύστημα θα έπρεπε να ανακατασκευαστεί.

Την ίδια στιγμή σύμφωνα με το δημοσίευμα δόθηκε βάρος στην νομοθεσία της ΕΕ και ειδικά στο πώς θα μπορούσε μια περιχαρακωμένη οικονομία να εξακολουθεί να είναι πλήρες μέλος της εσωτερικής αγοράς της ΕΕ, η οποία εξορισμού απαιτεί ελεύθερη ροή των αγαθών. Ομοίως εξετάσθηκε το ποιες νομικές αρχές να θέσπιζαν τους ελέγχους στην κίνηση κεφαλαίων, αλλά και ποιοι υπάλληλοι θα εμφανίζονταν στο κοινό για να ανακοινώσουν το νέο καθεστώς στην Ελλάδα.

Το δημοσίευμα αναφέρει πως για πολλούς οι οποίοι εργάστηκαν για το έργο, το «Σχέδιο Ζ» ήθελε να αποδείξει σε εκείνους που υποστήριζαν το Grexit ότι το έργο ήταν «Ηράκλειο», κάτι από το οποίο δεν θα μπορούσαν να υπαναχωρήσουν όταν διαπίστωναν πόσο δύσκολο θα ήταν να γίνει.

Το πολιτικό πλαίσιο της περιόδου

Το δημοσίευμα περιγράφει το πολιτικό πλαίσιο, τονίζοντας πως την ίδια περίοδο που διεξάγονταν οι εκλογές στην Ελλάδα ο Γάλλος Πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί διεκδικούσε να κερδίσει την επανεκλογή του.

Αφού αναφέρει τα αποτελέσματα των εκλογών το δημοσίευμα φιλοξενεί δήλωση βετεράνου πολιτικού του ΠΑΣΟΚ ο οποίος δήλωσε : «Δεν διαβάσαμε σωστά τι συνέβαινε στην ελληνική κοινωνία. Γνωρίζαμε ότι υπήρχε πολλή οργή, αλλά ήμασταν απασχολημένοι με το πρόγραμμα διάσωσης και θέλαμε να κάνουμε μια επιτυχία πιστεύοντας ότι η χώρα πρέπει να αλλάξει. Δεν αντιληφθήκαμε -κανείς δεν το έκανε- πραγματικά την άνοδο της Χρυσής Αυγής, ούτε τη θεαματική άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε την κατάρρευσή μας».

Ο Σπίγκελ συνεχίζει λέγοντας πως ένα άτομο που δεν αποτέλεσε έκπληξη ήταν ο Λουκάς Παπαδήμος, ο τεχνοκράτης πρωθυπουργός της Ελλάδας που είχε καταφέρει να κρατήσει τη χώρα ενωμένη κατά τη διάρκεια της εξάμηνης διακυβέρνησης του. Φιλοξενεί δε δηλώσεις του κ. Παπαδήμου ο οποίος αναφέρει ότι παρέμεινε στο γραφείο του το βράδυ των εκλογών προκειμένου να προετοιμαστεί για το σοκ των αγορών.

Σύμφωνα με τον κ. Παπαδήμο, οι ελληνικές αρχές ανησυχούσαν για τον άμεσο απόηχο της ψηφοφορίας και για το ότι τα πράγματα θα μπορούσαν να ξεφύγουν από τον έλεγχο αν τα ανταγωνιστικά μέρη δεν ήταν σε θέση να σχηματίσουν κυβέρνηση για εβδομάδες.

Ανησυχούσαν επίσης για το ενδεχόμενο εάν μια νέα κυβέρνηση, υπό την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ή ακόμη και της Νέας Δημοκρατίας, απέρριπτε τη συμφωνία διάσωσης γεγονός που θα είχε ως αποτέλεσμα οι αρχές της ΕΕ να τραβήξουν την πρίζα. «Ο κίνδυνος ήταν ότι ο το εκλογικό αποτέλεσμα δεν θα επέτρεπε τον σχηματισμό μιας κυβέρνησης υποστηρικτικής στο νέο οικονομικό πρόγραμμα», δήλωσε ο κ. Παπαδήμος.

Καμία επαναδιαπραγμάτευση

Το δημοσίευμα αποκαλύπτει πως σε τηλεδιάσκεψη που είχαν οι επτά Ευρωπαίοι ηγέτες με κατεύθυνση προς τη σύνοδο κορυφής της G20 στο Λος Κάμπος του Μεξικού (Ιούνιο 2012) συμφώνησαν να επιμείνουν σε μια κοινή γραμμή: Θα υπόσχονταν να στηρίξουν την Ελλάδα, αλλά μόνο αν τηρούνταν οι συνθήκες του υφιστάμενου προγράμματος διάσωσης. Δεν θα υπήρχε επαναδιαπραγμάτευση.

Χωρίς χρηματοδότηση από το πρόγραμμα διάσωσης η Αθήνα δεν θα ήταν πλέον σε θέση να πληρώσει τους λογαριασμούς της και υπήρχε μπροστά της η αποπληρωμή χρέους 3,1 δισ. ευρώ στις 20 Αυγούστου, τμήμα του οποίου διακρατούσε η ΕΚΤ.

Η σκληρή χρεοκοπία και το «ατύχημα»

Όπως τονίζουν οι FT, μια σκληρή χρεοκοπία λόγω της παράλειψης πληρωμής οφειλόμενων ομολόγων θεωρούταν τότε ως η πιο πιθανή διαδρομή για το Grexit, δεδομένου ότι, αν δεν υπήρχε κανείς να δανείσει στην Αθήνα, δεν θα ήταν μόνο η κυβέρνηση που θα ξέμεινε από χρήματα. Σχετικά υπενθυμίζει το δημοσίευμα πως εκείνη την εποχή οι ελληνικές τράπεζες στηρίχτηκαν στην επείγουσα ρευστότητα της Τράπεζας της Ελλάδος για να επιβιώσουν, επειδή οι ιδιώτες επενδυτές σταμάτησαν να τις δανείζουν .

Για να πάρουν αυτά τα δάνεια των κεντρικών τραπεζών, οι ελληνικές τράπεζες έπρεπε να προσφέρουν κάποιο είδος εξασφαλίσεων, που για τις τράπεζες στις περισσότερες χώρες στη δίνη της κρίσης, σήμαινε κρατικά ομόλογα. Αλλά αυτά τα κρατικά ομόλογα θα ήταν άνευ αξίας σε ενδεχόμενη σκληρή χρεοκοπία, και έτσι η ρευστότητα της Κεντρικής Τράπεζας θα σταματούσε.

«Χωρίς τη ρευστότητα έκτακτης ανάγκης οι τράπεζες στην Ελλάδα θα κατέρρεαν και χωρίς τράπεζες δεν θα υπήρχε οικονομία» αναφέρει ο Σπίγκελ.

Ακόμη, οι Financial Times αναφέρονται στις ανησυχίες του κ. Παπαδήμου και Ευρωπαίων αξιωματούχων για το ενδεχόμενο ατύχημα. Δηλαδή ένα Grexit που θα ερχόταν ως αποτέλεσμα κατάρρευσης μίας τράπεζας λόγω της φυγής καταθέσεων, κάτι που ξανά θα οδηγούσε σε σκληρή χρεοκοπία.

Στο σενάριο αυτό οι ελληνικές τράπεζες θα ξέμεναν στην κυριολεξία από ρευστό, και η ΕΚΤ δεν θα ήταν σε θέση να τις χρηματοδοτήσει, επειδή θα ήταν αφερέγγυες. «Οι κανόνες απαγορεύουν ρητά την παροχή ρευστότητας, χωρίς επαρκή ασφάλεια, έτσι αυτό σημαίνει ότι σκοτώνεις μια χώρα μέσα σε λίγες ώρες», δήλωσε ένας υπάλληλος της ΕΚΤ που συμμετείχε στις συζητήσεις.

Αγωνία για τις τράπεζες

Στο ίδιο πλαίσιο ο Σπίγκελ περιγράφει το πώς ο Παπαδήμος σε καθημερινή βάση ενημερωνόταν από την κεντρική τράπεζα της Ελλάδας για τα ποσά που αποσύρονταν από τους καταθέτες. Όταν τα ποσά είχαν αρχίσει να γίνονται μεγάλα, έγραψε μια προειδοποιητική επιστολή στο Πρόεδρο της Δημοκρατίας στην οποία τόνιζε πως εάν ο σχηματισμός κυβέρνησης δεν ήταν δυνατός θα έπρεπε να επανακηρυχτούν άμεσα εκλογές.

Το δημοσίευμα φιλοξενεί και δηλώσεις του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος ο οποίος περιγράφει το πώς γινόταν σε 24ωρη βάση η προμήθεια των τραπεζών με χρήματα προκειμένου να μην δοθεί η αφορμή ανησυχίας σε περίπτωση που κάποιος καταθέτης δεν μπορούσε να κάνει ανάληψη.

Το δημοσίευμα υπογραμμίζει ακόμη πως εντός της ΕΚΤ υπήρξε ευρεία συναίνεση ότι η απόφαση που θα οδηγούσε στο Grexit δεν θα έπρεπε να ληφθεί από τους κεντρικούς τραπεζίτες, αλλά από τους πολιτικούς. Περιγράφει δε σύσκεψη που έγινε στις 25η Ιουνίου 2012 στις Βρυξέλλες με την συμμετοχή των Μπαρόζο και Βαν Ρομπάι -ο Γιούνκερ μετείχε τηλεφωνικά- όπου ο Ντράγκι ενημέρωσε τους ηγέτες της Ευρωζώνης ότι οι πολιτικοί θα έπρεπε να εγγυηθούν τα δάνεια έκτακτης ανάγκης προς τις εμπορικές τράπεζες πριν η ΕΚΤ τραβούσε την πρίζα.

Ο Σπίγκελ σημειώνει πως η προειδοποίηση του Ντράγκι δεν ήταν μια ακαδημαϊκή άσκηση.

Καταλήγει δε σημειώνοντας πως μολονότι ο Αντώνης Σαμαράς είχε σχηματίσει ένα κυβερνητικό συνασπισμό την προηγούμενη εβδομάδα, η νέα κυβέρνηση εξακολουθούσε να απαιτεί επαναδιαπραγμάτευση των όρων διάσωσης. Και η Μέρκελ δεν είχε ακόμη αποφασίσει αν η Ελλάδα θα έπρεπε να παραμείνει μέλος της Ευρωζώνης.

Μέρκελ: Ο Σαμαράς είναι που με ανησυχεί!

Οι Financial Times μεταφέρουν, μεταξύ άλλων, τα όσα συνέβησαν κατά την επίσκεψη του Μανουέλ Μπαρόζο στο Βερολίνο στις αρχές του Ιουνίου του 2012, λίγο πριν από τις εκλογές στην Ελλάδα. Την περίοδο εκείνη η Ανγκελα Μέρκελ συμβουλευόταν κάθε οικονομικό παράγοντα της Ευρώπης.

Ο κ. Μπαρόζο είπε στη Γερμανίδα καγκελάριο ότι ένα ενδεχόμενο Grexit θα ήταν καταστροφικό και εν πάσει περιπτώσει ο Αντώνης Σαμαράς πιθανότατα θα κέρδιζε τις εκλογές, για να εισπράξει από την κ. Μέρκελ την απάντηση ότι ο κ. Σαμαράς ήταν εκείνο για το οποίο ανησυχούσε, καθώς η εκστρατεία του συνηγορούσε υπέρ της κατάργησης του προγράμματος.

Παρόμοια συζήτηση είχε λίγες ημέρες αργότερα η Ανγκελα Μέρκελ με τον βρετανό πρωθυπουργό Ντέιβιντ Κάμερον, ο οποίος, αν και λιγότερο αισιόδοξος από τον κ. Μπαρόζο, της συμβούλεψε περίπου τα ίδια πράγματα. Επιπλέον επέστησε την προσοχή της στο ενδεχόμενο μία βίαιης αντίδρασης των αγορών και της φυγής των καταθέσεων, μεταφέροντας την βρετανική εμπειρία με την κατάρρευση της Northern Rock.

Στα δύο η καγκελαρία: Το «άρρωστο πόδι»

Στη γερμανική καγκελαρία, η σύμβουλοι της κ. Μέρκελ είχαν χωριστεί, σύμφωνα με τους Financial Times, σε δύο στρατόπεδα: Στη μια πλευρά βρίσκονταν αυτοί που ανησυχούσαν για τον κίνδυνο του «φαινομένου ντόμινο», το ενδεχόμενο δηλαδή να πυροδοτήσει το Grexit κλιμάκωση της κρίσης σε άλλες προβληματικές χώρες της Ευρωζώνης και να υπάρξει φυγή καταθέσεων στην Πορτογαλία, την Ιταλία και την Ισπανία.

Στην άλλη πλευρά ήταν εκείνοι που υποστήριζαν ότι έπρεπε να ακρωτηριαστεί το «άρρωστο πόδι», δηλαδή η Ελλάδα, ώστε να επανέλθει σε υγιή κατάσταση η υπόλοιπη Ευρωζώνη. Επικεφαλής της ομάδας αυτής ήταν ο ομοσπονδιακός υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε.

Πέραν των συμβούλων της στην καγκελαρία, η κ. Μέρκελ συνομιλούσε και με τρεις κορυφαίους κεντρικούς τραπεζίτες της Ευρώπης, οι οποίοι όμως της έδιναν αντικρουόμενες συμβουλές: ο Γιέργκ Ασμουσεν, μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής του ΔΣ της ΕΚΤ, ο Γενς Βάιντμαν, πρώην σύμβουλός της και επικεφαλής της Μπούντεσμπανκ στη συνέχεια και ο Φιλιπ Χίλντεμπραντ, πρώην επικεφαλής της Ελβετικής Εθνικής Τράπεζας.

Και οι τρεις συνέκλιναν στην άποψη ότι ήταν παράλογη η όποια πρόβλεψη για το κόστος του Grexit.

Η στροφή του Σαμαρά

Η εφημερίδα κάνει λόγο για στροφή 180 μοιρών του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά μετά τις εκλογές του Ιουνίου του 2012, κατά την πρώτη επίσκεψη του Μανουέλ Μπαρόζο στην Αθήνα από την αρχή της κρίσης.

Με την Αθήνα να βρίσκεται στριμωγμένη, καθώς καθυστερούσε η εκταμίευση των 34,3 δισ. ευρώ της βοήθειας και τον κ. Σαμαρά να επιμένει σε εκτεταμένη αναθεώρηση του Μνημονίου, ο πρόεδρος της Κομισιόν έφθασε στην Αθήνα και έμεινε στο γραφείο του έλληνα πρωθυπουργού για περίπου δύο ώρες.

Εκεί φέρεται να συμβούλεψε τον κ. Σαμαρά να μην αρχίσει να θέτει νέους όρους, και ότι το πρώτο μήνυμα που έπρεπε να μεταφέρει στη Γερμανία ήταν ότι «θα ανταποκριθούμε στις υποχρεώσεις μας».

Αξιωματούχοι, που ήταν παρόντες στη συνάντηση και τους οποίους επικαλούνται οι Financial Times, μαρτυρούν ότι ο Αντώνης Σαμαράς άρχισε να αλλάζει με χειρόγραφες σημειώσεις το δελτίο Τύπου, που θα διανέμονταν αργότερα, προτού ακόμη ο κ. Μπαρόζο προλάβει να ολοκληρώσει τη «νουθεσία» του.

Αργότερα θα έλεγε στους δημοσιογράφους ότι η Ελλάδα θα εφαρμόσει όλα τα μέτρα που συμφωνήθηκαν. Η εφημερίδα μεταφέρει σχόλιο ενός υπουργού της προηγούμενης κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, σύμφωνα με τον οποίο «ο Σαμαράς έκανε την πιο εντυπωσιακή αναστροφή».

Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ

Πώς χτίστηκε η ''Αγιά Σοφιά'' (N. Geographic)



(Επιμέλεια: Γ. Σφακιανάκης)

Η γέννηση της «Δημοκρατίας» (ένα προκλητικό παραμύθι)

Ένα ιδιαίτερα διαπεραστικό – αν και μετριοπαθώς διατυπωμένο – σχόλιο της τακτικής αναγνώστριας του Aixmi.gr, Ελένης Αθανασούλη, στο ενδιαφέρον άρθρο της διηγηματογράφου Ντίνας Εξάρχου: «Ψιτ, κύριος!», ήταν η αφορμή για το σύντομο κείμενο πολιτικής μυθοπλασίας που ακολουθεί…

———————————————————

Το ότι ζούμε σε δημοκρατικό καθεστώς το θεωρούμε τόσο αυτονόητο ώστε σπάνια μπαίνουμε στον κόπο να το επανεξετάσουμε. Πιστεύουμε ως λαός ότι κρατάμε τις τύχες μας στα δικά μας χέρια, αφού κάθε τέσσερα χρόνια έχουμε τη δυνατότητα να εκλέγουμε τους διαχειριστές των δημοσίων θεμάτων της χώρας. Όμως, πόσο επηρεάζει στ’ αλήθεια αυτή η εκλογή τη ζωή μας και την πορεία του τόπου; Και – το πιο σημαντικό – πρόκειται για αληθινή επιλογή, ή μήπως για επίφαση επιλογής; Τα ερωτήματα αυτά επιχειρεί να θέσει ένα (ενδεχομένως προκλητικό) παραμύθι για «ψαγμένα» κι ανήσυχα παιδιά…

Ήταν κάποτε ένας Βασιλιάς σε μια μικρή κι ασήμαντη χώρα, που δεν θυμάμαι καν τ’ όνομά της. Ήταν σκληρός με τους υπηκόους του, με εξαίρεση τα μέλη μιας μικρής ομάδας προνομιούχων που τον στήριζαν δίνοντάς του τα μέσα για να ασκεί ανενόχλητα την εξουσία του. Όμως, η δυσαρέσκεια του λαού όλο και γιγαντωνόταν, και μια εξέγερση σιγόβραζε ανάμεσα στους απλούς ανθρώπους που υπέφεραν από την πείνα και εξοργίζονταν με την ανισότητα και την αδικία…

Ο Βασιλιάς τότε συγκάλεσε συμβούλιο με τους σοφούς της αυλής, να πάρει τη γνώμη τους γι’ αυτή την επικίνδυνη κατάσταση που διαμορφωνόταν στη χώρα. Κάποια στιγμή, ο αρχαιότερος των σοφών πήρε το λόγο:

«Άκουσε τι θα κάνεις, Βασιλιά, για να αποτρέψεις την εξέγερση: Είσαι τυχερός που έχεις δύο γιους. Θα αφήσεις, λοιπόν, να διαδοθεί σ’ όλη τη χώρα πως άλλαξαν στάση απέναντί σου και θέλουν τώρα να σε ανατρέψουν και να καταργήσουν τη βασιλεία σου. Πράγμα που, τελικά, θα επιτρέψεις να γίνει – εικονικά, βέβαια, και κάτω από τον απόλυτο έλεγχό σου. Μετά από λίγο, οι δύο γιοι σου θα διαφωνήσουν, δήθεν, μεταξύ τους για το είδος της διακυβέρνησης. Ο ένας θα κάνει πως είναι συντηρητικός και σταθερά προσηλωμένος στις παραδοσιακές αξίες του τόπου, ενώ ο άλλος θα φαίνεται προοδευτικός και ανατρεπτικός, με νέες ιδέες που θα στοχεύουν στο καλό του λαού. Ε, από κει και πέρα, ας αποφασίζει ο ίδιος ο λαός κάθε τόσο, ποιος από τους δύο θα τον κυβερνά. Ούτως ή άλλως, το πρόσταγμα θα το έχεις πάντα εσύ και οι προνομιούχοι σου!»

Με τον τρόπο αυτό, γεννήθηκε στη χώρα εκείνη η Δημοκρατία. Ή, τουλάχιστον, αυτό που φάνταζε στις συνειδήσεις των αφελών πολιτών ως «Δημοκρατία»! Γιατί ο λαός – διχασμένος τώρα σε δύο αλληλομισούμενα στρατόπεδα, κι έτσι ακόμα περισσότερο αποδυναμωμένος – συνέχισε να πεινά, οι προνομιούχοι εξακολούθησαν να πλουτίζουν, ενώ ο βασιλιάς δεν έπαψε ποτέ στ’ αλήθεια να κυβερνά!

(Προς άρση τυχόν παρεξηγήσεων, η φανταστική χώρα του παραμυθιού ουδεμία σχέση έχει με την Αρχαία Ελλάδα, που γέννησε την αληθινή Δημοκρατία! Για το εντός εισαγωγικών ομώνυμο Πολίτευμα, σε συσχετισμό με τη νεώτερη Ελλάδα, δεν είμαι απόλυτα βέβαιος… Τείνω, όμως, να συμμερίζομαι τον σκεπτικισμό της Ελένης Αθανασούλη.)

* Αφιερωμένο σε φίλο μου συν-αρθρογράφο και ιατρό, που με τα επιμελώς φιλοτεχνημένα εμπρηστικά κείμενά του συμβάλλει στη διατήρηση και την όξυνση του εθνικού μας διχασμού που κατ’ ευφημισμόν ονομάζεται (και αφελώς εκλαμβάνεται ως) «δημοκρατική αντιπαράθεση». Ενός διχασμού που δεν είναι πρωτόγνωρο απότοκο της παρούσας «κρίσης», μα διαχρονικό δομικό συστατικό της ίδιας της ελληνικής συλλογικής συνείδησης…

Το σχόλιο της Ε. Αθανασούλη:

Η συμπεριφορά των πολιτών συναρτάται προς αυτή των αρχόντων. Γι' αυτό είναι τεράστιας σημασίας το παράδειγμα που λαμβάνουμε, αφού αντιστοιχεί στα πρότυπα που έχουμε, προσφέρουμε, αποτελούμε. Αρνητικά ή θετικά.

Το άρθρο αυτό μου έφερε στο νού, ένα παραμύθι, που έλεγε ο πατέρας μου και τ’ άκουγα μικρό-μικρό παιδάκι τα κρύα βράδια στο τζάκι, στα δύσκολα χρόνια της 10ετίας του ’50.

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένας βασιλιάς, που είχε ένα γιό, καλομαθημένο και μορφωμένο. Κι αυτός, μια μέρα, αποφάσισε να πάει να βρεί την τύχη του. Μάταια ο πατέρας του, ο γέρος άρχοντας και η μάνα του η γριά βασίλισσα, προσπαθούσαν να τον πείσουν ότι η τύχη του είναι εκεί στο βασίλειό του. Ότι με αυτόν τον προορισμό μεγάλωσε. Αυτός αρνήθηκε να κληρονομήσει το βασίλειο. Σκέφτηκε, ότι με τη μόρφωση που του έδωσαν οι καλοί γονείς του, και οι σοφοί δάσκαλοί του, θα μπορούσε ο ίδιος να βρεί το δικό του βασίλειο.

Έφυγε λοιπόν από το παλάτι, γιατί ήθελε να γυρίσει τη χώρα και να γνωρίσει τους ανθρώπους του βασιλείου. Και μάλιστα πίστευε, και πως θα γινόταν σπουδαίος βασιλιάς, αν ξεκινούσε με τις δικές του δυνάμεις, χωρίς τις συμβουλές και τις οδηγίες των γονιών του, που ήσαν άνθρωποι γερασμένοι, προηγούμενης γενιάς. Τι μπορούσαν άλλωστε, σκεφτόταν, να ξέρουν αυτοί σήμερα για τα ζητήματα του αύριο, που θα’βρισκε αυτός μπροστά του, την ώρα που θα έπαιρνε στα χέρια του τα ηνία της διακυβέρνησης;

Ο νέος είχε μάθει γράμματα κοντά σε σπουδαίους δασκάλους, που του δίδαξαν την καλλιέργεια σώματος και ψυχής. Του δίδαξαν τη φιλοπονία, την εγκράτεια των παθών, την επιμέλεια στην εργασία και τη μαχητικότητα για την επίτευξη των στόχων του. Τον δίδαξαν ότι είναι σπουδαίο να επιδιώκει όχι μόνο την ευμάρεια των πολιτών του βασιλείου του, αλλά και την παίδευσή τους, με απώτερο σκοπό να κάνουν πάντα το σωστό, όχι μόνο όταν είναι υποχρεωμένοι να το κάνουν, αλλά και όταν μπορούν να διαλέξουν το τι ακριβώς θα κάνουν.

Περιπλανήθηκε για αρκετά χρόνια σε πόλεις και χωριά. Παράμενε για λίγο καιρό στους διάφορους τόπους, και ζούσε μαζί με τους υπηκόους του βασιλείου, ώστε να γνωρίσει από κοντά το λαό του. Τις συνήθειες και τους πόθους τους. Διαπίστωσε πως ο πατέρας του ήταν πολύ καλός άρχοντας. Γιατί ικανοποιούσε τα σοβαρά αιτήματα των υπηκόων του και με το παράδειγμά του τους έκανε να δέχονται τις δυσκολίες για όσα δεν μπορούσε να ικανοποιήσει. Με το παράδειγμα του άρχοντα μεγαλωμένοι όλοι στη χώρα, ήταν καλόγνωμοι κι εργατικοί. Οι άνθρωποι ήσαν αλληλέγγυοι μεταξύ τους. Οι διαφωνίες και οι έριδες δεν βαστούσαν πολύ. Τα δικαστήρια δεν είχαν πολλές υποθέσεις, γιατί οι άνθρωποι δεν έφταναν συχνά ως εκεί. Απάτες δεν υπήρχαν.

Το αρχοντόπουλο καθώς ζούσε ανάμεσα στους υπηκόους του πατρικού του βασιλείου, είδε μια μέρα μια όμορφη κοπέλα να κρατάει μια γερόντισσα από το χέρι , να τη φροντίζει και να τη βοηθάει με υπομονή και αγάπη. Πλησίασε και τη ρώτησε:

-Τι σου είναι η γερόντισσα;

-Γειτόνισσα, και δεν μπορώ να την αφήσω μόνη, γιατί δεν έχει δυνάμεις τώρα πια, είπε η κοπέλα.

Το αρχοντόπουλο θαύμασε την ευγένεια ψυχής που διέκρινε την κοπέλα και δεν μπορούσε να τη βγάλει από το μυαλό του. Σκέφτηκε, ότι μια τέτοια κοπέλα θα ήταν καλή σύντροφος στη δύσκολη και με πολλές ευθύνες ζωή ενός άρχοντα. Θα ήταν μεγάλη τύχη αν μπορούσα να κατακτήσω την καρδιά της, σκέφτηκε, κι έβαλε μπροστά ένα σχέδιο δοκιμασίας. Εκεί που περπατούσε, κι ενώ εκείνη τον έβλεπε, σκόνταψε δήθεν κι έπεσε. Βόγγηξε δυνατά κι έκανε πως πονάει. Εκείνη κατέφτασε να τον περιποιηθεί, με τη λύπη ζωγραφισμένη στο πρόσωπο για τον πόνο του, και γεμάτη απορία αν μπορεί πραγματικά να βοηθήσει. Τον βοήθησε να καθίσει σ’ ένα πεζούλι, τού’φερε ένα ποτήρι νερό, και κάλεσε το γιατρό του χωριού. Περιμένοντας το γιατρό, γνωρίστηκαν κάπως. Εκείνη ήταν ορφανή μοναχοκόρη. Όλοι την αγαπούσαν, κι όλους τους αγαπούσε σαν οικογένειά της. Ο πατέρας της ήταν γενναίος και πιστός στρατηγός, που είχε αφήσει τα κόκκαλά του στον τελευταίο πόλεμο του βασιλιά, κι η μητέρα της είχε πεθάνει περιμένοντάς τον να γυρίσει.

Αυτή την κόρη την ερωτεύτηκε, όχι μόνο για τη χάρη και την υπομονή που έδειχνε προς τη γερόντισσα. Όχι μόνο γιατί ήταν όμορφη κι ευγενική. Αλλά κυρίως, γιατί σκέφτηκε πως μια τέτοια κοπέλα θα λάμπρυνε το παλάτι με την ευγένεια και την καλοσύνη της και θα φρόντιζε να ‘χουν αγάπη και στοργή οι γέροντες γονείς του, Μια τέτοια κοπέλα που γνωρίζει από οικογενειακή αγάπη και πόνο, θά’θελε για γυναίκα του, και λογάριασε να την πάρει μαζί του στο παλάτι. Ενθουσιασμένος τότε, της ζήτησε να τον συντροφέψει στη ζωή του και της πρότεινε να τον ακολουθήσει πίσω στο πατρικό του, χωρίς να της πεί πως είναι βασιλόπουλο. Εκείνη δέχθηκε και γύρισαν μαζί στο παλάτι.

Οι γονείς του όταν τον είδαν με την κοπέλα, αρχικά ανησύχησαν για τη χωριατοπούλα που τους έφερε. Για να διαπιστώσουν την ανατροφή, τους τρόπους και το χαρακτήρα της, την κάλεσαν στο επίσημο δείπνο στο οποίο θα συμμετείχαν και όλοι οι άρχοντες της Χώρας. Η κοπέλα, τους τίμησε με τη χάρη και τη μόρφωσή της και η βασιλική πρόσκληση για το επίσημο δείπνο ήταν το διαβατήριο για τους βασιλικούς γάμους, που ακολούθησαν.

Υπηρέτες κακοί και συκοφάντες, πλησίασαν τη γριά βασίλισσα και κατηγόρησαν την κοπέλα για δυστροπία και κακή ανατροφή. Η γριά βασίλισσα ζήτησε να μάθει το λόγο. Της είπαν λοιπόν ότι η νέα βασίλισσα, τους κάλεσε τη νύχτα, γιατί δεν μπορούσε να κοιμηθεί στο κρεβάτι της. Οι υπηρέτες σήκωσαν μέσα στη νύχτα, το ένα, το άλλο και όλα τα υποστρώματα του βασιλικού κρεβατιού και, κάτω από το τελευταίο, τι βρήκαν; Βρήκαν ένα ρεβύθι! Ένα τόσο δα ρεβυθάκι! Απορούσαν οι υπηρέτες που ένα τόσο μικρό ρεβυθάκι είχε τη δύναμη να κρατάει άυπνη τη νεαρή βασίλισσα και να τυραννάει το σώμα της.

Η γριά βασίλισσα χαμογέλασε για τη λεπτότητα και τη διάκριση της νύφης της, γιατί διαπίστωσε ότι η ευαισθησία της ήταν τέτοια που μπορούσε να αντιληφθεί ακόμη και την ελάχιστη διαταραχή. Γεμάτη εμπιστοσύνη ότι με τη γνώση και την ικανότητα της νέας βασίλισσας θα τηρούνται οι κανόνες σε όλες τις μορφές και τις εκδηλώσεις της ζωής του βασιλείου, και μάλιστα χωρίς καμμιά παρέκκλιση, η γριά βασίλισσα θεώρησε ότι η εγρήγορση, η ευαισθησία και ο χαρακτήρας που με την καλή της ανατροφή είχε αποκτήσει η νύφη της, ήταν εγγύηση για το μέλλον της βασιλείας του γιού της.

Aixmi.gr

Τρίτη 13 Μαΐου 2014

Ο γελωτοποιός!

Επίκαιρο σχόλιο της Ελένης Αθανασούλη

Σεξιστικό παραλήρημα του Θεόδωρου Πάγκαλου κατά της Ρένας Δούρου, και σκληρή επίθεση εναντίον του Μανώλη Γλέζου, λίγο πριν ανοίξουν οι κάλπες για τις αυτοδιοικητικές εκλογές.

Ο ίδιος είπε πως θα ψηφίσει ΝΔ ή Ποτάμι και όχι ΕΛΙΑ γιατί «δεν τον θέλουν» και δεν είναι υποχρεωμένος να μείνει με μια γυναίκα που δεν τον αγαπάει….

Tι τρόπος! Τι ευγένεια! Τι γαλαντομία!

Είναι γνωστός για την κτηνωδία του, την απληστία του, το βρωμόστομά του, την αναίδεια, την προπέτεια, την ασυνέπεια, την αναισθησία του! Και άλλα πολλά παρόμοια "χαρίσματα"!

Η παρουσία του στην πολιτική επικαιρότητα για χρόνια, του έγινε έξις και εμμονή και εθίστηκε στην κυριαρχία του προσκηνίου. Συχνά άνευ λόγου.

Δεν νοσεί μόνο αυτός από τη νόσο αυτή. Πολλοί πολιτικοί την έχουν. Γι' αυτό ακούμε τις ανοησίες τους κατ' εξακολούθηση.

Όλοι αυτοί, που μας έφεραν εδώ, με τις ανεκδιήγητες και κοντόφθαλμες πολιτικές τους, αντί να σιωπούν μήπως τους ξεχάσουμε, εξακολουθούν να ομιλούν και ενώ κορυβαντιούν νομίζουν ότι βρίσκονται άδοντες στη Σκάλα του Μιλάνου!

Μήπως μπορεί να μας απαντήσει τι θα ψηφίσουν οι άλλοι 4 Έλληνες;

Και... αλήθεια, θέλει να βρίσκεται με μια γυναίκα που τον αγαπάει; Γιατί θα τον αγαπάει; για την ευγένεια, το ήθος, τη λεπτότητα των τρόπων του, τη διακριτικότητά του, τη μαχητικότητά του, την εγκράτειά του, την επιμονή του στο σωστό, την ακεραιότητά του; Είναι αυτός έτσι;

Αυτός θα την αγαπάει; Μπορεί να αγαπάει κανέναν άλλο εκτός από τον εαυτό του;

Βότσαλο στη λίμνη...!

Κυριακή 11 Μαΐου 2014

Πέμπτη 8 Μαΐου 2014

Πού δεν βάζει γκολ ο Messi!



(Επιμέλεια: Γ. Σφακιανάκης)

Σχόλιο costaspap: Αυτόν τον τερματοφύλακα πρέπει να τον φέρουμε (επειγόντως) στην ΑΕΚ! Δεν βάζουμε που δεν βάζουμε τα πέναλτι, τουλάχιστον να μην τα τρώμε κιόλας!

Κυριακή 4 Μαΐου 2014

Το αίσχος του ανεξέλεγκτου εμπορίου

Της Ελένης Αθανασούλη

Το παρακάτω βίντεο αναφέρεται στις συνθήκες εκτροφής ζώων προς κατανάλωση.

Τα εκτροφεία είναι επιχειρήσεις που δίνουν εντολές μεγιστοποίησης του κέρδους. Οι υπάλληλοι είναι επιφορτισμένοι με τα κτηνώδη καθήκοντα ευνουχισμού, θανάτωσης άχρηστου, εμπορικά, πληθυσμού ζώων και -πιθανόν- ανακύκλωσης των πτωμάτων των θανατωθέντων ζώων, χρησιμοποιώντας το προϊόν αυτό (δηλαδή τα πτώματα) για την εκτροφή (ομοειδών ή διαφορετικού είδους) ζώντων. Ας θυμηθούμε την περίπτωση των αγελάδων, με τις γνωστές συνέπειες (σπογγώδης εγκεφαλοπάθεια)!

Το εμπόριο, όταν ασκείται χωρίς ηθική και όρια, είναι ο πατέρας του κακού. Κυρίως όμως, οι άνθρωποι που χάνουν την ηθική τους και τα όρια της απληστίας τους είναι οι φορείς μέσω των οποίων τέτοιες μέθοδοι και πρακτικές γίνονται πραγματικότητα.

Τελικά, οι κυβερνήσεις και οι υπεύθυνοι κρατικών φορέων είναι εκείνοι που θα έπρεπε να θεσπίζουν και να επιβάλλουν τα όρια. Και όχι μόνο. Αυτοί θα έπρεπε να επιβλέπουν και να ελέγχουν την τήρησή τους. Γιατί αυτό είναι απαίτηση της κοινωνίας ολόκληρης, προς όφελος όλων των πολιτών και, εν τέλει, της προοπτικής της ανθρώπινης ζωής...


Σάββατο 3 Μαΐου 2014

Φίδια στον κόρφο μας;

Μου το έστειλε η αναγνώστρια Ελένη Α. και το αναρτώ άμεσα! Ομολογώ, δεν γνώριζα πως υπάρχουν "Έλληνες" πολίτες που μισούν σε τέτοιο βαθμό αυτή τη χώρα...!