Τρίτη 16 Σεπτεμβρίου 2014

Ναι, είμαι «ρατσιστής»!

Αψηφώντας τους νόμους της Πολιτείας, αποφασίζω σήμερα να εξαντλήσω τα όρια της κοινωνικής προκλητικότητας και να δηλώσω ευθαρσώς: «Είμαι ρατσιστής!» Ναι, φίλτατοι προοδευτικοί, κάποιους συνανθρώπους μας τους θεωρώ προικισμένους με κατώτερο DNA και φτιαγμένους από φτηνότερο υλικό. Όχι γιατί δεν ακούν κι αυτοί Βάγκνερ, αλλά επειδή έχουν αφήσει ακαλλιέργητες εντός τους όλες τις ανθρώπινες αξίες πλην αυτών που υπηρετούν το ευτελές «τίποτα» και θωπεύουν το νοσηρό «εγώ»…

Και, επειδή είναι αδύνατο σε ένα σύντομο σημείωμα να καταγράψω όλες τις κατώτερες «ράτσες», θα αρκεστώ σε λίγα ενδεικτικά παραδείγματα:

- Τα υπερτραφώς ανεπτυγμένα (ενίοτε και ακαλαισθήτως εικονογραφημένα) μπράτσα που συνυπάρχουν αυτάρεσκα με ένα παντελώς υπανάπτυκτο μυαλό – κι έναν ακόμα λιγότερο κατεργασμένο χαρακτήρα…

- Το χοντρόσβερκο κτήνος με το κάρο πολυτελείας, που μαρσάρει στη διάβαση πεζών ενώ σε βλέπει να περνάς, κλείνει το δρόμο πάνω στη στροφή του λεωφορείου πηγαίνοντας με το πάσο του να πάρει τσιγάρα απ’ το περίπτερο, πουλάει τσάμπα μαγκιές σε ό,τι κινούμενο βρεθεί στο δρόμο του, πετάει με απόλυτη φυσικότητα το άδειο τενεκεδάκι της κόκα-κόλας έξω απ’ το παράθυρο, και κάνει όποια επικίνδυνη (για την ασφάλεια των άλλων) γελοιότητα βάζει ο νους του ανθρώπου, προκειμένου να εντυπωσιάσει την κενόδοξη κότα που καταλαμβάνει το κάθισμα του συνοδηγού…

- Τους αλητήριους του διπλανού διαμερίσματος που κοπροσκυλιάζουν «σπουδάζοντας» με τα λεφτά του μπαμπά τους, την ημέρα κοιμώμενοι μακαρίως και τη νύχτα επιδιδόμενοι στο σπορ της ολονύχτιας ηχορύπανσης, με το stereo (αξεσουάρ, εκ των ων ουκ άνευ, της κάθε καθωσπρέπει ρουστίκ περσόνας που πατάει το πόδι της στην πόλη) στη διαπασών, τα μπάσα στο τέρμα να απειλούν τζάμια και νευρικά συστήματα, τα κακόηχα «όπα» και τις άλλες κραυγές να τρυπούν βάναυσα τα αυτιά των περιοίκων, και τη σαρκαστική συμβουλή «να πας να μείνεις σε κανένα νεκροταφείο!» σε πρώτη ζήτηση για όποιον τολμήσει (ευγενικά) να διεκδικήσει το αυτονόητο δικαίωμά του στη νυχτερινή γαλήνη…

- Τους κυνικούς στο διπλανό παγκάκι που, άθελά σου, ακούς να λένε ο ένας στον άλλο: «Έλα μωρέ, σιγά μη λυπηθώ τον κ…γερο που τον σκότωσαν οι ληστές. Στο κάτω-κάτω, μια σύνταξη λιγότερη!»

- Τη μοχθηρή γυναίκα που αντλεί απόλαυση και αυταξία σπέρνοντας ζιζάνια σε κάθε υγιή σχέση (ερωτική, φιλική ή οικογενειακή) που θα ατυχήσει να βρεθεί στο δρόμο της…

- Τη μαμά που φωνάζει αγριεμένα στο παιδάκι της: «περπάτα λοιπόν!», όταν αυτό κάνει να σκύψει να μαζέψει το άδειο κουτί από την πορτοκαλάδα, που του έπεσε στο δρόμο…

- Το καλόπαιδο (με ωμέγα) που, εκμεταλλευόμενο την ευκινησία της εφηβείας του, τρέχει πρώτο να καταλάβει τη μοναδική άδεια θέση στο λεωφορείο, απολαμβάνοντας, με μια αίσθηση θριάμβου, την απόγνωση στα μάτια του όρθιου υπερήλικα…

- Το άλλο καλόπαιδο (ίδια ορθογραφία όπως πριν) που, κάνοντας χαβαλέ στην παρέα, χλευάζει ως «ανέραστη» (το λέω κομψά) την καθηγήτρια του σχολείου του επειδή(!) του φέρθηκε με ευγένεια και καλοσύνη (ναι, το άκουσα και αυτό!)…

- Τους μακρινούς γνωστούς (δεν εννοώ πραγματικούς φίλους) που, σαν σε τρακάρουν στο σούπερ μάρκετ αρχές φθινοπώρου, το πρώτο που τους έρχεται να ρωτήσουν πριν καν πουν «καλημέρα», είναι: «Εσείς πού πήγατε διακοπές; Μπα, δεν πήγατε πουθενά; Α, εμείς πήγαμε Πάρο!» Κι αν περισσέψει χρόνος ώσπου νάρθει η σειρά τους στο ταμείο, ίσως θυμηθούν κιόλας να σε ρωτήσουν «τι κάνεις»…

- Τους θρασύδειλους του Διαδικτύου που βρίζουν, χλευάζουν και συκοφαντούν την αντίθετη άποψη, ασφαλισμένοι πίσω από το προνόμιο της ανωνυμίας τους – που κακώς, κατά τη γνώμη μου, τους παρέχεται από τα ευπρόσωπα, τουλάχιστον, sites…

…Και η λίστα, φυσικά, είναι ατέρμων. Έτσι, ζητώ προκαταβολικά συγνώμη από όσους πιθανόν αισθάνονται ότι δικαιούνται μια θέση σε αυτή, αλλά δεν μπόρεσαν να εντοπίσουν την κατηγορία τους. Μόνο, μία παράκληση προς τους υπόλοιπους αναγνώστες: Όσο κάφρος κι αν είναι κάποιος που αντίκειται σε κάθε έννοια κοινωνικής ευπρέπειας και παραβιάζει κάθε κανόνα αισθητικής της συμπεριφοράς, μην τον αποκαλείτε «ζώο». Τον κολακεύετε! Άσε που αδικείτε τα ζώα…

Aixmi.gr

Δευτέρα 15 Σεπτεμβρίου 2014

Always a Goddess!

Έλαβα σήμερα μέσω Facebook μια ειδοποίηση από μια Θεά. Αφορά το νέο της album "Partners". Λίγο σπασμένη, ίσως, κάπου-κάπου η φωνή της, αλλά δεν χάνει ποτέ αυτό το θείο χάρισμα που τόσο μας μάγεψε! Πάρτε μια ιδέα...


Παρασκευή 12 Σεπτεμβρίου 2014

Δεν είναι λίγο ρατσιστικός ο "αντιρατσιστικός νόμος";

Ήρθε στα χέρια μου ένα εξαιρετικό άρθρο του Χάρη Μπεκιάρη, γραμμένο τον Ιούνιο του 2013, όταν βρισκόταν ακόμα υπό συζήτηση το περίφημο "αντιρατσιστικό νομοσχέδιο", το οποίο σήμερα αποτελεί ήδη νόμο του κράτους. Στο ερώτημα, "γιατί άργησε τόσο να δημοσιευθεί;", καλύτερα να μη δώσω την απάντηση που γνωρίζω...

Χωρίς να έχω διαβάσει το περίφημο αντιρατσιστικό νομοσχέδιο χάρη στο οποίο για άλλη μια φορά ο Έλληνας πολίτης γίνεται θεατής πολιτικής κοκορομαχίας, δημοσιογραφικής κόντρας και εν τέλει κοινωνικού αποπροσανατολισμού, κάνω μερικές σκέψεις.

Λογικά η ιδέα ξεκίνησε με αφορμή τα απαράδεκτα περιστατικά βίας που σημειώθηκαν στις φράουλες της Μανωλάδας και σε άλλα σημεία της χώρας με θύματα μετανάστες. Κρίθηκε σκόπιμο να γίνει ένας νέος νόμος που θα επιβάλλει αυστηρές ποινές σε όποιον παρανομεί εις βάρος μετανάστη με οποιονδήποτε τρόπο και ιδιαίτερα όταν ασκεί ρατσιστική βία εναντίον του. Με άλλα λόγια, ο πολυσυζητημένος αντιρατσιστικός νόμος εμπνεύστηκε από την προφανή ανάγκη να αντιμετωπιστεί η νοοτροπία «είσαι αλλοδαπός, είσαι κατώτερος, σε εκμεταλλεύομαι, σε σπάω στο ξύλο», όπου εκδηλώνεται… Μερικά εύλογα ερωτήματα όμως είναι:

Το Σύνταγμα δεν προβλέπει την ισότητα όλων απέναντι στο νόμο;

Το Σύνταγμα δεν προβλέπει την επιβολή ποινών σε όποιον βιαιοπραγεί εναντίον συνανθρώπων του, ακόμα και όταν έχει δίκιο;

Το Σύνταγμα δεν προβλέπει ανάλογες ποινές για όποιον αδικεί με οποιονδήποτε τρόπο το συνάνθρωπό του σε κάθε επίπεδο των ανθρώπινων σχέσεων;

Το Σύνταγμα δεν καθορίζει τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις εργασιακές σχέσεις;

Το Σύνταγμα δεν ορίζει το δικαίωμα του καθένα να θρησκεύεται όπως επιθυμεί;

Το Σύνταγμα δεν ορίζει την ελευθερία της έκφρασης;

Γιατί να μην εφαρμόζεται το ισχύον νομοθετικό πλαίσιο και να γίνει διάκριση και ειδική μέριμνα για τους μετανάστες; Σε άλλο νόμο θα υπάγεται ο Έλληνας εργαζόμενος αν τον δείρει ο εργοδότης του και σε άλλον ο μετανάστης εργαζόμενος αν του συμβεί το ίδιο;

Μιλάμε για ισότητα, πού είναι; Έδειρες αλλοδαπό επειδή είσαι βλαμμένος και έτσι σου άρεσε για τον x, y λόγο, να πας φυλακή, όχι όμως επειδή έδειρες αλλοδαπό, αλλά επειδή έδειρες άνθρωπο γενικότερα, όπως προβλέπει ο ισχύων νόμος.

Τι εξυπηρετεί ένα νέο, ειδικό, αντιρατσιστικό νομοσχέδιο; Να δώσει μεγαλύτερη αξία στους μετανάστες ως άτομα και να τους παρέχει μεγαλύτερη προστασία; Γιατί εγώ ως Έλληνας να δικαιούμαι λιγότερη προστασία; Αν κάποιος με μαχαιρώσει και με ληστέψει στο δρόμο, θα τιμωρηθεί λιγότερο αυστηρά απ’ όσο αν ήμουν μετανάστης;

Κι αν όχι, αλλά η ποινή θα είναι ίδια, ποιο το νόημα της δημιουργίας νέου νόμου; Η ανεξιθρησκία προστατεύεται ήδη από το Σύνταγμα, η ισότητα των λαών επίσης, η ισότητα απέναντι στο νόμο το ίδιο. Αν δεν εφαρμόζονται όλα αυτά, φταίει το κράτος ως σύστημα και όχι ως θεσμός. Αν δεν εφαρμόζεται ο ισχύων νόμος, δε θα εφαρμοστεί ούτε κάποιος καινούριος. Με άλλα λόγια, οι νόμοι είναι πλήρεις. Ας εφαρμοστούν αντί να επινοούνται νέα νομοσχέδια για εξυπηρέτηση επικοινωνιακών τακτικών μέχρι να πέσουν κι αυτά στο κενό…

Υπό το φόβο διαρροών ψηφοφόρων, κάθε πολιτικός αρχηγός προσαρμόζει τη στάση του. Οι μεν φοβούνται τα ποσοστά του ενός άκρου και οι δε τα ποσοστά και την κυβερνητική προοπτική του άλλου άκρου. Θα πρέπει να αναρωτηθούν όμως μήπως οι διαρροές παρατηρούνται όταν απλά λείπει η πολιτική βούληση για το αυτονόητο.

Ένας ξεχωριστός, αντιρατσιστικός νόμος είναι ρατσιστικός γιατί πρώτος αναγνωρίζει την ύπαρξη φυλετικών διακρίσεων, τις οποίες ουσιαστικά υιοθετεί, αν καθορίσει άλλο Δίκαιο για το μετανάστη από το ισχύον για τον απλό πολίτη. Το μόνο που χρειάζεται είναι να εφαρμοστεί το Σύνταγμα. Ψηφοθηρικά χαϊδέματα αυτιών και οπισθοχώρηση από τα προφανή είναι άλλο ένα βήμα προς τα πίσω και να πώς μένει ανοιχτή η πόρτα στα άκρα, είτε αυτά λέγονται ακροδεξιά είτε ακροαριστερά.


Χάρης Μπεκιάρης

Δολοφονούν τα άλογα όταν γεράσουν…

Μια ακόμα δολοφονία ανυπεράσπιστου ηλικιωμένου από «μετανάστες», με κίνητρο τη ληστεία, έρχεται σαν ειρωνικό επιστέγασμα του – προσφάτως ψηφισθέντος από το Κοινοβούλιο – «αντιρατσιστικού νόμου». Και, επειδή με τους νόμους δεν είναι να παίζει κανείς (ειδικά όταν αυτοί θέτουν υπό αμφισβήτηση την ίδια την ελευθερία του λόγου), θα υπερνικήσω την αδήριτη ανάγκη σχολιασμού του τραγικού συμβάντος με τρόπο που θα απέδιδε πιστά τις σκέψεις μου. Αντ’ αυτού, σε πνεύμα ρετρό, επιλέγω να παρουσιάσω στο αναγνωστικό κοινό του Aixmi.gr ένα άρθρο μου στο «Βήμα» (εδώ, σημαντικά αναθεωρημένο και με νέο τίτλο) γραμμένο προ διετίας. Τότε που κάποιοι άλλοι φιλοξενούμενοι σ’ αυτή τη χώρα είχαν δολοφονήσει φριχτά έναν ακόμα άτυχο ηλικιωμένο…

Κάποιες άλλες, μακρινές εποχές, η είδηση θα είχε αναστατώσει το πανελλήνιο. Οι εφημερίδες θα την πρόβαλλαν με πηχυαίους τίτλους, ενώ θα ήταν για μέρες το πρώτο θέμα της ειδησεογραφίας στα κανάλια και στα ραδιόφωνα… Σήμερα, η είδηση πέρασε στα «ψιλά» των εφημερίδων (αν έφτασε καν ως εκεί), ενώ για τα κανάλια ήταν ένα «συνηθισμένο» περιστατικό του καθημερινού αστυνομικού δελτίου. Πώς λέει εκείνο το χιλιο-αναμασημένο (αν και σοφό) κλισέ για το τέρας που δεν μας τρομάζει πια γιατί αρχίσαμε να του μοιάζουμε…

Όλοι έχουμε συναντήσει ανθρώπους που πέρασαν τα ογδόντα και βρέθηκαν στην ανάγκη να ζουν μόνοι. Για να κάνουμε πιο συγκεκριμένο το σενάριο, σκεφτείτε κάποιον που μόλις πριν ένα χρόνο έχασε τη σύντροφό του, το μόνο πρόσωπο στον κόσμο που είχε για παρέα και η παρουσία του τού έδινε κάποιο αίσθημα ασφάλειας… Τώρα οι νύχτες ήταν άυπνες και βασανιστικά αξημέρωτες. Κι ο κάθε θόρυβος απ’ το μπαλκόνι ή την κουζίνα έμοιαζε με απειλή ικανή να προκαλέσει πανικό. Ώσπου το φως της μέρας νάρθει σαν βάλσαμο παρηγοριάς και ψευδαίσθηση προστασίας…

Ευτυχώς υπήρχε μια σύνταξη, χάρις στην οποία μπορούσε να ζει με αξιοπρέπεια χωρίς να επιβαρύνει τα παιδιά του (τα οποία ήταν αναγκασμένα να μένουν μακριά). Χρόνια τώρα, μια φορά το μήνα συνδύαζε τον πρωινό του περίπατο με μια βόλτα ως την τράπεζα, να πάρει το καθορισμένο ποσό που θα του επέτρεπε να βγάλει τις δύσκολες μέρες που ακολουθούσαν. Δεν υπήρχε κανείς να τον συνοδέψει με ασφάλεια στο σπίτι, κι έτσι γύριζε μόνος του, κουβαλώντας στην τσέπη το πολύτιμο για την επιβίωση φορτίο του.

Δεν ξέρω αν το ‘χε, όμως, πληροφορηθεί (μα, κι αν το γνώριζε, τι θα μπορούσε να κάνει;) πως η Αθήνα δεν είναι πια η πόλη που ήξερε! Κάποτε ζούσαν εδώ άνθρωποι – καλοί, κακοί, με τις αρετές και τις αμαρτίες τους. Σήμερα οι άνθρωποι αναγκάζονται να συμβιώνουν με κτήνη. Και, όσο πιο πολύ συμβιώνουν με αυτά, τόσο πιο πολύ συνηθίζουν στην κτηνωδία, μέχρι που σιγά-σιγά παύουν να τη φοβούνται – όπως το τέρας όταν αρχίζει κανείς να του μοιάζει…

Στη χώρα της απόλυτης παρακμής, τα πάντα εισάγονται, αφού έχουμε ξεχάσει πια τι θα πει παραγωγή – από οδοντογλυφίδες και άλλα μικροπράγματα, έως πολιτισμό και ποιότητα ζωής. Και επειδή, φαίνεται, γίναμε υπερβολικά πολλοί και ανεπίτρεπτα πλούσιοι, αποφασίσαμε να ανοίξουμε τα σύνορα και στο εισαγόμενο έγκλημα, μήπως κι εξισορροπήσουμε κάπως την κατάσταση και καταφέρουμε, τελικά, να γίνουμε λιγότεροι και φτωχότεροι!

Το γεροντάκι των 82 χρόνων στο Παγκράτι ήταν εύκολος στόχος καθώς γυρνούσε μόνος από την τράπεζα με την πολύτιμη σύνταξη στην τσέπη. Δύο «απελπισμένοι» της περιοχής (σύμφωνα με μαρτυρίες περιοίκων) τον είχαν βάλει από καιρό στο σημάδι. Την πρώτη φορά απλώς τον λήστεψαν. Τη δεύτερη φαίνεται πως βρήκαν ζόρι καθώς τον ακολούθησαν ως μέσα στο σπίτι του. Έτσι, αναγκάστηκαν να του κλείσουν το στόμα για να μη φωνάζει και τους πάρουν είδηση οι γείτονες. Ως πρόχειρο μέσο απόφραξης του στόματος που σε λίγα λεπτά επρόκειτο να σιγήσει για πάντα από ασφυξία, επέλεξαν μια ικανή ποσότητα χαρτιού υγείας από την τουαλέτα…

Και, επειδή κάποιοι έχουν ήδη αρχίσει να αφαιρούν το περιτύλιγμα της άνοστης, χιλιομασημένης τσιχλόφουσκας περί «ρατσισμού», θα θέσω ένα ερώτημα που προσωπικά θεωρώ ρητορικό: Τι είναι, αν όχι ρατσιστική, η «κατανόηση» και η ανοχή στην άσκηση ακραίας βίας από τους βιολογικά ανθεκτικότερους και σωματικά υπέρτερους προς τους αδύναμους κι ανήμπορους να αμυνθούν; (Ή, μήπως, το ίδιο αυτό φαινόμενο βίας αποκτά ρατσιστικές διαστάσεις μόνο στην περίπτωση όπου οι φυσικοί αυτουργοί είναι μέλη κάποιου ακραίου χώρου στις παρυφές του πολιτικού συστήματος;)

Το μέγεθος του κακού σ’ αυτή τη χώρα έγινε πια τέτοιο που δεν μπορεί να χωρέσει σε συμβατικές ηθικές αξιολογήσεις (όπως με ωμό κυνισμό είχε πει κάποιος, μερικές χιλιάδες θάνατοι δεν είναι τραγωδία, είναι στατιστική!). Πιστή στις επιταγές του Δαρβίνου, η κοινωνία των ανθρώπων έχει ασυνείδητα αναπτύξει νοσηρά ανακλαστικά αυτοσυντήρησης με τελικό στόχο το ξεσκαρτάρισμα των βιολογικά αδύναμων και κοινωνικά μη-παραγωγικών στοιχείων. Γι’ αυτό και, στη χρεοκοπημένη Ελλάδα τού σήμερα, το γεροντάκι των 82 που απολάμβανε το «προνόμιο» μιας ολόκληρης σύνταξης, μέσα στα πειραγμένα υποσυνείδητά μας ίσως και να πρόβαλλε ως ανεπίτρεπτη «πολυτέλεια» που θα ‘πρεπε με κάποιον τρόπο να εκλείψει!

Αυτό εξηγεί, άλλωστε, τα ψιλά γράμματα των εφημερίδων, τις λιτές και άχρωμες – σχεδόν εξαναγκαστικές – αναφορές ρουτίνας στα Μέσα Ενημέρωσης, μα, κυρίως, την απουσία έμπρακτης ευαισθησίας εκ μέρους όσων κόπτονται επιλεκτικά για τα ανθρώπινα δικαιώματα και αυτοχρίζονται σταυροφόροι «κατά του ρατσισμού»!

Καμία Πολιτεία δεν μπορεί να αντιμετωπίσει από μόνη της προβλήματα τέτοιου μεγέθους, αν πρώτα η ίδια η κοινωνία δεν τα καταδικάσει στη συλλογική της συνείδηση. Μια συνείδηση που πρέπει, όμως, να πάψει να εμφανίζεται κατακερματισμένη με βάση κομματικές συμπάθειες ή ιδεολογικές προκαταλήψεις, και να λειτουργήσει με πνεύμα μη-επιλεκτικού (άρα, μη-μεροληπτικού και μονόπλευρου) ανθρωπισμού, αλλά και με αίσθημα εθνικής αυτοσυντήρησης (όσο κι αν ο επιθετικός προσδιορισμός στην αυτοσυντήρηση προκαλεί αλλεργία σε ορισμένους «προοδευτικούς» κύκλους…).

Και, ας αφήσουμε, επιτέλους, κατά μέρος τις γελοίες ρητορείες περί δήθεν «ρατσιστικών τάσεων» της κοινωνίας μας (εκτός αν ως «κοινωνία» ορίζουμε μια θλιβερή μειοψηφία ακραίων φανατικών που ευτύχησαν να αποκτήσουν κοινοβουλευτική εκπροσώπηση χάρις στις ανώμαλες συγκυρίες της εποχής). Είμαστε, κατά παράδοση, ο πιο ανεκτικός και φιλόξενος λαός του κόσμου. Αυτονόητα, βέβαια, για εκείνους που σέβονται τους κανόνες της φιλοξενίας και τιμούν αυτούς που τους την προσφέρουν!

Κι αυτή μας τη διάθεση δεν μπορούν να την επιβάλουν ξενόφερτοι νόμοι «κατά του ρατσισμού και της ξενοφοβίας». Μπορούν μόνο να την εμπνεύσουν οι καλές προθέσεις αυτών που έρχονται στη χώρα για να συμβάλουν στην αναδημιουργία της – όχι να αποτελειώσουν την αποσύνθεσή της…

Aixmi.gr

Κυριακή 7 Σεπτεμβρίου 2014

Σάββατο 6 Σεπτεμβρίου 2014

Στον απόηχο ενός άρθρου για τα φάρμακα...

Το άρθρο "Φάρμακα (και) στο σούπερ μάρκετ: Γιατί όχι;" φαίνεται πως ξεσήκωσε θύελλες! Ομολογώ ότι στόχος του ήταν να γίνει αφορμή για μια γόνιμη συζήτηση, όχι αφετηρία ενός "ξεκατινιάσματος" με βασικούς αυτουργούς επιστήμονες που θεώρησαν εαυτούς θιγόμενους ως επαγγελματίες...

Προς τιμήν του, το blog Farmakopoioi αναδημοσίευσε ολόκληρο το άρθρο, προσθέτοντας, βέβαια, ένα μάλλον πικρόχολο εισαγωγικό σχόλιο... Επίσης, δημοσίευσαν άμεσα την επιστολή που τους έστειλα, την οποία παραθέτω:

Αγαπητοί Φαρμακοποιοί,

Ευχαριστώ για την αναδημοσίευση του άρθρου μου: «Φάρμακα (και) στο σούπερ μάρκετ: Γιατί όχι;» Στο άρθρο αυτό αναφέρομαι, με τη μέγιστη δυνατή ακρίβεια, σε ένα απολύτως αληθινό περιστατικό που έλαβε χώρα την 1/9/2014. Το κείμενο εμπεριέχει έναν αυθεντικότατο διάλογο με μια ευγενέστατη συνάδελφό σας, μέσα από τον οποίο αναφαίνονται, συμμετρικά και δίκαια, τόσο τα δικά σας επιχειρήματα, όσο και αυτά μερίδας του κοινού που δεν είναι απόλυτα ικανοποιημένη από τις υπηρεσίες που προσφέρει ο κλάδος σας.

Οι εκ μέρους σας αντιδράσεις, ομολογώ, μου είναι ακατανόητες! Σε σχόλιό του στο Aixmi.gr, συνάδελφός σας με κατηγορεί ευθέως ως ασκούντα… «προπαγάνδα»(!) (υπέρ ποίου;), ενώ, σε δικό σας εισαγωγικό σχόλιο στο άρθρο μου, αφενός με βγάζετε ψεύτη ισχυριζόμενοι ότι Δευτέρα απόγευμα τα περισσότερα φαρμακεία είναι ανοιχτά (διαψεύδοντας, κατ’ ουσίαν, το ίδιο το επίσημο site σας που δημοσιεύει τις εφημερίες), αφετέρου χαρακτηρίζετε το άρθρο μου ως χρήζον… αντιόξινων σκευασμάτων για να αναγνωσθεί (να υποθέσω ότι έμμεσα το αποκαλείτε «εμετικό»;).

Δυστυχώς, άλλα περίμενα να ακούσω από εσάς! Περίμενα να ακούσω, π.χ., τι προτίθεται να κάνει ο σύλλογός σας για να βελτιώσει τις υπηρεσίες που προσφέρει στο κοινό, κάνοντας το φάρμακο πιο ευρέσιμο τις δύσκολες ώρες (ιδιαίτερα γι’ αυτούς που δεν έχουν τη δυνατότητα να μετακινούνται μακριά από το σπίτι τους). Αντ’ αυτού, επιλέξατε να λοιδορήσετε έναν πελάτη σας που τόλμησε απλά να βγει και να εκφράσει δημόσια τα παράπονά του!

Ελπίζω η αντίδρασή σας να είναι προϊόν στιγμιαίας παρόρμησης και μόνο, και είμαι βέβαιος ότι σύντομα θα ακούσω περισσότερο ουσιώδη και πειστικά επιχειρήματα από εσάς. Εκτιμώ πολύ τη δουλειά που κάνετε και τις υπηρεσίες που προσφέρετε στο κοινωνικό σύνολο, τις οποίες σε ουκ ολίγες περιπτώσεις έχω απολαύσει και ο ίδιος! Το μόνο που ζητώ ως απλός, ασήμαντος πολίτης, είναι οι υπηρεσίες αυτές να γίνουν ακόμα καλύτερες…

Με εκτίμηση,
Κώστας Παπαχρήστου

Η κάθε άλλο παρά ευχάριστη εικόνα που μου άφησαν οι αντιδράσεις κάποιων φαρμακοποιών που σχολίασαν το άρθρο στο Aixmi.gr, συνοψίζεται στα παρακάτω σχόλιά μου στο ίδιο άρθρο:

Λοιπόν, ας ανακεφαλαιώσουμε: Δευτέρα απόγευμα χρειάστηκα, μάλλον επειγόντως, ένα φάρμακο. Αναζητώ εφημερεύον φαρμακείο μέσω του site του Φαρμακευτικού Συλλόγου, και διαπιστώνω ότι υπάρχει ένα μόνο ανοιχτό ως το κέντρο της Αθήνας. (Σημειώνω ότι δεν υπάρχει πληροφορία ή σχετικός σύνδεσμος στη σελίδα εφημερευόντων, που να παραπέμπουν σε λίστα «Φαρμακείων Διευρυμένου Ωραρίου».) Πηγαίνοντας στο φαρμακείο, προκαλώ μια συζήτηση με τη φαρμακοποιό, όπου διατυπώνονται τόσο τα επιχειρήματα του κλάδου της, όσο κι αυτά των πολιτών που δεν είναι απόλυτα ικανοποιημένοι από την ευρεσιμότητα του φαρμάκου κάποιες μέρες και ώρες. Ξεκινώ τη συζήτηση λέγοντας το αυτονόητο: πως κάτι τέτοια προβλήματα κάνουν τον κόσμο να σκέφτεται πως θα ήταν καλύτερα αν εύρισκε μερικά απαραίτητα φάρμακα και στα σούπερ μάρκετ!

Δημοσιοποιώ το διάλογο με τη φιλότιμη επαγγελματία στο Aixmi.gr, αναδεικνύοντας απόλυτα, μεταξύ άλλων, τις πάγιες θέσεις των φαρμακοποιών, όπως εκείνη με πληρότητα τις εξέφρασε. Σταχυολογώ, τώρα, «επιχειρήματα» που εμπεριέχονται σε σχολιασμούς του άρθρου από κάποιους που θεώρησαν εαυτούς θιγόμενους από αυτό:

- Είμαι «ανενημέρωτος πολίτης», επειδή χρησιμοποιώ εν έτει 2014 τον απαρχαιωμένο όρο «εφημερεύοντα φαρμακεία» ενώ αυτά «έχουν καταργηθεί».
- Το άρθρο αποτελεί «καθαρή προπαγάνδα», ενώ η ανάγνωσή του απαιτεί «αντιόξινα» σκευάσματα (αυτό το τελευταίο το διάβασα στο εξαιρετικό, κατά τα άλλα, blog των φαρμακοποιών).
- Ως διδάσκων Φυσική, αποδεικνύομαι «ημιμαθής, χείρον του να ήμουν αμαθής», λόγω της «τυχόν Αμερικανολατρείας μου» (δημοσιοποιούνται, με προφανή σκοπό τον ευτελισμό τους, δεδομένα τόσο για τις σπουδές μου, όσο και για το εκπαιδευτικό λειτούργημα που ασκώ).
- Εγκαλούμαι για «διασπορά ψευδών ειδήσεων» επειδή, υποτίθεται, σκόπιμα αποκρύπτω πληροφορίες σχετικά με τα «ολοήμερα» (μάλλον ευθύνομαι και για την όχι τέλεια οργάνωση των πληροφοριών του δίνει το site του Συλλόγου…).
- Μεγάλη μου απαίτηση να βρίσκω το φάρμακο τη στιγμή που το χρειάζομαι! Μήπως να εγκαθιστούσαν δίπλα στο σπίτι μου, με 24ωρη λειτουργία, κι ένα συνεργείο αυτοκινήτων, για να μην ταλαιπωρούμαι;
- Θα πρέπει να ντρέπομαι που γράφω τέτοια πράγματα, και «είμαι και μορφωμένος άνθρωπος» (άλλη μια ευθεία στόχευση στο πνευματικό μου επίπεδο).

Αυτό που ΔΕΝ άκουσα είναι το πώς θα γίνει το φάρμακο πιο προσιτό στον πολίτη. Όχι τόσο σ’ εμένα, που μπορώ εύκολα να μετακινούμαι, αλλά σ’ εκείνους που, για τους όποιους (γνωστούς) λόγους, κάθε μετακίνηση είναι δοκιμασία. Για τους οποίους, παρεμπιπτόντως, ούτε λέξη συμπάθειας δεν ακούστηκε από τους «ανθρωπιστές» επαγγελματίες! Φυσικό είναι: το ζητούμενο ήταν να διασυρθεί και να ευτελιστεί ο συγγραφέας ενός κειμένου που (θεώρησαν ότι) έθιγε τα κεκτημένα τους. Κι εδώ αποκαλύπτονται, κάνοντας βαθιά υπόκλιση στο κοινό, τα ηθικά μεγέθη. Δυστυχώς…

..........................................

(Απάντηση στη φαρμακοποιό Κωνσταντίνα Δ.)

Αγαπητή Κωνσταντίνα, τι σημαίνει «να σταματήσετε να τα βάζετε με τον κλάδο μου», με χρήση ρηματικού τύπου διαρκείας; Πότε τα έβαλα -και μάλιστα κατ’ εξακολούθηση!- με τον κλάδο σας; Μάλλον το αντίθετο συνέβη, εν προκειμένω! Το μόνο που έκανα (που να μην έσωνα, τελικά…) ήταν να μεταφέρω με κάθε πιστότητα ένα διάλογο με συνάδελφό σας, δίνοντας σύμμετρη βαρύτητα τόσο στα επιχειρήματά της (ως εκπροσώπου του κλάδου σας) όσο και στα δικά μου (ως εκφράζοντος παράπονα μιας μερίδας του κοινού).

Θα σας το αντιστρέψω: Ας υποθέσουμε ότι σπουδάζει το παιδί σας στην Τριτοβάθμια, και έρχεται μια μέρα στο σπίτι και σας περιγράφει όλα τα κακώς κείμενα του χώρου. Μπαίνω κάποια στιγμή στο φαρμακείο σας, και αρχίζουμε ένα διάλογο όπου εσείς εκφράζετε τις θέσεις σας ως μητέρα, κι εγώ ως εκπαιδευτικός. Τον διάλογο αυτό τον δημοσιοποιείτε με τρόπο αντικειμενικό και δίκαιο. Και τότε, σας την πέφτει ολόκληρη η πανεπιστημιακή κοινότητα (ως συμπαγής συντεχνία) καθυβρίζοντάς σας και διαβάλλοντάς σας ώστε να καταστείτε αναξιόπιστη! Χρειάζεται να συνεχίσω;

Να «καταλάβω την προσφορά των φαρμακοποιών»; Πότε την αμφισβήτησα; Όμως έχω, νομίζω, κάθε δικαίωμα να εκφράζω τους προβληματισμούς μου: Είμαι κάποιος που, αν και ασφαλισμένος στο Δημόσιο, πλήρωνε πάντα και εξακολουθεί να πληρώνει τα φάρμακά του τοις μετρητοίς (το βιβλιάριό μου δεν έχει ούτε μολυβιά από γενέσεώς του!). Και απαιτώ να μην μου αρνηθείτε το δικαίωμα ΓΙΑ ΜΙΑ ΦΟΡΑ να βγω και να διατυπώσω ΕΝΑ ΕΡΩΤΗΜΑ (προσέξτε το ερωτηματικό στον τίτλο!). Κι αντί, με πειστικά επιχειρήματα και πνεύμα διαλόγου, να απαντήσετε στο «Γιατί όχι;», επιλέξατε, ως κλασική συντεχνία που θίγονται τα συμφέροντά της, να επιτεθείτε ομαδικά σ’ αυτόν που τόλμησε να ρωτήσει!

Δεν συνεχίζω. Κλείνοντας λέω πως, ως πελάτης που έχει αφήσει, διαχρονικά, στις επιχειρήσεις σας μια μικρή περιουσία, νιώθω βάναυσα αδικούμενος. Κι ελάτε σεις, τώρα, να μου πείτε πως «το παν είναι να είμαστε καλοπροαίρετοι»…

Τετάρτη 3 Σεπτεμβρίου 2014

Φάρμακα (και) στο σούπερ μάρκετ: Γιατί όχι;

Απόγευμα Δευτέρας… Χρειάστηκα εκτάκτως ένα μη συνταγογραφούμενο φάρμακο. Μπαίνω στο site του Φαρμακευτικού Συλλόγου Αττικής, να δω τα εφημερεύοντα φαρμακεία. Φυσικά, ξεκινώ από τη γειτονιά μου, σκεφτόμενος ότι, ολόκληρο Κουκάκι, δε μπορεί, κάποιο θα υπάρχει! Διαβάζω:

ΚΟΥΚΑΚΙ: Δεν βρέθηκαν εγγραφές

Ε, λέω, θα έχει στου Μακρυγιάννη! Για να δούμε:

ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗ: Δεν βρέθηκαν εγγραφές

Μήπως εκεί, προς την Ακρόπολη;

ΑΚΡΟΠΟΛΗ: Δεν βρέθηκαν εγγραφές

Ε, τότε, σίγουρα στην Πλάκα!

ΠΛΑΚΑ: Δεν βρέθηκαν εγγραφές

Κάπου στο Κέντρο, τέλος πάντων;

ΚΕΝΤΡΟ ΑΘΗΝΑΣ: Δεν βρέθηκαν εγγραφές

Τελευταία ελπίδα το Σύνταγμα. Ευτυχώς υπήρχε εκεί ένα φαρμακείο, στην αρχή της Ερμού…

Ευγενέστατη η φαρμακοποιός, με εξυπηρέτησε αμέσως. Λίγο πριν φύγω, κοντοστάθηκα για μια στιγμή και πέρασα στην επίθεση:

– Από το Κουκάκι μέχρι εδώ, είστε το μόνο φαρμακείο που βρήκα ανοιχτό! Τώρα καταλαβαίνετε γιατί ο κόσμος ζητάει να μπορεί να αγοράζει τα μη συνταγογραφούμενα στα σούπερ μάρκετ;

Της ανέφερα μια εμπειρία μου στην Αμερική, όπου χρειάστηκα ένα φάρμακο για το σκύλο μου μέσα στα άγρια μεσάνυχτα και το βρήκα στο τοπικό σούπερ μάρκετ, που ήταν ανοιχτό Κυριακάτικα! Μου απαντάει:

– Ναι, αλλά το απρόσωπο σούπερ μάρκετ δεν είναι το ίδιο με το φαρμακοποιό της γειτονιάς σας, που θα καθίσει πάνω απ’ το κεφάλι σας και θα συζητήσει με υπομονή και φροντίδα το πρόβλημά σας! Όμως, είναι και κάτι άλλο: Ξέρετε πόσοι άνθρωποι θα μείνουν χωρίς δουλειά αν υλοποιηθεί μια τέτοια πολιτική;

– Ποιους εννοείτε;

– Εννοώ τους φαρμακοποιούς. Θα είναι καταστροφή γι’ αυτούς!

– Τότε, ας φροντίσουν οι φαρμακοποιοί να εξυπηρετούν καλύτερα το κοινό. Γιατί, όταν χρειάζομαι ένα απλό φάρμακο και πρέπει να κάνω ένα ολόκληρο ταξίδι για να το βρω, το πρώτο που σκέφτομαι είναι πως θα ‘ταν πολύ πιο εύκολα τα πράγματα αν το πουλούσε και το σούπερ μάρκετ της γειτονιάς μου!

– Έχετε δίκιο. Όμως, είναι και το θέμα της εγκληματικότητας εδώ στην Αθήνα, που δεν επιτρέπει να μένουν ανοιχτά περισσότερα φαρμακεία. Το ξέρετε ότι τις νύχτες συχνά εξυπηρετούμε τον κόσμο με μισο-κατεβασμένα τα ρολά;

– Εντάξει… Τότε, όμως, πώς εξηγείτε ότι υπάρχει τούτη τη στιγμή εφημερεύον φαρμακείο στο Νέο Κόσμο, μια από τις λιγότερο ασφαλείς γειτονιές της πόλης, και δεν υπάρχει ούτε για δείγμα, π.χ., στο Κουκάκι;

– Τι να πω… Ίσως θα πρέπει να κάνουμε καλύτερη κατανομή… Πάντως, το δικό μας φαρμακείο θα το βρείτε τις περισσότερες ώρες ανοιχτό!

– Το ξέρω, και είστε «σταθερή αξία» στην περιοχή. Όμως, δεν μπορείτε να σηκώνετε στους ώμους σας ολόκληρο το κέντρο της Αθήνας!

Ευχαρίστησα την ευγενική φαρμακοποιό και κίνησα πάλι για το Μετρό του Συντάγματος, κρατώντας προσεκτικά τη σακούλα με το δυσεύρετο, υπό τις περιστάσεις, γιατρικό…

Aixmi.gr