ΑΕΚ υπεράνω... όλων! (Αντώνης Αντωνίου - Φάνης Μουρατίδης)

Οι νόμοι της φύσης δεν... προσβάλλονται στο ΣτΕ!

Εξαιρετικό άρθρο του Μάριου Τριβιζά για το γήπεδο της ΑΕΚ και τον νεο-Πώποτα της Φιλαδέλφειας!

Ο Άρης Βασιλόπουλος επέστρεψε στο προσκήνιο... δριμύτερος. Τουλάχιστον αυτό πρέπει να το αναγνωρίσει στην ΑΕΚ. Μπορεί να κάνει διάσημο τον οποιονδήποτε. Όπως μέσα σε μια μέρα είναι εφικτό όλη η Ελλάδα να μάθει τον... 17χρονο Φούντα, έτσι σε χρόνο ρεκόρ έμαθαν και οι πέτρες ποιος είναι ο δήμαρχος Νέας Φιλαδέλφειας.

Αν βγείτε στον δρόμο και ρωτήσετε τους πρώτους εκατό ανθρώπους που θα δείτε (όπως στο... Άκου τι Είπαν) «πείτε μας δέκα δημάρχους εκτός από αυτούς σε Αθήνα, Πειραιά, Θεσσαλονίκη και στην περιοχή σας», είναι απίθανο να βρουν να σας πουν έστω και τους μισούς. Μπορεί να σας πουν δυο, τρεις (τον Ψινάκη, τον Γκλέτσο, τον... Μπέο). Τον Βασιλόπουλο, όμως, τον γνωρίζουν πλέον όλοι. Επειδή η ΑΕΚ είναι αυτό που είναι για την περιοχή. Αλλιώς, η Νέα Φιλαδέλφεια θα ήταν όπως άλλοι εκατοντάδες δήμοι της χώρας, για τους οποίους ξέρουμε ότι κάπου υπάρχουν, αλλά δεν θυμόμαστε ούτε έναν δήμαρχο που εξέλεξαν.

Τυχερός, λοιπόν, ο Βασιλόπουλος, που υπάρχει η ΑΕΚ. Και αρκετά πονηρός για να εκμεταλλευτεί την δυνατότητα που του προσφέρεται, ώστε να συναγωνίζεται σε φήμη και δημόσιες εμφανίσεις - τοποθετήσεις τον... Περίανδρο Πώποτα από το Κολοκοτρωνίτσι (κι ας έχει «λιώσει» στην επανάληψη ο δεύτερος). Μόνο που δεν έχει καταλάβει πώς η τόση έκθεση είναι δίκοπο μαχαίρι. Ειδικά για ανθρώπους που ανήκουν στη δική του κατηγορία (την... όπου φυσάει ο άνεμος). Μπορεί να έχει αρνητικά αποτελέσματα, τόσο για τον ίδιο, όσο και για το κόμμα του. Άλλωστε, μέχρι στιγμής αποτελεί... ζωντανή -μαύρη- διαφήμιση του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς άπαντες έχουν τη δυνατότητα να παρακολουθούν πώς ένα στέλεχός του διαχειρίζεται την εξουσία.

Έπειτα και από την τελευταία τοποθέτησή του, πιστεύω ότι κατάλαβαν και οι τελευταίοι... αισιόδοξοι ότι είναι πραγματικά μάταιο να προσπαθήσει κάποιος να έρθει σε συμφωνία μαζί του. Ακόμη και αν έχει αποφασίσει να πάει... εντελώς με τα νερά του. Γιατί, για να υπάρξει συμφωνία με τις απόψεις κάποιου, πρέπει αυτός να έχει συγκεκριμένες απόψεις. Μια σταθερά. Είναι κι αυτό μέσα στους νόμους της φύσης (που, δυστυχώς για εκείνον, δεν... προσβάλλονται στο ΣτΕ).

Για παράδειγμα, στις 26 Μαΐου 2014 ο κύριος Βασιλόπουλος είχε δηλώσει δημόσια ότι «Αν αποδειχθεί ότι δεν γίνεται στα 26,5 στρέμματα το γήπεδο, αλλά στα 28,5, να το συζητήσουμε, να το δούμε τεχνικά και αν χρειαστεί, ν' αναδασώσει η ΑΕΚ άλλο χώρο». Στη συνέχεια πέρασε από τη Βουλή ένας νόμος που προβλέπει ακριβώς αυτό (και πολλά περισσότερα). Να αναδασώσει η ΑΕΚ έκταση ίση με αυτή που της παραχωρήθηκε, όπως επίσης να φυτέψει 2.112 δέντρα και 1.000 θάμνους για τα 50 δέντρα που θα κόψει.

Αν ο κύριος Βασιλόπουλος ακολουθούσε τους... νόμους της φύσης, θα ήταν καλυμμένος και με το παραπάνω από τον συγκεκριμένο νόμο. Ωστόσο, χθες μας είπε ότι αν δεν επαρκεί στην ΑΕΚ η έκταση που είχε, να πάει άλλου, εντός Νέας Φιλαδέλφειας. Και είναι βέβαιο ότι ακόμη και αν η ΑΕΚ αποφάσιζε να πάει αλλού, εντός Νέας Φιλαδέλφειας, μετά θα έβρισκε κάτι άλλο να πει. Ή θα του έβρισκαν οι σύμβουλοί του και ο περίγυρος του κάτι άλλο να πει. Στην περίπτωσή του, άλλωστε, αυτό είναι το ένα από τα δύο μεγαλύτερά του προβλήματα. Ότι έχει γύρω του συμβούλους, παρασυμβούλους, «ακολούθους», παρατρεχάμενους, ανθρώπους που θέλουν γήπεδο με... ολίγη ή που δεν θέλουν ούτε να ακούσουν για γήπεδο και προσπαθεί να τους ικανοποιήσει όλους, με αποτέλεσμα στο τέλος να μην είναι ευχαριστημένος κανένας και όλοι να τον βρίζουν.

Το άλλο μεγάλο του πρόβλημα είναι ότι ασχολείται με ένα ζήτημα για το οποίο προσπαθεί να πείσει ότι τα ξέρει όλα και στην πραγματικότητα έχει πλήρη άγνοια για τα πάντα. Για την... προϊστορία αυτής της υπόθεσης, για τις παραμέτρους του πρότζεκτ, για όλα. Ακόμη και για το τι σημαίνει η ΑΕΚ για τη Νέα Φιλαδέλφεια και η Νέα Φιλαδέλφεια για την ΑΕΚ. Θα σταθώ μόνο στα... χθεσινά (αλλιώς θα χαθούμε): Είπε κάποια στιγμή «Να συζητήσουμε τις εναλλακτικές που θα μπορούσαν να υπάρξουν αν δεν μπορέσει η ΑΕΚ εντός του οικοπέδου της να φτιάξει ένα πραγματικά μεγάλο γήπεδο».

Δεν έχει καταλάβει καν ο άνθρωπος ότι για την ΑΕΚ ένα γήπεδο 30.000 -33.000 θέσεων, δεν είναι ένα «πραγματικά μεγάλο γήπεδο». Είναι το ελάχιστο για να ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις του μεγέθους της. Αποτελεί ιστορικό συμβιβασμό για την ΑΕΚ να δεσμεύσει τα επόμενα 100 χρόνια της σε ένα γήπεδο τέτοιας χωρητικότητας. Και αυτός ο συμβιβασμός γίνεται αποκλειστικά και μόνο λόγω όσων σημαίνουν για την ίδια η Νέα Φιλαδέλφεια και η συγκεκριμένη έκταση. Το οικόπεδο που έγινε γήπεδο μέσα σε μια νύχτα, από τα χέρια (κυριολεκτικά) ανθρώπων που είχαν πολύ σοβαρότερα προβλήματα να λύσουν, όμως αποφάσισαν ότι πρέπει να βάλουν σε προτεραιότητα το όραμα που είχαν για μια ομάδα η οποία θα κρατούσε ζωντανές τις μνήμες τους.

Βέβαια, μπορεί οι αλλαγές απόψεων και η άγνοια σε ένα σοβαρό θέμα όπως αυτό της κατασκευής του γηπέδου της ΑΕΚ, να σοκάρει τους πολλούς, όμως σε όσους έχουν παρακολουθήσει έστω ένα Δημοτικό Συμβούλιο, δεν προκαλούν καμία έκπληξη. Στο τελευταίο, επί παραδείγματι, ο κύριος Βασιλόπουλος (που... πολεμάει το γήπεδο της ΑΕΚ και τα εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ που αυτό θα αποφέρει στον Δήμο, από δημοτικά τέλη) ψήφισε αυξήσεις έως και 350%(!) στα δημοτικά τέλη για τραπεζοκαθίσματα. Και προσπαθώντας να δικαιολογήσει την -αντίθετη- στάση που είχε στο παρελθόν, ομολόγησε ότι ως αντιπολίτευση είχε «ΠΛΗΡΗ ΑΓΝΟΙΑ». Παραδέχθηκε ο άνθρωπος ότι πήγε στο συμβούλιο στο οποίο θα συζητείτο ένα από τα σημαντικότερα θέματα κάθε Δήμου (τα δημοτικά τέλη), χωρίς να έχει ιδέα. Όποιος έχει χρόνο, υπάρχει και το video ακριβώς από κάτω για να το δει και να το ακούσει με τα αυτιά του (από το 12.30).

Μακάρι -για τους αληθινούς κατοίκους της Νέας Φιλαδέλφειας, κι όχι για τα... φαντάσματα της οικολογίας- να μην ακουστεί και για το θέμα του γηπέδου της ΑΕΚ κάτι ανάλογο στο μέλλον. Ότι έκανε λάθος εκτίμηση, επειδή... δεν γνώριζε. Γιατί έχουμε ξαναγράψει ότι ο πραγματικός «εχθρός» του Βασιλόπουλου, αλλά και των 19 ευαίσθητων που απέμειναν και προσπαθούν να κρατήσουν την... ανωνυμία τους, σε περίπτωση αρνητικής εξέλιξης για την «Αγιά Σοφιά», δεν θα είναι η ΑΕΚ και ο κόσμος της. Θα είναι όσοι μένουν στην πόλη. Ενδεχόμενο να μην γίνει το γήπεδο και να μείνει στο οικόπεδο για πάντα μια... τρύπα, δεν υπάρχει. Το αρνητικό σενάριο θα έχει κόστος για την περιοχή. Η έκταση που ανήκει στην ΑΕΚ μπορεί να αποκτήσει πολλές... χρήσεις, μέσα σε ένα βράδυ. Και τότε όλοι αυτοί θα είναι υπόλογοι στους απλούς δημότες.

Στην παρούσα φάση, ωστόσο, καλό θα ήταν η δημοτική αρχή να αφήσει τις ντρίμπλες και τα προσχήματα και να εγκρίνει στην ΑΕΚ την υψομετρική μελέτη που κοντεύει να... χρονίσει. Ο ίδιος ο Βασιλόπουλος, άλλωστε, είχε δηλώσει στο aek365 ότι είναι υποχρεωμένος να τηρήσει τον νόμο, ανεξαρτήτως αν συμφωνεί ή όχι. Ας το κάνει, λοιπόν, για να μην δημιουργεί εντάσεις και να μη ...φορτίζει το κλίμα χωρίς κανένα λόγο.

Για την ΑΕΚ αυτό μετράει: να πάρει στα χέρια της την έγκριση που δικαιούται. Και, φυσικά, να συνεχίσει τόσο εκείνη όσο και ο κόσμος της (όπου σταθεί και όπου βρεθεί) να υπερασπίζεται την αλήθεια. Γιατί ο μεγαλύτερος κίνδυνος που υπάρχει είναι να μείνουν οι «ουδέτεροι παρατηρητές» με τις λάθος εντυπώσεις.

Όταν ακούν «υπερασπιζόμαστε το άλσος», δεν ξέρουν ότι στην πραγματικότητα η ΑΕΚ έχει πάρει (όχι ΘΑ πάρει) μόνο αυτό το κομμάτι της φωτογραφίας. Δεν γνωρίζουν ότι μιλάμε για ...μισό γκαράζ απορριμματοφόρων και μια σειρά δέντρων. Δεν ξέρουν ότι όταν τους λένε για... 6 στρέμματα δάσους, στην πραγματικότητα έχουμε να κάνουμε με αυτό το 1,5 στρέμμα που βλέπετε (και άλλο 1 στρέμμα που ήταν έτσι κι αλλιώς μέρος του παλιού γηπέδου).

Γι' αυτό το κομματάκι γης έχει ξεκινήσει ο... τρίτος παγκόσμιος πόλεμος. Αυτή είναι η... ανεπανόρθωτη οικολογική καταστροφή για την οποία 19... πολίτες και ο Βασιλόπουλος 20 (έστω και αν σκοτώνονται και μεταξύ τους) προσπαθούν να ξεσπιτώσουν μια ομάδα εκατομμυρίων οπαδών. Υποχρέωση της ΑΕΚ και του κόσμου της είναι να καταδεικνύουν συνεχώς το άδικο. Γιατί το άδικο δεν το θέλει κανείς...

(Πηγή: aek365.com)

Απίστευτες αποκρούσεις!!!

Ο τακτικός συνεργάτης μας Γ. Σφακιανάκης "ξετρύπωσε" ένα απίστευτο video από το κανάλι τού BYUtv. Παρεμπιπτόντως, το BUYtv είναι υπηρεσία ενημέρωσης του πανεπιστημίου Brigham Young University (BYU) στην Utah των ΗΠΑ. Το πανεπιστήμιο στο οποίο περάσαμε εφτά υπέροχα χρόνια κάνοντας μεταπτυχιακές σπουδές και διδάσκοντας...

Ραντεβού με ένα θλιμμένο χαμόγελο… (Διήγημα)

Του φάνηκε σαν θείο δώρο όταν η Λίνα τού είπε πως θα έφευγε για λίγες μέρες, να επισκεφθεί τη μητέρα της στην επαρχία. Η αλήθεια ήταν πως κι εκείνος ήταν έτοιμος να της πει κάτι ανάλογο. Μόνο που, στη δική του περίπτωση, ο αληθινός λόγος του ταξιδιού δεν θα μπορούσε να ειπωθεί. Θα έμοιαζε σαν παραμύθι. Για εκείνη, όμως, θα ήταν ένα επικίνδυνο, απειλητικό παραμύθι, για το οποίο δεν της είχε μιλήσει ποτέ…

Το ταξίδι του θα ‘χε σα σκοπό την εκπλήρωση μιας υπόσχεσης που είχε δοθεί χρόνια πριν, όταν, παιδί ακόμα, έκανε τις καλοκαιρινές διακοπές του σε κάποιο παραθαλάσσιο χωριό. Εκεί, το πλαϊνό σπίτι νοίκιαζε μια άλλη οικογένεια από την πόλη. Και καθόλου δεν θα του ‘χαν φανεί σημαντικοί και αξιομνημόνευτοι, αν ανάμεσά τους δεν υπήρχε εκείνη η μικρούλα, πάνω-κάτω στη δική του ηλικία…

Την έβλεπε πρωί κι απόγευμα να μελετά και να γράφει πάνω σε ένα παλιό τραπέζι, κάτι σαν πρόχειρο γραφείο. Πολύ αυστηροί θα πρέπει να ‘ταν οι δικοί της, να τη βάζουν να κάνει επαναλήψεις στα μαθήματα καταμεσής του καλοκαιριού, τις ώρες που οι υπόλοιποι της ηλικίας της έπαιζαν στους δρόμους! Θυμάται που πέταγε, εκείνος, επίτηδες τη μπάλα μακριά, ίσαμε το σπίτι της, και προθυμοποιούταν πάντα να τρέξει να τη φέρει. Είχε έτσι την ευκαιρία να κοντοσταθεί έξω απ’ την αυλόπορτά της, να τη δει που διάβαζε σκυμμένη στα βιβλία. Και είχε πάντα στο πρόσωπο εκείνη τη θλιμμένη έκφραση που την έκανε να δείχνει τόσο όμορφα αινιγματική…

Για κάποιο μεταφυσικό λόγο, δεν έμαθε ποτέ το όνομά της. Έστεκε πάντα έξω απ’ την αυλόπορτα χωρίς να μιλά, κοιτώντας σαν υπνωτισμένος εκείνο το θλιμμένο βλέμμα. Ως τη μέρα που είδε τους γείτονες να κάνουν ετοιμασίες γι’ αναχώρηση. Άρπαξε τότε κάτι βιαστικά απ’ τον εκδρομικό σάκο του και έτρεξε στο διπλανό σπίτι. Την είδε στην είσοδο, λες και τον περίμενε, λες και το ‘ξερε πως θα πήγαινε να τη χαιρετήσει. Ήταν για πρώτη φορά που την έβλεπε να χαμογελά!

«Άκου», της είπε, «δεν ήρθα να παίξουμε τόσον καιρό γιατί σε έβλεπα που διάβαζες. Όμως… πάρε αυτό!» Και, με μια κίνηση αδέξια, έβγαλε από την τσέπη μια πρόσφατη φωτογραφία του. «Περίμενε», απάντησε εκείνη και έτρεξε βιαστικά στο σπίτι. Γύρισε κρατώντας μια δική της φωτογραφία, που την έβαλε κρυφά στο χέρι του.

Κοντοστάθηκαν για λίγο, κοιτάζοντας αμήχανα ο ένας τον άλλο. Και τότε, έτσι για να σπάσει τη σιωπή, του ‘ρθε να προτείνει μια ιδέα που, για χρόνια μετά, ντρεπόταν να τη θυμάται έτσι ανόητη που του φάνηκε: «Δεν ξέρω αν θα σε ξαναδώ. Όμως, σα μεγαλώσουμε… δηλαδή, ξέρω ‘γώ… σε 40 χρόνια, ας πούμε, τι θα ‘λεγες να ξαναβρεθούμε εδώ, στο ίδιο μέρος, την ίδια μέρα σαν σήμερα;»

«Σε 40 χρόνια; Μα, πώς θα γνωριστούμε τότε; Το σκέφτηκες;» Εκείνος βρήκε αμέσως τη λύση: «Άκου τι θα κάνουμε: Θα κρατάμε κι οι δυο τις φωτογραφίες. Έτσι, θα ξέρουμε!» Εκείνη συμφώνησε: «Εντάξει. Σε 40 χρόνια από σήμερα!»

Τα χρόνια που πέρασαν από τότε, έφερνε συχνά στο νου του εκείνη τη γελοία πρόταση που είχε κάνει, σίγουρος πως το κορίτσι του διπλανού εξοχικού σπιτιού θα τον είχε πάρει για τρελό! Δεν ξέχασε, όμως, ποτέ εκείνο το θλιμμένο χαμόγελό της τη μέρα του αποχαιρετισμού. Ακόμα και μετά που γνώρισε τη γυναίκα της ζωής του, με την οποία τώρα ζούσε ευτυχισμένος και ήταν πάντα αληθινά ερωτευμένος…

Μα, να που η ζωή παίζει τα παιχνίδια της, ίσως για να δοκιμάσει πόσο σταθερά είναι τα απαράβατα που έχουμε ορίσει στη ζωή μας! Δεν πάνε πολλές μέρες που άνοιξε εκείνο το κουτί, ψάχνοντας για ένα παλιό βιβλιάριο καταθέσεων. Κι εκεί, μέσα σε ένα μικρό φάκελο, είδε τη φωτογραφία. Θυμήθηκε πως από πίσω είχε γράψει μια ημερομηνία. Και – τι σύμπτωση! – ήταν ίδια με τη μεθαυριανή μέρα. Μα, το σπουδαιότερο αφορούσε τη χρονολογία: θα συμπληρώνονταν ακριβώς 40 χρόνια από τότε!

Λίγο για να εκπληρώσει συμβολικά μια ανενεργή, πλέον, υπόσχεση, λίγο για να ξορκίσει οριστικά ένα παιδικό απωθημένο, αποφάσισε να ταξιδέψει ως εκείνο το παραθαλάσσιο χωριό, στο οποίο ποτέ δεν είχε ξαναβρεθεί από τότε. Η βολική απουσία της γυναίκας του θαρρείς και ήταν σημάδι από τον ουρανό που δεν έπρεπε να αγνοηθεί! Ντύθηκε πρόχειρα (ποιον θα συναντούσε εκεί, άλλωστε;) και μπήκε στο αυτοκίνητο…

Έφτασε σε λίγες ώρες. Το χωριό είχε αλλάξει, ήταν σχεδόν αγνώριστο κάτω από τον αναγκαίο τουριστικό εκσυγχρονισμό. Βρήκε, όμως, εύκολα το σπίτι που κάποτε φιλοξένησε εκείνο το αινιγματικά θλιμμένο χαμόγελο της τελευταίας μέρας. Για την ακρίβεια, ήταν τώρα ένα σύγχρονο ξενοδοχείο. Και η αυλόπορτα είχε δώσει τη θέση της σε μια συρόμενη ηλεκτρική πόρτα που άνοιγε αυτόματα με τηλεκοντρόλ.

Έβγαλε μηχανικά τη φωτογραφία από την τσέπη. Του φάνηκε τόσο αστεία η κίνηση! Άφησε, όμως, το βλέμμα του να περιεργαστεί για λίγο ακόμα εκείνο το μελαγχολικό παιδικό πρόσωπο. Μετά, με μια κίνηση γεμάτη σιγουριά, έβαλε το χέρι στην τσέπη αναζητώντας τον αναπτήρα. Έπρεπε να βάλει τέλος σε κάθε νήμα που τον κρατούσε δεμένο με ό,τι απόμεινε να του θυμίζει το παιδί που υπήρξε κάποτε. Γιατί η ζωή είναι σκληρή, δε στο συγχωρεί αν καταλάβει πως ακόμα δε μεγάλωσες όσο θα ‘πρεπε…

Μα δεν πρόλαβε να κάψει τις μνήμες. Σηκώνοντας το βλέμμα, είδε άξαφνα μπροστά του τη Λίνα! Φαίνεται τον είχε παρακολουθήσει, ίσως και να ‘χε μυριστεί το ψέμα που με ολοφάνερη αδεξιότητα (άμαθος, βλέπεις, σε τέτοια) της είχε πει, για ένα συνέδριο που τάχα θα γινόταν σε κάποια μακρινή πόλη…

Όμως, έδειχνε το ίδιο σαστισμένη κι αμήχανη μ’ εκείνον. Τόσο που δε μπόρεσε ν’ αποσώσει μια αυθόρμητη κίνηση να κρύψει αυτό που κρατούσε στο χέρι της. Και ήταν κάτι γνώριμο σ’ αυτόν, κάτι που είχε χρόνια να δει: η μαθητική φωτογραφία του από τις γυμναστικές επιδείξεις του σχολείου. Ναι, εκείνη η ίδια φωτογραφία που, για λόγο που δε θυμάται πια, είχε μαζί του στις διακοπές το καλοκαίρι πριν 40 χρόνια!

Ξάφνου, λες για ν’ αποδιώξουν την κοινή αμηχανία τους, ξέσπασαν κι οι δυο σε δυνατά γέλια. Και γελούσαν κι αγκαλιάζονταν ώρα πολλή, δίχως να λένε άλλη λέξη. Ναι, η Λίνα δεν είχε πια εκείνο το γνώριμο μελαγχολικό χαμόγελο, αυτό που τόσο τον είχε γοητεύσει όταν την πρωτοείδε. Γελούσε, όμως, τώρα στ’ αλήθεια, ίσως για πρώτη φορά τόσο αυθόρμητα. Κι ήταν ακόμα πιο όμορφη…

(Αφιερωμένο σ’ εκείνους που ψάχνουν μέσα τους να βρουν αν το Σύμπαν εκτείνεται για πάντα, ή κάνει κύκλους και ξαναγυρνά…)

Aixmi.gr

Μάθημα ταπεινοφροσύνης… (Διήγημα)

Το σωστό του όνομα κανείς δεν το γνώριζε, ή κι ίσως δεν το θυμόταν. Όλοι στο χωριό τον ήξεραν «Σκυφτο-Νικόλα». Έφταιγε η παράξενη περπατησιά του, πάντα με το κεφάλι κάτω, λες κι αναζητούσε κάτι που το ‘ψαχνε καιρό μα ποτέ δεν το ‘βρισκε!

Ο δάσκαλος, που κάτι παραπάνω ήξερε για τους ανθρώπους, έβγαλε μια μέρα το πόρισμα: «Το βάδισμα του Σκυφτο-Νικόλα προδίδει βαθύτατο αίσθημα ταπεινοφροσύνης. Ας γίνει ηθικό παράδειγμα προς μίμηση για όλους μας!»

Και, πράγματι, στο χωριό όλοι αγαπούσαν το Σκυφτο-Νικόλα. Μα πώς να μην τον αγαπούν; Ποιον δεν έτρεχε να βοηθήσει σαν είχε ανάγκη! Ποιον είδε πεινασμένο και δεν μοιράστηκε μ’ αυτόν το λιγοστό φαΐ του! Ποιον ένιωσε λυπημένο και δεν του ‘φτιαξε τη διάθεση με τον καλό το λόγο του!

Όμως, κανείς στο χωριό δεν πρόσεξε πως ο Σκυφτο-Νικόλας δεν ζητούσε τίποτα για τον εαυτό του. Όλοι το θεωρούσαν δεδομένο ότι ένας τόσο ταπεινόφρων άνθρωπος ήταν γεννημένος μόνο να δίνει, ποτέ να ζητά! Ο παπάς, μάλιστα, έλεγε πως αυτό το έκανε προσμένοντας ότι μια μέρα θα ανταμειβόταν γενναιόδωρα στους ουρανούς. Και όχι μόνο για τα λίγα χρόνια μιας γήινης ζωής, μα για μια ολόκληρη αιωνιότητα!

Τα χρόνια πέρασαν... Και, μια μέρα, ο Σκυφτο-Νικόλας κατάλαβε ότι είχε αρρωστήσει πολύ. Σε λίγο δεν θα μπορούσε πια να βγάζει τη μέρα χωρίς τη βοήθεια και τη φροντίδα των χωριανών του. Όμως, βάρος αυτός δεν ήθελε να γίνει σε κανέναν! Μια ζωή, είχε μάθει να δίνει μόνο... Εξάλλου, οι άνθρωποι είχαν τις δικές τους δουλειές, τις δικές τους έγνοιες. Ποιος θα έτρεχε να κοιτάξει, τώρα, έναν ανήμπορο που τίποτα πια δεν ήταν σε θέση να προσφέρει στην κοινωνία;

Μέρες πολλές το συλλογιζόταν... Κι ύστερα τ’ αποφάσισε! Με βήματα αργά, τυραννισμένα από τα χρόνια και την αρρώστια, ανέβηκε στο αντικρινό βουνό. Ακολουθώντας τα μονοπάτια μελλοντικών φιλοσόφων σε ένα δικό του, προσωπικό Ναραγιάμα, τρύπωσε στη σπηλιά που είχε εντοπίσει χρόνια πριν, σε κάποια μαθητική εκδρομή. Τότε που η ζωή έμοιαζε ακόμα τόσο αθώα πίσω από το πλανερό της χαμόγελο...

Σαν είχαν μέρες να τον δουν, στο χωριό άρχισαν να αναρωτιούνται... Ο δάσκαλος ήταν καθησυχαστικός: «Μην ανησυχείτε, καλά θα είναι! Οι ταπεινόφρονες άνθρωποι εμφανίζουν συχνά τάσεις εσωστρέφειας. Μένουν για λίγο μόνοι με τον εαυτό τους και αυτοκρίνονται, μελετώντας τα σφάλματά τους. Σε λίγο, με καθαρή πια τη συνείδηση, επιστρέφουν στην κοινωνία για να συνεχίσουν την προσφορά τους σε αυτήν!»

Το λόγο πήρε κι ο παπάς, που δεν διαφώνησε: «Καλά τα λέει ο δάσκαλος! Είμαι βέβαιος πως ο Σκυφτο-Νικόλας, έστω και αργά, ανακάλυψε τη δύναμη της προσευχής που εξαγνίζει την ψυχή του κάθε αμαρτωλού. Και, για να είμεθα ειλικρινείς, τώρα τελευταία έδειχνε σημάδια απόκλισης από το δρόμο της αρετής. Αποτραβηγμένος και μοναχικός, δεν έτρεχε πια με τον ίδιο ζήλο να προσφέρει τη βοήθειά του σ’ αυτούς που τη χρειάζονταν. Θα έλεγα, είχε αρχίσει να γίνεται κάπως εγωκεντρικός!»

Ο ενωμοτάρχης, όμως, της τοπικής χωροφυλακής δεν συμμεριζόταν τις αισιόδοξες σκέψεις του παπά και του δάσκαλου. Για εκείνον, ο Σκυφτο-Νικόλας ήταν εξαφανισμένος! Αποφάσισε, λοιπόν, να ανοίξει το σπίτι του, να δει μήπως κάτι του ‘χε συμβεί. Ξοπίσω του έτρεξε, με περιέργεια πολλή, όλο το χωριό...

Όπως ήταν φυσικό, βρήκαν το σπίτι άδειο. Μόνο πάνω στο γραφείο, ανάμεσα σε σκονισμένα βιβλία και αμέτρητα μισο-γραμμένα χαρτιά, ξεχώριζε ένα σημείωμα. Έγραφε κάτι που έμοιαζε με ποίημα:

Πάντα στο δρόμο με κοιτάς
που περπατώ σκυφτός.
Και εύκολη εξήγηση
σ’ αυτή μου τη συνήθεια δίνεις:
Πως είμαι το παράδειγμα
της ταπεινοφροσύνης!

Μα θέλω αλήθεια να σου πω
κι ας είναι την εικόνα μου
αυτό να αμαυρώσει:
Το δρόμο πρέπει να κοιτώ
γιατί σα στραβοπέσω
ξέρω κανείς δε θα βρεθεί
εκεί να με σηκώσει!

Ο δάσκαλος έμεινε εκστατικός: «Ώστε ήταν και ποιητής!» Το ίδιο κι ο παπάς: «Ευλογημένες λέξεις, με βαθιά ανθρώπινη σημασία! Περιγράφουν τη δυστυχία του σύγχρονου ανθρώπου που έχει απομακρυνθεί από την Εκκλησία!»

Ο καφετζής του χωριού, όμως, είχε τη δική του άποψη: «Αν ψάχνετε για τον τρελό, τον είδα που ανέβαινε κατά το βουνό. Κι ύστερα σου λένε, η τρέλα δεν πάει στα βουνά!»

Ο ενωμοτάρχης, μάλλον πιο ησυχασμένος τώρα, έκλεισε την πόρτα του σπιτιού και κίνησε για το σταθμό της χωροφυλακής, να συντάξει την έκθεση. Στην πλατεία του χωριού άρχιζαν οι ετοιμασίες για το τοπικό πανηγύρι...

(Αφιερωμένο σε όσους περπατούν σκυφτοί. Κοιτώντας μέσα τους, πριν σηκώσουν το κεφάλι να δούνε τ’ άστρα...)

Aixmi.gr

Η συμμαχία των προθύμων (και κάποιες δικές μας σκέψεις)

Η συμμαχία των προθύμων 

Του Αριστείδη Χατζή

Έχω εκφράσει πολλές φορές δημόσια τις απόψεις μου για την κατάσταση στα ελληνικά Πανεπιστήμια. Για τους επαγγελματίες τραμπούκους και τις θλιβερές ομαδούλες των κομματόσκυλων που επιβάλλουν με τη βία τις ιδεοληψίες τους εξευτελίζοντας τις συλλογικές διαδικασίες και προσβάλλοντας κάθε έννοια νομιμότητας.

Το βαθύ αντιδραστικό πανεπιστήμιο (και οι εκτός πανεπιστημίου συνήγοροί του) αντιμετωπίζουν ως την μητέρα των μαχών τη σύγκρουση με τη νόμιμη ηγεσία των πανεπιστημίων – μια ηγεσία με πολύ μεγάλη νομιμοποίηση όπως έδειξε η πρωτοφανής συμμετοχή των μελών ΔΕΠ στη διαδικασία εκλογής τους. Δεν ξέρω πώς θα λήξει αυτή η μάχη αλλά η εμπειρία δεν μου επιτρέπει να είμαι αισιόδοξος. Η ανομία και οι δυνάμεις της αντίδρασης κερδίζουν συστηματικά τις μάχες στη χώρα μας. Δεν βλέπω πώς θα χάσουν αυτήν. Έχουν απεριόριστο χρόνο, είναι φανατικοί και έχουν να αντιμετωπίσουν μια σιωπηρή και φοβισμένη πλειοψηφία.

Τα χθεσινά και τα σημερινά γεγονότα είναι ενδεικτικά. Το «βαθύ Πανεπιστήμιο» αντιδρά λυσσασμένα διεκδικώντας το «δικαίωμα» στην παράνομη κατάληψη, την καταστροφή, την παρωδία συνελεύσεων και τη γελοιοποίηση κάθε δημοκρατικής διαδικασίας. Απέναντί του όμως δεν έχει (όπως θα έπρεπε) την πλειονότητα των φοιτητών και των καθηγητών που το απεχθάνονται και που το υφίστανται καθημερινά βαρυγκωμώντας. Δεν έχει απέναντί του σύσσωμη την πανεπιστημιακή κοινότητα που το θεωρεί το μεγαλύτερο βαρίδι για τον εκσυγχρονισμό μαζί με τη διαχρονική αδιαφορία των κυβερνήσεων. Το χρέος μας δυστυχώς δεν το έχουμε κάνει και είμαστε υπόλογοι στην ελληνική κοινωνία (και) γι’ αυτό.

Αντίθετα οι επαγγελματίες τραμπούκοι έχουν απέναντι τον αγαπημένο αντίπαλο αλλά και μακροχρόνιο σύμμαχό τους, το βαθύ ελληνικό κράτος. Επιβιώνουν μαζί σαν σιαμαία. Ο ένας από το αίμα του άλλου.

Το βαθύ κράτος σήμερα και χθες έκανε ό,τι μπορούσε για να στηρίξει τους συμμάχους του. Η αστυνομία δεν αρκέστηκε να υπερασπίσει τον χώρο του πανεπιστημίου από τους εισβολείς και να τους απωθήσει. Υπερέβαλλε ακόμα μια φορά στην άσκηση βίας – άσκοπης, περιττής, αναίτιας.

«Βρίσκονταν σε άμυνα!», θα μου πείτε.

Όμως υπερέβησαν τα όριά της και μάλιστα με πρόθεση.

«Δεν μπορείς εσύ να καταλάβεις το πώς αισθάνονται οι αστυνομικοί την ώρα που δέχονται επίθεση!»

Όχι, δεν μπορώ. Αλλά δεν είμαι ούτε εκπαιδευμένος ούτε επαγγελματίας όπως αυτοί.

«Αποφασίστε! Θέλετε να προστατευθεί η νομιμότητα στο Πανεπιστήμιο ή όχι;»

Δηλαδή η νομιμότητα μπορεί να προστατευθεί μόνο δια της παραβίασής της;

Το αποτέλεσμα βέβαια αυτής της λυκοφιλίας θα το δούμε την Τρίτη. Όταν θα αποχωρήσουν τα ΜΑΤ θα έχουμε εμείς να αντιμετωπίσουμε τα συνεταιράκια τους. Στην καλύτερη περίπτωση θα μας κλείσουν ξανά έξω από το πανεπιστήμιο. Στη χειρότερη θα ξεκινήσει ένας νέος κύκλος βίας εναντίον όποιων τολμούν να τα βάλουν μαζί τους. Κι εμείς; Όσο δεν μας ενοχλούν και μας επιτρέπουν να κάνουμε τη δουλίτσα μας και να παίρνουμε τον μισθουλάκο μας θα παραμερίζουμε όταν τους βλέπουμε να αρπάζουν, θα κλείνουμε τα μάτια όταν τους βλέπουμε να διαλύουν ό,τι απέμεινε, θα παραμένουμε σιωπηλοί, “δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα.”

Και φυσικά θα προσμένουμε το θάμα.

* Ο Αριστείδης Χατζής είναι αναπληρωτής καθηγητής Φιλοσοφίας Δικαίου και Θεωρίας Θεσμών στο Πανεπιστήμιο Αθηνών

(Πηγή: Aixmi.gr)


Το σχόλιό μας:

Το ότι προσυπογράφουμε απόλυτα το άρθρο, είναι περιττό να το αναφέρουμε! Ας πούμε, όμως, και δυο σκέψεις δικές μας...

Προς τους λαϊκίζοντες του Διαδικτύου (καλών φίλων συμπεριλαμβανομένων): Κάντε ένα πείραμα: Στείλτε 50 νεαρούς εθελοντές "φοιτητές" να επιχειρήσουν να καταλάβουν (εκ του "καταλαμβάνω") ένα οποιοδήποτε πανεπιστημιακό ίδρυμα του εξωτερικού, με οποιαδήποτε αιτήματα. Και, για να το κάνω ακόμα πιο χιουμοριστικό: ένα από τα αιτήματα των "φοιτητών" να είναι η απαίτηση συμμετοχής τους στα διοικητικά όργανα του πανεπιστημίου! Α, και η πλήρης και άνευ όρων και προϋποθέσεων εφαρμογή του "πανεπιστημιακού ασύλου"! Και, για να πετύχουν τους στόχους τους, να κρατήσουν ομήρους όσους τυχόν δεν τους είναι αρεστοί! Η μήπως, στη χώρα-μπάχαλο (πρέπει να) λειτουργούν διαφορετικοί ακαδημαϊκοί κανόνες απ' ό,τι στον υπόλοιπο πολιτισμένο κόσμο;

Και, by the way, σκέφτηκαν οι επιπόλαιοι δημοσιογράφοι του συριζαϊκού τόξου, τι ασκό του Αιόλου ανοίγουν τα εμπρηστικά κείμενά τους στα οποία, ούτε λίγο-ούτε πολύ, εμφανίζουν τις (καθόλου άμεμπτες) αστυνομικές δυνάμεις σαν σαδιστικά τέρατα στην υπηρεσία κάποιου υποτιθέμενου φασιστικού καθεστώτος; Αν ανοίξει πάλι η δολοφονική όρεξη κύκλων της ανωμαλίας, ποιοι θα αναλάβουν την ηθική ευθύνη;

Δείτε ένα σχετικό "άρθρο" που, προσωπικά, το θεωρώ δείγμα άκρως επικίνδυνης, γκαιμπελικού τύπου προπαγάνδας που στοχεύει να πυροδοτήσει κοινωνικές εντάσεις με απρόβλεπτες συνέπειες:

«Γαμήστε τους!»

Του Τάσου Κωστόπουλου

Ηταν ένα θέαμα άγριο και συνάμα πρωτόγνωρο: χωρίς να πέσει ούτε πέτρα, δίχως να έχει προηγηθεί η παραμικρή αψιμαχία, η Στουρνάρη γέμισε ξαφνικά με τα ποδοπατημένα κορμιά εκατοντάδων άοπλων νέων παιδιών, που από τη μια στιγμή στην άλλη μετατράπηκαν σε πεδίο εκτόνωσης για δεκάδες άνδρες των ΜΑΤ.

Ορμώντας ξαφνικά απ’ όλες τις παρόδους, με τη μυριόστομη ιαχή «γαμήστε τους! γαμήστε τους!», οι τελευταίοι οφθαλμοφανώς το γλεντούσαν: επί ένα τέταρτο της ώρας χτυπούσαν ανελέητα τους πεσμένους φοιτητές, τους ποδοπατούσαν, τους ψέκαζαν κατάμουτρα με τις φυσούνες, εκτόξευαν μέσα στον κόσμο χειροβομβίδες «κρότου-λάμψης», σταματώντας κάποιες στιγμές, μόνο και μόνο για να εκφράσουν με βρισιές τον ενθουσιασμό τους γι’ αυτό το μονόπλευρο ξεσάλωμα. Μοναδικοί τυχεροί, όσοι λιγοστοί πρόλαβαν να μπουν από την πύλη της Στουρνάρη στο ΕΜΠ, μέσα στο περίπου μισό λεπτό που μεσολάβησε ανάμεσα στο άνοιγμά της και την επίθεση της αστυνομίας στους περίπου 1.500 διαδηλωτές.

«Εγιναν μάχες σώμα με σώμα, σκληρές μάχες σώμα με σώμα, αλλά τελικά τους αποκρούσαμε», μετέδιδε με αγωνιστικό στόμφο στον ασύρματο ο επικεφαλής της διμοιρίας στη συμβολή Στουρνάρη και Κάνιγγος, λίγο μετά την ολοκληρωτική εκκαθάριση της περιμέτρου του ιδρύματος από τους φοιτητές. Σκληρές -πραγματικά- μάχες: οι μεν ανεβοκατέβαζαν ρόπαλα και... γαμοσταυρίδια, οι δε προσπαθούσαν απεγνωσμένα να ξεφύγουν. Ή έκλαιγαν, όπως εκείνα τα κοριτσάκια που, στριμωγμένα επί ώρα από μια διμοιρία στον τοίχο του Πολυτεχνείου, μάζευαν τη μια κλοτσιά ή φυσουνιά μετά την άλλη.

Εχοντας συμπληρώσει 30 χρόνια στο ρεπορτάζ αυτού του είδους, πρώτη φορά είδα τη βίαιη διάλυση μιας ειρηνικής πορείας να μετατρέπεται σε τέτοιο απροκάλυπτο «γλέντι». Συνήθως τα ΜΑΤ δέρνουν σιωπηλά ή, το πολύ πολύ, βγάζοντας κάποιες άναρθρες «πολεμικές» κραυγές. Μετά τη μαζική ψήφο της ΕΛ.ΑΣ. προς τους ναζί, φαίνεται πως ήρθε η ώρα να δούμε τις μάχιμες μονάδες της να γιορτάζουν -κυριολεκτικά- την επέτειο του δικού τους 1973...

(Πηγή: efsyn.gr)

Διώξτε, επιτέλους, την αλητεία από την ΑΕΚ!

Την περασμένη Κυριακή, στο γήπεδο της Ριζούπολης, μερικές δεκάδες αλητών διέσυραν για μία ακόμα φορά το όνομα της ΑΕΚ με πράξεις βίας που δυσφημούν το σύλλογο, αλλά και το ποδόσφαιρο ως άθλημα, γενικά. Συχνά αναφέρονται με τον απρόσωπο χαρακτηρισμό «γνωστοί-άγνωστοι». Δεν είναι καθόλου άγνωστοι! Ή μάλλον, είναι μόνο για εκείνους που είτε κλείνουν τα μάτια στο φαινόμενο της βίας στα γήπεδα, είτε – ακόμα χειρότερα – επιδιώκουν, για λόγους σκοτεινούς, τη διατήρησή του…

Είναι οι ίδιοι – τουλάχιστον, σε ό,τι αφορά τον σκληροπυρηνικό οπαδικό χώρο από τον οποίο προέρχονται – που αμαύρωσαν την κατάκτηση του Κυπέλλου το 2011, βιαιοπραγώντας άνευ αιτίας κι αφορμής στον Τελικό της ντροπής… Οι ίδιοι που κατεξευτέλισαν έναν ιστορικό προπονητή της ομάδας (καθώς και τους συνεργάτες, ακόμα και την οικογένειά του) επειδή «τόλμησε» να εργαστεί, για ένα διάστημα, σε ανταγωνιστικό σύλλογο… Οι ίδιοι που με βία και τρομοκρατία επέβαλαν τον Θεμιστοκλή Νικολαΐδη ως πρόεδρο της ΠΑΕ, για να τον αποπέμψουν καθυβριζόμενο όταν εκείνος αρνήθηκε να τους καταστήσει οιονεί συνδιοικούντες, ενώ κατέβαλε και (όψιμες) προσπάθειες να καθαρίσει τον οπαδικό χώρο της ΑΕΚ από την αλητεία…

Και, είναι οι ίδιοι που πανηγύριζαν(!) όταν ο Ολυμπιακός, με το καταραμένο εκείνο γκολ στο 90΄, κέρδιζε τη Λάρισα στο «Καραϊσκάκη» το 2008, στερώντας την ΑΕΚ από έναν τίτλο που εδικαιούτο απόλυτα. (Για την ιστορία, ο ΟΣΦΠ πήρε τότε τον τίτλο κυριολεκτικά «στα χαρτιά», υπό τα προκλητικά σαρκαστικά τηλεοπτικά ευφυολογήματα του τότε προέδρου του…) Όταν κάποτε ρώτησα έναν από αυτούς, προς τι οι πανηγυρισμοί, μου απάντησε με αφοπλιστική ειλικρίνεια πως θα ήταν καταστροφή για την ΑΕΚ αν πιστωνόταν η κατάκτηση ενός πρωταθλήματος σε έναν «καταδότη» (ελληνιστί, «ρουφιάνο») πρόεδρο, ο οποίος, συν τοις άλλοις, δεν ήθελε να γίνει το γήπεδο στη Νέα Φιλαδέλφεια! (Ο χαρακτηρισμός «καταδότης» αναφερόταν στην προσπάθεια συνεργασίας του Θ. Νικολαΐδη με τις αρχές, με σκοπό την πάταξη της βίας στα γήπεδα.)

Σήμερα που ο σύλλογος κάνει μια νέα αρχή πασχίζοντας να αναγεννηθεί από τις στάχτες του, τα ίδια τρωκτικά εξακολουθούν να κάνουν κουμάντο στο σκληρό πυρήνα των «οργανωμένων» οπαδών. Το λέμε ξεκάθαρα: Δεν πρόκειται για φίλους της ΑΕΚ, αλλά για περιθωριακά στοιχεία που χρησιμοποιούν τον οπαδικό χώρο σαν λημέρι και σαν ορμητήριο για την «αντιεξουσιαστική» δράση τους. Η οποία δράση στρέφεται, κατά κύριο λόγο, εναντίον των αστυνομικών δυνάμεων που περιφρουρούν την τάξη στα γήπεδα. Αυτοί είναι για εκείνους ο πραγματικός αντίπαλος, και όχι η ομάδα που αντιμετωπίζει η ΑΕΚ στον αγωνιστικό χώρο!

Η «μεγαλύτερη οργάνωση οπαδών της ΑΕΚ» υπήρξε δημιούργημα ενός αρχομανούς οπαδού με ηγετικές φιλοδοξίες. Ιδιοφυής και χαρισματικός δημαγωγός, κατάφερε να δημιουργήσει μια πολυάριθμη κοινότητα φανατικά αφοσιωμένων οπαδών-στρατιωτών. Αφοσιωμένων, βέβαια, στην ίδια την οργάνωση και τον αρχηγό της, πολύ περισσότερο απ’ ό,τι στην ΑΕΚ, την οποία δεν δίστασαν να βλάψουν όσες φορές οι διοικήσεις της δεν τους έκαναν τα χατίρια!

Με τον καιρό, στην οργάνωση παρεισέφρησαν και άτομα του περιθωρίου, τα οποία ελάχιστη σχέση είχαν με την ΑΕΚ ή με το ποδόσφαιρο, γενικότερα. Τους βλέπουμε χρόνια στα γήπεδα όπου αγωνίζεται η ομάδα, να βιαιοπραγούν και να καταστρέφουν, χωρίς η πολιτεία να δείχνει ικανή να καταστείλει τη δράση τους. Και, δυστυχώς, παραμένουν επίκαιρα αυτά που γράφαμε πριν περίπου τρία χρόνια στο «ΒΗΜΑ»:

«Χρόνια τώρα οι μηχανισμοί της πολιτείας αποδεικνύονται ανίσχυροι (ή μήπως κι απρόθυμοι;) να εξαλείψουν ένα νοσηρό φαινόμενο που διώχνει σιγά-σιγά τους πραγματικούς φιλάθλους από τα γήπεδα. Η ουσιαστική ατιμωρησία των κάφρων και των ΠΑΕ που τους στεγάζουν, ισοδυναμεί με επίσημη ασυλία στους αλήτες των γηπέδων και ενθαρρύνει ευθέως τη διαιώνιση των φαινομένων βίας στους αθλητικούς χώρους.

(…) Οι λεγόμενοι ‘οργανωμένοι’ οπαδοί της ΑΕΚ (ομάδας που υποστηρίζει ο γράφων) εξάντλησαν τα όρια ανοχής των αθλητικών αρχών όταν εισέβαλαν με βίαιο τρόπο στον αγωνιστικό χώρο αρκετά λεπτά πριν τη λήξη του τελικού του Κυπέλλου Ελλάδος (σ.σ: το 2011) χτυπώντας αντίπαλους ποδοσφαιριστές αλλά και τον ίδιο το διαιτητή! Δεν μπήκαν από ασυγκράτητη παρόρμηση να πανηγυρίσουν, ούτε με σκοπό να διαμαρτυρηθούν (η ομάδα τους κέρδιζε ήδη με ευρύ σκορ, έχοντας απολαύσει και σχετική εύνοια από την διαιτησία). Ήθελαν μόνο να κάνουν επίδειξη δύναμης, να βροντοφωνάξουν πως η βία τους είναι πάνω από αθλητικά ιδεώδη και έντιμες νίκες μέσα στους αγωνιστικούς χώρους… Και το πέτυχαν απόλυτα!

Ο διαιτητής της συνάντησης δεν τόλμησε (ως όφειλε) να κηρύξει τον αγώνα διακοπέντα εις βάρος της ΑΕΚ, η αντίπαλη ομάδα δεν τόλμησε, με τη σειρά της, να κάνει ένσταση, με την οποία θα κέρδιζε το παιχνίδι (έστω ‘στα χαρτιά’) και, σαν κερασάκι στην τούρτα, η ΑΕΚ (της οποίας η διοίκηση επί σειρά ετών δέχεται ως ισότιμο συνομιλητή τον άνθρωπο που εισήγαγε τον χουλιγκανισμό στο σύλλογο) γλίτωσε με μια τιμωρία-χάδι που, ακόμα και σε πολλούς απ’ τους φιλάθλους της (του γράφοντος συμπεριλαμβανομένου) φάνηκε σκάνδαλο! Και η πολιτεία γι’ ακόμα μια φορά έκλεισε φοβισμένη το μάτι στους ταραχοποιούς, προσπαθώντας να κατευνάσει τα άγρια ένστικτά τους με το βότανο της ατιμωρησίας…

(…) Τώρα πρέπει να πάρουν σειρά (σ.σ: στην κάθαρση του ποδοσφαίρου) οι βαρόνοι της βίας στις εξέδρες, αλλά και οι συνένοχες ΠΑΕ που, για λόγους ιδιοτελείς, δεν προχωρούν στην αναγκαία εκκαθάριση των οπαδικών χώρων (αυτών, τουλάχιστον, στους οποίους έχουν εκχωρήσει άδεια εισόδου στα γήπεδα). Για να φύγει, επιτέλους, από τα γήπεδα του ποδοσφαίρου – και όχι μόνο – η οργανωμένη αλητεία των περιθωριακών, τους οποίους κάποιοι ‘καθοδηγητές’ μεθοδικά στρατολογούν και χρησιμοποιούν ως δυνάμεις κατοχής των ομάδων που υποτίθεται πως ‘αγαπούν’…»

Ελπίζουμε πως η νέα, στιβαρή διοίκηση της ΑΕΚ έχει και τη θέληση και τη δύναμη να ξεριζώσει τα παράσιτα από τον οπαδικό χώρο του συλλόγου. Σε αντίθετη περίπτωση, πολλά θα μπορούσε να υποθέσει κάποιος κακόπιστος για τη «χρησιμότητα», εν τέλει, αυτών των αλητών στο ανεβοκατέβασμα ιδιοκτητών και διοικήσεων…

Όμως, ως υστερόγραφο στο παρόν σημείωμα, ας αλλάξουμε εντελώς το κλίμα και ας κλείσουμε με μια αισιόδοξη νότα. Ή μάλλον, νότες. Όπως οι εξαίσιες εκείνες του Δημήτρη Παπαδημητρίου, με τις οποίες «έντυσε» μουσικά την υπέροχη ποίηση του Χρήστου Παναγιωτόπουλου!

Βρεθήκαμε στην εντυπωσιακά ζεστή ατμόσφαιρα της πρόσφατης παρουσίασης του νέου CD «Λωτοφάγοι», και αληθινά γοητευθήκαμε από την ωραιότητα των λέξεων και των ήχων. Ευχόμαστε ολόψυχα καλή επιτυχία σε ένα αληθινό έργο τέχνης! Και, ως γνωστόν, «η τέχνη εισερχομένη από την πόρτα, η (κάθε μορφής) βία εξέρχεται απ’ το παράθυρο», όπως θα ‘λεγε και ο Θρασύβουλας ο φιλόσοφος στον «Ατσίδα»…

Aixmi.gr

Ουρανός (1962)

Το (αντι)πολεμικό αριστούργημα του Τάκη Κανελλόπουλου, βασισμένο σε αφηγήσεις ανθρώπων που έζησαν τον πόλεμο. Υπέροχη μαυρόασπρη φωτογραφία! Μουσική: Αργύρης Κουνάδης (κιθάρα: Δημήτρης Φάμπας).

Όταν η ποδοσφαιρική επαρχία υποκλινόταν στον "θρύλο" που την αποδεκάτιζε...

Από καλό φίλο μου Αεκτζή (που επιθυμεί να διατηρήσει την ανωνυμία του) έλαβα το παρακάτω σχόλιο για την ανάρτηση "Ποδοσφαιρική αλητεία χρώματος... κορακί!":

Κώστα καλησπέρα!

Περιττό να σου γράψω πώς ένιωσα, σίγουρα όχι έκπληκτος. Αυτά βέβαια να τα βλέπουν και οι κάτοικοι των διαφόρων επαρχιακών πόλεων που στις προηγούμενες δεκαετίες - μπορεί και σε αυτήν, δεν ξέρω - γεμίζανε το γήπεδο της πόλης τους για να βρίσουν την ομάδα της πόλης τους και να υποστηρίξουν τον "θρύλο" ως αφιονισμένα επαρχιωτόπουλα που έστω για μία Κυριακή τους δόθηκε το προνόμιο της κόκκινης αγελοποίησης!

Ήταν τότε που η κόκκινη παράγκα είχε αποδεκατίσει τις ομάδες της επαρχίας ώστε ο "θρύλος" να παίζει πάντοτε εντός Αττικής, και να μην κουράζεται με τις μετακινήσεις. Τσακωνόμουν τότε με κάτι οπαδούς του Ολυμπιακού προσπαθώντας να τους πω πόσο πίσω πάει το ποδόσφαιρο αυτή η τακτική, και τι σήμαινε παλαιότερα η Δόξα Δράμας, (για παράδειγμα), στο ελληνικό ποδοσφαιρικό στερέωμα.

Τελικά είναι θέμα στατιστικής ή πιο απλά: δεν μπορεί να υπάρξει κοινωνία χωρίς κοινωνική ηλιθιότητα!

Καλό υπόλοιπο Κυριακής.

Ποδοσφαιρική αλητεία χρώματος... κορακί !

Ούτε τα προσχήματα τήρησε ο "διαιτητής" Σπάθας στον αγώνα Αστέρας-Ολυμπιακός (1-11-14)! Το νταβατζηλίκι του Ολυμπιακού στο ελληνικό ποδόσφαιρο (με αιχμή του δόρατος τη διαιτησία) προκαλεί, πλέον, αηδία σε κάθε υγιώς σκεπτόμενο φίλαθλο, ακόμα και οπαδό του Ολυμπιακού! Όπως ο Αντώνης Πανούτσος, που σχολιάζει την απίστευτη αλητεία της Τρίπολης στο παρακάτω video. Παγκόσμια πρωτοτυπία: ποδοσφαιριστής αποβάλλεται γιατί... γλίστρησε και έπεσε κάπου στο κέντρο του γηπέδου!!

Με φόβο και πάθος (1972)

Ίσως το κορυφαίο σενάριο του Νίκου Φώσκολου! Με τον Νίκο Κούρκουλο.

Υ.Γ: Σε τηλεοπτική του συνέντευξη, ο Γιώργος Μούτσιος αποκάλυψε ότι το ξύλο που έφαγε από τον Νίκο Κούρκουλο κάθε άλλο παρά ψεύτικο ήταν. "Είχε ένα χέρι σαν κουπί", είπε χαρακτηριστικά!

Ασύλληπτη φάρσα του Μητσικώστα στο Γιάννη Μπουτάρη!