Σάββατο 27 Δεκεμβρίου 2014

Καλή του τύχη, θα τη χρειαστούμε...

Του Γιώργου Παγουλάτου *


Κ​​ι έτσι λοιπόν, απρόθυμες να συμφωνήσουν, οι κοινοβουλευτικές δυνάμεις, μοιραίες κι άβουλες αντάμα, υπνοβατούν προς τις πρόωρες εκλογές.

Εάν δεν προκύψει κάποιο εορταστικό θαύμα στις 29/12, το μόνο που μπορούμε με βεβαιότητα να περιμένουμε τους αμέσως επόμενους μήνες είναι το βίαιο φρενάρισμα της οικονομικής ανάκαμψης, κατάρρευση εσόδων και πληρωμών, αύξηση «κόκκινων» δανείων, φυγή επενδυτών, ανησυχία καταθετών. Κι αυτά απλώς μέχρι τις εκλογές, που φαίνεται θα διεξαχθούν σε κλίμα πόλωσης και φόβου.

Η μόνη βεβαιότητα μετά τις εκλογές (εάν εκεί φτάσουμε) είναι ότι η χώρα θα συνεχίσει να εξαρτάται από τη (φθηνή) χρηματοδότηση της Ε.Ε. και του ΔΝΤ. Οι δανειακές ανάγκες για το 2015 είναι 22,5 δισ. Οι δόσεις της τρόικας θα είναι η μόνη άμυνα απέναντι σε μια ολέθρια χρεοκοπία, που θα μας έριχνε σε περιπέτειες όπως της Κύπρου. Ή θα μας οδηγούσε σε λιγότερο πιθανά, αλλά πολλαπλώς καταστροφικά, σενάρια εξόδου από το ευρώ και την ενιαία αγορά.

Πολλά παραμένουν αβέβαια, όμως τα παραπάνω είναι δεδομένα. Δεδομένο επίσης ότι η τρόικα θα επιστρέψει για τη διαπραγμάτευση, για να εκταμιευθούν οι δόσεις του 2014 και να συμφωνηθεί το νέο πρόγραμμα. Το κατά τρόικα δημοσιονομικό κενό των 2,5 δισ. μάλλον θα έχει διευρυνθεί. Οι πιέσεις για μέτρα στο ασφαλιστικό θα επανέλθουν, αφού ακόμα δεν είναι βιώσιμο. Η διαπραγμάτευση τότε, Φεβρουάριο-Μάρτιο 2015, θα είναι πολύ δυσκολότερη, αφού θα έχει προηγηθεί η κατάρρευση επικοινωνίας, και με δεδομένη την απόφαση των πιστωτών να εξαντλήσουν την αυστηρότητα στην τήρηση των υποχρεώσεων.

Ετσι λοιπόν μια κυβέρνηση Τσίπρα (ας υποθέσουμε) θα διαπραγματευτεί με την προσδοκία μιας μεγάλης συμφωνίας, που θα πρέπει να έχει την αποδοχή και της τρόικας και των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ. Θα πρέπει το νέο πρόγραμμα να ικανοποιήσει τους ψηφοφόρους που προσδοκούσαν να διώξει την τρόικα και να σχίσουν το Μνημόνιο, και να μπορεί ταυτόχρονα να γίνει αποδεκτό από τον κ. Ντομπρόβσκις και τον κ. Σόιμπλε. Θα είναι ευθύνη του κ. Τσίπρα να διαπραγματευθεί μέχρι τέλους το οικονομικό πρόγραμμα στο οποίο θα πρέπει να συμφωνήσουν και ο κ. Γκογιάλ του ΔΝΤ και ο κ. Λαφαζάνης του Αριστερού Ρεύματος. Καλή του τύχη, αλλά δεν μπορώ να σκεφτώ πολλούς που θα ήθελαν να βρίσκονται στη θέση του.

Παρά τον εμφανή παραλογισμό, προχωρούμε. Η Ν.Δ. πιθανόν περιμένει μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, εάν αυτό προκύψει, να συνθλιβεί γρήγορα από τις αντιφάσεις της. Και ο ΣΥΡΙΖΑ προχωρεί επίσης, ελπίζοντας ότι οι αντιφάσεις του θα λυθούν από τη ζωή, ίσως στο χείλος του γκρεμού, που πάντα επιταχύνει τα αντανακλαστικά και συγκεντρώνει τον νου. Το τι χώρα θα έχει απομείνει μετά τις παρενθέσεις της βίαιης ωρίμανσης μένει να το δούμε.

Μακάρι ο ΣΥΡΙΖΑ να μπορούσε να αλλάξει την πολιτική της Ευρωζώνης, επιφέροντας μια απόφαση αμοιβαιοποίησης του χρέους ή ένα Νιου Ντιλ για τον Νότο. Θα ήταν σωτήριο για την Ελλάδα και για την Ευρώπη. Ομως αν έχει δείξει κάτι η Ε.Ε. ώς τώρα είναι ότι αλλάζει σταδιακά, με οικοδόμηση συσχετισμών, και δεν αντιδρά θετικά σε τακτικές εκβιασμού. Ιδίως από πολιτικές δυνάμεις ανάδελφες, απομονωμένες στην Ευρώπη και στη Δύση. Το κατά πολύ πιθανότερο σενάριο είναι η τακτική του μπρα ντε φερ να αλλάξει την Ελλάδα κι όχι την Ευρώπη. Εκπυρσοκροτώντας στο πρόσωπό μας.

Επειτα από έξι χρόνια ύφεσης, 27% ανεργία, με την υψηλότερη φτώχεια στην ΟΝΕ, αρκετά στοιχεία της ατζέντας του ΣΥΡΙΖΑ αποτελούν ιστορική αναγκαιότητα. Η άμεση στήριξη στους ανέργους και στους γονατισμένους από την κρίση, η φορολογική δικαιοσύνη, η στενότερη δημοσιονομική ενοποίηση στο ευρώ. Ομως τα αποτελέσματα δεν προσδιορίζονται μόνο από τις προθέσεις, αλλά από τις αντικειμενικές δυνατότητες, τη συγκυρία και τις συμμαχίες. Κι όλα αυτά μια υποτιθέμενη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα τα βρει αντίξοα. Με τον έξτρα κίνδυνο, μια μαξιμαλιστική κυβέρνηση Τσίπρα να συντριβεί προς παραδειγματισμό όλων των λαϊκίστικων, ριζοσπαστικών, αντιευρωπαϊκών και ακραίων δυνάμεων της Ευρώπης.

Η φούσκα του λαϊκισμού θα έπρεπε να ξεφουσκώσει σταδιακά. Μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα χρειαζόταν χρόνο προσαρμογής. Το απότομο σοκ της πραγματικότητας, η ξαφνική και σε συνθήκες πανικού διάψευση διογκωμένων προσδοκιών θα είναι κακή για τον ΣΥΡΙΖΑ ή κακή για τη δημοκρατική σταθερότητα της χώρας. Πιθανότατα και τα δύο.

Οποιοσδήποτε λογικός άνθρωπος μπορεί να δει τη λύση από την οποία όλοι θα έβγαιναν ωφελημένοι, ένα παίγνιο θετικού αθροίσματος, που θα εξυπηρετούσε και τους πολιτικούς δρώντες και την οικονομία και τη Δημοκρατία. Η Βουλή εκλέγει Πρόεδρο, η κυβέρνηση δεσμεύεται σε πρόωρες εκλογές τέλος του 2015. Η οικονομία επιστρέφει στη σταθερότητα, επενδυτές επιστρέφουν, επιταχύνεται η ανάκαμψη, μειώνεται η ανεργία. Η κυβέρνηση κλείνει το νέο πρόγραμμα της χώρας.

Και ο ΣΥΡΙΖΑ καλπάζει ομαλά στην εξουσία τέλος του 2015, σε μια οικονομία σταθεροποιημένη, με περισσότερη προσαρμογή να έχει γίνει, με το πρόγραμμα αγοράς ομολόγων της ΕΚΤ εν εξελίξει. Σε μια χρονιά με δανειακές ανάγκες μόλις 7 δισ., με υψηλό πρωτογενές πλεόνασμα, θα μπορούσε να υλοποιήσει εξαγγελίες και να διαγράψει τον κύκλο του, χωρίς καταστροφικούς κραδασμούς για τη χώρα.
Ομως δεν φαίνεται να είναι αυτή η προοπτική εξέλιξης των πραγμάτων. Και γι’ αυτό το μόνο που μένει είναι να εναποθέσουμε τις ελπίδες μας στο θαύμα των Χριστουγέννων.

* Ο κ. Γιώργος Παγουλάτος είναι καθηγητής Ευρωπαϊκής Πολιτικής και Οικονομίας στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, επισκέπτης καθηγητής στο Κολέγιο της Ευρώπης.

Πηγή: Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Παρασκευή 26 Δεκεμβρίου 2014

Θέλουμε πραγματικά Νόμο και Τάξη;

Του Ανδρέα Δρυμιώτη *


Τ​​ις τελευταίες εβδομάδες είχαμε διάφορα περιστατικά, όπου το οπτικό υλικό από κάμερες βοήθησε την αστυνομία στην ταυτοποίηση και σύλληψη των κακοποιών. Είχαμε την απαγωγή της ανιψιάς ιδιοκτήτη ποδοσφαιρικής ομάδας, όπου οι κάμερες του super-market βοήθησαν στην αναγνώριση του δράστη. Στην επίθεση του Αλβανού κακοποιού στο Μικρολίμανο, πάλι από τις κάμερες έγινε η αναγνώριση των μανιακού με το καλάσνικοφ. Αυτά όλα είναι γνωστά και τα ακούσαμε πολλές φορές από τα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις. Αυτό όμως που έγινε κυριολεκτικά «γαργάρα» είναι ότι όλες αυτές οι κάμερες που βοήθησαν στην ταυτοποίηση και μετέπειτα σύλληψη των εγκληματιών είναι ιδιωτικές κάμερες ασφαλείας και όχι μέρος ενός ολοκληρωμένου συστήματος με κάμερες ασφαλείας, το οποίο να ανήκει και να το διαχειρίζεται η αστυνομία.

Αυτό στήθηκε για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, αλλά μετά οι δημοκρατικές μας ευαισθησίες δεν επέτρεψαν τη λειτουργία του. Μας έχουν απομείνει οι 1.300 πυλώνες που φυτεύτηκαν στην Αττική για να φιλοξενήσουν τις κάμερες, αλλά ποτέ δεν χρησιμοποιήθηκαν μετά τη λήξη των Αγώνων. Επειδή έρχονται στο μυαλό μου αμυδρές εικόνες από εναερίτες της ΔΕΗ που σκαρφάλωναν στους πυλώνες για να σκεπάσουν τις κάμερες, αναζήτησα στο Διαδίκτυο αναφορές για το περιστατικό και βρήκα την ακόλουθη περιγραφή η οποία αναφέρεται στην απεργία της 12ης Δεκεμβρίου 2007: « Εκλεψαν την παράσταση στην απεργιακή κινητοποίηση της περασμένης Τετάρτης, όταν δεν δίστασαν να σκαρφαλώσουν στις κολόνες για να σκεπάσουν με σακούλες τις κάμερες παρακολούθησης. Οι εναερίτες της ΔΕΗ αποθεώθηκαν από τους απεργούς πριν συλληφθούν από τους αστυνομικούς, λίγο μετά το τέλος της συγκέντρωσης».

Ας σταθούμε στο ρήμα «αποθεώθηκαν», γιατί νομίζω ότι αποκαλύπτει πάρα πολλά για το θέμα μας, αλλά και για τον τρόπο που σκεφτόμαστε. Δηλαδή, τους κάναμε θεούς γιατί σκέπασαν με μαύρες σακούλες τις κάμερες που χρυσοπληρώσαμε με λεφτά των Ελλήνων φορολογούμενων και οι οποίες μπορούν να βοηθήσουν στην καταπολέμηση της εγκληματικότητας, όπως αποδεικνύεται καθημερινά από τα περιστατικά που παρακολουθούμε. Επιτέλους ας αποφασίσουμε τι θέλουμε, ώστε να σταματήσουμε να συμπεριφερόμαστε υποκριτικά και σχιζοφρενικά. Θέλουμε τάξη και ασφάλεια ή θέλουμε να καταργήσουμε όλα τα βοηθήματα που μπορεί να έχει η αστυνομία στην αντιμετώπιση της αυξανόμενης εγκληματικότητας; Δηλαδή σε άλλες χώρες, όπως η Μεγάλη Βρετανία, όπου λειτουργούν χιλιάδες κάμερες, οι πολίτες αυτής της χώρας είναι λιγότερο δημοκράτες και έχουν περιορισμένες ελευθερίες από ό,τι εμείς; Μάλλον όχι.

Ας δούμε όμως και μια άλλη πτυχή του θέματος: Νόμος και Τάξη. Μας έμεινε κατάλοιπο από την εποχή της δικτατορίας η αντιπάθεια προς την αστυνομία. «Μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι» είναι το σύνθημα που ακούγεται πάντοτε στις διάφορες «δημοκρατικές» εκδηλώσεις. Αν δεν απατώμαι το είπε και ένας βουλευτής του ελληνικού Κοινοβουλίου, για να του δώσει και επίσημη χροιά. Επιτέλους πρέπει να αποφασίσουμε σαν κοινωνία, αν θέλουμε την Αστυνομία για να τηρεί την τάξη, ή όποτε θέλουμε θα την καταργούμε και όταν η αστυνομία προσπαθεί να επιβάλει την τάξη, θα διαμαρτυρόμαστε. Είδαμε στα πρόσφατα επεισόδια της 6ης Δεκεμβρίου 2014, να καταστρέφονται περιουσίες, να λεηλατούνται καταστήματα και να τραυματίζονται 13 αστυνομικοί. Πώς μπορεί κανείς να σταματήσει αυτές τις καταστροφές; Οταν επεμβαίνουν οι αστυνομικοί, μιλάμε για «αστυνομική βία» και «δυνάμεις καταστολής». Δηλαδή, όλοι αυτοί που μιλάνε για αστυνομική βία γιατί δεν μας λένε με ποιον άλλο τρόπο, οι αστυνομικοί θα σταματήσουν τους μπαχαλάκηδες από το καταστροφικό έργο τους.

Οταν το 2008, μετά τον φόνο του Γρηγορόπουλου, επικράτησε η ιδέα της «διακριτικής» παρουσίας της αστυνομίας, κατακάηκαν η Αθήνα και άλλες πόλεις. Φυσικά, όλοι τότε φώναζαν και καταδίκαζαν την απουσία της αστυνομίας από τα γεγονότα. Αλήθεια, πόση υποκρισία υπάρχει στο θέμα αυτό. Δυστυχώς, δεν έχει ακόμα ανακαλυφθεί κανένας άλλος τρόπος για την αντιμετώπιση της βίας, παρά μόνο με την αστυνομία. Δεν είναι δυνατόν να τους κατηγορούμε όταν προσπαθούν να επιβάλουν την τάξη. Αν υπάρχουν περιπτώσεις κατάχρησης από την πλευρά των αστυνομικών τότε υπάρχουν οι διαδικασίες για να εντοπίζονται και να τιμωρούνται οι παραβάτες. Δυστυχώς, όμως στον τόπο μας έχουν επικρατήσει τέτοιες αντιλήψεις, ώστε ο διαδηλωτής επιτρέπεται να βαράει τον αστυνομικό, αλλά ο αστυνομικός δεν επιτρέπεται να βαράει τον διαδηλωτή. Ετσι λειτουργούν τα αριστερά αντανακλαστικά μας.

Και φτάνουμε στο θέμα του Γρηγορόπουλου. Είναι σίγουρα εξαιρετικά δυσάρεστο ότι ένα παιδί 15 χρόνων έχασε τη ζωή του από σφαίρα αστυνομικού. Παρόμοια περιστατικά όμως έχουν συμβεί και σε άλλες χώρες του κόσμου, χωρίς όμως αυτό το περιστατικό να γίνεται αφορμή για ετήσιες εκδηλώσεις βίας. Αν θυμάμαι καλά, αστυνομικοί στο Λονδίνο πυροβόλησαν ένα άοπλο νεαρό Βραζιλιάνο, γιατί νόμιζαν ότι ήταν τρομοκράτης. Εγιναν διαμαρτυρίες, αλλά η ημέρα του θανάτου του δεν έγινε επαναλαμβανόμενη επέτειος για διαδηλώσεις και καταστροφές. Αλλά το άκρον άωτον της υποκρισίας καταδεικνύεται από ένα άλλο γεγονός.

Μήπως είδατε ποτέ να γίνει καμία διαδήλωση στην επέτειο (αν τη θυμάται κάνεις) της δολοφονίας των τριών υπαλλήλων της Marfin το 2010; Αυτοί δεν ήταν θύματα των διαδηλωτών; Στο κάτω κάτω, οι αστυνομικοί που πυροβόλησαν τον Γρηγορόπουλο δικάστηκαν και καταδικάστηκαν. Αυτοί όπως που δολοφόνησαν τους τρεις (και το αγέννητο παιδί της εγκύου) της Marfin, έχουν φαίνεται ασυλία. Επίσης, δεν πρέπει να ξεχνάμε ένα άλλο νέο παιδί που δολοφονήθηκε τον Ιούλιο το 2012, γιατί οι τρομοκράτες βιαζόντουσαν να πάνε διακοπές. Τον 20χρονο Θάνο Αξαρλιάν. Είδατε ποτέ να γίνει καμία πορεία για τη μνήμη του; Αλήθεια, πόση υποκρισία κουβαλάμε σαν κοινωνία, ώστε να κλείνουμε τα μάτια μας, αλλά και τα μυαλά μας μπροστά σε τέτοιες καταστάσεις.

Και φυσικά δεν είναι δυνατόν να κλείσω αυτό το κείμενο χωρίς αναφορά στην περίπτωση του Ρωμανού. Η κατάσταση, θεωρητικά αποφορτίσθηκε, με την τροπολογία για το «βραχιολάκι» και σταμάτησε η απεργία πείνας. Το βραχιολάκι είναι μια λύση, αλλά πρέπει να συνοδεύεται και από μια πολύ μεγάλη χρηματική εγγύηση, γιατί τίποτα δεν εμποδίζει κάποιον που είναι αποφασισμένος να ζήσει στη παρανόμια, να κόψει το βραχιολάκι και να την κοπανήσει. Μέσα στα πέντε λεπτά που προβλέπονται μέχρι να ειδοποιηθεί η αστυνομία, μπορεί να βρίσκεται πολύ μακριά. Σε μια τέτοια περίπτωση, όλοι αυτοί που φώναζαν υπέρ του Ρωμανού, θα κριτικάρουν την αστυνομία ότι τον άφησε να δραπετεύσει. Ετσι λειτουργούμε.

Ενας δηλωμένος αναρχικός που θέλει να σπουδάσει Διοίκηση Επιχειρήσεων, μάλλον σαν οξύμωρο σχήμα μοιάζει. Ούτε ταιριάζει με τα πιστεύω του ιδίου, όπως αυτά αναπτύσσονται στα γραπτά του. Σε κάποια προηγούμενη επιστολή του (8/6/2013) γράφει: «Για μένα οι ληστείες τραπεζών είναι μια διαχρονική επιλογή των επαναστατών που "ξεκλειδώνει" πολλές δυνατότητες. Κατ’ αρχάς σε αποδεσμεύει από τα πλοκάμια τις μισθωτής εργασίας και τις συμβάσεις που αυτή επισυνάπτει». Μας δηλώνει ξεκάθαρα τι θέλει να κάνει και όχι να ασχολείται με τη «μισθωτή εργασία». Ληστής θέλει να γίνει. Αλλά υπάρχει και ένα πολύ πιο σοβαρό θέμα.

Ο ίδιος στην πρόσφατη επιστολή του παραδέχεται ότι ξεκίνησε την απεργία πείνας λέγοντας «δεν υπερασπίζομαι τη νομιμότητά τους· αντίθετα, απευθύνω έναν πολιτικό εκβιασμό, ώστε να κερδίσω ανάσες ελευθερίας από την ισοπεδωτική συνθήκη του εγκλεισμού». Θέλουμε τη συντεταγμένη πολιτεία να υποκύπτει σε εκβιασμούς; Αν ναι, θα πρέπει να καθορίσουμε και το πού σταματάμε, γιατί από κει και πέρα δεν υπάρχει επιστροφή.

Η συνεχής επίκληση της «ελευθερίας» μου φέρνει πάντοτε στη σκέψη, τη ρήση του Αποστόλου Πέτρου στην Α΄ επιστολή του όπου λέγει: «...και μη ως επικάλυμμα έχοντες της κακίας την ελευθερίαν...». Το πλήρες απόσπασμα σε μετάφραση είναι: «Υποταχθείτε, λοιπόν, κατά Θεόν εις τας αρχάς και τας εξουσίας σαν ηθικώς ελεύθεροι άνθρωποι και όχι σαν άνθρωποι, που έχουν την ελευθερίαν ως πρόφασιν και καμουφλάρισμα της κακίας, αλλά σαν αληθινοί δούλοι του Θεού». Αυτή είναι η πραγματική ελευθερία και όχι η αναρχία!

* O κ. Ανδρέας Δρυμιώτης είναι σύμβουλος επιχειρήσεων

Πηγή: Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Τρίτη 23 Δεκεμβρίου 2014

"...Για ένα κουστούμ"!


Ο Κουβέλης αποκάλυψε τις επαφές με Τσίπρα - Δεν κατεβαίνει η ΔΗΜΑΡ στις εκλογές

O Φώτης Κουβέλης αποκάλυψε ότι τις προηγούμενες μέρες είχε τηλεφωνική επικοινωνία με τον Αλέξη Τσίπρα και εξέτασαν τις δυνατότητες εκλογικής συνεργασίας. Η δήλωσή του αυτή στην κοινή συνεδρίαση της κοινοβουλευτικής ομάδας και της εκτελεστικής επιτροπής του κόμματος προκάλεσε πολλές αντιδράσεις.

Οι περισσότεροι αντιλαμβάνονται ότι έχει ήδη κλείσει συμφωνία, χωρίς να ρωτήσει κανέναν, πέραν του στενού του περιβάλλοντος. Και με εξαίρεση εκείνους που, έτσι κι αλλιώς, θέλουν να συμπορευτούν με τον Αλέξη Τσίπρα (όπως η Μαρία Ρεπούση και ο Γιάννης Πανούσης) οι άλλοι λένε «γλείφουμε εκεί που φτύναμε» -θυμίζοντας το πώς είχαν αποχωρήσει από τον Σύριζα…

Παρόλα αυτά το θέμα έχει, ουσιαστικά, τελειώσει. Η ΔΗΜΑΡ δεν πρόκειται να κατέβει στις εκλογές. Ο Κουβέλης και αρκετοί άλλοι θα περιληφθούν στα ψηφοδέλτια του Σύριζα. Το μόνο που απομένει προς διευκρίνηση είναι το «τρυκ» εξαφάνισης της ΔΗΜΑΡ, ώστε να μη χαθεί το μπόνους των 50 εδρών που παίρνει το πρώτο κόμμα. Και κάτι ακόμη: Ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ ζητάει δυο εκλόγιμες θέσεις στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας, πράγμα που δεν έχει γίνει ακόμη αποδεκτό από τον Αλέξη Τσίπρα.

(Πηγή: Aixmi.gr)

Κυριακή 14 Δεκεμβρίου 2014

Ορατότης Μηδέν (1970)

Θα συνιστούσα να δούμε προσεκτικά το κομμάτι από 1:11:00 έως 1:17:35. Ο Νίκος Φώσκολος αρκετές φορές αποδείχθηκε προφητικός...


Οι θέσεις μου για την υπόθεση Ρωμανού

Τούτη τη φορά δεν αναζήτησα καν έναν ευρηματικό τίτλο για το κείμενο που ακολουθεί. Ήθελα απλά να διατυπώσω τις θέσεις μου με τρόπο άμεσο και ξεκάθαρο, χωρίς καταφυγή σε λεκτικές ωραιότητες και φιλολογικά τεχνάσματα. Γιατί, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, στόχος δεν είναι ο εντυπωσιασμός (τι θα εξυπηρετούσε άλλωστε;) αλλά το ξεκαθάρισμα των θέσεων πάνω σε μια υπόθεση που μου κόστισε φίλους και μου χάρισε αντιπάλους και εχθρούς...

Από το ξεκίνημα της πολύκροτης υπόθεσης του Νίκου Ρωμανού, είχα ενστάσεις για τον τρόπο προβολής του θέματος από τα media, κυρίως τα ηλεκτρονικά. Ας συνοψίσω τις κυριότερες από αυτές:

1. Πολλοί παρουσίασαν τον Ρωμανό ως «ένα παιδί που έκανε ένα λάθος και τώρα ζητάει μια δεύτερη ευκαιρία, την οποία η ανάλγητη Πολιτεία τού αρνείται». Ωστόσο, όπως ο ίδιος το έχει καταστήσει σαφές σε όλους τους τόνους, δεν πρόκειται περί λάθους, αφού ουδέποτε το αναγνώρισε ως τέτοιο και ουδέποτε δήλωσε μετανοημένος για τις πράξεις του. Όσο για το περίφημο «δικαίωμα στη μόρφωση», παραπέμπω στην αρχική, ευθεία δήλωσή του ότι αυτό που τον ενδιέφερε ήταν να κερδίσει «μια ανάσα ελευθερίας», όχι να φοιτήσει σε κάποιο συστημικό ανώτατο εκπαιδευτικό ίδρυμα!

2. Το περίπου αθωωτικό επιχείρημα: «στο κάτω-κάτω, δεν σκότωσε και κανέναν!», πέραν από αφελές, είναι και επικίνδυνο ως κρατούσα άποψη! Το ότι δεν θρηνήθηκαν νεκροί, υπήρξε αποτέλεσμα ευτυχούς συγκυρίας και μόνο. Όποιος δεν έχει στ’ αλήθεια πρόθεση να σκοτώσει αλλά θέλει απλά να εκφοβίσει, δεν ξεκινά παίρνοντας μαζί ένα γεμάτο όπλο. Ένα άδειο, ή κι ένα ψεύτικο, θα έκαναν μια χαρά τη δουλειά και, επί πλέον, δεν θα άφηναν την παραμικρή αμφιβολία για τις προθέσεις!

3. Τον περιέγραψαν ως ιδεολόγο που απαρνήθηκε τη θαλπωρή μιας στοργικής και ευκατάστατης οικογένειας για να κυνηγήσει το επαναστατικό του όνειρο. Ας αναλογιστούμε, όμως, πόσοι νέοι άνθρωποι βρίσκονται στις φυλακές για ποινικά παρόμοιους λόγους (πολλοί, μάλιστα, έχοντας δείξει μεταμέλεια για τις εγκληματικές πράξεις τους), με επίσης υπαρκτή και αυτονόητη την ανάγκη τους για μια «ανάσα ελευθερίας», ή ακόμα και με αληθινή (όχι προσχηματική) διάθεση για σπουδές. Βέβαια, οι περισσότεροι εξ αυτών έχουν τρία σοβαρά μειονεκτήματα: Δεν έχουν δηλώσει «ιδεολόγοι επαναστάτες», δεν διαθέτουν την οικονομική δυνατότητα να προσλάβουν τους επιφανέστερους δικηγόρους της χώρας, και δεν αποτελούν ελκυστικά «προϊόντα» για πολιτική εκμετάλλευση ή για προβολή από τα media. Φαντάζεστε πως θα ίδρωνε το αυτί κανενός αν ξεκινούσαν απεργία πείνας μέσα στις φυλακές, με τα ίδια ακριβώς αιτήματα;

4. Θα ήθελα να εκφράσω την αμφισβήτησή μου στο κατά πόσον είναι θεμιτό να επικαλείται κανείς νεανικά τραύματα, προκειμένου να ελαφρύνει το ηθικό και ποινικό βάρος μιας εγκληματικής πράξης. Ακόμα κι αν δεχθούμε ότι αυτές οι πρώιμες δυσάρεστες εμπειρίες συμβάλλουν στην κατανόηση της διαμόρφωσης της προσωπικότητας ενός ενήλικου, πλέον, ατόμου, σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να λειτουργήσουν, ηθικά και νομικά, ως άλλοθι για τυχόν παραβατικές συμπεριφορές του. Εξάλλου, ποιος πιστεύει στ’ αλήθεια ότι κάθε υπέροχος άνθρωπος που συναντά στο δρόμο του, διαμορφώθηκε έτσι επειδή πέρασε ανέφελα και ονειρεμένα παιδικά κι εφηβικά χρόνια; Ο ενήλικος άνθρωπος οφείλει να έχει την απόλυτη ευθύνη των πράξεών του. Διαφορετικά, η κοινωνία θα ήταν μια ζούγκλα όπου η κακή διαχείριση των πρώιμων ψυχικών τραυμάτων θα ήταν επιτρεπτό να κατασπαράσσει την καλή διαχείρισή τους!

Πριν από κάποιες μέρες, έγραψα ένα άρθρο στο Aixmi.gr, με τον τίτλο: «Επιλεκτικές ευαισθησίες...». Όχι για να δηλώσω σύμπλευση με την κυβερνητική γραμμή, ούτε για να προβάλω, δήθεν, την άποψη ότι η Πολιτεία θα έπρεπε να αρνηθεί στον Ρωμανό τη μόρφωση (διάβαζε, ελευθερία) που ζητούσε. Ήθελα απλά να επισημάνω την ευνοϊκή μεταχείριση της περίπτωσης του Ρωμανού από μερίδα της κοινής γνώμης και των media, σε σύγκριση με την αδιαφορία που σχεδόν όλοι μας, δυστυχώς, έχουμε διαχρονικά επιδείξει, ή επιδεικνύουμε ακόμα, σε πλείστες άλλες κοινωνικές υποθέσεις στερούμενες επαναστατικού «αρώματος».

Και, αλήθεια, ποιος βγήκε να υπερασπιστεί το δικαίωμα στη δεύτερη ευκαιρία, αυτών που έχασαν το σπίτι τους και βρέθηκαν στο δρόμο; Αυτών που έμειναν χωρίς δουλειά ή καταστράφηκαν, με αποτέλεσμα κάποιοι να οδηγηθούν ακόμα και στην αυτοκτονία – αθόρυβα κι ανώνυμα, δίχως να εκβιάσουν κανέναν για τη σωτηρία τους; Ή μήπως ένας κακός οικονομικός υπολογισμός, μια απερίσκεπτη επένδυση, μια υπερκαταναλωτική επιπολαιότητα, εν τέλει, είναι βαρύτερα «εγκλήματα» από μια ένοπλη ληστεία; Ποιος φωνάζει ή γράφει για τη δεύτερη ευκαιρία στη ζωή, των αρρώστων που δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα μιας ανθρώπινης μεταχείρισης από το θλιβερό δημόσιο σύστημα υγείας; (Σ’ εσένα απευθύνομαι, αριστερέ, που έκανες τον Ρωμανό σύμβολο και παντιέρα σου!)

Για την ιστορία – και προς έκπληξή μου – το Aixmi.gr έσπευσε να κρατήσει αποστάσεις από τις θέσεις μου (κάτι που ουδέποτε κατέγραψα να έχει συμβεί με οποιονδήποτε αρθρογράφο αυτού του, κατά γενική ομολογία, δημοκρατικού site). Προσοχή: δεν μιλώ για απλή ιδεολογική αντιπαράθεση, με την παρουσίαση επιχειρημάτων που θα αντέκρουαν τα δικά μου. Μιλώ για την ανάγκη που ένιωσε το site να πάρει άμεσα αποστάσεις από έναν αρθρογράφο του, λες και αυτός είχε εκφράσει απόψεις που θα μπορούσαν να κριθούν ως κοινωνικά προκλητικές ή ηθικά απαράδεκτες!

Το γιατί το Aixmi.gr έδρασε με τόση σπουδή στην περίπτωση αυτή, είναι ανεξήγητο σ’ εμένα. Όπως ακατανόητη είναι, γενικά, η όλη εμμονική και σχεδόν μονόπλευρη αντιμετώπιση της υπόθεσης Ρωμανού από τη διεύθυνση του site. Οφείλω να ομολογήσω, εν τούτοις, ότι σε καμία περίπτωση οι όποιες αντίθετες φωνές (της δικής μου συμπεριλαμβανομένης) δεν φιμώθηκαν! Δεν είναι η δημοκρατικότητα του Aixmi που τίθεται σε αμφισβήτηση, είναι κάποιες πρόσφατες εμμονές του που γεννούν απορίες...

Πέμπτη 11 Δεκεμβρίου 2014

Δύο άρθρα που αξίζει να διαβαστούν!

Η κοινωνία της πίκρας

Του Νίκου Ορφανού

Παρακολουθώ μέρες, όπως πολλοί αν όχι όλοι, μια κοινωνία να κατρακυλάει στην αναξιοπρέπεια. Ναι, εννοώ τη δική μας.

Δεν ήθελα να γράψω τίποτα, γιατί τη μια οργιζόμουν με τον τάδε, την άλλη με το δείνα, αλλά θα κάνω κάποιες παρατηρήσεις, πετώντας τις δικές μου μολότοφ στο σύμπαν των ιδεών και του διαλόγου:

1. Σέβομαι την αυτοκαταστροφή. Είναι μία διαταραχή, αλλά όχι ιδεολογία. Λυπάμαι, αλλά επειδή κάποιος, μοναχός του, διάλεξε έναν λόγο για να πεθάνει, δεν σημαίνει ότι ο λόγος αυτός είναι αναγκαστικά ιερός για όλους. Γεμίσαμε ιερά και όσια και στο τέλος δεν σεβόμαστε τίποτα.

2. Ο γονιός που το παιδί του πιάνει όπλο είναι αποτυχημένος και θα έπρεπε να ντρέπεται. Η υπερηφάνεια για τον γιο οπλοφόρο είναι μια ενοχή, που δεν επανορθώνει το έλλειμμα ανατροφής αγαπητέ πατέρα. Έσπειρες ανέμους και θέρισες θύελλα. Ζήσε τώρα με αυτό.

3. Δεν θα κάνω ορμήνειες σε κάποιον που ανά πάσα στιγμή ακροβατεί στο κενό. Και οργισμένος να είμαι μαζί του, θα περιμένω να συνέλθει. Αλλά όλοι όσοι τον αγκάλιασαν απροκάλυπτα και άνευ όρων, καλό θα ήταν να του πουν να βάλει και λίγο μυαλό. Και εννοώ την Αριστερά που ίπταται σε ένα δικό της αλλοπρόσαλλο κόσμο.

4. Πραγματικά θέλετε να μιλήσουμε σταράτα; Πιστεύετε ότι η φοίτηση σε ελληνικό ΤΕΙ είναι δικαίωμα που σε κάνει καλύτερο άνθρωπο; Σε ελληνικό ΤΕΙ;;;; Ωραία, ας σκεφτούμε την εικόνα: Φρουρούμενος και συνοδευόμενος μπαίνει στο αμφιθέατρο. Αναρχομπάχαλοι και λοιποί τον επευφημούν. Πιστεύετε ότι θα γίνει έστω κάποιου είδους μάθημα με την παρουσία του; Και άιντε, από πίσω, να ακολουθάνε καμιά δεκαριά ακόμη κρατούμενοι και γίνεται το Κορυδαλλός-ΤΕΙ, Κολιάτσου-Παγκράτι. Θα σωφρωνιστούν με το πτυχίο οι φυλακισμένοι; Εάν το πιστεύουμε ακράδαντα, προτείνω να ανοίξει πανεπιστήμιο μέσα στις φυλακές. Με κάθε έδρα: Φιλοσοφική, Θεολογία, Μαθηματικό, Χημικό, Νομική, Ιατρική και σύντομα και Πολυτεχνικό.

5. Κανείς δε μπορεί να συλλάβει τη γενική εικόνα. Καθένας θέλει το δικό του μπαϊράκι να επικρατεί. Δεν υπάρχει η παραμικρή διάθεση συνεννόησης. Ή όλα ή τίποτα. Ο αντίπαλος πρέπει να ηττάται ολοκληρωτικά. Δεν υπάρχουν κόκκινες γραμμές. Ή μάλλον, όλες οι γραμμές είναι κόκκινες. Σύντομα και από αίμα.

6. Η κοινωνία μας είναι ατέλειωτα αντιπαιδαγωγική. Οι Έλληνες είναι “παιδιά” μέχρι τα σαράντα. Εικοσιενός ετών είχανε οικογένειες και βγάζανε μεροκάματο, τώρα είναι “επαναστάτες”. Στην Ελλάδα είσαι ό,τι αναρτήσεις στα δίκτυα.

Ακροτελεύτιο:

Για υπολογίσιμο αριθμό ανθρώπων, οι καταλήψεις, οι πορείες, η μπαχαλοποίηση είναι χόμπι. Κάτι για να περνάς την ώρα. Να δείχνεις ότι είσαι ανίκανος να δημιουργήσεις κάτι πραγματικά όμορφο και χρήσιμο. Πού να τρέχεις, πάμε να απλώσουμε κανένα πανό σε κρατικό κτίριο. Έτσι θα σώσουμε την επαναστατική ψυχούλα μας, τρομάρα μας. Πώς εξηγείται να διαδηλώνεις για ένα παιδί που σκοτώθηκε και ο δολοφόνος του δικάστηκε και καταδικάστηκε, αποδόθηκε δηλαδή δικαιοσύνη; Η μνήμη διαφυλάσσεται μάγκες, δεν επιδεικνύεται, ούτε διατυμπανίζεται. Θυμάσαι ούτως ή άλλως και πορεύεσαι αντιστοίχως. Διαφορετικά παριστάνεις ότι θυμάσαι, για δικούς σου ιδιοτελείς λόγους.

Απορεί κανείς για την κυριαρχία της κουλτούρας της πίκρας. Διαδηλώνουμε σε επετείους θανάτων. Σε ημερομηνίες της κάθε ήττας. Θυμόμαστε κάθε μαύρη μας σελίδα και ποτάμια τα αφιερώματα. Τα ντροπιαστικά Δεκεμβριανά τα υμνούμε. Ζούμε ακόμα εκεί. Σε εκείνη τη γωνία πίσω από το τμήμα στου Μακρυγιάννη το ’44. Ζούμε ακόμα στους λάκκους της Ούλεν. Στα χαρακώματα του διανοητικού μας εγκλωβισμού. Στην άρνηση των πάντων και στην κατάρρευση κάθε αξίας.

Εύχομαι να ανανήψει το “παιδί” με όλη μου την καρδιά. Και μετά, πέρα από τη δυνατότητα να σπουδάσει, να του δοθεί και έστω μια ευκαιρία, να κάνει διάλογο έστω με κάποιους διαφορετικά σκεπτόμενους. Εύχομαι πραγματικά η εμπειρία του να του διδάξει κι αυτουνού κάτι πραγματικά χρήσιμο στην κοινωνία και να του ανοίξει λίγο το μυαλό.

Αυτά.

Καλές γιορτές.

Νίκος.

(Πηγή: Protagon.gr)


Η χώρα του Ρωμανού

Του Γιώργου Κράλογλου

Να ερωτηθεί και ο Ρωμανός αν συμφωνεί με την υποψηφιότητα του κ. Σταύρου Δήμα. Γιατί να μην ερωτηθεί; Εάν δεν εκλέγει Πρόεδρος από την σημερινή Βουλή θα πάμε για εκλογές. Και η νέα κυβέρνηση, όποια και αν είναι, θα δίνει, από εδώ και πέρα, λόγο και στους αντιεξουσιαστές και στους τρομοκράτες. Γιατί αυτήν τη χώρα θα παραλάβει. Τη χώρα του Ρωμανού.

Την εξουσία μιας χώρας-ρεζίλι όπου οι πάντες αποφεύγουν σκόπιμα να πουν στους ιθαγενείς της όλη την αλήθεια για το που ακριβώς βρισκόμαστε και ποιος είναι ο λόγος που δεν πρόκειται να δούμε ούτε σε όνειρο αληθινή ανάκαμψη. Ανάκαμψη, δηλαδή, χωρίς αναστροφή.

Την εξουσία μιας χώρας-ρεζίλι όπου κανείς από τους εντός και εκτός Βουλής δεν ομολογεί στο λαό του ότι για άνεργους και εξαθλιωμένους μισθολογικά δεν υπάρχει άλλη ανάπτυξη από αυτή των μεταρρυθμίσεων του εκσυγχρονισμού και της απελευθέρωσης της οικονομίας από το κράτος και τον κρατισμό.

Να λοιπόν, μερικές εικόνες, από τις προτεραιότητες των εθνικών υποθέσεων…μιας πιθανής κυβέρνησης εκλογών για να έχουμε κάποια συμπεράσματα της Ελλάδας του Ρωμανού και όλων εκείνων που πήραν το πάνω χέρι με αντιπολιτευτική στήριξη και λόγω εμφανέστατης κυβερνητικής ανικανότητας.

Βαδίζουμε στην κόψη του ξυραφιού με το χρέος πάνω από 170% του ΑΕΠ και τις αγορές να μας ρίχνουν άγριο ξύλο… μόνο με την μυρωδιά εκλογών αλλά η μισή Βουλή «σφάζεται» στα πόδια του Ρωμανού.

Μπαίνουμε στο 2015 με τεράστια ερωτηματικά στην οικονομία και αβεβαιότητα στην πολιτική αλλά διαλύουμε μαγαζιά και περιουσίες εμπόρων και μικρομεσαίων για να τιμήσουμε την μνήμη του Γρηγορόπουλου.

Καταστρέφουμε την εικόνα της Αθήνας και ταυτόχρονα την τουριστική προσπάθεια του 2014 χύνοντας δάκρυα… για τους πρόσφυγες της Συρίας στο Σύνταγμα αλλά αφήνουμε να κυκλοφορούν απατεώνες που προσφέρουν στους Σύριους, για 4.000 ευρώ, «μαύρα διαβατήρια». Αυτούς δεν τους βλέπουν οι μπαχαλάκηδες της συμπόνιας και της πολιτικής...

Λιποθυμάμε (όσοι λιποθυμάμε) από χαρά που ο αναρχικός με την μακριά κοτσίδα άδειασε τα σκουπίδια του σπιτιού του στην μούρη του αντιπρύτανη του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και αδιαφορούμε όταν όλο αυτό το Πανεπιστημιακό γυφταριό της χώρας κατέστρεψε από κάθε πλευρά την παιδεία.

Κοντράρουμε και πολεμάμε άγρια κάθε επένδυση και κάθε επενδυτή που θέλει να αγοράσει κράτος και θεωρούμε απλώς επίορκους… τους αληταράδες, μπαρμπουτιάρηδες κομματικούς που βάλαμε στους κρατικούς Οργανισμούς να αξιοποιήσουν την περιουσία του λαού...

Δεν ντρεπόμαστε να βλέπουμε αξιόλογους επιστήμονες της χώρας να μεταναστεύουν ή να καταλήγουν σε επίδομα ανεργίας και οργανώνουμε «εμφύλιο» με όποιον πάει να πειράξει πλαστογράφους και άλλους απατεώνες που κρατάνε θέσεις στους Δήμους και στις Δημοτικές Επιχειρήσεις για να κατακλέβουν τα λεφτά της Ευρωπαϊκής Ένωσης (επειδή είναι κουτόφραγκοι) και των δημοτών επειδή είναι ζώα... και δεν καταλαβαίνουν.

Επιτρέπουμε στους ψευτοαναρχικούς της αλητείας των Εξαρχείων να ξηλώνουν μαγαζιά και πολυκατοικίες για να πετάνε πέτρες στα σώματα ασφαλείας και μελετάμε εντός της Βουλής το ενδεχόμενο να αφοπλισθούν οι αστυνομικοί που περιφρουρούν τρομοκράτες και άλλους ύποπτους.

Θεωρούμε υπερβολή και μιλιταρισμό... τις παρελάσεις των εθνικών επετείων ενώ θα κάψουμε όλη την χώρα αν τολμήσει κάποιος όχι να απαγορεύσει το Πολυτεχνείο αλλά να το περιορίσει εντός του χώρου του Πολυτεχνείου.

Να ποια κοινωνία και ποιες επιταγές της θα παραλάβει η κυβέρνηση του Φεβρουαρίου 2015 (αν πάμε σε εκλογές) με δευτερεύον... το θέμα της οικονομίας κάπου στο βάθος...

Άμεσο νομικό πλαίσιο ώστε οι αντιεξουσιαστές, οι τρομοκράτες και οι αναρχικοί να ορίζουν τα όρια και τα οράματα στην παιδεία. Οι πρυτάνεις να είναι της πλάκας και μόνο για να ανοίγουν τις πόρτες και να τρώνε σφαλιάρες...

Νομική κάλυψη ώστε πλαστογράφοι, απατεώνες και καταχραστές εφόσον είναι κρατικοί υπάλληλοι να έχουν δικαίωμα συνέχισης της εργασίας τους. Ας πρόσεχαν αυτοί που τους διόρισαν...

Κατάργηση κάθε μορφής παρελάσεων και συνταγματική κατοχύρωση ως εθνικών επετείων της μνήμης Γρηγορόπουλου, της έναρξης απεργίας πείνας του Ρωμανού, της δολοφονίας για το καλό του έθνους... των υπαλλήλων της Μαρφιν και άγαλμα του δολοφόνου στην Πλατεία Συντάγματος.

Απελευθέρωση και ανάθεση υπουργείων σε όλα τα μέλη της 17 Νοέμβρη. Το υπουργείο Παιδείας αποκλειστικά στον Κουφοντίνα...

Αντικατάσταση με κομποσκοίνια και κομπολόγια του οπλισμού της αστυνομίας.

Κάψιμο της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης μία φορά τον χρόνο όπως παλιά πηδούσαμε τις φωτιές στον Κλήδονα …

Αυτή είναι η επόμενη ημέρα στην χώρα του Ρωμανού. Και αυτές είναι οι προτεραιότητες της κυβέρνησης των εκλογών παρά την κόντρα του 60% των (ψυλλιασμένων για όσα τους περιμένουν) ψηφοφόρων που επιμένουν να τις αρνούνται . Όσο για την οικονομία ουδείς λόγος ανησυχίας... Η ΝΔ- ΠΑΣΟΚ ονειρεύονται (μόνοι τους) την ανάπτυξη. Και οι ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έχουν τις λύσεις σε κάποιο τσεπάκι τους... Αρκεί να θυμηθούν έγκαιρα σε ποιο…

(Πηγή: Capital.gr)

Τετάρτη 3 Δεκεμβρίου 2014

Επιλεκτικές ευαισθησίες...

Η είδηση (Τρίτη, 2-12-2014): 
Επεισόδια ξέσπασαν στα Εξάρχεια μετά τη συγκέντρωση διαμαρτυρίας υπέρ του Νίκου Ρωμανού, στην οποία συμμετείχαν χιλιάδες άνθρωποι. Ομάδα νεαρών έβαλε φωτιά σε λεωφορείο την ώρα που εκινείτο, σπάζοντας τζάμια και ρίχνοντας μέσα βόμβες μολότοφ. 
Ευτυχώς δεν υπήρχαν επιβάτες, παρά μόνον ο οδηγός, ο οποίος πρόλαβε να κατέβει. Τελικά, το λεωφορείο κάηκε ολοσχερώς. 
Τα επεισόδια συνεχίζονται στους γύρω δρόμους έως τον λόφο του Στρέφη, όπου έχουν γίνει αρκετές συλλήψεις. 
Πηγή: Aixmi.gr.

(Σημ.: Αυτή ήταν μόνο η αρχή. Ακολούθησαν και άλλες καταστροφές στην πόλη.)

Ειδήσεις σαν κι αυτή δεν αποτελούν, πλέον, έκπληξη. Θα έλεγα, ούτε καν μελαγχολία. Αφού δεν υπήρχαν επιβάτες, κι ο οδηγός πρόλαβε να κατέβει ζωντανός και άκαυτος, το γεγονός θα πρέπει να χαιρετιστεί ως θετική εξέλιξη, αν θυμηθεί κανείς τη Marfin… Βέβαια, κάηκε ολοσχερώς ένα «συστημικό» (κατά τους πυρπολητές) περιουσιακό στοιχείο. Αν το «σύστημα» το χρειάζεται, ας αγοράσει άλλο. Πάντα βρίσκονται κάποιοι ηλίθιοι να πληρώσουν!

Μετά, όμως, σε κυριεύουν δεύτερες σκέψεις, βαθύτερες: Φαντάσου πως κάποια μέρα γίνεται καλά (πράγμα που της ευχόμαστε ολόψυχα!) εκείνη η ξεχασμένη, πια, Μυρτώ, που ένα ανθρωπόμορφο τριτοκοσμικό κτήνος στην Πάρο της έλιωσε το κεφάλι στους βράχους και στη συνέχεια(!) τη βίασε. Και, κάτω από το βάρος της τραυματικής εμπειρίας για τη φρίκη που έζησε, αρπάζει ένα περίστροφο κι αρχίζει να πυροβολεί όποιον της θυμίζει τον βιαστή και παρ’ ολίγον δολοφόνο της. Στη συνέχεια, συλλαμβάνεται, δικάζεται, καταδικάζεται και εγκλείεται. Και, κάποια στιγμή, κάνει μια αποτυχημένη (από νομική άποψη) απόπειρα να επανακτήσει την ελευθερία της στη μορφή εκπαιδευτικής άδειας, ομολογώντας ευθαρσώς ότι το πραγματικό ζητούμενο είναι να κερδίσει «ανάσες ελευθερίας». Τέλος, συνεχίζει να δηλώνει αμετανόητη για τις εγκληματικές πράξεις που την οδήγησαν στη φυλακή!

Ερώτηση κρίσεως, επί ενός καθαρά υποθετικού ζητήματος: Πόσοι «ευαίσθητοι προοδευτικοί ανθρωπιστές» θα βγούμε στους δρόμους να φωνάξουμε για το δίκιο της, ζητώντας να της επιτραπεί να συνεχίσει να κυκλοφορεί ελεύθερη στους δρόμους; Ή μήπως τις τραυματικές εμπειρίες τις αντιλαμβανόμαστε με μια λογική αλά καρτ που, ανάλογα με τις προσωπικές μας πεποιθήσεις, δικαιώνει ή καταδικάζει (νομικά και ηθικά) τις εγκληματικές συμπεριφορές;

Αλήθεια, με ποια λογική η σφαίρα ενός άθλιου, επίορκου αστυνομικού είναι, ως εμπειρία, πιο τραυματική από τις τόσες και τόσες μορφές κακοποίησης που υφίστανται αμέτρητα παιδιά στον κόσμο; Και, άραγε, θα μπορούσε κανείς να διανοηθεί την παράκαμψη ενός νόμου προς χάριν οποιουδήποτε επικίνδυνου κακοποιού, με επίκληση ενός τραυματικού εφηβικού του βιώματος; Αν ναι, ας εφαρμόζεται, τουλάχιστον, η παράκαμψη αυτή χωρίς εξαιρέσεις! Για παράδειγμα, θα έπρεπε, ίσως, να διερευνήσει κάποιος τα παιδικά βιώματα του αδίστακτου εγκληματία Κώστα Πάσσαρη. Ποιος ξέρει, ίσως του αναγνωριστούν, αναδρομικά, κάποια ελαφρυντικά, ίσως και να του οφείλουμε μια συγνώμη που δεν βγήκαμε στους δρόμους ζητώντας μια ιδιαίτερη μεταχείρισή του! Ή μήπως αυτό που κάνει τη διαφορά είναι πως δεν του έκαναν την τιμή να τον θεωρήσουν σύντροφο κάποιοι «αντισυστημικοί επαναστατικοί» χώροι του περιθωρίου, ειδικευόμενοι στο γκρέμισμα όσων δεν θα μπορούσαν ποτέ να χτίσουν;

Αλλά, μια και κάποιοι δικαιολογούν τις έκνομες, μη-πολιτικές πράξεις τους, ισχυριζόμενοι πως είναι θύματα ενός στυγνού πολιτικού συστήματος, το μυαλό μου πάει σε ανθρώπους σαν το Γιάννη Ρίτσο (για να αναφέρω μία, μόνο, χαρακτηριστική περίπτωση από τις τόσες). Γνώρισε τη φρίκη αμέτρητων νησιών-κολαστηρίων, πληρώνοντας το τίμημα της ιδεολογίας του. Είδε δίπλα του κορμιά να λιώνουν από τις κακουχίες και τους βασανισμούς, είδε ψυχές, συνειδήσεις και αξιοπρέπειες να καταρρακώνονται… Και όμως, κάθε φορά που του επέτρεπαν να αναπνέει ελεύθερα, δεν έσπευδε να αρπάξει το όπλο του για να το στρέψει ενάντια στην κοινωνία και το «σύστημα». Άρπαζε μόνο τον κονδυλοφόρο κι έπλαθε αθάνατη ποίηση. Η φρίκη που είχε γνωρίσει έγινε μαγιά για την τέχνη του, όχι άλλοθι για εγκληματική δράση. Κι αυτή η τέχνη ήταν εκατό φορές πιο δυνατή από το τουφέκι!

Και, μια και πιάσαμε τους ποιητές, αξίζει να ακούσει κανείς και τον Ντίνο Χριστιανόπουλο να αφηγείται τα εφιαλτικά παιδικά του βιώματα από την περίοδο της Κατοχής:

Δείτε το video…

Παραδόξως, κι αυτός επέλεξε στη συνέχεια τον κονδυλοφόρο!

Θα ήταν μάλλον τετριμμένο να αναφερθεί κανείς, για μία ακόμα φορά, στα παιδικά χρόνια του Χίτλερ και του Στάλιν, τα οποία στιγματίστηκαν από πράξεις ανείπωτης πατρικής βίας. Όμως, αν αποδεχθούμε την περιρρέουσα, εσχάτως, λογική, οι παιδικές αυτές εμπειρίες θα μπορούσαν ίσως να λειτουργήσουν ως μερικό «άλλοθι» για τη διαμόρφωση της ιδιαίτερα απεχθούς προσωπικότητάς τους. Φυσικά, κανένας σοβαρός ιστορικός αναλυτής δεν θα απέδιδε πρώτιστη, τουλάχιστον, σπουδαιότητα σ’ αυτή την παράμετρο, προκειμένου να ερμηνεύσει τα εγκλήματα των δύο αιμοσταγών δικτατόρων!

Από την άλλη μεριά, υπήρξαν και υπάρχουν αληθινά υπέροχοι άνθρωποι που βίωσαν φρικτές εμπειρίες σε «τρυφερά» χρόνια της ζωής τους, χωρίς ποτέ να τις χρησιμοποιήσουν ως άλλοθι εγκληματικών (ή, έστω, αντικοινωνικών) συμπεριφορών. Γι’ αυτή τους την αθόρυβη αξιοπρέπεια δεν θα εξεγερθούν και δεν θα κατέβουν στους δρόμους οι «προοδευτικοί ανθρωπιστές», δεν θα γράψουν επικά ποιήματα οι ποιητές, δεν θα συνθέσουν δακρύβρεχτα κείμενα οι συγγραφείς και οι πολιτικοί αναλυτές, δεν θα απαγγείλουν πύρινους λόγους οι επιλεκτικά ευαίσθητοι «επαναστάτες», δεν θα καούν κτίρια, λεωφορεία, ακόμα και άνθρωποι!

Τελικά, είναι ν’ αναρωτιέται κανείς αν έχουμε απολέσει την ικανότητα αντίληψης των εννοιών, ή απλά είμαστε υποκριτές…

Επί του πιεστηρίου: Καθώς ετοιμαζόμουν να στείλω το παραπάνω κείμενο για δημοσίευση, χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν αναγνώστρια του Aixmi.gr. Σαν άκουσε το θέμα του άρθρου, μου ζήτησε, με εμφανή τα σημάδια της οργής στον τόνο της φωνής της, να μεταφέρω κάποιες σκέψεις της στους αναγνώστες. Η γυναίκα αυτή (μητέρα ενός παιδιού που το μεγάλωσε κάνοντας μεγάλες προσωπικές θυσίες) επί έναν ολόκληρο χρόνο γνώρισε από κοντά τη δύσκολη πραγματικότητα μιας σοβαρής αρρώστιας, καθώς φρόντιζε και συνόδευε στις θεραπείες του ένα πολύ κοντινό της πρόσωπο που, τελικά, «έφυγε» νωρίς. Μου είπε, λοιπόν, και κατέγραψα τις λέξεις της:

«Είναι τουλάχιστον ιερόσυλο να χρησιμοποιεί κανείς τη ζωή που του δόθηκε σαν μέσο εκβιασμού για τέτοιο λόγο και με τέτοιο τρόπο! Έχουν χαραχθεί στη μνήμη μου (την πιάνουν λυγμοί) εικόνες νέων παιδιών στις μονάδες θεραπείας, πολύ νέων, με τον ορό στο χέρι, να κοιτάζουν με βλέμμα απελπισμένο τους γιατρούς, εκλιπαρώντας για μια απάντηση κάπως ενθαρρυντική για να μπορέσουν να κρατηθούν, παλεύοντας κυριολεκτικά να κερδίσουν μια μέρα ζωής… Και, τι ειρωνεία, δεν τους εκπροσωπούσε κανείς, ήταν στα αζήτητα! Δεν είχαν τους κορυφαίους γιατρούς της χώρας πάνω απ’ το κεφάλι τους, δεν είχαν όλες τις κάμερες και τα μικρόφωνα στραμμένα καταπάνω τους, δεν κινδύνεψε κανένα πολιτικό σύστημα να καταρρεύσει για χάρη τους… Ξέχασαν, βλέπεις, να δηλώσουν επαναστάτες!»

Λίγες στιγμές σιωπής, και συνεχίζει με την ίδια ένταση:

«Ξέρεις, υπάρχει πρόβλημα έλλειψης θέσεων στις εντατικές των νοσοκομείων. Είδα ανθρώπους με σοβαρά προβλήματα να περιμένουν τη σειρά τους, κι αυτή να μην έρχεται. Όποιος επιλέγει τη μέγιστη ύβρη κατά της ζωής, ας πάρει τουλάχιστον τις ευθύνες του κι ας αποδεσμεύσει τους χώρους, μη στερώντας, έτσι, τη δυνατότητα και την ευκαιρία από κάποιους άλλους που αγωνίζονται να ζήσουν. Αυτό μάλιστα, θα ήταν στάση επαναστάτη!»

Την ευχαρίστησα για την παρέμβαση και την άφησα να ηρεμήσει, υποσχόμενος να μεταφέρω τα λόγια της στους αναγνώστες του Aixmi.gr.

Aixmi.gr