Πέμπτη 11 Αυγούστου 2016

ΤΟ ΒΗΜΑ - Είναι κακό πράγμα ο Νόμος και η Τάξη;

Δηλώνω εξαρχής, προς αποφυγή παρερμηνειών, ότι δεν έχω την παραμικρή πρόθεση να γίνω συνήγορος οποιουδήποτε πολιτικού. Ακόμα περισσότερο αν αυτός εκπροσωπεί ένα κόμμα εξουσίας (ή εν δυνάμει εξουσίας)!

Τούτου λεχθέντος, ομολογώ ότι εντυπωσιάστηκα από τον τρόπο με τον οποίο «κύκλοι του Μαξίμου» απάντησαν σε δήλωση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, η οποία (δήλωση) επέκρινε την κυβέρνηση για την «αμήχανη» και «εγκλωβισμένη σε ιδεοληψίες» αντιμετώπιση των ζητημάτων που αφορούν τη δημόσια τάξη και την ασφάλεια των πολιτών.

Δεν είναι πρόθεση του παρόντος σημειώματος η επί της ουσίας τοποθέτηση πάνω στη δήλωση του κ. Κ. Μητσοτάκη. Αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι η προαναφερθείσα απάντηση «κυβερνητικών πηγών», έτσι όπως είδε το φως της δημοσιότητας μέσω αναρτήσεων σε έγκυρα ειδησεογραφικά sites (φιλοκυβερνητικών μη εξαιρουμένων):

«Αμήχανος απέναντι στις πρωτοβουλίες της κυβέρνησης σε θεσμούς, οικονομία και κοινωνικό κράτος, ο κ. Μητσοτάκης ακολουθεί τη γνωστή μα αποτυχημένη συνταγή ‘Νόμος και Τάξη'. Γνωστή και σταθερή πολιτική συνέχεια της κυβέρνησης Σαμαρά στην οικονομία και στην προπαγάνδα. Το μόνο που διακυβεύεται είναι η προοπτική της ΝΔ και το καταδικασμένο από το λαό πρόγραμμά της. Την ασφάλεια των πολιτών την εγγυώνται καθημερινά οι θεσμοί της συντεταγμένης πολιτείας και της δημοκρατίας.»

Θα ήθελα με την ευκαιρία να διατυπώσω μερικά καλοπροαίρετα ερωτήματα:

1. Αν η συνταγή «Νόμος και Τάξη» κρίνεται καταρχήν ως αποτυχημένη, ποιο είναι το επιτυχές εναλλακτικό της; Μήπως το «Ανομία και Χάος»;

2. Είναι απολύτως βέβαιο ότι, ανάμεσα στους λόγους για τους οποίους οι πολίτες καταδίκασαν ένα προγενέστερο πρόγραμμα, ήταν η (υποτιθέμενη) προσήλωση του προγράμματος αυτού στο Νόμο και την Τάξη; Ή, για να αντιστρέψω το ερώτημα: Είναι βέβαιο ότι οι πολίτες ψήφισαν ένα διαφορετικό πρόγραμμα γιατί, μεταξύ άλλων, οι εμπνευστές του εμφανίζονταν ανέκαθεν «αλλεργικοί» απέναντι σε κάθε τι που παρέπεμπε στη νομιμότητα και την ευταξία;

3. Οι θεσμοί της συντεταγμένης πολιτείας και της δημοκρατίας, οι οποίοι εγγυώνται την ασφάλεια των πολιτών, μπορούν να επιτυγχάνουν τους στόχους τους παρακάμπτοντας τους νόμους της χώρας και αδιαφορώντας για τη διαφύλαξη της τάξης (θεωρώντας την, ενδεχομένως, ως «αντιδημοκρατική» πρακτική);

Ο παρατηρητικός αναγνώστης θα έχει ήδη αντιληφθεί ότι τα παραπάνω ερωτήματα είναι κατά βάση ρητορικά. Το ουσιαστικό ερώτημα, όμως, τρομάζει: Θα πρέπει άραγε να συνηθίσουμε στην ιδέα ότι η ανομία βαθμιαία καθίσταται de facto νόμος του κράτους σ’ αυτή τη χώρα; Ένας «νόμος», μάλιστα, που η ίδια η εξουσία ελάχιστα πρόθυμη φαίνεται να αμφισβητήσει, πόσο μάλλον να ανατρέψει στην πράξη...

ΤΟ ΒΗΜΑ

Τρίτη 9 Αυγούστου 2016

Ευτυχώς υπάρχουν και σώφρονες οπαδοί στην ΑΕΚ!

Από σχόλιο οπαδού της ΑΕΚ πάνω σε άρθρο που δημοσιεύθηκε σε αθλητικό site (διατηρώ εν μέρει την ορθογραφία του σχολίου):

Δεν ηθελα να μιλησω γιατι σε παω ***** αλλα σημερα δεν μπορουσα να μην πω κατι και να εκφραστω. Την τελευταια βδομαδα και εντονοτερα απ' την ημερα που αποκλειστηκε ο θρυνος μεχρι και πριν το παιχνιδι μας την Πεμπτη αναφεροσουν σε ολα σου τα αρθρα γι' αυτους. Μιλωντας με χλευασμο, κοροϊδια και χρησιμοποιωντας βαριες κουβεντες για τον συλλογο τους γενικα, που το μονο που θα εφερναν ηταν περισσοτερη εχθρα των οπαδων μας προς αυτους. Γιατι να γινει αυτο? Ναι γελασαμε που αποκλειστηκαν, ναι ημασταν με τους αντιπαλους γιατι τοσα χρονια εχουν κλεψει με τον τροπο τους τοσα εκατομμυρια απο champions l. και εχουμε κουραστει με το ιδιο εκτρωμα καθε χρονο που λεγεται σουπερ λιγδα. Αλλα εμεις δεν πρεπει να κοιταμε περισσοτερο το τι γινεται στην ομαδα μας? Με αλλα λογια, δεν κοιταμε τα χαλια μας που αποφασισαν να κανουν μεταγραφες πρωτης γραμμης μια βδομαδα πριν απο ενα απο τα κρισιμοτερα παιχνιδια της χρονιας? Που ειμαστε τοσα χρονια χωρις επιθετικο και γενικα οσα θεματα περιβαλλουν την ομαδα μας?

Η απάντηση του (πολύ γνωστού) αρθρογράφου στο σχόλιο του αναγνώστη δικαίωσε απόλυτα τον όχι ιδιαίτερα αισιόδοξο επίλογο στο πρόσφατο άρθρο μας στο Aixmi.gr:

Φίλε μου έγραψα ένα άρθρο με επιχειρηματολογία και με τίτλο ότι ήταν πιο κρίσιμος ο αποκλεισμός του Ολυμπιακού από την πρόκριση της ΑΕΚ. Το πίστευα και το πιστεύω. Ο χρόνος θα δείξει. Πάντα κοιτάμε τι γίνεται στην ομάδα μας αλλά όταν υπάρχει μια εγκληματική οργάνωση, ο εισαγγελέας την έχει χαρακτηρίσει έτσι και όχι εγώ, που 20 χρόνια έχει διαλύσει το ποδόσφαιρο και μαζί με την ομάδα μας για μένα είναι το πρώτο θέμα. Οχι ο χλευασμός, άλλωστε τους νικήσαμε οι ίδιοι δυο φορές φέτος οπότε δεν έχω ανάγκη την Μπερ Σεβά, αλλά η καταστροφή που έπαθαν. Από εκεί και πέρα όταν μου λες ότι δεν έχουμε επιθετικό όταν έχουμε τρεις σέντερ φορ για μία θέση ή ότι τα κρισιμότερα παιχνίδια της χρονιάς ήταν με την Σεντ Ετιέν τότε δεν μπορούμε να μιλήσουμε (κλπ...).

Χρειάζεται να προσθέσω κάτι; Απλά, ευτυχώς έχουμε και κάποιους οπαδούς με κρίση εκεί στην ΑΕΚ!

Δευτέρα 8 Αυγούστου 2016

Δεν ταιριάζει τέτοια δημοσιογραφία στην ΑΕΚ!


Θυμάμαι εποχές που οι αθλητικές εφημερίδες, όποιο κι αν ήταν το οπαδικό «χρώμα» της καθεμιάς, πανηγύριζαν για τις νίκες των ελληνικών ομάδων σε διεθνείς αναμετρήσεις, και θλίβονταν ειλικρινά για τις ήττες τους.

Με τα χρόνια, οι ελληνικές ομάδες έπαψαν να είναι ελληνικές. Και ο αθλητικός τύπος (αυτός, τουλάχιστον, με οπαδικούς προσανατολισμούς) λίγη σχέση είχε πλέον με τα ιδεώδη του αθλητισμού. Οι ιδέες και τα ιδανικά δεν πουλάνε σε μια εποχή όπου ο άνθρωπος ανακαλύπτει ξανά τα άγρια, προϊστορικά ένστικτά του, λες και τον κούρασαν τόσοι αιώνες εξέλιξης...

Είναι αλήθεια ότι οπαδικός τύπος υπήρχε πάντα στη χώρα. Για παράδειγμα, οι φίλοι του Παναθηναϊκού προτιμούσαν από παλιά να διαβάζουν την «Αθλητική Ηχώ», ενώ αυτοί του Ολυμπιακού το «Φως των Σπορ». Σ’ εμάς τους Αεκτζήδες αναλογούσε απλά η δυνατότητα επιλογής ανάμεσα στις «αλλόθρησκες» εφημερίδες (με ευχάριστη εξαίρεση την εβδομαδιαία έκδοση του ιστορικού «Δικέφαλου»).

Το να είναι μια εφημερίδα οπαδική δεν είναι a priori κακό πράγμα. Γίνεται κακό από τη στιγμή που η εφημερίδα αυτή καλλιεργεί και προάγει το μίσος για τον αντίπαλο, ενθαρρύνοντας έτσι έμμεσα τη βία. Όταν απευθύνεται, με άλλα λόγια, στα άγρια ένστικτα του οπαδού και όχι στις ανάγκες ενημέρωσης (έστω και οπαδικά «κεχρωσμένης») του φιλάθλου. Και τούτα τα παραπάνω συμβαίνουν κατά κανόνα όταν ο αθλητικός τύπος βρίσκεται σε στενή σχέση εξάρτησης με τους λεγόμενους «οργανωμένους οπαδούς». Τα τρωκτικά αυτά που καταστρέφουν το ποδόσφαιρο και διώχνουν τους αληθινούς φιλάθλους και τις οικογένειες από τα γήπεδα...

Δεν θυμάμαι πότε ακριβώς αυτό το φαινόμενο διαπλοκής τύπου και οπαδών έκανε την εμφάνισή του στο χώρο της ΑΕΚ. Είναι όμως βέβαιο ότι κορυφώθηκε και έφτασε στα άκρα κατά την πρώτη επιστροφή στη Νέα Φιλαδέλφεια ενός προπονητή και πρώην ειδώλου των Αεκτζήδων, που είχε κάνει το «εγκληματικό λάθος» να εργαστεί για ένα διάστημα σε ανταγωνιστικό σύλλογο. Και μάλιστα, όχι σε οποιονδήποτε σύλλογο...

Οι «υπερεθνικόφρονες» οργανωμένοι ποτέ δεν του το συγχώρησαν, και υποδέχθηκαν το γεγονός της επιστροφής του με πράξεις βίας που αποτελούν ως σήμερα μελανό στίγμα στην ιστορία του συλλόγου. Και η μανία τους αυτή δεν εξαντλήθηκε στον ίδιο τον προπονητή αλλά επεκτάθηκε και στους συνεργάτες του. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση ενός εξ αυτών, ο οποίος έπεσε θύμα ενέδρας στα στενά της Νέας Φιλαδέλφειας την ώρα που οδηγούσε το αυτοκίνητό του μετά από Κυριακάτικο παιχνίδι. Ξυλοκοπήθηκε άγρια μπροστά στο ανήλικο παιδί του!

Ελεεινότερη, όμως, κι από την ίδια την πρωτογενή πράξη βίας ήταν η στάση μιας ακραία οπαδικής εφημερίδας που θώπευε την εποχή εκείνη τα αυτιά και τις συνειδήσεις των «οργανωμένων» της ΑΕΚ, υποδαυλίζοντας το μίσος τους κατά του προπονητή και των συνεργατών του. Στο φύλλο της επόμενης μέρας, κάνοντας επίδειξη δημοσιογραφικής ανευθυνότητας και διαστροφικής αίσθησης του χιούμορ, περιέγραψε το γεγονός του ξυλοδαρμού περίπου σαν να επρόκειτο για κάποιο σκετς από θεατρική επιθεώρηση, συγχαίροντας, σχεδόν, τους δράστες για «κάτι ψιλές που έπεσαν» (sic) στον ατυχή γυμναστή!

Η εν λόγω εφημερίδα δεν υφίσταται πλέον, υπάρχει όμως το δημοσιογραφικό ιερατείο που την εξέδιδε, έχοντας τώρα μεταφέρει το στρατηγείο του στο χώρο των ηλεκτρονικών μέσων ενημέρωσης. Γνωρίζοντας καλά ότι το είδος της αθλητικής δημοσιογραφίας που υπηρετούν δεν επιβιώνει έξω από τη λογική του οπαδικού φανατισμού, συνεχίζουν να καλλιεργούν το μίσος κατά των αντιπάλων και να σιωπούν ένοχα για τα φαινόμενα της οπαδικής βίας στο χώρο της ΑΕΚ, έμμεσα δικαιολογώντας και ενθαρρύνοντάς τα (φταίει πάντα η «κακή» Πολιτεία που επιβάλλει κάθε τόσο εξοντωτικές ποινές στο σύλλογο!).

Ο προσκείμενος στην ΑΕΚ ακραία οπαδικός τύπος, ελεγχόμενος πάντοτε από τα ίδια πρόσωπα, έχει κατά την τελευταία εικοσαετία καλλιεργήσει στους φίλους της ποδοσφαιρικής ομάδας ένα σύμπλεγμα κατωτερότητας απέναντι στο σύλλογο του Ολυμπιακού. Προωθεί, δηλαδή, συστηματικά την εικόνα μιας «πτωχής πλην τιμίας ΑΕΚ» που πολεμά με άνισους όρους έναν «διεφθαρμένο» αλλά (κι αυτό είναι το σημαντικό) πανίσχυρο και, εν τέλει, ανίκητο αντίπαλο!

Η αντι-ολυμπιακή ψύχωση η οποία έχει, έτσι, αναπτυχθεί στον δεκτικό στις επιρροές οπαδό της Ένωσης, έχει οδηγήσει τον τελευταίο σε αισθήματα εχθροπάθειας όμοια με αυτά ενός κατακτημένου λαού απέναντι στους κατακτητές του, τους οποίους φθονεί μεν αλλά κατά βάθος θα επιθυμούσε να βρίσκεται στη θέση τους. Και το μόνο που μένει να δίνει χαρά στους «υποτελείς» – αφού εκ των πραγμάτων δεν έχουν δικούς τους θριάμβους να επιδείξουν – είναι οι περιστασιακές ήττες των «εχθρών» τους. Η άγρια ικανοποίηση ενός συμπλεγματικού μπροστά στη θέα της αποτυχίας εκείνου τον οποίο, σωστά ή όχι, θεωρεί ως υπέρτερο!

Οδηγούμαστε, έτσι, σε έναν επικίνδυνο (μερικό, έστω) ετεροκαθορισμό της ΑΕΚ, βάσει του οποίου τα επιτεύγματα του συλλόγου προσμετρούνται σε συνάρτηση και με τις αποτυχίες του μισητού αντιπάλου. Οι ήττες του Πειραϊκού συλλόγου κατάντησαν να γιορτάζονται σαν νίκες της ΑΕΚ!

Την πλέον ταπεινωτική έκφανση αυτής της νοοτροπίας αντίκρισα διαβάζοντας ένα πρόσφατο άρθρο γραμμένο από τον «αρχιερέα» του οπαδικού τύπου στο χώρο της ΑΕΚ. Παραμονές κρίσιμου διεθνούς αγώνα της ομάδας, το άρθρο επιδιδόταν σε πανηγυρισμούς για μια προηγηθείσα ήττα του Ολυμπιακού, διατυπώνοντας απροκάλυπτα την εκτίμηση ότι η ήττα αυτή ήταν ακόμα σημαντικότερη κι από μια ενδεχόμενη νίκη της ΑΕΚ στο παιχνίδι που εκκρεμούσε! Κι αν κρίνω από τα σχόλια που συνόδευαν το άρθρο, αρκετοί οπαδοί της ΑΕΚ (ευτυχώς διέκρινα και εξαιρέσεις) αισθάνθηκαν ιδιαίτερα υπερήφανοι μετά το πέρας της ανάγνωσης...

Μια αναγκαία διευκρίνιση, προς αποφυγή τυχόν παρεξηγήσεων: Το παρόν κείμενο δεν έχει την παραμικρή πρόθεση να εκχωρήσει «συγχωροχάρτι» στον Ολυμπιακό! Να τι είχαμε γράψει σε παλιότερο άρθρο:

«Η στάση του Πειραϊκού συλλόγου απέναντι στην ΑΕΚ κατά την τελευταία εικοσαετία χαρακτηρίστηκε από απύθμενο κυνισμό. Πρωτοκλασάτοι ποδοσφαιριστές υφαρπάχθηκαν από την Ένωση. Το ίδιο κι ένας προπονητής-σύμβολο, η φυγή του οποίου έφερε αργότερα την ΑΕΚ στα πρόθυρα εμφυλίου. Τίποτα, όμως, δεν μπορεί να συγκριθεί με την κλοπή ‘στα χαρτιά’ ενός ολόκληρου τίτλου το 2008. Μια κλοπή που επισφραγίστηκε κατά τον χυδαιότερο τρόπο με το αλαζονικά σαρκαστικό ‘χιούμορ’ του τότε προέδρου του Ολυμπιακού, ο οποίος δεν είχε την παραμικρή αναστολή να χλευάσει την ΑΕΚ και τους φιλάθλους της σε αθλητική εκπομπή της τηλεόρασης!»

Ο Ολυμπιακός, λοιπόν, είναι αυτός που είναι, και κάθε περαιτέρω σχολιασμός μας επ’ αυτού περιττεύει. Ως φίλος της ΑΕΚ, όμως, ενοχλούμαι αφάνταστα από την αντι-ολυμπιακή ψύχωση που συστηματικά καλλιεργούν και ενσπείρουν στον κόσμο του συλλόγου κάποιοι κύκλοι που έχτισαν και συντηρούν δημοσιογραφικές καριέρες ταΐζοντας το νοσηρό τέρας του ακραίου οπαδισμού. Πόσο μάλλον όταν οι κύκλοι αυτοί φτάνουν στο ακρότατο σημείο εξευτελισμού της ιστορίας της ΑΕΚ, ισχυριζόμενοι ότι οι δικές της νίκες είναι λιγότερο σημαντικές από τις ήττες κάποιου αντιπάλου της!

Το μέγεθος της ΑΕΚ είναι πολύ μεγάλο για να χωρέσει σε μικροπρεπείς και συμπλεγματικές χαιρεκακίες απέναντι σε οποιονδήποτε αντίπαλο, όσο σπουδαίος κι αν φαντάζει. Πόσο μάλλον όταν αυτός εκπροσωπεί τη χώρα σε διεθνείς αναμετρήσεις, από τις οποίες προσδοκούμε, εκτός των άλλων, την αναβάθμιση του ελληνικού ποδοσφαίρου στο σύνολό του, με βάση διεθνώς θεσπισμένα βαθμολογικά κριτήρια.

Και, για να κλείσουμε: Η ΑΕΚ δεν μπορεί να (εξακολουθήσει να) αποτελεί επικερδή επιχείρηση για όσους εμπορεύονται το μίσος και τον φανατισμό. Βέβαια, σε μια αγορά δεν φταίει μόνο ο πωλητής για την ποιότητα του προϊόντος που διακινεί. Το ζήτημα είναι, λοιπόν, αν θα συνεχίσουμε εμείς να το αγοράζουμε.

Φοβάμαι πως, αν μιλούμε για το ελληνικό ποδόσφαιρο εν γένει, το υποκείμενο ερώτημα καταντά ρητορικό...

Aixmi.gr

Δευτέρα 1 Αυγούστου 2016

Θωμά Μαύρε, δεν σου έπρεπε να γίνεις "θεός"!


Αναμφίβολα, ο Θωμάς Μαύρος πρόσφερε αρκετά στην ΑΕΚ. Έβαλε πολλά ωραία γκολ και οδήγησε την ΑΕΚ σε σημαντικές νίκες - ιδιαίτερα απέναντι στον μισητό της αντίπαλο, τον Ολυμπιακό.

Αναμφίβολα - εις το τετράγωνο! - ο Θωμάς Μαύρος οφείλει πολλά στην ΑΕΚ, τόσα που δύσκολα ποτέ θα της ξεπληρώσει. Στην ομάδα αυτή κέρδισε χρήματα και δόξα όσο κανείς σύγχρονός του ποδοσφαιριστής. Για να του τα εξασφαλίσει αυτά, ο μεγάλος Λουκάς Μπάρλος έβαλε υποθήκη το σπίτι του και παρά λίγο να το χάσει. Ως την τελευταία του πνοή έπινε νερό στο όνομα του "Θωμά"...

Ο Θωμάς Μαύρος οφείλει πολλά και στον κόσμο της ΑΕΚ. Έχω την εντύπωση ότι κανένας άλλος ποδοσφαιριστής δεν κέρδισε ποτέ τον τίτλο του "θεού" από την εξέδρα. Τον διατήρησε ακόμα κι όταν έφυγε από την ΑΕΚ για να κλείσει την καριέρα του εκεί που την είχε ξεκινήσει - στις γειτονιές της Νέας Σμύρνης...

Για όλα αυτά - κι ακόμα περισσότερα - θεωρώ ιεροσυλία αυτό που τον άκουσα πρόσφατα να ξεστομίζει σε εκπομπή του Alpha με θέμα τη Νέα Σμύρνη. Αναζήτησα και βρήκα το σχετικό video, όμως έκπληκτος διαπίστωσα ότι το επίμαχο απόσπασμα είχε αφαιρεθεί! (Για το λόγο αυτό, δεν μπαίνω καν στον κόπο να αναρτήσω το video της εκπομπής.) Προφανώς υπήρξαν διαμαρτυρίες από τον κόσμο της ΑΕΚ...

Τι είπε, λοιπόν, ο Θωμάς Μαύρος; Ούτε λίγο - ούτε πολύ, χαρακτήρισε το πέρασμά του από την ΑΕΚ σαν έναν περίπου ατυχή γάμο, εξαιτίας του οποίου κάποιος αφήνει το σπίτι του, για να ξαναγυρίσει σ' αυτό όταν η γυναίκα του πεθάνει ή όταν ο γάμος καταλήξει σε διαζύγιο!

Δεν νομίζω πως χρειάζονται σχόλια. Και δεν θα μπω καν στη διαδικασία να διατυπώσω θεωρίες για το λόγο που οδήγησε τον παλαίμαχο ποδοσφαιριστή να "χαϊδέψει" τα αυτιά των νεοσμυρνιωτών ευτελίζοντας την ιστορία του στην ΑΕΚ (είναι γνωστά τα αισθήματα "αγάπης" των οπαδών του Πανιωνίου για την Ένωση!). Θα περιοριστώ να πω τούτο:

Θωμά Μαύρε, στην ΑΕΚ, τουλάχιστον, δεν σου έπρεπε να γίνεις "θεός"!

Πώς να αποδομήσετε ένα «φίλο» στα social media...


– Καλημέρα. Έχουμε κανένα νέο; Έγραψε τίποτα σήμερα;

– Ναι, κάτι για την αρχιτεκτονική στην Αναγέννηση.

– Του έκανες “Like” για ξεκάρφωμα;

– Όχι μόνο “Like”, έγραψα και εκθειαστικό σχόλιο όπου τον προσφώνησα «αγαπητέ φίλε»!

– Ναι, αλλά το χθεσινό που ανάρτησε περί του «κοινοβουλευτικού ήθους μας» σου διέφυγε. Δεν είδα να του απαντήσεις και να τον ξεσκίσεις!

– Δεν μπορώ να τα προλαβαίνω όλα, πες στο κόμμα να μου ορίσει κι ένα βοηθό! (Γέλια)

– Μη γελάς! Οι οδηγίες είναι σαφείς: Θα αποδομείς εν τη γενέσει της κάθε θέση του που, είτε άμεσα είτε έμμεσα, μας θίγει. Έτσι, είτε θα τον αποθαρρύνεις τελικά ώστε να σωπάσει, είτε θα τον καταστήσεις αναξιόπιστο στις συνειδήσεις των άλλων. Βασιζόμαστε σ’ εσένα γιατί ξέρεις την τέχνη να διατυπώνεις πειστικά επιχειρήματα σε ήπιους τόνους και με επικοινωνιακό πολιτισμό. Σαν να απευθύνεσαι καλοπροαίρετα σε φίλο κι όχι σε ιδεολογικό αντίπαλο!

– Ωραία, αλλά κάποιες φορές απλά αναρτά γνώμες άλλων χωρίς να τις σχολιάζει καν. Τι κάνω εκεί;

– Ακόμα καλύτερα! Θα έχεις τότε την άνεση όχι μόνο να αντικρούσεις τις ιδέες αυτών των άλλων, αλλά και να τους καταγγείλεις ως άτομα με ελαστική συνείδηση και χαμηλή ηθική στάθμη. Αυτό, όπως καταλαβαίνεις, αντανακλά άμεσα σε εκείνον που προβάλλει τις απόψεις τους!

– Εντάξει... Αλλά δεν σου κρύβω, να πάρει, ότι τον λυπάμαι κιόλας. Δεν είναι στρατευμένος πουθενά και κανείς δεν βγαίνει ποτέ να τον υπερασπιστεί. Είναι απλά ένας ηλίθιος ιδεολόγος που νομίζει πως από μόνος του θα φτιάξει τον κόσμο. Κι εγώ δεν του αφήνω τίποτα όρθιο, εκτός αν μιλά για... κορμοράνους ή για τον Ολυμπιακό!

– Δεν αξίζει τη λύπη μας κάποιος που δεν εκτιμά τους αγώνες της παράταξής μας για το καλό του λαού, και κάποιος που αμφισβητεί συστηματικά την ειλικρίνεια των προθέσεών μας. Κι αυτός ο δήθεν «κακομοίρης», όπως τον θεωρείς, έχει κάμποσους που τον ακολουθούν, και κάποιοι απ’ αυτούς τον πιστεύουν. Κοίτα λοιπόν να αποδομήσεις το προφίλ και την αξιοπιστία του με όλα τα μέσα που διαθέτεις, και άσε κατά μέρος τις περιττές ευαισθησίες!

– Καλά λες... Λοιπόν, πρέπει να κλείσω. Τα λέμε το βράδυ στα γραφεία.

– Εντάξει, γεια...

(Το πιο πάνω κείμενο αποτελεί μέρος θεατρικού σκετς που μου απέστειλε ερασιτέχνης θεατρικός συγγραφέας με την παράκληση να το αναρτήσω στο blog χωρίς να αναφέρω δημόσια το όνομά του. Απ’ ό,τι μου έγραψε, είναι ένα σχόλιο πάνω στο ρόλο των social media στη διαμόρφωση πολιτικής συνείδησης στην κοινωνία...)