– Καλημέρα. Έχουμε κανένα νέο; Έγραψε τίποτα σήμερα;
– Ναι, κάτι για την αρχιτεκτονική στην Αναγέννηση.
– Του έκανες “Like” για ξεκάρφωμα;
– Όχι μόνο “Like”, έγραψα και εκθειαστικό σχόλιο όπου τον προσφώνησα «αγαπητέ φίλε»!
– Ναι, αλλά το χθεσινό που ανάρτησε περί του «κοινοβουλευτικού ήθους μας» σου διέφυγε. Δεν είδα να του απαντήσεις και να τον ξεσκίσεις!
– Δεν μπορώ να τα προλαβαίνω όλα, πες στο κόμμα να μου ορίσει κι ένα βοηθό! (Γέλια)
– Μη γελάς! Οι οδηγίες είναι σαφείς: Θα αποδομείς εν τη γενέσει της κάθε θέση του που, είτε άμεσα είτε έμμεσα, μας θίγει. Έτσι, είτε θα τον αποθαρρύνεις τελικά ώστε να σωπάσει, είτε θα τον καταστήσεις αναξιόπιστο στις συνειδήσεις των άλλων. Βασιζόμαστε σ’ εσένα γιατί ξέρεις την τέχνη να διατυπώνεις πειστικά επιχειρήματα σε ήπιους τόνους και με επικοινωνιακό πολιτισμό. Σαν να απευθύνεσαι καλοπροαίρετα σε φίλο κι όχι σε ιδεολογικό αντίπαλο!
– Ωραία, αλλά κάποιες φορές απλά αναρτά γνώμες άλλων χωρίς να τις σχολιάζει καν. Τι κάνω εκεί;
– Ακόμα καλύτερα! Θα έχεις τότε την άνεση όχι μόνο να αντικρούσεις τις ιδέες αυτών των άλλων, αλλά και να τους καταγγείλεις ως άτομα με ελαστική συνείδηση και χαμηλή ηθική στάθμη. Αυτό, όπως καταλαβαίνεις, αντανακλά άμεσα σε εκείνον που προβάλλει τις απόψεις τους!
– Εντάξει... Αλλά δεν σου κρύβω, να πάρει, ότι τον λυπάμαι κιόλας. Δεν είναι στρατευμένος πουθενά και κανείς δεν βγαίνει ποτέ να τον υπερασπιστεί. Είναι απλά ένας ηλίθιος ιδεολόγος που νομίζει πως από μόνος του θα φτιάξει τον κόσμο. Κι εγώ δεν του αφήνω τίποτα όρθιο, εκτός αν μιλά για... κορμοράνους ή για τον Ολυμπιακό!
– Δεν αξίζει τη λύπη μας κάποιος που δεν εκτιμά τους αγώνες της παράταξής μας για το καλό του λαού, και κάποιος που αμφισβητεί συστηματικά την ειλικρίνεια των προθέσεών μας. Κι αυτός ο δήθεν «κακομοίρης», όπως τον θεωρείς, έχει κάμποσους που τον ακολουθούν, και κάποιοι απ’ αυτούς τον πιστεύουν. Κοίτα λοιπόν να αποδομήσεις το προφίλ και την αξιοπιστία του με όλα τα μέσα που διαθέτεις, και άσε κατά μέρος τις περιττές ευαισθησίες!
– Καλά λες... Λοιπόν, πρέπει να κλείσω. Τα λέμε το βράδυ στα γραφεία.
– Εντάξει, γεια...
(Το πιο πάνω κείμενο αποτελεί μέρος θεατρικού σκετς που μου απέστειλε ερασιτέχνης θεατρικός συγγραφέας με την παράκληση να το αναρτήσω στο blog χωρίς να αναφέρω δημόσια το όνομά του. Απ’ ό,τι μου έγραψε, είναι ένα σχόλιο πάνω στο ρόλο των social media στη διαμόρφωση πολιτικής συνείδησης στην κοινωνία...)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου