Τι πραγματικά συνέβη στην Τούμπα στις 11-3-2018 (Β΄ έκδοση)

Ελαφρώς ανεπίκαιρο, πλέον, μετά την ανακοίνωση της απορριπτικής απόφασης για την έφεση του ΠΑΟΚ. Διαβάστε, όμως, τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες που συνθέτουν το σκηνικό στην Τούμπα το βράδυ της 11ης Μαρτίου, έτσι όπως δεν τόλμησε να τις αποκαλύψει κανένας δημοσιογράφος - πλην του γνωστού τιτάνα εκ Θεσσαλονίκης (ονόματα δεν λέμε...)!
------------------------------------------------

Εν όψει κρίσιμων δικαστικών αποφάσεων για την τύχη του ποδοσφαιρικού αγώνα  ΠΑΟΚ-ΑΕΚ (γήπεδο Τούμπας Θεσσαλονίκης, 11-3-2018), ο οποίος διεκόπη στο 89ο λεπτό λόγω αναίτιας αποχώρησης της φιλοξενούμενης ομάδος, καλό είναι να κάνουμε μία ανασκόπηση των όσων συνέβησαν εκείνο το βράδυ στο γήπεδο του ΠΑΟΚ:

1. Στο 89ο λεπτό του αγώνα, ο ΠΑΟΚ επιτυγχάνει απολύτως κανονικό τέρμα το οποίο ορθώς κατακυρώνεται αμέσως από τον διαιτητή κ. Κομίνη.

2. Τρομαγμένος, προφανώς, από τις ουρανομήκεις ζητωκραυγές των φίλων του ΠΑΟΚ για την επιτυχία του τέρματος, ένας σκύλος, ειδικά εκπαιδευμένος  για την φύλαξη της τάξεως, ξεφεύγει από τον έλεγχο του αστυνομικού οργάνου που τον κρατούσε (τον σκύλο) και εισέρχεται με απειλητικές διαθέσεις στο γήπεδο.

3. Αμέσως μόλις αντελήφθη το συμβάν, ο ιδιοκτήτης του ΠΑΟΚ, κ. Ιβάν Σαββίδης, εισήλθε στον αγωνιστικό χώρο συνοδευόμενος από τους άνδρες της ασφαλείας του, προκειμένου να συλλάβουν τον αγριεμένο σκύλο προτού αυτός καταστεί επικίνδυνος για τον διαιτητή της συνάντησης αλλά και τους παίκτες της φιλοξενούμενης ομάδας (ΑΕΚ).

4. Ταυτόχρονα, ο Τεχνικός Διευθυντής του ΠΑΟΚ, κ. Λούμπος Μίχελ, έσπευσε στο σημείο όπου ευρίσκετο ο διαιτητής προκειμένου να τον προστατέψει από πιθανή επίθεση του σκύλου. Για να καθησυχάσει, μάλιστα, τον κ. Κομίνη, ο κ. Μίχελ του είπε εμφατικά ότι αυτός ο σκύλος "έχει τελειώσει" (εννοώντας ότι θα του αφαιρείτο η προνομιακή και καλοταϊσμένη θέση που κατείχε ως εκείνη τη στιγμή στην υπηρεσία ασφαλείας του γηπέδου της Τούμπας).

5. Ορθά σκεπτόμενος, ο κ. Κομίνης αποφάσισε τότε την προσωρινή διακοπή του αγώνα, μέχρις ότου συλληφθεί ο σκύλος και απομακρυνθεί από τον αγωνιστικό χώρο.

6. Μετά την διαδικασία σύλληψης του σκύλου - η οποία διήρκεσε περί τις 2 ώρες - ο κ. Κομίνης εξήλθε των αποδυτηρίων και κατευθύνθηκε στο κέντρο του γηπέδου, καλώντας με παρατεταμένο σφύριγμα τις ομάδες να επιστρέψουν στον αγωνιστικό χώρο για την επανέναρξη του αγώνα. Η ομάς του ΠΑΟΚ αμέσως υπάκουσε και παρετάχθη στη σέντρα.

7. Αντιθέτως, η ομάς της ΑΕΚ αρνήθηκε να εξέλθει, επικαλούμενη το σοκ που (υποτίθεται ότι) είχαν υποστεί οι παίκτες της από την θέα ενός κατά τα άλλα άκακου, φιλοπαίγμονος και, εν τέλει, καλοπροαίρετου ζώου!

8. Μετά από μάταιη αναμονή περίπου 30 λεπτών στο κέντρο του γηπέδου, και λόγω του προκεχωρημένου της ώρας, ο διαιτητής αποφάσισε τελικά την οριστική διακοπή του αγώνα εις βάρος της ΑΕΚ.

9. Κατά την είσοδό του στα αποδυτήρια, ο κ. Κομίνης παρατήρησε ότι μία ομάς δύο ή τριών παικτών της ΑΕΚ συζητούσαν χαλαρά μεταξύ τους (ενδεχομένως, μάλιστα, και χαμογελώντας!) μη εμφανίζοντες τα αναμενόμενα συμπτώματα της κατατρομοκράτησης.

10. Ο κ. Κομίνης συνέταξε αμέσως το φύλλο αγώνα, στο οποίο αρχικώς κατεκύρωσε το παιχνίδι με σκορ 3-0 υπέρ της ομάδας του ΠΑΟΚ. Κατόπιν τηλεφωνικών απειλών, όμως, που δέχθηκε από την πεθερά του ποδοσφαιριστού της ΑΕΚ, Αραούχο, ο κ. Κομίνης, φοβούμενος προφανώς για την σωματική ακεραιότητα και την ψυχική υγεία των παικτών και των παραγόντων της γηπεδούχου ομάδος, μείωσε το σκορ σε 1-0 υπέρ του ΠΑΟΚ.

Η προσφυγή, λοιπόν, της ΑΕΚ στην αθλητική δικαιοσύνη με στόχο την αμφισβήτηση αυταπόδεικτων δεδομένων, αυτόπτης μάρτυς των οποίων υπήρξεν ολόκληρη η Ελλάς μέσω της τηλεόρασης, είναι άνευ νοήματος και μάλλον εγένετο χάριν εντυπωσιασμού!

Αυτά προς αποκατάσταση της αλήθειας και για την προστασία της φίλαθλης κοινής γνώμης από τους μηχανισμούς παραπληροφόρησης επίδοξων οιονεί "πρωταθλητών"!

(Ρεπορτάζ: Γ. Νίμος, Τμήμα αθλητικών ειδήσεων, Θεσ/νίκη)

Ας χαλαρώσουμε λίγο με τον Γιάννη!

Θα μπορούσε να είναι υπόθεση παλιάς ελληνικής ταινίας με τον Κώστα Χατζηχρήστο:

Ο Θύμιος είναι ένας νέος που ζει σε ένα μικρό χωριό που δεν το πιάνει ο χάρτης (ας το ονομάσουμε, στην τύχη, «Θυμαριά» – καμία σχέση με ομώνυμες υπαρκτές τοποθεσίες). Από μικρός έδειξε πως έχει ταλέντο στη μπάλα. Έμαθε να παίζει κλωτσώντας φτηνά τόπια στις αλάνες και τα χωράφια, και έχει γίνει τώρα πια ο «σταρ» της τοπικής ερασιτεχνικής ποδοσφαιρικής ομάδας.

Κάποια μέρα, ένας ανιχνευτής ποδοσφαιρικών ταλέντων περνάει από το χωριό και ακούει για τον Θύμιο. Διαπιστώνει το ταλέντο του και – για να μην μακρηγορώ και κουράζω με λεπτομέρειες – τον παίρνει μαζί του στην Αθήνα όπου, σε λίγο καιρό, ο νεαρός βρίσκεται με δελτίο επαγγελματία ποδοσφαιριστή στην ΑΕΚ (παρεμπιπτόντως, ομάδα που αγαπούσε ο Κώστας Χατζηχρήστος). Σύντομα ξεχωρίζει με το ταλέντο του και βρίσκεται, πλέον, να βγάζει πολλά χρήματα από το επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Σε λίγο, ολόκληρη η οικογένειά του μετακομίζει από τη Θυμαριά στην Αθήνα.

Πίσω στη Θυμαριά, κάθε γκολ του Θύμιου γίνεται αφορμή να στηθούν γιορτές και πανηγύρια! Σε κάθε βάφτιση αρσενικού παιδιού, ο παπάς του χωριού δίνει στο τέλος την ευχή «να γίνει σπουδαίος σαν τον Θύμιο», ενώ οι μανάδες των ανύπαντρων κοριτσιών ονειρεύονται να τον κάνουν μια μέρα γαμπρό τους.

Η αγάπη του χωριού για τον Θύμιο δεν μετριάζεται ούτε όταν εκείνος αρνείται – με μάλλον άκομψο τρόπο – να βοηθήσει την τοπική ομάδα παίζοντας με αυτήν σε ένα-δύο κρίσιμα παιχνίδια για το ερασιτεχνικό πρωτάθλημα. Επικαλείται το συμβόλαιό του με την ΑΕΚ, το οποίο δεν του επιτρέπει συμμετοχή σε αθλητικές δραστηριότητες εκτός συλλόγου. Είναι άλλωστε και ένας «μικρο-τραυματισμός» που τον ταλαιπωρεί αυτή την εποχή...

Ας βάλουμε, τώρα, το φανταστικό μας σενάριο σε μεγεθυντικό φακό κι ας μεγαλώσουμε τη Θυμαριά ώστε να γίνει ολόκληρη χώρα – π.χ., Ελλάδα. Ας υποθέσουμε, επίσης, ότι ο Έλληνας παικταράς «Θύμιος» στην πραγματικότητα λέγεται Γιάννης και παίζει μπάσκετ, ενώ στη θέση της ΑΕΚ, ομάδας της κοντινής μας Αθήνας, ας τοποθετήσουμε έναν μεγάλο μπασκετικό σύλλογο στην άλλη άκρη του Ατλαντικού.

Ο Γιάννης, λοιπόν, διαπρέπει (και πλουτίζει) στην Αμερική, πράγμα που όλοι εμείς πίσω στην Ελλάδα θεωρούμε ως λόγο εθνικής υπερηφάνειας. Τα «καρφώματα» του Γιάννη στο καλάθι προκαλούν παροξυσμούς εθνικού μεγαλείου στα media, ενώ στην εθνική φαντασία τα στατιστικά του προσθέτουν πόντους στο ανάστημα της χώρας ολόκληρης. Και κάθε φωτογράφισή του για τα ξένα περιοδικά φαντάζει σ’ εμάς σαν να φωτογραφίζεται ο ίδιος ο Παρθενώνας!

Παράλληλα, όμως, οι δεσμοί του Γιάννη με την Ελλάδα γίνονται ολοένα και πιο χαλαροί. Ιδίως εκεί που η Ελλάδα τον χρειάζεται περισσότερο: στην αγωνιστική ενίσχυση της εθνικής της ομάδας (είναι κι εκείνο το ανελαστικό συμβόλαιο με τους παλιο-Αμερικάνους, που δεν καταλαβαίνουν τίποτα από αγάπη για άλλες πατρίδες...). Χαρακτηριστική είναι η αμήχανα διπλωματική – πλην απόλυτα παρεμφατική για όσους θέλουν να καταλάβουν – απάντησή του, σε συνέντευξη που έδωσε σε ξένη εφημερίδα, στο ερώτημα για το πώς βλέπει το μέλλον του στην εθνική ομάδα της Ελλάδας:

«Θέλω να είμαι στην Εθνική, αλλά πρέπει να έχω στο μυαλό μου και τις προσδοκίες που υπάρχουν στις ΗΠΑ. Αυτή τη στιγμή σκέφτομαι άλλα πράγματα, αλλά σίγουρα δεν έχω πρόθεση να απουσιάσω.»

Βέβαια, τα ελληνικά media μίλησαν για μια υποτιθέμενη εμφατική δήλωσή του, σύμφωνα με την οποία θα ήθελε μελλοντικά (σε κάποια απροσδιόριστη χρονική στιγμή, προσθέτω εγώ) να βρεθεί και πάλι κοντά στην «Επίσημη Αγαπημένη». Των Ελλήνων φιλάθλων, εννοείται...

Το καταθέτω ως προσωπική θέση, γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι θα κάνω γι’ αυτό μόνο εχθρούς: Με ενοχλεί αφάνταστα η μικρο-επαρχιώτικη τάση μας να θεωρούμε εθνική υπόθεση τις επιτυχίες ενός Έλληνα επαγγελματία αθλητή στο εξωτερικό. Ο Γιάννης δεν πήγε στην Αμερική για να δοξάσει την Ελλάδα, πήγε για να αξιοποιήσει προς δικό του όφελος το τεράστιο ταλέντο του. Και, ας μην κρυβόμαστε, θα αδικούσε πολύ τον εαυτό του αν έμενε εδώ, ακόμα κι αν έπαιζε στους κορυφαίους ελληνικούς συλλόγους!

Χαίρομαι αληθινά που ένας Έλληνας αθλητής κάνει μεγάλη καριέρα εκτός συνόρων, αλλά έως εκεί. Δεν τον αντιμετωπίζω ως εθνικό ήρωα, δεν αισθάνομαι ότι του χρωστώ ευγνωμοσύνη για όσα κατάφερε, κι ούτε προσμετρώ τα επιτεύγματά του στους λόγους που θα μπορούσαν να με κάνουν περισσότερο εθνικά υπερήφανο.

Θα με κάνει αληθινά υπερήφανο, εν τούτοις, αν κάποια μέρα οδηγήσει με το μοναδικό ταλέντο του την εθνική ομάδα μπάσκετ της χώρας μου σε μια μεγάλη διεθνή επιτυχία. Ως τότε, όμως, ας χαλαρώσουμε λιγάκι με τον Γιάννη. Στο κάτω-κάτω, όπως και να το δούμε, η Ελλάδα δεν είναι «Θυμαριά»!

Aixmi.gr

ΑΕΚ - ΑΕΛ 1-0: Το γκολ του Λάζαρου Χριστοδουλόπουλου!

ΤΟ ΒΗΜΑ - Ας γίνει, τελικά, η δημόσια τηλεόραση συνδρομητική!

Η τηλεόραση της ΕΡΤ υποτίθεται πως είναι κοινωνικό αγαθό (όχι απλά κρατικό, πολλώ δε μάλλον κομματικό). Ως τέτοιο, οφείλει να απευθύνεται σε ολόκληρη την ελληνική κοινωνία, προσφέροντας σε αυτήν έγκυρη και αμερόληπτη ενημέρωση. Αντ’ αυτής – όπως καλά γνωρίζουν και οι πέτρες σ’ αυτή τη χώρα – η δημόσια τηλεόραση είναι διαχρονικό φερέφωνο της (εκάστοτε) εξουσίας και κέντρο κομματικής προπαγάνδας προς όφελος της (όποιας) κυβέρνησης.

Την ίδια στιγμή, η ΕΡΤ συντηρείται με χρήματα που καταβάλλουν υποχρεωτικά όλοι ανεξαιρέτως οι πολίτες, ακόμα κι εκείνοι που αισθάνονται ότι το συγκεκριμένο μέσο ενίοτε προσβάλλει βάναυσα τη νοημοσύνη τους!

Θα περίμενε κάποιος ότι σε θέματα, τουλάχιστον, που δεν άπτονται ευθέως της πολιτικής, η ΕΡΤ θα μπορούσε να επιδεικνύει κάποιο βαθμό αμεροληψίας και αντικειμενικότητας. Βέβαια, το «ευθέως» είναι σχετικό, αφού τα πάντα, τελικά, διαπλέκονται υπόγεια με την πολιτική και την επηρεάζουν. Εσχάτως, λοιπόν, στο κάδρο της διαπλοκής αυτής φαίνεται πως μπήκε και το ποδόσφαιρο. Διάχυτη είναι η εντύπωση στη φίλαθλη κοινή γνώμη ότι, ίσως λόγω των «φιλικών» σχέσεων της κυβέρνησης με ιδιοκτήτη μεγάλης ΠΑΕ, μία από τις ιστορικότερες αθλητικές (και όχι μόνο) εκπομπές της τηλεόρασης τείνει εν μέρει να θυμίζει παράρτημα του γραφείου δημοσίων σχέσεων της εν λόγω ΠΑΕ, προβάλλοντας κατά κόρον τα υποτιθέμενα «δίκια» της και επιχειρώντας εμφανώς να επηρεάσει ακόμα και εκκρεμούσες δικαστικές αποφάσεις...

Γενικά μιλώντας, ιδανική λύση για τα προβλήματα που προαναφέραμε θα ήταν η διαμόρφωση ενός αυστηρού θεσμικού πλαισίου που θα απέκλειε οριστικά τον έλεγχο της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης από τις εκάστοτε κυβερνήσεις. Επειδή, όμως, γνωρίζουμε πολύ καλά σε ποια χώρα κατοικούμε, η μόνη αντικειμενικά εφικτή, αλλά και δίκαιη προς τους πολίτες, λύση είναι η μετατροπή της δημόσιας τηλεόρασης σε συνδρομητική. Αυτό θα πρόσφερε στον κάθε πολίτη την διακριτική ευχέρεια της επιλογής για το αν θα χρηματοδοτεί ή όχι από το υστέρημά του την ΕΡΤ.

Αυτονόητα, οι αρνούμενοι την ένταξη στο αποκλειστικά συνδρομητικό πλαίσιο θα στερούνται το προνόμιο να μπορούν να βλέπουν το τηλεοπτικό πρόγραμμα της ΕΡΤ. Και, για να μην εκληφθεί αυτό ως φθηνός σαρκασμός, σπεύδω να επισημάνω ότι, εξαιρουμένης της πολιτικά μονόπλευρης και ελάχιστα αντικειμενικής ενημέρωσης που προσφέρει, η δημόσια τηλεόραση είναι το μόνο τηλεοπτικό μέσο όπου μπορεί κάποιος να δει ποιοτικές εκπομπές. Γιατί, κοιτώντας πιο πέρα, χορταίνει καθημερινά το μάτι από τηλε-σκουπίδια...

ΤΟ ΒΗΜΑ

Γιατί πρέπει να πληρώνουμε ΑΥΤΗ την ΕΡΤ;

Χωρίς σχόλια...

Βελιγράδι, 7 Απριλίου 1999: Όπου τολμούν οι Αετοί!

Στρασμπούρ - ΑΕΚ 83-83 ● Full Highlights ● BCL Quarter-Finals ● 4/4/18

Δεκάλεπτα: 16-20, 35-37, 59-56, 83-83

ΣΤΡΑΣΜΠΟΥΡ (Κολέ): Μποστ 16 (3/6 τρίποντα, 5 ριμπάουντ, 8 ασίστ), Λαμπεϊρί 19 (3/5 τρίποντα, 7 ριμπάουντ), Λόγκαν 8 (3/8 σουτ), Ράντολφ 6 (1), Ράιτ 10 (3 ριμπάουντ, 5 ασίστ), Άτκινς, Μπιλάν 16 (9 ριμπάουντ), Ίνγκλις 5, Λελούπ 3.

ΑΕΚ (Σάκοτα): Γκριν 12 (1 τρίποντο, 6 ασίστ), Χάντερ 10, Πάντερ 18 (2), Σάκοτα 12 (2), Βασιλόπουλος 2, Χάρις 11 (1), Τζέιμς 2, Λαρεντζάκης 7, Μαυροειδής 6, Ξανθόπουλος 3 (1).