Οι πρόσφατες, (σκόπιμα;) αμφίσημες αποφάσεις της Διοικητικής Δικαιοσύνης για τα κρατικά Mέσα Ενημέρωσης, και η κατά το δοκούν ερμηνεία τους από τις πολιτικές δυνάμεις του τόπου, μου έφεραν στο νου ένα κλασικό πολιτικό ανέκδοτο που πρωτάκουσα πριν πολλά χρόνια από ένα δάσκαλο. Υπάρχουν διαφορετικές εκδοχές της ιστορίας (ανάλογα με τις πολιτικές πεποιθήσεις αυτών που την αφηγούνται), δανείζομαι όμως αυτή που εντόπισα στον «Αερινό», το blog του Μάκη, ενός φίλου Κρητικού:
Την περίοδο του Εθνικού Διχασμού στην Κρήτη, ένας Επιθεωρητής Δημοτικής Εκπαίδευσης ανέβαινε μ’ ένα μουλάρι σ’ ένα ορεινό και δύσβατο χωριό για να επιθεωρήσει τον εκεί δάσκαλο. Στο δρόμο συναντά έναν αγωγιάτη και τον ρωτά:
«Δεν μου λες, πατριώτη, ο δάσκαλος τι είναι; Βενιζελικός ή Βασιλικός;»
«Βενιζελικός», απαντά ο αγωγιάτης.
«Α, το γαϊδούρι…!» σχολίασε ο επιθεωρητής.
Ο αγωγιάτης, όμως, ήταν Βενιζελικός και φίλος του δασκάλου και έτρεξε να μεταφέρει στο δάσκαλο τη στιχομυθία:
«Το και το, δάσκαλε. Σε είπε γαϊδούρι!»
Την επομένη μπαίνει ο επιθεωρητής στην τάξη και ρωτά το δάσκαλο για το ποιο είναι το μάθημα της ημέρας.
«Τα σημεία της στίξεως», απαντά ο δάσκαλος.
«Ας δούμε, λοιπόν, τι ξέρουν τα παιδιά», λέει ο επιθεωρητής.
Ο δάσκαλος σήκωσε ένα μαθητή, τον Σήφη, στον πίνακα και του είπε να γράψει τη φράση:
«Ο επιθεωρητής είπε, (κόμμα) ο δάσκαλος είναι γαϊδούρι (τελεία).»
Αφού, έκπληκτος, ο μαθητής το έγραψε, τον ρωτά ο δάσκαλος:
«Ποιος είναι, παιδί μου, γαϊδούρι;»
«Ο δάσκαλος», ψέλλισε ο μαθητής.
«Και ποιος το είπε;»
«Ο επιθεωρητής, κύριε.»
«Ωραία», είπε ο δάσκαλος. «Σβήσε τώρα το κόμμα και βάλ’ το αλλιώς:»
«Ο επιθεωρητής, (κόμμα) είπε ο δάσκαλος, (κόμμα) είναι γαϊδούρι.»
Μόλις τελείωσε ο μαθητής, τον ρωτά ο δάσκαλος:
«Ποιος είναι τώρα, παιδί μου, το γαϊδούρι;»
«Ο επιθεωρητής», απαντά δειλά ο μαθητής.
«Και ποιος το είπε;»
«Ο δάσκαλος», απαντά ο μαθητής.
Οπότε στρέφεται ο δάσκαλος στην τάξη και λέει:
«Είδατε παιδιά τι κάνουν τα κόμματα; Πότε βγάζουν γάιδαρο τον επιθεωρητή, και πότε τον δάσκαλο!»
Τα θαύματα, λοιπόν – για να επιστρέψουμε στην επικαιρότητα – δεν κρατούν πολύ σ’ αυτή τη χώρα! Πάνω που αρχίσαμε να νιώθουμε περήφανοι για την «κουλτούρα συνεργασίας» που άρχισε να αχνοφαίνεται στην πολιτική ζωή του τόπου, πάνω που φάνηκαν, δειλά, τα πρώτα ελπιδοφόρα δείγματα μιας νέας πολιτικής, βγήκαν στην επιφάνεια οι γνώριμες παθογένειες του ελληνικού πολιτικού χαρακτήρα. Αποδείχθηκε, για μια ακόμα φορά, πως η πολιτική δεν ενδιαφέρεται τόσο για την υπηρέτηση της κοινωνίας, όσο για την ίδια της την αυτοσυντήρηση. Πως η σωτηρία του τόπου περνάει σε δεύτερη μοίρα μπροστά στη σωτηρία ή την επικυριαρχία – ανάλογα – του κόμματος, και την αντίστοιχη πολιτική επιβίωση ή ηγεμονική επιβεβαίωση του «αρχηγού»!
Θα θέλαμε, όμως, ως επιμύθιο να θυμίσουμε στις πολιτικές δυνάμεις που εδώ και λίγο καιρό μοιάζουν να παίζουν «πόκερ» στην πλάτη της χώρας, πως, εκτός από το άσπρο/μαύρο στις οθόνες, υπάρχει και το αντίστοιχο κοντράστ χρωμάτων στις κάλπες. Με ό,τι – δυστυχώς – αυτό συνεπάγεται για την επόμενη μέρα όλων μας…
* Ο Κώστας Παπαχρήστου είναι εκπαιδευτικός
Aixmi.gr
Την περίοδο του Εθνικού Διχασμού στην Κρήτη, ένας Επιθεωρητής Δημοτικής Εκπαίδευσης ανέβαινε μ’ ένα μουλάρι σ’ ένα ορεινό και δύσβατο χωριό για να επιθεωρήσει τον εκεί δάσκαλο. Στο δρόμο συναντά έναν αγωγιάτη και τον ρωτά:
«Δεν μου λες, πατριώτη, ο δάσκαλος τι είναι; Βενιζελικός ή Βασιλικός;»
«Βενιζελικός», απαντά ο αγωγιάτης.
«Α, το γαϊδούρι…!» σχολίασε ο επιθεωρητής.
Ο αγωγιάτης, όμως, ήταν Βενιζελικός και φίλος του δασκάλου και έτρεξε να μεταφέρει στο δάσκαλο τη στιχομυθία:
«Το και το, δάσκαλε. Σε είπε γαϊδούρι!»
Την επομένη μπαίνει ο επιθεωρητής στην τάξη και ρωτά το δάσκαλο για το ποιο είναι το μάθημα της ημέρας.
«Τα σημεία της στίξεως», απαντά ο δάσκαλος.
«Ας δούμε, λοιπόν, τι ξέρουν τα παιδιά», λέει ο επιθεωρητής.
Ο δάσκαλος σήκωσε ένα μαθητή, τον Σήφη, στον πίνακα και του είπε να γράψει τη φράση:
«Ο επιθεωρητής είπε, (κόμμα) ο δάσκαλος είναι γαϊδούρι (τελεία).»
Αφού, έκπληκτος, ο μαθητής το έγραψε, τον ρωτά ο δάσκαλος:
«Ποιος είναι, παιδί μου, γαϊδούρι;»
«Ο δάσκαλος», ψέλλισε ο μαθητής.
«Και ποιος το είπε;»
«Ο επιθεωρητής, κύριε.»
«Ωραία», είπε ο δάσκαλος. «Σβήσε τώρα το κόμμα και βάλ’ το αλλιώς:»
«Ο επιθεωρητής, (κόμμα) είπε ο δάσκαλος, (κόμμα) είναι γαϊδούρι.»
Μόλις τελείωσε ο μαθητής, τον ρωτά ο δάσκαλος:
«Ποιος είναι τώρα, παιδί μου, το γαϊδούρι;»
«Ο επιθεωρητής», απαντά δειλά ο μαθητής.
«Και ποιος το είπε;»
«Ο δάσκαλος», απαντά ο μαθητής.
Οπότε στρέφεται ο δάσκαλος στην τάξη και λέει:
«Είδατε παιδιά τι κάνουν τα κόμματα; Πότε βγάζουν γάιδαρο τον επιθεωρητή, και πότε τον δάσκαλο!»
Τα θαύματα, λοιπόν – για να επιστρέψουμε στην επικαιρότητα – δεν κρατούν πολύ σ’ αυτή τη χώρα! Πάνω που αρχίσαμε να νιώθουμε περήφανοι για την «κουλτούρα συνεργασίας» που άρχισε να αχνοφαίνεται στην πολιτική ζωή του τόπου, πάνω που φάνηκαν, δειλά, τα πρώτα ελπιδοφόρα δείγματα μιας νέας πολιτικής, βγήκαν στην επιφάνεια οι γνώριμες παθογένειες του ελληνικού πολιτικού χαρακτήρα. Αποδείχθηκε, για μια ακόμα φορά, πως η πολιτική δεν ενδιαφέρεται τόσο για την υπηρέτηση της κοινωνίας, όσο για την ίδια της την αυτοσυντήρηση. Πως η σωτηρία του τόπου περνάει σε δεύτερη μοίρα μπροστά στη σωτηρία ή την επικυριαρχία – ανάλογα – του κόμματος, και την αντίστοιχη πολιτική επιβίωση ή ηγεμονική επιβεβαίωση του «αρχηγού»!
Θα θέλαμε, όμως, ως επιμύθιο να θυμίσουμε στις πολιτικές δυνάμεις που εδώ και λίγο καιρό μοιάζουν να παίζουν «πόκερ» στην πλάτη της χώρας, πως, εκτός από το άσπρο/μαύρο στις οθόνες, υπάρχει και το αντίστοιχο κοντράστ χρωμάτων στις κάλπες. Με ό,τι – δυστυχώς – αυτό συνεπάγεται για την επόμενη μέρα όλων μας…
* Ο Κώστας Παπαχρήστου είναι εκπαιδευτικός
Aixmi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου