Γράφει: Κώστας Παπαχρήστου
Μετά από κάθε νέα απογοητευτική εμφάνιση της ποδοσφαιρικής ομάδας της ΑΕΚ, γνωστό δημοσιογραφικό site που απευθύνεται σε οπαδούς της αναρτά εντυπωσιακές εικόνες και συγκινητικά videos από την κατασκευή του γηπέδου στη Νέα Φιλαδέλφεια. Προβάλλεται, έτσι, το μεγαλείο του γηπέδου ως αντιστάθμισμα για την κατάσταση απόλυτης αγωνιστικής απαξίωσης στην οποία έχει περιέλθει τα τελευταία χρόνια η ομάδα. Μια καθαρή προσπάθεια αποπροσανατολισμού του κόσμου της ΑΕΚ από το πρόβλημα της τραγικής διαχείρισης του ποδοσφαιρικού τμήματος του ιστορικού συλλόγου από ανθρώπους που ήρθαν για να χτίσουν μέγαρα γκρεμίζοντας Ιστορία...
Μετά από μία ανέλπιστη κατάκτηση πρωταθλήματος το 2018 (την οποία ουδόλως είναι βέβαιο ότι οι ιθύνοντες στην ΠΑΕ κατά βάθος επιθυμούσαν…) η ποδοσφαιρική ΑΕΚ μπήκε σε τροχιά ελεύθερης πτώσης. Η πρωταθληματική ομάδα αποδυναμώθηκε σημαντικά, ενώ ο κατά τεκμήριο επιτυχημένος προπονητής απομακρύνθηκε με το πρόσχημα ότι δεν ταίριαζε με τους υψηλότερους, πλέον, στόχους της ομάδας. Επί πλέον, η κάνουλα της χρηματοδότησης του ποδοσφαιρικού τμήματος έδειξε να κλείνει, αφού, ακόμα και από τα μυθικά ποσά που μπήκαν στα ταμεία του συλλόγου από τις συμμετοχές στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, δεν επενδύθηκαν παρά ελάχιστα για μία αληθινά ποιοτική ενίσχυση της ομάδας.
Αλλά, κι όταν αργότερα δαπανήθηκαν κάποια σημαντικά ποσά για μεταγραφές παικτών από το εξωτερικό, πήγαν κι αυτά στον ανύπαρκτο «πάτο του βαρελιού», αφού το ζήτημα της διαχείρισης και της εν γένει αξιοποίησης του ποδοσφαιρικού ταλέντου στην ομάδα μοιάζει να έχει ανατεθεί σε χέρια (επιεικώς) ερασιτεχνών.
Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι το θλιβερό κατάντημα που σήμερα εκπροσωπεί την ποδοσφαιρική ΑΕΚ. Μία ομάδα – σκιά του περασμένου εαυτού της, που κατρακυλά στον κατήφορο της ανυποληψίας δίχως να διαφαίνεται τρόπος αναστροφής της πορείας της και, κυρίως, χωρίς να δείχνει να «ιδρώνει το αυτί» των υπευθύνων γι' αυτή την εικόνα απόλυτης παρακμής. Από τα χείλη των οποίων υπευθύνων δεν ακούστηκε ούτε μία λέξη αυτοκριτικής για τον φετινό, ντροπιαστικό αποκλεισμό της ΑΕΚ από όλες τις ευρωπαϊκές ποδοσφαιρικές διοργανώσεις.
Εν τω μεταξύ, οι οπαδοί της ΑΕΚ έχουν αρχίσει να κυριεύονται από αισθήματα ηττοπάθειας και μοιρολατρικού συμβιβασμού, που οδηγούν σε μία (ιδιαίτερα βολική για την διοίκηση) παθητική αποδοχή της κατάστασης. Το 2013 τους είπαν ότι η αναγέννηση του συλλόγου «σε δυνατά χέρια» θα έπρεπε να περάσει μέσα από το όνειδος της χρεοκοπίας και τον εξευτελισμό του υποβιβασμού κατά δύο κατηγορίες, έτσι ώστε τα «δυνατά χέρια» να αναλάβουν τον σύλλογο καθαρό από χρέη. Το δέχθηκαν με σκυμμένο το κεφάλι αλλά και με ένα διττό όραμα: να ξαναδούν την ΑΕΚ να γίνεται μεγάλη και να αξιωθούν, επιτέλους, να δουν το πολυπόθητο γήπεδο στη Νέα Φιλαδέλφεια. Όπως φάνηκε, όμως, στην πράξη, τα δύο σκέλη του οράματος είναι αμοιβαία αποκλειόμενα, αφού αδυνατούν να συνυπάρξουν. Σαν τα δύο κεφάλια του αετού που κοιτούν σε αντίθετες κατευθύνσεις...
Από τη μεριά τους, οι άνθρωποι της ΠΑΕ είχαν εξαρχής καταστήσει σαφείς τις προθέσεις τους, ομολογώντας σχεδόν κυνικά ότι όσα χρήματα δεν θα επενδύονταν στην ουσιαστική ενίσχυση της ομάδας επρόκειτο να χρησιμοποιηθούν σαν «μαξιλαράκι» για την κατασκευή του γηπέδου. (Βέβαια, είδαμε τι τόπο έπιασαν τα ποσά που εξ ανάγκης επενδύθηκαν αργότερα...) Έτσι, σαν της Άρτας το γεφύρι που απαίτησε ανθρωποθυσία για να χτιστεί, το γήπεδο στη Φιλαδέλφεια οδηγεί νομοτελειακά στη θυσία της ποδοσφαιρικής ομάδας. Και, στο ποδόσφαιρο, κάτι που πεθαίνει, δύσκολα ανασταίνεται ξανά.
Μένουμε, λοιπόν, να αναρωτιόμαστε αν η ΑΕΚ κατασκευάζει γήπεδο για να στεγάσει τις αθλητικές δραστηριότητες μίας μεγάλης ομάδας ή, αντίθετα, χτίζει τάφο για να φιλοξενήσει το πτώμα μιας ομάδας ανυπόληπτης και απαξιωμένης στις συνειδήσεις των Ελλήνων φιλάθλων. Για τον γράφοντα, το παραπάνω ερώτημα τείνει να γίνει ανησυχητικά ρητορικό και εκ των πραγμάτων απαντημένο. Μακάρι, φυσικά, η συνέχεια να μας διαψεύσει. Γιατί, ο κόσμος της ΑΕΚ έχει ανεχτεί πολλά. Και, όσο κι αν σήμερα υπομένει σιωπηλός, το ποτήρι θέλει λίγες μόνο σταγόνες για να ξεχειλίσει...
