Σπάνια φαινόμενα!

 - Ακούς; Είδα έκρηξη σουπερνόβα! 

 - Καααλά... Εγώ είδα άνθρωπο 

 με μάσκα 

 στο Σύνταγμα! 

Οδός Λαγουμιτζή...

Το απευκταίο lockdown και οι ευθύνες μας ως κοινωνίας!

Σύμφωνα με εκτιμήσεις και επίσημες δηλώσεις διεθνών επιστημόνων, η νέα μετάλλαξη "όμικρον" του covid θα χτυπήσει την Ευρώπη - οσονούπω και την Ελλάδα - "σαν καταιγίδα". Νομοτελειακά, θα γυρίσουμε πίσω στην "ημέρα μηδέν" της πανδημίας, τότε που οι πρωτόγνωρες συνθήκες επέβαλαν ένα οδυνηρό lockdown σε ολόκληρη την κοινωνία. Έχουμε όμως τώρα ένα στρατηγικό πλεονέκτημα έναντι του φονικού ιού: γνωρίζουμε τόσο τα "κόλπα" του, όσο και τους δυνατούς τρόπους για να τον πολεμήσουμε. Και η επιστήμη μάς διαθέτει ήδη τα πλέον αποτελεσματικά μέσα για την αντιμετώπισή του.

Το κρίσιμο ερώτημα είναι αν έχουμε διδαχθεί από τα λάθη της πρότερης άγνοιάς μας. Και αυτό δεν αναφέρεται στις κυβερνήσεις - αυτές χαράσσουν πολιτικές με βάση, κυρίως, το πολιτικό κόστος - αλλά σε εμάς τους απλούς ανθρώπους. Όλους εκείνους, δηλαδή, που συνθέτουν την κοινωνική συλλογικότητα που ονομάζεται "λαός".

Αν θέλουμε τούτη τη φορά, λοιπόν, να αποφύγουμε ένα καθολικό lockdown, οφείλουμε να αναλάβουμε τις ευθύνες μας σαν ώριμη κοινωνία, χωρίς να περιμένουμε από κάποιον Ρούλη, Σούλη ή Λούλη να μας τις επιβάλει δια νόμου! Ενδεικτικά:

* Φοράμε μάσκες ΠΑΝΤΟΥ (σε εσωτερικούς ΚΑΙ εξωτερικούς χώρους), ειδικά στα μέσα μεταφοράς.

* Περιορίζουμε τις κοινωνικές επαφές στις απολύτως απαραίτητες, κρατώντας πάντα αποστάσεις ασφαλείας. Φυσικά, αποφεύγουμε κάθε είδους συναθροίσεις!

* Γιορτές, ξε-γιορτές, τα γλέντια και τα μαζικά "όπα" τα ξεχνούμε για όσον καιρό χρειαστεί ώσπου να κοπάσει το επερχόμενο κύμα της "όμικρον" (και βλέπουμε...).

* Περιορίζουμε όσο γίνεται την κινητικότητα. Κάποτε το θεωρούσαμε δώρο εξ ουρανού αν μας δινόταν η δυνατότητα να μείνουμε σπίτι!

* Αντιλαμβανόμαστε τον εμβολιασμό ως ΠΡΟΝΟΜΙΟ που μας παρέχεται, όχι ως ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ που μας επιβάλλεται! Σε φτωχές χώρες της Αφρικής, άνθρωποι πεθαίνουν ελλείψει επαρκούς ποσότητας εμβολίων. Εκείνων που μένουν στα αζήτητα εδώ στην καλο-ταϊσμένη και "επαναστατημένη" κοινωνία μας, που βλέπει την άρνηση στο εμβόλιο σαν... μέσο αντίστασης κατά του "συστήματος"!

* Τέλος, πριν ζητήσουμε ευθύνες από την εξουσία για ανικανότητα να δώσει λύσεις, ας αναλογιστούμε τις δικές μας ευθύνες για την ύπαρξη του προβλήματος!

ΚΠ

Ο Κωστάκης Μανωλάς γύρισε στην ομάδα της καρδιάς του!

Ο (Αεκτζής) Βασίλης Λογοθετίδης εύχεται στον Κώστα Μανωλά καλή συνέχεια στην καριέρα του στον Ολυμπιακό!

Χωρίς (άλλα) λόγια...

Όταν η αντιεμβολιαστική γελοιότητα γίνεται αντιεμβολιαστική αθλιότητα...

            

Δεν γνωρίζω τον συντάκτη του κειμένου. Είναι, πάντως, ό,τι αθλιότερο έχω διαβάσει σε "τοίχους" αντιεμβολιαστών στο Facebook...

Διατηρώ την ορθογραφία του πρωτοτύπου:

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΑΡΝΗΘΗΚΕ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΡΙΝΟΚΕΡΟΣ

«Καθόλου παράδοξο πού ὁ Σερβετάλης ἀποσύρθηκε ἀπτήν παράσταση τοῦ ἔργου "Ρινόκερος".

Ἀκριβῶς αὐτό ἔπρεπε νά κάνει, ἀφοῦ ὁ Ρουμάνος συγγραφέας Εὐγένιος Ἰονέσκο μέ τό ἀριστούργημα του στιγμάτιζε τούς  ἀνθρώπους ἐκείνους πού ὑπό κάποιες συνθῆκες μετατρέπονται σέ ἀπάνθρωπα τέρατα πού εἶναι ἔτοιμα νά κατασπαράξουν τούς συνανθρώπους τους.

Στό ἔργο, ὅλοι αὐτοί οἱ ἁπλοί καθημερινοί ἄνθρωποι πού ἀποκτηνώνονταν μεταμορφωνόντουσαν σέ ...ρινόκερους. Στό τέλος, ὁ πρωταγωνιστῆς, ἄν θυμάμαι καλά, ἔβλεπε παντού ρινόκερους καί φώναζε ἀπεγνωσμένα ὅτι δέν θέλει νά μεταμορφωθεῖ.

Ὁ Σερβετάλης ἀπέδειξε ὅτι δέν ἔγινε ρινόκερος. Σέ ἀντίθεση μέ τούς συνεργάτες του καί, φυσικά, μέ τήν συντριπτική πλειονότητα τῶν ἐμβολιασμένων Ἑλλήνων, οἱ ὁποῖοι ἐνῶ κόπτονται τάχα γιά τούς μαύρους, τούς λαθρομετανάστες, τούς ὀμφυλόφιλους κλπ κλπ, στηρίζει ὅλα αὐτά τά τρισάθλια, ρατσιστικά καί ἀπάνθρωπα μέτρα τῆς κυβέρνησης κατά τῶν Μη ἐμβολιασμένων.»

Προσέξτε τους συνειρμούς που αριστοτεχνικά (και δόλια) δημιουργούνται με στόχο την συλλήβδην κατασυκοφάντηση των εμβολιασμένων:

"...τούς  ἀνθρώπους ἐκείνους πού ὑπό κάποιες συνθῆκες μετατρέπονται σέ ἀπάνθρωπα τέρατα πού εἶναι ἔτοιμα νά κατασπαράξουν τούς συνανθρώπους τους"

"...ἄνθρωποι πού ἀποκτηνώνονταν..."

"Σέ ἀντίθεση μέ (...) τήν συντριπτική πλειονότητα τῶν ἐμβολιασμένων Ἑλλήνων, οἱ ὁποῖοι (...) στηρίζει (sic) ὅλα αὐτά τά τρισάθλια, ρατσιστικά καί ἀπάνθρωπα μέτρα τῆς κυβέρνησης κατά τῶν Μη ἐμβολιασμένων"

Το μόνο που θα μπορούσα να απαντήσω στον συντάκτη του κειμένου, αλλά και στους ομοϊδεάτες του, είναι τούτο: Αν αναζητούν ενδείξεις "αποκτήνωσης", μάλλον ψάχνουν σε λάθος κοινωνικό σύνολο στοχεύοντας τους πολίτες που απλά και μόνο διάλεξαν έναν κατά τη γνώμη τους δόκιμο τρόπο προστασίας της υγείας και της ζωής τους. Τα "κτήνη" έχουν άλλο χάρισμα, πιο σπουδαίο, που μας το διδάσκει η ίδια η ζούγκλα: κατασπαράσσουν πάντα τους πιο εύκολους στόχους. Εκείνους που, εν προκειμένω, δεν βρίσκονται κάτω από την προστατευτική ομπρέλα οργισμένων κινημάτων "αντίστασης κατά του συστήματος".

Κι εκείνους που, δυστυχώς, δέχονται με στωική σιωπή το μπούλινγκ διαδικτυακών κάφρων...

ΚΠ

Εμβόλιο: Ας ακούμε μόνο εκείνους που ξέρουν!

Ειδικός δεν είμαι (είναι μύθος ότι οι Φυσικοί τα ξέρουμε όλα!). Όμως, καθότι "αφελής" και "εύπιστος", εμπιστεύομαι απόλυτα εκείνα που, συχνά με ένα αίσθημα απόγνωσης, προσπαθούν να μας περάσουν οι "συστημικοί" γιατροί, τα "τσιράκια του Κούλη":

- Το εμβόλιο φυσικά ΔΕΝ αποτρέπει τη μόλυνση του εμβολιασμένου, όπως και ΔΕΝ αποτρέπει τη μετάδοση του ιού από εμβολιασμένο σε άλλο άτομο (εμβολιασμένο ή ανεμβολίαστο). Όμως, ο εμβολιασμένος μολύνεται και μολύνει πολύ δυσκολότερα σε σχέση με τον ανεμβολίαστο (όπως λένε οι επιστήμονες, το ιϊκό φορτίο του είναι κατά πολύ μικρότερο).

- Αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία είναι ότι οι εμβολιασμένοι (με εξαίρεση τα άτομα με ιδιαίτερα ευπαθείς οργανισμούς λόγω προχωρημένης ηλικίας ή υποκείμενων νοσημάτων) νοσούν πολύ ελαφρύτερα και έχουν ασύγκριτα μικρότερες πιθανότητες να χρειαστούν νοσηλεία ή, ακόμα χειρότερα, να καταλήξουν στις ΜΕΘ.

- Αυτό που ανησυχεί την πολιτεία είναι να αρχίσουν να εξαντλούνται τα κρεβάτια στα νοσοκομεία, καθώς και οι διαθέσιμες ΜΕΘ (δεν είναι ώρα για πολιτικές διελκυστίνδες σχετικά με το ποιοι έφτιαξαν ή δεν έφτιαξαν περισσότερες!). Και ας μην ξεχνούμε ότι ο covid δεν είναι το μοναδικό υγειονομικό πρόβλημα στη χώρα. Ακούμε για χειρουργεία που αναβάλλονται λόγω αναγκών covid, τα οποία αφορούν πολύ σοβαρές παθήσεις που πρέπει να αντιμετωπίζονται έγκαιρα ώστε να σωθούν ζωές.

Με αυτά τα δεδομένα - λυπάμαι που θα το πω - αυτοί που (ακόμα) προπαγανδίζουν αντιεμβολιαστικές θεωρίες στα social media διαπράττουν έγκλημα κατά της δημόσιας υγείας. Η λύση, ασφαλώς, δεν είναι να στερηθούν το δικαίωμα στην ελεύθερη έκφραση (ζούμε σε δημοκρατικό σύστημα, κι ας το χλευάζουν εκείνοι). Ποια είναι η λύση;

Είναι να υπάρξει καλύτερη, πληρέστερη και, κυρίως, απόλυτα ευθεία και ειλικρινής ενημέρωση της κοινωνίας από την πολιτεία και τους ειδικούς, για το θέμα του εμβολιασμού. (Η επικοινωνιακή διαχείριση του δήθεν "απόλυτα ασφαλούς" AstraZeneca ήταν καταστροφική για την εμπιστοσύνη του κοινού στο εμβολιαστικό πρόγραμμα!)

Τότε, όσοι ακόμα γοητεύονται από τις αντιεπιστημονικές πομφόλυγες των ιδιοτελών (ναι, μη μασάτε πως πρόκειται για "αγνούς ιδεολόγους"!) διαμορφωτών κοινής γνώμης, ίσως το ξανασκεφτούν. Για το καλό όλων μας...

Stupidphones...

- Γιατί λέγονται smartphones; 

- Κατ' ευφημισμό. Δες πόσοι ηλίθιοι   πληκτρολογούν οδηγώντας! 

Ο αντι-εμβολιασμός δεν αφορά (μόνο) το εμβόλιο...

Ένα πράγμα που πρέπει να συνειδητοποιήσουμε αν θέλουμε να δούμε το πρόβλημα του αντιεμβολιασμού στις πραγματικές του διαστάσεις, είναι ότι το ζήτημα δεν αφορά αυτό καθαυτό το εμβόλιο. Για να γίνω σαφέστερος, στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν ακραιφνώς αντιεμβολιαστές αλλά, πολύ ευρύτερα, αμφισβητίες της σοβαρότητας της πανδημίας και αρνητές όλων ανεξαιρέτως των μέτρων που έχουν ληφθεί για την αντιμετώπισή της.

Στις αρχικές φάσεις της πανδημίας έκαναν θόρυβο για τα μέτρα κοινωνικής αποστασιοποίησης (το πρώτο lockdown, του οποίου τα θετικά αποτελέσματα δεν αμφισβητούνται). Επόμενοι "εχθροί" ήταν ο περιορισμός στις δημόσιες συναθροίσεις και η υποχρεωτική χρήση μάσκας σε συγκεκριμένους χώρους, όπως π.χ. τα μέσα μεταφοράς και τα σχολεία. Και, φυσικά, ο πόλεμος των αρνητών covid κορυφώθηκε με τα εμβόλια, τα οποία όχι μόνο αντιμάχονται λυσσωδώς αλλά και επιχειρούν να δυσφημίσουν με κάθε (αντιεπιστημονικό) τρόπο. Για να μην αναφερθούμε και στους χλευασμούς, τις χυδαιολογίες και τα αναθέματα που εισπράττουν καθημερινά στα social media τόσο οι επιστήμονες, όσο και οι ίδιοι οι εμβολιασμένοι (γιατί άραγε; ποιον πειράζουν;).

Αδιάψευστος μάρτυς για την εξ αρχής (προ της έλευσης των εμβολίων) αρνητική στάση των σημερινών αντιεμβολιαστών απέναντι στην σοβαρότητα της πανδημίας - την οποία αμφισβήτησαν - και την αναγκαιότητα λήψης μέτρων για την αντιμετώπισή της, είναι ένα ψευδο-"επιστημονικό" συνέδριο που έλαβε χώρα διαδικτυακά περί τα τέλη Σεπτεμβρίου του 2020. Είχα τότε σταχυολογήσει μερικές απόψεις που ακούστηκαν εκεί, όπως αναφέρονται στο άρθρο που παραθέτω. Στο link που υπάρχει στο τέλος του κειμένου βλέπουμε τι απαντά η πραγματική επιστήμη στον "επιστημονικό" τσαρλατανισμό!

Δείτε το άρθρο

Εκείνοι που (δεν) πρέπει να μιλούν...

                     

Είναι επιτρεπτός ο περιορισμός της ελευθερίας στην έκφραση γνώμης σε μία δημοκρατική κοινωνία, όταν η γνώμη αυτή προτρέπει σε απείθεια στα μέτρα αντιμετώπισης μίας μείζονος υγειονομικής κρίσης;

Αυτό το (διόλου ρητορικό) ερώτημα είχαμε θέσει παλιότερα:

http://costaspap.blogspot.com/2021/04/blog-post_27.html

Η απάντησή μας παραμένει ίδια: Δεν φταίνε εκείνοι που ιδιοτελώς (αν όχι δολίως) μιλούν, υπό το πρόσχημα δήθεν "ιδεολογίας" ή "διωκόμενης επιστημοσύνης". Αυτοί τη δουλειά τους κάνουν.

Φταίμε όλοι εμείς που τους ακούμε, καθιστώντας μάλιστα εμφανή την προσοχή που τους δίνουμε (πατώντας "κουμπιά" επιδοκιμασίας ή αποδοκιμασίας, ή μπαίνοντας σε δημόσιους διαλόγους μαζί τους).

Οι τείνοντες ευήκοα ώτα, όχι οι ομιλούντες, έχουν την ευθύνη!

Περί "ιδεολόγων"...

 Να θυμάσαι:

Αυτοί που σου λένε

"αντιστάσου κι εγώ θα σε υπερασπιστώ"

το κάνουν πάντα με το αζημίωτο.

Πολιτικό ή οικονομικό...

Νεοελληνικός Διασκοτισμός...

                     

Κάποτε η Ιστορία θα γράψει ότι δύο κινήματα, το αντιμνημονιακό και το αντιεμβολιαστικό, σήμαναν το τέλος του Διαφωτισμού στην Ελλάδα. Αφού, ο τυφλός φανατισμός και η εμμονική ιδεοληψία κατόρθωσαν να εκτοπίσουν σε μεγάλο βαθμό την επιστήμη και τον ορθολογισμό.

Ίσως μάλιστα στα κεφάλαια της Ιστορίας προστεθεί και ένα ακόμα, με τίτλο "Νεοελληνικός Διασκοτισμός". Και όταν τελικά αποκτήσουμε αρκετή αντιληπτική ικανότητα ώστε να πάρουμε είδηση τι μας έχει συμβεί, θα αρχίσουμε να αναζητούμε τους πονηρούς και ιδιοτελείς influencers (*) για να τους ζητήσουμε ευθύνες που μας "παρέσυραν". Σαν τον αθεράπευτα ανώριμο ενήλικα που καταφεύγει στους ψυχοθεραπευτές για να τον απενοχοποιήσουν για όλα του τα κρίματα, φορτώνοντάς τα στα λάθη των γονιών του στην παιδική του ηλικία!

Όσο για τους influencers, άλλοι θα έχουν κάνει πολιτικές καριέρες κι άλλοι θα έχουν κάνει (ακόμα περισσότερα) λεφτά. Και, φυσικά, θα έχουν εξασφαλίσει το ακαταδίωκτο...

Θα είμαστε για πολύ ακόμα τα κορόιδα τους;

 * Influencers: Οι επηρεαστές της κοινής γνώμης, κυρίως μέσω των social media.

Βοήθειά μας!

 Να εμπιστεύεστε τα από άμβωνος αντιεμβολιαστικά κηρύγματα.

Το μόνο που θέλουν είναι να πάτε γρηγορότερα στον Παράδεισο!

Το επιδόρπιο της παρηγοριάς...

 Φτάνοντας στην ταβέρνα του κυρ-Νίκου, στου Φιξ, βρήκα το αφεντικό σε μεγάλα κέφια. Πώς να μην έχει; Το προηγούμενο βράδυ η ομάδα του είχε διασύρει στην Τούμπα την ΑΕΚ. Ή μάλλον τη σκιά, το φάντασμα της ΑΕΚ... Τον πρόλαβα πριν αρχίσει την αναμενόμενη καζούρα:

- Δεν θέλω ν΄ ακούσω κουβέντα σήμερα. Ούτε λέξη!

Καθώς εκείνος γελούσε, εγώ συνέχισα με αυτοσαρκαστική, τώρα, διάθεση:

- Πάντως, για ομάδα που κατέβηκε στο γήπεδο χωρίς προπονητή - γιατί, αυτόν τον ανύπαρκτο που είχαμε δεν τον λες και προπονητή - δεν τα πήγαμε και τόσο άσχημα, έτσι;

- Τι να σου πω, κύριε Κώστα... Το περίμενα δύσκολο αυτό το παιχνίδι, μα τελικά το πήραμε πολύ εύκολα!

Πόσο μικρή έχουν κάνει την ΑΕΚ, σκέφτηκα... Όμως τη χαριστική βολή τη φύλαγε ο κυρ-Νίκος για το τέλος. Σαν σηκώθηκα να πάω να πληρώσω το λογαριασμό, μου λέει:

- Κάτσε, πού πας; Θα σου φέρω και λίγο χαλβαδάκι. Αφού σε πικράναμε χθες, να σε γλυκάνουμε τώρα λιγάκι!

Πού καταντήσαμε... Η ΑΕΚ να μας ανοίγει πληγές και οι αντίπαλοι να μας προσφέρουν βάλσαμο...

Το χαλβαδάκι, πάντως, ήταν ό,τι έπρεπε για να πάνε τα φαρμάκια κάτω!

"You're simply the best": Μία Μεγάλη Κυρία στον Ναό! (28/8/1990)

Καθώς απολάμβανα αμέριμνος το γεύμα μου στην ταβέρνα του κυρ-Νίκου στου Φιξ, από ένα διπλανό μαγαζί ακούστηκαν ήχοι ροκ μουσικής:

"We don't need another hero"

Και, μετά από λίγο,

"You're simply the best"

Και, επειδή το πολωμένο Αεκτζίδικο μυαλό μου έχει το κουσούρι να "βλέπει" πίσω από κάθε τι την ΑΕΚ, θυμήθηκα ότι η φωνάρα αυτή της Μεγάλης Κυρίας του αμερικανικού ροκ είχε ακουστεί τέτοιες μέρες πριν 31 χρόνια live μέσα στο γήπεδο της ΑΕΚ στη Νέα Φιλαδέλφεια!

Δείτε την ιστορική συναυλία της Tina Turner στην Αθήνα (28/8/1990).

 

Καλό Ταξίδι, Ανέστη...

 Αντίο Ανέστη Βλάχο,

ωραίε άνθρωπε

υπέροχε ηθοποιέ

μεγάλε Αεκτζή...

Η εθνική τραγωδία και η "δημοκρατία των hashtags"

           

Προς τι, λοιπόν, έχει γίνει σημαία της αντιπολίτευσης και αντικείμενο επίμονης ρητορείας της η προφανής κι αναμφισβήτητη αβελτηρία και η (ναι, απόλυτα ασυγχώρητη) υποκρισία των κυβερνώντων; Δεν θα κέρδιζε, άραγε, ηθικούς πόντους η αντιπολίτευση αν απλά σιωπούσε πολιτικά μπροστά στο μαζικό αυτό ανθρώπινο δράμα, μιλώντας μόνο για όλα εκείνα που πρέπει να γίνουν ώστε να μην ξαναβιώσει η χώρα παρόμοια τραγωδία; Και, τέλος, ποιος θα μπορούσε στ’ αλήθεια να κατηγορήσει έναν (έστω) κακοπροαίρετο που θα σκεφτεί πιθανόν ότι υπάρχουν άτομα στον αντιπολιτευτικό χώρο, τα οποία «τρίβουν τα χέρια τους» για τη φθορά που θα προκαλέσει στην κυβέρνηση η εκατόμβη των θυμάτων της φωτιάς;

Κάποιες φορές, μία παρεμφατική σιωπή λέει περισσότερα από εκατοντάδες «κατηγορώ» ενώ παράλληλα συνιστά δείγμα ηθικής ανωτερότητας. Αν, λοιπόν, υποτεθεί ότι η πολιτική ηθική απουσιάζει από την εξουσία, ας την επιδείξει, τουλάχιστον, η εν δυνάμει εξουσία. Εκτός πια κι αν τίποτα δεν αλλάζει σ’ αυτό τον τόπο...

Θα μπορούσα να το είχα γράψει σήμερα αν δεν υπήρχε μέσα στο κείμενο η λέξη "εκατόμβη". Όμως, το κείμενο αυτό δεν είναι σημερινό. Δημοσιεύθηκε στο "Βήμα" τον Ιούλιο του 2018, λίγο μετά την τραγωδία στο Μάτι με τους 102 νεκρούς. Μάλιστα, ίσως να 'μουν κι ο πρώτος που χρησιμοποίησε για την περίσταση τον όρο "πολιτική τυμβωρυχία", για να τονίσω το απολύτως αθέμιτο της πολιτικής αξιοποίησης μιας εθνικής τραγωδίας:

https://www.tovima.gr/2018/07/31/opinions/politikes-tymbwryxies/

Πάνω από τις καινούργιες στάχτες της Ελλάδας, σαν έτοιμοι από καιρό οι άλλοι τρίβουν τώρα με αίσθημα ρεβανσισμού τα χέρια τους, λογαριάζοντας πολιτικά κόστη και χαμένα και κερδισμένα πολιτικά κεφάλαια. Και, μέσα από τα μύρια χυδαία πολιτικά αναθέματα των κομματόσκυλων (hashtags τα λένε;) δεν ξεπροβάλλει, έστω υπαινικτικά - έστω ακόμα και υποκριτικά - μια υποψία πόνου για όλους εκείνους που οι ζωές τους καταστράφηκαν. Θέλει η πόρνη να κρυφτεί μα η χαρά δεν την αφήνει...

Θα το διατυπώσω απλά: Όποιος επενδύει πολιτικό κεφάλαιο σπεκουλάροντας πάνω σε εθνικές τραγωδίες, δεν δικαιούται να θεωρεί τον εαυτό του ως Έλληνα (με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το δικαίωμά του να συμμετέχει στα κοινά).

Όμως, δεν αξίζουν καλύτερα λόγια και όσοι, από την ασφάλεια που τους προσφέρει ο καναπές τους, ανταλλάσσουν φθηνές πλακίτσες - συχνά διανθισμένες με χυδαιολογικές προτροπές περί "ερωτικών" συνευρέσεων της πολιτικής ηγεσίας - την ώρα που, ακόμα και μέσα στην απελπισία τους, εκείνοι που καταστράφηκαν βρίσκουν το κουράγιο να λένε: "Θα τα ξαναφτιάξουμε!" (Συγκλονιστική η ανάρτηση ενός πρώην φοιτητή μου με καταγωγή από τη Βόρεια Εύβοια. Πόση δύναμη, πόση ελπίδα, πόση αισιοδοξία αναδυόταν μέσα από μία ασύλληπτη καταστροφή ενός από τα ωραιότερα μέρη της Ελλάδας! Κι ούτε μια λέξη που να προδίδει θυμό...)

Οι αληθινοί ήρωες, είτε από εδώ, είτε - ακόμα περισσότερο - από άλλα, μακρινά μέρη, δεν βρίσκονται πάνω από ηλίθια πληκτρολόγια αλλά εκεί έξω, στο πεδίο της άνισης μάχης με τις φλόγες. Ρισκάρουν την ίδια τη ζωή τους με μόνη ανταμοιβή ένα ποτήρι νερό και μια καλή κουβέντα. Και, στο τέλος της μέρας θα τους ακούσεις να λένε "έκανα απλά αυτό που θεωρούσα σωστό για τον συνάνθρωπο". Με τη συνείδησή τους να αποτελεί και τη μοναδική "υστεροβουλία" τους...

Θα αρκεστώ να κλείσω λέγοντας τούτο: Στον βαθμό, τουλάχιστον, που η Ιστορία μάς ανήκει (όπως θα 'λεγε κι ο "προοδευτικός" τραγουδοποιός), εμείς οι Έλληνες ήμασταν που ανακαλύψαμε την Δημοκρατία των Πολιτών. Ας μην είμαστε εμείς οι ίδιοι, τώρα, που θα την καταντήσουμε "δημοκρατία των hashtags"!

Παράδειγμα... αυτογνωσίας!

Ο διάλογος στην ταβέρνα, με τον (ερυθρόλευκων συμπαθειών) γιο του ιδιοκτήτη:

- Έχουμε γαύρο σήμερα, Λευτέρη;

- Βεβαίως κύριε Κώστα!

- Είναι φρέσκος;

- Ζωντανός. Αφού, να σκεφτείτε, με το που τους έφεραν πριν λίγο, άρχισαν να πέφτουν κάτω και να ζητάνε πέναλτι!

Τελικά, ποιος είπε ότι δεν υπάρχουν Ολυμπιακοί με αίσθημα αυτογνωσίας;

Υ.Γ: Νοστιμότατος!

Συζητώντας για το εμβόλιο...

           

Συζητούσα πριν λίγες μέρες με την φαρμακοποιό μου για τις μεταλλάξεις και τα εμβόλια. Είπε ότι σίγουρα θα χρειαστεί τρίτη δόση το φθινόπωρο εν όψει ενός, όπως αναμένεται, δύσκολου χειμώνα. Ο βασικός λόγος είναι ότι τα εμβόλια που υπάρχουν δεν φαίνεται να καλύπτουν την λεγόμενη "μετάλλαξη Δ", πράγμα που καθιστά αναγκαία την επικαιροποίησή τους.

Αυτό που την (και με) θορύβησε ιδιαίτερα ήταν η περίπτωση ενός γνωστού της, γύρω στα 45 και χωρίς υποκείμενο νόσημα. Αν και είχε κάνει και τις δύο δόσεις του εμβολίου πριν δύο μήνες, νόσησε πρόσφατα από covid με κύριο (ίσως μοναδικό) σύμπτωμα τον υψηλό πυρετό, ο οποίος αντιμετωπίστηκε στο σπίτι με Depon. Το εμβόλιο τον προστάτεψε από ενδεχόμενη νοσηλεία, όχι όμως και από την ίδια την ασθένεια. Φυσικά, επρόκειτο για μετάλλαξη Δ.

Συμβουλή της φαρμακοποιού: Ακόμα κι αν έχουμε εμβολιαστεί, θα πρέπει να λειτουργούμε ΣΑΝ ΝΑ ΜΗΝ είμαστε εμβολιασμένοι, τηρώντας σχολαστικά όλα τα γνωστά μέτρα προστασίας (κυρίως, μάσκες και αποστάσεις)!

Ας συνοψίσουμε, λοιπόν, κάποια πράγματα που γνωρίζουμε ως τώρα σχετικά με το εμβόλιο:

1. Το εμβόλιο δεν αποκλείει τη μόλυνση από covid, ούτε τη μετάδοση του ιού από άτομο σε άτομο. Καθιστά όμως τέτοια ενδεχόμενα εξαιρετικά μη-πιθανά.

2. Αν και δεν προστατεύει απόλυτα από τη μόλυνση με τον ιό, το εμβόλιο προστατεύει σε πολύ υψηλό ποσοστό (άνω του 80%) από την ανάγκη νοσηλείας, και σε ακόμα υψηλότερο (άνω του 95%) από την ανάγκη διασωλήνωσης.

3. Τα υπάρχοντα εμβόλια δεν εμφανίζουν σημαντική αποτελεσματικότητα έναντι της "μετάλλαξης Δ" (αν και συνεχίζουν να προστατεύουν από σοβαρή νόσηση). Είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα απαιτηθεί μία "αναμνηστική" δόση κατά το φθινόπωρο, με μία επικαιροποιημένη εκδοχή των εμβολίων, ώστε να καλυφθεί και αυτή η μετάλλαξη.

4. Είναι γεγονός ότι ένας συγκεκριμένος τύπος εμβολίου προκάλεσε σοβαρές παρενέργειες (έως και θανάτους) σε ένα πολύ μικρό ποσοστό (περίπου 1/100,000) εμβολιασμένων. Και είναι απαράδεκτη η επίδειξη ψυχρού πραγματισμού και απαξιωτικής κριτικής εκ μέρους των ειδικών, αλλά και της πολιτείας, προς όσους (δικαιολογημένα, κατά τη γνώμη μου) δίστασαν να εμβολιαστούν την περίοδο που το συγκεκριμένο εμβόλιο ήταν το μοναδικό που διετίθετο από το σύστημα υγείας. Με τη διάθεση, πλέον, και άλλου τύπου εμβολίου, ο κάθε πολίτης έχει τώρα τη δυνατότητα να επιλέγει εκείνο που θεωρεί περισσότερο ασφαλές.

Και μία επισήμανση θεσμικού χαρακτήρα: Η πολιτεία δεν καθιστά παράνομη την άρνηση του εμβολιασμού. Δίνει απλά το δικαίωμα στον όποιο εργοδότη (είτε αυτός είναι το κράτος, είτε κάποιος ιδιωτικός φορέας) να απαιτήσει από τους εργαζόμενους να εμβολιαστούν αν τούτο κρίνεται απαραίτητο για τη σωστή λειτουργία του συστήματος. Έτσι, η έκφραση "υποχρεωτικός εμβολιασμός" ίσως δεν είναι απόλυτα δόκιμη καθώς, εκτός των άλλων, δημιουργεί συνειρμούς κρατικού αυταρχισμού στην κοινωνία. Ο όρος "απαιτούμενος εμβολιασμός" πιθανώς θα ανταποκρινόταν πιστότερα (και λιγότερο παρεξηγήσιμα!) στη νομική διάσταση του ζητήματος.

Υ.Γ. Κατανοώ τις υπαινικτικές ειρωνείες που δέχομαι στα social media από διαφωνούντες φίλους αντι-εμβολιαστές, κάθε φορά που τολμώ να "ανοίξω το στόμα μου". Δεν θα τους μιμηθώ, εν τούτοις, στην σχεδόν φανατικά μονόπλευρη θεώρηση των πραγμάτων. Ως επιστήμων και παιδαγωγός, είμαι ταγμένος να υπηρετώ την αλήθεια - όσο, τουλάχιστον, μπορώ να την αντιλαμβάνομαι με την μέτρια ευφυΐα μου - και όχι να κολακεύω τις συνειδήσεις διαδικτυακών ακολούθων με έπαθλο τα γνωστά εικονίδια επιδοκιμασίας και μερικά "μπράβο ρε μεγάλε!". Γνωρίζω, επίσης, ότι οι απόψεις μου δυσαρεστούν και μερικούς (πρώην, κυρίως) μαθητές μου. Όμως, δεν μου επιτρέπεται να παραβώ τις αρχές συνείδησης που ο ίδιος τους δίδαξα...

Ιερόσυλες συγκρίσεις με τους πρόσφυγες του ‘22

Αντιδράσεις εκτός ορίων προκάλεσε στους οργανωμένους οπαδούς της ΑΕΚ η απόφαση της διοίκησης της ΠΑΕ να προτείνει τη θέση του προπονητή της Β΄ ομάδας σε παλαίμαχο ποδοσφαιριστή της Ένωσης. Ο λόγος των αντιδράσεων αφορούσε, κυρίως, τις αρνητικές θέσεις που είχε εκφράσει – με ομολογουμένως όχι κομψό τρόπο – ο υποψήφιος προπονητής για την παράνομη (ας μη φοβόμαστε τις λέξεις) μετανάστευση. Το επιχείρημα που κατά κόρον ακούστηκε ήταν ότι δεν μπορεί ένα σωματείο που δημιουργήθηκε από πρόσφυγες να δέχεται στους κόλπους του ανθρώπους που αντιτίθενται στην παρουσία μεταναστών στη χώρα.

Ως απόγονος προσφύγων λόγω της Μικρασιατικής Καταστροφής, αισθάνομαι βαθιά προσβεβλημένος από τον συσχετισμό των Ελλήνων προσφύγων της περιόδου 1922-24 με όσους ανθρώπους σήμερα περνούν χωρίς τις νόμιμες διαδικασίες τα  σύνορα της χώρας σε αναζήτηση καλύτερων συνθηκών ζωής. Οι πρόσφυγες του ’22 ήρθαν στην Ελλάδα κυνηγημένοι, έχοντας αφήσει πίσω τα σπίτια τους, το βιος τους, τη ζωή που ήξεραν και αγαπούσαν, ίσως ακόμα και κάμποσους νεκρούς τους. Δεν ήρθαν εδώ επειδή το επέλεξαν αλλά επειδή κλήθηκαν να πληρώσουν τις συνέπειες μίας τυχοδιωκτικής πολεμικής περιπέτειας στην οποία με απερίσκεπτο τρόπο αποδύθηκε η σπαρασσόμενη, τότε, από εμφύλιες έριδες Ελλάδα. Οι πρόσφυγες του ‘22 ήρθαν σ’ αυτή τη χώρα ως αθώα θύματα πολέμου, όχι ως τυχοδιώκτες. Ο συσχετισμός στον οποίο αναφέρθηκα πιο πάνω, λοιπόν, δεν είναι απλά ατυχής: είναι ιερόσυλος!

Ξαναγυρνώντας στην περίπτωση του παρ’ ολίγον προπονητή της ΑΕΚ, θα ήθελα να κάνω μία γενική παρατήρηση: Ως τώρα, η λεγόμενη «πολιτική ορθότητα» έχει καταστρέψει ακαδημαϊκές καριέρες (κυρίως στην Αμερική) και έχει αναδείξει πολιτικές ασημαντότητες ακόμα και σε θέσεις εξουσίας. Αν της επιτρέψουμε να διεισδύσει στο ποδόσφαιρο και να εξαπλωθεί ανεξέλεγκτα κι εκεί, το άθλημα απλά δεν θα έχει μέλλον. Γιατί, οι ποδοσφαιρικές επιλογές θα καταλήξουν να γίνονται με εξω-ποδοσφαιρικά κριτήρια!

Θα ήταν, λοιπόν, απόλυτα λογικό να εξετάσει κάποιος το δόκιμο ή όχι της επιλογής του υποψήφιου προπονητή με βάση κυρίως το βιογραφικό και την εν γένει εμπειρία του στην προπονητική. Και, φυσικά, αν διαπιστωνόταν ότι οι όποιες κοινωνικο-πολιτικές ιδέες του θα μπορούσαν να επηρεάσουν την ευθυκρισία του κατά την άσκηση των ποδοσφαιρικών καθηκόντων του, τότε πράγματι θα υπήρχε πολύ σοβαρό ζήτημα με την επιλογή του!

"Το τραγούδι του χωρισμού" (1940) | Η πρώτη ταινία του Λάμπρου Κωνσταντάρα!

Η πρώτη ταινία του Λάμπρου (ως ψαράς σε νησί!), όπου τραγουδάει με την εξαιρετική φωνή του. Μόλις λίγα χρόνια πριν είχε οριστικά "κρεμάσει τα γάντια του" ως τερματοφύλακας της ΑΕΚ.

Προσέξτε την σεναριακή συνάφεια με το "Εκείνες που δεν πρέπει ν' αγαπούν", όπου ο (ώριμος πλέον) Κωνσταντάρας έπαιζε έναν διαφορετικό ρόλο πλάι στην Άννα Καλουτά...

 

Ζητούν μιμητές ή "πελάτες";

Κατανοώ την συνειδητή απόφαση κάποιων να μην λάβουν μέρος στο εμβολιαστικό πρόγραμμα κατά του Covid-19. Είναι αναφαίρετο δικαίωμά τους και κανείς δεν πρέπει να τους κρίνει γι' αυτό.

Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι η αδήριτη ανάγκη τους να κάνουν παντιέρα την προσωπική τους υπόθεση καθημερινά στο Διαδίκτυο. Αν είσαι πεπεισμένος για την ορθότητα μιας επιλογής και αποφασισμένος να την ακολουθήσεις, γιατί τέτοια πρεμούρα να το διαλαλείς κάθε λίγο, λες και είναι απαραίτητο να πείσεις και τους άλλους να σε μιμηθούν;

Εκτός αν (λέω εγώ) στην πραγματικότητα αναζητάς όσο το δυνατόν περισσότερους συμμέτοχους σε κάτι που κατά βάθος δεν είσαι απόλυτα πεπεισμένος ότι είναι σωστό, έτσι ώστε να διαχυθεί και, τελικά, να μετριαστεί η δική σου ευθύνη.

Φυσικά, από τη συζήτηση εξαιρώ εκείνους που ψαρεύουν στα θολά νερά των "αρνητών" για λόγους καθαρά ιδιοτελείς. Γνωρίζουν καλά ότι τον λαό που ψήφισε 62% "ΟΧΙ" το 2015 με τη βεβαιότητα ότι θα άλλαζε τον κόσμο, μπορείς να τον πείσεις για οτιδήποτε. Ακόμα και να του πουλήσεις την υστεροβουλία (σου) για ιδεολογία...

Καλοκαίρι 2015: Μνήμες που πονούν...

           

Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες θυμάμαι με φρίκη το εφιαλτικό καλοκαίρι του 2015, τότε που μία χαρούμενα ανέμελη παρέα ερασιτεχνών τυχοδιωκτών με - ελέω αφελούς λαού - θεσμικές εξουσίες είχε επιχειρήσει να βγάλει τη χώρα από τον κόσμο στον οποίο ανήκε και να την εντάξει στο... πουθενά!

Και, αν πολλά θα μπορούσαν, ίσως, να συγχωρηθούν και να λησμονηθούν, δύο πράγματα θα μείνουν αλησμόνητα και ασυγχώρητα: η απόπειρα διχασμού της κοινωνίας, που την οδήγησε στα όρια ενός οιονεί εμφυλίου, και ο δόλιος και πολιτικά καιροσκοπικός δηλητηριασμός της νεολαίας με αισθήματα μίσους ενάντια σε όσους της υποδείχθηκαν ως "εχθροί"...

Το κείμενο στο οποίο παραπέμπω στο τέλος γράφτηκε με κάποια χρονική απόσταση από τα γεγονότα του 2015, πράγμα που επέτρεψε μία πιο ψύχραιμη θεώρηση των πραγμάτων (τούτο θα ήταν αδύνατο το καλοκαίρι του '15, όταν ο γράφων - και μη διαθέτων, τότε, τραπεζικές κάρτες ή μετρητά στο σπίτι - βίωσε για ένα διάστημα το αίσθημα της πείνας - κυριολεκτικά! - και την αγωνία της άμεσης ανάγκης αμοιβής γιατρών για επείγοντα περιστατικά υγείας...).

Η φωτογραφία του κειμένου τραβήχτηκε από εμένα σε κάποια συγκέντρωση, στο Σύνταγμα, εκείνων που χλευάστηκαν, γελοιοποιήθηκαν, διασύρθηκαν, καθυβρίστηκαν ως "ξεπουλημένοι" και "Μενουμευρώπη" από τους αντι-μνημονιακούς "επαναστάτες" τού ΟΧΙ. Το οποίο εντός μίας εβδομάδας έγινε ΝΑΙ χωρίς να ανοίξει μύτη!

Μία συγνώμη δεν ακούστηκε ποτέ. Όσο για τους πρώην επαναστάτες του αντι-μνημονιακού αγώνα, καταπιάνονται τώρα με άλλο, ακόμα πιο κρίσιμο εθνικό ζήτημα: την αμφισβήτηση της σοβαρότητας της πανδημίας και την αντίσταση σε κάθε μέτρο - και άρνηση σε κάθε μέσο - αντιμετώπισής της. Τελικά, κάθε κρίση - οικονομική ή υγειονομική - είναι μία ευκαιρία γι' αυτόν τον λαό να επιδείξει την ευρηματικότητά του στις απόπειρες αυτοκτονίας του...

ΤΟ ΒΗΜΑ - Αναμνήσεις από ένα εκλογικό κιόσκι...

Ολυμπιακός - ΑΕΚ 7-5-1989 | FULL GAME

Πόση ελευθερία του λόγου επιτρέπει μία πανδημία;

                      

Γράφει: Κώστας Παπαχρήστου

Τον Αύγουστο του 2013 είχαμε γράψει στο «Βήμα»:

Υπάρχει λογική στην ποινικοποίηση της έκφρασης γνώμης σε μία δημοκρατική κοινωνία; Και, πώς η λογική αυτή συνάδει με την αυτονόητη ελευθερία του λόγου σε ένα δημοκρατικό καθεστώς;

Το ερώτημα είναι λεπτό, και η απάντηση κάθε άλλο παρά μονοσήμαντη. Υπάρχει όμως ένα κριτήριο που θα μπορούσε να είναι οικουμενικά αποδεκτό και γενικά εφαρμόσιμο: κατά πόσον η έκφραση γνώμης, άμεσα ή έμμεσα, ενθαρρύνει και συμβάλλει στην τέλεση αξιόποινων πράξεων. Για παράδειγμα, αν κάποιος εκφράσει δημόσια την πίστη του στο «δικαίωμα» στη φοροδιαφυγή, διαπράττει αξιόποινη πράξη αφού προσφέρει ηθικό έρεισμα σ’ εκείνους που παρανομούν ή σκέφτονται να παρανομήσουν. Σε ακόμα υψηλότερη βαθμίδα ηθικής βαρύτητας, ως αντιβαίνων κάθε έννοια νομιμότητας θα πρέπει να θεωρείται ο δημόσιος εγκωμιασμός εγκληματικών πράξεων...

Πριν από λίγο καιρό είχα μία δημόσια ανταλλαγή απόψεων με νεαρό άτομο, το οποίο (το αναφέρω με αίσθημα λύπης) πέρασε κάποτε από τις τάξεις όπου δίδαξα. Με υπερχειλίζουσα «επαναστατική» οργή, το νεαρό άτομο δήλωσε την αντίθεσή του στα μέτρα που λαμβάνει το «αυταρχικό αστυνομικό κράτος» κατά της πανδημίας, και εξέφρασε την ευχή να υπάρξουν αρκετοί μιμητές όσων ασκούν ακραία βία σε αστυνομικά όργανα (όπως εκείνοι που είχαν αποπειραθεί να δολοφονήσουν έναν αστυνομικό σε πρόσφατη πορεία διαμαρτυρίας στη Νέα Σμύρνη).

Κατά την άποψη του νεαρού ατόμου, το δικαίωμα του ελευθέρως συναθροίζεσθαι, με ό,τι καταστροφικό αυτό συνεπάγεται για τη διάδοση μιας φονικής πανδημίας, προηγείται του δικαιώματος στην υγεία. Κι αν κάποιοι «ξενέρωτοι κυρ-Παντελήδες» τρέμουν για τη ζωούλα τους, ε, αυτοί ας κάτσουν στα σπίτια τους! (Στα οποία σπίτια, βέβαια, μπορεί να υπάρχουν και ηλικιωμένα άτομα με υποκείμενα προβλήματα υγείας. Αλλά, ώρα να φεύγουν αυτοί σιγά - σιγά, αρκετά κάθισαν...)

Όμως, πριν καταδικάσουμε το νεαρό άτομο για έλλειψη αισθήματος κοινωνικής ευθύνης, θα ήταν χρήσιμο – όσο και δίκαιο απέναντι στο άτομο αυτό – να αναζητήσουμε τις ιδεολογικές πηγές που, αν μη τι άλλο, συνέβαλαν στη διαμόρφωση του συνειδησιακού κενού του...

Ο Alfred Rosenberg ήταν ένας από τους κορυφαίους Ναζί που καταδικάστηκαν και εκτελέστηκαν στη Νυρεμβέργη το 1946. Η καταδίκη του δεν αφορούσε τόσο τις πράξεις, όσο τις απόψεις του. Ήταν φανατικός θεωρητικός του Ναζισμού, από τους βασικούς υπεύθυνους για τη διάδοση των ακραία ρατσιστικών ιδεών που οδήγησαν στο μαζικό έγκλημα του Ολοκαυτώματος. Τις οποίες ιδέες έκαναν αργότερα πράξη ο Ρούντολφ Ες και η παρέα του στο Άουσβιτς.

Ναι, η έκφραση γνώμης είναι μέρος του εγκλήματος όταν συμβάλλει ηθικά σε αυτό, απενοχοποιώντας το εκ των προτέρων ή και ενθαρρύνοντάς το. Και, αν δεχθούμε ότι η έμπρακτη έλλειψη κοινωνικής ευθύνης σε συνθήκες φονικής πανδημίας αποτελεί μία μορφή «εγκλήματος» κατά της δημόσιας υγείας, τότε δεν θα ήταν άσκοπο να αναζητήσουμε και τυχόν ηθικούς αυτουργούς πίσω από την πράξη. Εκείνους που, υπό τον μανδύα της αυθεντίας (ιατρικής, πολιτικής ή νομικής) ανοίγουν συνειδησιακούς δρόμους για τη διάπραξη παρανομιών με δυνητικά μοιραία αποτελέσματα. Κι ακόμα, αποτρέπουν και κάποιους που επιθυμούν να σωθούν, δαιμονοποιώντας τα μέσα της σωτηρίας τους.

Οι θεωρητικοί της άρνησης της πανδημίας μπορεί να χωριστούν σε δύο κατηγορίες, οι οποίες σε πολλές περιπτώσεις επικαλύπτονται:

1. Αμφισβητίες: Είναι εκείνοι που εκφράζουν αμφιβολίες για το μέγεθος – ή ακόμα και για αυτή τούτη την ύπαρξη – του προβλήματος. Ούτε λίγο - ούτε πολύ, παρομοιάζουν τον covid με μία «κοινή γριπούλα» και θεωρούν υπερβολικό τον θόρυβο που έχει ξεσπάσει παγκοσμίως γύρω από την πανδημία. Συχνά, μάλιστα, αποδίδουν τον θόρυβο αυτό σε σκοτεινά πολιτικά ή οικονομικά συμφέροντα, ενώ διακινούν συνωμοσιολογικές θεωρίες για τα εμβόλια και ειρωνεύονται όσους προτίθενται να εμβολιαστούν.

Οι πιο επικίνδυνοι αμφισβητίες είναι εκείνοι που ασκούν το ιατρικό επάγγελμα (δεν θα χρησιμοποιήσω εδώ καταχρηστικά τη λέξη «λειτούργημα»), αφού οι αντισυμβατικές απόψεις τους φέρουν το επίχρισμα της «αυθεντίας» και είναι εύκολο να παρασύρουν τους αδαείς. Σε παλιότερο σημείωμα, μάλιστα, είχαμε αναφερθεί σε «διεθνές» ψευδο-επιστημονικό (κατά βάση συνωμοσιολογικό) συνέδριο για την πανδημία, το οποίο διοργανώθηκε στην Ελλάδα και μεταδόθηκε διαδικτυακά. Οι απόψεις που ακούστηκαν καταρρίφθηκαν μία προς μία από πραγματικούς ειδικούς (ιδιότητα που οι περισσότεροι από τους συμμετέχοντες στο συνέδριο δεν διέθεταν).

2. Δικαιωματιστές: Είναι εκείνοι που κηρύσσουν το «δικαίωμα» ενός ατόμου να αρνείται την συμμόρφωση με τα μέτρα που επιβάλλει η πολιτεία για την αντιμετώπιση της πανδημίας. Στην κατηγορία αυτή εντάσσονται κυρίως πρόσωπα τα οποία ανήκουν στο πολιτικό ή το νομικό πεδίο, και τα οποία ζητούν να γίνουν αρεστά σε άτομα με αντιδραστικές προδιαθέσεις. (Δεν θα αποδυθούμε σε περαιτέρω εκτιμήσεις προθέσεων, τις οποίες θεωρούμε μάλλον προφανείς...)

Και οι δύο κατηγορίες αρνητών της πανδημίας βρίσκουν ιδανικό χώρο έκφρασης στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Το πλήθος των ακολούθων τους, αλλά και ο αριθμός των επιδοκιμασιών που εισπράττουν, αληθινά τρομάζουν! Επικαλούμενοι το δικαίωμα στην ελεύθερη έκφραση, οι άνθρωποι αυτοί κινούνται στις παρυφές της νομιμότητας, ενθαρρύνοντας έμμεσα (αν όχι ευθέως προτρέποντας) τους αναγνώστες τους να περιφρονούν τα μέτρα προστασίας κατά της πανδημίας, τα οποία χαρακτηρίζουν «ανελεύθερα» και «αντιδημοκρατικά».

Παράλληλα – και αυτό είναι το πιο επικίνδυνο – μετέρχονται κάθε μέσο για να πείσουν ότι η πανδημία που σαρώνει τον πλανήτη δεν είναι παρά ένα μύθευμα που επινόησαν κάποια σκοτεινά κέντρα με σκοπό να ελέγχουν τις ζωές μας. Και ο έλεγχος αυτός επιτυγχάνεται, κατά το σχετικό αφήγημα, με τον αναγκαστικό εγκλεισμό και την κοινωνική απομόνωση.

Είναι αξιοσημείωτο – αν και δεν θα έπρεπε να προκαλεί έκπληξη – ότι, σε πολλές περιπτώσεις, οι άνθρωποι αυτοί είναι οι ίδιοι που, ως φανατικά «αντι-μνημονιακοί», διακήρυσσαν πριν μία δεκαετία ότι ο μοναδικός δρόμος εξόδου της χώρας από την οικονομική κρίση ήταν η επιστροφή στη δραχμή και η ολική χρεοκοπία! Ο εφιάλτης του καλοκαιριού του 2015 δύσκολα ξεχνιέται...

Ξαναγυρνώ, λοιπόν, στο ερώτημα με το οποίο ξεκίνησε αυτή η συζήτηση, εξειδικεύοντάς το: Είναι επιτρεπτός ο περιορισμός της ελευθερίας στην έκφραση γνώμης σε μία δημοκρατική κοινωνία, όταν η γνώμη αυτή προτρέπει σε απείθεια στα μέτρα αντιμετώπισης μίας μείζονος υγειονομικής κρίσης;

Κόντρα στο γενικό πνεύμα του κειμένου που προηγήθηκε, θα απαντήσουμε αρνητικά! Γιατί, μόνο σε μία κοινωνία αφελών ή ανοήτων η ατομική και η μαζική συμπεριφορά διαμορφώνονται αποκλειστικά και μόνο με βάση τις γνώμες του Χ ή του Ψ χρήστη των ηλεκτρονικών κοινωνικών δικτύων (εξαιρέσεις, βέβαια, πάντα θα υπάρχουν). Το κωμικά ουτοπικό 62% του Ιουλίου του ’15 ήταν αποτέλεσμα πολιτικής εξαπάτησης, όχι αναρτήσεων στα social media!

Ας αφήσουμε, λοιπόν, τους Χ και Ψ να καλύψουν το υπαρξιακό τους κενό παίζοντας με ανεμόμυλους. Χθες ήταν το μνημόνιο, σήμερα η πανδημία. Ποιος ξέρει, αύριο ίσως βρουν κάτι άλλο. Οι μεγάλες κρίσεις, άλλωστε, ποτέ δεν έλειψαν απ’ αυτή τη χώρα...

Εσχατολογίες...

Πληροφορήθηκα από post φίλου στο Facebook ότι γνωστή δημοσιογράφος της τηλεόρασης, η οποία υποφέρει από χρόνια προβλήματα υγείας, υπέστη βαρύ καρδιακό επεισόδιο και εισήχθη εσπευσμένα στο νοσοκομείο, όπου βρίσκεται σε κρίσιμη κατάσταση.

Ο φίλος ανήκει στους αρνητές του Covid και των μέτρων που λαμβάνει η πολιτεία για την πανδημία, και έκανε την ανάρτηση όχι για λόγους ανθρωπισμού αλλά για να επισημάνει ότι η δημοσιογράφος είχε κάνει το εμβόλιο μόλις 24 ώρες πριν υποστεί το επεισόδιο. Υπαινισσόμενος, προφανώς, μία πιθανή αιτιώδη σχέση ανάμεσα στα δύο...

Αυτό που  με σόκαρε ήταν ένα σχόλιο φίλης του φίλου, η οποία (απ' ό,τι μπορώ να συναγάγω από αναρτήσεις της) ανήκει στους σκληρούς αμφισβητίες της πανδημίας και αρνητές των μέτρων που λαμβάνονται γι' αυτήν. Επειδή, προφανώς, η δημοσιογράφος είχε "εγκληματήσει" δημοσιοποιώντας τον εμβολιασμό της - άρα διαφημίζοντας την ιδέα του εμβολιασμού - και επειδή κάποια "εγκλήματα" πρέπει να τιμωρούνται με την εσχάτη των ποινών, η φίλη του φίλου σχολίασε ως εξής την είδηση της πιθανής απώλειας μιας ανθρώπινης ζωής:

"Στο καλό και να μας γράφεις!"

Και για μία ακόμα φορά οδηγούμαι στη φοβερή σκέψη ότι τα λεγόμενα social media είναι, τελικά, το αφοδευτήριο των "ψυχών" (λέμε τώρα) κάποιων - αμέτρητων, δυστυχώς - χρηστών, οι οποίες (ψυχές) ανακουφίζονται αποβάλλοντας σε σχόλια και αναρτήσεις τα περιττώματά τους. Για να δικαιωθούν μερικοί φίλοι που μου λένε, "τι θες και ανακατώνεσαι εκεί μέσα;".

Είναι μόνο και μόνο επειδή δεν θέλω να χάσω επαφή με τους μαθητές μου και με λίγους φίλους που γνωρίζω προσωπικά. Αλλιώς, στα ίδια σκ... βουλιάζω κι εγώ...

ΚΠ

Είναι «ψεκασμένοι» όσοι ανησυχούν για το εμβόλιο;

Γράφει: Κώστας Παπαχρήστου

Με σχεδόν μαζοχιστική διάθεση ακούω καθημερινά στις 5 το απόγευμα μία εκπομπή σε γνωστό ραδιοφωνικό σταθμό. Γενικά μιλώντας, αντικείμενο της εκπομπής είναι ο σχολιασμός της επικαιρότητας, συχνά μέσω τηλεφωνικών συνομιλιών με άτομα των οποίων η γνώμη ενδιαφέρει το κοινό. Από την αρχή της πανδημικής κρίσης, όμως, η εκπομπή έχει  αποκτήσει περίπου μονοθεματικό χαρακτήρα λόγω του εμμονικού προσανατολισμού της αποκλειστικά σε ζητήματα που σχετίζονται με τον Covid.

Κατέταξα τον εαυτό μου στους έχοντες μαζοχιστικές τάσεις επειδή επιμένω να ακούω ένα πρόγραμμα που θα μπορούσε να κατεδαφίσει την ψυχολογία ακόμα και του πιο αισιόδοξου ακροατή! Και αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με τον πεσιμισμό που μονίμως αποπνέει ο λόγος της καλής δημοσιογράφου που παρουσιάζει την εκπομπή, αλλά και με το γενικότερο ύφος των καλεσμένων της σε συνδυασμό με τις απόψεις που εκφράζουν.

Στην πλειονότητα των περιπτώσεων οι καλεσμένοι συνομιλητές ανήκουν στον ιατρικό χώρο. Κάποιοι από αυτούς είναι άτομα που ζουν και δραστηριοποιούνται στο εξωτερικό. Όλοι έγκριτοι επιστήμονες που είναι σαφώς αρμόδιοι να μιλήσουν για μέτρα πρόληψης κατά της πανδημίας. Το κριτήριο επιλογής τους, όμως, μοιάζει να υπακούει σε μία ανάγκη – όχι απλά εγρήγορσης αλλά – τρομοκράτησης του ακροατή, ο οποίος γίνεται συχνά αποδέκτης δυσοίωνων προβολών και σκληροπυρηνικού διδακτισμού. Το ειρωνικό της υπόθεσης είναι ότι οι ακροατές που κατά κύριο λόγο εισπράττουν τον διδακτισμό είναι εκείνοι που ούτως ή άλλως έχουν επίγνωση της σοβαρότητας του προβλήματος και τηρούν απαρέγκλιτα τα μέτρα που επιβάλλει η πολιτεία (οι αμφισβητίες και οι «ανυπότακτοι» δεν θα μπουν καν στον κόπο να ακούσουν το συγκεκριμένο πρόγραμμα!).

Ένα από τα θέματα συζήτησης σε πρόσφατη εκπομπή ήταν ο εμβολιασμός του πληθυσμού. Με ύφος σχεδόν οργίλο, ο φιλοξενούμενος ειδικός, υπό τα εμφανώς επιδοκιμαστικά σχόλια της παρουσιάστριας, κατακεραύνωσε όσους εκφράζουν ανησυχίες για το εμβόλιο. Χρησιμοποίησε, μάλιστα, το σύνηθες επιχείρημα ότι η πιθανότητα να πεθάνει κάποιος από παρενέργεια του εμβολίου είναι ασύγκριτα μικρότερη από το να πεθάνει (ανεμβολίαστος) λόγω του ίδιου του Covid.

Συνειδητά ή όχι (θέλω να πιστεύω το δεύτερο), ο ειδικός εκείνη τη στιγμή άσκησε αυστηρή κριτική σε ένα μέρος της κοινωνίας καταλογίζοντάς του ένα υποθετικό – και κατά βάση ανύπαρκτο – δίλημμα: «Να εμβολιαστώ για Covid, ή όχι;»

Είμαι απόλυτα πεπεισμένος ότι το ακροατήριο της συγκεκριμένης εκπομπής ουδόλως αμφιβάλλει για την αναγκαιότητα του εμβολιασμού, γενικά. Το πραγματικό δίλημμα είναι άλλο: να σπεύσει κάποιος, ή όχι, να κάνει το συγκεκριμένο εμβόλιο που διατίθεται τούτη τη στιγμή στη χώρα; Και το δίλημμα αυτό είναι αποτέλεσμα όχι κάποιας θεωρίας συνωμοσίας αλλά μίας δικαιολογημένης ανησυχίας, την οποία έχει δημιουργήσει στον πληθυσμό η είδηση για την εμφάνιση πολύ σοβαρών (έως και θανατηφόρων) παρενεργειών του δεδομένου – τονίζω – εμβολίου.

Το να λες στον κόσμο ότι η πιθανότητα να πέσει κάποιος θύμα των παρενεργειών αυτών είναι περίπου μία στις εκατό χιλιάδες, συνιστά μάλλον ειρωνεία παρά παρηγοριά. Και, πριν κουνήσουμε το δάχτυλο σε μία κοινωνία που ανησυχεί, ας της εξηγήσουμε πώς γίνεται η μία μετά την άλλη οι χώρες του παγκόσμιου χάρτη να λαμβάνουν περιοριστικά μέτρα για τη χρήση του συγκεκριμένου (το ξαναλέω) εμβολίου.

Για τους γραφικούς αρνητές τού Covid και τους κάθε λογής «αντιρρησίες» τα έχουμε πει πολλές φορές και δεν θέλω να κουράσω με επαναλήψεις. Εδώ, όμως, δεν συζητούμε γι’ αυτούς αλλά για τον φυσιολογικό μέσο πολίτη που εκτιμά τη ζωή του και σέβεται εκείνη των συνανθρώπων του. Και ο πολίτης αυτός έχει κάθε δικαίωμα να ζητά από την επιστήμη ξεκάθαρες απαντήσεις σε ό,τι αφορά την ασφάλεια των μέσων που του διαθέτει για να σώσει τη ζωή του και να διατηρήσει την υγεία του.

Όσον αφορά, τώρα, τα μέσα ενημέρωσης, έχουμε ανάγκη να ακούμε κάπου - κάπου στις εκπομπές τους και κάποιες αισιόδοξες φωνές που, αν μη τι άλλο, να επιβραβεύουν ηθικά εκείνους που έχουν πάρει στα σοβαρά το ζήτημα της πανδημίας. Έτσι, σαν μια αναγκαία αποτοξίνωση από τους αυστηρούς λοχίες της επιστήμης και τους κατηφείς προφήτες της καταστροφής που καθημερινά μας σερβίρονται!

Αυτοί φταίνε!

 Οι υπεύθυνοι για το κατάντημα της ποδοσφαιρικής ΑΕΚ είναι πολλοί. Καταφέραμε να τους εντοπίσουμε:

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ Δέλλας

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ Ουζουνίδης

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ Κωστένογλου

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ Πογέτ

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ Μοράις

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ Καρντόσο

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ Καρέρα

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ Χιμένεθ

Μην ψάχνετε άδικα αλλού!

Υπάρχει πάντα και η άλλη ανάγνωση στο ζήτημα των παρενοχλήσεων...

Από καλό φίλο, ο οποίος δεν επιθυμεί να αναφερθεί το όνομά του (πράγμα που θα σεβαστώ), έλαβα ένα ενδιαφέρον σχόλιο για το ζήτημα των ημερών (κορωνοϊού εξαιρουμένου): τις παρενοχλήσεις νεαρών ατόμων από ισχυρούς παράγοντες στον χώρο του αθλητισμού αλλά και της τέχνης. Παραθέτω το κείμενο του φίλου, προτρέποντας τον αναγνώστη να το διαβάσει με ανοιχτό μυαλό και δίχως την παραμικρή προκατάληψη...

--------------------------------

Σχετικά με το θέμα των παρενοχλήσεων, μια και απασχολεί πολύ την κοινωνία μας τούτες τις μέρες, δεν είναι άμοιροι ευθυνών όσοι τον καιρό της ανάδειξης, της δόξας, των χρημάτων, των επιδόσεων, της αίγλης, σιωπούσαν με στόματα ερμητικά κλειστά. Και, όσο κι αν δικαιολογείται η ετεροχρονισμένη αποκάλυψη, δεν φεύγει από τον νου κανενός πως οι δάφνες όταν είναι νωπές δεν "επιτρέπουν" εμπόδια. Γιατί, νωρίτερα θα ήταν φράξιμο και διακοπή αίγλης ή χρήματος η κάθε καταγγελία. Ενώ τώρα που δεν τίθεται κανένα θέμα τέτοιο, βγαίνουν μόνον ως θύματα, μόνον ως αθώοι, μόνον ως ηθικοί που έστω και αργά "διατρανώνουν" την ηθική τους με αυτά. Οι δε θύτες νόμιζαν πως η δόξα των θυμάτων τους θα διαρκεί νωπή και "ες αεί" και δεν θα πυροβοληθούν ποτέ, αφού τα θύματα έχουν πετύχει. Οι μάσκες έπεσαν για όλους. Και κυρίως για τους τελευταίους, που δεν ξέρουν πού να κρυφτούν και πώς να διαψεύσουν. Γιατί, απλά δεν γίνεται: οι τωρινές, καθημερινές τους μάσκες δεν μπορούν στο ελάχιστο να καλύψουν  το "είναι" τους...

Για να μην πάμε και στον χώρο των μοντέλων και εκείνων που βγάζουν τις υποψήφιες "miss", όπου κι εκεί πολλά συμβαίνουν αλλά δεν αποκαλύπτεται τίποτα. Γιατί; Διότι είναι όλα κοινή συναινέσει, και η δόξα ακόμα καλά κρατεί και διαρκεί. Γιατί, ιστορικά είναι μέσα στη μακρά λίστα των κορυφαίων του είδους με τη συγκεκριμένη χρονολογία ΕΠΙΤΥΧΙΑΣ και στολισμού των κορυφαίων περιοδικών. Εκεί τη "γλιτώνουν" όλοι. Στην καλύτερη, σχεδόν όλοι...

Ο ρατσισμός των «υποκείμενων νοσημάτων»...

Γράφει: Κώστας Παπαχρήστου

Θα παραφράσω ασεβώς τον Σεφέρη: Όπου κι αν περιηγηθώ, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με πληγώνουν!

Γνωρίζω ότι ανήκει στη σφαίρα του αδιανόητου, όμως ας το προβάλουμε απλά σαν σενάριο της πιο διαστροφικής κινηματογραφικής φαντασίας: Μία ομάδα νεοναζί καθηγητών Ιστορίας – από τους διαβόητους «αρνητές» του Ολοκαυτώματος – επιχειρεί να ελαφρύνει τον κατάλογο των εγκλημάτων του καθεστώτος του Χίτλερ. Ξεκινούν, λοιπόν, μία επίπονη έρευνα με στόχο την συλλογή στοιχείων για την κατάσταση της υγείας όσων πέθαναν στους θαλάμους των αερίων ή στις τάφρους των σοβιετικών επαρχιών.

Η έρευνα αποκαλύπτει ότι τα δύο τρίτα των θυμάτων έπασχαν από σοβαρά και εν δυνάμει θανατηφόρα υποκείμενα νοσήματα. Κάποιοι ηλικιωμένοι, μάλιστα, είχαν ήδη λιγοστό χρόνο ζωής μπροστά τους όταν έφτασαν στο Άουσβιτς. Οι ερευνητές, λοιπόν, καταλήγουν θριαμβευτικά στο συμπέρασμα ότι τα θύματα του Ολοκαυτώματος δεν ήταν έξι εκατομμύρια, «όπως μας λένε σήμερα», αλλά μόλις δύο εκατομμύρια. Ε, ας πάψουμε να στοχεύουμε τον Χίτλερ, ο Στάλιν σκότωσε ακόμα περισσότερους!

Ηθικό δίδαγμα: Αν δολοφονήσεις κάποιον που υποφέρει από σοβαρά προβλήματα υγείας, είναι σαν να μην τον σκότωσες καν, και κανένα δικαστήριο δεν πρέπει να σε καταδικάσει. Ο άνθρωπος αυτός ούτως ή άλλως θα πέθαινε σύντομα από φυσικά αίτια!

Τον αριθμό των δύο εκατομμυρίων του φανταστικού σεναρίου δεν τον επέλεξα τυχαία. Άκουσα πρόσφατα σε επίσημη ενημέρωση ότι τόσους και πλέον ανθρώπους έχει ήδη σκοτώσει η πανδημία του Covid-19. Με βάση τα ιατρικά δεδομένα, ένα σεβαστό ποσοστό από τα θύματα της πανδημίας έπασχε από κάποια λιγότερο ή περισσότερο σοβαρά υποκείμενα νοσήματα, τα οποία κατέστησαν τους πάσχοντες περισσότερο ευάλωτους στον Covid. Εν τούτοις – και αυτό είναι που έχει σημασία – ο ίδιος ο Covid ήταν που πάτησε τη σκανδάλη σκοτώνοντας τα θύματά του. Τα οποία ουδείς δύναται να γνωρίζει πόσο θα μπορούσαν να ζήσουν ακόμα...

Ξαναγυρνώ στην παράφραση του Σεφέρη. Αναμφίβολα, τα social media είναι ένα (συχνά αναγκαίο) υποκατάστατο κοινωνικής ζωής. Η απουσία, μάλιστα, δια ζώσης επικοινωνίας διευκολύνει κάποιες φορές την εξωτερίκευση των πιο σκοτεινών σκέψεων και συναισθημάτων. Την περίοδο της μεγάλης οικονομικής κρίσης τα media ήταν πλημμυρισμένα από την δηλητηριώδη οργή των «αντι-μνημονιακών», των «αντισυστημικών» και των αντιευρωπαϊκών δραχμιστών του δόγματος της μοναχικής πορείας της Ελλάδας στον γκρεμό. Φτάσαμε να διαβάσουμε εκφράσεις του επιπέδου «να πεθάνετε όλοι, ρε!» για όσους χλευάζονταν συλλήβδην ως «μενουμευρώπη». Φυσικά, υπήρξαν και πιο «σοφιστικέ», πιο ευπρεπείς χλευασμοί από ανθρώπους κάποιου επιπέδου. Τα εκφραστικά μέσα, εν τούτοις, δεν αναιρούν το υποκείμενο νόημα. Η ευπρέπεια του λόγου δεν ακυρώνει το πνεύμα και την ουσία του (ας μην ξεχνούμε ότι υπήρξαν και διανοούμενοι Ναζί...).

Ελάχιστη κατάπληξη προκαλεί το γεγονός ότι μεγάλο μέρος των πρώην αντι-μνημονιακών έχει περάσει τώρα στο στρατόπεδο των αρνητών της πανδημίας, ο θόρυβος γύρω από την οποία – κατά το σχετικό αφήγημα – είναι αποτέλεσμα σκόπιμης, κερδοσκοπικής μεγαλοποίησης μίας εύκολα διαχειρίσιμης και όχι τόσο θανατηφόρας υγειονομικής κατάστασης. Τη φορά αυτή εχθρός της κοινωνίας δεν είναι κάποιο μνημόνιο αλλά η επιβολή περιοριστικών μέτρων για την αντιμετώπιση της «υποτιθέμενης» πανδημίας.

Και το φρικιαστικό κινηματογραφικό σενάριο των νεοναζί καθηγητών αποκτά τώρα αληθινή υπόσταση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. «Μας αναφέρουν κάποια εκατομμύρια θυμάτων του Covid, δεν μας λένε όμως πόσα από αυτά τα θύματα είχαν υποκείμενα νοσήματα», διαβάζω σε αναρτήσεις φίλων. Το συμπέρασμα προφανές: τους ανθρώπους δεν τους σκότωσε, τελικά, η πανδημία αλλά τα προβλήματα υγείας που κουβαλούσαν. Ούτως ή άλλως θα πέθαιναν. Ο Covid απλά έβαλε την τελευταία πινελιά στον καμβά της ζωής!

Την βαθιά ρατσιστική αυτή επιχειρηματολογία έχουν ασπαστεί ακόμα και άτομα με υψηλό επίπεδο μόρφωσης και διανόησης. Σε ανάρτησή του στο Facebook, φίλος και εξαίρετος νομικός παρέθετε με μάλλον ειρωνική διάθεση τον κατάλογο των νοσημάτων από τα οποία υπέφερε γνωστός δημοσιογράφος της αμερικανικής τηλεόρασης, ο οποίος έφυγε πρόσφατα από τη ζωή χτυπημένος από τον Covid. Άρα, συμπέρανε γενικεύοντας ο φίλος, ας μη μας τα παραφουσκώνουν οι ειδικοί όταν μιλούν για τα θύματα της πανδημίας. Από τα δύο εκατομμύρια του παγκόσμιου πανδημικού ολοκαυτώματος θα πρέπει να εξαιρέσουμε εκείνους που είχε έρθει η ώρα τους να πεθάνουν, αφού ήταν ηλικιωμένοι ή άρρωστοι! Ομολογώ ότι η ανάρτηση με σόκαρε, περισσότερο από όταν ο ίδιος αυτός φίλος οραματιζόταν την διάλυση της Ενωμένης Ευρώπης και την εθνικά υπερήφανη «Ελλάδα της δραχμής»...

Όμως, για να κάνω και τον δικηγόρο του... δικηγόρου (δεν θα το διατυπώσω κατά τον συνήθη τρόπο!), ο ρατσισμός των υποκείμενων νοσημάτων δεν προέκυψε από το πουθενά. Ως αφετηρία του είχε (και) μία αμφιλεγόμενη τοποθέτηση του εθνικού μας λοιμωξιολόγου κατά την πρώτη φάση της πανδημίας. Απαντώντας σε σχετική ερώτηση δημοσιογράφου στο πλαίσιο καθημερινής τηλεοπτικής ενημέρωσης, είχε δημιουργήσει αμφιβολίες για την θνητότητα της νόσου δίνοντας την εντύπωση ότι μερικοί θάνατοι που, τυπικά, καταγράφονταν ως περιστατικά Covid, στην ουσία μπορεί να οφείλονταν σε άλλα αίτια. Πιο συγκεκριμένα, αν τη στιγμή του θανάτου του κάποιος βρισκόταν θετικός στον Covid, ο άνθρωπος αυτός εξ ορισμού καταχωριζόταν στα θύματα του κορωνοϊού, έστω και αν υπέφερε παράλληλα κι από άλλα, σοβαρά νοσήματα (σαν να λέμε, το «θάνατος με Covid» μεταφραζόταν ως «θάνατος από Covid»). Επί πλέον, στις ενημερώσεις του ο καθηγητής έκανε πάντα ειδική αναφορά στον αριθμό των νεκρών που ήταν «ηλικιωμένοι» (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό) ή υπέφεραν από προβλήματα υγείας, αφήνοντας την αίσθηση ότι οι νέοι και υγιείς κινδύνευαν ελάχιστα από τον Covid. Όπως τώρα γνωρίζουμε, η πραγματικότητα αποδείχθηκε διαφορετική στη συνέχεια...

Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω αν η μέθοδος καταγραφής θυμάτων Covid ανεξαρτήτως υποκείμενων νοσημάτων συνεχίζει να υφίσταται, ούτε καν αν είχε πράγματι ισχύσει απόλυτα με τον οριζόντιο τρόπο που περιέγραψα πιο πάνω. Αναμφίβολα, πάντως, ένας αριθμός θανάτων όπου συνυπάρχει ο Covid με υποκείμενα νοσήματα οφείλεται κατά κύριο λόγο στα νοσήματα αυτά. Τούτο όμως πόρρω απέχει από το να απενοχοποιήσουμε (έστω και μερικώς) την πανδημία για τα εκατομμύρια των θυμάτων που έχει ήδη προκαλέσει σε παγκόσμια κλίμακα, αποδίδοντας ένα δυσανάλογα μεγάλο ποσοστό των θανάτων σε άλλα αίτια.

Ακόμα περισσότερο, είναι ελάχιστα ανθρώπινο να αντιμετωπίζουμε τον θάνατο από Covid ενός ατόμου με υποκείμενα νοσήματα σαν «περισσότερο δίκαιο» από τον θάνατο ενός υγιούς από το ίδιο ακριβώς αίτιο. Είναι σαν να λέμε σε μία ευπαθή ομάδα συνανθρώπων μας, «εσείς αξίζετε να το πάθετε»! Πρόκειται για κοινωνικό ρατσισμό που αναπτύχθηκε με την πανδημία αλλά αμφίβολο είναι ότι θα εκλείψει με αυτήν. Γιατί, τα σώματα αρρωσταίνουν και ξαναγίνονται καλά. Οι νοοτροπίες, όμως, εύκολα εγκαθίστανται στην κοινωνική συνείδηση και δύσκολα αποβάλλονται. Γι’ αυτό, άλλωστε, εξακολουθούμε να αποκαλούμε «πρόοδο» εκείνο που στην πραγματικότητα έχει προ πολλού καταστεί συντήρηση...