Ένα γραφείο...

Τα εγκαίνια της OPAP ARENA

Η απόλυτη μέθοδος υπεκφυγής!

- Και πώς τα κατάφερες, βρε θηρίο, 

 και διέλυσες τον αρραβώνα; 

- Της είπα πως θα την πάρω 

 την Κυριακή που ο ΠΑΟ 

 δεν θα πάρει πέναλτι! 

Η ανόσια λασπολογία του Παντελή Μπουκάλα για την «Αγιά – Σοφιά»!

 Σε πρόσφατο (5/10/22) άρθρο στην εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, η γνώριμη "ξινισμένη" δημοσιογραφική πένα του Παντελή Μπουκάλα ξερνά χολή για την τελετή των εγκαινίων του νέου γηπέδου της ΑΕΚ. Και θα το προσπερνούσαμε χωρίς να δώσουμε ιδιαίτερη σημασία, αν ο - γνωστός για την αντικυβερνητική εμπάθειά του - δημοσιογράφος δεν έπεφτε σε ένα απαράδεκτο ηθικό ολίσθημα: την εργαλειοποίηση του ανθρώπινου πόνου, και μάλιστα στην τραγικότερη έκφανσή του!

Κάνοντας χρήση φτηνού λογοπαικτικού εξυπνακισμού, ο αρθρογράφος συσχετίζει αντιδιασταλτικά την λαμπρότητα της τελετής στην «Αγιά - Σοφιά» με τις (από κάθε άποψη απαράδεκτες) ελλείψεις στο παιδιατρικό νοσοκομείο «Αγία Σοφία». Το μήνυμα σαφές: Την ώρα που κάποιες οικογένειες υποφέρουν λόγω των σημαντικών προβλημάτων (με κύρια ευθύνη όσων κυβερνούν) στο δημόσιο σύστημα υγείας, κάποιοι – προφανώς «ανάλγητοι» και «ασυνείδητοι» – γιορτάζουν για το χτίσιμο ενός γηπέδου.

Αν θέλαμε να τεντώσουμε τη λογική αυτή στα άκρα, θα μπορούσαμε να συμπεράνουμε ότι τα προβλήματα του νοσοκομείου οφείλονται στο ότι τα χρήματα που προορίζονταν για την κάλυψη των αναγκών του πήγαν, τελικά, στο γήπεδο της ΑΕΚ!

Η εμπάθεια του Π. Μπουκάλα τον οδηγεί ακόμα και σε δημοσιογραφικά ολισθήματα. Γράφει:

«Και βέβαια, το μεν κράτος καμαρώνει που υπήρξε "πρόθυμος αρωγός", οι δε πολιτευόμενοι (δήμαρχοι, περιφερειάρχες, υπουργοί) διαγκωνίζονται για ένα μερίδιο λάμψης, ικανό να τους αποφέρει κρίσιμες ψήφους.»

Επειδή ενδεχομένως δεν παρακολούθησε την τελετή (ή, είδε μόνο εκείνα που τον συνέφεραν), τον πληροφορούμε ότι, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τον Δήμαρχο της Νέας Φιλαδέλφειας, κράτησε ένα πολύ χαμηλό προφίλ, παρακολουθώντας τα δρώμενα ως κοινός θεατής, ενώ (πιθανότατα) ζήτησε – και έγινε σεβαστό – να μην γίνει αναφορά του ονόματός του στην ομιλία του Δ. Μελισσανίδη, προέδρου της ΑΕΚ. Όσο για τους λοιπούς πολιτικούς (και από τα δύο μεγάλα κόμματα), ε, δεν είδαμε και καμία υπερβολική προβολή τους, πέραν της αυτονόητης έκφρασης οφειλόμενων ευχαριστιών...

Εν κατακλείδι, ούτε ο ανθρώπινος πόνος και η τραγικότητα της ανθρώπινης ζωής, αλλά ούτε και η αγάπη για το ποδόσφαιρο, προσφέρονται ως εργαλεία για την εκφορά δηλητηριώδους πολιτικού λόγου. Και μάλιστα, όχι από τους ίδιους τους πολιτικούς – αυτοί ούτως ή άλλως εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους – αλλά από διανοούμενους (δίχως εισαγωγικά) που έχουν αναλάβει τον ρόλο της ενημέρωσης του κοινού.

Από τους τελευταίους περιμένουμε τουλάχιστον να είναι αντικειμενικοί. Αλλά, αυτό κατ' ελάχιστον προϋποθέτει να μην είναι εμπαθείς, σε ένα σύστημα όπου η εμπάθεια πωλείται και αγοράζεται ως πρώτη ύλη άσκησης πολιτικής. Όχι σπάνια, ανεβοκατεβάζοντας ακόμα και κυβερνήσεις...

ΚΠ

Σε κορυφαίο γήπεδο επιβάλλεται να παίζει κορυφαία ομάδα!

Καθώς έχουν σβήσει πια τα φώτα της υπέροχης τελετής των εγκαινίων του νέου Γηπέδου της, η ΑΕΚ θα πρέπει τώρα να ξαναχτίσει ομάδα αντάξια της Ιστορίας της!

Γράφει: Κώστας Παπαχρήστου

Πέρα από το εντυπωσιακά φαντασμαγορικό στοιχείο που παρέπεμπε σε τελετές έναρξης Ολυμπιακών Αγώνων(!), η τελετή των εγκαινίων του νέου Γηπέδου της ΑΕΚ ("OPAP Arena" ή, κατά κόσμον, "Αγιά Σοφιά") ήταν μια αληθινή γιορτή μνήμης και πολιτισμού. Από τα μάτια θεατών και τηλεθεατών παρέλασε ολόκληρη η Ιστορία του Ελληνισμού μετά την Μικρασιατική Καταστροφή, που ήταν τραγωδία ανάμικτη με ευλογία για την Ελλάδα, αφού τη χώρα πλούτισε η έλευση Μικρασιατών Ελλήνων που μέσα στις λιγοστές αποσκευές τους έφεραν ένα τεράστιο κεφάλαιο πολιτισμού. (Η Πολίτισσα γιαγιά μου και ο – από λίγο πιο μακριά καταγόμενος – παππούς μου είχαν ιδέες που, ακόμα και με τα σημερινά δεδομένα θεωρούνται προοδευτικές!)

Από τα μάτια μας παρέλασαν επίσης όλες οι ποδοσφαιρικές δόξες του παρελθόντος (με "σημαιοφόρο" τον κατασυγκινημένο Κώστα Νεστορίδη) που έκαναν την ΑΕΚ μεγάλη, τόσο μέσα στα γήπεδα όσο και, με το απαράμιλλο ήθος τους, έξω από αυτά. Κάποιοι, δυστυχώς (όπως ο μεγάλος Στέλιος Σεραφείδης) δεν πρόλαβαν να δουν τη γιορτή από κοντά, όμως σίγουρα θα χαίρονταν από ψηλά καθώς άκουγαν τις ζητωκραυγές που συνόδευαν την αναφορά του ονόματός τους από τα μεγάφωνα του γηπέδου. Αισθητή, επίσης, η απουσία (για λόγους υγείας) τού – βάσει επίσημων διεθνών στατιστικών – κορυφαίου Έλληνα ποδοσφαιριστή του εικοστού αιώνα, Μίμη Παπαϊωάννου. («Είδες, πάλι το έβαλε το γκολ ο βλάχος!», θυμάμαι να μου λέει ο αείμνηστος θείος μου στις εξέδρες του ιστορικού γηπέδου στη Φιλαδέλφεια, τον καιρό που, παιδί ακόμα, δυσκολευόμουν να κατανοήσω τι στο καλό ήταν αυτό το οφσάιντ...)

Θα σταθώ και στους δύο παρουσιαστές της εκδήλωσης. Για τον Αντώνη Αντωνίου γνώριζα καλά, βέβαια, ότι είναι πιο Αεκτζής ακόμα κι από τον... γράφοντα! Δεν κατέβαλε την παραμικρή προσπάθεια να κρύψει την συγκίνηση που τον διακατείχε από την αρχή ως το τέλος της τελετής, αφού το γήπεδο ήταν όνειρο ζωής και για εκείνον. Αυτή, όμως, που με άφησε άφωνο με την απίστευτη ενέργεια που έβγαλε και την ολοφάνερη αγάπη της για την ΑΕΚ, ήταν η Ναταλία Δραγούμη. Μαζί με τον Αντώνη έδωσαν ένα ιδιαίτερα αυθεντικό χρώμα στη γιορτή, αφού ο λόγος τους παρέπεμπε περισσότερο σε αυθόρμητο αυτοσχεδιασμό που πηγάζει από την ψυχή, παρά σε – συνηθισμένες σε τέτοιες περιστάσεις – χολιγουντιανού τύπου προκάτ ρητορείες!

Κλείνω αυτό το πανηγυρικό σημείωμα με μία αναγκαία αναφορά στα δύσκολα... Όσο κι αν μας χαροποιεί η κατασκευή του γηπέδου μας στον ιστορικό του χώρο, δεν θα πρέπει να ξεχνούμε ένα πράγμα: Η ΑΕΚ δεν έγινε μεγάλη επειδή η μοίρα την έφερε να παίζει στη Νέα Φιλαδέλφεια. Αντίθετα, η πόλη αυτή οφείλει ένα μεγάλο μέρος από το βάρος του ονόματός της στην παρουσία της ΑΕΚ! Έτσι, το γεγονός και μόνο ότι η ποδοσφαιρική ΑΕΚ ξαναγυρνά στο «σπίτι» της είναι αναγκαία αλλά όχι και ικανή συνθήκη για την αναγέννηση του συλλόγου, μετά από έναν ντροπιαστικό υποβιβασμό και, στη συνέχεια, μία πορεία μικρομεσαίας ομάδας που συμβιβάζεται με ένα αξιοπρεπές πλασάρισμα πάνω από τη μέση του βαθμολογικού πίνακα. Και, το δικαιότατο πρωτάθλημα (*) του 2018, που ούτως ή άλλως δεν είχε συνέχεια, δεν αρκεί για να αλλάξει τη μεγάλη εικόνα...

Έτσι, σε ένα από τα κορυφαία ευρωπαϊκά γήπεδα επιβάλλεται να παίζει μία κορυφαία ευρωπαϊκή ομάδα! Το νέο γήπεδο δεν είναι απλά και μόνο ένα μουσείο Ιστορίας κι ένα αρχιτεκτονικό θαύμα. Πάνω απ' όλα, οφείλει να γίνει ο αθλητικός χώρος μέσα στον οποίο η ΑΕΚ θα ξαναβρεί το μεγαλείο που της αναλογεί, τόσο στο ελληνικό όσο και στο διεθνές ποδοσφαιρικό στερέωμα. 

Εκφράζουμε την ευγνωμοσύνη μας σε όλους εκείνους που μόχθησαν ώστε να αποκτήσουμε ένα τόσο ωραίο σπίτι. Εκείνη που θα το κατοικεί, όμως, θα πρέπει πλέον να είναι και αντάξιά του!

(*) https://www.tovima.gr/2018/05/08/opinions/xartinoi-mythoi-gia-ena-dikaio-prwtathlima/

KLIK

Το χρέος...

 Σε κορυφαίο ευρωπαϊκό γήπεδο

ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ να χτιστεί

κορυφαία ευρωπαϊκή ομάδα!

Αυτό το θυμούνται εκεί στον ΠΑΟ;

Καμπάκοφ: Διαιτητής "ειδικών αποστολών"...

 - Πώς είπαμε σας λένε;

- Παράγκοφ. Αλλά για τους φίλους,

Παπουτσέλοφ!

"1968"

Σενάριο - σκηνοθεσία: Τάσος Μπουλμέτης 

Παραγωγή: 2018

 

Θα είναι γήπεδο ή τάφος για την ΑΕΚ η «Αγιά Σοφιά»;

 Γράφει: Κώστας Παπαχρήστου

Μετά από κάθε νέα απογοητευτική εμφάνιση της ποδοσφαιρικής ομάδας της ΑΕΚ, γνωστό δημοσιογραφικό site που απευθύνεται σε οπαδούς της αναρτά εντυπωσιακές εικόνες και συγκινητικά videos από την κατασκευή του γηπέδου στη Νέα Φιλαδέλφεια. Προβάλλεται, έτσι, το μεγαλείο του γηπέδου ως αντιστάθμισμα για την κατάσταση απόλυτης αγωνιστικής απαξίωσης στην οποία έχει περιέλθει τα τελευταία χρόνια η ομάδα. Μια καθαρή προσπάθεια αποπροσανατολισμού του κόσμου της ΑΕΚ από το πρόβλημα της τραγικής διαχείρισης του ποδοσφαιρικού τμήματος του ιστορικού συλλόγου από ανθρώπους που ήρθαν για να χτίσουν μέγαρα γκρεμίζοντας Ιστορία...

Μετά από μία ανέλπιστη κατάκτηση πρωταθλήματος το 2018 (την οποία ουδόλως είναι βέβαιο ότι οι ιθύνοντες στην ΠΑΕ κατά βάθος επιθυμούσαν…) η ποδοσφαιρική ΑΕΚ μπήκε σε τροχιά ελεύθερης πτώσης. Η πρωταθληματική ομάδα αποδυναμώθηκε σημαντικά, ενώ ο κατά τεκμήριο επιτυχημένος προπονητής απομακρύνθηκε με το πρόσχημα ότι δεν ταίριαζε με τους υψηλότερους, πλέον, στόχους της ομάδας. Επί πλέον, η κάνουλα της χρηματοδότησης του ποδοσφαιρικού τμήματος έδειξε να κλείνει, αφού, ακόμα και από τα μυθικά ποσά που μπήκαν στα ταμεία του συλλόγου από τις συμμετοχές στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, δεν επενδύθηκαν παρά ελάχιστα για μία αληθινά ποιοτική ενίσχυση της ομάδας.

Αλλά, κι όταν αργότερα δαπανήθηκαν κάποια σημαντικά ποσά για μεταγραφές παικτών από το εξωτερικό, πήγαν κι αυτά στον ανύπαρκτο «πάτο του βαρελιού», αφού το ζήτημα της διαχείρισης και της εν γένει αξιοποίησης του ποδοσφαιρικού ταλέντου στην ομάδα μοιάζει να έχει ανατεθεί σε χέρια (επιεικώς) ερασιτεχνών.

Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι το θλιβερό κατάντημα που σήμερα εκπροσωπεί την ποδοσφαιρική ΑΕΚ. Μία ομάδα – σκιά του περασμένου εαυτού της, που κατρακυλά στον κατήφορο της ανυποληψίας δίχως να διαφαίνεται τρόπος αναστροφής της πορείας της και, κυρίως, χωρίς να δείχνει να «ιδρώνει το αυτί» των υπευθύνων γι' αυτή την εικόνα απόλυτης παρακμής. Από τα χείλη των οποίων υπευθύνων δεν ακούστηκε ούτε μία λέξη αυτοκριτικής για τον φετινό, ντροπιαστικό αποκλεισμό της ΑΕΚ από όλες τις ευρωπαϊκές ποδοσφαιρικές διοργανώσεις.

Εν τω μεταξύ, οι οπαδοί της ΑΕΚ έχουν αρχίσει να κυριεύονται από αισθήματα ηττοπάθειας και μοιρολατρικού συμβιβασμού, που οδηγούν σε μία (ιδιαίτερα βολική για την διοίκηση) παθητική αποδοχή της κατάστασης. Το 2013 τους είπαν ότι η αναγέννηση του συλλόγου «σε δυνατά χέρια» θα έπρεπε να περάσει μέσα από το όνειδος της χρεοκοπίας και τον εξευτελισμό του υποβιβασμού κατά δύο κατηγορίες, έτσι ώστε τα «δυνατά χέρια» να αναλάβουν τον σύλλογο καθαρό από χρέη. Το δέχθηκαν με σκυμμένο το κεφάλι αλλά και με ένα διττό όραμα: να ξαναδούν την ΑΕΚ να γίνεται μεγάλη και να αξιωθούν, επιτέλους, να δουν το πολυπόθητο γήπεδο στη Νέα Φιλαδέλφεια. Όπως φάνηκε, όμως, στην πράξη, τα δύο σκέλη του οράματος είναι αμοιβαία αποκλειόμενα, αφού αδυνατούν να συνυπάρξουν. Σαν τα δύο κεφάλια του αετού που κοιτούν σε αντίθετες κατευθύνσεις...

Από τη μεριά τους, οι άνθρωποι της ΠΑΕ είχαν εξαρχής καταστήσει σαφείς τις προθέσεις τους, ομολογώντας σχεδόν κυνικά ότι όσα χρήματα δεν θα επενδύονταν στην ουσιαστική ενίσχυση της ομάδας επρόκειτο να χρησιμοποιηθούν σαν «μαξιλαράκι» για την κατασκευή του γηπέδου. (Βέβαια, είδαμε τι τόπο έπιασαν τα ποσά που εξ ανάγκης επενδύθηκαν αργότερα...) Έτσι, σαν της Άρτας το γεφύρι που απαίτησε ανθρωποθυσία για να χτιστεί, το γήπεδο στη Φιλαδέλφεια οδηγεί νομοτελειακά στη θυσία της ποδοσφαιρικής ομάδας. Και, στο ποδόσφαιρο, κάτι που πεθαίνει, δύσκολα ανασταίνεται ξανά.

Μένουμε, λοιπόν, να αναρωτιόμαστε αν η ΑΕΚ κατασκευάζει γήπεδο για να στεγάσει τις αθλητικές δραστηριότητες μίας μεγάλης ομάδας ή, αντίθετα, χτίζει τάφο για να φιλοξενήσει το πτώμα μιας ομάδας ανυπόληπτης και απαξιωμένης στις συνειδήσεις των Ελλήνων φιλάθλων. Για τον γράφοντα, το παραπάνω ερώτημα τείνει να γίνει ανησυχητικά ρητορικό και εκ των πραγμάτων απαντημένο. Μακάρι, φυσικά, η συνέχεια να μας διαψεύσει. Γιατί, ο κόσμος της ΑΕΚ έχει ανεχτεί πολλά. Και, όσο κι αν σήμερα υπομένει σιωπηλός, το ποτήρι θέλει λίγες μόνο σταγόνες για να ξεχειλίσει...

KLIK

Όταν η πολιτική μοιάζει με ποδοσφαιρικό παιχνίδι σε σχολική εκδρομή...

Δεν ξέρω γιατί τη θυμήθηκα αυτή την ιστορία (ή μήπως κατά βάθος ξέρω;)...

Ήταν μία από τις συνηθισμένες σχολικές εκδρομές του γυμνασίου (τότε ήταν εξατάξιο, το λύκειο δεν υπήρχε ακόμα). Βρήκαμε ένα ανοιχτό οικόπεδο με υποτυπώδες γρασίδι, το βαφτίσαμε "Φιλαδέλφεια" ή "Καραϊσκάκη", και αποφασίσαμε να κάνουμε προσομοίωση ενός ντέρμπι ΑΕΚ-Ολυμπιακού. Ο Παναγιώτης ο Κούλουθρος κι εγώ ήμασταν, φυσικά, στην ομάδα της ΑΕΚ, ενώ ο Γιώργος ο Νάσκος ήταν (εξίσου φυσικά) στην ομάδα του Ολυμπιακού. Γκολπόστ, βέβαια, δεν υπήρχαν, έτσι κάθε "εστία" ήταν δυο πέτρες, από εκείνες που αφθονούσαν τριγύρω.

Σε κάποια φάση, και ενώ το σκορ ήταν 0-0, ο Γιώργος έπιασε ένα φοβερό σουτ και άνοιξε το σκορ για τον "Ολυμπιακό". Κι από τις δύο ομάδες ξεσπάσαμε αυθόρμητα σε χειροκροτήματα. Όχι όλοι: ο εγωισμός του Παναγιώτη δεν το άντεξε να φάει η "ΑΕΚ" τέτοιο γκολ από τον αιώνιο αντίπαλο! Έτσι, με ύφος που πρόδιδε πείσμα ανάμικτο με ζήλια, λέει προκλητικά στο Γιώργο:

- Ναι, καλά, σιγά το γκολ! Τυχαίο ήταν!

Ευτυχώς επενέβησαν οι πιο ψύχραιμοι για να αποτρέψουν την διαφαινόμενη ενωσιτο-ολυμπιακή σύρραξη, και το παιχνίδι συνεχίστηκε κανονικά...

Αν τυχόν θυμάται σήμερα αυτή την ιστορία ο Παναγιώτης (μάλλον απίθανο το βρίσκω), σίγουρα θα χαμογελά με συμπάθεια για το παιδιάστικο πείσμα του που τον οδήγησε να απαξιώσει και να χλευάσει την αδιαμφισβήτητη επιτυχία ενός "αντιπάλου". Βέβαια, αυτά τα δικαιολογεί πάντα η ανωριμότητα της εφηβείας. Τι γίνεται, όμως, όταν παρόμοιες συμπεριφορές επιδεικνύουν "ώριμα" (υποτίθεται) άτομα, που δεν μπορούν να δεχθούν το "γκολ" του αντιπάλου, ακόμα και αν αυτό ωφελεί ένα ολόκληρο κοινωνικό σύνολο;

Το ερώτημα δεν είναι ρητορικό, και η απάντηση δεν μοιάζει εύκολη υπόθεση...

Τελικά, μάλλον κατάλαβα γιατί θυμήθηκα εκείνη τη σχολική ιστορία: Πλησιάζει το ντέρμπι ΑΕΚ-Ολυμπιακός!

Το δικαίωμα στην ανεξαρτησία: ένας ελληνο-γαλλικός διάλογος

             

Έχει δικαίωμα μία αυτοκρατορική επαρχία να διεκδικεί αυτόνομη κρατική υπόσταση; Ένας σύντομος διάλογος με αφορμή την κρίση στην Ουκρανία...

Συζητούν δύο φίλοι, ο ένας Γάλλος κι ο άλλος Έλληνας. Πρώτος μιλά ο Γάλλος:

    - Γνωρίζω τις απόψεις σου για τον πόλεμο στην Ουκρανία, Αλέξανδρε, και ξέρεις πως οι δικές μου διαφέρουν. Πάντως, με έχει συγκλονίσει μία ιστορική ανάλυση ενός Αμερικανού καθηγητή που διαβάζω αυτό τον καιρό. Ένα μικρό έθνος με δική του γλώσσα, δική του Ιστορία και δική του ιστορική εθνική συνείδηση διεκδικεί αυτόνομη κρατική υπόσταση από μία πανίσχυρη αυτοκρατορία που το θεωρεί επαρχία της. Και το έθνος αυτό αντιστέκεται με το αίμα του στην οργισμένη αντίδραση της αυτοκρατορίας, με μία γενναιότητα που εκπλήσσει ολόκληρο τον πολιτισμένο κόσμο. Χαίρομαι που η δική μου χώρα, παρά τις αρχικές αμφιταλαντεύσεις της και χωρίς να παραγνωρίζω ότι βασικό της κίνητρο ήταν τα γεωπολιτικά της συμφέροντα, συντάχθηκε τελικά με τη σωστή πλευρά της Ιστορίας.

    - Αμερικανός καθηγητής... Καλά, τώρα, τι αναλύσεις περιμένεις να ακούσεις από τους Αμερικανούς; Αυτό για το οποίο νοιάζονται είναι η επικυριαρχία του NATO στην Ευρώπη. Άκου "αυτόνομη κρατική υπόσταση" η Ουκρανία, επειδή, λέει, οι Ουκρανοί έχουν δική τους γλώσσα και εθνική συνείδηση! Μια επαρχία της Μεγάλης Ρωσίας ήταν πάντα, και τέτοια θα παραμείνει. Και πάρτε το απόφαση εσείς οι Δυτικοί: η Ρωσική αυτοκρατορία ξαναγεννιέται και θα καταπιεί αμάσητη την ενωμένη Ευρώπη σας!

    - Έχεις δίκιο, Αλέξανδρε, δεν ήμουν σαφής και σου ζητώ συγνώμη για την παρεξήγηση. Η ανάλυση του καθηγητή Τζόνσον δεν αφορά τον τωρινό πόλεμο στην Ουκρανία αλλά την Ελληνική Επανάσταση ενάντια στην Οθωμανική αυτοκρατορία. Όμως, τώρα που το λες, θα το ξανασκεφτώ: ίσως έπρεπε, τελικά, να σας είχαμε αφήσει να μείνετε μία οθωμανική επαρχία. Μη με κοιτάζεις έτσι, συ είπας, φίλε μου!

(Αυλαία...)

Η οπαδική βία στο ποδόσφαιρο δεν έχει πόλη, ούτε χρώμα...

Από τον καλό φίλο και ένθερμο φίλαθλο της ΑΕΚ, Θεοδόση Δ., έλαβα χθες ένα email του οποίου το περιεχόμενο δεν αφήνει περιθώρια για (όποιες) αυταπάτες ημών των Αθηναίων ως προς την "πατρίδα" της οπαδικής βίας στο ποδόσφαιρο. Το"φρούτο" δεν ευδοκιμεί μόνο στη Θεσσαλονίκη: υπάρχει παντού! Και, δυστυχώς, ακόμα και στην ευρύτερη περιοχή της "πολιτισμένης" μας πρωτεύουσας...

Παραθέτω δύο περιστατικά παράλογης ποδοσφαιρικής βίας (ευτυχώς όχι με μοιραία κατάληξη τούτη τη φορά) όπως ακριβώς μου τα περιέγραψε συνοπτικά ο καλός φίλος, μαζί με ένα δικό του τελικό σχόλιο το οποίο δεν τολμώ καν να αναλύσω...

Περιστατικό πρώτο:

Δύο φίλοι (γύρω στα 20 με 22) περπατούν αμέριμνοι μέρα-μεσημέρι στο Μαρούσι.

Ένα αυτοκίνητο, με δύο άτομα μέσα, σταματά ξαφνικά στο πλάι τους.

Ο συνοδηγός ρωτάει με προσποιητή αθωότητα τα παιδιά: "Τι ομάδα είστε;"

Στο άκουσμα "Παναθηναϊκός" από έναν εκ των δύο, κατεβαίνει άμεσα από το αυτοκίνητο και τραυματίζει στο πόδι με αιχμηρό αντικείμενο (ίσως μαχαίρι) τον άτυχο νεαρό.

Αμέσως μετά ανεβαίνει στο αυτοκίνητο, το οποίο απομακρύνεται με μεγάλη ταχύτητα.

Δεν ενημερώθηκε η αστυνομία παρά μόνο οι γονείς των παιδιών...

Περιστατικό δεύτερο:

Σε πλατεία του Αμαρουσίου και βραδινή ώρα, μία παρέα πέντε νεαρών (γύρω στα 18 με 20) συζητούν στα παγκάκια.

Ξαφνικά, εμφανίζεται μία πολυπληθέστερη ομάδα ατόμων (λίγο μεγαλύτερης ηλικίας) τα οποία απαιτούν τον έλεγχο των κινητών τηλεφώνων των πέντε φίλων, προκειμένου να διαπιστώσουν πιθανή εγγραφή τους σε κάποιο site ομάδας, ή να εντοπίσουν κάποιο άλλο στοιχείο που να αποδείκνυε αντίστοιχη εμπλοκή.

Υπό το καθεστώς του φόβου, τα πέντε παιδιά υπάκουσαν και, για καλή τους τύχη, δεν βρέθηκε στα κινητά τους κανένα "ενοχοποιητικό" στοιχείο.

Έτσι, το "τάγμα" τελικά αποχώρησε αφού πρώτα επέστρεψε τα κινητά.

Καμία διάθεση κλοπής των κινητών δεν εκδηλώθηκε, παρά μόνο ο έλεγχος που προαναφέρθηκε.

Και σε αυτή την περίπτωση δεν ενημερώθηκε η αστυνομία αλλά μόνο οι γονείς των παιδιών...

Συμπέρασμα:

Όλοι είναι συμμέτοχοι στην οπαδική βία, ανεξαρτήτως χρώματος και νομού.

Το ανησυχητικό, βέβαια, συνίσταται στην εικασία ότι τα άτομα αυτά δεν δρουν μεμονωμένα και ερασιτεχνικά αλλά κατόπιν "άνωθεν" εντολών, με σκοπό - αν μη τι άλλο - να διασπείρουν τον φόβο και την αποστροφή για το ποδόσφαιρο.

Δηλαδή: "Από εδώ και πέρα αναλαμβάνουμε εμείς προκειμένου να κατασκευάσουμε το μόρφωμα που έχουμε και έχετε κατά νου!"

Οι ερμηνείες ποικίλες και εξόχως τρομακτικές...

Τραγωδία του Χέιζελ (29/5/1985)

Ένας από τους λόγους για τους οποίους θέλω πάντα να χάνει η Λίβερπουλ, ακόμα και σε... "οικογενειακό" διπλό προπόνησης! Ο δολοφονικός χουλιγκανισμός δεν έχει πατρίδα: βρίσκεται παντού όπου του επιτρέπουν να ζήσει...

Διαβάστε σχετικά

 

Επίφαση αθλητικού πνεύματος για "ξεκάρφωμα"...

H τραγωδία στη Θύρα 7 (8-2-1981)

Η μεγαλύτερη τραγωδία στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου γράφηκε στις 8 Φεβρουαρίου του 1981, όταν 21 νέοι άνθρωποι (20 οπαδοί του Ολυμπιακού και ένας της ΑΕΚ) πέθαναν από ασφυξία λίγα βήματα πριν την έξοδο της Θύρας 7 του Σταδίου Καραϊσκάκη, μετά το τέλος του αγώνα Ολυμπιακού - ΑΕΚ. Κάπου πιο μακριά ήμασταν κι εμείς...

 

Μάθημα ελληνικής γλώσσας!

- Κυρία, τι σημαίνει σχήμα οξύμωρο;

- Να, παιδί μου, όπως λέμε

"μεταγραφές ΑΕΚ"!

Στέλιος Σεραφείδης: "Η ζωή μου όλη"...