Φτάνοντας στην ταβέρνα του κυρ-Νίκου, στου Φιξ, βρήκα το αφεντικό σε μεγάλα κέφια. Πώς να μην έχει; Το προηγούμενο βράδυ η ομάδα του είχε διασύρει στην Τούμπα την ΑΕΚ. Ή μάλλον τη σκιά, το φάντασμα της ΑΕΚ... Τον πρόλαβα πριν αρχίσει την αναμενόμενη καζούρα:
- Δεν θέλω ν΄ ακούσω κουβέντα σήμερα. Ούτε λέξη!
Καθώς εκείνος γελούσε, εγώ συνέχισα με αυτοσαρκαστική, τώρα, διάθεση:
- Πάντως, για ομάδα που κατέβηκε στο γήπεδο χωρίς προπονητή - γιατί, αυτόν τον ανύπαρκτο που είχαμε δεν τον λες και προπονητή - δεν τα πήγαμε και τόσο άσχημα, έτσι;
- Τι να σου πω, κύριε Κώστα... Το περίμενα δύσκολο αυτό το παιχνίδι, μα τελικά το πήραμε πολύ εύκολα!
Πόσο μικρή έχουν κάνει την ΑΕΚ, σκέφτηκα... Όμως τη χαριστική βολή τη φύλαγε ο κυρ-Νίκος για το τέλος. Σαν σηκώθηκα να πάω να πληρώσω το λογαριασμό, μου λέει:
- Κάτσε, πού πας; Θα σου φέρω και λίγο χαλβαδάκι. Αφού σε πικράναμε χθες, να σε γλυκάνουμε τώρα λιγάκι!
Πού καταντήσαμε... Η ΑΕΚ να μας ανοίγει πληγές και οι αντίπαλοι να μας προσφέρουν βάλσαμο...
Το χαλβαδάκι, πάντως, ήταν ό,τι έπρεπε για να πάνε τα φαρμάκια κάτω!
