Παράδειγμα... αυτογνωσίας!

Ο διάλογος στην ταβέρνα, με τον (ερυθρόλευκων συμπαθειών) γιο του ιδιοκτήτη:

- Έχουμε γαύρο σήμερα, Λευτέρη;

- Βεβαίως κύριε Κώστα!

- Είναι φρέσκος;

- Ζωντανός. Αφού, να σκεφτείτε, με το που τους έφεραν πριν λίγο, άρχισαν να πέφτουν κάτω και να ζητάνε πέναλτι!

Τελικά, ποιος είπε ότι δεν υπάρχουν Ολυμπιακοί με αίσθημα αυτογνωσίας;

Υ.Γ: Νοστιμότατος!

Συζητώντας για το εμβόλιο...

           

Συζητούσα πριν λίγες μέρες με την φαρμακοποιό μου για τις μεταλλάξεις και τα εμβόλια. Είπε ότι σίγουρα θα χρειαστεί τρίτη δόση το φθινόπωρο εν όψει ενός, όπως αναμένεται, δύσκολου χειμώνα. Ο βασικός λόγος είναι ότι τα εμβόλια που υπάρχουν δεν φαίνεται να καλύπτουν την λεγόμενη "μετάλλαξη Δ", πράγμα που καθιστά αναγκαία την επικαιροποίησή τους.

Αυτό που την (και με) θορύβησε ιδιαίτερα ήταν η περίπτωση ενός γνωστού της, γύρω στα 45 και χωρίς υποκείμενο νόσημα. Αν και είχε κάνει και τις δύο δόσεις του εμβολίου πριν δύο μήνες, νόσησε πρόσφατα από covid με κύριο (ίσως μοναδικό) σύμπτωμα τον υψηλό πυρετό, ο οποίος αντιμετωπίστηκε στο σπίτι με Depon. Το εμβόλιο τον προστάτεψε από ενδεχόμενη νοσηλεία, όχι όμως και από την ίδια την ασθένεια. Φυσικά, επρόκειτο για μετάλλαξη Δ.

Συμβουλή της φαρμακοποιού: Ακόμα κι αν έχουμε εμβολιαστεί, θα πρέπει να λειτουργούμε ΣΑΝ ΝΑ ΜΗΝ είμαστε εμβολιασμένοι, τηρώντας σχολαστικά όλα τα γνωστά μέτρα προστασίας (κυρίως, μάσκες και αποστάσεις)!

Ας συνοψίσουμε, λοιπόν, κάποια πράγματα που γνωρίζουμε ως τώρα σχετικά με το εμβόλιο:

1. Το εμβόλιο δεν αποκλείει τη μόλυνση από covid, ούτε τη μετάδοση του ιού από άτομο σε άτομο. Καθιστά όμως τέτοια ενδεχόμενα εξαιρετικά μη-πιθανά.

2. Αν και δεν προστατεύει απόλυτα από τη μόλυνση με τον ιό, το εμβόλιο προστατεύει σε πολύ υψηλό ποσοστό (άνω του 80%) από την ανάγκη νοσηλείας, και σε ακόμα υψηλότερο (άνω του 95%) από την ανάγκη διασωλήνωσης.

3. Τα υπάρχοντα εμβόλια δεν εμφανίζουν σημαντική αποτελεσματικότητα έναντι της "μετάλλαξης Δ" (αν και συνεχίζουν να προστατεύουν από σοβαρή νόσηση). Είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα απαιτηθεί μία "αναμνηστική" δόση κατά το φθινόπωρο, με μία επικαιροποιημένη εκδοχή των εμβολίων, ώστε να καλυφθεί και αυτή η μετάλλαξη.

4. Είναι γεγονός ότι ένας συγκεκριμένος τύπος εμβολίου προκάλεσε σοβαρές παρενέργειες (έως και θανάτους) σε ένα πολύ μικρό ποσοστό (περίπου 1/100,000) εμβολιασμένων. Και είναι απαράδεκτη η επίδειξη ψυχρού πραγματισμού και απαξιωτικής κριτικής εκ μέρους των ειδικών, αλλά και της πολιτείας, προς όσους (δικαιολογημένα, κατά τη γνώμη μου) δίστασαν να εμβολιαστούν την περίοδο που το συγκεκριμένο εμβόλιο ήταν το μοναδικό που διετίθετο από το σύστημα υγείας. Με τη διάθεση, πλέον, και άλλου τύπου εμβολίου, ο κάθε πολίτης έχει τώρα τη δυνατότητα να επιλέγει εκείνο που θεωρεί περισσότερο ασφαλές.

Και μία επισήμανση θεσμικού χαρακτήρα: Η πολιτεία δεν καθιστά παράνομη την άρνηση του εμβολιασμού. Δίνει απλά το δικαίωμα στον όποιο εργοδότη (είτε αυτός είναι το κράτος, είτε κάποιος ιδιωτικός φορέας) να απαιτήσει από τους εργαζόμενους να εμβολιαστούν αν τούτο κρίνεται απαραίτητο για τη σωστή λειτουργία του συστήματος. Έτσι, η έκφραση "υποχρεωτικός εμβολιασμός" ίσως δεν είναι απόλυτα δόκιμη καθώς, εκτός των άλλων, δημιουργεί συνειρμούς κρατικού αυταρχισμού στην κοινωνία. Ο όρος "απαιτούμενος εμβολιασμός" πιθανώς θα ανταποκρινόταν πιστότερα (και λιγότερο παρεξηγήσιμα!) στη νομική διάσταση του ζητήματος.

Υ.Γ. Κατανοώ τις υπαινικτικές ειρωνείες που δέχομαι στα social media από διαφωνούντες φίλους αντι-εμβολιαστές, κάθε φορά που τολμώ να "ανοίξω το στόμα μου". Δεν θα τους μιμηθώ, εν τούτοις, στην σχεδόν φανατικά μονόπλευρη θεώρηση των πραγμάτων. Ως επιστήμων και παιδαγωγός, είμαι ταγμένος να υπηρετώ την αλήθεια - όσο, τουλάχιστον, μπορώ να την αντιλαμβάνομαι με την μέτρια ευφυΐα μου - και όχι να κολακεύω τις συνειδήσεις διαδικτυακών ακολούθων με έπαθλο τα γνωστά εικονίδια επιδοκιμασίας και μερικά "μπράβο ρε μεγάλε!". Γνωρίζω, επίσης, ότι οι απόψεις μου δυσαρεστούν και μερικούς (πρώην, κυρίως) μαθητές μου. Όμως, δεν μου επιτρέπεται να παραβώ τις αρχές συνείδησης που ο ίδιος τους δίδαξα...

Ιερόσυλες συγκρίσεις με τους πρόσφυγες του ‘22

Αντιδράσεις εκτός ορίων προκάλεσε στους οργανωμένους οπαδούς της ΑΕΚ η απόφαση της διοίκησης της ΠΑΕ να προτείνει τη θέση του προπονητή της Β΄ ομάδας σε παλαίμαχο ποδοσφαιριστή της Ένωσης. Ο λόγος των αντιδράσεων αφορούσε, κυρίως, τις αρνητικές θέσεις που είχε εκφράσει – με ομολογουμένως όχι κομψό τρόπο – ο υποψήφιος προπονητής για την παράνομη (ας μη φοβόμαστε τις λέξεις) μετανάστευση. Το επιχείρημα που κατά κόρον ακούστηκε ήταν ότι δεν μπορεί ένα σωματείο που δημιουργήθηκε από πρόσφυγες να δέχεται στους κόλπους του ανθρώπους που αντιτίθενται στην παρουσία μεταναστών στη χώρα.

Ως απόγονος προσφύγων λόγω της Μικρασιατικής Καταστροφής, αισθάνομαι βαθιά προσβεβλημένος από τον συσχετισμό των Ελλήνων προσφύγων της περιόδου 1922-24 με όσους ανθρώπους σήμερα περνούν χωρίς τις νόμιμες διαδικασίες τα  σύνορα της χώρας σε αναζήτηση καλύτερων συνθηκών ζωής. Οι πρόσφυγες του ’22 ήρθαν στην Ελλάδα κυνηγημένοι, έχοντας αφήσει πίσω τα σπίτια τους, το βιος τους, τη ζωή που ήξεραν και αγαπούσαν, ίσως ακόμα και κάμποσους νεκρούς τους. Δεν ήρθαν εδώ επειδή το επέλεξαν αλλά επειδή κλήθηκαν να πληρώσουν τις συνέπειες μίας τυχοδιωκτικής πολεμικής περιπέτειας στην οποία με απερίσκεπτο τρόπο αποδύθηκε η σπαρασσόμενη, τότε, από εμφύλιες έριδες Ελλάδα. Οι πρόσφυγες του ‘22 ήρθαν σ’ αυτή τη χώρα ως αθώα θύματα πολέμου, όχι ως τυχοδιώκτες. Ο συσχετισμός στον οποίο αναφέρθηκα πιο πάνω, λοιπόν, δεν είναι απλά ατυχής: είναι ιερόσυλος!

Ξαναγυρνώντας στην περίπτωση του παρ’ ολίγον προπονητή της ΑΕΚ, θα ήθελα να κάνω μία γενική παρατήρηση: Ως τώρα, η λεγόμενη «πολιτική ορθότητα» έχει καταστρέψει ακαδημαϊκές καριέρες (κυρίως στην Αμερική) και έχει αναδείξει πολιτικές ασημαντότητες ακόμα και σε θέσεις εξουσίας. Αν της επιτρέψουμε να διεισδύσει στο ποδόσφαιρο και να εξαπλωθεί ανεξέλεγκτα κι εκεί, το άθλημα απλά δεν θα έχει μέλλον. Γιατί, οι ποδοσφαιρικές επιλογές θα καταλήξουν να γίνονται με εξω-ποδοσφαιρικά κριτήρια!

Θα ήταν, λοιπόν, απόλυτα λογικό να εξετάσει κάποιος το δόκιμο ή όχι της επιλογής του υποψήφιου προπονητή με βάση κυρίως το βιογραφικό και την εν γένει εμπειρία του στην προπονητική. Και, φυσικά, αν διαπιστωνόταν ότι οι όποιες κοινωνικο-πολιτικές ιδέες του θα μπορούσαν να επηρεάσουν την ευθυκρισία του κατά την άσκηση των ποδοσφαιρικών καθηκόντων του, τότε πράγματι θα υπήρχε πολύ σοβαρό ζήτημα με την επιλογή του!

"Το τραγούδι του χωρισμού" (1940) | Η πρώτη ταινία του Λάμπρου Κωνσταντάρα!

Η πρώτη ταινία του Λάμπρου (ως ψαράς σε νησί!), όπου τραγουδάει με την εξαιρετική φωνή του. Μόλις λίγα χρόνια πριν είχε οριστικά "κρεμάσει τα γάντια του" ως τερματοφύλακας της ΑΕΚ.

Προσέξτε την σεναριακή συνάφεια με το "Εκείνες που δεν πρέπει ν' αγαπούν", όπου ο (ώριμος πλέον) Κωνσταντάρας έπαιζε έναν διαφορετικό ρόλο πλάι στην Άννα Καλουτά...

 

Ζητούν μιμητές ή "πελάτες";

Κατανοώ την συνειδητή απόφαση κάποιων να μην λάβουν μέρος στο εμβολιαστικό πρόγραμμα κατά του Covid-19. Είναι αναφαίρετο δικαίωμά τους και κανείς δεν πρέπει να τους κρίνει γι' αυτό.

Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι η αδήριτη ανάγκη τους να κάνουν παντιέρα την προσωπική τους υπόθεση καθημερινά στο Διαδίκτυο. Αν είσαι πεπεισμένος για την ορθότητα μιας επιλογής και αποφασισμένος να την ακολουθήσεις, γιατί τέτοια πρεμούρα να το διαλαλείς κάθε λίγο, λες και είναι απαραίτητο να πείσεις και τους άλλους να σε μιμηθούν;

Εκτός αν (λέω εγώ) στην πραγματικότητα αναζητάς όσο το δυνατόν περισσότερους συμμέτοχους σε κάτι που κατά βάθος δεν είσαι απόλυτα πεπεισμένος ότι είναι σωστό, έτσι ώστε να διαχυθεί και, τελικά, να μετριαστεί η δική σου ευθύνη.

Φυσικά, από τη συζήτηση εξαιρώ εκείνους που ψαρεύουν στα θολά νερά των "αρνητών" για λόγους καθαρά ιδιοτελείς. Γνωρίζουν καλά ότι τον λαό που ψήφισε 62% "ΟΧΙ" το 2015 με τη βεβαιότητα ότι θα άλλαζε τον κόσμο, μπορείς να τον πείσεις για οτιδήποτε. Ακόμα και να του πουλήσεις την υστεροβουλία (σου) για ιδεολογία...

Καλοκαίρι 2015: Μνήμες που πονούν...

           

Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες θυμάμαι με φρίκη το εφιαλτικό καλοκαίρι του 2015, τότε που μία χαρούμενα ανέμελη παρέα ερασιτεχνών τυχοδιωκτών με - ελέω αφελούς λαού - θεσμικές εξουσίες είχε επιχειρήσει να βγάλει τη χώρα από τον κόσμο στον οποίο ανήκε και να την εντάξει στο... πουθενά!

Και, αν πολλά θα μπορούσαν, ίσως, να συγχωρηθούν και να λησμονηθούν, δύο πράγματα θα μείνουν αλησμόνητα και ασυγχώρητα: η απόπειρα διχασμού της κοινωνίας, που την οδήγησε στα όρια ενός οιονεί εμφυλίου, και ο δόλιος και πολιτικά καιροσκοπικός δηλητηριασμός της νεολαίας με αισθήματα μίσους ενάντια σε όσους της υποδείχθηκαν ως "εχθροί"...

Το κείμενο στο οποίο παραπέμπω στο τέλος γράφτηκε με κάποια χρονική απόσταση από τα γεγονότα του 2015, πράγμα που επέτρεψε μία πιο ψύχραιμη θεώρηση των πραγμάτων (τούτο θα ήταν αδύνατο το καλοκαίρι του '15, όταν ο γράφων - και μη διαθέτων, τότε, τραπεζικές κάρτες ή μετρητά στο σπίτι - βίωσε για ένα διάστημα το αίσθημα της πείνας - κυριολεκτικά! - και την αγωνία της άμεσης ανάγκης αμοιβής γιατρών για επείγοντα περιστατικά υγείας...).

Η φωτογραφία του κειμένου τραβήχτηκε από εμένα σε κάποια συγκέντρωση, στο Σύνταγμα, εκείνων που χλευάστηκαν, γελοιοποιήθηκαν, διασύρθηκαν, καθυβρίστηκαν ως "ξεπουλημένοι" και "Μενουμευρώπη" από τους αντι-μνημονιακούς "επαναστάτες" τού ΟΧΙ. Το οποίο εντός μίας εβδομάδας έγινε ΝΑΙ χωρίς να ανοίξει μύτη!

Μία συγνώμη δεν ακούστηκε ποτέ. Όσο για τους πρώην επαναστάτες του αντι-μνημονιακού αγώνα, καταπιάνονται τώρα με άλλο, ακόμα πιο κρίσιμο εθνικό ζήτημα: την αμφισβήτηση της σοβαρότητας της πανδημίας και την αντίσταση σε κάθε μέτρο - και άρνηση σε κάθε μέσο - αντιμετώπισής της. Τελικά, κάθε κρίση - οικονομική ή υγειονομική - είναι μία ευκαιρία γι' αυτόν τον λαό να επιδείξει την ευρηματικότητά του στις απόπειρες αυτοκτονίας του...

ΤΟ ΒΗΜΑ - Αναμνήσεις από ένα εκλογικό κιόσκι...