Τα εγκαίνια της OPAP ARENA

Η απόλυτη μέθοδος υπεκφυγής!

- Και πώς τα κατάφερες, βρε θηρίο, 

 και διέλυσες τον αρραβώνα; 

- Της είπα πως θα την πάρω 

 την Κυριακή που ο ΠΑΟ 

 δεν θα πάρει πέναλτι! 

Η ανόσια λασπολογία του Παντελή Μπουκάλα για την «Αγιά – Σοφιά»!

 Σε πρόσφατο (5/10/22) άρθρο στην εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, η γνώριμη "ξινισμένη" δημοσιογραφική πένα του Παντελή Μπουκάλα ξερνά χολή για την τελετή των εγκαινίων του νέου γηπέδου της ΑΕΚ. Και θα το προσπερνούσαμε χωρίς να δώσουμε ιδιαίτερη σημασία, αν ο - γνωστός για την αντικυβερνητική εμπάθειά του - δημοσιογράφος δεν έπεφτε σε ένα απαράδεκτο ηθικό ολίσθημα: την εργαλειοποίηση του ανθρώπινου πόνου, και μάλιστα στην τραγικότερη έκφανσή του!

Κάνοντας χρήση φτηνού λογοπαικτικού εξυπνακισμού, ο αρθρογράφος συσχετίζει αντιδιασταλτικά την λαμπρότητα της τελετής στην «Αγιά - Σοφιά» με τις (από κάθε άποψη απαράδεκτες) ελλείψεις στο παιδιατρικό νοσοκομείο «Αγία Σοφία». Το μήνυμα σαφές: Την ώρα που κάποιες οικογένειες υποφέρουν λόγω των σημαντικών προβλημάτων (με κύρια ευθύνη όσων κυβερνούν) στο δημόσιο σύστημα υγείας, κάποιοι – προφανώς «ανάλγητοι» και «ασυνείδητοι» – γιορτάζουν για το χτίσιμο ενός γηπέδου.

Αν θέλαμε να τεντώσουμε τη λογική αυτή στα άκρα, θα μπορούσαμε να συμπεράνουμε ότι τα προβλήματα του νοσοκομείου οφείλονται στο ότι τα χρήματα που προορίζονταν για την κάλυψη των αναγκών του πήγαν, τελικά, στο γήπεδο της ΑΕΚ!

Η εμπάθεια του Π. Μπουκάλα τον οδηγεί ακόμα και σε δημοσιογραφικά ολισθήματα. Γράφει:

«Και βέβαια, το μεν κράτος καμαρώνει που υπήρξε "πρόθυμος αρωγός", οι δε πολιτευόμενοι (δήμαρχοι, περιφερειάρχες, υπουργοί) διαγκωνίζονται για ένα μερίδιο λάμψης, ικανό να τους αποφέρει κρίσιμες ψήφους.»

Επειδή ενδεχομένως δεν παρακολούθησε την τελετή (ή, είδε μόνο εκείνα που τον συνέφεραν), τον πληροφορούμε ότι, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τον Δήμαρχο της Νέας Φιλαδέλφειας, κράτησε ένα πολύ χαμηλό προφίλ, παρακολουθώντας τα δρώμενα ως κοινός θεατής, ενώ (πιθανότατα) ζήτησε – και έγινε σεβαστό – να μην γίνει αναφορά του ονόματός του στην ομιλία του Δ. Μελισσανίδη, προέδρου της ΑΕΚ. Όσο για τους λοιπούς πολιτικούς (και από τα δύο μεγάλα κόμματα), ε, δεν είδαμε και καμία υπερβολική προβολή τους, πέραν της αυτονόητης έκφρασης οφειλόμενων ευχαριστιών...

Εν κατακλείδι, ούτε ο ανθρώπινος πόνος και η τραγικότητα της ανθρώπινης ζωής, αλλά ούτε και η αγάπη για το ποδόσφαιρο, προσφέρονται ως εργαλεία για την εκφορά δηλητηριώδους πολιτικού λόγου. Και μάλιστα, όχι από τους ίδιους τους πολιτικούς – αυτοί ούτως ή άλλως εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους – αλλά από διανοούμενους (δίχως εισαγωγικά) που έχουν αναλάβει τον ρόλο της ενημέρωσης του κοινού.

Από τους τελευταίους περιμένουμε τουλάχιστον να είναι αντικειμενικοί. Αλλά, αυτό κατ' ελάχιστον προϋποθέτει να μην είναι εμπαθείς, σε ένα σύστημα όπου η εμπάθεια πωλείται και αγοράζεται ως πρώτη ύλη άσκησης πολιτικής. Όχι σπάνια, ανεβοκατεβάζοντας ακόμα και κυβερνήσεις...

ΚΠ

Σε κορυφαίο γήπεδο επιβάλλεται να παίζει κορυφαία ομάδα!

Καθώς έχουν σβήσει πια τα φώτα της υπέροχης τελετής των εγκαινίων του νέου Γηπέδου της, η ΑΕΚ θα πρέπει τώρα να ξαναχτίσει ομάδα αντάξια της Ιστορίας της!

Γράφει: Κώστας Παπαχρήστου

Πέρα από το εντυπωσιακά φαντασμαγορικό στοιχείο που παρέπεμπε σε τελετές έναρξης Ολυμπιακών Αγώνων(!), η τελετή των εγκαινίων του νέου Γηπέδου της ΑΕΚ ("OPAP Arena" ή, κατά κόσμον, "Αγιά Σοφιά") ήταν μια αληθινή γιορτή μνήμης και πολιτισμού. Από τα μάτια θεατών και τηλεθεατών παρέλασε ολόκληρη η Ιστορία του Ελληνισμού μετά την Μικρασιατική Καταστροφή, που ήταν τραγωδία ανάμικτη με ευλογία για την Ελλάδα, αφού τη χώρα πλούτισε η έλευση Μικρασιατών Ελλήνων που μέσα στις λιγοστές αποσκευές τους έφεραν ένα τεράστιο κεφάλαιο πολιτισμού. (Η Πολίτισσα γιαγιά μου και ο – από λίγο πιο μακριά καταγόμενος – παππούς μου είχαν ιδέες που, ακόμα και με τα σημερινά δεδομένα θεωρούνται προοδευτικές!)

Από τα μάτια μας παρέλασαν επίσης όλες οι ποδοσφαιρικές δόξες του παρελθόντος (με "σημαιοφόρο" τον κατασυγκινημένο Κώστα Νεστορίδη) που έκαναν την ΑΕΚ μεγάλη, τόσο μέσα στα γήπεδα όσο και, με το απαράμιλλο ήθος τους, έξω από αυτά. Κάποιοι, δυστυχώς (όπως ο μεγάλος Στέλιος Σεραφείδης) δεν πρόλαβαν να δουν τη γιορτή από κοντά, όμως σίγουρα θα χαίρονταν από ψηλά καθώς άκουγαν τις ζητωκραυγές που συνόδευαν την αναφορά του ονόματός τους από τα μεγάφωνα του γηπέδου. Αισθητή, επίσης, η απουσία (για λόγους υγείας) τού – βάσει επίσημων διεθνών στατιστικών – κορυφαίου Έλληνα ποδοσφαιριστή του εικοστού αιώνα, Μίμη Παπαϊωάννου. («Είδες, πάλι το έβαλε το γκολ ο βλάχος!», θυμάμαι να μου λέει ο αείμνηστος θείος μου στις εξέδρες του ιστορικού γηπέδου στη Φιλαδέλφεια, τον καιρό που, παιδί ακόμα, δυσκολευόμουν να κατανοήσω τι στο καλό ήταν αυτό το οφσάιντ...)

Θα σταθώ και στους δύο παρουσιαστές της εκδήλωσης. Για τον Αντώνη Αντωνίου γνώριζα καλά, βέβαια, ότι είναι πιο Αεκτζής ακόμα κι από τον... γράφοντα! Δεν κατέβαλε την παραμικρή προσπάθεια να κρύψει την συγκίνηση που τον διακατείχε από την αρχή ως το τέλος της τελετής, αφού το γήπεδο ήταν όνειρο ζωής και για εκείνον. Αυτή, όμως, που με άφησε άφωνο με την απίστευτη ενέργεια που έβγαλε και την ολοφάνερη αγάπη της για την ΑΕΚ, ήταν η Ναταλία Δραγούμη. Μαζί με τον Αντώνη έδωσαν ένα ιδιαίτερα αυθεντικό χρώμα στη γιορτή, αφού ο λόγος τους παρέπεμπε περισσότερο σε αυθόρμητο αυτοσχεδιασμό που πηγάζει από την ψυχή, παρά σε – συνηθισμένες σε τέτοιες περιστάσεις – χολιγουντιανού τύπου προκάτ ρητορείες!

Κλείνω αυτό το πανηγυρικό σημείωμα με μία αναγκαία αναφορά στα δύσκολα... Όσο κι αν μας χαροποιεί η κατασκευή του γηπέδου μας στον ιστορικό του χώρο, δεν θα πρέπει να ξεχνούμε ένα πράγμα: Η ΑΕΚ δεν έγινε μεγάλη επειδή η μοίρα την έφερε να παίζει στη Νέα Φιλαδέλφεια. Αντίθετα, η πόλη αυτή οφείλει ένα μεγάλο μέρος από το βάρος του ονόματός της στην παρουσία της ΑΕΚ! Έτσι, το γεγονός και μόνο ότι η ποδοσφαιρική ΑΕΚ ξαναγυρνά στο «σπίτι» της είναι αναγκαία αλλά όχι και ικανή συνθήκη για την αναγέννηση του συλλόγου, μετά από έναν ντροπιαστικό υποβιβασμό και, στη συνέχεια, μία πορεία μικρομεσαίας ομάδας που συμβιβάζεται με ένα αξιοπρεπές πλασάρισμα πάνω από τη μέση του βαθμολογικού πίνακα. Και, το δικαιότατο πρωτάθλημα (*) του 2018, που ούτως ή άλλως δεν είχε συνέχεια, δεν αρκεί για να αλλάξει τη μεγάλη εικόνα...

Έτσι, σε ένα από τα κορυφαία ευρωπαϊκά γήπεδα επιβάλλεται να παίζει μία κορυφαία ευρωπαϊκή ομάδα! Το νέο γήπεδο δεν είναι απλά και μόνο ένα μουσείο Ιστορίας κι ένα αρχιτεκτονικό θαύμα. Πάνω απ' όλα, οφείλει να γίνει ο αθλητικός χώρος μέσα στον οποίο η ΑΕΚ θα ξαναβρεί το μεγαλείο που της αναλογεί, τόσο στο ελληνικό όσο και στο διεθνές ποδοσφαιρικό στερέωμα. 

Εκφράζουμε την ευγνωμοσύνη μας σε όλους εκείνους που μόχθησαν ώστε να αποκτήσουμε ένα τόσο ωραίο σπίτι. Εκείνη που θα το κατοικεί, όμως, θα πρέπει πλέον να είναι και αντάξιά του!

(*) https://www.tovima.gr/2018/05/08/opinions/xartinoi-mythoi-gia-ena-dikaio-prwtathlima/

KLIK