Οδηγός για ψηφοφόρους

Άρθρο του τακτικού συνεργάτη μας ΑΝΤΩΝΗ-ΨΕΡΗΜΟΣ

Μια εβδομάδα πριν τις εκλογές και είμαι αντιμέτωπος με το, πρωτοφανές για εμένα, φαινόμενο να μην έχω αποφασίσει τι θα ψηφίσω. Να εξηγηθούμε: δεν είμαι αναποφάσιστος, κάθε άλλο. Έχω αποφασίσει τι ΔΕΝ θα ψηφίσω, εδώ και καιρό. Τις τελευταίες μέρες, όμως, έκανα το λάθος να υποκύψω στην έμφυτη περιέργειά μου και στο… πολιτικό μικρόβιο που με τρώει πάντα τούτες τις μέρες και να παρακολουθήσω συζητήσεις, παρουσιάσεις προγραμμάτων, αντιπαραθέσεις. Τράτζικ….. σαν να μην έχει περάσει μια μέρα!

Ανήκω στην κατηγορία εκείνων που θεωρούσαν ότι το κόμμα είναι κάτι σαν την ομάδα: δεν το επιλέγεις, σε επιλέγει από τα μικράτα σου και είναι κληρονομική ασθένεια… μεταδιδεται από γενιά σε γενιά. Φαντάσου ότι, στο νησί, εφαρμόζαμε και συγκεκριμένη ιεροτελεστία για να ψηφίσουμε. Έπρεπε πάντα να πάμε όλοι οικογενειακώς (όταν λέμε όλοι, εννοούμε γιαγιάδες μέχρι παιδιά) να επιτελέσουμε το ιερό μας καθήκον. Υπήρχε μια, ελαφρότητα να την πω; Αθωότητα; Πάντως καλά περνάγαμε, πηγαινοερχόμασταν και τζάμπα με εισιτήρια που εξασφάλιζε το κόμμα από την Ολυμπιακή -Θεός σχωρέσ’ την- και κάναμε και τις μίνι-διακοπούλες μας.

Πλέον όμως, έστω και στα 37, νιώθω ότι πολλά έχουν αλλάξει μέσα μου. Τόσο η κατάρρευση της ζωής όπως την είχα μάθει όσο και το γεγονός ότι πλέον νοιάζομαι, πρώτιστα, για τα δύο αγγελούδια μου, με έχουν κάνει να είμαι οργισμένος, συνειδητοποιημένος και αρκετά ενημερωμένος. Πλην όμως, αμφιταλαντευόμενος. Δεν ξέρω αν αφορά κάποιον αλλά θα επιχειρήσω μια καταγραφή των προσωπικών μου θέσεων, προτεραιοτήτων και απαιτήσεων, η ικανοποίηση των οποίων -έστω και κατ’επίφαση αφού κανείς μας δεν μπορεί να είναι απόλυτα βέβαιος τι κρύβει η κουρτίνα 1 πίσω της- ενδέχεται να μου δώσει απάντηση μέχρι την προσεχή Κυριακή:

-Είμαι οργισμένος και έχω κάθε δικαίωμα να είμαι οργισμένος για όσο νιώθω έτσι. Κανείς δεν θα με κάνει να νιώσω τύψεις για αυτό ούτε θα μου βάλει χρονόμετρο στην οργή. Επίσης κανείς δεν δικαιούται να μου υποδείξει αν την προσεχή Κυριακή, πάνω από την κάλπη θα είμαι οργισμένος ή μη. Και -κυρίως- δεν δικαιούνται να μου κάνουν τέτοιες υποδείξεις αυτοί που ευθύνονται, κατά την κρίση μου, για την οργή μου. Είναι, τουλάχιστον, γαϊδουριά εκ μέρους τους!

-Δεν θέλω να ακούω για «διακύβευμα των εκλογών». Το διακύβευμα το νιώθω στο πετσί μου, το βλέπω γύρω μου, το καταλαβαίνω μόνος μου. Το διακύβευμα είναι να μπορέσει η χώρα μου να προκόψει, αν γίνεται πλέον αυτό. Μαγικές συνταγές δεν υπάρχουν. Θα ήμουν ηλίθιος όμως αν πίστευα ότι, αυτοί που ευθύνονται για την κατάντια έχουν τη μαγική συνταγή απλά και μόνο επειδή άλλαξαν αξιώματα μέσα στα κόμματά τους (θυμάστε τα παλιά καραμελάκια ΜΕΖ -εκείνα τα ασβεστοειδή με γεύσεις ούζο, πορτοκάλι, λεμόνι- που τα βάζαμε μέσα σε κουτιά-ζωάκια που ανοιγόκλεινε το κεφάλι τους; Έτρωγες το πάνω-πάνω και το ελατήριο έσπρωχνε από κάτω το επόμενο. Μαντέψτε… όλα την ίδια γεύση με το πρώτο είχαν).

-Θεωρώ μεγίστη αλητεία εκείνοι που μέχρι πριν μια εβδομάδα έφερναν την καταστροφή και επέσειαν την ακαριαία πτώχευση ως δικαιολογητικό λόγο της ψήφισης του Μνημονίου ΙΙ –έλα, παραδέξου το, και εσύ ψώνισες ζάχαρη και αλεύρι παραμονές της ψήφισης- να τολμούν τώρα να με κοροϊδεύουν τόσο ξεδιάντροπα, υποσχόμενοι «υπέρβαση του μνημονίου εντός τριών ετών».

-Δεν δέχομαι εκβιαστικά διλήμματα του τύπου «αν δεν έχω δύναμη δεν μπορώ να κυβερνήσω και άρα δεν μπορώ να αλλάξω πολλά». Αν δεν έχεις τη δύναμη, μεγάλε, απλά δεν άξιζες να την έχεις. Σε τόσες χώρες μια χαρά λειτουργούν οι κυβερνήσεις συνεργασίας. Εδώ, ταμπουρώνεστε πίσω από τη λέξη «ακυβερνησία» και τρομοκρατείτε γιαγιάδες και παππούδες που φοβούνται ότι θα ξαναζήσουμε τον εθνικό διχασμό.

-Δεν δέχομαι απόψεις που θέλουν την Ελλάδα εκτός Ευρώπης, μακριά από τη Δύση και επιστροφή στη δραχμή. Μέχρι να μου υποδειχθεί ένα υπαρκτό παράδειγμα χώρας, κρατιδίου, χωριού, έστω και στρουμφοχωριού, όπου λειτούργησε ικανοποιητικά -για τον άνθρωπο και όχι για το κόμμα, νταβάριτς- το μοντέλο του απομονωτισμού και κρατισμού, αρνούμαι να μπω στη διαδικασία να συζητήσω σοβαρά τέτοιες θέσεις. Και αρνούμαι, βέβαια, τις προσκλήσεις να τους εμπιστευτώ, έστω και αν δεν συμφωνώ με όλες τις θέσεις τους. Για στάσου ρε φίλε, δηλαδή γιατί πρέπει πάλι να αρκεστώ στο λίγο; Πολύ περισσότερο όταν μου έχεις ξεκαθαρίσει ότι στόχος σου δεν είναι να κυβερνήσεις. Συγνώμη, αλλά οι εκλογές γίνονται για ανάδειξη κυβέρνησης, αν δεν κάνω λάθος. Οι εκθέσεις ιδεών από Δευτέρα πάλι!

-Θέλω μια χώρα που να φιλοξενεί τόσους αλλοδαπούς όσους μπορεί να αντέξει. Ούτε έναν παραπάνω. Δεν ξέρω πώς μπορεί να γίνει αυτό, φαντάζομαι όμως ότι αν δεν γίνει κάτι, κάποια στιγμή θα είμαστε μια ανθρώπινη «χωματερή» που θα φιλοξενεί περισσότερους λαθρομετανάστες απ’ ό,τι Έλληνες. Όσοι θέλουν να είναι «αλληλέγγυοι», δικαιούνται να τους φιλοξενούν στα σπίτια τους και να τους προσλαμβάνουν στις δουλειές τους. Δεν δικαιούνται, όμως, να απαιτούν και από εμένα το ίδιο.

-Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι θα ψηφίσω κόμμα που αρχηγικά στελέχη του είναι φυλακισμένοι για δολοφονίες και εκτέλεση πληρωμένων συμβολαίων θανάτου, χωρίς να τους έχει αποκηρύξει η παράταξη, ο αρχηγός της οποίας σε λόγους του επαναλαμβάνει ότι «αν χρειαστεί δεν είμαστε δημοκράτες, αν χρειαστεί λερώνουμε τα χέρια μας». Όσο ελκυστική και αν φαίνεται η ιδέα του «εθνισμού», το βέβαιο είναι ότι κανείς, εχέφρων, δεν μπορεί να ταυτισθεί με υμνητές του Χίτλερ, του Hess και των μεθόδων τους.

-Δεν πιστεύω ότι η ψήφος «όπου να’ναι» στέλνει κάποιο μήνυμα. Στην τελική, θεωρώ υποτιμητικό, πρωτίστως για εμένα, να χρησιμοποιήσω μια πορνοστάρ ή κάποιον μισότρελο για να στείλω το μήνυμά μου. Αν μη τι άλλο μπορώ να το κάνω με περισσότερο στυλ.

-Δεν πιστεύω ότι τα «παρακλάδια» των μεγάλων κομμάτων, παιδιά του κομματικού σωλήνα από τα εφηβικά τους χρόνια μέχρι που γίνανε παππούδες, έχουν να προσφέρουν κάτι που δεν μας έχουν δείξει μέχρι τώρα. Όλοι τους έχουν διατελέσει υπουργοί ξανά και ξανά. Ποιο είναι το έργο τους; Ποιες είναι οι θέσεις των οποίων δεν είχαμε την τύχη να γίνουμε κοινωνοί μέχρι τώρα; Δεν υπάρχει τρόπος να πειστώ ότι η ίδρυση των νέων αυτών πολιτικών φορέων εξυπηρετεί μια διαφορετική πρόταση και όχι την ανάγκη των ιδρυτών τους για πολιτική διατήρηση, επιβίωση και προλείανση του εδάφους για επανάκαμψη όταν οι συνθήκες θα το ευνοούν. Στο χωριό μου αυτό λέγεται οπορτουνισμός!

Εν κατακλείδι, το έχω εμπεδώσει ότι, η πολιτική της Χώρας μου, τουλάχιστον για τα επόμενα χρόνια, δεν θα σχεδιάζεται, απλά θα εφαρμόζεται. Τουλάχιστον, ας εφαρμοσθεί από -ή έστω με τη συμμετοχή- ανθρώπους άφθαρτους, σοβαρούς, που δεν είχαν ποτέ ανάμιξη με πολιτικούς, κόμματα και πρακτικές που μας έφτασαν στη σημερινή απόγνωση.

Όλοι αξίζουν μια δεύτερη ευκαιρία. Όχι όμως τρίτη, ούτε τέταρτη, ούτε πέμπτη. Πολύ περισσότερο όταν η Χώρα μου παρακαλά για μία, έστω, ευκαιρία!

Αντώνης-Ψέρημος

Σχόλιο Aekphile: Κορυφαία πολιτική ανάλυση από τον συνεργάτη μας τον Αντώνη. Ας την διαβάσουμε με προσοχή, κι ας πάρει ο καθένας μας τις αποφάσεις του - και τις ευθύνες του!