Το άρθρο "Φάρμακα (και) στο σούπερ μάρκετ: Γιατί όχι;" φαίνεται πως ξεσήκωσε θύελλες! Ομολογώ ότι στόχος του ήταν να γίνει αφορμή για μια γόνιμη συζήτηση, όχι αφετηρία ενός "ξεκατινιάσματος" με βασικούς αυτουργούς επιστήμονες που θεώρησαν εαυτούς θιγόμενους ως επαγγελματίες...
Προς τιμήν του, το blog Farmakopoioi αναδημοσίευσε ολόκληρο το άρθρο, προσθέτοντας, βέβαια, ένα μάλλον πικρόχολο εισαγωγικό σχόλιο... Επίσης, δημοσίευσαν άμεσα την επιστολή που τους έστειλα, την οποία παραθέτω:
Αγαπητοί Φαρμακοποιοί,
Ευχαριστώ για την αναδημοσίευση του άρθρου μου: «Φάρμακα (και) στο σούπερ μάρκετ: Γιατί όχι;» Στο άρθρο αυτό αναφέρομαι, με τη μέγιστη δυνατή ακρίβεια, σε ένα απολύτως αληθινό περιστατικό που έλαβε χώρα την 1/9/2014. Το κείμενο εμπεριέχει έναν αυθεντικότατο διάλογο με μια ευγενέστατη συνάδελφό σας, μέσα από τον οποίο αναφαίνονται, συμμετρικά και δίκαια, τόσο τα δικά σας επιχειρήματα, όσο και αυτά μερίδας του κοινού που δεν είναι απόλυτα ικανοποιημένη από τις υπηρεσίες που προσφέρει ο κλάδος σας.
Οι εκ μέρους σας αντιδράσεις, ομολογώ, μου είναι ακατανόητες! Σε σχόλιό του στο Aixmi.gr, συνάδελφός σας με κατηγορεί ευθέως ως ασκούντα… «προπαγάνδα»(!) (υπέρ ποίου;), ενώ, σε δικό σας εισαγωγικό σχόλιο στο άρθρο μου, αφενός με βγάζετε ψεύτη ισχυριζόμενοι ότι Δευτέρα απόγευμα τα περισσότερα φαρμακεία είναι ανοιχτά (διαψεύδοντας, κατ’ ουσίαν, το ίδιο το επίσημο site σας που δημοσιεύει τις εφημερίες), αφετέρου χαρακτηρίζετε το άρθρο μου ως χρήζον… αντιόξινων σκευασμάτων για να αναγνωσθεί (να υποθέσω ότι έμμεσα το αποκαλείτε «εμετικό»;).
Δυστυχώς, άλλα περίμενα να ακούσω από εσάς! Περίμενα να ακούσω, π.χ., τι προτίθεται να κάνει ο σύλλογός σας για να βελτιώσει τις υπηρεσίες που προσφέρει στο κοινό, κάνοντας το φάρμακο πιο ευρέσιμο τις δύσκολες ώρες (ιδιαίτερα γι’ αυτούς που δεν έχουν τη δυνατότητα να μετακινούνται μακριά από το σπίτι τους). Αντ’ αυτού, επιλέξατε να λοιδορήσετε έναν πελάτη σας που τόλμησε απλά να βγει και να εκφράσει δημόσια τα παράπονά του!
Ελπίζω η αντίδρασή σας να είναι προϊόν στιγμιαίας παρόρμησης και μόνο, και είμαι βέβαιος ότι σύντομα θα ακούσω περισσότερο ουσιώδη και πειστικά επιχειρήματα από εσάς. Εκτιμώ πολύ τη δουλειά που κάνετε και τις υπηρεσίες που προσφέρετε στο κοινωνικό σύνολο, τις οποίες σε ουκ ολίγες περιπτώσεις έχω απολαύσει και ο ίδιος! Το μόνο που ζητώ ως απλός, ασήμαντος πολίτης, είναι οι υπηρεσίες αυτές να γίνουν ακόμα καλύτερες…
Με εκτίμηση,
Κώστας Παπαχρήστου
Η κάθε άλλο παρά ευχάριστη εικόνα που μου άφησαν οι αντιδράσεις κάποιων φαρμακοποιών που σχολίασαν το άρθρο στο Aixmi.gr, συνοψίζεται στα παρακάτω σχόλιά μου στο ίδιο άρθρο:
Λοιπόν, ας ανακεφαλαιώσουμε: Δευτέρα απόγευμα χρειάστηκα, μάλλον επειγόντως, ένα φάρμακο. Αναζητώ εφημερεύον φαρμακείο μέσω του site του Φαρμακευτικού Συλλόγου, και διαπιστώνω ότι υπάρχει ένα μόνο ανοιχτό ως το κέντρο της Αθήνας. (Σημειώνω ότι δεν υπάρχει πληροφορία ή σχετικός σύνδεσμος στη σελίδα εφημερευόντων, που να παραπέμπουν σε λίστα «Φαρμακείων Διευρυμένου Ωραρίου».) Πηγαίνοντας στο φαρμακείο, προκαλώ μια συζήτηση με τη φαρμακοποιό, όπου διατυπώνονται τόσο τα επιχειρήματα του κλάδου της, όσο κι αυτά των πολιτών που δεν είναι απόλυτα ικανοποιημένοι από την ευρεσιμότητα του φαρμάκου κάποιες μέρες και ώρες. Ξεκινώ τη συζήτηση λέγοντας το αυτονόητο: πως κάτι τέτοια προβλήματα κάνουν τον κόσμο να σκέφτεται πως θα ήταν καλύτερα αν εύρισκε μερικά απαραίτητα φάρμακα και στα σούπερ μάρκετ!
Δημοσιοποιώ το διάλογο με τη φιλότιμη επαγγελματία στο Aixmi.gr, αναδεικνύοντας απόλυτα, μεταξύ άλλων, τις πάγιες θέσεις των φαρμακοποιών, όπως εκείνη με πληρότητα τις εξέφρασε. Σταχυολογώ, τώρα, «επιχειρήματα» που εμπεριέχονται σε σχολιασμούς του άρθρου από κάποιους που θεώρησαν εαυτούς θιγόμενους από αυτό:
- Είμαι «ανενημέρωτος πολίτης», επειδή χρησιμοποιώ εν έτει 2014 τον απαρχαιωμένο όρο «εφημερεύοντα φαρμακεία» ενώ αυτά «έχουν καταργηθεί».
- Το άρθρο αποτελεί «καθαρή προπαγάνδα», ενώ η ανάγνωσή του απαιτεί «αντιόξινα» σκευάσματα (αυτό το τελευταίο το διάβασα στο εξαιρετικό, κατά τα άλλα, blog των φαρμακοποιών).
- Ως διδάσκων Φυσική, αποδεικνύομαι «ημιμαθής, χείρον του να ήμουν αμαθής», λόγω της «τυχόν Αμερικανολατρείας μου» (δημοσιοποιούνται, με προφανή σκοπό τον ευτελισμό τους, δεδομένα τόσο για τις σπουδές μου, όσο και για το εκπαιδευτικό λειτούργημα που ασκώ).
- Εγκαλούμαι για «διασπορά ψευδών ειδήσεων» επειδή, υποτίθεται, σκόπιμα αποκρύπτω πληροφορίες σχετικά με τα «ολοήμερα» (μάλλον ευθύνομαι και για την όχι τέλεια οργάνωση των πληροφοριών του δίνει το site του Συλλόγου…).
- Μεγάλη μου απαίτηση να βρίσκω το φάρμακο τη στιγμή που το χρειάζομαι! Μήπως να εγκαθιστούσαν δίπλα στο σπίτι μου, με 24ωρη λειτουργία, κι ένα συνεργείο αυτοκινήτων, για να μην ταλαιπωρούμαι;
- Θα πρέπει να ντρέπομαι που γράφω τέτοια πράγματα, και «είμαι και μορφωμένος άνθρωπος» (άλλη μια ευθεία στόχευση στο πνευματικό μου επίπεδο).
Αυτό που ΔΕΝ άκουσα είναι το πώς θα γίνει το φάρμακο πιο προσιτό στον πολίτη. Όχι τόσο σ’ εμένα, που μπορώ εύκολα να μετακινούμαι, αλλά σ’ εκείνους που, για τους όποιους (γνωστούς) λόγους, κάθε μετακίνηση είναι δοκιμασία. Για τους οποίους, παρεμπιπτόντως, ούτε λέξη συμπάθειας δεν ακούστηκε από τους «ανθρωπιστές» επαγγελματίες! Φυσικό είναι: το ζητούμενο ήταν να διασυρθεί και να ευτελιστεί ο συγγραφέας ενός κειμένου που (θεώρησαν ότι) έθιγε τα κεκτημένα τους. Κι εδώ αποκαλύπτονται, κάνοντας βαθιά υπόκλιση στο κοινό, τα ηθικά μεγέθη. Δυστυχώς…
..........................................
(Απάντηση στη φαρμακοποιό Κωνσταντίνα Δ.)
Αγαπητή Κωνσταντίνα, τι σημαίνει «να σταματήσετε να τα βάζετε με τον κλάδο μου», με χρήση ρηματικού τύπου διαρκείας; Πότε τα έβαλα -και μάλιστα κατ’ εξακολούθηση!- με τον κλάδο σας; Μάλλον το αντίθετο συνέβη, εν προκειμένω! Το μόνο που έκανα (που να μην έσωνα, τελικά…) ήταν να μεταφέρω με κάθε πιστότητα ένα διάλογο με συνάδελφό σας, δίνοντας σύμμετρη βαρύτητα τόσο στα επιχειρήματά της (ως εκπροσώπου του κλάδου σας) όσο και στα δικά μου (ως εκφράζοντος παράπονα μιας μερίδας του κοινού).
Θα σας το αντιστρέψω: Ας υποθέσουμε ότι σπουδάζει το παιδί σας στην Τριτοβάθμια, και έρχεται μια μέρα στο σπίτι και σας περιγράφει όλα τα κακώς κείμενα του χώρου. Μπαίνω κάποια στιγμή στο φαρμακείο σας, και αρχίζουμε ένα διάλογο όπου εσείς εκφράζετε τις θέσεις σας ως μητέρα, κι εγώ ως εκπαιδευτικός. Τον διάλογο αυτό τον δημοσιοποιείτε με τρόπο αντικειμενικό και δίκαιο. Και τότε, σας την πέφτει ολόκληρη η πανεπιστημιακή κοινότητα (ως συμπαγής συντεχνία) καθυβρίζοντάς σας και διαβάλλοντάς σας ώστε να καταστείτε αναξιόπιστη! Χρειάζεται να συνεχίσω;
Να «καταλάβω την προσφορά των φαρμακοποιών»; Πότε την αμφισβήτησα; Όμως έχω, νομίζω, κάθε δικαίωμα να εκφράζω τους προβληματισμούς μου: Είμαι κάποιος που, αν και ασφαλισμένος στο Δημόσιο, πλήρωνε πάντα και εξακολουθεί να πληρώνει τα φάρμακά του τοις μετρητοίς (το βιβλιάριό μου δεν έχει ούτε μολυβιά από γενέσεώς του!). Και απαιτώ να μην μου αρνηθείτε το δικαίωμα ΓΙΑ ΜΙΑ ΦΟΡΑ να βγω και να διατυπώσω ΕΝΑ ΕΡΩΤΗΜΑ (προσέξτε το ερωτηματικό στον τίτλο!). Κι αντί, με πειστικά επιχειρήματα και πνεύμα διαλόγου, να απαντήσετε στο «Γιατί όχι;», επιλέξατε, ως κλασική συντεχνία που θίγονται τα συμφέροντά της, να επιτεθείτε ομαδικά σ’ αυτόν που τόλμησε να ρωτήσει!
Δεν συνεχίζω. Κλείνοντας λέω πως, ως πελάτης που έχει αφήσει, διαχρονικά, στις επιχειρήσεις σας μια μικρή περιουσία, νιώθω βάναυσα αδικούμενος. Κι ελάτε σεις, τώρα, να μου πείτε πως «το παν είναι να είμαστε καλοπροαίρετοι»…
Προς τιμήν του, το blog Farmakopoioi αναδημοσίευσε ολόκληρο το άρθρο, προσθέτοντας, βέβαια, ένα μάλλον πικρόχολο εισαγωγικό σχόλιο... Επίσης, δημοσίευσαν άμεσα την επιστολή που τους έστειλα, την οποία παραθέτω:
Αγαπητοί Φαρμακοποιοί,
Ευχαριστώ για την αναδημοσίευση του άρθρου μου: «Φάρμακα (και) στο σούπερ μάρκετ: Γιατί όχι;» Στο άρθρο αυτό αναφέρομαι, με τη μέγιστη δυνατή ακρίβεια, σε ένα απολύτως αληθινό περιστατικό που έλαβε χώρα την 1/9/2014. Το κείμενο εμπεριέχει έναν αυθεντικότατο διάλογο με μια ευγενέστατη συνάδελφό σας, μέσα από τον οποίο αναφαίνονται, συμμετρικά και δίκαια, τόσο τα δικά σας επιχειρήματα, όσο και αυτά μερίδας του κοινού που δεν είναι απόλυτα ικανοποιημένη από τις υπηρεσίες που προσφέρει ο κλάδος σας.
Οι εκ μέρους σας αντιδράσεις, ομολογώ, μου είναι ακατανόητες! Σε σχόλιό του στο Aixmi.gr, συνάδελφός σας με κατηγορεί ευθέως ως ασκούντα… «προπαγάνδα»(!) (υπέρ ποίου;), ενώ, σε δικό σας εισαγωγικό σχόλιο στο άρθρο μου, αφενός με βγάζετε ψεύτη ισχυριζόμενοι ότι Δευτέρα απόγευμα τα περισσότερα φαρμακεία είναι ανοιχτά (διαψεύδοντας, κατ’ ουσίαν, το ίδιο το επίσημο site σας που δημοσιεύει τις εφημερίες), αφετέρου χαρακτηρίζετε το άρθρο μου ως χρήζον… αντιόξινων σκευασμάτων για να αναγνωσθεί (να υποθέσω ότι έμμεσα το αποκαλείτε «εμετικό»;).
Δυστυχώς, άλλα περίμενα να ακούσω από εσάς! Περίμενα να ακούσω, π.χ., τι προτίθεται να κάνει ο σύλλογός σας για να βελτιώσει τις υπηρεσίες που προσφέρει στο κοινό, κάνοντας το φάρμακο πιο ευρέσιμο τις δύσκολες ώρες (ιδιαίτερα γι’ αυτούς που δεν έχουν τη δυνατότητα να μετακινούνται μακριά από το σπίτι τους). Αντ’ αυτού, επιλέξατε να λοιδορήσετε έναν πελάτη σας που τόλμησε απλά να βγει και να εκφράσει δημόσια τα παράπονά του!
Ελπίζω η αντίδρασή σας να είναι προϊόν στιγμιαίας παρόρμησης και μόνο, και είμαι βέβαιος ότι σύντομα θα ακούσω περισσότερο ουσιώδη και πειστικά επιχειρήματα από εσάς. Εκτιμώ πολύ τη δουλειά που κάνετε και τις υπηρεσίες που προσφέρετε στο κοινωνικό σύνολο, τις οποίες σε ουκ ολίγες περιπτώσεις έχω απολαύσει και ο ίδιος! Το μόνο που ζητώ ως απλός, ασήμαντος πολίτης, είναι οι υπηρεσίες αυτές να γίνουν ακόμα καλύτερες…
Με εκτίμηση,
Κώστας Παπαχρήστου
Η κάθε άλλο παρά ευχάριστη εικόνα που μου άφησαν οι αντιδράσεις κάποιων φαρμακοποιών που σχολίασαν το άρθρο στο Aixmi.gr, συνοψίζεται στα παρακάτω σχόλιά μου στο ίδιο άρθρο:
Λοιπόν, ας ανακεφαλαιώσουμε: Δευτέρα απόγευμα χρειάστηκα, μάλλον επειγόντως, ένα φάρμακο. Αναζητώ εφημερεύον φαρμακείο μέσω του site του Φαρμακευτικού Συλλόγου, και διαπιστώνω ότι υπάρχει ένα μόνο ανοιχτό ως το κέντρο της Αθήνας. (Σημειώνω ότι δεν υπάρχει πληροφορία ή σχετικός σύνδεσμος στη σελίδα εφημερευόντων, που να παραπέμπουν σε λίστα «Φαρμακείων Διευρυμένου Ωραρίου».) Πηγαίνοντας στο φαρμακείο, προκαλώ μια συζήτηση με τη φαρμακοποιό, όπου διατυπώνονται τόσο τα επιχειρήματα του κλάδου της, όσο κι αυτά των πολιτών που δεν είναι απόλυτα ικανοποιημένοι από την ευρεσιμότητα του φαρμάκου κάποιες μέρες και ώρες. Ξεκινώ τη συζήτηση λέγοντας το αυτονόητο: πως κάτι τέτοια προβλήματα κάνουν τον κόσμο να σκέφτεται πως θα ήταν καλύτερα αν εύρισκε μερικά απαραίτητα φάρμακα και στα σούπερ μάρκετ!
Δημοσιοποιώ το διάλογο με τη φιλότιμη επαγγελματία στο Aixmi.gr, αναδεικνύοντας απόλυτα, μεταξύ άλλων, τις πάγιες θέσεις των φαρμακοποιών, όπως εκείνη με πληρότητα τις εξέφρασε. Σταχυολογώ, τώρα, «επιχειρήματα» που εμπεριέχονται σε σχολιασμούς του άρθρου από κάποιους που θεώρησαν εαυτούς θιγόμενους από αυτό:
- Είμαι «ανενημέρωτος πολίτης», επειδή χρησιμοποιώ εν έτει 2014 τον απαρχαιωμένο όρο «εφημερεύοντα φαρμακεία» ενώ αυτά «έχουν καταργηθεί».
- Το άρθρο αποτελεί «καθαρή προπαγάνδα», ενώ η ανάγνωσή του απαιτεί «αντιόξινα» σκευάσματα (αυτό το τελευταίο το διάβασα στο εξαιρετικό, κατά τα άλλα, blog των φαρμακοποιών).
- Ως διδάσκων Φυσική, αποδεικνύομαι «ημιμαθής, χείρον του να ήμουν αμαθής», λόγω της «τυχόν Αμερικανολατρείας μου» (δημοσιοποιούνται, με προφανή σκοπό τον ευτελισμό τους, δεδομένα τόσο για τις σπουδές μου, όσο και για το εκπαιδευτικό λειτούργημα που ασκώ).
- Εγκαλούμαι για «διασπορά ψευδών ειδήσεων» επειδή, υποτίθεται, σκόπιμα αποκρύπτω πληροφορίες σχετικά με τα «ολοήμερα» (μάλλον ευθύνομαι και για την όχι τέλεια οργάνωση των πληροφοριών του δίνει το site του Συλλόγου…).
- Μεγάλη μου απαίτηση να βρίσκω το φάρμακο τη στιγμή που το χρειάζομαι! Μήπως να εγκαθιστούσαν δίπλα στο σπίτι μου, με 24ωρη λειτουργία, κι ένα συνεργείο αυτοκινήτων, για να μην ταλαιπωρούμαι;
- Θα πρέπει να ντρέπομαι που γράφω τέτοια πράγματα, και «είμαι και μορφωμένος άνθρωπος» (άλλη μια ευθεία στόχευση στο πνευματικό μου επίπεδο).
Αυτό που ΔΕΝ άκουσα είναι το πώς θα γίνει το φάρμακο πιο προσιτό στον πολίτη. Όχι τόσο σ’ εμένα, που μπορώ εύκολα να μετακινούμαι, αλλά σ’ εκείνους που, για τους όποιους (γνωστούς) λόγους, κάθε μετακίνηση είναι δοκιμασία. Για τους οποίους, παρεμπιπτόντως, ούτε λέξη συμπάθειας δεν ακούστηκε από τους «ανθρωπιστές» επαγγελματίες! Φυσικό είναι: το ζητούμενο ήταν να διασυρθεί και να ευτελιστεί ο συγγραφέας ενός κειμένου που (θεώρησαν ότι) έθιγε τα κεκτημένα τους. Κι εδώ αποκαλύπτονται, κάνοντας βαθιά υπόκλιση στο κοινό, τα ηθικά μεγέθη. Δυστυχώς…
..........................................
(Απάντηση στη φαρμακοποιό Κωνσταντίνα Δ.)
Αγαπητή Κωνσταντίνα, τι σημαίνει «να σταματήσετε να τα βάζετε με τον κλάδο μου», με χρήση ρηματικού τύπου διαρκείας; Πότε τα έβαλα -και μάλιστα κατ’ εξακολούθηση!- με τον κλάδο σας; Μάλλον το αντίθετο συνέβη, εν προκειμένω! Το μόνο που έκανα (που να μην έσωνα, τελικά…) ήταν να μεταφέρω με κάθε πιστότητα ένα διάλογο με συνάδελφό σας, δίνοντας σύμμετρη βαρύτητα τόσο στα επιχειρήματά της (ως εκπροσώπου του κλάδου σας) όσο και στα δικά μου (ως εκφράζοντος παράπονα μιας μερίδας του κοινού).
Θα σας το αντιστρέψω: Ας υποθέσουμε ότι σπουδάζει το παιδί σας στην Τριτοβάθμια, και έρχεται μια μέρα στο σπίτι και σας περιγράφει όλα τα κακώς κείμενα του χώρου. Μπαίνω κάποια στιγμή στο φαρμακείο σας, και αρχίζουμε ένα διάλογο όπου εσείς εκφράζετε τις θέσεις σας ως μητέρα, κι εγώ ως εκπαιδευτικός. Τον διάλογο αυτό τον δημοσιοποιείτε με τρόπο αντικειμενικό και δίκαιο. Και τότε, σας την πέφτει ολόκληρη η πανεπιστημιακή κοινότητα (ως συμπαγής συντεχνία) καθυβρίζοντάς σας και διαβάλλοντάς σας ώστε να καταστείτε αναξιόπιστη! Χρειάζεται να συνεχίσω;
Να «καταλάβω την προσφορά των φαρμακοποιών»; Πότε την αμφισβήτησα; Όμως έχω, νομίζω, κάθε δικαίωμα να εκφράζω τους προβληματισμούς μου: Είμαι κάποιος που, αν και ασφαλισμένος στο Δημόσιο, πλήρωνε πάντα και εξακολουθεί να πληρώνει τα φάρμακά του τοις μετρητοίς (το βιβλιάριό μου δεν έχει ούτε μολυβιά από γενέσεώς του!). Και απαιτώ να μην μου αρνηθείτε το δικαίωμα ΓΙΑ ΜΙΑ ΦΟΡΑ να βγω και να διατυπώσω ΕΝΑ ΕΡΩΤΗΜΑ (προσέξτε το ερωτηματικό στον τίτλο!). Κι αντί, με πειστικά επιχειρήματα και πνεύμα διαλόγου, να απαντήσετε στο «Γιατί όχι;», επιλέξατε, ως κλασική συντεχνία που θίγονται τα συμφέροντά της, να επιτεθείτε ομαδικά σ’ αυτόν που τόλμησε να ρωτήσει!
Δεν συνεχίζω. Κλείνοντας λέω πως, ως πελάτης που έχει αφήσει, διαχρονικά, στις επιχειρήσεις σας μια μικρή περιουσία, νιώθω βάναυσα αδικούμενος. Κι ελάτε σεις, τώρα, να μου πείτε πως «το παν είναι να είμαστε καλοπροαίρετοι»…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου