Ολυμπιακός - ΑΕΚ 7-5-1989 | FULL GAME

Πόση ελευθερία του λόγου επιτρέπει μία πανδημία;

                      

Γράφει: Κώστας Παπαχρήστου

Τον Αύγουστο του 2013 είχαμε γράψει στο «Βήμα»:

Υπάρχει λογική στην ποινικοποίηση της έκφρασης γνώμης σε μία δημοκρατική κοινωνία; Και, πώς η λογική αυτή συνάδει με την αυτονόητη ελευθερία του λόγου σε ένα δημοκρατικό καθεστώς;

Το ερώτημα είναι λεπτό, και η απάντηση κάθε άλλο παρά μονοσήμαντη. Υπάρχει όμως ένα κριτήριο που θα μπορούσε να είναι οικουμενικά αποδεκτό και γενικά εφαρμόσιμο: κατά πόσον η έκφραση γνώμης, άμεσα ή έμμεσα, ενθαρρύνει και συμβάλλει στην τέλεση αξιόποινων πράξεων. Για παράδειγμα, αν κάποιος εκφράσει δημόσια την πίστη του στο «δικαίωμα» στη φοροδιαφυγή, διαπράττει αξιόποινη πράξη αφού προσφέρει ηθικό έρεισμα σ’ εκείνους που παρανομούν ή σκέφτονται να παρανομήσουν. Σε ακόμα υψηλότερη βαθμίδα ηθικής βαρύτητας, ως αντιβαίνων κάθε έννοια νομιμότητας θα πρέπει να θεωρείται ο δημόσιος εγκωμιασμός εγκληματικών πράξεων...

Πριν από λίγο καιρό είχα μία δημόσια ανταλλαγή απόψεων με νεαρό άτομο, το οποίο (το αναφέρω με αίσθημα λύπης) πέρασε κάποτε από τις τάξεις όπου δίδαξα. Με υπερχειλίζουσα «επαναστατική» οργή, το νεαρό άτομο δήλωσε την αντίθεσή του στα μέτρα που λαμβάνει το «αυταρχικό αστυνομικό κράτος» κατά της πανδημίας, και εξέφρασε την ευχή να υπάρξουν αρκετοί μιμητές όσων ασκούν ακραία βία σε αστυνομικά όργανα (όπως εκείνοι που είχαν αποπειραθεί να δολοφονήσουν έναν αστυνομικό σε πρόσφατη πορεία διαμαρτυρίας στη Νέα Σμύρνη).

Κατά την άποψη του νεαρού ατόμου, το δικαίωμα του ελευθέρως συναθροίζεσθαι, με ό,τι καταστροφικό αυτό συνεπάγεται για τη διάδοση μιας φονικής πανδημίας, προηγείται του δικαιώματος στην υγεία. Κι αν κάποιοι «ξενέρωτοι κυρ-Παντελήδες» τρέμουν για τη ζωούλα τους, ε, αυτοί ας κάτσουν στα σπίτια τους! (Στα οποία σπίτια, βέβαια, μπορεί να υπάρχουν και ηλικιωμένα άτομα με υποκείμενα προβλήματα υγείας. Αλλά, ώρα να φεύγουν αυτοί σιγά - σιγά, αρκετά κάθισαν...)

Όμως, πριν καταδικάσουμε το νεαρό άτομο για έλλειψη αισθήματος κοινωνικής ευθύνης, θα ήταν χρήσιμο – όσο και δίκαιο απέναντι στο άτομο αυτό – να αναζητήσουμε τις ιδεολογικές πηγές που, αν μη τι άλλο, συνέβαλαν στη διαμόρφωση του συνειδησιακού κενού του...

Ο Alfred Rosenberg ήταν ένας από τους κορυφαίους Ναζί που καταδικάστηκαν και εκτελέστηκαν στη Νυρεμβέργη το 1946. Η καταδίκη του δεν αφορούσε τόσο τις πράξεις, όσο τις απόψεις του. Ήταν φανατικός θεωρητικός του Ναζισμού, από τους βασικούς υπεύθυνους για τη διάδοση των ακραία ρατσιστικών ιδεών που οδήγησαν στο μαζικό έγκλημα του Ολοκαυτώματος. Τις οποίες ιδέες έκαναν αργότερα πράξη ο Ρούντολφ Ες και η παρέα του στο Άουσβιτς.

Ναι, η έκφραση γνώμης είναι μέρος του εγκλήματος όταν συμβάλλει ηθικά σε αυτό, απενοχοποιώντας το εκ των προτέρων ή και ενθαρρύνοντάς το. Και, αν δεχθούμε ότι η έμπρακτη έλλειψη κοινωνικής ευθύνης σε συνθήκες φονικής πανδημίας αποτελεί μία μορφή «εγκλήματος» κατά της δημόσιας υγείας, τότε δεν θα ήταν άσκοπο να αναζητήσουμε και τυχόν ηθικούς αυτουργούς πίσω από την πράξη. Εκείνους που, υπό τον μανδύα της αυθεντίας (ιατρικής, πολιτικής ή νομικής) ανοίγουν συνειδησιακούς δρόμους για τη διάπραξη παρανομιών με δυνητικά μοιραία αποτελέσματα. Κι ακόμα, αποτρέπουν και κάποιους που επιθυμούν να σωθούν, δαιμονοποιώντας τα μέσα της σωτηρίας τους.

Οι θεωρητικοί της άρνησης της πανδημίας μπορεί να χωριστούν σε δύο κατηγορίες, οι οποίες σε πολλές περιπτώσεις επικαλύπτονται:

1. Αμφισβητίες: Είναι εκείνοι που εκφράζουν αμφιβολίες για το μέγεθος – ή ακόμα και για αυτή τούτη την ύπαρξη – του προβλήματος. Ούτε λίγο - ούτε πολύ, παρομοιάζουν τον covid με μία «κοινή γριπούλα» και θεωρούν υπερβολικό τον θόρυβο που έχει ξεσπάσει παγκοσμίως γύρω από την πανδημία. Συχνά, μάλιστα, αποδίδουν τον θόρυβο αυτό σε σκοτεινά πολιτικά ή οικονομικά συμφέροντα, ενώ διακινούν συνωμοσιολογικές θεωρίες για τα εμβόλια και ειρωνεύονται όσους προτίθενται να εμβολιαστούν.

Οι πιο επικίνδυνοι αμφισβητίες είναι εκείνοι που ασκούν το ιατρικό επάγγελμα (δεν θα χρησιμοποιήσω εδώ καταχρηστικά τη λέξη «λειτούργημα»), αφού οι αντισυμβατικές απόψεις τους φέρουν το επίχρισμα της «αυθεντίας» και είναι εύκολο να παρασύρουν τους αδαείς. Σε παλιότερο σημείωμα, μάλιστα, είχαμε αναφερθεί σε «διεθνές» ψευδο-επιστημονικό (κατά βάση συνωμοσιολογικό) συνέδριο για την πανδημία, το οποίο διοργανώθηκε στην Ελλάδα και μεταδόθηκε διαδικτυακά. Οι απόψεις που ακούστηκαν καταρρίφθηκαν μία προς μία από πραγματικούς ειδικούς (ιδιότητα που οι περισσότεροι από τους συμμετέχοντες στο συνέδριο δεν διέθεταν).

2. Δικαιωματιστές: Είναι εκείνοι που κηρύσσουν το «δικαίωμα» ενός ατόμου να αρνείται την συμμόρφωση με τα μέτρα που επιβάλλει η πολιτεία για την αντιμετώπιση της πανδημίας. Στην κατηγορία αυτή εντάσσονται κυρίως πρόσωπα τα οποία ανήκουν στο πολιτικό ή το νομικό πεδίο, και τα οποία ζητούν να γίνουν αρεστά σε άτομα με αντιδραστικές προδιαθέσεις. (Δεν θα αποδυθούμε σε περαιτέρω εκτιμήσεις προθέσεων, τις οποίες θεωρούμε μάλλον προφανείς...)

Και οι δύο κατηγορίες αρνητών της πανδημίας βρίσκουν ιδανικό χώρο έκφρασης στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Το πλήθος των ακολούθων τους, αλλά και ο αριθμός των επιδοκιμασιών που εισπράττουν, αληθινά τρομάζουν! Επικαλούμενοι το δικαίωμα στην ελεύθερη έκφραση, οι άνθρωποι αυτοί κινούνται στις παρυφές της νομιμότητας, ενθαρρύνοντας έμμεσα (αν όχι ευθέως προτρέποντας) τους αναγνώστες τους να περιφρονούν τα μέτρα προστασίας κατά της πανδημίας, τα οποία χαρακτηρίζουν «ανελεύθερα» και «αντιδημοκρατικά».

Παράλληλα – και αυτό είναι το πιο επικίνδυνο – μετέρχονται κάθε μέσο για να πείσουν ότι η πανδημία που σαρώνει τον πλανήτη δεν είναι παρά ένα μύθευμα που επινόησαν κάποια σκοτεινά κέντρα με σκοπό να ελέγχουν τις ζωές μας. Και ο έλεγχος αυτός επιτυγχάνεται, κατά το σχετικό αφήγημα, με τον αναγκαστικό εγκλεισμό και την κοινωνική απομόνωση.

Είναι αξιοσημείωτο – αν και δεν θα έπρεπε να προκαλεί έκπληξη – ότι, σε πολλές περιπτώσεις, οι άνθρωποι αυτοί είναι οι ίδιοι που, ως φανατικά «αντι-μνημονιακοί», διακήρυσσαν πριν μία δεκαετία ότι ο μοναδικός δρόμος εξόδου της χώρας από την οικονομική κρίση ήταν η επιστροφή στη δραχμή και η ολική χρεοκοπία! Ο εφιάλτης του καλοκαιριού του 2015 δύσκολα ξεχνιέται...

Ξαναγυρνώ, λοιπόν, στο ερώτημα με το οποίο ξεκίνησε αυτή η συζήτηση, εξειδικεύοντάς το: Είναι επιτρεπτός ο περιορισμός της ελευθερίας στην έκφραση γνώμης σε μία δημοκρατική κοινωνία, όταν η γνώμη αυτή προτρέπει σε απείθεια στα μέτρα αντιμετώπισης μίας μείζονος υγειονομικής κρίσης;

Κόντρα στο γενικό πνεύμα του κειμένου που προηγήθηκε, θα απαντήσουμε αρνητικά! Γιατί, μόνο σε μία κοινωνία αφελών ή ανοήτων η ατομική και η μαζική συμπεριφορά διαμορφώνονται αποκλειστικά και μόνο με βάση τις γνώμες του Χ ή του Ψ χρήστη των ηλεκτρονικών κοινωνικών δικτύων (εξαιρέσεις, βέβαια, πάντα θα υπάρχουν). Το κωμικά ουτοπικό 62% του Ιουλίου του ’15 ήταν αποτέλεσμα πολιτικής εξαπάτησης, όχι αναρτήσεων στα social media!

Ας αφήσουμε, λοιπόν, τους Χ και Ψ να καλύψουν το υπαρξιακό τους κενό παίζοντας με ανεμόμυλους. Χθες ήταν το μνημόνιο, σήμερα η πανδημία. Ποιος ξέρει, αύριο ίσως βρουν κάτι άλλο. Οι μεγάλες κρίσεις, άλλωστε, ποτέ δεν έλειψαν απ’ αυτή τη χώρα...

Εσχατολογίες...

Πληροφορήθηκα από post φίλου στο Facebook ότι γνωστή δημοσιογράφος της τηλεόρασης, η οποία υποφέρει από χρόνια προβλήματα υγείας, υπέστη βαρύ καρδιακό επεισόδιο και εισήχθη εσπευσμένα στο νοσοκομείο, όπου βρίσκεται σε κρίσιμη κατάσταση.

Ο φίλος ανήκει στους αρνητές του Covid και των μέτρων που λαμβάνει η πολιτεία για την πανδημία, και έκανε την ανάρτηση όχι για λόγους ανθρωπισμού αλλά για να επισημάνει ότι η δημοσιογράφος είχε κάνει το εμβόλιο μόλις 24 ώρες πριν υποστεί το επεισόδιο. Υπαινισσόμενος, προφανώς, μία πιθανή αιτιώδη σχέση ανάμεσα στα δύο...

Αυτό που  με σόκαρε ήταν ένα σχόλιο φίλης του φίλου, η οποία (απ' ό,τι μπορώ να συναγάγω από αναρτήσεις της) ανήκει στους σκληρούς αμφισβητίες της πανδημίας και αρνητές των μέτρων που λαμβάνονται γι' αυτήν. Επειδή, προφανώς, η δημοσιογράφος είχε "εγκληματήσει" δημοσιοποιώντας τον εμβολιασμό της - άρα διαφημίζοντας την ιδέα του εμβολιασμού - και επειδή κάποια "εγκλήματα" πρέπει να τιμωρούνται με την εσχάτη των ποινών, η φίλη του φίλου σχολίασε ως εξής την είδηση της πιθανής απώλειας μιας ανθρώπινης ζωής:

"Στο καλό και να μας γράφεις!"

Και για μία ακόμα φορά οδηγούμαι στη φοβερή σκέψη ότι τα λεγόμενα social media είναι, τελικά, το αφοδευτήριο των "ψυχών" (λέμε τώρα) κάποιων - αμέτρητων, δυστυχώς - χρηστών, οι οποίες (ψυχές) ανακουφίζονται αποβάλλοντας σε σχόλια και αναρτήσεις τα περιττώματά τους. Για να δικαιωθούν μερικοί φίλοι που μου λένε, "τι θες και ανακατώνεσαι εκεί μέσα;".

Είναι μόνο και μόνο επειδή δεν θέλω να χάσω επαφή με τους μαθητές μου και με λίγους φίλους που γνωρίζω προσωπικά. Αλλιώς, στα ίδια σκ... βουλιάζω κι εγώ...

ΚΠ

Είναι «ψεκασμένοι» όσοι ανησυχούν για το εμβόλιο;

Γράφει: Κώστας Παπαχρήστου

Με σχεδόν μαζοχιστική διάθεση ακούω καθημερινά στις 5 το απόγευμα μία εκπομπή σε γνωστό ραδιοφωνικό σταθμό. Γενικά μιλώντας, αντικείμενο της εκπομπής είναι ο σχολιασμός της επικαιρότητας, συχνά μέσω τηλεφωνικών συνομιλιών με άτομα των οποίων η γνώμη ενδιαφέρει το κοινό. Από την αρχή της πανδημικής κρίσης, όμως, η εκπομπή έχει  αποκτήσει περίπου μονοθεματικό χαρακτήρα λόγω του εμμονικού προσανατολισμού της αποκλειστικά σε ζητήματα που σχετίζονται με τον Covid.

Κατέταξα τον εαυτό μου στους έχοντες μαζοχιστικές τάσεις επειδή επιμένω να ακούω ένα πρόγραμμα που θα μπορούσε να κατεδαφίσει την ψυχολογία ακόμα και του πιο αισιόδοξου ακροατή! Και αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με τον πεσιμισμό που μονίμως αποπνέει ο λόγος της καλής δημοσιογράφου που παρουσιάζει την εκπομπή, αλλά και με το γενικότερο ύφος των καλεσμένων της σε συνδυασμό με τις απόψεις που εκφράζουν.

Στην πλειονότητα των περιπτώσεων οι καλεσμένοι συνομιλητές ανήκουν στον ιατρικό χώρο. Κάποιοι από αυτούς είναι άτομα που ζουν και δραστηριοποιούνται στο εξωτερικό. Όλοι έγκριτοι επιστήμονες που είναι σαφώς αρμόδιοι να μιλήσουν για μέτρα πρόληψης κατά της πανδημίας. Το κριτήριο επιλογής τους, όμως, μοιάζει να υπακούει σε μία ανάγκη – όχι απλά εγρήγορσης αλλά – τρομοκράτησης του ακροατή, ο οποίος γίνεται συχνά αποδέκτης δυσοίωνων προβολών και σκληροπυρηνικού διδακτισμού. Το ειρωνικό της υπόθεσης είναι ότι οι ακροατές που κατά κύριο λόγο εισπράττουν τον διδακτισμό είναι εκείνοι που ούτως ή άλλως έχουν επίγνωση της σοβαρότητας του προβλήματος και τηρούν απαρέγκλιτα τα μέτρα που επιβάλλει η πολιτεία (οι αμφισβητίες και οι «ανυπότακτοι» δεν θα μπουν καν στον κόπο να ακούσουν το συγκεκριμένο πρόγραμμα!).

Ένα από τα θέματα συζήτησης σε πρόσφατη εκπομπή ήταν ο εμβολιασμός του πληθυσμού. Με ύφος σχεδόν οργίλο, ο φιλοξενούμενος ειδικός, υπό τα εμφανώς επιδοκιμαστικά σχόλια της παρουσιάστριας, κατακεραύνωσε όσους εκφράζουν ανησυχίες για το εμβόλιο. Χρησιμοποίησε, μάλιστα, το σύνηθες επιχείρημα ότι η πιθανότητα να πεθάνει κάποιος από παρενέργεια του εμβολίου είναι ασύγκριτα μικρότερη από το να πεθάνει (ανεμβολίαστος) λόγω του ίδιου του Covid.

Συνειδητά ή όχι (θέλω να πιστεύω το δεύτερο), ο ειδικός εκείνη τη στιγμή άσκησε αυστηρή κριτική σε ένα μέρος της κοινωνίας καταλογίζοντάς του ένα υποθετικό – και κατά βάση ανύπαρκτο – δίλημμα: «Να εμβολιαστώ για Covid, ή όχι;»

Είμαι απόλυτα πεπεισμένος ότι το ακροατήριο της συγκεκριμένης εκπομπής ουδόλως αμφιβάλλει για την αναγκαιότητα του εμβολιασμού, γενικά. Το πραγματικό δίλημμα είναι άλλο: να σπεύσει κάποιος, ή όχι, να κάνει το συγκεκριμένο εμβόλιο που διατίθεται τούτη τη στιγμή στη χώρα; Και το δίλημμα αυτό είναι αποτέλεσμα όχι κάποιας θεωρίας συνωμοσίας αλλά μίας δικαιολογημένης ανησυχίας, την οποία έχει δημιουργήσει στον πληθυσμό η είδηση για την εμφάνιση πολύ σοβαρών (έως και θανατηφόρων) παρενεργειών του δεδομένου – τονίζω – εμβολίου.

Το να λες στον κόσμο ότι η πιθανότητα να πέσει κάποιος θύμα των παρενεργειών αυτών είναι περίπου μία στις εκατό χιλιάδες, συνιστά μάλλον ειρωνεία παρά παρηγοριά. Και, πριν κουνήσουμε το δάχτυλο σε μία κοινωνία που ανησυχεί, ας της εξηγήσουμε πώς γίνεται η μία μετά την άλλη οι χώρες του παγκόσμιου χάρτη να λαμβάνουν περιοριστικά μέτρα για τη χρήση του συγκεκριμένου (το ξαναλέω) εμβολίου.

Για τους γραφικούς αρνητές τού Covid και τους κάθε λογής «αντιρρησίες» τα έχουμε πει πολλές φορές και δεν θέλω να κουράσω με επαναλήψεις. Εδώ, όμως, δεν συζητούμε γι’ αυτούς αλλά για τον φυσιολογικό μέσο πολίτη που εκτιμά τη ζωή του και σέβεται εκείνη των συνανθρώπων του. Και ο πολίτης αυτός έχει κάθε δικαίωμα να ζητά από την επιστήμη ξεκάθαρες απαντήσεις σε ό,τι αφορά την ασφάλεια των μέσων που του διαθέτει για να σώσει τη ζωή του και να διατηρήσει την υγεία του.

Όσον αφορά, τώρα, τα μέσα ενημέρωσης, έχουμε ανάγκη να ακούμε κάπου - κάπου στις εκπομπές τους και κάποιες αισιόδοξες φωνές που, αν μη τι άλλο, να επιβραβεύουν ηθικά εκείνους που έχουν πάρει στα σοβαρά το ζήτημα της πανδημίας. Έτσι, σαν μια αναγκαία αποτοξίνωση από τους αυστηρούς λοχίες της επιστήμης και τους κατηφείς προφήτες της καταστροφής που καθημερινά μας σερβίρονται!

Αυτοί φταίνε!

 Οι υπεύθυνοι για το κατάντημα της ποδοσφαιρικής ΑΕΚ είναι πολλοί. Καταφέραμε να τους εντοπίσουμε:

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ Δέλλας

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ Ουζουνίδης

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ Κωστένογλου

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ Πογέτ

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ Μοράις

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ Καρντόσο

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ Καρέρα

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ Χιμένεθ

Μην ψάχνετε άδικα αλλού!

Υπάρχει πάντα και η άλλη ανάγνωση στο ζήτημα των παρενοχλήσεων...

Από καλό φίλο, ο οποίος δεν επιθυμεί να αναφερθεί το όνομά του (πράγμα που θα σεβαστώ), έλαβα ένα ενδιαφέρον σχόλιο για το ζήτημα των ημερών (κορωνοϊού εξαιρουμένου): τις παρενοχλήσεις νεαρών ατόμων από ισχυρούς παράγοντες στον χώρο του αθλητισμού αλλά και της τέχνης. Παραθέτω το κείμενο του φίλου, προτρέποντας τον αναγνώστη να το διαβάσει με ανοιχτό μυαλό και δίχως την παραμικρή προκατάληψη...

--------------------------------

Σχετικά με το θέμα των παρενοχλήσεων, μια και απασχολεί πολύ την κοινωνία μας τούτες τις μέρες, δεν είναι άμοιροι ευθυνών όσοι τον καιρό της ανάδειξης, της δόξας, των χρημάτων, των επιδόσεων, της αίγλης, σιωπούσαν με στόματα ερμητικά κλειστά. Και, όσο κι αν δικαιολογείται η ετεροχρονισμένη αποκάλυψη, δεν φεύγει από τον νου κανενός πως οι δάφνες όταν είναι νωπές δεν "επιτρέπουν" εμπόδια. Γιατί, νωρίτερα θα ήταν φράξιμο και διακοπή αίγλης ή χρήματος η κάθε καταγγελία. Ενώ τώρα που δεν τίθεται κανένα θέμα τέτοιο, βγαίνουν μόνον ως θύματα, μόνον ως αθώοι, μόνον ως ηθικοί που έστω και αργά "διατρανώνουν" την ηθική τους με αυτά. Οι δε θύτες νόμιζαν πως η δόξα των θυμάτων τους θα διαρκεί νωπή και "ες αεί" και δεν θα πυροβοληθούν ποτέ, αφού τα θύματα έχουν πετύχει. Οι μάσκες έπεσαν για όλους. Και κυρίως για τους τελευταίους, που δεν ξέρουν πού να κρυφτούν και πώς να διαψεύσουν. Γιατί, απλά δεν γίνεται: οι τωρινές, καθημερινές τους μάσκες δεν μπορούν στο ελάχιστο να καλύψουν  το "είναι" τους...

Για να μην πάμε και στον χώρο των μοντέλων και εκείνων που βγάζουν τις υποψήφιες "miss", όπου κι εκεί πολλά συμβαίνουν αλλά δεν αποκαλύπτεται τίποτα. Γιατί; Διότι είναι όλα κοινή συναινέσει, και η δόξα ακόμα καλά κρατεί και διαρκεί. Γιατί, ιστορικά είναι μέσα στη μακρά λίστα των κορυφαίων του είδους με τη συγκεκριμένη χρονολογία ΕΠΙΤΥΧΙΑΣ και στολισμού των κορυφαίων περιοδικών. Εκεί τη "γλιτώνουν" όλοι. Στην καλύτερη, σχεδόν όλοι...

Ο ρατσισμός των «υποκείμενων νοσημάτων»...

Γράφει: Κώστας Παπαχρήστου

Θα παραφράσω ασεβώς τον Σεφέρη: Όπου κι αν περιηγηθώ, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με πληγώνουν!

Γνωρίζω ότι ανήκει στη σφαίρα του αδιανόητου, όμως ας το προβάλουμε απλά σαν σενάριο της πιο διαστροφικής κινηματογραφικής φαντασίας: Μία ομάδα νεοναζί καθηγητών Ιστορίας – από τους διαβόητους «αρνητές» του Ολοκαυτώματος – επιχειρεί να ελαφρύνει τον κατάλογο των εγκλημάτων του καθεστώτος του Χίτλερ. Ξεκινούν, λοιπόν, μία επίπονη έρευνα με στόχο την συλλογή στοιχείων για την κατάσταση της υγείας όσων πέθαναν στους θαλάμους των αερίων ή στις τάφρους των σοβιετικών επαρχιών.

Η έρευνα αποκαλύπτει ότι τα δύο τρίτα των θυμάτων έπασχαν από σοβαρά και εν δυνάμει θανατηφόρα υποκείμενα νοσήματα. Κάποιοι ηλικιωμένοι, μάλιστα, είχαν ήδη λιγοστό χρόνο ζωής μπροστά τους όταν έφτασαν στο Άουσβιτς. Οι ερευνητές, λοιπόν, καταλήγουν θριαμβευτικά στο συμπέρασμα ότι τα θύματα του Ολοκαυτώματος δεν ήταν έξι εκατομμύρια, «όπως μας λένε σήμερα», αλλά μόλις δύο εκατομμύρια. Ε, ας πάψουμε να στοχεύουμε τον Χίτλερ, ο Στάλιν σκότωσε ακόμα περισσότερους!

Ηθικό δίδαγμα: Αν δολοφονήσεις κάποιον που υποφέρει από σοβαρά προβλήματα υγείας, είναι σαν να μην τον σκότωσες καν, και κανένα δικαστήριο δεν πρέπει να σε καταδικάσει. Ο άνθρωπος αυτός ούτως ή άλλως θα πέθαινε σύντομα από φυσικά αίτια!

Τον αριθμό των δύο εκατομμυρίων του φανταστικού σεναρίου δεν τον επέλεξα τυχαία. Άκουσα πρόσφατα σε επίσημη ενημέρωση ότι τόσους και πλέον ανθρώπους έχει ήδη σκοτώσει η πανδημία του Covid-19. Με βάση τα ιατρικά δεδομένα, ένα σεβαστό ποσοστό από τα θύματα της πανδημίας έπασχε από κάποια λιγότερο ή περισσότερο σοβαρά υποκείμενα νοσήματα, τα οποία κατέστησαν τους πάσχοντες περισσότερο ευάλωτους στον Covid. Εν τούτοις – και αυτό είναι που έχει σημασία – ο ίδιος ο Covid ήταν που πάτησε τη σκανδάλη σκοτώνοντας τα θύματά του. Τα οποία ουδείς δύναται να γνωρίζει πόσο θα μπορούσαν να ζήσουν ακόμα...

Ξαναγυρνώ στην παράφραση του Σεφέρη. Αναμφίβολα, τα social media είναι ένα (συχνά αναγκαίο) υποκατάστατο κοινωνικής ζωής. Η απουσία, μάλιστα, δια ζώσης επικοινωνίας διευκολύνει κάποιες φορές την εξωτερίκευση των πιο σκοτεινών σκέψεων και συναισθημάτων. Την περίοδο της μεγάλης οικονομικής κρίσης τα media ήταν πλημμυρισμένα από την δηλητηριώδη οργή των «αντι-μνημονιακών», των «αντισυστημικών» και των αντιευρωπαϊκών δραχμιστών του δόγματος της μοναχικής πορείας της Ελλάδας στον γκρεμό. Φτάσαμε να διαβάσουμε εκφράσεις του επιπέδου «να πεθάνετε όλοι, ρε!» για όσους χλευάζονταν συλλήβδην ως «μενουμευρώπη». Φυσικά, υπήρξαν και πιο «σοφιστικέ», πιο ευπρεπείς χλευασμοί από ανθρώπους κάποιου επιπέδου. Τα εκφραστικά μέσα, εν τούτοις, δεν αναιρούν το υποκείμενο νόημα. Η ευπρέπεια του λόγου δεν ακυρώνει το πνεύμα και την ουσία του (ας μην ξεχνούμε ότι υπήρξαν και διανοούμενοι Ναζί...).

Ελάχιστη κατάπληξη προκαλεί το γεγονός ότι μεγάλο μέρος των πρώην αντι-μνημονιακών έχει περάσει τώρα στο στρατόπεδο των αρνητών της πανδημίας, ο θόρυβος γύρω από την οποία – κατά το σχετικό αφήγημα – είναι αποτέλεσμα σκόπιμης, κερδοσκοπικής μεγαλοποίησης μίας εύκολα διαχειρίσιμης και όχι τόσο θανατηφόρας υγειονομικής κατάστασης. Τη φορά αυτή εχθρός της κοινωνίας δεν είναι κάποιο μνημόνιο αλλά η επιβολή περιοριστικών μέτρων για την αντιμετώπιση της «υποτιθέμενης» πανδημίας.

Και το φρικιαστικό κινηματογραφικό σενάριο των νεοναζί καθηγητών αποκτά τώρα αληθινή υπόσταση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. «Μας αναφέρουν κάποια εκατομμύρια θυμάτων του Covid, δεν μας λένε όμως πόσα από αυτά τα θύματα είχαν υποκείμενα νοσήματα», διαβάζω σε αναρτήσεις φίλων. Το συμπέρασμα προφανές: τους ανθρώπους δεν τους σκότωσε, τελικά, η πανδημία αλλά τα προβλήματα υγείας που κουβαλούσαν. Ούτως ή άλλως θα πέθαιναν. Ο Covid απλά έβαλε την τελευταία πινελιά στον καμβά της ζωής!

Την βαθιά ρατσιστική αυτή επιχειρηματολογία έχουν ασπαστεί ακόμα και άτομα με υψηλό επίπεδο μόρφωσης και διανόησης. Σε ανάρτησή του στο Facebook, φίλος και εξαίρετος νομικός παρέθετε με μάλλον ειρωνική διάθεση τον κατάλογο των νοσημάτων από τα οποία υπέφερε γνωστός δημοσιογράφος της αμερικανικής τηλεόρασης, ο οποίος έφυγε πρόσφατα από τη ζωή χτυπημένος από τον Covid. Άρα, συμπέρανε γενικεύοντας ο φίλος, ας μη μας τα παραφουσκώνουν οι ειδικοί όταν μιλούν για τα θύματα της πανδημίας. Από τα δύο εκατομμύρια του παγκόσμιου πανδημικού ολοκαυτώματος θα πρέπει να εξαιρέσουμε εκείνους που είχε έρθει η ώρα τους να πεθάνουν, αφού ήταν ηλικιωμένοι ή άρρωστοι! Ομολογώ ότι η ανάρτηση με σόκαρε, περισσότερο από όταν ο ίδιος αυτός φίλος οραματιζόταν την διάλυση της Ενωμένης Ευρώπης και την εθνικά υπερήφανη «Ελλάδα της δραχμής»...

Όμως, για να κάνω και τον δικηγόρο του... δικηγόρου (δεν θα το διατυπώσω κατά τον συνήθη τρόπο!), ο ρατσισμός των υποκείμενων νοσημάτων δεν προέκυψε από το πουθενά. Ως αφετηρία του είχε (και) μία αμφιλεγόμενη τοποθέτηση του εθνικού μας λοιμωξιολόγου κατά την πρώτη φάση της πανδημίας. Απαντώντας σε σχετική ερώτηση δημοσιογράφου στο πλαίσιο καθημερινής τηλεοπτικής ενημέρωσης, είχε δημιουργήσει αμφιβολίες για την θνητότητα της νόσου δίνοντας την εντύπωση ότι μερικοί θάνατοι που, τυπικά, καταγράφονταν ως περιστατικά Covid, στην ουσία μπορεί να οφείλονταν σε άλλα αίτια. Πιο συγκεκριμένα, αν τη στιγμή του θανάτου του κάποιος βρισκόταν θετικός στον Covid, ο άνθρωπος αυτός εξ ορισμού καταχωριζόταν στα θύματα του κορωνοϊού, έστω και αν υπέφερε παράλληλα κι από άλλα, σοβαρά νοσήματα (σαν να λέμε, το «θάνατος με Covid» μεταφραζόταν ως «θάνατος από Covid»). Επί πλέον, στις ενημερώσεις του ο καθηγητής έκανε πάντα ειδική αναφορά στον αριθμό των νεκρών που ήταν «ηλικιωμένοι» (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό) ή υπέφεραν από προβλήματα υγείας, αφήνοντας την αίσθηση ότι οι νέοι και υγιείς κινδύνευαν ελάχιστα από τον Covid. Όπως τώρα γνωρίζουμε, η πραγματικότητα αποδείχθηκε διαφορετική στη συνέχεια...

Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω αν η μέθοδος καταγραφής θυμάτων Covid ανεξαρτήτως υποκείμενων νοσημάτων συνεχίζει να υφίσταται, ούτε καν αν είχε πράγματι ισχύσει απόλυτα με τον οριζόντιο τρόπο που περιέγραψα πιο πάνω. Αναμφίβολα, πάντως, ένας αριθμός θανάτων όπου συνυπάρχει ο Covid με υποκείμενα νοσήματα οφείλεται κατά κύριο λόγο στα νοσήματα αυτά. Τούτο όμως πόρρω απέχει από το να απενοχοποιήσουμε (έστω και μερικώς) την πανδημία για τα εκατομμύρια των θυμάτων που έχει ήδη προκαλέσει σε παγκόσμια κλίμακα, αποδίδοντας ένα δυσανάλογα μεγάλο ποσοστό των θανάτων σε άλλα αίτια.

Ακόμα περισσότερο, είναι ελάχιστα ανθρώπινο να αντιμετωπίζουμε τον θάνατο από Covid ενός ατόμου με υποκείμενα νοσήματα σαν «περισσότερο δίκαιο» από τον θάνατο ενός υγιούς από το ίδιο ακριβώς αίτιο. Είναι σαν να λέμε σε μία ευπαθή ομάδα συνανθρώπων μας, «εσείς αξίζετε να το πάθετε»! Πρόκειται για κοινωνικό ρατσισμό που αναπτύχθηκε με την πανδημία αλλά αμφίβολο είναι ότι θα εκλείψει με αυτήν. Γιατί, τα σώματα αρρωσταίνουν και ξαναγίνονται καλά. Οι νοοτροπίες, όμως, εύκολα εγκαθίστανται στην κοινωνική συνείδηση και δύσκολα αποβάλλονται. Γι’ αυτό, άλλωστε, εξακολουθούμε να αποκαλούμε «πρόοδο» εκείνο που στην πραγματικότητα έχει προ πολλού καταστεί συντήρηση...

Μέσα κοινωνικής δικτύωσης...

 Social media είναι ο χώρος όπου 

 δηλώνεις ότι 

 ο Ήλιος δεν υπάρχει στ' αλήθεια, 

 παίρνεις 10,000 λάικ 

 και δεν σε πάνε μέσα δεμένο! 

Ας πάει κι αλλού...

 Φεύγει γιατί έχει ανάγκη από νέες προκλήσεις, λέει ο Μάρκο Λιβάγια.

Κουράστηκε να προκαλεί συνέχεια την ΑΕΚ...

Είδηση!

 Η FIFA μελετά νέο σύστημα ποδοσφαίρου χωρίς τερματοφύλακες. 

Το εφαρμόζει πιλοτικά η ΑΕΚ!