Από καλό φίλο μου Αεκτζή (που επιθυμεί να διατηρήσει την ανωνυμία του) έλαβα το παρακάτω σχόλιο για την ανάρτηση "Ποδοσφαιρική αλητεία χρώματος... κορακί!":
Κώστα καλησπέρα!
Περιττό να σου γράψω πώς ένιωσα, σίγουρα όχι έκπληκτος. Αυτά βέβαια να τα βλέπουν και οι κάτοικοι των διαφόρων επαρχιακών πόλεων που στις προηγούμενες δεκαετίες - μπορεί και σε αυτήν, δεν ξέρω - γεμίζανε το γήπεδο της πόλης τους για να βρίσουν την ομάδα της πόλης τους και να υποστηρίξουν τον "θρύλο" ως αφιονισμένα επαρχιωτόπουλα που έστω για μία Κυριακή τους δόθηκε το προνόμιο της κόκκινης αγελοποίησης!
Ήταν τότε που η κόκκινη παράγκα είχε αποδεκατίσει τις ομάδες της επαρχίας ώστε ο "θρύλος" να παίζει πάντοτε εντός Αττικής, και να μην κουράζεται με τις μετακινήσεις. Τσακωνόμουν τότε με κάτι οπαδούς του Ολυμπιακού προσπαθώντας να τους πω πόσο πίσω πάει το ποδόσφαιρο αυτή η τακτική, και τι σήμαινε παλαιότερα η Δόξα Δράμας, (για παράδειγμα), στο ελληνικό ποδοσφαιρικό στερέωμα.
Τελικά είναι θέμα στατιστικής ή πιο απλά: δεν μπορεί να υπάρξει κοινωνία χωρίς κοινωνική ηλιθιότητα!
Καλό υπόλοιπο Κυριακής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου