Όταν η πολιτική μοιάζει με ποδοσφαιρικό παιχνίδι σε σχολική εκδρομή...

Δεν ξέρω γιατί τη θυμήθηκα αυτή την ιστορία (ή μήπως κατά βάθος ξέρω;)...

Ήταν μία από τις συνηθισμένες σχολικές εκδρομές του γυμνασίου (τότε ήταν εξατάξιο, το λύκειο δεν υπήρχε ακόμα). Βρήκαμε ένα ανοιχτό οικόπεδο με υποτυπώδες γρασίδι, το βαφτίσαμε "Φιλαδέλφεια" ή "Καραϊσκάκη", και αποφασίσαμε να κάνουμε προσομοίωση ενός ντέρμπι ΑΕΚ-Ολυμπιακού. Ο Παναγιώτης ο Κούλουθρος κι εγώ ήμασταν, φυσικά, στην ομάδα της ΑΕΚ, ενώ ο Γιώργος ο Νάσκος ήταν (εξίσου φυσικά) στην ομάδα του Ολυμπιακού. Γκολπόστ, βέβαια, δεν υπήρχαν, έτσι κάθε "εστία" ήταν δυο πέτρες, από εκείνες που αφθονούσαν τριγύρω.

Σε κάποια φάση, και ενώ το σκορ ήταν 0-0, ο Γιώργος έπιασε ένα φοβερό σουτ και άνοιξε το σκορ για τον "Ολυμπιακό". Κι από τις δύο ομάδες ξεσπάσαμε αυθόρμητα σε χειροκροτήματα. Όχι όλοι: ο εγωισμός του Παναγιώτη δεν το άντεξε να φάει η "ΑΕΚ" τέτοιο γκολ από τον αιώνιο αντίπαλο! Έτσι, με ύφος που πρόδιδε πείσμα ανάμικτο με ζήλια, λέει προκλητικά στο Γιώργο:

- Ναι, καλά, σιγά το γκολ! Τυχαίο ήταν!

Ευτυχώς επενέβησαν οι πιο ψύχραιμοι για να αποτρέψουν την διαφαινόμενη ενωσιτο-ολυμπιακή σύρραξη, και το παιχνίδι συνεχίστηκε κανονικά...

Αν τυχόν θυμάται σήμερα αυτή την ιστορία ο Παναγιώτης (μάλλον απίθανο το βρίσκω), σίγουρα θα χαμογελά με συμπάθεια για το παιδιάστικο πείσμα του που τον οδήγησε να απαξιώσει και να χλευάσει την αδιαμφισβήτητη επιτυχία ενός "αντιπάλου". Βέβαια, αυτά τα δικαιολογεί πάντα η ανωριμότητα της εφηβείας. Τι γίνεται, όμως, όταν παρόμοιες συμπεριφορές επιδεικνύουν "ώριμα" (υποτίθεται) άτομα, που δεν μπορούν να δεχθούν το "γκολ" του αντιπάλου, ακόμα και αν αυτό ωφελεί ένα ολόκληρο κοινωνικό σύνολο;

Το ερώτημα δεν είναι ρητορικό, και η απάντηση δεν μοιάζει εύκολη υπόθεση...

Τελικά, μάλλον κατάλαβα γιατί θυμήθηκα εκείνη τη σχολική ιστορία: Πλησιάζει το ντέρμπι ΑΕΚ-Ολυμπιακός!