Σε πρόσφατο (5/10/22) άρθρο στην εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, η γνώριμη "ξινισμένη" δημοσιογραφική πένα του Παντελή Μπουκάλα ξερνά χολή για την τελετή των εγκαινίων του νέου γηπέδου της ΑΕΚ. Και θα το προσπερνούσαμε χωρίς να δώσουμε ιδιαίτερη σημασία, αν ο - γνωστός για την αντικυβερνητική εμπάθειά του - δημοσιογράφος δεν έπεφτε σε ένα απαράδεκτο ηθικό ολίσθημα: την εργαλειοποίηση του ανθρώπινου πόνου, και μάλιστα στην τραγικότερη έκφανσή του!
Κάνοντας χρήση φτηνού λογοπαικτικού εξυπνακισμού, ο αρθρογράφος συσχετίζει αντιδιασταλτικά την λαμπρότητα της τελετής στην «Αγιά - Σοφιά» με τις (από κάθε άποψη απαράδεκτες) ελλείψεις στο παιδιατρικό νοσοκομείο «Αγία Σοφία». Το μήνυμα σαφές: Την ώρα που κάποιες οικογένειες υποφέρουν λόγω των σημαντικών προβλημάτων (με κύρια ευθύνη όσων κυβερνούν) στο δημόσιο σύστημα υγείας, κάποιοι – προφανώς «ανάλγητοι» και «ασυνείδητοι» – γιορτάζουν για το χτίσιμο ενός γηπέδου.
Αν θέλαμε να τεντώσουμε τη λογική αυτή στα άκρα, θα μπορούσαμε να συμπεράνουμε ότι τα προβλήματα του νοσοκομείου οφείλονται στο ότι τα χρήματα που προορίζονταν για την κάλυψη των αναγκών του πήγαν, τελικά, στο γήπεδο της ΑΕΚ!
Η εμπάθεια του Π. Μπουκάλα τον οδηγεί ακόμα και σε δημοσιογραφικά ολισθήματα. Γράφει:
«Και βέβαια, το μεν κράτος καμαρώνει που υπήρξε "πρόθυμος αρωγός", οι δε πολιτευόμενοι (δήμαρχοι, περιφερειάρχες, υπουργοί) διαγκωνίζονται για ένα μερίδιο λάμψης, ικανό να τους αποφέρει κρίσιμες ψήφους.»
Επειδή ενδεχομένως δεν παρακολούθησε την τελετή (ή, είδε μόνο εκείνα που τον συνέφεραν), τον πληροφορούμε ότι, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τον Δήμαρχο της Νέας Φιλαδέλφειας, κράτησε ένα πολύ χαμηλό προφίλ, παρακολουθώντας τα δρώμενα ως κοινός θεατής, ενώ (πιθανότατα) ζήτησε – και έγινε σεβαστό – να μην γίνει αναφορά του ονόματός του στην ομιλία του Δ. Μελισσανίδη, προέδρου της ΑΕΚ. Όσο για τους λοιπούς πολιτικούς (και από τα δύο μεγάλα κόμματα), ε, δεν είδαμε και καμία υπερβολική προβολή τους, πέραν της αυτονόητης έκφρασης οφειλόμενων ευχαριστιών...
Εν κατακλείδι, ούτε ο ανθρώπινος πόνος και η τραγικότητα της ανθρώπινης ζωής, αλλά ούτε και η αγάπη για το ποδόσφαιρο, προσφέρονται ως εργαλεία για την εκφορά δηλητηριώδους πολιτικού λόγου. Και μάλιστα, όχι από τους ίδιους τους πολιτικούς – αυτοί ούτως ή άλλως εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους – αλλά από διανοούμενους (δίχως εισαγωγικά) που έχουν αναλάβει τον ρόλο της ενημέρωσης του κοινού.
Από τους τελευταίους περιμένουμε τουλάχιστον να είναι αντικειμενικοί. Αλλά, αυτό κατ' ελάχιστον προϋποθέτει να μην είναι εμπαθείς, σε ένα σύστημα όπου η εμπάθεια πωλείται και αγοράζεται ως πρώτη ύλη άσκησης πολιτικής. Όχι σπάνια, ανεβοκατεβάζοντας ακόμα και κυβερνήσεις...
ΚΠ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου