Σάββατο βράδυ, γύρω στις 8. Ανεβαίνω πεζός την Ερεχθείου προς Ακρόπολη. Την ώρα που περνώ αμέριμνος τη διασταύρωση με Φράττι, ένας πολυτελής, γυαλιστερός τετράτροχος τενεκές, που ανεβαίνει με χίλια(!) την Ερεχθείου, στρίβει απότομα δεξιά χωρίς καν να κάνει τον κόπο να κόψει ταχύτητα. Ευτυχώς, η παλιά μου ενασχόληση με το ποδόσφαιρο και οι ατέλειωτες πεζοπορίες που κάνω ακόμα, μου επέτρεψαν αρκετή ευκινησία ώστε να προλάβω να φτάσω στο απέναντι πεζοδρόμιο αντί στο... ΚΑΤ! Όσο για την κινούμενη πολυτελή λαιμητόμο, ανοίγει το παράθυρο του οδηγού και ακούγεται η βροντώδης φωνή του ανεγκέφαλου, υποκοσμικού, επίσης τενεκέ να κραυγάζει την συνήθη Ελληνική τρισύλλαβη προσφώνηση που, αν από παροξύτονη την κάνεις οξύτονη, σημαίνει "απαλά" ή "όχι σκληρά", ή κάτι τέτοιο!
Και τότε, μια φαρμακερή σκέψη πέρασε σαν αστραπή απ' το μυαλό μου: Αλήθεια, πόσο "κακό" πράγμα είναι η χρεοκοπία ενός λαού όπου η παρά φύσιν ευκολία πλουτισμού επέτρεψε στους κάθε λογής "τενεκέδες" να συμπεριφέρονται ως επίγειοι θεοί; Στην Αμερική άκουγα συχνά να λένε, "what goes up goes down"! Τώρα είμαστε στη φάση του "down", πληρώνοντας τον αλόγιστο υπερκαταναλωτισμό κάποιων (πολλών) άξεστων, απαίδευτων υποκοσμικών στοιχείων. Μα, μαζί με τα ξερά, θα καούν (δυστυχώς) και τα χλωρά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου