Η παιδεία που δεν ανοίγει τις πόρτες στο αύριο...

Ο Στέλιος ο ιδιοκτήτης της ταβέρνας, φανατικός "γαύρος", έχει καιρό πια να με πειράξει για την ΑΕΚ. Ίσως γιατί ακόμα και η καζούρα προϋποθέτει ένα αίσθημα ανταγωνισμού. Το μόνο αίσθημα, όμως, που κατάντησε να εμπνέει η ομάδα μου στους αντιπάλους της είναι ο οίκτος...

Η πραγματική λατρεία του Στέλιου, όμως, είναι τα δύο εξαιρετικά παιδιά του. Όνειρό του είναι να τα δει να πετυχαίνουν στη ζωή τους όσα δεν μπόρεσε να πετύχει εκείνος. Πιστεύει πως το κλειδί της επιτυχίας είναι μια καλή μόρφωση, και τον κάνει ιδιαίτερα αισιόδοξο το γεγονός ότι και τα δύο είναι πρώτοι μαθητές στο σχολείο τους. Πόση αισιοδοξία, όμως, επιτρέπει σ' ένα γονιό η σύγχρονη μιζέρια των DVD και της ξεχαρβαλωμένης δημόσιας εκπαίδευσης; Κι ακόμα κι αν η γνώση, τελικά, κατακτηθεί, πόσες ευκαιρίες θα δοθούν αύριο σε έναν προικισμένο νέο που θα πρωτοβγεί στο στίβο της ζωής;

Οι σκέψεις αυτές αποτυπώνονται σε ένα (μάλλον μελαγχολικό) άρθρο. Διαβάστε το εδώ.