Ας πάει κι αλλού...

 Φεύγει γιατί έχει ανάγκη από νέες προκλήσεις, λέει ο Μάρκο Λιβάγια.

Κουράστηκε να προκαλεί συνέχεια την ΑΕΚ...

Είδηση!

 Η FIFA μελετά νέο σύστημα ποδοσφαίρου χωρίς τερματοφύλακες. 

Το εφαρμόζει πιλοτικά η ΑΕΚ!

"Μέχρι τώρα ένιωθα ότι φταίω..." Η ιστορία ενός θύματος "επαγγελματικής" χυδαιότητας

 Από αναγνώστρια έλαβα ένα κείμενο στο οποίο αφηγείται μία τραυματική εμπειρία χυδαίας παρενόχλησης από "επαγγελματία" στον χώρο της Υγείας. Το αναρτώ με την ελπίδα ότι θα μπει σύντομα ένα τέλος σε φαινόμενα που καταρρακώνουν την αξιοπρέπεια της γυναίκας, καθιστώντας την θύμα μίας διαστροφικής εκδοχής του "ανδρισμού"...

--------------------------------------

Η αλήθεια είναι ότι το είχα διαγράψει από τη μνήμη μου, σαν να μην είχε γίνει ποτέ. Γιατί; Γιατί θεωρούσα τον εαυτό μου υπεύθυνο για την ανάρμοστη συμπεριφορά του φυσιοθεραπευτή που φρόντιζε την αποκατάσταση του ποδιού μου...

Χτύπησα το πόδι μου και πήγα στο φυσικοθεραπευτήριο γνωστού φυσιοθεραπευτή σε δήμο της Αττικής. Αφού έκανε λάθος εκτίμηση του προβλήματος, αυτός ανέλαβε τις φυσιοθεραπείες του γονάτου μου. Φαινόταν ευχάριστος άνθρωπος με όλους τους ασθενείς και συνοδούς, μου μιλούσε για την οικογένειά του, τα παιδιά του, δεν ένιωσα κάποια απειλή. Μια μέρα με ρώτησε αν έχω κάνει επαγγελματικό μασάζ. Δεν είχα κάνει ποτέ, οπότε πρότεινε να μου κάνει. Πίστευα ότι απλά ήθελε να μου κάνει μασάζ (φυσιοθεραπευτής είναι, άλλωστε) ώστε να προωθήσει τις υπηρεσίες του, αφού το γόνατό μου σύντομα θα γινόταν καλά. Την επόμενη μέρα που πήγα, και αφού τελείωσε η θεραπεία, μου πρότεινε να μου κάνει μασάζ. Μεσημέριαζε, έφυγε ο υπάλληλός του και όλοι οι πελάτες. Εκείνη τη στιγμή αγχώθηκα λίγο, αλλά ο τρόπος του ήταν καθησυχαστικός και δεν πίστευα ότι θα έκανε κάποια περίεργη κίνηση, αφού είναι μεγάλος, έχει παιδιά, είναι χρόνια επαγγελματίας και έχει συνεργαστεί με τόσες και τόσες ομάδες!

Ξεκινάει το μασάζ (στην πλάτη είχαμε πει) και, τα επόμενα 5 λεπτά, χωρίς να χάσει ευκαιρία, το χέρι του μπήκε μέσα από το παντελόνι ενώ παράλληλα πήγε να με φιλήσει. Τον απέφυγα και τότε αυτός κατέβασε το παντελόνι του. Εκείνη τη στιγμή ένιωθα ότι δεν μπορώ να αντιδράσω, να κάνω οτιδήποτε. Ευτυχώς είμαι αρκετά τυχερός άνθρωπος και εκείνη τη στιγμή μπήκε μέσα ο άνθρωπος που θα ερχόταν να με πάρει, καθώς λόγω τραυματισμού δεν οδηγούσα.

Αν δεν ερχόταν δεν ξέρω τι θα γινόταν, όλες οι άμυνές μου εκείνη τη στιγμή είχαν γκρεμιστεί απλά με το άγγιγμα κατάλληλων σημείων από έναν επαγγελματία φυσιοθεραπευτή. Είχε τη γνώση και την επιθυμία να κάνει ένα ανθρώπινο σώμα ό,τι θέλει!

Δεν είδε κάτι ο συνοδός μου και δεν του είπα ποτέ κάτι, μόνο ένας - δύο φίλοι μου το έμαθαν...

Ναι, μέχρι τώρα ένιωθα ότι φταίω, γιατί είμαι χαμογελαστή και ευδιάθετη με όλους και γιατί κάθισα να μου κάνει μασάζ ένας φυσιοθεραπευτής. Αλλά τώρα νιώθω ότι θέλω να προστατεύσω αυτές που έχουν βρεθεί ή θα βρεθούν σε αυτή τη θέση, καθώς είδα πολλά νέα κορίτσια να επισκέπτονται το ιατρείο του. Αυτός ο αηδιαστικός τύπος τα έκανε όλα χωρίς ενδοιασμούς, με τόση άνεση που σίγουρα το έχει ξανακάνει και θα το ξανακάνει!

--------------------------------------

Εύχομαι στην αναγνώστρια (και οπαδό της ΑΕΚ) να ξεχάσει γρήγορα αυτή την τραυματική εμπειρία και, κυρίως, να αποβάλει εντελώς το - άδικο απέναντι στον εαυτό της - αίσθημα ενοχής που βίωσε μέσα της μετά από αυτό που υπέστη. Τα θύματα της βίας (της όποιας μορφής βίας - φυσικής, ψυχικής ή ηθικής) δεν φταίνε ποτέ. Κι εκεί ακριβώς βρίσκεται το τραγικό της υπόθεσης...

Επίκαιρες επισημάνσεις...

Loulou at Neos Pyrgos in Evia

Για να φτάσεις στην κορυφή δεν αρκεί να ξεπεράσεις τη βαρύτητα αλλά κάποιες φορές και την επίγνωση της σαθρότητας της σκάλας. Από εκεί και πέρα η πορεία είναι ζήτημα διαπραγμάτευσης ή μη-διαπραγμάτευσης αρχών, δηλαδή θέμα συνείδησης. Το κρίσιμο ερώτημα είναι αν η κορυφή αποτελεί αυτοσκοπό...

Ένα είναι βέβαιο: Η αξία ενός στόχου είναι ανάλογη των συμβιβασμών που ΔΕΝ κάνεις προκειμένου να τον κατακτήσεις!

Ένας "προφήτης" Αεκτζής στη γειτονιά μου!

 Η ιστορία που θα αφηγηθώ είναι απολύτως αληθινή, χωρίς δικές μου μεγαλοποιήσεις!

Ο κύριος Λάμπης έχει ταβέρνα στην οδό Φαλήρου, κοντά στο μετρό Συγγρού - Φιξ. Φανατικός Αεκτζής, και άνθρωπος που παρακολουθεί στενά το ποδόσφαιρο και "βλέπει" πράγματα που, για τους περισσότερους τουλάχιστον από εμάς, είναι δυσδιάκριτα. Ας πούμε, διακρίνει τα αόρατα "νήματα" που κινούν τη μπάλα μαζί με το πόδι ή το κεφάλι του ποδοσφαιριστή...

Μερικά παραδείγματα ίσως πείσουν απόλυτα για την ικανότητά του να προβλέπει τα... απρόβλεπτα:

Λίγο πριν το πρόσφατο παιχνίδι της ΑΕΚ με τον Ολυμπιακό στο "Καραϊσκάκη", τον ρώτησα για τις προβλέψεις του. Μου λέει, "γύρω στο 2-0 με 3-0 θα χάσουμε". Πράγματι, μέχρι το 89΄ ήμασταν στο 2-0, και στο 90΄ φάγαμε και το τρίτο με ένα ανόητο πέναλτι!

Μπα, είπα, κοίτα σύμπτωση! Ώσπου, πριν το ματς ΠΑΟΚ - Ολυμπιακός τον ρώτησα ξανά τι προέβλεπε. "Ισοπαλία θα το φέρουν", μου λέει, "δεν θέλουν να ξεφύγει ο πρώτος, θα χάσει το ενδιαφέρον του το πρωτάθλημα". Το αποτέλεσμα στην Τούμπα ήταν 1-1!

Χθες το μεσημέρι, πάλι, τον ρωτάω αν θα καταφέρναμε κάτι το βράδυ με τον Άρη στο "Χαριλάου". "Απόψε θα κερδίσουμε", μου είπε με ένα φυσικό ύφος σαν να έλεγε το πιο αυτονόητο πράγμα του κόσμου, π.χ., ότι η επόμενη μέρα θα ήταν... Παρασκευή! "Αφού ο Ολυμπιακός έφερε ισοπαλία στην Τούμπα", εξήγησε, "θα συγκρατήσουν τον δεύτερο και θα αφήσουν τους επόμενους να πλησιάσουν, για να έχει ενδιαφέρον". Η ΑΕΚ κέρδισε 0-1!

Αντίθετα με ό,τι θα περίμενε κανείς, ο κύριος Λάμπης δεν έχει πλουτίσει από το Στοίχημα, αφού δεν έχει αξιοποιήσει επικερδώς το ταλέντο του. Άνθρωπος της σκληρής δουλειάς, εργάζεται σχεδόν 365 μέρες το χρόνο από τα χαράματα ως τα μεσάνυχτα. Ένας μετανάστης που ήρθε πριν χρόνια στη χώρα έχοντας ως μόνο εφόδιο στις αποσκευές του την όρεξη να προκόψει, και το πέτυχε απόλυτα καθώς έγινε ένας άριστος επιχειρηματίας και ένας πολύ καλός οικογενειάρχης. Και πιο Αεκτζής ακόμα κι από μένα!

Με παρακάλεσε να μην αναφέρω το τηλέφωνο της ταβέρνας γιατί όλοι θα παίρνουν τώρα και θα ζητούν προγνωστικά για το Στοίχημα! Σεβόμενος την επιθυμία του, προσδιόρισα μόνο την τοποθεσία του "Ψητομαγειρείου". Αν αγαπάτε το καλό φαγητό, πάντως, δεν είναι δύσκολο να βρείτε τα υπόλοιπα...

Προσπάθεια Χιμένεθ να ανεβάσει ψυχολογικά τους παίκτες!

Εκεί μας κατάντησε ο "ευεργέτης"!

Το χρονικό μιας μοναχικής μέρας...

                       

Στιγμιότυπα από ένα 24-ωρο ζωής σε μία υποβαθμισμένη γειτονιά της Αθήνας...

Γράφει: Κώστας Παπαχρήστου

Την ξύπνησε η μουσική από την τηλεόραση που έπαιζε ακόμα. Αποκοιμήθηκε και την ξέχασε ανοιχτή όλη νύχτα. Ποια νύχτα, δηλαδή, καλό ξημέρωμα ήταν όταν την πήρε ο ύπνος. Δύσκολη υπόθεση έχει γίνει αυτός ο ύπνος, μαρτύριο σωστό μέχρι να έρθει! Και το παντζούρι της μπαλκονόπορτας που τρίζει δεν βοηθά καθόλου να κλείσεις μάτι. Δεν ξέρεις αν είναι ο αέρας ή ο ληστής – και υπάρχουν πολλοί από δαύτους τα τελευταία χρόνια στη γειτονιά. Και θα ‘σαι και τυχερός αν δε σε βρουν μέσα στο σπίτι...

Νύσταζε ακόμα, αλλά έπρεπε να σηκωθεί να πάρει τα φάρμακά της. Ο γιατρός είπε να τα παίρνει ανελλιπώς κάθε πρωί, πριν ακόμα φάει. Μα εκείνη είναι φορές που τα ξεχνάει – η μνήμη, βλέπεις, έχει πια αδυνατίσει. Στην καρτέλα υπήρχε μόνο ένα χάπι. «Πότε τέλειωσε κιόλας μια ολόκληρη καρτέλα με 30 χάπια;» αναρωτήθηκε. Πόσο γρήγορα περνάνε τώρα οι μήνες, ούτε που προλαβαίνεις να τους μετρήσεις!

Πήρε από το ντουλάπι το ποτήρι και άνοιξε τη βρύση. Αυτή στην κουζίνα ήταν εντάξει, μα η βρύση του μπάνιου έσταζε εδώ και καιρό. Εκείνος ήξερε πάντα να διορθώνει τέτοια πράματα, αλλά... ας όψεται η αρρώστια που τον πήρε πριν τρία χρόνια. Κι ο Γιώργης ο υδραυλικός είναι κι αυτός ακριβοθώρητος. Μεγαλοπιάστηκε τώρα, βλέπεις, και καταπιάνεται με μεγάλες δουλειές, για μια βρύση δεν θα κάνει εύκολα τον κόπο...

Στην τηλεόραση, που έπαιζε ακόμα, η ξανθιά παρουσιάστρια έλεγε «σας αγαπώ όλους» κοιτάζοντας με προσποιητή συγκίνηση το φακό. «Εμένα ποιος με αγαπάει;» ρωτήθηκε εκείνη με ένα παράπονο σχεδόν παιδιάστικο. Είναι αλήθεια πως η ζωή τα έφερε να είναι μόνη. Δε φτάνει που έχασε τον άντρα της, τα παιδιά αναγκάστηκαν κι εκείνα να ξενιτευτούν για να βρουν μια δουλειά της προκοπής. Μα και οι κοντινότεροι συγγενείς, όσοι ζουν ακόμα, βρίσκονται χιλιόμετρα μακριά στην επαρχία.

Από λεφτά δεν έχει παράπονο, υπάρχει η σύνταξη από τον μακαρίτη. Άλλωστε, τι έξοδα έχει; Το φαγητό της λιτό, και για καινούργια ρούχα δε νοιάζεται πια και τόσο. Πού θα πάει για να τα βάλει; Όσο για τα φάρμακα, τα γράφει ο γιατρός στο βιβλιάριο. Τι ευγενικό παιδί αυτός ο γιατρός! Της θυμίζει το γιο της που είναι στην Αμερική. Προχθές το βράδυ την είχε πάρει τηλέφωνο. Εκεί, λέει, είχαν ακόμα μεσημέρι...

Με τις μέρες έχει χάσει πια το λογαριασμό. Κατάντησαν να μη διαφέρουν και πολύ η μία από την άλλη. Ευτυχώς υπάρχει πάντα το ημερολόγιο στον τοίχο της κουζίνας. Κάθε πρωί σκίζει το χαρτάκι της προηγούμενης ημερομηνίας, χωρίς να παραλείπει να διαβάσει το ποιηματάκι που είναι τυπωμένο στην πίσω μεριά. Αλλά, καλά που το πρόσεξε: ήταν η μέρα να πάει στην τράπεζα για τη σύνταξη. (Από κομπιούτερ κι όλα αυτά τα μοντέρνα συστήματα δεν έχει ιδέα, ποιος ήξερε τέτοια περίπλοκα πράγματα στην εποχή της;) Κι εκείνος ο ευλογημένος, τράπεζα που είχε διαλέξει να μπαίνουν τα λεφτά! Χάθηκε η άλλη, λίγα στενά από το σπίτι; Έδινε καλύτερο τόκο, της είχε πει. Ήταν προϊστάμενος εκεί κι ένας μακρινός ανιψιός του...

Δοκιμασία μεγάλη κάθε μήνα αυτό το ταξίδι στην τράπεζα. Όχι μόνο εξαιτίας της απόστασης αλλά και για το φόβο των απρόοπτων. Η Αθήνα δεν είναι πια μέρος να ζεις! Πριν μερικά χρόνια έμενε ένας γεράκος στη διπλανή μονοκατοικία. Ήταν κι αυτός μόνος, είχε χάσει τη γυναίκα του από κάποια αρρώστια. Ο γιος του, που δούλευε στη Θεσσαλονίκη, κάθε μήνα του ‘στελνε λίγα χρήματα, ίσα να συμπληρώνει τη σύνταξη που έφτανε – δεν έφτανε για να ζήσει. Κάποια μέρα τον ακολούθησαν δύο καθώς γύριζε από την τράπεζα. Έξω από την πόρτα του σπιτιού του τον χτύπησαν και του τα πήραν. Ώσπου μια άλλη μέρα, που τον πήραν πάλι ξοπίσω, μπήκαν στο σπίτι του πριν τους πάρει είδηση και προλάβει να κλείσει την πόρτα. Για να μην ακούγονται οι φωνές του, του έκλεισαν το στόμα με μισό ρολό χαρτί από το μπάνιο. Πήραν τα λεφτά που είχε πάνω του μαζί με ό,τι άλλο βρήκαν εκεί, και έφυγαν σαν κύριοι. Ο γιος του, που δεν τον εύρισκε στο τηλέφωνο και ανησύχησε, ζήτησε από έναν ξάδερφο να πάει να ρίξει μια ματιά στο σπίτι του γέρου. Τον βρήκε πεθαμένο, με το χαρτί στο στόμα. Είχε πάθει ασφυξία, είπε ο ιατροδικαστής...

Εκείνους τους δύο ξένους τους είχαν δει, έμεναν στη γειτονιά. Όμως, μετά το φονικό εξαφανίστηκαν. Μα οι κλοπές και οι ληστείες δε σταμάτησαν. Και κάθε έξοδος από το σπίτι έμοιαζε πάντα με ρώσικη ρουλέτα για τους αδύναμους...

«Σε ποιον να πεις καλημέρα;» αναρωτήθηκε εκείνη καθώς έβγαινε στο δρόμο. Οι γνώριμοι γείτονες είναι πια λιγοστοί, οι περισσότεροι απ’ αυτούς μεγάλοι κι ανήμποροι, κλεισμένοι τις πιο πολλές ώρες στο σπίτι. Οι παλιότεροι έχουν πεθάνει, ενώ οι πιο νέοι έριξαν μαύρη πέτρα πίσω τους αφού πούλησαν όσο – όσο τα σπίτια τους κι έφυγαν για πάντα από τη γειτονιά. Τώρα εκεί βασιλεύει η ανασφάλεια και ο τρόμος. Τα βράδια γίνονται ως και μαχαιρώματα, κάνα δυο φορές μάλιστα ακούστηκαν και πυροβολισμοί. Τι να σου κάνει κι η αστυνομία; Εδώ κυριαρχούν άλλοι νόμοι, σκληροί κι απάνθρωποι, φερμένοι από άλλα μέρη, μακρινά. Μα ίσως τελικά έτσι να πρέπει. Δε μπορεί, κάτι παραπάνω θα ξέρει ο πρωθυπουργός και ο αρχηγός της αντιπολίτευσης που είπαν τις προάλλες στη Βουλή ότι «στόχος μας είναι η Ελλάδα να γίνει χώρα πολυπολιτισμική»!

Όμως, δεν είναι όλοι οι ξένοι ίδιοι. Δυο στενά πιο κάτω μένει μια οικογένεια. Ο πατέρας δουλεύει σε ένα ψητοπωλείο, η μητέρα καθαρίζει σπίτια. Τα παιδιά πάνε σχολείο και έχουν μάθει τα ελληνικά πιο καλά κι απ’ τα δικά μας. Ο πατέρας λέει πως, αν είναι να ζήσουν και να προκόψουν σ’ αυτή τη χώρα θα πρέπει να μάθουν καλά τη γλώσσα της και να αφομοιώσουν τον πολιτισμό της. Και, τι καλά παιδιά! Κάθε φορά που τη συναντούν στο δρόμο να γυρνά φορτωμένη με τα ψώνια από το σούπερ μάρκετ ή τη λαϊκή, προθυμοποιούνται να της κουβαλήσουν τις σακούλες ως το σπίτι. Και ποτέ δε δέχθηκαν να πάρουν μια δραχμή για τον κόπο τους.

Είναι ώρα τώρα που έχει βραδιάσει. Στην τηλεόραση παίζει μια ελληνική ταινία, ασπρόμαυρη. Την είχε πρωτοδεί στο σινεμά με τα παιδιά, όταν ήταν μικρά. Χρόνια είχε να τη δει... Μετά το σινεμά τα πήγαινε πάντα για σουβλάκια σε μια ταβέρνα κοντά στο σπίτι. Τι ωραία και νόστιμα που τα έφτιαχναν τότε! Και άσε τους ειδικούς να λένε σήμερα πως ο γύρος ήταν ανθυγιεινός, αφού έβαζαν, λέει, μέσα στον κιμά ό,τι μπορεί να βάλει ο νους του ανθρώπου!

Την πήρε ο ύπνος κι αποκοιμήθηκε στον καναπέ. Όταν ξύπνησε, η τηλεόραση έπαιζε ειδήσεις. Τα ίδια και τα ίδια... Κρίμα, έχασε τη μισή ταινία, και δε θυμόταν και πώς τελειώνει. Άντε να κοιμηθεί ξανά τώρα! Είναι κι αυτό το παντζούρι που τρίζει πάλι απόψε... Θαρρείς και ο αέρας το απολαμβάνει σαδιστικά να την τρομάζει! Κι άμα δεν είναι ο αέρας; Μα, ας μην κάνει τέτοιες σκέψεις νυχτιάτικα...

Αυτά τα χάπια που της έχουν συστήσει για τον ύπνο δεν θέλει να τα παίρνει, το πρωί νιώθει λες και είναι κομμένα τα πόδια της. Ίσως διαβάσει κάτι μέχρι να αρχίσει να νυστάζει. Όλα τα βιβλία στη βιβλιοθήκη τα ‘χει διαβασμένα, μερικά όμως έχει καιρό να τα ανοίξει. Θα αρπάξει ένα, έτσι στην τύχη. Σίγουρα θα παίξει και κάτι καλό αργότερα η τηλεόραση. Βάζουν κάθε μέρα παλιές αμερικάνικες ταινίες.

Θα καθίσει έτσι ως αργά. Όμως, τούτη τη φορά το πήρε απόφαση. Το πρωί θα πάρει τηλέφωνο την ξαδέρφη στην Πάτρα, να τη ρωτήσει πώς στα κομμάτια το έμαθε εκείνο το κομπιούτερ και συνομιλεί με τις ώρες με ένα σωρό κόσμο, ακόμα κι ολόκληρη τη νύχτα. Μετά, ποιος νοιάζεται για αϋπνίες!

Σαν ξημέρωσε, σηκώθηκε να ετοιμάσει το πρωινό της και να πάρει τα χάπια της. Έβγαλε απ’ το κουτί μία καινούργια καρτέλα... Λίγο πριν βγει απ’ την κουζίνα, είδε στον τοίχο το ημερολόγιο. Έκανε να σκίσει το χαρτάκι αλλά σαν να το μετάνιωσε. Σε τι θα διέφερε, άλλωστε, αυτή η μέρα από την προηγούμενη, έξω από μια άλλη ημερομηνία; Κινήθηκε προς το σαλόνι, μα ξάφνου κοντοστάθηκε: «Τι να λέει άραγε σήμερα το ποιηματάκι στην πίσω μεριά;»

Ναι, αυτό ίσως έκανε μια κάποια διαφορά από το χθες! Και, σαν τον άσωτο που ξαναγυρνά στο πατρικό ζητώντας συγχώρεση, κινήθηκε πάλι προς την κουζίνα...

(Στην Ιφιγένεια Χ., όπου κι αν βρίσκεται. Για εκείνο το «βρε καλώς τον Κώστα!» που τόσο έχει λείψει...)

Μια ιστορική ρήση και ένα εύλογο συμπέρασμα...

                     

"Κουμάντο κάνει στην ΑΕΚ αυτός που βάζει τα λεφτά"

(Μάκης Ψωμιάδης)

Δηλαδή, στην ΑΕΚ σήμερα θα έπρεπε να κάνει κουμάντο ο... Κανένας!

Βαγγέλης Αρναούτογλου: "Το σκέφτηκες, Μανόλο;"

Αυτή η ομολογία έλλειψης σχεδίου και λάθους στρατηγικής που συντελείται με την επαναπροβολή του έργου Χιμένεθ, δεν συνιστά δικαίωση του ιδίου για την τόσο στραβή ιδέα να τον "αδειάσουν" το καλοκαίρι του 2019 επιλέγοντας τον Μιγκέλ Καρντόσο κι ενώ ο ίδιος είχε επιστρέψει στην Ισπανία με τη σιγουριά ότι συνεχίζει στην ΑΕΚ, αλλά μάλλον την πιο τρανή απόδειξη για την ασύλληπτη αυτοχειρία του 2018. Τότε που ο ίδιος ο οργανισμός αποφάσισε να αποδομήσει την ομάδα που κατέκτησε το πρωτάθλημα με εκείνον στον πάγκο, προχωρώντας σε διαδοχικές αντιποδοσφαιρικές επιλογές, αρνούμενη να τον ακούσει για όσα έπρεπε να συμβούν. Τι έρχεται λοιπόν να κάνει πίσω ο Χιμένεθ; Όποιος αντιμετωπίζει τα πράγματα ψυχρά και βασίζεται στα γεγονότα, περισσότερες πιθανότητες δίνει στο να αντιμετωπιστεί ξανά ως το εξιλαστήριο θύμα στην περίπτωση που τα πράγματα δεν πάνε καλά...

Η ΑΕΚ δεν φέρνει πίσω τον Χιμένεθ επειδή τον έχει μετρήσει ως τον προπονητή που θα τον βάλει στο γήπεδό της, αλλά επειδή τον έχει εύκολο όταν όλα πάνε στραβά. Το αποκούμπι και ο αποδιοπομπαίος τράγος της μαζί. Όταν (και αν) τα πράγματα γίνουν χειρότερα, θα του φορτώσουν όλες τις αμαρτίες στο σαμάρι και θα τον εξορίσουν στην έρημο...

Διαβάστε το άρθρο του Βαγγέλη Αρναούτογλου

Όταν «ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες» δολοφονούν ηλικιωμένους...

                        

Γράφει: Κώστας Παπαχρήστου

Η δολοφονία ενός αριστερού ράπερ από έναν ρατσιστή είναι ένα τραγικό γεγονός. Η δολοφονία, όμως, ενός υπερήλικα από έναν προστατευόμενο του αντιρατσιστικού κινήματος είναι απλά «στατιστική». Το θύμα δεν έχει όνομα, έχει αριθμό...

Με καθυστέρηση αρκετών ημερών πληροφορηθήκαμε από ηλεκτρονικά, κυρίως, μέσα ενημέρωσης μία φρικτή δολοφονία που συνέβη πρόσφατα στη Θεσσαλονίκη. Δύο παιδιά 14 και 12 ετών εισέβαλαν στην οικία 86-χρονου με σκοπό την ληστεία. Το όλο εγχείρημα έλαβε χώρα υπό την εποπτεία και καθοδήγηση της γιαγιάς των παιδιών και του φίλου της, οι οποίοι επιτηρούσαν την περιοχή (κοινώς, φύλαγαν τσίλιες). 

Ο ηλικιωμένος είχε την κακή τύχη να αντιληφθεί την παρουσία των παιδιών μέσα στο σπίτι του – στο οποίο ζούσε μόνος – και, όπως ήταν φυσικό, προέβαλε αντίσταση, αρνούμενος παράλληλα να αποκαλύψει πού είχε κρυμμένα τα χρήματα. Άρνηση που πλήρωσε με τη ζωή του μετά από κτηνώδη βασανιστήρια στα οποία τον υπέβαλαν τα δύο «παιδιά». Τα τελευταία έφυγαν από το σπίτι αφού πήραν 200 ευρώ που βρήκαν φυλαγμένα. 

Αργότερα, οι δύο ανήλικοι δολοφόνοι της Θεσσαλονίκης συνελήφθησαν από την αστυνομία και ομολόγησαν την πράξη τους. Στη συνέχεια αφέθηκαν στην χαλαρή «φύλαξη» κοινωνικού ιδρύματος της περιοχής, από το οποίο ο ένας απέδρασε χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία και, τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, αναζητείται... 

Αυτό που προκαλεί εντύπωση είναι το γεγονός ότι τα περισσότερα μέσα ενημέρωσης, πιθανώς υπό τον φόβο κριτικής για παραβίαση της «πολιτικής ορθότητας», απέφυγαν να αναφέρουν, ή ανέφεραν με ψιλά γράμματα, ότι τα παιδιά ανήκαν σε συγκεκριμένη «ευαίσθητη κοινωνική ομάδα»: ήταν Ρομά. Την ίδια φοβική συμπεριφορά έχουν επιδείξει τα μέσα ενημέρωσης σε αναρίθμητες (στην κυριολεξία) παρόμοιες περιπτώσεις δολοφονίας ηλικιωμένων ατόμων από άτομα ανήκοντα σε «ευαίσθητες» ομάδες, είτε εγχώριες (όπως στην προκειμένη περίπτωση) είτε εισαγόμενες στο πλαίσιο του «πολυπολιτισμικού μετασχηματισμού» της χώρας. Η κοινωνική συλλογικότητα στην οποία ανήκουν οι δράστες συχνά δεν υπονοείται καν... 

Όπως προανέφερα, έχουμε χάσει το μέτρημα – ιδίως τα τελευταία 10 χρόνια – με τα φρικιαστικά, κτηνώδη κι απάνθρωπα εγκλήματα σε βάρος ηλικιωμένων (και συχνά ανήμπορων) ανθρώπων, τα οποία διαπράττονται από μέλη «ευαίσθητων» κοινωνικών χώρων. Το αυτί της Αριστεράς της «προόδου», του «ανθρωπισμού» και της «κοινωνικής ευαισθησίας», εν τούτοις, δεν έδειξε να ιδρώνει ποτέ γι’ αυτό το φαινόμενο. Ίσως γιατί οι θύτες ανήκουν στη δική της προστατευόμενη ομάδα του κοινωνικού περιθωρίου, και κάθε φόνος με κίνητρο τη ληστεία θεωρείται a priori ως απεγνωσμένη πράξη αυτοσυντήρησης των απόκληρων της κοινωνίας και των κυνηγημένων από «το σύστημα». Όσο για τους ηλικιωμένους, αυτοί στο κάτω – κάτω τα έφαγαν τα ψωμιά τους, είχαν και μια σύνταξη για να ζήσουν, άσε δε που ψηφίζουν και τους «άλλους»! 

Δεν διέκρινα ποτέ, όμως, κάποιες σχετικές ευαισθησίες και από το άλλο στρατόπεδο, εκείνο των «φιλελεύθερων». Θα έλεγα ότι, για κάθε σύστημα εξουσίας, μία δολοφονία ηλικιωμένου είναι απλά ένα γεγονός που καταγράφεται στο καθημερινό αστυνομικό δελτίο συμβάντων, δίχως ιδιαίτερες κοινωνικές προεκτάσεις. Άλλωστε, το θύμα δεν είναι παρά ένα «αντιπαραγωγικό» υπερήλικο άτομο το οποίο, εκ των πραγμάτων, ελάχιστα είναι πλέον σε θέση να προσφέρει στην οικονομική ανάπτυξη της χώρας. Χώρια που επιβαρύνει την ήδη προβληματική οικονομία με μία επί πλέον σύνταξη, αλλά και φορτώνει το πάσχον σύστημα υγείας με πρόσθετες δυσβάσταχτες υποχρεώσεις!

Παραφράζοντας τη γνωστή κυνική ρήση του Άντολφ Άιχμαν, η δολοφονία ενός αριστερού ράπερ από έναν ρατσιστή είναι ένα τραγικό γεγονός. Το ίδιο και η ανάλογη δολοφονία ενός ακτιβιστή με σεξουαλικές ιδιαιτερότητες. Η δολοφονία, όμως, ενός υπερήλικα από έναν προστατευόμενο του αντιρατσιστικού κινήματος είναι απλά «στατιστική». Το θύμα δεν έχει όνομα, έχει αριθμό. 

Όμοια όπως αριθμό είχαν οι στρατιώτες στα χαρακώματα και οι μελλοθάνατοι στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως. Αλλά, αυτά ανήκουν στην Ιστορία...