Σάββατο 27 Δεκεμβρίου 2014

Καλή του τύχη, θα τη χρειαστούμε...

Του Γιώργου Παγουλάτου *


Κ​​ι έτσι λοιπόν, απρόθυμες να συμφωνήσουν, οι κοινοβουλευτικές δυνάμεις, μοιραίες κι άβουλες αντάμα, υπνοβατούν προς τις πρόωρες εκλογές.

Εάν δεν προκύψει κάποιο εορταστικό θαύμα στις 29/12, το μόνο που μπορούμε με βεβαιότητα να περιμένουμε τους αμέσως επόμενους μήνες είναι το βίαιο φρενάρισμα της οικονομικής ανάκαμψης, κατάρρευση εσόδων και πληρωμών, αύξηση «κόκκινων» δανείων, φυγή επενδυτών, ανησυχία καταθετών. Κι αυτά απλώς μέχρι τις εκλογές, που φαίνεται θα διεξαχθούν σε κλίμα πόλωσης και φόβου.

Η μόνη βεβαιότητα μετά τις εκλογές (εάν εκεί φτάσουμε) είναι ότι η χώρα θα συνεχίσει να εξαρτάται από τη (φθηνή) χρηματοδότηση της Ε.Ε. και του ΔΝΤ. Οι δανειακές ανάγκες για το 2015 είναι 22,5 δισ. Οι δόσεις της τρόικας θα είναι η μόνη άμυνα απέναντι σε μια ολέθρια χρεοκοπία, που θα μας έριχνε σε περιπέτειες όπως της Κύπρου. Ή θα μας οδηγούσε σε λιγότερο πιθανά, αλλά πολλαπλώς καταστροφικά, σενάρια εξόδου από το ευρώ και την ενιαία αγορά.

Πολλά παραμένουν αβέβαια, όμως τα παραπάνω είναι δεδομένα. Δεδομένο επίσης ότι η τρόικα θα επιστρέψει για τη διαπραγμάτευση, για να εκταμιευθούν οι δόσεις του 2014 και να συμφωνηθεί το νέο πρόγραμμα. Το κατά τρόικα δημοσιονομικό κενό των 2,5 δισ. μάλλον θα έχει διευρυνθεί. Οι πιέσεις για μέτρα στο ασφαλιστικό θα επανέλθουν, αφού ακόμα δεν είναι βιώσιμο. Η διαπραγμάτευση τότε, Φεβρουάριο-Μάρτιο 2015, θα είναι πολύ δυσκολότερη, αφού θα έχει προηγηθεί η κατάρρευση επικοινωνίας, και με δεδομένη την απόφαση των πιστωτών να εξαντλήσουν την αυστηρότητα στην τήρηση των υποχρεώσεων.

Ετσι λοιπόν μια κυβέρνηση Τσίπρα (ας υποθέσουμε) θα διαπραγματευτεί με την προσδοκία μιας μεγάλης συμφωνίας, που θα πρέπει να έχει την αποδοχή και της τρόικας και των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ. Θα πρέπει το νέο πρόγραμμα να ικανοποιήσει τους ψηφοφόρους που προσδοκούσαν να διώξει την τρόικα και να σχίσουν το Μνημόνιο, και να μπορεί ταυτόχρονα να γίνει αποδεκτό από τον κ. Ντομπρόβσκις και τον κ. Σόιμπλε. Θα είναι ευθύνη του κ. Τσίπρα να διαπραγματευθεί μέχρι τέλους το οικονομικό πρόγραμμα στο οποίο θα πρέπει να συμφωνήσουν και ο κ. Γκογιάλ του ΔΝΤ και ο κ. Λαφαζάνης του Αριστερού Ρεύματος. Καλή του τύχη, αλλά δεν μπορώ να σκεφτώ πολλούς που θα ήθελαν να βρίσκονται στη θέση του.

Παρά τον εμφανή παραλογισμό, προχωρούμε. Η Ν.Δ. πιθανόν περιμένει μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, εάν αυτό προκύψει, να συνθλιβεί γρήγορα από τις αντιφάσεις της. Και ο ΣΥΡΙΖΑ προχωρεί επίσης, ελπίζοντας ότι οι αντιφάσεις του θα λυθούν από τη ζωή, ίσως στο χείλος του γκρεμού, που πάντα επιταχύνει τα αντανακλαστικά και συγκεντρώνει τον νου. Το τι χώρα θα έχει απομείνει μετά τις παρενθέσεις της βίαιης ωρίμανσης μένει να το δούμε.

Μακάρι ο ΣΥΡΙΖΑ να μπορούσε να αλλάξει την πολιτική της Ευρωζώνης, επιφέροντας μια απόφαση αμοιβαιοποίησης του χρέους ή ένα Νιου Ντιλ για τον Νότο. Θα ήταν σωτήριο για την Ελλάδα και για την Ευρώπη. Ομως αν έχει δείξει κάτι η Ε.Ε. ώς τώρα είναι ότι αλλάζει σταδιακά, με οικοδόμηση συσχετισμών, και δεν αντιδρά θετικά σε τακτικές εκβιασμού. Ιδίως από πολιτικές δυνάμεις ανάδελφες, απομονωμένες στην Ευρώπη και στη Δύση. Το κατά πολύ πιθανότερο σενάριο είναι η τακτική του μπρα ντε φερ να αλλάξει την Ελλάδα κι όχι την Ευρώπη. Εκπυρσοκροτώντας στο πρόσωπό μας.

Επειτα από έξι χρόνια ύφεσης, 27% ανεργία, με την υψηλότερη φτώχεια στην ΟΝΕ, αρκετά στοιχεία της ατζέντας του ΣΥΡΙΖΑ αποτελούν ιστορική αναγκαιότητα. Η άμεση στήριξη στους ανέργους και στους γονατισμένους από την κρίση, η φορολογική δικαιοσύνη, η στενότερη δημοσιονομική ενοποίηση στο ευρώ. Ομως τα αποτελέσματα δεν προσδιορίζονται μόνο από τις προθέσεις, αλλά από τις αντικειμενικές δυνατότητες, τη συγκυρία και τις συμμαχίες. Κι όλα αυτά μια υποτιθέμενη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα τα βρει αντίξοα. Με τον έξτρα κίνδυνο, μια μαξιμαλιστική κυβέρνηση Τσίπρα να συντριβεί προς παραδειγματισμό όλων των λαϊκίστικων, ριζοσπαστικών, αντιευρωπαϊκών και ακραίων δυνάμεων της Ευρώπης.

Η φούσκα του λαϊκισμού θα έπρεπε να ξεφουσκώσει σταδιακά. Μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα χρειαζόταν χρόνο προσαρμογής. Το απότομο σοκ της πραγματικότητας, η ξαφνική και σε συνθήκες πανικού διάψευση διογκωμένων προσδοκιών θα είναι κακή για τον ΣΥΡΙΖΑ ή κακή για τη δημοκρατική σταθερότητα της χώρας. Πιθανότατα και τα δύο.

Οποιοσδήποτε λογικός άνθρωπος μπορεί να δει τη λύση από την οποία όλοι θα έβγαιναν ωφελημένοι, ένα παίγνιο θετικού αθροίσματος, που θα εξυπηρετούσε και τους πολιτικούς δρώντες και την οικονομία και τη Δημοκρατία. Η Βουλή εκλέγει Πρόεδρο, η κυβέρνηση δεσμεύεται σε πρόωρες εκλογές τέλος του 2015. Η οικονομία επιστρέφει στη σταθερότητα, επενδυτές επιστρέφουν, επιταχύνεται η ανάκαμψη, μειώνεται η ανεργία. Η κυβέρνηση κλείνει το νέο πρόγραμμα της χώρας.

Και ο ΣΥΡΙΖΑ καλπάζει ομαλά στην εξουσία τέλος του 2015, σε μια οικονομία σταθεροποιημένη, με περισσότερη προσαρμογή να έχει γίνει, με το πρόγραμμα αγοράς ομολόγων της ΕΚΤ εν εξελίξει. Σε μια χρονιά με δανειακές ανάγκες μόλις 7 δισ., με υψηλό πρωτογενές πλεόνασμα, θα μπορούσε να υλοποιήσει εξαγγελίες και να διαγράψει τον κύκλο του, χωρίς καταστροφικούς κραδασμούς για τη χώρα.
Ομως δεν φαίνεται να είναι αυτή η προοπτική εξέλιξης των πραγμάτων. Και γι’ αυτό το μόνο που μένει είναι να εναποθέσουμε τις ελπίδες μας στο θαύμα των Χριστουγέννων.

* Ο κ. Γιώργος Παγουλάτος είναι καθηγητής Ευρωπαϊκής Πολιτικής και Οικονομίας στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, επισκέπτης καθηγητής στο Κολέγιο της Ευρώπης.

Πηγή: Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Παρασκευή 26 Δεκεμβρίου 2014

Θέλουμε πραγματικά Νόμο και Τάξη;

Του Ανδρέα Δρυμιώτη *


Τ​​ις τελευταίες εβδομάδες είχαμε διάφορα περιστατικά, όπου το οπτικό υλικό από κάμερες βοήθησε την αστυνομία στην ταυτοποίηση και σύλληψη των κακοποιών. Είχαμε την απαγωγή της ανιψιάς ιδιοκτήτη ποδοσφαιρικής ομάδας, όπου οι κάμερες του super-market βοήθησαν στην αναγνώριση του δράστη. Στην επίθεση του Αλβανού κακοποιού στο Μικρολίμανο, πάλι από τις κάμερες έγινε η αναγνώριση των μανιακού με το καλάσνικοφ. Αυτά όλα είναι γνωστά και τα ακούσαμε πολλές φορές από τα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις. Αυτό όμως που έγινε κυριολεκτικά «γαργάρα» είναι ότι όλες αυτές οι κάμερες που βοήθησαν στην ταυτοποίηση και μετέπειτα σύλληψη των εγκληματιών είναι ιδιωτικές κάμερες ασφαλείας και όχι μέρος ενός ολοκληρωμένου συστήματος με κάμερες ασφαλείας, το οποίο να ανήκει και να το διαχειρίζεται η αστυνομία.

Αυτό στήθηκε για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, αλλά μετά οι δημοκρατικές μας ευαισθησίες δεν επέτρεψαν τη λειτουργία του. Μας έχουν απομείνει οι 1.300 πυλώνες που φυτεύτηκαν στην Αττική για να φιλοξενήσουν τις κάμερες, αλλά ποτέ δεν χρησιμοποιήθηκαν μετά τη λήξη των Αγώνων. Επειδή έρχονται στο μυαλό μου αμυδρές εικόνες από εναερίτες της ΔΕΗ που σκαρφάλωναν στους πυλώνες για να σκεπάσουν τις κάμερες, αναζήτησα στο Διαδίκτυο αναφορές για το περιστατικό και βρήκα την ακόλουθη περιγραφή η οποία αναφέρεται στην απεργία της 12ης Δεκεμβρίου 2007: « Εκλεψαν την παράσταση στην απεργιακή κινητοποίηση της περασμένης Τετάρτης, όταν δεν δίστασαν να σκαρφαλώσουν στις κολόνες για να σκεπάσουν με σακούλες τις κάμερες παρακολούθησης. Οι εναερίτες της ΔΕΗ αποθεώθηκαν από τους απεργούς πριν συλληφθούν από τους αστυνομικούς, λίγο μετά το τέλος της συγκέντρωσης».

Ας σταθούμε στο ρήμα «αποθεώθηκαν», γιατί νομίζω ότι αποκαλύπτει πάρα πολλά για το θέμα μας, αλλά και για τον τρόπο που σκεφτόμαστε. Δηλαδή, τους κάναμε θεούς γιατί σκέπασαν με μαύρες σακούλες τις κάμερες που χρυσοπληρώσαμε με λεφτά των Ελλήνων φορολογούμενων και οι οποίες μπορούν να βοηθήσουν στην καταπολέμηση της εγκληματικότητας, όπως αποδεικνύεται καθημερινά από τα περιστατικά που παρακολουθούμε. Επιτέλους ας αποφασίσουμε τι θέλουμε, ώστε να σταματήσουμε να συμπεριφερόμαστε υποκριτικά και σχιζοφρενικά. Θέλουμε τάξη και ασφάλεια ή θέλουμε να καταργήσουμε όλα τα βοηθήματα που μπορεί να έχει η αστυνομία στην αντιμετώπιση της αυξανόμενης εγκληματικότητας; Δηλαδή σε άλλες χώρες, όπως η Μεγάλη Βρετανία, όπου λειτουργούν χιλιάδες κάμερες, οι πολίτες αυτής της χώρας είναι λιγότερο δημοκράτες και έχουν περιορισμένες ελευθερίες από ό,τι εμείς; Μάλλον όχι.

Ας δούμε όμως και μια άλλη πτυχή του θέματος: Νόμος και Τάξη. Μας έμεινε κατάλοιπο από την εποχή της δικτατορίας η αντιπάθεια προς την αστυνομία. «Μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι» είναι το σύνθημα που ακούγεται πάντοτε στις διάφορες «δημοκρατικές» εκδηλώσεις. Αν δεν απατώμαι το είπε και ένας βουλευτής του ελληνικού Κοινοβουλίου, για να του δώσει και επίσημη χροιά. Επιτέλους πρέπει να αποφασίσουμε σαν κοινωνία, αν θέλουμε την Αστυνομία για να τηρεί την τάξη, ή όποτε θέλουμε θα την καταργούμε και όταν η αστυνομία προσπαθεί να επιβάλει την τάξη, θα διαμαρτυρόμαστε. Είδαμε στα πρόσφατα επεισόδια της 6ης Δεκεμβρίου 2014, να καταστρέφονται περιουσίες, να λεηλατούνται καταστήματα και να τραυματίζονται 13 αστυνομικοί. Πώς μπορεί κανείς να σταματήσει αυτές τις καταστροφές; Οταν επεμβαίνουν οι αστυνομικοί, μιλάμε για «αστυνομική βία» και «δυνάμεις καταστολής». Δηλαδή, όλοι αυτοί που μιλάνε για αστυνομική βία γιατί δεν μας λένε με ποιον άλλο τρόπο, οι αστυνομικοί θα σταματήσουν τους μπαχαλάκηδες από το καταστροφικό έργο τους.

Οταν το 2008, μετά τον φόνο του Γρηγορόπουλου, επικράτησε η ιδέα της «διακριτικής» παρουσίας της αστυνομίας, κατακάηκαν η Αθήνα και άλλες πόλεις. Φυσικά, όλοι τότε φώναζαν και καταδίκαζαν την απουσία της αστυνομίας από τα γεγονότα. Αλήθεια, πόση υποκρισία υπάρχει στο θέμα αυτό. Δυστυχώς, δεν έχει ακόμα ανακαλυφθεί κανένας άλλος τρόπος για την αντιμετώπιση της βίας, παρά μόνο με την αστυνομία. Δεν είναι δυνατόν να τους κατηγορούμε όταν προσπαθούν να επιβάλουν την τάξη. Αν υπάρχουν περιπτώσεις κατάχρησης από την πλευρά των αστυνομικών τότε υπάρχουν οι διαδικασίες για να εντοπίζονται και να τιμωρούνται οι παραβάτες. Δυστυχώς, όμως στον τόπο μας έχουν επικρατήσει τέτοιες αντιλήψεις, ώστε ο διαδηλωτής επιτρέπεται να βαράει τον αστυνομικό, αλλά ο αστυνομικός δεν επιτρέπεται να βαράει τον διαδηλωτή. Ετσι λειτουργούν τα αριστερά αντανακλαστικά μας.

Και φτάνουμε στο θέμα του Γρηγορόπουλου. Είναι σίγουρα εξαιρετικά δυσάρεστο ότι ένα παιδί 15 χρόνων έχασε τη ζωή του από σφαίρα αστυνομικού. Παρόμοια περιστατικά όμως έχουν συμβεί και σε άλλες χώρες του κόσμου, χωρίς όμως αυτό το περιστατικό να γίνεται αφορμή για ετήσιες εκδηλώσεις βίας. Αν θυμάμαι καλά, αστυνομικοί στο Λονδίνο πυροβόλησαν ένα άοπλο νεαρό Βραζιλιάνο, γιατί νόμιζαν ότι ήταν τρομοκράτης. Εγιναν διαμαρτυρίες, αλλά η ημέρα του θανάτου του δεν έγινε επαναλαμβανόμενη επέτειος για διαδηλώσεις και καταστροφές. Αλλά το άκρον άωτον της υποκρισίας καταδεικνύεται από ένα άλλο γεγονός.

Μήπως είδατε ποτέ να γίνει καμία διαδήλωση στην επέτειο (αν τη θυμάται κάνεις) της δολοφονίας των τριών υπαλλήλων της Marfin το 2010; Αυτοί δεν ήταν θύματα των διαδηλωτών; Στο κάτω κάτω, οι αστυνομικοί που πυροβόλησαν τον Γρηγορόπουλο δικάστηκαν και καταδικάστηκαν. Αυτοί όπως που δολοφόνησαν τους τρεις (και το αγέννητο παιδί της εγκύου) της Marfin, έχουν φαίνεται ασυλία. Επίσης, δεν πρέπει να ξεχνάμε ένα άλλο νέο παιδί που δολοφονήθηκε τον Ιούλιο το 2012, γιατί οι τρομοκράτες βιαζόντουσαν να πάνε διακοπές. Τον 20χρονο Θάνο Αξαρλιάν. Είδατε ποτέ να γίνει καμία πορεία για τη μνήμη του; Αλήθεια, πόση υποκρισία κουβαλάμε σαν κοινωνία, ώστε να κλείνουμε τα μάτια μας, αλλά και τα μυαλά μας μπροστά σε τέτοιες καταστάσεις.

Και φυσικά δεν είναι δυνατόν να κλείσω αυτό το κείμενο χωρίς αναφορά στην περίπτωση του Ρωμανού. Η κατάσταση, θεωρητικά αποφορτίσθηκε, με την τροπολογία για το «βραχιολάκι» και σταμάτησε η απεργία πείνας. Το βραχιολάκι είναι μια λύση, αλλά πρέπει να συνοδεύεται και από μια πολύ μεγάλη χρηματική εγγύηση, γιατί τίποτα δεν εμποδίζει κάποιον που είναι αποφασισμένος να ζήσει στη παρανόμια, να κόψει το βραχιολάκι και να την κοπανήσει. Μέσα στα πέντε λεπτά που προβλέπονται μέχρι να ειδοποιηθεί η αστυνομία, μπορεί να βρίσκεται πολύ μακριά. Σε μια τέτοια περίπτωση, όλοι αυτοί που φώναζαν υπέρ του Ρωμανού, θα κριτικάρουν την αστυνομία ότι τον άφησε να δραπετεύσει. Ετσι λειτουργούμε.

Ενας δηλωμένος αναρχικός που θέλει να σπουδάσει Διοίκηση Επιχειρήσεων, μάλλον σαν οξύμωρο σχήμα μοιάζει. Ούτε ταιριάζει με τα πιστεύω του ιδίου, όπως αυτά αναπτύσσονται στα γραπτά του. Σε κάποια προηγούμενη επιστολή του (8/6/2013) γράφει: «Για μένα οι ληστείες τραπεζών είναι μια διαχρονική επιλογή των επαναστατών που "ξεκλειδώνει" πολλές δυνατότητες. Κατ’ αρχάς σε αποδεσμεύει από τα πλοκάμια τις μισθωτής εργασίας και τις συμβάσεις που αυτή επισυνάπτει». Μας δηλώνει ξεκάθαρα τι θέλει να κάνει και όχι να ασχολείται με τη «μισθωτή εργασία». Ληστής θέλει να γίνει. Αλλά υπάρχει και ένα πολύ πιο σοβαρό θέμα.

Ο ίδιος στην πρόσφατη επιστολή του παραδέχεται ότι ξεκίνησε την απεργία πείνας λέγοντας «δεν υπερασπίζομαι τη νομιμότητά τους· αντίθετα, απευθύνω έναν πολιτικό εκβιασμό, ώστε να κερδίσω ανάσες ελευθερίας από την ισοπεδωτική συνθήκη του εγκλεισμού». Θέλουμε τη συντεταγμένη πολιτεία να υποκύπτει σε εκβιασμούς; Αν ναι, θα πρέπει να καθορίσουμε και το πού σταματάμε, γιατί από κει και πέρα δεν υπάρχει επιστροφή.

Η συνεχής επίκληση της «ελευθερίας» μου φέρνει πάντοτε στη σκέψη, τη ρήση του Αποστόλου Πέτρου στην Α΄ επιστολή του όπου λέγει: «...και μη ως επικάλυμμα έχοντες της κακίας την ελευθερίαν...». Το πλήρες απόσπασμα σε μετάφραση είναι: «Υποταχθείτε, λοιπόν, κατά Θεόν εις τας αρχάς και τας εξουσίας σαν ηθικώς ελεύθεροι άνθρωποι και όχι σαν άνθρωποι, που έχουν την ελευθερίαν ως πρόφασιν και καμουφλάρισμα της κακίας, αλλά σαν αληθινοί δούλοι του Θεού». Αυτή είναι η πραγματική ελευθερία και όχι η αναρχία!

* O κ. Ανδρέας Δρυμιώτης είναι σύμβουλος επιχειρήσεων

Πηγή: Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Τρίτη 23 Δεκεμβρίου 2014

"...Για ένα κουστούμ"!


Ο Κουβέλης αποκάλυψε τις επαφές με Τσίπρα - Δεν κατεβαίνει η ΔΗΜΑΡ στις εκλογές

O Φώτης Κουβέλης αποκάλυψε ότι τις προηγούμενες μέρες είχε τηλεφωνική επικοινωνία με τον Αλέξη Τσίπρα και εξέτασαν τις δυνατότητες εκλογικής συνεργασίας. Η δήλωσή του αυτή στην κοινή συνεδρίαση της κοινοβουλευτικής ομάδας και της εκτελεστικής επιτροπής του κόμματος προκάλεσε πολλές αντιδράσεις.

Οι περισσότεροι αντιλαμβάνονται ότι έχει ήδη κλείσει συμφωνία, χωρίς να ρωτήσει κανέναν, πέραν του στενού του περιβάλλοντος. Και με εξαίρεση εκείνους που, έτσι κι αλλιώς, θέλουν να συμπορευτούν με τον Αλέξη Τσίπρα (όπως η Μαρία Ρεπούση και ο Γιάννης Πανούσης) οι άλλοι λένε «γλείφουμε εκεί που φτύναμε» -θυμίζοντας το πώς είχαν αποχωρήσει από τον Σύριζα…

Παρόλα αυτά το θέμα έχει, ουσιαστικά, τελειώσει. Η ΔΗΜΑΡ δεν πρόκειται να κατέβει στις εκλογές. Ο Κουβέλης και αρκετοί άλλοι θα περιληφθούν στα ψηφοδέλτια του Σύριζα. Το μόνο που απομένει προς διευκρίνηση είναι το «τρυκ» εξαφάνισης της ΔΗΜΑΡ, ώστε να μη χαθεί το μπόνους των 50 εδρών που παίρνει το πρώτο κόμμα. Και κάτι ακόμη: Ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ ζητάει δυο εκλόγιμες θέσεις στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας, πράγμα που δεν έχει γίνει ακόμη αποδεκτό από τον Αλέξη Τσίπρα.

(Πηγή: Aixmi.gr)

Κυριακή 14 Δεκεμβρίου 2014

Ορατότης Μηδέν (1970)

Θα συνιστούσα να δούμε προσεκτικά το κομμάτι από 1:11:00 έως 1:17:35. Ο Νίκος Φώσκολος αρκετές φορές αποδείχθηκε προφητικός...


Οι θέσεις μου για την υπόθεση Ρωμανού

Τούτη τη φορά δεν αναζήτησα καν έναν ευρηματικό τίτλο για το κείμενο που ακολουθεί. Ήθελα απλά να διατυπώσω τις θέσεις μου με τρόπο άμεσο και ξεκάθαρο, χωρίς καταφυγή σε λεκτικές ωραιότητες και φιλολογικά τεχνάσματα. Γιατί, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, στόχος δεν είναι ο εντυπωσιασμός (τι θα εξυπηρετούσε άλλωστε;) αλλά το ξεκαθάρισμα των θέσεων πάνω σε μια υπόθεση που μου κόστισε φίλους και μου χάρισε αντιπάλους και εχθρούς...

Από το ξεκίνημα της πολύκροτης υπόθεσης του Νίκου Ρωμανού, είχα ενστάσεις για τον τρόπο προβολής του θέματος από τα media, κυρίως τα ηλεκτρονικά. Ας συνοψίσω τις κυριότερες από αυτές:

1. Πολλοί παρουσίασαν τον Ρωμανό ως «ένα παιδί που έκανε ένα λάθος και τώρα ζητάει μια δεύτερη ευκαιρία, την οποία η ανάλγητη Πολιτεία τού αρνείται». Ωστόσο, όπως ο ίδιος το έχει καταστήσει σαφές σε όλους τους τόνους, δεν πρόκειται περί λάθους, αφού ουδέποτε το αναγνώρισε ως τέτοιο και ουδέποτε δήλωσε μετανοημένος για τις πράξεις του. Όσο για το περίφημο «δικαίωμα στη μόρφωση», παραπέμπω στην αρχική, ευθεία δήλωσή του ότι αυτό που τον ενδιέφερε ήταν να κερδίσει «μια ανάσα ελευθερίας», όχι να φοιτήσει σε κάποιο συστημικό ανώτατο εκπαιδευτικό ίδρυμα!

2. Το περίπου αθωωτικό επιχείρημα: «στο κάτω-κάτω, δεν σκότωσε και κανέναν!», πέραν από αφελές, είναι και επικίνδυνο ως κρατούσα άποψη! Το ότι δεν θρηνήθηκαν νεκροί, υπήρξε αποτέλεσμα ευτυχούς συγκυρίας και μόνο. Όποιος δεν έχει στ’ αλήθεια πρόθεση να σκοτώσει αλλά θέλει απλά να εκφοβίσει, δεν ξεκινά παίρνοντας μαζί ένα γεμάτο όπλο. Ένα άδειο, ή κι ένα ψεύτικο, θα έκαναν μια χαρά τη δουλειά και, επί πλέον, δεν θα άφηναν την παραμικρή αμφιβολία για τις προθέσεις!

3. Τον περιέγραψαν ως ιδεολόγο που απαρνήθηκε τη θαλπωρή μιας στοργικής και ευκατάστατης οικογένειας για να κυνηγήσει το επαναστατικό του όνειρο. Ας αναλογιστούμε, όμως, πόσοι νέοι άνθρωποι βρίσκονται στις φυλακές για ποινικά παρόμοιους λόγους (πολλοί, μάλιστα, έχοντας δείξει μεταμέλεια για τις εγκληματικές πράξεις τους), με επίσης υπαρκτή και αυτονόητη την ανάγκη τους για μια «ανάσα ελευθερίας», ή ακόμα και με αληθινή (όχι προσχηματική) διάθεση για σπουδές. Βέβαια, οι περισσότεροι εξ αυτών έχουν τρία σοβαρά μειονεκτήματα: Δεν έχουν δηλώσει «ιδεολόγοι επαναστάτες», δεν διαθέτουν την οικονομική δυνατότητα να προσλάβουν τους επιφανέστερους δικηγόρους της χώρας, και δεν αποτελούν ελκυστικά «προϊόντα» για πολιτική εκμετάλλευση ή για προβολή από τα media. Φαντάζεστε πως θα ίδρωνε το αυτί κανενός αν ξεκινούσαν απεργία πείνας μέσα στις φυλακές, με τα ίδια ακριβώς αιτήματα;

4. Θα ήθελα να εκφράσω την αμφισβήτησή μου στο κατά πόσον είναι θεμιτό να επικαλείται κανείς νεανικά τραύματα, προκειμένου να ελαφρύνει το ηθικό και ποινικό βάρος μιας εγκληματικής πράξης. Ακόμα κι αν δεχθούμε ότι αυτές οι πρώιμες δυσάρεστες εμπειρίες συμβάλλουν στην κατανόηση της διαμόρφωσης της προσωπικότητας ενός ενήλικου, πλέον, ατόμου, σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να λειτουργήσουν, ηθικά και νομικά, ως άλλοθι για τυχόν παραβατικές συμπεριφορές του. Εξάλλου, ποιος πιστεύει στ’ αλήθεια ότι κάθε υπέροχος άνθρωπος που συναντά στο δρόμο του, διαμορφώθηκε έτσι επειδή πέρασε ανέφελα και ονειρεμένα παιδικά κι εφηβικά χρόνια; Ο ενήλικος άνθρωπος οφείλει να έχει την απόλυτη ευθύνη των πράξεών του. Διαφορετικά, η κοινωνία θα ήταν μια ζούγκλα όπου η κακή διαχείριση των πρώιμων ψυχικών τραυμάτων θα ήταν επιτρεπτό να κατασπαράσσει την καλή διαχείρισή τους!

Πριν από κάποιες μέρες, έγραψα ένα άρθρο στο Aixmi.gr, με τον τίτλο: «Επιλεκτικές ευαισθησίες...». Όχι για να δηλώσω σύμπλευση με την κυβερνητική γραμμή, ούτε για να προβάλω, δήθεν, την άποψη ότι η Πολιτεία θα έπρεπε να αρνηθεί στον Ρωμανό τη μόρφωση (διάβαζε, ελευθερία) που ζητούσε. Ήθελα απλά να επισημάνω την ευνοϊκή μεταχείριση της περίπτωσης του Ρωμανού από μερίδα της κοινής γνώμης και των media, σε σύγκριση με την αδιαφορία που σχεδόν όλοι μας, δυστυχώς, έχουμε διαχρονικά επιδείξει, ή επιδεικνύουμε ακόμα, σε πλείστες άλλες κοινωνικές υποθέσεις στερούμενες επαναστατικού «αρώματος».

Και, αλήθεια, ποιος βγήκε να υπερασπιστεί το δικαίωμα στη δεύτερη ευκαιρία, αυτών που έχασαν το σπίτι τους και βρέθηκαν στο δρόμο; Αυτών που έμειναν χωρίς δουλειά ή καταστράφηκαν, με αποτέλεσμα κάποιοι να οδηγηθούν ακόμα και στην αυτοκτονία – αθόρυβα κι ανώνυμα, δίχως να εκβιάσουν κανέναν για τη σωτηρία τους; Ή μήπως ένας κακός οικονομικός υπολογισμός, μια απερίσκεπτη επένδυση, μια υπερκαταναλωτική επιπολαιότητα, εν τέλει, είναι βαρύτερα «εγκλήματα» από μια ένοπλη ληστεία; Ποιος φωνάζει ή γράφει για τη δεύτερη ευκαιρία στη ζωή, των αρρώστων που δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα μιας ανθρώπινης μεταχείρισης από το θλιβερό δημόσιο σύστημα υγείας; (Σ’ εσένα απευθύνομαι, αριστερέ, που έκανες τον Ρωμανό σύμβολο και παντιέρα σου!)

Για την ιστορία – και προς έκπληξή μου – το Aixmi.gr έσπευσε να κρατήσει αποστάσεις από τις θέσεις μου (κάτι που ουδέποτε κατέγραψα να έχει συμβεί με οποιονδήποτε αρθρογράφο αυτού του, κατά γενική ομολογία, δημοκρατικού site). Προσοχή: δεν μιλώ για απλή ιδεολογική αντιπαράθεση, με την παρουσίαση επιχειρημάτων που θα αντέκρουαν τα δικά μου. Μιλώ για την ανάγκη που ένιωσε το site να πάρει άμεσα αποστάσεις από έναν αρθρογράφο του, λες και αυτός είχε εκφράσει απόψεις που θα μπορούσαν να κριθούν ως κοινωνικά προκλητικές ή ηθικά απαράδεκτες!

Το γιατί το Aixmi.gr έδρασε με τόση σπουδή στην περίπτωση αυτή, είναι ανεξήγητο σ’ εμένα. Όπως ακατανόητη είναι, γενικά, η όλη εμμονική και σχεδόν μονόπλευρη αντιμετώπιση της υπόθεσης Ρωμανού από τη διεύθυνση του site. Οφείλω να ομολογήσω, εν τούτοις, ότι σε καμία περίπτωση οι όποιες αντίθετες φωνές (της δικής μου συμπεριλαμβανομένης) δεν φιμώθηκαν! Δεν είναι η δημοκρατικότητα του Aixmi που τίθεται σε αμφισβήτηση, είναι κάποιες πρόσφατες εμμονές του που γεννούν απορίες...

Πέμπτη 11 Δεκεμβρίου 2014

Δύο άρθρα που αξίζει να διαβαστούν!

Η κοινωνία της πίκρας

Του Νίκου Ορφανού

Παρακολουθώ μέρες, όπως πολλοί αν όχι όλοι, μια κοινωνία να κατρακυλάει στην αναξιοπρέπεια. Ναι, εννοώ τη δική μας.

Δεν ήθελα να γράψω τίποτα, γιατί τη μια οργιζόμουν με τον τάδε, την άλλη με το δείνα, αλλά θα κάνω κάποιες παρατηρήσεις, πετώντας τις δικές μου μολότοφ στο σύμπαν των ιδεών και του διαλόγου:

1. Σέβομαι την αυτοκαταστροφή. Είναι μία διαταραχή, αλλά όχι ιδεολογία. Λυπάμαι, αλλά επειδή κάποιος, μοναχός του, διάλεξε έναν λόγο για να πεθάνει, δεν σημαίνει ότι ο λόγος αυτός είναι αναγκαστικά ιερός για όλους. Γεμίσαμε ιερά και όσια και στο τέλος δεν σεβόμαστε τίποτα.

2. Ο γονιός που το παιδί του πιάνει όπλο είναι αποτυχημένος και θα έπρεπε να ντρέπεται. Η υπερηφάνεια για τον γιο οπλοφόρο είναι μια ενοχή, που δεν επανορθώνει το έλλειμμα ανατροφής αγαπητέ πατέρα. Έσπειρες ανέμους και θέρισες θύελλα. Ζήσε τώρα με αυτό.

3. Δεν θα κάνω ορμήνειες σε κάποιον που ανά πάσα στιγμή ακροβατεί στο κενό. Και οργισμένος να είμαι μαζί του, θα περιμένω να συνέλθει. Αλλά όλοι όσοι τον αγκάλιασαν απροκάλυπτα και άνευ όρων, καλό θα ήταν να του πουν να βάλει και λίγο μυαλό. Και εννοώ την Αριστερά που ίπταται σε ένα δικό της αλλοπρόσαλλο κόσμο.

4. Πραγματικά θέλετε να μιλήσουμε σταράτα; Πιστεύετε ότι η φοίτηση σε ελληνικό ΤΕΙ είναι δικαίωμα που σε κάνει καλύτερο άνθρωπο; Σε ελληνικό ΤΕΙ;;;; Ωραία, ας σκεφτούμε την εικόνα: Φρουρούμενος και συνοδευόμενος μπαίνει στο αμφιθέατρο. Αναρχομπάχαλοι και λοιποί τον επευφημούν. Πιστεύετε ότι θα γίνει έστω κάποιου είδους μάθημα με την παρουσία του; Και άιντε, από πίσω, να ακολουθάνε καμιά δεκαριά ακόμη κρατούμενοι και γίνεται το Κορυδαλλός-ΤΕΙ, Κολιάτσου-Παγκράτι. Θα σωφρωνιστούν με το πτυχίο οι φυλακισμένοι; Εάν το πιστεύουμε ακράδαντα, προτείνω να ανοίξει πανεπιστήμιο μέσα στις φυλακές. Με κάθε έδρα: Φιλοσοφική, Θεολογία, Μαθηματικό, Χημικό, Νομική, Ιατρική και σύντομα και Πολυτεχνικό.

5. Κανείς δε μπορεί να συλλάβει τη γενική εικόνα. Καθένας θέλει το δικό του μπαϊράκι να επικρατεί. Δεν υπάρχει η παραμικρή διάθεση συνεννόησης. Ή όλα ή τίποτα. Ο αντίπαλος πρέπει να ηττάται ολοκληρωτικά. Δεν υπάρχουν κόκκινες γραμμές. Ή μάλλον, όλες οι γραμμές είναι κόκκινες. Σύντομα και από αίμα.

6. Η κοινωνία μας είναι ατέλειωτα αντιπαιδαγωγική. Οι Έλληνες είναι “παιδιά” μέχρι τα σαράντα. Εικοσιενός ετών είχανε οικογένειες και βγάζανε μεροκάματο, τώρα είναι “επαναστάτες”. Στην Ελλάδα είσαι ό,τι αναρτήσεις στα δίκτυα.

Ακροτελεύτιο:

Για υπολογίσιμο αριθμό ανθρώπων, οι καταλήψεις, οι πορείες, η μπαχαλοποίηση είναι χόμπι. Κάτι για να περνάς την ώρα. Να δείχνεις ότι είσαι ανίκανος να δημιουργήσεις κάτι πραγματικά όμορφο και χρήσιμο. Πού να τρέχεις, πάμε να απλώσουμε κανένα πανό σε κρατικό κτίριο. Έτσι θα σώσουμε την επαναστατική ψυχούλα μας, τρομάρα μας. Πώς εξηγείται να διαδηλώνεις για ένα παιδί που σκοτώθηκε και ο δολοφόνος του δικάστηκε και καταδικάστηκε, αποδόθηκε δηλαδή δικαιοσύνη; Η μνήμη διαφυλάσσεται μάγκες, δεν επιδεικνύεται, ούτε διατυμπανίζεται. Θυμάσαι ούτως ή άλλως και πορεύεσαι αντιστοίχως. Διαφορετικά παριστάνεις ότι θυμάσαι, για δικούς σου ιδιοτελείς λόγους.

Απορεί κανείς για την κυριαρχία της κουλτούρας της πίκρας. Διαδηλώνουμε σε επετείους θανάτων. Σε ημερομηνίες της κάθε ήττας. Θυμόμαστε κάθε μαύρη μας σελίδα και ποτάμια τα αφιερώματα. Τα ντροπιαστικά Δεκεμβριανά τα υμνούμε. Ζούμε ακόμα εκεί. Σε εκείνη τη γωνία πίσω από το τμήμα στου Μακρυγιάννη το ’44. Ζούμε ακόμα στους λάκκους της Ούλεν. Στα χαρακώματα του διανοητικού μας εγκλωβισμού. Στην άρνηση των πάντων και στην κατάρρευση κάθε αξίας.

Εύχομαι να ανανήψει το “παιδί” με όλη μου την καρδιά. Και μετά, πέρα από τη δυνατότητα να σπουδάσει, να του δοθεί και έστω μια ευκαιρία, να κάνει διάλογο έστω με κάποιους διαφορετικά σκεπτόμενους. Εύχομαι πραγματικά η εμπειρία του να του διδάξει κι αυτουνού κάτι πραγματικά χρήσιμο στην κοινωνία και να του ανοίξει λίγο το μυαλό.

Αυτά.

Καλές γιορτές.

Νίκος.

(Πηγή: Protagon.gr)


Η χώρα του Ρωμανού

Του Γιώργου Κράλογλου

Να ερωτηθεί και ο Ρωμανός αν συμφωνεί με την υποψηφιότητα του κ. Σταύρου Δήμα. Γιατί να μην ερωτηθεί; Εάν δεν εκλέγει Πρόεδρος από την σημερινή Βουλή θα πάμε για εκλογές. Και η νέα κυβέρνηση, όποια και αν είναι, θα δίνει, από εδώ και πέρα, λόγο και στους αντιεξουσιαστές και στους τρομοκράτες. Γιατί αυτήν τη χώρα θα παραλάβει. Τη χώρα του Ρωμανού.

Την εξουσία μιας χώρας-ρεζίλι όπου οι πάντες αποφεύγουν σκόπιμα να πουν στους ιθαγενείς της όλη την αλήθεια για το που ακριβώς βρισκόμαστε και ποιος είναι ο λόγος που δεν πρόκειται να δούμε ούτε σε όνειρο αληθινή ανάκαμψη. Ανάκαμψη, δηλαδή, χωρίς αναστροφή.

Την εξουσία μιας χώρας-ρεζίλι όπου κανείς από τους εντός και εκτός Βουλής δεν ομολογεί στο λαό του ότι για άνεργους και εξαθλιωμένους μισθολογικά δεν υπάρχει άλλη ανάπτυξη από αυτή των μεταρρυθμίσεων του εκσυγχρονισμού και της απελευθέρωσης της οικονομίας από το κράτος και τον κρατισμό.

Να λοιπόν, μερικές εικόνες, από τις προτεραιότητες των εθνικών υποθέσεων…μιας πιθανής κυβέρνησης εκλογών για να έχουμε κάποια συμπεράσματα της Ελλάδας του Ρωμανού και όλων εκείνων που πήραν το πάνω χέρι με αντιπολιτευτική στήριξη και λόγω εμφανέστατης κυβερνητικής ανικανότητας.

Βαδίζουμε στην κόψη του ξυραφιού με το χρέος πάνω από 170% του ΑΕΠ και τις αγορές να μας ρίχνουν άγριο ξύλο… μόνο με την μυρωδιά εκλογών αλλά η μισή Βουλή «σφάζεται» στα πόδια του Ρωμανού.

Μπαίνουμε στο 2015 με τεράστια ερωτηματικά στην οικονομία και αβεβαιότητα στην πολιτική αλλά διαλύουμε μαγαζιά και περιουσίες εμπόρων και μικρομεσαίων για να τιμήσουμε την μνήμη του Γρηγορόπουλου.

Καταστρέφουμε την εικόνα της Αθήνας και ταυτόχρονα την τουριστική προσπάθεια του 2014 χύνοντας δάκρυα… για τους πρόσφυγες της Συρίας στο Σύνταγμα αλλά αφήνουμε να κυκλοφορούν απατεώνες που προσφέρουν στους Σύριους, για 4.000 ευρώ, «μαύρα διαβατήρια». Αυτούς δεν τους βλέπουν οι μπαχαλάκηδες της συμπόνιας και της πολιτικής...

Λιποθυμάμε (όσοι λιποθυμάμε) από χαρά που ο αναρχικός με την μακριά κοτσίδα άδειασε τα σκουπίδια του σπιτιού του στην μούρη του αντιπρύτανη του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και αδιαφορούμε όταν όλο αυτό το Πανεπιστημιακό γυφταριό της χώρας κατέστρεψε από κάθε πλευρά την παιδεία.

Κοντράρουμε και πολεμάμε άγρια κάθε επένδυση και κάθε επενδυτή που θέλει να αγοράσει κράτος και θεωρούμε απλώς επίορκους… τους αληταράδες, μπαρμπουτιάρηδες κομματικούς που βάλαμε στους κρατικούς Οργανισμούς να αξιοποιήσουν την περιουσία του λαού...

Δεν ντρεπόμαστε να βλέπουμε αξιόλογους επιστήμονες της χώρας να μεταναστεύουν ή να καταλήγουν σε επίδομα ανεργίας και οργανώνουμε «εμφύλιο» με όποιον πάει να πειράξει πλαστογράφους και άλλους απατεώνες που κρατάνε θέσεις στους Δήμους και στις Δημοτικές Επιχειρήσεις για να κατακλέβουν τα λεφτά της Ευρωπαϊκής Ένωσης (επειδή είναι κουτόφραγκοι) και των δημοτών επειδή είναι ζώα... και δεν καταλαβαίνουν.

Επιτρέπουμε στους ψευτοαναρχικούς της αλητείας των Εξαρχείων να ξηλώνουν μαγαζιά και πολυκατοικίες για να πετάνε πέτρες στα σώματα ασφαλείας και μελετάμε εντός της Βουλής το ενδεχόμενο να αφοπλισθούν οι αστυνομικοί που περιφρουρούν τρομοκράτες και άλλους ύποπτους.

Θεωρούμε υπερβολή και μιλιταρισμό... τις παρελάσεις των εθνικών επετείων ενώ θα κάψουμε όλη την χώρα αν τολμήσει κάποιος όχι να απαγορεύσει το Πολυτεχνείο αλλά να το περιορίσει εντός του χώρου του Πολυτεχνείου.

Να ποια κοινωνία και ποιες επιταγές της θα παραλάβει η κυβέρνηση του Φεβρουαρίου 2015 (αν πάμε σε εκλογές) με δευτερεύον... το θέμα της οικονομίας κάπου στο βάθος...

Άμεσο νομικό πλαίσιο ώστε οι αντιεξουσιαστές, οι τρομοκράτες και οι αναρχικοί να ορίζουν τα όρια και τα οράματα στην παιδεία. Οι πρυτάνεις να είναι της πλάκας και μόνο για να ανοίγουν τις πόρτες και να τρώνε σφαλιάρες...

Νομική κάλυψη ώστε πλαστογράφοι, απατεώνες και καταχραστές εφόσον είναι κρατικοί υπάλληλοι να έχουν δικαίωμα συνέχισης της εργασίας τους. Ας πρόσεχαν αυτοί που τους διόρισαν...

Κατάργηση κάθε μορφής παρελάσεων και συνταγματική κατοχύρωση ως εθνικών επετείων της μνήμης Γρηγορόπουλου, της έναρξης απεργίας πείνας του Ρωμανού, της δολοφονίας για το καλό του έθνους... των υπαλλήλων της Μαρφιν και άγαλμα του δολοφόνου στην Πλατεία Συντάγματος.

Απελευθέρωση και ανάθεση υπουργείων σε όλα τα μέλη της 17 Νοέμβρη. Το υπουργείο Παιδείας αποκλειστικά στον Κουφοντίνα...

Αντικατάσταση με κομποσκοίνια και κομπολόγια του οπλισμού της αστυνομίας.

Κάψιμο της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης μία φορά τον χρόνο όπως παλιά πηδούσαμε τις φωτιές στον Κλήδονα …

Αυτή είναι η επόμενη ημέρα στην χώρα του Ρωμανού. Και αυτές είναι οι προτεραιότητες της κυβέρνησης των εκλογών παρά την κόντρα του 60% των (ψυλλιασμένων για όσα τους περιμένουν) ψηφοφόρων που επιμένουν να τις αρνούνται . Όσο για την οικονομία ουδείς λόγος ανησυχίας... Η ΝΔ- ΠΑΣΟΚ ονειρεύονται (μόνοι τους) την ανάπτυξη. Και οι ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έχουν τις λύσεις σε κάποιο τσεπάκι τους... Αρκεί να θυμηθούν έγκαιρα σε ποιο…

(Πηγή: Capital.gr)

Τετάρτη 3 Δεκεμβρίου 2014

Επιλεκτικές ευαισθησίες...

Η είδηση (Τρίτη, 2-12-2014): 
Επεισόδια ξέσπασαν στα Εξάρχεια μετά τη συγκέντρωση διαμαρτυρίας υπέρ του Νίκου Ρωμανού, στην οποία συμμετείχαν χιλιάδες άνθρωποι. Ομάδα νεαρών έβαλε φωτιά σε λεωφορείο την ώρα που εκινείτο, σπάζοντας τζάμια και ρίχνοντας μέσα βόμβες μολότοφ. 
Ευτυχώς δεν υπήρχαν επιβάτες, παρά μόνον ο οδηγός, ο οποίος πρόλαβε να κατέβει. Τελικά, το λεωφορείο κάηκε ολοσχερώς. 
Τα επεισόδια συνεχίζονται στους γύρω δρόμους έως τον λόφο του Στρέφη, όπου έχουν γίνει αρκετές συλλήψεις. 
Πηγή: Aixmi.gr.

(Σημ.: Αυτή ήταν μόνο η αρχή. Ακολούθησαν και άλλες καταστροφές στην πόλη.)

Ειδήσεις σαν κι αυτή δεν αποτελούν, πλέον, έκπληξη. Θα έλεγα, ούτε καν μελαγχολία. Αφού δεν υπήρχαν επιβάτες, κι ο οδηγός πρόλαβε να κατέβει ζωντανός και άκαυτος, το γεγονός θα πρέπει να χαιρετιστεί ως θετική εξέλιξη, αν θυμηθεί κανείς τη Marfin… Βέβαια, κάηκε ολοσχερώς ένα «συστημικό» (κατά τους πυρπολητές) περιουσιακό στοιχείο. Αν το «σύστημα» το χρειάζεται, ας αγοράσει άλλο. Πάντα βρίσκονται κάποιοι ηλίθιοι να πληρώσουν!

Μετά, όμως, σε κυριεύουν δεύτερες σκέψεις, βαθύτερες: Φαντάσου πως κάποια μέρα γίνεται καλά (πράγμα που της ευχόμαστε ολόψυχα!) εκείνη η ξεχασμένη, πια, Μυρτώ, που ένα ανθρωπόμορφο τριτοκοσμικό κτήνος στην Πάρο της έλιωσε το κεφάλι στους βράχους και στη συνέχεια(!) τη βίασε. Και, κάτω από το βάρος της τραυματικής εμπειρίας για τη φρίκη που έζησε, αρπάζει ένα περίστροφο κι αρχίζει να πυροβολεί όποιον της θυμίζει τον βιαστή και παρ’ ολίγον δολοφόνο της. Στη συνέχεια, συλλαμβάνεται, δικάζεται, καταδικάζεται και εγκλείεται. Και, κάποια στιγμή, κάνει μια αποτυχημένη (από νομική άποψη) απόπειρα να επανακτήσει την ελευθερία της στη μορφή εκπαιδευτικής άδειας, ομολογώντας ευθαρσώς ότι το πραγματικό ζητούμενο είναι να κερδίσει «ανάσες ελευθερίας». Τέλος, συνεχίζει να δηλώνει αμετανόητη για τις εγκληματικές πράξεις που την οδήγησαν στη φυλακή!

Ερώτηση κρίσεως, επί ενός καθαρά υποθετικού ζητήματος: Πόσοι «ευαίσθητοι προοδευτικοί ανθρωπιστές» θα βγούμε στους δρόμους να φωνάξουμε για το δίκιο της, ζητώντας να της επιτραπεί να συνεχίσει να κυκλοφορεί ελεύθερη στους δρόμους; Ή μήπως τις τραυματικές εμπειρίες τις αντιλαμβανόμαστε με μια λογική αλά καρτ που, ανάλογα με τις προσωπικές μας πεποιθήσεις, δικαιώνει ή καταδικάζει (νομικά και ηθικά) τις εγκληματικές συμπεριφορές;

Αλήθεια, με ποια λογική η σφαίρα ενός άθλιου, επίορκου αστυνομικού είναι, ως εμπειρία, πιο τραυματική από τις τόσες και τόσες μορφές κακοποίησης που υφίστανται αμέτρητα παιδιά στον κόσμο; Και, άραγε, θα μπορούσε κανείς να διανοηθεί την παράκαμψη ενός νόμου προς χάριν οποιουδήποτε επικίνδυνου κακοποιού, με επίκληση ενός τραυματικού εφηβικού του βιώματος; Αν ναι, ας εφαρμόζεται, τουλάχιστον, η παράκαμψη αυτή χωρίς εξαιρέσεις! Για παράδειγμα, θα έπρεπε, ίσως, να διερευνήσει κάποιος τα παιδικά βιώματα του αδίστακτου εγκληματία Κώστα Πάσσαρη. Ποιος ξέρει, ίσως του αναγνωριστούν, αναδρομικά, κάποια ελαφρυντικά, ίσως και να του οφείλουμε μια συγνώμη που δεν βγήκαμε στους δρόμους ζητώντας μια ιδιαίτερη μεταχείρισή του! Ή μήπως αυτό που κάνει τη διαφορά είναι πως δεν του έκαναν την τιμή να τον θεωρήσουν σύντροφο κάποιοι «αντισυστημικοί επαναστατικοί» χώροι του περιθωρίου, ειδικευόμενοι στο γκρέμισμα όσων δεν θα μπορούσαν ποτέ να χτίσουν;

Αλλά, μια και κάποιοι δικαιολογούν τις έκνομες, μη-πολιτικές πράξεις τους, ισχυριζόμενοι πως είναι θύματα ενός στυγνού πολιτικού συστήματος, το μυαλό μου πάει σε ανθρώπους σαν το Γιάννη Ρίτσο (για να αναφέρω μία, μόνο, χαρακτηριστική περίπτωση από τις τόσες). Γνώρισε τη φρίκη αμέτρητων νησιών-κολαστηρίων, πληρώνοντας το τίμημα της ιδεολογίας του. Είδε δίπλα του κορμιά να λιώνουν από τις κακουχίες και τους βασανισμούς, είδε ψυχές, συνειδήσεις και αξιοπρέπειες να καταρρακώνονται… Και όμως, κάθε φορά που του επέτρεπαν να αναπνέει ελεύθερα, δεν έσπευδε να αρπάξει το όπλο του για να το στρέψει ενάντια στην κοινωνία και το «σύστημα». Άρπαζε μόνο τον κονδυλοφόρο κι έπλαθε αθάνατη ποίηση. Η φρίκη που είχε γνωρίσει έγινε μαγιά για την τέχνη του, όχι άλλοθι για εγκληματική δράση. Κι αυτή η τέχνη ήταν εκατό φορές πιο δυνατή από το τουφέκι!

Και, μια και πιάσαμε τους ποιητές, αξίζει να ακούσει κανείς και τον Ντίνο Χριστιανόπουλο να αφηγείται τα εφιαλτικά παιδικά του βιώματα από την περίοδο της Κατοχής:

Δείτε το video…

Παραδόξως, κι αυτός επέλεξε στη συνέχεια τον κονδυλοφόρο!

Θα ήταν μάλλον τετριμμένο να αναφερθεί κανείς, για μία ακόμα φορά, στα παιδικά χρόνια του Χίτλερ και του Στάλιν, τα οποία στιγματίστηκαν από πράξεις ανείπωτης πατρικής βίας. Όμως, αν αποδεχθούμε την περιρρέουσα, εσχάτως, λογική, οι παιδικές αυτές εμπειρίες θα μπορούσαν ίσως να λειτουργήσουν ως μερικό «άλλοθι» για τη διαμόρφωση της ιδιαίτερα απεχθούς προσωπικότητάς τους. Φυσικά, κανένας σοβαρός ιστορικός αναλυτής δεν θα απέδιδε πρώτιστη, τουλάχιστον, σπουδαιότητα σ’ αυτή την παράμετρο, προκειμένου να ερμηνεύσει τα εγκλήματα των δύο αιμοσταγών δικτατόρων!

Από την άλλη μεριά, υπήρξαν και υπάρχουν αληθινά υπέροχοι άνθρωποι που βίωσαν φρικτές εμπειρίες σε «τρυφερά» χρόνια της ζωής τους, χωρίς ποτέ να τις χρησιμοποιήσουν ως άλλοθι εγκληματικών (ή, έστω, αντικοινωνικών) συμπεριφορών. Γι’ αυτή τους την αθόρυβη αξιοπρέπεια δεν θα εξεγερθούν και δεν θα κατέβουν στους δρόμους οι «προοδευτικοί ανθρωπιστές», δεν θα γράψουν επικά ποιήματα οι ποιητές, δεν θα συνθέσουν δακρύβρεχτα κείμενα οι συγγραφείς και οι πολιτικοί αναλυτές, δεν θα απαγγείλουν πύρινους λόγους οι επιλεκτικά ευαίσθητοι «επαναστάτες», δεν θα καούν κτίρια, λεωφορεία, ακόμα και άνθρωποι!

Τελικά, είναι ν’ αναρωτιέται κανείς αν έχουμε απολέσει την ικανότητα αντίληψης των εννοιών, ή απλά είμαστε υποκριτές…

Επί του πιεστηρίου: Καθώς ετοιμαζόμουν να στείλω το παραπάνω κείμενο για δημοσίευση, χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν αναγνώστρια του Aixmi.gr. Σαν άκουσε το θέμα του άρθρου, μου ζήτησε, με εμφανή τα σημάδια της οργής στον τόνο της φωνής της, να μεταφέρω κάποιες σκέψεις της στους αναγνώστες. Η γυναίκα αυτή (μητέρα ενός παιδιού που το μεγάλωσε κάνοντας μεγάλες προσωπικές θυσίες) επί έναν ολόκληρο χρόνο γνώρισε από κοντά τη δύσκολη πραγματικότητα μιας σοβαρής αρρώστιας, καθώς φρόντιζε και συνόδευε στις θεραπείες του ένα πολύ κοντινό της πρόσωπο που, τελικά, «έφυγε» νωρίς. Μου είπε, λοιπόν, και κατέγραψα τις λέξεις της:

«Είναι τουλάχιστον ιερόσυλο να χρησιμοποιεί κανείς τη ζωή που του δόθηκε σαν μέσο εκβιασμού για τέτοιο λόγο και με τέτοιο τρόπο! Έχουν χαραχθεί στη μνήμη μου (την πιάνουν λυγμοί) εικόνες νέων παιδιών στις μονάδες θεραπείας, πολύ νέων, με τον ορό στο χέρι, να κοιτάζουν με βλέμμα απελπισμένο τους γιατρούς, εκλιπαρώντας για μια απάντηση κάπως ενθαρρυντική για να μπορέσουν να κρατηθούν, παλεύοντας κυριολεκτικά να κερδίσουν μια μέρα ζωής… Και, τι ειρωνεία, δεν τους εκπροσωπούσε κανείς, ήταν στα αζήτητα! Δεν είχαν τους κορυφαίους γιατρούς της χώρας πάνω απ’ το κεφάλι τους, δεν είχαν όλες τις κάμερες και τα μικρόφωνα στραμμένα καταπάνω τους, δεν κινδύνεψε κανένα πολιτικό σύστημα να καταρρεύσει για χάρη τους… Ξέχασαν, βλέπεις, να δηλώσουν επαναστάτες!»

Λίγες στιγμές σιωπής, και συνεχίζει με την ίδια ένταση:

«Ξέρεις, υπάρχει πρόβλημα έλλειψης θέσεων στις εντατικές των νοσοκομείων. Είδα ανθρώπους με σοβαρά προβλήματα να περιμένουν τη σειρά τους, κι αυτή να μην έρχεται. Όποιος επιλέγει τη μέγιστη ύβρη κατά της ζωής, ας πάρει τουλάχιστον τις ευθύνες του κι ας αποδεσμεύσει τους χώρους, μη στερώντας, έτσι, τη δυνατότητα και την ευκαιρία από κάποιους άλλους που αγωνίζονται να ζήσουν. Αυτό μάλιστα, θα ήταν στάση επαναστάτη!»

Την ευχαρίστησα για την παρέμβαση και την άφησα να ηρεμήσει, υποσχόμενος να μεταφέρω τα λόγια της στους αναγνώστες του Aixmi.gr.

Aixmi.gr

Κυριακή 30 Νοεμβρίου 2014

ΑΕΚ υπεράνω... όλων! (Αντώνης Αντωνίου - Φάνης Μουρατίδης)


Οι νόμοι της φύσης δεν... προσβάλλονται στο ΣτΕ!

Εξαιρετικό άρθρο του Μάριου Τριβιζά για το γήπεδο της ΑΕΚ και τον νεο-Πώποτα της Φιλαδέλφειας!

Ο Άρης Βασιλόπουλος επέστρεψε στο προσκήνιο... δριμύτερος. Τουλάχιστον αυτό πρέπει να το αναγνωρίσει στην ΑΕΚ. Μπορεί να κάνει διάσημο τον οποιονδήποτε. Όπως μέσα σε μια μέρα είναι εφικτό όλη η Ελλάδα να μάθει τον... 17χρονο Φούντα, έτσι σε χρόνο ρεκόρ έμαθαν και οι πέτρες ποιος είναι ο δήμαρχος Νέας Φιλαδέλφειας.

Αν βγείτε στον δρόμο και ρωτήσετε τους πρώτους εκατό ανθρώπους που θα δείτε (όπως στο... Άκου τι Είπαν) «πείτε μας δέκα δημάρχους εκτός από αυτούς σε Αθήνα, Πειραιά, Θεσσαλονίκη και στην περιοχή σας», είναι απίθανο να βρουν να σας πουν έστω και τους μισούς. Μπορεί να σας πουν δυο, τρεις (τον Ψινάκη, τον Γκλέτσο, τον... Μπέο). Τον Βασιλόπουλο, όμως, τον γνωρίζουν πλέον όλοι. Επειδή η ΑΕΚ είναι αυτό που είναι για την περιοχή. Αλλιώς, η Νέα Φιλαδέλφεια θα ήταν όπως άλλοι εκατοντάδες δήμοι της χώρας, για τους οποίους ξέρουμε ότι κάπου υπάρχουν, αλλά δεν θυμόμαστε ούτε έναν δήμαρχο που εξέλεξαν.

Τυχερός, λοιπόν, ο Βασιλόπουλος, που υπάρχει η ΑΕΚ. Και αρκετά πονηρός για να εκμεταλλευτεί την δυνατότητα που του προσφέρεται, ώστε να συναγωνίζεται σε φήμη και δημόσιες εμφανίσεις - τοποθετήσεις τον... Περίανδρο Πώποτα από το Κολοκοτρωνίτσι (κι ας έχει «λιώσει» στην επανάληψη ο δεύτερος). Μόνο που δεν έχει καταλάβει πώς η τόση έκθεση είναι δίκοπο μαχαίρι. Ειδικά για ανθρώπους που ανήκουν στη δική του κατηγορία (την... όπου φυσάει ο άνεμος). Μπορεί να έχει αρνητικά αποτελέσματα, τόσο για τον ίδιο, όσο και για το κόμμα του. Άλλωστε, μέχρι στιγμής αποτελεί... ζωντανή -μαύρη- διαφήμιση του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς άπαντες έχουν τη δυνατότητα να παρακολουθούν πώς ένα στέλεχός του διαχειρίζεται την εξουσία.

Έπειτα και από την τελευταία τοποθέτησή του, πιστεύω ότι κατάλαβαν και οι τελευταίοι... αισιόδοξοι ότι είναι πραγματικά μάταιο να προσπαθήσει κάποιος να έρθει σε συμφωνία μαζί του. Ακόμη και αν έχει αποφασίσει να πάει... εντελώς με τα νερά του. Γιατί, για να υπάρξει συμφωνία με τις απόψεις κάποιου, πρέπει αυτός να έχει συγκεκριμένες απόψεις. Μια σταθερά. Είναι κι αυτό μέσα στους νόμους της φύσης (που, δυστυχώς για εκείνον, δεν... προσβάλλονται στο ΣτΕ).

Για παράδειγμα, στις 26 Μαΐου 2014 ο κύριος Βασιλόπουλος είχε δηλώσει δημόσια ότι «Αν αποδειχθεί ότι δεν γίνεται στα 26,5 στρέμματα το γήπεδο, αλλά στα 28,5, να το συζητήσουμε, να το δούμε τεχνικά και αν χρειαστεί, ν' αναδασώσει η ΑΕΚ άλλο χώρο». Στη συνέχεια πέρασε από τη Βουλή ένας νόμος που προβλέπει ακριβώς αυτό (και πολλά περισσότερα). Να αναδασώσει η ΑΕΚ έκταση ίση με αυτή που της παραχωρήθηκε, όπως επίσης να φυτέψει 2.112 δέντρα και 1.000 θάμνους για τα 50 δέντρα που θα κόψει.

Αν ο κύριος Βασιλόπουλος ακολουθούσε τους... νόμους της φύσης, θα ήταν καλυμμένος και με το παραπάνω από τον συγκεκριμένο νόμο. Ωστόσο, χθες μας είπε ότι αν δεν επαρκεί στην ΑΕΚ η έκταση που είχε, να πάει άλλου, εντός Νέας Φιλαδέλφειας. Και είναι βέβαιο ότι ακόμη και αν η ΑΕΚ αποφάσιζε να πάει αλλού, εντός Νέας Φιλαδέλφειας, μετά θα έβρισκε κάτι άλλο να πει. Ή θα του έβρισκαν οι σύμβουλοί του και ο περίγυρος του κάτι άλλο να πει. Στην περίπτωσή του, άλλωστε, αυτό είναι το ένα από τα δύο μεγαλύτερά του προβλήματα. Ότι έχει γύρω του συμβούλους, παρασυμβούλους, «ακολούθους», παρατρεχάμενους, ανθρώπους που θέλουν γήπεδο με... ολίγη ή που δεν θέλουν ούτε να ακούσουν για γήπεδο και προσπαθεί να τους ικανοποιήσει όλους, με αποτέλεσμα στο τέλος να μην είναι ευχαριστημένος κανένας και όλοι να τον βρίζουν.

Το άλλο μεγάλο του πρόβλημα είναι ότι ασχολείται με ένα ζήτημα για το οποίο προσπαθεί να πείσει ότι τα ξέρει όλα και στην πραγματικότητα έχει πλήρη άγνοια για τα πάντα. Για την... προϊστορία αυτής της υπόθεσης, για τις παραμέτρους του πρότζεκτ, για όλα. Ακόμη και για το τι σημαίνει η ΑΕΚ για τη Νέα Φιλαδέλφεια και η Νέα Φιλαδέλφεια για την ΑΕΚ. Θα σταθώ μόνο στα... χθεσινά (αλλιώς θα χαθούμε): Είπε κάποια στιγμή «Να συζητήσουμε τις εναλλακτικές που θα μπορούσαν να υπάρξουν αν δεν μπορέσει η ΑΕΚ εντός του οικοπέδου της να φτιάξει ένα πραγματικά μεγάλο γήπεδο».

Δεν έχει καταλάβει καν ο άνθρωπος ότι για την ΑΕΚ ένα γήπεδο 30.000 -33.000 θέσεων, δεν είναι ένα «πραγματικά μεγάλο γήπεδο». Είναι το ελάχιστο για να ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις του μεγέθους της. Αποτελεί ιστορικό συμβιβασμό για την ΑΕΚ να δεσμεύσει τα επόμενα 100 χρόνια της σε ένα γήπεδο τέτοιας χωρητικότητας. Και αυτός ο συμβιβασμός γίνεται αποκλειστικά και μόνο λόγω όσων σημαίνουν για την ίδια η Νέα Φιλαδέλφεια και η συγκεκριμένη έκταση. Το οικόπεδο που έγινε γήπεδο μέσα σε μια νύχτα, από τα χέρια (κυριολεκτικά) ανθρώπων που είχαν πολύ σοβαρότερα προβλήματα να λύσουν, όμως αποφάσισαν ότι πρέπει να βάλουν σε προτεραιότητα το όραμα που είχαν για μια ομάδα η οποία θα κρατούσε ζωντανές τις μνήμες τους.

Βέβαια, μπορεί οι αλλαγές απόψεων και η άγνοια σε ένα σοβαρό θέμα όπως αυτό της κατασκευής του γηπέδου της ΑΕΚ, να σοκάρει τους πολλούς, όμως σε όσους έχουν παρακολουθήσει έστω ένα Δημοτικό Συμβούλιο, δεν προκαλούν καμία έκπληξη. Στο τελευταίο, επί παραδείγματι, ο κύριος Βασιλόπουλος (που... πολεμάει το γήπεδο της ΑΕΚ και τα εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ που αυτό θα αποφέρει στον Δήμο, από δημοτικά τέλη) ψήφισε αυξήσεις έως και 350%(!) στα δημοτικά τέλη για τραπεζοκαθίσματα. Και προσπαθώντας να δικαιολογήσει την -αντίθετη- στάση που είχε στο παρελθόν, ομολόγησε ότι ως αντιπολίτευση είχε «ΠΛΗΡΗ ΑΓΝΟΙΑ». Παραδέχθηκε ο άνθρωπος ότι πήγε στο συμβούλιο στο οποίο θα συζητείτο ένα από τα σημαντικότερα θέματα κάθε Δήμου (τα δημοτικά τέλη), χωρίς να έχει ιδέα. Όποιος έχει χρόνο, υπάρχει και το video ακριβώς από κάτω για να το δει και να το ακούσει με τα αυτιά του (από το 12.30).

Μακάρι -για τους αληθινούς κατοίκους της Νέας Φιλαδέλφειας, κι όχι για τα... φαντάσματα της οικολογίας- να μην ακουστεί και για το θέμα του γηπέδου της ΑΕΚ κάτι ανάλογο στο μέλλον. Ότι έκανε λάθος εκτίμηση, επειδή... δεν γνώριζε. Γιατί έχουμε ξαναγράψει ότι ο πραγματικός «εχθρός» του Βασιλόπουλου, αλλά και των 19 ευαίσθητων που απέμειναν και προσπαθούν να κρατήσουν την... ανωνυμία τους, σε περίπτωση αρνητικής εξέλιξης για την «Αγιά Σοφιά», δεν θα είναι η ΑΕΚ και ο κόσμος της. Θα είναι όσοι μένουν στην πόλη. Ενδεχόμενο να μην γίνει το γήπεδο και να μείνει στο οικόπεδο για πάντα μια... τρύπα, δεν υπάρχει. Το αρνητικό σενάριο θα έχει κόστος για την περιοχή. Η έκταση που ανήκει στην ΑΕΚ μπορεί να αποκτήσει πολλές... χρήσεις, μέσα σε ένα βράδυ. Και τότε όλοι αυτοί θα είναι υπόλογοι στους απλούς δημότες.

Στην παρούσα φάση, ωστόσο, καλό θα ήταν η δημοτική αρχή να αφήσει τις ντρίμπλες και τα προσχήματα και να εγκρίνει στην ΑΕΚ την υψομετρική μελέτη που κοντεύει να... χρονίσει. Ο ίδιος ο Βασιλόπουλος, άλλωστε, είχε δηλώσει στο aek365 ότι είναι υποχρεωμένος να τηρήσει τον νόμο, ανεξαρτήτως αν συμφωνεί ή όχι. Ας το κάνει, λοιπόν, για να μην δημιουργεί εντάσεις και να μη ...φορτίζει το κλίμα χωρίς κανένα λόγο.

Για την ΑΕΚ αυτό μετράει: να πάρει στα χέρια της την έγκριση που δικαιούται. Και, φυσικά, να συνεχίσει τόσο εκείνη όσο και ο κόσμος της (όπου σταθεί και όπου βρεθεί) να υπερασπίζεται την αλήθεια. Γιατί ο μεγαλύτερος κίνδυνος που υπάρχει είναι να μείνουν οι «ουδέτεροι παρατηρητές» με τις λάθος εντυπώσεις.

Όταν ακούν «υπερασπιζόμαστε το άλσος», δεν ξέρουν ότι στην πραγματικότητα η ΑΕΚ έχει πάρει (όχι ΘΑ πάρει) μόνο αυτό το κομμάτι της φωτογραφίας. Δεν γνωρίζουν ότι μιλάμε για ...μισό γκαράζ απορριμματοφόρων και μια σειρά δέντρων. Δεν ξέρουν ότι όταν τους λένε για... 6 στρέμματα δάσους, στην πραγματικότητα έχουμε να κάνουμε με αυτό το 1,5 στρέμμα που βλέπετε (και άλλο 1 στρέμμα που ήταν έτσι κι αλλιώς μέρος του παλιού γηπέδου).

Γι' αυτό το κομματάκι γης έχει ξεκινήσει ο... τρίτος παγκόσμιος πόλεμος. Αυτή είναι η... ανεπανόρθωτη οικολογική καταστροφή για την οποία 19... πολίτες και ο Βασιλόπουλος 20 (έστω και αν σκοτώνονται και μεταξύ τους) προσπαθούν να ξεσπιτώσουν μια ομάδα εκατομμυρίων οπαδών. Υποχρέωση της ΑΕΚ και του κόσμου της είναι να καταδεικνύουν συνεχώς το άδικο. Γιατί το άδικο δεν το θέλει κανείς...

(Πηγή: aek365.com)

Παρασκευή 28 Νοεμβρίου 2014

Απίστευτες αποκρούσεις!!!

Ο τακτικός συνεργάτης μας Γ. Σφακιανάκης "ξετρύπωσε" ένα απίστευτο video από το κανάλι τού BYUtv. Παρεμπιπτόντως, το BUYtv είναι υπηρεσία ενημέρωσης του πανεπιστημίου Brigham Young University (BYU) στην Utah των ΗΠΑ. Το πανεπιστήμιο στο οποίο περάσαμε εφτά υπέροχα χρόνια κάνοντας μεταπτυχιακές σπουδές και διδάσκοντας...

Σάββατο 22 Νοεμβρίου 2014

Ραντεβού με ένα θλιμμένο χαμόγελο… (Διήγημα)

Του φάνηκε σαν θείο δώρο όταν η Λίνα τού είπε πως θα έφευγε για λίγες μέρες, να επισκεφθεί τη μητέρα της στην επαρχία. Η αλήθεια ήταν πως κι εκείνος ήταν έτοιμος να της πει κάτι ανάλογο. Μόνο που, στη δική του περίπτωση, ο αληθινός λόγος του ταξιδιού δεν θα μπορούσε να ειπωθεί. Θα έμοιαζε σαν παραμύθι. Για εκείνη, όμως, θα ήταν ένα επικίνδυνο, απειλητικό παραμύθι, για το οποίο δεν της είχε μιλήσει ποτέ…

Το ταξίδι του θα ‘χε σα σκοπό την εκπλήρωση μιας υπόσχεσης που είχε δοθεί χρόνια πριν, όταν, παιδί ακόμα, έκανε τις καλοκαιρινές διακοπές του σε κάποιο παραθαλάσσιο χωριό. Εκεί, το πλαϊνό σπίτι νοίκιαζε μια άλλη οικογένεια από την πόλη. Και καθόλου δεν θα του ‘χαν φανεί σημαντικοί και αξιομνημόνευτοι, αν ανάμεσά τους δεν υπήρχε εκείνη η μικρούλα, πάνω-κάτω στη δική του ηλικία…

Την έβλεπε πρωί κι απόγευμα να μελετά και να γράφει πάνω σε ένα παλιό τραπέζι, κάτι σαν πρόχειρο γραφείο. Πολύ αυστηροί θα πρέπει να ‘ταν οι δικοί της, να τη βάζουν να κάνει επαναλήψεις στα μαθήματα καταμεσής του καλοκαιριού, τις ώρες που οι υπόλοιποι της ηλικίας της έπαιζαν στους δρόμους! Θυμάται που πέταγε, εκείνος, επίτηδες τη μπάλα μακριά, ίσαμε το σπίτι της, και προθυμοποιούταν πάντα να τρέξει να τη φέρει. Είχε έτσι την ευκαιρία να κοντοσταθεί έξω απ’ την αυλόπορτά της, να τη δει που διάβαζε σκυμμένη στα βιβλία. Και είχε πάντα στο πρόσωπο εκείνη τη θλιμμένη έκφραση που την έκανε να δείχνει τόσο όμορφα αινιγματική…

Για κάποιο μεταφυσικό λόγο, δεν έμαθε ποτέ το όνομά της. Έστεκε πάντα έξω απ’ την αυλόπορτα χωρίς να μιλά, κοιτώντας σαν υπνωτισμένος εκείνο το θλιμμένο βλέμμα. Ως τη μέρα που είδε τους γείτονες να κάνουν ετοιμασίες γι’ αναχώρηση. Άρπαξε τότε κάτι βιαστικά απ’ τον εκδρομικό σάκο του και έτρεξε στο διπλανό σπίτι. Την είδε στην είσοδο, λες και τον περίμενε, λες και το ‘ξερε πως θα πήγαινε να τη χαιρετήσει. Ήταν για πρώτη φορά που την έβλεπε να χαμογελά!

«Άκου», της είπε, «δεν ήρθα να παίξουμε τόσον καιρό γιατί σε έβλεπα που διάβαζες. Όμως… πάρε αυτό!» Και, με μια κίνηση αδέξια, έβγαλε από την τσέπη μια πρόσφατη φωτογραφία του. «Περίμενε», απάντησε εκείνη και έτρεξε βιαστικά στο σπίτι. Γύρισε κρατώντας μια δική της φωτογραφία, που την έβαλε κρυφά στο χέρι του.

Κοντοστάθηκαν για λίγο, κοιτάζοντας αμήχανα ο ένας τον άλλο. Και τότε, έτσι για να σπάσει τη σιωπή, του ‘ρθε να προτείνει μια ιδέα που, για χρόνια μετά, ντρεπόταν να τη θυμάται έτσι ανόητη που του φάνηκε: «Δεν ξέρω αν θα σε ξαναδώ. Όμως, σα μεγαλώσουμε… δηλαδή, ξέρω ‘γώ… σε 40 χρόνια, ας πούμε, τι θα ‘λεγες να ξαναβρεθούμε εδώ, στο ίδιο μέρος, την ίδια μέρα σαν σήμερα;»

«Σε 40 χρόνια; Μα, πώς θα γνωριστούμε τότε; Το σκέφτηκες;» Εκείνος βρήκε αμέσως τη λύση: «Άκου τι θα κάνουμε: Θα κρατάμε κι οι δυο τις φωτογραφίες. Έτσι, θα ξέρουμε!» Εκείνη συμφώνησε: «Εντάξει. Σε 40 χρόνια από σήμερα!»

Τα χρόνια που πέρασαν από τότε, έφερνε συχνά στο νου του εκείνη τη γελοία πρόταση που είχε κάνει, σίγουρος πως το κορίτσι του διπλανού εξοχικού σπιτιού θα τον είχε πάρει για τρελό! Δεν ξέχασε, όμως, ποτέ εκείνο το θλιμμένο χαμόγελό της τη μέρα του αποχαιρετισμού. Ακόμα και μετά που γνώρισε τη γυναίκα της ζωής του, με την οποία τώρα ζούσε ευτυχισμένος και ήταν πάντα αληθινά ερωτευμένος…

Μα, να που η ζωή παίζει τα παιχνίδια της, ίσως για να δοκιμάσει πόσο σταθερά είναι τα απαράβατα που έχουμε ορίσει στη ζωή μας! Δεν πάνε πολλές μέρες που άνοιξε εκείνο το κουτί, ψάχνοντας για ένα παλιό βιβλιάριο καταθέσεων. Κι εκεί, μέσα σε ένα μικρό φάκελο, είδε τη φωτογραφία. Θυμήθηκε πως από πίσω είχε γράψει μια ημερομηνία. Και – τι σύμπτωση! – ήταν ίδια με τη μεθαυριανή μέρα. Μα, το σπουδαιότερο αφορούσε τη χρονολογία: θα συμπληρώνονταν ακριβώς 40 χρόνια από τότε!

Λίγο για να εκπληρώσει συμβολικά μια ανενεργή, πλέον, υπόσχεση, λίγο για να ξορκίσει οριστικά ένα παιδικό απωθημένο, αποφάσισε να ταξιδέψει ως εκείνο το παραθαλάσσιο χωριό, στο οποίο ποτέ δεν είχε ξαναβρεθεί από τότε. Η βολική απουσία της γυναίκας του θαρρείς και ήταν σημάδι από τον ουρανό που δεν έπρεπε να αγνοηθεί! Ντύθηκε πρόχειρα (ποιον θα συναντούσε εκεί, άλλωστε;) και μπήκε στο αυτοκίνητο…

Έφτασε σε λίγες ώρες. Το χωριό είχε αλλάξει, ήταν σχεδόν αγνώριστο κάτω από τον αναγκαίο τουριστικό εκσυγχρονισμό. Βρήκε, όμως, εύκολα το σπίτι που κάποτε φιλοξένησε εκείνο το αινιγματικά θλιμμένο χαμόγελο της τελευταίας μέρας. Για την ακρίβεια, ήταν τώρα ένα σύγχρονο ξενοδοχείο. Και η αυλόπορτα είχε δώσει τη θέση της σε μια συρόμενη ηλεκτρική πόρτα που άνοιγε αυτόματα με τηλεκοντρόλ.

Έβγαλε μηχανικά τη φωτογραφία από την τσέπη. Του φάνηκε τόσο αστεία η κίνηση! Άφησε, όμως, το βλέμμα του να περιεργαστεί για λίγο ακόμα εκείνο το μελαγχολικό παιδικό πρόσωπο. Μετά, με μια κίνηση γεμάτη σιγουριά, έβαλε το χέρι στην τσέπη αναζητώντας τον αναπτήρα. Έπρεπε να βάλει τέλος σε κάθε νήμα που τον κρατούσε δεμένο με ό,τι απόμεινε να του θυμίζει το παιδί που υπήρξε κάποτε. Γιατί η ζωή είναι σκληρή, δε στο συγχωρεί αν καταλάβει πως ακόμα δε μεγάλωσες όσο θα ‘πρεπε…

Μα δεν πρόλαβε να κάψει τις μνήμες. Σηκώνοντας το βλέμμα, είδε άξαφνα μπροστά του τη Λίνα! Φαίνεται τον είχε παρακολουθήσει, ίσως και να ‘χε μυριστεί το ψέμα που με ολοφάνερη αδεξιότητα (άμαθος, βλέπεις, σε τέτοια) της είχε πει, για ένα συνέδριο που τάχα θα γινόταν σε κάποια μακρινή πόλη…

Όμως, έδειχνε το ίδιο σαστισμένη κι αμήχανη μ’ εκείνον. Τόσο που δε μπόρεσε ν’ αποσώσει μια αυθόρμητη κίνηση να κρύψει αυτό που κρατούσε στο χέρι της. Και ήταν κάτι γνώριμο σ’ αυτόν, κάτι που είχε χρόνια να δει: η μαθητική φωτογραφία του από τις γυμναστικές επιδείξεις του σχολείου. Ναι, εκείνη η ίδια φωτογραφία που, για λόγο που δε θυμάται πια, είχε μαζί του στις διακοπές το καλοκαίρι πριν 40 χρόνια!

Ξάφνου, λες για ν’ αποδιώξουν την κοινή αμηχανία τους, ξέσπασαν κι οι δυο σε δυνατά γέλια. Και γελούσαν κι αγκαλιάζονταν ώρα πολλή, δίχως να λένε άλλη λέξη. Ναι, η Λίνα δεν είχε πια εκείνο το γνώριμο μελαγχολικό χαμόγελο, αυτό που τόσο τον είχε γοητεύσει όταν την πρωτοείδε. Γελούσε, όμως, τώρα στ’ αλήθεια, ίσως για πρώτη φορά τόσο αυθόρμητα. Κι ήταν ακόμα πιο όμορφη…

(Αφιερωμένο σ’ εκείνους που ψάχνουν μέσα τους να βρουν αν το Σύμπαν εκτείνεται για πάντα, ή κάνει κύκλους και ξαναγυρνά…)

Aixmi.gr

Σάββατο 15 Νοεμβρίου 2014

Μάθημα ταπεινοφροσύνης… (Διήγημα)

Το σωστό του όνομα κανείς δεν το γνώριζε, ή κι ίσως δεν το θυμόταν. Όλοι στο χωριό τον ήξεραν «Σκυφτο-Νικόλα». Έφταιγε η παράξενη περπατησιά του, πάντα με το κεφάλι κάτω, λες κι αναζητούσε κάτι που το ‘ψαχνε καιρό μα ποτέ δεν το ‘βρισκε!

Ο δάσκαλος, που κάτι παραπάνω ήξερε για τους ανθρώπους, έβγαλε μια μέρα το πόρισμα: «Το βάδισμα του Σκυφτο-Νικόλα προδίδει βαθύτατο αίσθημα ταπεινοφροσύνης. Ας γίνει ηθικό παράδειγμα προς μίμηση για όλους μας!»

Και, πράγματι, στο χωριό όλοι αγαπούσαν το Σκυφτο-Νικόλα. Μα πώς να μην τον αγαπούν; Ποιον δεν έτρεχε να βοηθήσει σαν είχε ανάγκη! Ποιον είδε πεινασμένο και δεν μοιράστηκε μ’ αυτόν το λιγοστό φαΐ του! Ποιον ένιωσε λυπημένο και δεν του ‘φτιαξε τη διάθεση με τον καλό το λόγο του!

Όμως, κανείς στο χωριό δεν πρόσεξε πως ο Σκυφτο-Νικόλας δεν ζητούσε τίποτα για τον εαυτό του. Όλοι το θεωρούσαν δεδομένο ότι ένας τόσο ταπεινόφρων άνθρωπος ήταν γεννημένος μόνο να δίνει, ποτέ να ζητά! Ο παπάς, μάλιστα, έλεγε πως αυτό το έκανε προσμένοντας ότι μια μέρα θα ανταμειβόταν γενναιόδωρα στους ουρανούς. Και όχι μόνο για τα λίγα χρόνια μιας γήινης ζωής, μα για μια ολόκληρη αιωνιότητα!

Τα χρόνια πέρασαν... Και, μια μέρα, ο Σκυφτο-Νικόλας κατάλαβε ότι είχε αρρωστήσει πολύ. Σε λίγο δεν θα μπορούσε πια να βγάζει τη μέρα χωρίς τη βοήθεια και τη φροντίδα των χωριανών του. Όμως, βάρος αυτός δεν ήθελε να γίνει σε κανέναν! Μια ζωή, είχε μάθει να δίνει μόνο... Εξάλλου, οι άνθρωποι είχαν τις δικές τους δουλειές, τις δικές τους έγνοιες. Ποιος θα έτρεχε να κοιτάξει, τώρα, έναν ανήμπορο που τίποτα πια δεν ήταν σε θέση να προσφέρει στην κοινωνία;

Μέρες πολλές το συλλογιζόταν... Κι ύστερα τ’ αποφάσισε! Με βήματα αργά, τυραννισμένα από τα χρόνια και την αρρώστια, ανέβηκε στο αντικρινό βουνό. Ακολουθώντας τα μονοπάτια μελλοντικών φιλοσόφων σε ένα δικό του, προσωπικό Ναραγιάμα, τρύπωσε στη σπηλιά που είχε εντοπίσει χρόνια πριν, σε κάποια μαθητική εκδρομή. Τότε που η ζωή έμοιαζε ακόμα τόσο αθώα πίσω από το πλανερό της χαμόγελο...

Σαν είχαν μέρες να τον δουν, στο χωριό άρχισαν να αναρωτιούνται... Ο δάσκαλος ήταν καθησυχαστικός: «Μην ανησυχείτε, καλά θα είναι! Οι ταπεινόφρονες άνθρωποι εμφανίζουν συχνά τάσεις εσωστρέφειας. Μένουν για λίγο μόνοι με τον εαυτό τους και αυτοκρίνονται, μελετώντας τα σφάλματά τους. Σε λίγο, με καθαρή πια τη συνείδηση, επιστρέφουν στην κοινωνία για να συνεχίσουν την προσφορά τους σε αυτήν!»

Το λόγο πήρε κι ο παπάς, που δεν διαφώνησε: «Καλά τα λέει ο δάσκαλος! Είμαι βέβαιος πως ο Σκυφτο-Νικόλας, έστω και αργά, ανακάλυψε τη δύναμη της προσευχής που εξαγνίζει την ψυχή του κάθε αμαρτωλού. Και, για να είμεθα ειλικρινείς, τώρα τελευταία έδειχνε σημάδια απόκλισης από το δρόμο της αρετής. Αποτραβηγμένος και μοναχικός, δεν έτρεχε πια με τον ίδιο ζήλο να προσφέρει τη βοήθειά του σ’ αυτούς που τη χρειάζονταν. Θα έλεγα, είχε αρχίσει να γίνεται κάπως εγωκεντρικός!»

Ο ενωμοτάρχης, όμως, της τοπικής χωροφυλακής δεν συμμεριζόταν τις αισιόδοξες σκέψεις του παπά και του δάσκαλου. Για εκείνον, ο Σκυφτο-Νικόλας ήταν εξαφανισμένος! Αποφάσισε, λοιπόν, να ανοίξει το σπίτι του, να δει μήπως κάτι του ‘χε συμβεί. Ξοπίσω του έτρεξε, με περιέργεια πολλή, όλο το χωριό...

Όπως ήταν φυσικό, βρήκαν το σπίτι άδειο. Μόνο πάνω στο γραφείο, ανάμεσα σε σκονισμένα βιβλία και αμέτρητα μισο-γραμμένα χαρτιά, ξεχώριζε ένα σημείωμα. Έγραφε κάτι που έμοιαζε με ποίημα:

Πάντα στο δρόμο με κοιτάς
που περπατώ σκυφτός.
Και εύκολη εξήγηση
σ’ αυτή μου τη συνήθεια δίνεις:
Πως είμαι το παράδειγμα
της ταπεινοφροσύνης!

Μα θέλω αλήθεια να σου πω
κι ας είναι την εικόνα μου
αυτό να αμαυρώσει:
Το δρόμο πρέπει να κοιτώ
γιατί σα στραβοπέσω
ξέρω κανείς δε θα βρεθεί
εκεί να με σηκώσει!

Ο δάσκαλος έμεινε εκστατικός: «Ώστε ήταν και ποιητής!» Το ίδιο κι ο παπάς: «Ευλογημένες λέξεις, με βαθιά ανθρώπινη σημασία! Περιγράφουν τη δυστυχία του σύγχρονου ανθρώπου που έχει απομακρυνθεί από την Εκκλησία!»

Ο καφετζής του χωριού, όμως, είχε τη δική του άποψη: «Αν ψάχνετε για τον τρελό, τον είδα που ανέβαινε κατά το βουνό. Κι ύστερα σου λένε, η τρέλα δεν πάει στα βουνά!»

Ο ενωμοτάρχης, μάλλον πιο ησυχασμένος τώρα, έκλεισε την πόρτα του σπιτιού και κίνησε για το σταθμό της χωροφυλακής, να συντάξει την έκθεση. Στην πλατεία του χωριού άρχιζαν οι ετοιμασίες για το τοπικό πανηγύρι...

(Αφιερωμένο σε όσους περπατούν σκυφτοί. Κοιτώντας μέσα τους, πριν σηκώσουν το κεφάλι να δούνε τ’ άστρα...)

Aixmi.gr

Η συμμαχία των προθύμων (και κάποιες δικές μας σκέψεις)

Η συμμαχία των προθύμων 

Του Αριστείδη Χατζή

Έχω εκφράσει πολλές φορές δημόσια τις απόψεις μου για την κατάσταση στα ελληνικά Πανεπιστήμια. Για τους επαγγελματίες τραμπούκους και τις θλιβερές ομαδούλες των κομματόσκυλων που επιβάλλουν με τη βία τις ιδεοληψίες τους εξευτελίζοντας τις συλλογικές διαδικασίες και προσβάλλοντας κάθε έννοια νομιμότητας.

Το βαθύ αντιδραστικό πανεπιστήμιο (και οι εκτός πανεπιστημίου συνήγοροί του) αντιμετωπίζουν ως την μητέρα των μαχών τη σύγκρουση με τη νόμιμη ηγεσία των πανεπιστημίων – μια ηγεσία με πολύ μεγάλη νομιμοποίηση όπως έδειξε η πρωτοφανής συμμετοχή των μελών ΔΕΠ στη διαδικασία εκλογής τους. Δεν ξέρω πώς θα λήξει αυτή η μάχη αλλά η εμπειρία δεν μου επιτρέπει να είμαι αισιόδοξος. Η ανομία και οι δυνάμεις της αντίδρασης κερδίζουν συστηματικά τις μάχες στη χώρα μας. Δεν βλέπω πώς θα χάσουν αυτήν. Έχουν απεριόριστο χρόνο, είναι φανατικοί και έχουν να αντιμετωπίσουν μια σιωπηρή και φοβισμένη πλειοψηφία.

Τα χθεσινά και τα σημερινά γεγονότα είναι ενδεικτικά. Το «βαθύ Πανεπιστήμιο» αντιδρά λυσσασμένα διεκδικώντας το «δικαίωμα» στην παράνομη κατάληψη, την καταστροφή, την παρωδία συνελεύσεων και τη γελοιοποίηση κάθε δημοκρατικής διαδικασίας. Απέναντί του όμως δεν έχει (όπως θα έπρεπε) την πλειονότητα των φοιτητών και των καθηγητών που το απεχθάνονται και που το υφίστανται καθημερινά βαρυγκωμώντας. Δεν έχει απέναντί του σύσσωμη την πανεπιστημιακή κοινότητα που το θεωρεί το μεγαλύτερο βαρίδι για τον εκσυγχρονισμό μαζί με τη διαχρονική αδιαφορία των κυβερνήσεων. Το χρέος μας δυστυχώς δεν το έχουμε κάνει και είμαστε υπόλογοι στην ελληνική κοινωνία (και) γι’ αυτό.

Αντίθετα οι επαγγελματίες τραμπούκοι έχουν απέναντι τον αγαπημένο αντίπαλο αλλά και μακροχρόνιο σύμμαχό τους, το βαθύ ελληνικό κράτος. Επιβιώνουν μαζί σαν σιαμαία. Ο ένας από το αίμα του άλλου.

Το βαθύ κράτος σήμερα και χθες έκανε ό,τι μπορούσε για να στηρίξει τους συμμάχους του. Η αστυνομία δεν αρκέστηκε να υπερασπίσει τον χώρο του πανεπιστημίου από τους εισβολείς και να τους απωθήσει. Υπερέβαλλε ακόμα μια φορά στην άσκηση βίας – άσκοπης, περιττής, αναίτιας.

«Βρίσκονταν σε άμυνα!», θα μου πείτε.

Όμως υπερέβησαν τα όριά της και μάλιστα με πρόθεση.

«Δεν μπορείς εσύ να καταλάβεις το πώς αισθάνονται οι αστυνομικοί την ώρα που δέχονται επίθεση!»

Όχι, δεν μπορώ. Αλλά δεν είμαι ούτε εκπαιδευμένος ούτε επαγγελματίας όπως αυτοί.

«Αποφασίστε! Θέλετε να προστατευθεί η νομιμότητα στο Πανεπιστήμιο ή όχι;»

Δηλαδή η νομιμότητα μπορεί να προστατευθεί μόνο δια της παραβίασής της;

Το αποτέλεσμα βέβαια αυτής της λυκοφιλίας θα το δούμε την Τρίτη. Όταν θα αποχωρήσουν τα ΜΑΤ θα έχουμε εμείς να αντιμετωπίσουμε τα συνεταιράκια τους. Στην καλύτερη περίπτωση θα μας κλείσουν ξανά έξω από το πανεπιστήμιο. Στη χειρότερη θα ξεκινήσει ένας νέος κύκλος βίας εναντίον όποιων τολμούν να τα βάλουν μαζί τους. Κι εμείς; Όσο δεν μας ενοχλούν και μας επιτρέπουν να κάνουμε τη δουλίτσα μας και να παίρνουμε τον μισθουλάκο μας θα παραμερίζουμε όταν τους βλέπουμε να αρπάζουν, θα κλείνουμε τα μάτια όταν τους βλέπουμε να διαλύουν ό,τι απέμεινε, θα παραμένουμε σιωπηλοί, “δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα.”

Και φυσικά θα προσμένουμε το θάμα.

* Ο Αριστείδης Χατζής είναι αναπληρωτής καθηγητής Φιλοσοφίας Δικαίου και Θεωρίας Θεσμών στο Πανεπιστήμιο Αθηνών

(Πηγή: Aixmi.gr)


Το σχόλιό μας:

Το ότι προσυπογράφουμε απόλυτα το άρθρο, είναι περιττό να το αναφέρουμε! Ας πούμε, όμως, και δυο σκέψεις δικές μας...

Προς τους λαϊκίζοντες του Διαδικτύου (καλών φίλων συμπεριλαμβανομένων): Κάντε ένα πείραμα: Στείλτε 50 νεαρούς εθελοντές "φοιτητές" να επιχειρήσουν να καταλάβουν (εκ του "καταλαμβάνω") ένα οποιοδήποτε πανεπιστημιακό ίδρυμα του εξωτερικού, με οποιαδήποτε αιτήματα. Και, για να το κάνω ακόμα πιο χιουμοριστικό: ένα από τα αιτήματα των "φοιτητών" να είναι η απαίτηση συμμετοχής τους στα διοικητικά όργανα του πανεπιστημίου! Α, και η πλήρης και άνευ όρων και προϋποθέσεων εφαρμογή του "πανεπιστημιακού ασύλου"! Και, για να πετύχουν τους στόχους τους, να κρατήσουν ομήρους όσους τυχόν δεν τους είναι αρεστοί! Η μήπως, στη χώρα-μπάχαλο (πρέπει να) λειτουργούν διαφορετικοί ακαδημαϊκοί κανόνες απ' ό,τι στον υπόλοιπο πολιτισμένο κόσμο;

Και, by the way, σκέφτηκαν οι επιπόλαιοι δημοσιογράφοι του συριζαϊκού τόξου, τι ασκό του Αιόλου ανοίγουν τα εμπρηστικά κείμενά τους στα οποία, ούτε λίγο-ούτε πολύ, εμφανίζουν τις (καθόλου άμεμπτες) αστυνομικές δυνάμεις σαν σαδιστικά τέρατα στην υπηρεσία κάποιου υποτιθέμενου φασιστικού καθεστώτος; Αν ανοίξει πάλι η δολοφονική όρεξη κύκλων της ανωμαλίας, ποιοι θα αναλάβουν την ηθική ευθύνη;

Δείτε ένα σχετικό "άρθρο" που, προσωπικά, το θεωρώ δείγμα άκρως επικίνδυνης, γκαιμπελικού τύπου προπαγάνδας που στοχεύει να πυροδοτήσει κοινωνικές εντάσεις με απρόβλεπτες συνέπειες:

«Γαμήστε τους!»

Του Τάσου Κωστόπουλου

Ηταν ένα θέαμα άγριο και συνάμα πρωτόγνωρο: χωρίς να πέσει ούτε πέτρα, δίχως να έχει προηγηθεί η παραμικρή αψιμαχία, η Στουρνάρη γέμισε ξαφνικά με τα ποδοπατημένα κορμιά εκατοντάδων άοπλων νέων παιδιών, που από τη μια στιγμή στην άλλη μετατράπηκαν σε πεδίο εκτόνωσης για δεκάδες άνδρες των ΜΑΤ.

Ορμώντας ξαφνικά απ’ όλες τις παρόδους, με τη μυριόστομη ιαχή «γαμήστε τους! γαμήστε τους!», οι τελευταίοι οφθαλμοφανώς το γλεντούσαν: επί ένα τέταρτο της ώρας χτυπούσαν ανελέητα τους πεσμένους φοιτητές, τους ποδοπατούσαν, τους ψέκαζαν κατάμουτρα με τις φυσούνες, εκτόξευαν μέσα στον κόσμο χειροβομβίδες «κρότου-λάμψης», σταματώντας κάποιες στιγμές, μόνο και μόνο για να εκφράσουν με βρισιές τον ενθουσιασμό τους γι’ αυτό το μονόπλευρο ξεσάλωμα. Μοναδικοί τυχεροί, όσοι λιγοστοί πρόλαβαν να μπουν από την πύλη της Στουρνάρη στο ΕΜΠ, μέσα στο περίπου μισό λεπτό που μεσολάβησε ανάμεσα στο άνοιγμά της και την επίθεση της αστυνομίας στους περίπου 1.500 διαδηλωτές.

«Εγιναν μάχες σώμα με σώμα, σκληρές μάχες σώμα με σώμα, αλλά τελικά τους αποκρούσαμε», μετέδιδε με αγωνιστικό στόμφο στον ασύρματο ο επικεφαλής της διμοιρίας στη συμβολή Στουρνάρη και Κάνιγγος, λίγο μετά την ολοκληρωτική εκκαθάριση της περιμέτρου του ιδρύματος από τους φοιτητές. Σκληρές -πραγματικά- μάχες: οι μεν ανεβοκατέβαζαν ρόπαλα και... γαμοσταυρίδια, οι δε προσπαθούσαν απεγνωσμένα να ξεφύγουν. Ή έκλαιγαν, όπως εκείνα τα κοριτσάκια που, στριμωγμένα επί ώρα από μια διμοιρία στον τοίχο του Πολυτεχνείου, μάζευαν τη μια κλοτσιά ή φυσουνιά μετά την άλλη.

Εχοντας συμπληρώσει 30 χρόνια στο ρεπορτάζ αυτού του είδους, πρώτη φορά είδα τη βίαιη διάλυση μιας ειρηνικής πορείας να μετατρέπεται σε τέτοιο απροκάλυπτο «γλέντι». Συνήθως τα ΜΑΤ δέρνουν σιωπηλά ή, το πολύ πολύ, βγάζοντας κάποιες άναρθρες «πολεμικές» κραυγές. Μετά τη μαζική ψήφο της ΕΛ.ΑΣ. προς τους ναζί, φαίνεται πως ήρθε η ώρα να δούμε τις μάχιμες μονάδες της να γιορτάζουν -κυριολεκτικά- την επέτειο του δικού τους 1973...

(Πηγή: efsyn.gr)

Παρασκευή 7 Νοεμβρίου 2014

Διώξτε, επιτέλους, την αλητεία από την ΑΕΚ!

Την περασμένη Κυριακή, στο γήπεδο της Ριζούπολης, μερικές δεκάδες αλητών διέσυραν για μία ακόμα φορά το όνομα της ΑΕΚ με πράξεις βίας που δυσφημούν το σύλλογο, αλλά και το ποδόσφαιρο ως άθλημα, γενικά. Συχνά αναφέρονται με τον απρόσωπο χαρακτηρισμό «γνωστοί-άγνωστοι». Δεν είναι καθόλου άγνωστοι! Ή μάλλον, είναι μόνο για εκείνους που είτε κλείνουν τα μάτια στο φαινόμενο της βίας στα γήπεδα, είτε – ακόμα χειρότερα – επιδιώκουν, για λόγους σκοτεινούς, τη διατήρησή του…

Είναι οι ίδιοι – τουλάχιστον, σε ό,τι αφορά τον σκληροπυρηνικό οπαδικό χώρο από τον οποίο προέρχονται – που αμαύρωσαν την κατάκτηση του Κυπέλλου το 2011, βιαιοπραγώντας άνευ αιτίας κι αφορμής στον Τελικό της ντροπής… Οι ίδιοι που κατεξευτέλισαν έναν ιστορικό προπονητή της ομάδας (καθώς και τους συνεργάτες, ακόμα και την οικογένειά του) επειδή «τόλμησε» να εργαστεί, για ένα διάστημα, σε ανταγωνιστικό σύλλογο… Οι ίδιοι που με βία και τρομοκρατία επέβαλαν τον Θεμιστοκλή Νικολαΐδη ως πρόεδρο της ΠΑΕ, για να τον αποπέμψουν καθυβριζόμενο όταν εκείνος αρνήθηκε να τους καταστήσει οιονεί συνδιοικούντες, ενώ κατέβαλε και (όψιμες) προσπάθειες να καθαρίσει τον οπαδικό χώρο της ΑΕΚ από την αλητεία…

Και, είναι οι ίδιοι που πανηγύριζαν(!) όταν ο Ολυμπιακός, με το καταραμένο εκείνο γκολ στο 90΄, κέρδιζε τη Λάρισα στο «Καραϊσκάκη» το 2008, στερώντας την ΑΕΚ από έναν τίτλο που εδικαιούτο απόλυτα. (Για την ιστορία, ο ΟΣΦΠ πήρε τότε τον τίτλο κυριολεκτικά «στα χαρτιά», υπό τα προκλητικά σαρκαστικά τηλεοπτικά ευφυολογήματα του τότε προέδρου του…) Όταν κάποτε ρώτησα έναν από αυτούς, προς τι οι πανηγυρισμοί, μου απάντησε με αφοπλιστική ειλικρίνεια πως θα ήταν καταστροφή για την ΑΕΚ αν πιστωνόταν η κατάκτηση ενός πρωταθλήματος σε έναν «καταδότη» (ελληνιστί, «ρουφιάνο») πρόεδρο, ο οποίος, συν τοις άλλοις, δεν ήθελε να γίνει το γήπεδο στη Νέα Φιλαδέλφεια! (Ο χαρακτηρισμός «καταδότης» αναφερόταν στην προσπάθεια συνεργασίας του Θ. Νικολαΐδη με τις αρχές, με σκοπό την πάταξη της βίας στα γήπεδα.)

Σήμερα που ο σύλλογος κάνει μια νέα αρχή πασχίζοντας να αναγεννηθεί από τις στάχτες του, τα ίδια τρωκτικά εξακολουθούν να κάνουν κουμάντο στο σκληρό πυρήνα των «οργανωμένων» οπαδών. Το λέμε ξεκάθαρα: Δεν πρόκειται για φίλους της ΑΕΚ, αλλά για περιθωριακά στοιχεία που χρησιμοποιούν τον οπαδικό χώρο σαν λημέρι και σαν ορμητήριο για την «αντιεξουσιαστική» δράση τους. Η οποία δράση στρέφεται, κατά κύριο λόγο, εναντίον των αστυνομικών δυνάμεων που περιφρουρούν την τάξη στα γήπεδα. Αυτοί είναι για εκείνους ο πραγματικός αντίπαλος, και όχι η ομάδα που αντιμετωπίζει η ΑΕΚ στον αγωνιστικό χώρο!

Η «μεγαλύτερη οργάνωση οπαδών της ΑΕΚ» υπήρξε δημιούργημα ενός αρχομανούς οπαδού με ηγετικές φιλοδοξίες. Ιδιοφυής και χαρισματικός δημαγωγός, κατάφερε να δημιουργήσει μια πολυάριθμη κοινότητα φανατικά αφοσιωμένων οπαδών-στρατιωτών. Αφοσιωμένων, βέβαια, στην ίδια την οργάνωση και τον αρχηγό της, πολύ περισσότερο απ’ ό,τι στην ΑΕΚ, την οποία δεν δίστασαν να βλάψουν όσες φορές οι διοικήσεις της δεν τους έκαναν τα χατίρια!

Με τον καιρό, στην οργάνωση παρεισέφρησαν και άτομα του περιθωρίου, τα οποία ελάχιστη σχέση είχαν με την ΑΕΚ ή με το ποδόσφαιρο, γενικότερα. Τους βλέπουμε χρόνια στα γήπεδα όπου αγωνίζεται η ομάδα, να βιαιοπραγούν και να καταστρέφουν, χωρίς η πολιτεία να δείχνει ικανή να καταστείλει τη δράση τους. Και, δυστυχώς, παραμένουν επίκαιρα αυτά που γράφαμε πριν περίπου τρία χρόνια στο «ΒΗΜΑ»:

«Χρόνια τώρα οι μηχανισμοί της πολιτείας αποδεικνύονται ανίσχυροι (ή μήπως κι απρόθυμοι;) να εξαλείψουν ένα νοσηρό φαινόμενο που διώχνει σιγά-σιγά τους πραγματικούς φιλάθλους από τα γήπεδα. Η ουσιαστική ατιμωρησία των κάφρων και των ΠΑΕ που τους στεγάζουν, ισοδυναμεί με επίσημη ασυλία στους αλήτες των γηπέδων και ενθαρρύνει ευθέως τη διαιώνιση των φαινομένων βίας στους αθλητικούς χώρους.

(…) Οι λεγόμενοι ‘οργανωμένοι’ οπαδοί της ΑΕΚ (ομάδας που υποστηρίζει ο γράφων) εξάντλησαν τα όρια ανοχής των αθλητικών αρχών όταν εισέβαλαν με βίαιο τρόπο στον αγωνιστικό χώρο αρκετά λεπτά πριν τη λήξη του τελικού του Κυπέλλου Ελλάδος (σ.σ: το 2011) χτυπώντας αντίπαλους ποδοσφαιριστές αλλά και τον ίδιο το διαιτητή! Δεν μπήκαν από ασυγκράτητη παρόρμηση να πανηγυρίσουν, ούτε με σκοπό να διαμαρτυρηθούν (η ομάδα τους κέρδιζε ήδη με ευρύ σκορ, έχοντας απολαύσει και σχετική εύνοια από την διαιτησία). Ήθελαν μόνο να κάνουν επίδειξη δύναμης, να βροντοφωνάξουν πως η βία τους είναι πάνω από αθλητικά ιδεώδη και έντιμες νίκες μέσα στους αγωνιστικούς χώρους… Και το πέτυχαν απόλυτα!

Ο διαιτητής της συνάντησης δεν τόλμησε (ως όφειλε) να κηρύξει τον αγώνα διακοπέντα εις βάρος της ΑΕΚ, η αντίπαλη ομάδα δεν τόλμησε, με τη σειρά της, να κάνει ένσταση, με την οποία θα κέρδιζε το παιχνίδι (έστω ‘στα χαρτιά’) και, σαν κερασάκι στην τούρτα, η ΑΕΚ (της οποίας η διοίκηση επί σειρά ετών δέχεται ως ισότιμο συνομιλητή τον άνθρωπο που εισήγαγε τον χουλιγκανισμό στο σύλλογο) γλίτωσε με μια τιμωρία-χάδι που, ακόμα και σε πολλούς απ’ τους φιλάθλους της (του γράφοντος συμπεριλαμβανομένου) φάνηκε σκάνδαλο! Και η πολιτεία γι’ ακόμα μια φορά έκλεισε φοβισμένη το μάτι στους ταραχοποιούς, προσπαθώντας να κατευνάσει τα άγρια ένστικτά τους με το βότανο της ατιμωρησίας…

(…) Τώρα πρέπει να πάρουν σειρά (σ.σ: στην κάθαρση του ποδοσφαίρου) οι βαρόνοι της βίας στις εξέδρες, αλλά και οι συνένοχες ΠΑΕ που, για λόγους ιδιοτελείς, δεν προχωρούν στην αναγκαία εκκαθάριση των οπαδικών χώρων (αυτών, τουλάχιστον, στους οποίους έχουν εκχωρήσει άδεια εισόδου στα γήπεδα). Για να φύγει, επιτέλους, από τα γήπεδα του ποδοσφαίρου – και όχι μόνο – η οργανωμένη αλητεία των περιθωριακών, τους οποίους κάποιοι ‘καθοδηγητές’ μεθοδικά στρατολογούν και χρησιμοποιούν ως δυνάμεις κατοχής των ομάδων που υποτίθεται πως ‘αγαπούν’…»

Ελπίζουμε πως η νέα, στιβαρή διοίκηση της ΑΕΚ έχει και τη θέληση και τη δύναμη να ξεριζώσει τα παράσιτα από τον οπαδικό χώρο του συλλόγου. Σε αντίθετη περίπτωση, πολλά θα μπορούσε να υποθέσει κάποιος κακόπιστος για τη «χρησιμότητα», εν τέλει, αυτών των αλητών στο ανεβοκατέβασμα ιδιοκτητών και διοικήσεων…

Όμως, ως υστερόγραφο στο παρόν σημείωμα, ας αλλάξουμε εντελώς το κλίμα και ας κλείσουμε με μια αισιόδοξη νότα. Ή μάλλον, νότες. Όπως οι εξαίσιες εκείνες του Δημήτρη Παπαδημητρίου, με τις οποίες «έντυσε» μουσικά την υπέροχη ποίηση του Χρήστου Παναγιωτόπουλου!

Βρεθήκαμε στην εντυπωσιακά ζεστή ατμόσφαιρα της πρόσφατης παρουσίασης του νέου CD «Λωτοφάγοι», και αληθινά γοητευθήκαμε από την ωραιότητα των λέξεων και των ήχων. Ευχόμαστε ολόψυχα καλή επιτυχία σε ένα αληθινό έργο τέχνης! Και, ως γνωστόν, «η τέχνη εισερχομένη από την πόρτα, η (κάθε μορφής) βία εξέρχεται απ’ το παράθυρο», όπως θα ‘λεγε και ο Θρασύβουλας ο φιλόσοφος στον «Ατσίδα»…

Aixmi.gr

Πέμπτη 6 Νοεμβρίου 2014

Ουρανός (1962)

Το (αντι)πολεμικό αριστούργημα του Τάκη Κανελλόπουλου, βασισμένο σε αφηγήσεις ανθρώπων που έζησαν τον πόλεμο. Υπέροχη μαυρόασπρη φωτογραφία! Μουσική: Αργύρης Κουνάδης (κιθάρα: Δημήτρης Φάμπας).


Κυριακή 2 Νοεμβρίου 2014

Όταν η ποδοσφαιρική επαρχία υποκλινόταν στον "θρύλο" που την αποδεκάτιζε...

Από καλό φίλο μου Αεκτζή (που επιθυμεί να διατηρήσει την ανωνυμία του) έλαβα το παρακάτω σχόλιο για την ανάρτηση "Ποδοσφαιρική αλητεία χρώματος... κορακί!":

Κώστα καλησπέρα!

Περιττό να σου γράψω πώς ένιωσα, σίγουρα όχι έκπληκτος. Αυτά βέβαια να τα βλέπουν και οι κάτοικοι των διαφόρων επαρχιακών πόλεων που στις προηγούμενες δεκαετίες - μπορεί και σε αυτήν, δεν ξέρω - γεμίζανε το γήπεδο της πόλης τους για να βρίσουν την ομάδα της πόλης τους και να υποστηρίξουν τον "θρύλο" ως αφιονισμένα επαρχιωτόπουλα που έστω για μία Κυριακή τους δόθηκε το προνόμιο της κόκκινης αγελοποίησης!

Ήταν τότε που η κόκκινη παράγκα είχε αποδεκατίσει τις ομάδες της επαρχίας ώστε ο "θρύλος" να παίζει πάντοτε εντός Αττικής, και να μην κουράζεται με τις μετακινήσεις. Τσακωνόμουν τότε με κάτι οπαδούς του Ολυμπιακού προσπαθώντας να τους πω πόσο πίσω πάει το ποδόσφαιρο αυτή η τακτική, και τι σήμαινε παλαιότερα η Δόξα Δράμας, (για παράδειγμα), στο ελληνικό ποδοσφαιρικό στερέωμα.

Τελικά είναι θέμα στατιστικής ή πιο απλά: δεν μπορεί να υπάρξει κοινωνία χωρίς κοινωνική ηλιθιότητα!

Καλό υπόλοιπο Κυριακής.

Ποδοσφαιρική αλητεία χρώματος... κορακί !

Ούτε τα προσχήματα τήρησε ο "διαιτητής" Σπάθας στον αγώνα Αστέρας-Ολυμπιακός (1-11-14)! Το νταβατζηλίκι του Ολυμπιακού στο ελληνικό ποδόσφαιρο (με αιχμή του δόρατος τη διαιτησία) προκαλεί, πλέον, αηδία σε κάθε υγιώς σκεπτόμενο φίλαθλο, ακόμα και οπαδό του Ολυμπιακού! Όπως ο Αντώνης Πανούτσος, που σχολιάζει την απίστευτη αλητεία της Τρίπολης στο παρακάτω video. Παγκόσμια πρωτοτυπία: ποδοσφαιριστής αποβάλλεται γιατί... γλίστρησε και έπεσε κάπου στο κέντρο του γηπέδου!!


Σάββατο 1 Νοεμβρίου 2014

Με φόβο και πάθος (1972)

Ίσως το κορυφαίο σενάριο του Νίκου Φώσκολου! Με τον Νίκο Κούρκουλο.

Υ.Γ: Σε τηλεοπτική του συνέντευξη, ο Γιώργος Μούτσιος αποκάλυψε ότι το ξύλο που έφαγε από τον Νίκο Κούρκουλο κάθε άλλο παρά ψεύτικο ήταν. "Είχε ένα χέρι σαν κουπί", είπε χαρακτηριστικά!



Ασύλληπτη φάρσα του Μητσικώστα στο Γιάννη Μπουτάρη!


Παρασκευή 31 Οκτωβρίου 2014

Πολυπολιτισμικότητα και δημοκρατία: Έννοιες συνώνυμες;

Διάβασα πρόσφατα το εξαιρετικό άρθρο της Στέλλας Πριόβολου, «Εθνική επέτειος και υπέρβαση στη σύγχρονη πολυπολιτισμική κοινωνία». Το κείμενο αναφέρεται στον ελληνοϊταλικό πόλεμο, όχι με τους συνήθεις διθυραμβικούς τόνους των ημερών, αλλά ως ανάμνηση μιας ιστορικής δοκιμασίας που δεν στάθηκε ικανή να καταλύσει τη μακρόχρονη φιλία δύο λαών, και ως εγκώμιο υπέρβασης «πικρών κοινών σελίδων ιστορίας» προς χάριν της ειρήνης και της δημοκρατίας.

Ομολογώ ότι λίγο έλειψε να προσπεράσω το άρθρο εξαιτίας του μάλλον αταίριαστου και, θα έλεγα, αποπροσανατολιστικού τίτλου του! Δεν ανήκω σ’ εκείνους που τους διαπερνούν ρίγη συγκίνησης όταν ακούν τη λέξη «πολυπολιτισμικότητα», και υπέθεσα αρχικά ότι ο όρος αυτός θα έδινε το στίγμα των ιδεών στο κείμενο. Έκανα λάθος: Ο όρος (ακόμα κι αν σε κάποια σημεία πιθανόν υπονοείται) δεν νοθεύει με την άμεση παρουσία του την ομορφιά ενός κειμένου στο οποίο, κατά την άποψή μου, θα ήταν περιττός!

Εν τούτοις, σε απαντητικό σχόλιό της, η ίδια η αρθρογράφος επιβεβαίωσε ότι η αναφορά του τίτλου του άρθρου της σε μια «πολυπολιτισμική κοινωνία» ήταν συνειδητή επιλογή. Γράφει:

«Σχετικά με την ‘πολυπολιτισμικότητα’, θα μου επιτρέψετε να παρατηρήσω ότι μπορεί να… εκνευρίζει, οπωσδήποτε όμως δεν αποπροσανατολίζει, γιατί είναι μια πραγματικότητα. Θα πρέπει να την κατανοήσουμε, να την δεχθούμε και να προσπαθήσουμε να την εντάξουμε με τη σωστή της έννοια στους σχεδιασμούς μας. Εξάλλου, η πολυπολιτισμικότητα προϋποθέτει δημοκρατική σκέψη, συναίνεση, συνύπαρξη πολιτισμών, που ανάμεσά τους η πατρίδα μας έχει πρωτεύουσα θέση, τόσο παραγνωρισμένη από τους εταίρους μας…»

Η απάντηση αυτή έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον γιατί εμπεριέχει θέσεις που μπορούν να γίνουν αφετηρία συζητήσεων πάνω στο ζήτημα της πολυπολιτισμικότητας, γενικά. Ας δούμε μερικά σημεία:

1. Είναι αλήθεια ότι το εν λόγω φαινόμενο αποτελεί μια πραγματικότητα. Το έζησα στην Αμερική πριν χρόνια, το ζω τώρα και στην Ελλάδα. Με μία πολύ σημαντική διαφορά: Η ένταξη ενός νέου μέλους στην αμερικανική κοινωνία δεν γίνεται άναρχα και (σχεδόν) εκβιαστικά, υπό μορφή τετελεσμένου! Η αμερικανική πολυπολιτισμικότητα δεν είναι μια de facto πολυπολιτισμικότητα, μία συνθήκη, δηλαδή, που επιβάλλεται στην κοινωνία εκ των πραγμάτων λόγω της αδυναμίας του κράτους να ελέγξει τη λαθρομετανάστευση. Υπόκειται σε κανόνες και θέτει προϋποθέσεις, προεξάρχουσα θέση στις οποίες κατέχει η εθνική αυτοσυντήρηση. Όσο κι αν ενοχλεί κάποιους η χρήση του όρου «εθνική»…

2. Θα πρέπει να κατανοήσουμε και να δεχθούμε την πολυπολιτισμικότητα, όπως μας προτρέπει η αρθρογράφος; Εξαρτάται! Δεν θα «κατανοήσω», ούτε θα «δεχθώ», μια πραγματικότητα που μου επιβάλλεται. Πόσο μάλλον όταν αυτή έχει ως αποτέλεσμα την υποβάθμιση της ποιότητας ζωής στη χώρα μου, με κύριο χαρακτηριστικό την κατακόρυφη αύξηση της εγκληματικότητας (συχνά, μάλιστα, στις πιο απάνθρωπες εκδοχές της)!

3. «Να προσπαθήσουμε να την εντάξουμε στους σχεδιασμούς μας.» Εδώ θα συμφωνήσω απόλυτα! Κατά πρώτον, θα πρέπει να καθορίσουμε, με κάποιο βαθμό ακρίβειας, τα όρια αυτής της πολυπολιτισμικότητας στην οποία πλέον, εκόντες-άκοντες, συμμετέχουμε. Πόση «πολυπολιτισμικότητα» αντέχει αυτή η μικρή και κατ’ ουσίαν κατεστραμμένη χώρα; Κατά δεύτερον, θα πρέπει, επιτέλους, να υπάρξει κάποιος σοβαρός σχεδιασμός εκ μέρους της πολιτείας για το εν λόγω θέμα. Η αθρόα και ανεξέλεγκτη «μετανάστευση» δεν αντιμετωπίζεται με φράχτες, στρατόπεδα ή άλλα αναποτελεσματικά ημίμετρα. Το πώς ακριβώς αντιμετωπίζεται δεν είναι, ασφαλώς, δική μας ευθύνη να το υποδείξουμε, αλλά ευθύνη αυτών που εκλέγουμε για να μας κυβερνούν. Αν υποθέσουμε, βέβαια, ότι έχουν επίγνωση της σοβαρότητας της κατάστασης, κι αν δεν έχουν συντελέσει και οι ίδιοι – τωρινοί ή μελλούμενοι – στη δημιουργία και τη γιγάντωση του προβλήματος…

4. Προϋποθέτει η πολυπολιτισμικότητα δημοκρατική σκέψη; Δεν είμαι βέβαιος! Κατά μία έννοια, πολυπολιτισμική ήταν και η Σοβιετική Ένωση… Μήπως, όμως, ισχύει το αντίστροφο; Δηλαδή, θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι κάθε αληθινά δημοκρατική κοινωνία αποδέχεται (αν όχι και επιδιώκει) την πολυπολιτισμικότητα; Ούτε και αυτό ακούγεται λογικό! Το δημοκρατικό πολίτευμα είναι εσωτερικό θεσμικό ζήτημα που αφορά τους πολίτες μιας χώρας, και σε καμία περίπτωση δεν επιβάλλει a priori τη διεύρυνση μιας κοινωνίας με εισαγόμενους φορείς διαφορετικών πολιτισμικών χαρακτηριστικών. Τώρα, το ότι την ιδέα της πολυπολιτισμικότητας αντιμάχονται οι εκπρόσωποι κάποιων ακραία αντιδημοκρατικών χώρων, δεν καθιστά, εξ ορισμού, την αποδοχή της ιδέας αυτής αδιαμφισβήτητο πιστοποιητικό δημοκρατικότητας!

Πέρα απ’ όλα αυτά, κλείνοντας το σύντομο αυτό σημείωμα, προτείνω στον αναγνώστη να διαβάσει και να απολαύσει το έξοχο, πράγματι, κείμενο της Στέλλας Πριόβολου, το οποίο υμνεί υψηλές ανθρώπινες αξίες που ξεπερνούν (αν όχι καταργούν) εθνικά σύνορα. Όσο για τον τίτλο – τη μόνη μου ένσταση στο άρθρο – ας βάλει, τελικά, ο καθένας εκείνον που του ταιριάζει περισσότερο!

Aixmi.gr

Παρασκευή 24 Οκτωβρίου 2014

Ο Ελγινιάδης έκλεψε το Big Ben για να το γλυτώσει από τη ρύπανση του Λονδίνου!

Τα «ρέστα» τους παίζουν οι βρετανικές εφημερίδες, κοντράροντας το ελληνικό αίτημα για επιστροφή των γλυπτών του Παρθενώνα.

Σήμερα η Daily Telegraph θυμήθηκε να ανεβάσει στην ιστοσελίδα της βίντεο που είχε κυκλοφορήσει τον Απρίλιο του 2010, στο οποίο εμφανίζεται ένας πάμπλουτος Έλληνας με το όνομα Αριστοτέλης Ελγινιάδης (αναφορά στον κλέφτη των Μαρμάρων, λόρδο Έλγιν) να κλέβει το Big Ben για να το προστατεύσει από την ατμοσφαιρική ρύπανση του Λονδίνου.

Επρόκειτο για την πρωτοβουλία «Bring them back» η οποία με το έξυπνο βίντεο όπου πρωταγωνιστούν η Έλενα Κατρίτση, ο Νίκος Αλιάγας και ο Σπύρος Φωκάς, επιχειρούσε να αντιστρέψει τα επιχειρήματα των Βρετανών.

Όπως σχολιάζει η βρετανική εφημερίδα, με ένα ψεύτικο έκτακτο δελτίο Ειδήσεων ανακοινώνεται η είδηση ότι το Big Ben έχει κλαπεί από Έλληνα εκατομμυριούχο επιχειρηματία.

Η Telegraph παρουσιάζει την κίνηση ως… αντίποινα για την απομάκρυνση των Μαρμάρων του Παρθενώνα από τον Λόρδο Έλγιν.

Το βίντεο έχουν παρακολουθήσει πάνω από ένα εκατομμύριο χρήστες στο YouTube.




Πηγή: Aixmi.gr

Σάββατο 18 Οκτωβρίου 2014

Δεν είναι φάρσα: ο Αντώνης Σαμαράς σκέφτεται τον Βαγγέλη Μαρινάκη για Πρόεδρο της Δημοκρατίας!

Η έγκυρη ιταλική εφημερίδα "La Repubblica" αναφέρει σε δημοσίευμά της πως ο Αντώνης Σαμαράς σκέφτεται τον Βαγγέλη Μαρινάκη για τη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας!

"Η ελληνική κυβέρνηση αδυνατεί να βρει ένα κατάλληλο όνομα, μέχρι τον ερχόμενο Ιανουάριο, για την προεδρία της Δημοκρατίας. Στην κυβερνητική πλειονότητα λείπουν 29 ψήφοι στο κοινοβούλιο.

Ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς έχει χάσει τη δύναμή του και σκέφτεται την υποψηφιότητα του Βαγγέλη Μαρινάκη, προέδρου του Ολυμπιακού, μόνο και μόνο επειδή βρίσκεται στο διοικητικό τιμόνι της δημοφιλέστερης ομάδας της χώρας.

Όταν φτάνεις τόσο μακριά, τότε η απώλεια απέχει ένα βήμα και οι πρόωρες εκλογές είναι προ των πυλών. Σε αυτή την περίπτωση, αν κρίνουμε από τις δημοσκοπήσεις που δίνουν προβάδισμα 5 μονάδων στον ΣΥΡΙΖΑ, αυτό σημαίνει ότι μπορεί να επικρατήσει η ριζοσπαστική αριστερά.

Η Ελλάδα έχει μπει στον πειρασμό για μία ριζική αλλαγή της ευρωπαϊκής πολιτικής της", αναφέρει χαρακτηριστικά το δημοσίευμα που έχει την υπογραφή του δημοσιογράφου Φεντερίκο Φουμπίνι.

(Πηγή: Sport24.gr)


Atene riaccende l'allarme: l'Europa è più debole per poter reggere a un altro terremoto

La Germania si è opposta a sostenere ancora una volta l'economia greca e ora rischia di far travolgere l'euro

di FEDERICO FUBINI

ROMA - Ognuno ha il suo subprime, la piccola zavorra dimenticata che può affondare il transatlantico, e l'Europa ha trovato il proprio in Grecia. Il Paese da cui cinque anni fa partì il contagio del debito sovrano, sta riportando un'ondata di instabilità sull'intera area monetaria. Questa volta però è diverso: economie come Cipro, il Portogallo o la stessa Italia sono più esauste e meno resistenti a un ennesimo terremoto, altre come la Francia possono trovarsi investite in pieno per la prima volta: l'evoluzione stessa del mercato dei titoli di Stato ieri ha confermato uno per uno questi timori.

L'ennesimo dramma della Grecia ha una trama politica emerso alla luce del sole e un intreccio diplomatico-finanziario rimasto troppo a lungo nell'ombra. La vicenda politica riguarda l'incapacità del governo di trovare un nome plausibile, entro gennaio prossimo, per la presidenza della Repubblica.

Alla maggioranza mancano 29 voti in parlamento per il quorum. Il premier Antonis Samaras si è ridotto a pensare alla candidatura di Vangelis Marinakis, presidente dell'Olympiakos, solo perché guida il club di calcio più popolare del Paese: quando si arriva a tanto, lo stallo è di certo a un passo e le elezioni anticipate imminenti. In quel caso, a giudicare dai sondaggi che la danno di 5 punti in vantaggio, può vincere la sinistra radicale di Syriza. La Grecia è tentata da una svolta radicale della sua politica europea.

Il leader di Syriza, Alexis Tsipras, in pubblico promette l'addio al programma della troika e una conferenza internazionale per liberare la Grecia del suo debito tramite un default definitivo. In privato invece, con altri leader europei, minaccia di portare il Paese direttamente fuori dall'euro: non è un caso se i mercati, con i crolli di questi giorni, hanno iniziato a dare un prezzo all'ipotesi che l'Italia o il Portogallo a quel punto possano trovarsi costrette a seguire a ruota. L'Europa e l'Fmi hanno investito 280 miliardi di euro in Grecia in questi anni, solo per dimostrare che non esiste una porta d'uscita dall'euro. Se Atene la smentisse, gli investitori crederebbero che altri lasceranno la moneta, dunque porterebbero i tassi sui titoli italiani alle stelle e anche Roma può essere costretta a tornare a una moneta nazionale.

Samaras, il premier di centro-destra, di fronte agli elettori non intende lasciarsi scavalcare da Tsipras. Di qui la sua richiesta attuale di liberarsi anzitempo della troika, benché la Grecia non sia in grado di stare finanziariamente in piedi da sola.

Fin qui il dramma politico alla luce del sole, ma sottotraccia lo sta alimentando l'ordito diplomatico-finanziario. Lontano dai riflettori, nel silenzio di tutti, quest'anno i governi europei hanno mancato un appuntamento che rischiano di rimpiangere: all'inizio del 2014 avevano iniziato a discutere l'ipotesi di dare altro sollievo alla Grecia sul debito.

Niente di diverso dal trattamento che la Gran Bretagna ha ricevuto dopo la Grande Guerra o la Germania dopo la caduta del nazismo: il debito pubblico verso gli altri governi - dopo i salvataggi, 173 miliardi nel caso della Grecia - viene spalmato su molti decenni a interessi quasi zero. Sarebbe una forma mascherata di default, già sperimentata da altri Paesi nel '900, e capace di disinnescare lo choc politico che ora minaccia di nuovo l'Europa. Ma quell'ipotesi su Atene si è arenata: il governo tedesco si è opposto, asserendo che una Grecia in deflazione, con un'economia crollata del 25%, una disoccupazione al 27%, potesse realmente ripagare un debito al 175% del Pil.

Come già troppe volte in questa crisi, la tattica tedesca si è dimostrata sbagliata. La Grecia oggi dà (o dava) segni di ripresa, più della stessa Italia, ma la tensione sociale e la pressione finanziaria rischiano di trasformarla in un detonatore per l'Europa. Una concessione sul debito sarebbe costata circa lo 0,7% del Pil europeo, un piccolo pezzo del mercato come lo erano in America i subprime. Negarla, può provocare una catastrofe decine di volte più devastante.

La lezione di ieri però è che non tutti sono uguali quando si alza la tempesta. La Spagna ha distanziato l'Italia per i rendimenti dei titoli di Stato, ormai più bassi di 37 punti per Madrid, perché lì la crescita è più alta e il debito più basso. E i bond sovrani francesi ieri hanno perso più terreno degli iberici, allontanandosi di 13 punti base in più dai Bund tedeschi. Ce n'è abbastanza perché il mercato decida di mettere concretamente alla prova la promessa di Mario Draghi, il presidente della Bce, di fare "qualunque cosa per preservare l'euro". Ma neanche un'onda infinita di liquidità può riempire il vuoto della politica, né quello del buon senso quando non c'è.

(Πηγή: La Repubblica)


Σχόλιο Aekphile: ΧΩΡΙΣ ΣΧΟΛΙΑ!!

Παρασκευή 17 Οκτωβρίου 2014

Ο εχθρός του λαού (1972)


«Εγκλήματα» γνώμης και θυμωμένοι «δικαστές» στα χρόνια της κρίσης


Ο ξάδερφός μου ο Μπάμπης – τακτικός αναγνώστης του Aixmi.gr – μου είπε κάποτε, κατά τη διάρκεια ενός γεύματος: «Ξέρεις τι βρίσκω περισσότερο ενδιαφέρον στα άρθρα σου που διαβάζω; Τα σχόλια που σου γράφουν!» (Σε ελεύθερη μετάφραση: «αυτά που σου σέρνουν οι αναγνώστες».) Ναι, η κατάρριψη μιας θέσης συχνά φαντάζει ελκυστικότερη και τραβά την προσοχή περισσότερο απ’ ό,τι η ίδια η θέση!

(Παρεμπιπτόντως, στο ίδιο γεύμα, ο ξάδερφος δήλωσε με αυστηρό ύφος πως το θεωρεί τουλάχιστον «ιερόσυλο» να εκφράζω απόψεις που δεν βρίσκονται σε απόλυτη συμφωνία με αυτές του Θανάση Γκότοβου! Αυτό, όμως, είναι ένα άλλο ζήτημα…)

Ο Μπάμπης δεν αποτελεί εξαίρεση, εκπροσωπεί μάλλον τον κανόνα. Υπάρχει πράγματι μια κρυμμένη ηδονική διάσταση στον δημόσιο λιθοβολισμό. Απ’ όποια θέση κι αν τον βιώνεις, ως φυσικός αυτουργός ή κι ως απλός θεατής. Όμως, επειδή καμία απόλαυση σ’ αυτό τον κόσμο δεν προσφέρεται δωρεάν, θα πρέπει και αυτή να έχει το τίμημά της. Με άλλα λόγια, είναι λογικό – και δίκαιο επίσης – και οι κρίνοντες να κρίνονται. Και αναφέρομαι, εδώ, στους σχολιαστές των άρθρων γνώμης στο Διαδίκτυο. Που, ιδιαίτερα στα χρόνια της λεγόμενης «κρίσης», έχουν καταστεί αυτόκλητοι εισαγγελείς…

Διάβασα πρόσφατα το ιδιαίτερα ενδιαφέρον άρθρο του Αργύρη Κωστάκη, «Τι στο διάολο σημαίνει ξεσηκώνομαι;». Ένας (όχι απαραίτητα καλοπροαίρετος) αναγνώστης θα μπορούσε να εκλάβει το ερώτημα του τίτλου ως ρητορικό, ως υποκρύπτον μια παρεμφατική προτροπή: «Τι θέλετε, τώρα, και ξεσηκώνεστε; Καλά δεν είμαστε όπως είμαστε;» Προσωπικά, θεωρώ το ερώτημα απολύτως ευθύ: «Μιλούν κάποιοι για γενικό ξεσηκωμό του λαού. Πώς ακριβώς τον οραματίζονται αυτόν, στο πλαίσιο της σύγχρονης πραγματικότητας;» Και, είναι αλήθεια ότι καμία από τις «επαναστατημένες» συνειδήσεις δεν μπήκε, μέχρι στιγμής, στον κόπο να εξηγήσει τους όρους και τους μηχανισμούς αυτής της εξέγερσης!

Αυτονόητα, ένας καλοπροαίρετα ενιστάμενος αναγνώστης που θα ερμηνεύσει το ερώτημα του τίτλου ως ρητορικό (ως εκφράζον, δηλαδή, προτροπή – ή μάλλον αποτροπή), οφείλει να κάνει δύο πράγματα: να παραθέσει τη δική του εκδοχή ως προς τη μορφή που θα πρέπει να έχει ο, κατ’ αυτόν αναγκαίος, παλλαϊκός ξεσηκωμός, και να καταρρίψει, με επιχειρήματα και όχι προσωπικές βολές, το ιδεολογικό πλαίσιο του αρθρογράφου, μέσα από το οποίο ο τελευταίος οδηγείται – υποτίθεται – στο συμπέρασμα ότι μια λαϊκή εξέγερση θα ήταν άτοπη, άκαιρη ή περιττή.

Μεταφέρω, τώρα, σχόλιο ανώνυμου (κατά τα ειωθότα!) αναγνώστη, για το υπό συζήτηση άρθρο. Όχι γιατί θεωρώ το σχόλιο ιδιαίτερα αξιόλογο, αλλά διότι είναι αντιπροσωπευτικό της νοοτροπίας μερικών αναγνωστών να βάλλουν κατά του ίδιου του αρθρογράφου, ελλείψει άλλων επιχειρημάτων απέναντι στις απόψεις του:

«Αλήθεια δεν με ξενίζει ο μικροαστισμός σου, ούτε η δικαιολόγηση της άποψής σου με τη διάχυτη αυτοαναφορικότητά σου. Με ξενίζει που ενώ είσαι νέος απ’ ότι φαίνεται, δεν αντιλαμβάνεσαι ότι τα μεγαλύτερα επιτεύγματα του ανθρώπου σε ηθικό, υλικό, πνευματικό επίπεδο έγιναν επειδή άνθρωποι ξεσηκώθηκαν! Κανείς δεν σε αναγκάζει να ξεσηκωθείς, ούτως η άλλως ο πνευματικός θάνατος έρχεται πρώτος…»

Αν και ο πειρασμός είναι μεγάλος, δεν θα μπω στη διαδικασία της ανίχνευσης πολιτικής σκοπιμότητας πίσω απ’ αυτό το σχόλιο. Θα περιοριστώ στα αυταπόδεικτα: Ο αρθρογράφος γίνεται αποδέκτης μειωτικών χαρακτηρισμών (μικροαστισμός, αυτοπροβολή, αδυναμία αντίληψης της Ιστορίας, πνευματική νεκροφάνεια) επειδή, πολύ απλά, έθεσε ένα λογικό ερώτημα, αναλύοντας απόλυτα τους λόγους του προβληματισμού του. Και κάποιος (θαρρείς θιγόμενος προσωπικά) επιλέγει να εκφράσει τις ενστάσεις του, όχι καταδεικνύοντας το άτοπο (υποτίθεται) της επιχειρηματολογίας του γράφοντος, ούτε καν – το σπουδαιότερο – προσδιορίζοντας το ακριβές εννοιολογικό πλαίσιο μέσα στο οποίο «τεκμηριώνεται» η ένστασή του (δεν μας λέει πώς ακριβώς, εν τέλει, αντιλαμβάνεται εκείνος την έννοια της κοινωνικής εξέγερσης), αλλά μέσω μιας γενικόλογης, απαξιωτικής ρητορείας που στοχεύει σε πρόσωπα αντί σε ιδέες!

Αναφέρθηκα στο συγκεκριμένο σχόλιο όχι γιατί είναι το χειρότερο του είδους (δεν είναι!) αλλά γιατί, πέραν του ότι είναι πρόσφατο, είναι αντιπροσωπευτικό μιας νοοτροπίας που άκμασε ιδιαίτερα μετά την κρίση. Η οποία κρίση παρήγαγε ανθρώπους θυμωμένους, όχι μόνο με τις ίδιες τις περιστάσεις, αλλά – ίσως ακόμα περισσότερο – και με εκείνους που τυχόν αρνούνται να συν-θυμώσουν, επιλέγοντας μια πιο πραγματιστική (και, εν τέλει, πιο αισιόδοξη) στάση ζωής.

Αυτό που αδυνατεί, όμως, η κοντόφθαλμη λογική μας να αντιληφθεί είναι ότι ο θυμός είναι ο αποτελεσματικότερος χειριστικός μηχανισμός του συστήματος που ευθύνεται για – ή επωφελείται από – την κρίση! Ο θυμωμένος άνθρωπος αναλώνει τις δημιουργικές δυνάμεις του είτε σε εσωτερική φθορά (στην παθητική εκδοχή του θυμού), είτε σε εκρηκτικές συμπεριφορές που στερούνται νηφαλιότητας και ορθολογισμού. Και, αυτά τα τελευταία χαρακτηριστικά είναι προϋποθέσεις, εκ των ων ουκ άνευ, για την αποτελεσματική αντιμετώπιση εκείνων ακριβώς που αντιπροσωπεύουν την αιτία του θυμού μας. Εκείνων, δηλαδή, που, με τρόπο αριστοτεχνικό, μετατρέπουν μια φοβερή οικονομική κρίση σε ατομική κρίση του ψυχισμού και του νευρικού συστήματός μας, καθιστώντας μας έτσι ψυχικά ακινητοποιημένους, ηθικά αποδυναμωμένους και, τελικά, ακίνδυνους!

Ενδίδοντας κι εγώ στη λαγνεία της «αυτοαναφορικότητας», πηγαίνω μερικά χρόνια πίσω. Τότε που ένα πολύ κοντινό μου πρόσωπο ακόμα εξοργιζόταν μαζί μου όταν αρνιόμουν πεισματικά να θυμώσω μετά από κάθε δελτίο ειδήσεων στην τηλεόραση. Λέγοντάς μου, μάλιστα, πως «όποιος δεν θυμώνει είναι ήδη νεκρός και δεν το γνωρίζει»!

Φυσικά, ο θυμός σε τίποτα δεν τη βοήθησε, τελικά, να αποφύγει τις συνέπειες της κρίσης (είναι από τα πλέον αδικημένα θύματα της τρέχουσας οικονομικής πολιτικής). Μα, το χειρότερο, ο ίδιος αυτός θυμός τής κληροδότησε προβλήματα υγείας που ακόμα και σήμερα την ταλαιπωρούν (αυτό δεν είναι δική μου εκτίμηση, είναι διάγνωση των γιατρών!).

Τώρα, έχοντας φιλοσοφήσει διαφορετικά τη ζωή, προσπαθεί να εφαρμόζει καθημερινά το σύνθημα στο οποίο η ίδια είχε σταθεί κάποτε, γραμμένο πάνω σε έναν τοίχο στο Θησείο: «Για να αλλάξεις τον κόσμο, πρέπει πρώτα να αλλάξεις τον εαυτό σου!» Και μετά (προσθέτω εγώ) έχεις όλη τη δυνατότητα, μα πρωτίστως το δημοκρατικό δικαίωμα, να αλλάξεις κι εκείνους που σήμερα σε θυμώνουν, με κάποιους άλλους που (ελπίζεις ότι) θα σε θυμώσουν λιγότερο. Τόσο απλά!

Aixmi.gr